လက္ႏွီးစုတ္ေပၚမွ မင္စက္၊ သဘက္အျဖဴေပၚမွ ယင္ေျခရာ

Sunday, August 14, 2011

(၁)
“ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္သန္႔သူသည္ သန္းေခါင္ယံ တံခါးေခါက္သံကို ေၾကာက္စရာမလို။”

သည္ အဂၤလိပ္စကားပံုကေလးကို ဟိုး ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္ အလယ္တန္းလား၊ အထက္တန္းလား ေက်ာင္းသားဘ၀ က ႀကိဳက္လြန္းသျဖင့္ အလြတ္က်က္မွတ္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ငယ္ေသးေတာ့ ဘာကို ဆုိလိုမွန္းမသိ။ ယခု အသက္ႀကီး လာေတာ့မွ သည္စကားပံု၏ အဓိပၸါယ္ကို ဘ၀ႏွင့္ရင္းၿပီး သိလာခဲ့ရသည္။
အေၾကာက္အရံြ႔ကင္းစြာ ေနႏုိင္ရန္ လိပ္ျပာသန္႔ပါေစ။

(၂)

ကြ်န္ေတာ္က ဆရာမႀကီး ပံုျပင္ကို ေျပာျပလိုက္ေတာ့ တစ္ကမၻာလံုးမွ မိတ္ေဆြမ်ား အေတာ္ ေျခာက္ေျခာက္ျခားျခား ျဖစ္သြားၾကသည္။ တကယ္ဆို ကြ်န္ေတာ္ေရးလိုက္တာ ဘာမွ သိပ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္မပါပါ။ ပီဘိပါးပါးကေလး ျဖစ္ပါ သည္။ မယံုလွ်င္ မိတ္ေဆြမ်ား ျပန္ဖတ္ၾကည့္ပါခင္ဗ်ား။

သို႔ေသာ္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤမွ်အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ၾကရကုန္ပါသနည္း။ အေၾကာင္းရိွပါ၏။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာတြင္ မိန္းမမ်ားရန္ျဖစ္ကာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးနပန္းလံုးတာ ဘာမွမဆန္း။ ပါးရိုက္နားရိုက္ရံုတင္မက လံုခ်ည္မ်ားပင္ အကြင္းလိုက္ကြ်တ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ မည္သူသိပါသနည္း။ မသကာ သည္တစ္ရြာလံုး သိမည္။ ထို႔ထက္မကလွ်င္ ထို အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေနသူ အျခားရြာမ်ားမွသူမ်ား အနည္းအပါးသိမည္။ သည့္ထက္မပို။

လြန္ခဲ့ေသာ ဆန္ဘာ၀မ္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသႀကၤန္သို႔ ကြ်ႏ္ုပ္ေရာက္သြား၏။ အျပန္တြင္ ပန္းၿခံအတြင္း တစ္ေနရာ၌ အရြယ္ေကာင္း အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦး တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မၾကား၀ံ့မနာသာ ဆဲေရးတိုင္းထြာကာ ဆံပင္ဆဲြ ပါးခ်ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည့္ခဏ ကြ်ႏ္ုပ္လည္း မေနႏိုင္သည္ႏွင့္ ဟ - လုပ္ၾကပါဦး။ လာၾကပါဦးကြ ဟု အနီးရိွသူမ်ားကို ေခၚကာ အတင္း၀င္ျဖန္ေျဖရသည္။ ေဒါသႏွင့္တစ္ဦးဆံပင္ကို တစ္ဦးကဆဲြဆုပ္ထားတာ ဆိုေတာ့ သူတို႔လက္မ်ားကို မနည္းေျဖ ယူရသည္။ ကြ်န္ေတာ္က လူေကာင္ေသးၿပီး အားကမရိွေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ေျဖလို႔မရ။ ေနာက္ ဗလေကာင္းေကာင္း သူတစ္ဦးလာကာ အတင္းေျဖလႊတ္မွ လြတ္သတည္း။

သည္ရန္ပဲြကို စင္ကာပူေနသူ ျမန္မာအမ်ိဳးေကာင္းသား၊ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးမ်ား ဘယ္ႏွေယာက္ သိလိုက္ၾကပါ သနည္း။

