အခ်စ္စစ္ဆုိသည္မွာ......

by Than Min Lwin on Monday, August 1, 2011 at 11:28pm

ေဆးရံုတစ္ခုလံုး အလုပ္မ်ားလြန္းေနတဲ႕တစ္ေန႕ မနက္ခင္း ၈နာရီခြဲ အခ်ိန္ေလာက္မွာ အသက္ ၈၀ အရြယ္ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ ေဆးရံုကို ေရာက္လာတယ္.. အရင္တစ္ပတ္က ခြဲစိတ္ထားတဲ႕ သူ႕လက္ေပၚက ခ်ဳပ္ရိုးကို ျပန္ေျဖဖို႕ ေရာက္လာတာပါ.. သူက ေဆးရံု ေရာက္ေရာက္ ခ်င္းဘဲ က်ေနာ့ကို ေျပာတယ္….
“ကိုးနာရီေလာက္မွာ အဖိုး ခ်ိန္းထားတာေလးတစ္ခု ရွိလို႕ အလ်င္လိုေနတယ္.. အဖိုးကို အျမန္လုပ္ေပးပါ လူေလးရယ္ …”

က်ေနာ္က သူ႕နံမည္ အသက္ စတာေတြကို စာအုပ္ထဲေရးသြင္းလိုက္ရင္း

“ အဖိုး ခဏေလာက္ထိုင္ပါဦးခင္ဗ်ာ ”
လို႕ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္….. သူ႕ဒဏ္ရာက ခ်ဳပ္ရိုးကို ေျဖဖို႕ဆိုရင္ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ေယာက္ အားဖို႕ အနည္းဆံုးတစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ေတာ႕ ေစာင္႕ရလိမ္႕မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ သိတယ္…

သူ႕ရဲ႕အလွ်င္စလို ျဖစ္ေနတဲ႕ အမူအရာေၾကာင္႕ ဒီေဆးရံုမွာ ေလာေလာဆည္ အလုပ္သိပ္မမ်ားတဲ႕ က်ေနာ္ ကပဲၾကည္႕ေပးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္…
အနာကို စစ္ေဆးၾကည္႕ေတာ႕ အားလံုးအေျခအေနေကာင္းတယ္.. အနာလဲက်က္ေနျပီ … ဒါနဲ႕ က်ေနာ္က သူနာျပဳတစ္ေယာက္ကို အနာ ခ်ဳပ္ရိုး ေျဖဖိို႕ လိုအပ္တဲ႕ ကိရိယာ တန္ဆာပလာေတြ ယူလာဖို႕ လွမ္းေျပာ လိုက္တယ္… ခ်ဳပ္ရိုးေျဖေနရင္းနဲ႕ က်ေနာ္က သူ႕ကို စကား စေျပာလိုက္တယ္…

“အဖိုး ဘာေတြမ်ား အေရးတၾကီး ခ်ိန္းထားတာရွိလို႕လဲ ဒီေလာက္အလ်င္လိုေနတာ…”

“ မဟုတ္ပါဘူးလူေလးရယ္… အဖိုး မိန္းမနဲ႕ မနက္စာ အတူစားဖို႕အတြက္ လူနာေစာင္႕ေရွာက္ေရးေဂဟာကို သြားမလို႕ပါ… အဖိုးက မနက္တိုင္းကို သူနဲ႕အတူတူ မနက္စာ စားေနၾကေလ…..”

“ေၾသာ္.. အဖိုးမိန္းမက လူနာေစာင္႕ေရွာက္ေရးေဂဟာမွာလား … ေနမေကာင္းလို႕လားခင္ဗ်ာ…”

“အင္း.. သူက အယ္လ္ဇိုင္းမားေရာဂါေၾကာင္႕ ကုသ ေစာင္႕ေရွာက္မႈခံယူဖို႕အဲဒီမွာေရာက္ ေနတာပါကြယ္..”
က်ေနာ္က အဖိုးကို က်ီစယ္ခ်င္တာနဲ႕

“ တကယ္လို႕ နံနက္စာစားဖို႕ အဖိုး နည္းနည္း ေနာက္က်ရင္ အဖြားက အဖိုးကို စိတ္ဆိုးမွာလား . . . ? "

“သူ က အဖိုးဘယ္သူဆိုတာကိုေတာင္ မသိေတာ႕ပါဘူးကြယ္…. အဖိုးကို မမွတ္မိေတာ႕တာ ခုဆို ၅ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိပါျပီ..”
က်ေနာ္ အေတာ္ေလးအံ႔ၾသသြားတယ္..