သို႔ေသာ္ -

မေတာ္တာသြားေမးသည့္ သတင္းေထာက္ေကာင္မေလးကို ထက္ထက္မိုးဦးက ပါးခ်လႊတ္လိုက္တာက် တကမၻာလံုး ဟိုးေလးတေက်ာ္ေက်ာ္ ျဖစ္မသြားပါသေလာ။ ေအာင္မယ္၊ မဆီနဲ႔မဆိုင္ ဟို သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းႀကီးေတြထဲ မွာ အျမဲေရးေနတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးေတြပါလိုပါ။ ထက္ထက္မိုးဦး အုပ္စု ႏွင့္ သတင္းသမားမ်ားအုပ္စု ႏွစ္စုကဲြကာ အျပန္အလွန္ အ,မနာပ ဆဲေရးၾက၊ တိုင္းထြာၾက မလုပ္ပါသေလာ။

အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။

ေအးၿငိမ္းသာ မူးၿပီးလမ္းေဘးလဲေနလွ်င္ မည္သူ ဂရုစိုက္ပါမည္နည္း။ မသကာ ထိခိုက္လွ သူ႔မိသားစုသာ ျဖစ္ေခ်မည္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုသာ မင္းလူကလဲကြာ ဟု ကဲ့ရဲ့သၿဂႌဳလ္ အတင္းဆိုမည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ႏွေယာက္ သိပါမည္နည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။

ကြ်ႏု္ပ္တို႔ကား လက္ႏွီးစုပ္မ်ား ျဖစ္ကုန္၏။ လက္ႏွီးစုပ္ကို မည္သူဂရုစိုက္မည္နည္း။ သည္လက္ႏွီးစုပ္ေပၚ မင္တစ္စက္ မကလို႔ မင္းအိုးလိုက္ေမွာက္က်သြားေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္မည္နည္း။ သို႔ေသာ္ သည္ေမွာက္က်ထားသည့္ မင္ကြက္ေပၚ ယင္တစ္ေကာင္နားကာ ထိုယင္သည္ အိမ္ႀကီးေပၚလွမ္းထားေသာ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴ မ်က္ႏွာသုတ္ ပု၀ါေပၚ သြားနားသည္ ဆိုပါစို႔။ ဘာျဖစ္သြားမည္နည္း။

ရြာမွ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ဟ၀ွာလုပ္တာ မည္သူသိပါသနည္း။ သူတို႔ဘုန္းႀကီးႏွင့္ သူတို႔ရြာသား ဘာျပႆနာမွ မရိွ။ သူရိွေနလို႔ပဲ ငါတို႔ ဆြမ္းေကြ်းေလးဘာေလးလုပ္လို႔ရတာ၊ အႏၱရာယ္ကင္း ပရိတ္ကေလး ဘာေလး ရြတ္လို႔ရတာ ဟု ရပ္ရြာမွ ခြင့္လႊတ္ထားပါသည္။

သို႔ေသာ္ ပုပၸါးေတာင္ဆရာေတာ္ ဦးပရမ၀ဏၰသိဒိၶ ေကာင္မေလးေတြႏွင့္ ပလူးေနေတာ့ အစိုးရက အတင္းအက်ပ္ လူ၀တ္လဲကာ သိကၡာမခ်ခိုင္းပါသေလာ။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။

နာမည္မႀကီးသူ သာမေညာင္ညလူကို မည္သူစိတ္၀င္စားပါမည္နည္း။ ထိုသူ ဘာလုပ္လုပ္ ဘယ္သူမွစိတ္မ၀င္စား။ ရာဇ၀တ္မႈက်ဴးလြန္မွ ရဲကစိတ္၀င္စားလိမ့္မည္။ အမ်ားသူငါကေတာ့ ငါနဲ႔ ဘာဆိုင္တာလိုက္လို႔ ဟု အလုပ္ရႈပ္ခံ သတင္းပလင္း ေထာက္လွမ္းေနစရာအေၾကာင္းမရိွ။

သို႔ေသာ္ နာမည္ႀကီးသူ၊ အထူးသျဖင့္ ဘာသာေရးလုပ္ေနသူ၊ တရားေဟာဓမၼကထိက စသူတို႔။ ဘဲြ႔ထူး ဂုဏ္ထူးႀကီး ေတြႏွင့္ လူေရွ႔သူေရ႔ွ မၾကာခဏေရာက္သူတို႔၊ လူတကာက ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ေနသူတို႔မွာ သတိထားစရာ မေကာင္း ပါသေလာ။

(သည္စာေရးေနရင္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သေဘာက်လို႔ ၿပံဳးမိပါေသး၏။ အယ္မယ္မင္းရဲ့ေကာင္၊ နင့္လိုမေလာက္ေလး မေလာက္စားေကာင္၊ ငခြ်တ္ကေလးကမ်ား ငါတို႔လို ဘဲြ႔ထူးဂုဏ္ထူးေတြ တသီႀကီးနဲ႔၊ လူေပါင္း ေသာင္းနဲ႔သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး တရားျပေနတဲ့သူကို လာၿပီး ဆရာစားေနရတယ္လို႔ - ဟု ေတြးမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။)

(၃)

ဆိုကေရးတီးကို လူတိုင္းသိပါသည္။ သူက ေတြးေခၚပညာရွင္။ လူငယ္မ်ားအား အမွန္တရားကို သိျမင္ေတြးေခၚ တတ္လာေအာင္၊ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းလာေအာင္ သင္ေပးသည္။ ဤသည္ကို မ်က္မုန္းက်ိဳးေနေသာ ေရာမအုပ္ခ်ဳပ္သူ လူႀကီးမင္းမ်ားက လူငယ္ေတြကို လူပ်င္းေတြျဖစ္ေအာင္၊ အယူမွားေတြသင္ေပးေနသူ ဟု အဓမၼစြပ္စြဲကာ ေသဒါဏ္ ေပးသည္။ ဆိုကေရးတီးက အဆိပ္ခြက္ကို ကိုကာကုိလာအလား ေသာက္သြားခဲ့ပါသည္။

                                  ဆိုကေရးတီး အဆိပ္ေသာက္ေနပံု

ေဂ်ာ္ဒါႏို ဘရူႏိုဆိုတာ နကၡတၱေဗဒပညာရွင္။ သူက အစဥ္အလာကို ဆန္႔က်င္ကာ ကမၻာနဲ႔တကြ ၿဂိဳဟ္ေတြဟာ ေနကို ပတ္ေနတာပါ ဟု ဆို၏။ ေရာမ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားက ဒီမွာကိုယ့္လူ၊ ေမာင္ရင့္ အယူအဆကို စြန္႔လႊတ္မလား၊ မီးအရိႈ႔ခံမလားဟု ေမးသည္အား ဆရာႀကီးမ်ားခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုမီးန႔ဲရိႈ႔လိုက္လို႔ ေနက ကမၻာႀကီးကုိ ပတ္သြားမွာမဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္က အမွန္တရားကို လူေတြသိေအာင္ေျပာျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္ ဟု ဆိုကာ မီးပံုေပၚသို႔ ရင္ေကာ့ကာ တက္ခဲ့ဖူးေလၿပီ။

                                   ေဂ်ာ္ဒါႏို ဘရူႏို

ရွင္ဘုရင့္ေယာကၹ၊ ေတာင္ထား၀ယ္ေသနတ္ဗိုလ္ ငတိုး လူ၀ါး၀ေနသည္ကို နရင္းအုပ္ကာ ဆံုးမခဲ့ေသာ ေယာမင္းႀကီး အား ရွင္ဘုရင္က ေရွ႔ေတာ္သို႔ေခၚကာ ၿခိမ္းေျခာက္၏။

ဟဲ့၊ ငလိႈင္၊ သဟာ ဘာလဲ ဟု ရွင္ဘုရင္ကေမးေလေသာ္ -
အရွင့္ခမည္းေတာ္ကိုင္တဲ့ လံွပါဘုရား ဟု ေျဖ၏။
သည္လံွကို ဘယ္လုိသံုးခဲ့သလဲ။
အရွင့္ခမည္းေတာ္က ကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးခမည္းေတာ္ကို စီရင္ခဲ့ေၾကာင္းပါ။
သည္တခါေတာ့ နင္နာခ်င္ၿပီ ထင္တယ္ ဟု ရွင္ဘုရင္က ၿခိမ္းေျခာက္သည္ကို ေယာမင္းႀကီးက -
ထိုးေတာ္မူပါ ဘုရား ဟု ဆုိကာ ရင္ကိုေကာ့ေပးသည္ ဟူသတတ္။