“အိုး.. ဒါနဲ႕ေတာင္ အဖိုးက မနက္တိုင္း မနက္တိုင္း မနက္စာအတူ စားဖို႕သြားေနေသးတယ္ေနာ္..အဖိုး ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ ဆိုတာကိုေတာင္ သူက မမွတ္မိေတာ႕ဘဲနဲ႕မ်ား…”

အဖိုးအိုက ျပံဳးလိုက္တယ္…. ျပီးေတာ႕ က်ေနာ့လက္ကို အသာအယာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ျပီးေတာ႕ ေျပာတယ္..

” သူအဖိုးကို မသိေတာ႕တာ မွန္ပါတယ္…. ဒါေပမဲ႕ အဖိုးက သူဘယ္သူဆိုတာ သိေနေသးတယ္ေလ ”

အဖိုးအို စကားေၾကာင္႕ က်ေနာ့ရင္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ခုကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားလိုက္္ရသလို ျဖစ္သြားတယ္… အဖိုးအိုေရွ႕မွာ မ်က္ရည္ မက်မိေအာင္ က်ေနာ္ ၾကိဳးစားျပီး ထိန္းလိုက္ရတယ္… အဖိုးကေတာ႕ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ က်ေတာ္ေရွ႕က ထြက္ခြာသြားခဲ႕ျပီ.. အဖိုးရဲ႕လက္နဲ႕ ကိုင္သြားတဲ႕ က်ေတာ္ လက္ေပၚက ေနရာေလးမွာ သူ႕ဆီက အေႏြးဓာတ္ကေလး ခုခ်ိန္ထိ က်န္ေနေသးသလို က်ေနာ့စိတ္ထဲ ခံစား မိတယ္… လက္ေပၚမွာ တင္မကပါဘူး..က်ေနာ့ရင္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲမွာပါ က်န္ေနခဲ႕တာပါ…

အဲဒီလိုအခ်စ္မ်ိဳးဟာ က်ေနာ့ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ရွာေဖြေနတဲ႕ က်ေနာ္ လိုခ်င္ခဲ႕တဲ႕ အခ်စ္မ်ိဳး၊ က်ေနာ္ တန္ဖိုးထားခ်င္ခဲ႕တဲ႕ အခ်စ္မ်ိဳးပါ…..

အခ်စ္စစ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ႕ ရုပ္ခံစားမႈ သက္သက္လဲမဟုတ္ဘူး…. စိတ္ခံစားမႈ သက္သက္လဲ မဟုတ္ဘူး.. ကိုယ္ခ်စ္တဲ႕သူက ျပန္ခ်စ္သည္ ျဖစ္ေစ မခ်စ္သည္ျဖစ္ေစ

..ကုိယ္႕ဘက္က အျမဲတမ္း ခ်စ္သြားႏိုင္တဲ႕ ၊ဘာကိုမွ ျပန္လည္ရရွိဖို႕ မေမွ်ာ္လင္႕တဲ႕ အခ်စ္ကို အခ်စ္စစ္ပါ လို႕ဆိုရင္ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းမ်ား လက္ခံ ႏိုင္ပါ႕မလား . . . ?

က်ေနာ္တို႕ေတြရဲ႕ဘ၀မွာ အခ်စ္စစ္ဆိုတာကို ခဏခဏ ေျပာဖူး ၾကပါ လိမ္႕မယ္ … ဒါေပမဲ႕ အခ်စ္စစ္ဆိုတာ ဘယ္လို အရာလဲ ဆိုတာ ကိုေတာ႕ အဓိပၸါယ္ဖြင္႕ဆိုပံုျခင္း ၊ နားလည္ လက္ခံပံုျခင္းေတာ႕ ကြဲျပား ၾကပါ လိမ္႕မယ္…

ဒီ ဇာတ္လမ္းေလး ထဲက အဖိုးအိုရဲ႕ အခ်စ္မ်ိဳးကို အခ်စ္စစ္ပါလို႕ ဆိုရင္ သေဘာတူတဲ႕သူ ရွိသလို သေဘာမတူတဲ႕ သူေတြလဲ ရွိေကာင္း ရွိပါလိမ္႕မယ္….

ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ေစ ေမွ်ာ္လင္႕ျခင္း ကင္းတဲ႕ ခ်စ္ျခင္း တစ္စံုကိုေတာ႕ တန္ဖိုးထားေလးစားရမွာပါ……
ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို လက္နက္တခုလို တြင္တြင္သံုးၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ အတၱကို ေရွ႕တန္းသိပ္တင္တဲ့ တကုိယ္ ေကာင္းသမားေတြလည္း ဒီေလာကႀကီးမွာ ဒုနဲ႕ေဒးပါ။

အခ်စ္ဆိုတာ ပိုင္ဆိုင္ျခင္းလား . . . ? စြန္႕လႊတ္ျခင္းလား . . . ? အဲဒါေတြကို က်ေနာ္လဲတိတိက်က်မသိ သလို သူငယ္ခ်င္းတို႕အထဲကလဲ ဘယ္သူမွ တိတိက်က်မသိႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္နားလည္ထား တာက ကိုယ္က

တဦးတေယာက္ကိုခ်စ္တယ္ဆိုရင္ တျခားဘာကိုမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ သူ စိတ္ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ျပဳမူေျပာဆို ေနထိုင္သြားရမွာေပါ့။

ဒီေခတ္ဒီအခါႀကီးမွာ အခ်စ္ဆိုတာဟာ မရွိပါဘူးလို႕ ေျပာေနၾကတဲ့ လူေတြလဲ အပံုအပင္ပါ။
' ဖူးစာဆိုတာ ဦးရာ ' ၊ LOVE = License Of ................... အဲဒီလို ခံယူခ်က္ေတြထားၿပီး ျပဳမူေျပာဆို ေနသူေတြကလည္း သိပ္ကိုမ်ားလို႕ေနပါၿပီ။

ဓမၼဒူတ ဆရာေတာ္ အရွင္ေဆကိႏၵ ေျပာဖူးခဲ့တဲ့ အခ်စ္ေမတၱာနဲ႕ပတ္သက္တဲ့စကားလံုးေလးတစုကို အမွတ္တရ ျဖစ္လို႕ေနပါတယ္။ စကားစုေလးက ဒီလိုပါ . . .

" အေရာင္အဆင္းမဲ႕ ပံုသ႑န္ကင္းတဲ့ ေမတၱာတရားကို ေမတၱာရွိသူတို႕ကသာ ပံုေဖာ္ႏိုင္ပါတယ္ ၊

ေမတၱာပံုရိပ္ကို ေမတၱာမ်က္၀န္းရွိသူတို႕ကသာ သိရွိ ၊ နားလည္ ၊ ခံစားႏိုင္စြမ္းရွိပါတယ္ . . . "

ေလာကမွာ ေမတၱာဓါတ္ဟာ သိပ္ကို အေရးႀကီးပါတယ္။ ခုနက အဖိုးအိုရဲ႕အခ်စ္ဟာလည္း အခ်စ္နဲ႕စၿပီး ေမတၱာနဲ႕ဆက္ကာ ေမတၱာနဲ႕ပဲ အဆံုးသတ္မယ့္ အခ်စ္ပါ။

ခ်စ္သူတိုင္း ဒီလို အခ်စ္မ်ိဳးနဲ႕ တဦးကိုတဦး ခ်စ္ခင္ေမတၱာထားၾကမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာင္းလိုက္မလဲလို႕ က်ေနာ္ေတြးမိပါတယ္။

အခ်စ္ဆိုတဲ့စကားကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ကိုယ့္အတၱကိုခ်ည္းပဲ ေရွ႕တန္းတင္ခ်င္ၾကတဲ့ အတၱ ၊ တဏွာ သမားမ်ား အတြက္ကေတာ့ ဒီလို အခ်စ္ေမတၱာကို သိရွိ ၊ နားလည္ ၊ ခံစားႏိုင္ ခြင့္ ဘယ္ေတာ့မွရရွိၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။