သည္ ေယာအတြင္း၀န္၊ ေဂ်ာ္ဒါႏိုဘရူႏို၊ ဆိုကေရးတီး တုိ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ အူထဲ၊ အသည္းထဲ၊ ႏွလံုးထဲ၊ ေက်ာက္ကပ္ထဲ၊ ရိုးတြင္းခ်င္ဆီမ်ားထဲမွ ၾကည္ညိဳျမတ္ႏိုးမိပါ၏။ အသက္ထက္ အမွန္တရားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကသူမ်ားပါေပတည္း။ သူတို႔အေၾကာင္းကို ဖတ္မိေလတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ား ထမိပါသည္။

ေယာမင္းႀကီး

ကြ်ႏ္ုပ္သည္လည္း အသက္ထက္အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးသူျဖစ္လိုပါ၏။ သို႔အတြက္လည္း အမ်ားမ်က္မုန္းက်ိဳးမွာ မေၾကာက္မရံြ႔ ဤစာမ်ားကို ေရးပါသည္။ သည္စာေရးလွ်င္ သည္လုိအဆဲခံရမည္ကို မသိမဟုတ္။ သိပါ၏။ သိသိႀကီးႏွင့္ ေရးပါသည္။

(၄)

အခါတစ္ပါး ရဟန္းႏွစ္ပါးသည္ ျမတ္စြာဘုရားကို ဖူးေျမာ္ရန္ သြားၾကကုန္၏။ လမ္းခရီးတြင္ေရငတ္လတ္ေသာ္ ေရရွာၾကကုန္၏။ ေရေတြ႔ေသာ္လည္း သူတို႔မွာ ေရစစ္ပါမလာ။ ေရကို စစ္ေသာက္ရမည္ဟု ပညတ္ထားေသာေၾကာင့္ ရဟန္းတစ္ပါးမွာ ေရမေသာက္၊ ေရအငတ္ခံကာ အသက္ဆံုးသတည္း။ က်န္တစ္ပါးမွာမူ ေရကိုေသာက္ကာ ျမတ္စြာဘုရားထံ အဖူးေျမာ္ေရာက္သည္။ ရဟန္းေတာ္က လမ္းမွျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္မ်ားကို ဘုရားရွင္သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္၏။ ဘုရားရွင္က လမ္းတြင္ ေရအငတ္ခံကာ အသက္စြန္႔သြားေသာ ရဟန္းေတာ္ကိုသာ ခ်ီးမြမ္းေခ်သည္။

(၅)

ကြ်န္ေတာ္ကား သူေတာ္ေကာင္းမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ တံခါးေခါက္သံကို မေၾကာက္လန္႔သူသာ ျဖစ္လိုပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကား နာမည္ႀကီး၊ တန္ခိုးထြားသူတစ္ဦးမျဖစ္လိုပါ။ ေဂ်ာ္ဒါႏိုဘရူႏိုလိုသာ ျဖစ္လိုပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကား ျမတ္စြာဘုရားကို ဖူးသည့္ရဟန္းေတာ္မျဖစ္လိုပါ။ လမ္းတြင္ေရအငတ္ခံကာ အသက္စြန္႔သြားေသာ ရဟန္းေတာ္သာ ျဖစ္လိုပါသတည္း။

(၆)

ကြ်န္ေတာ့္ဘေလာ့ကို လာေရာက္ဖတ္ရႈၾကသူအေပါင္းအား ခ်စ္ခင္ေလးစားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္စာမ်ားကို ကူးယူေဖာ္ျပၾကေသာ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းမ်ားအားလည္း ေက်းဇူးအထူးတင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ -

မိတ္ေဆြမ်ား ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ဆရာမႀကီး ပို႔စ္ကို ဖ်က္လိုက္ပါသည္။ အျခားကူးယူေဖာ္ျပထားသူမ်ားကိုလည္း ဖ်က္ေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္ခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ေရးလိုက္ေသာစာေၾကာင့္ ခုနစ္ရက္သားသမီးမ်ား စိတ္မခ်မ္း မသာျဖစ္ရျခင္းကို ေတာင္းပန္ပါသည္။

ေအးၿငိမ္း
၁၄ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၁ နံက္ နာရီျပန္ ႏွစ္ခ်က္ထိုးၿပီး ၈ မိနစ္
Blk 663D, Jurong West St. 65
#15 – 233
Singapore 644663
Tel: (65)97303027
email: y_nyein@yahoo.com.sg
http://shwenyein.blogspot.com/ မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။