ေပးသူယူသူ ၾကည္ျဖဴေသာ္ျငား

မိမိတို႔ ဝန္းက်င္ ဓေလ့တြင္ လူမႈေရး အေျခခံ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံမႈမ်ား ျပားသည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ ဦး ႐ိုင္းပင္း ကူညီလို စိတ္ ရွိၾက သည္။ ေရွးဘုရင္မ်ား တစ္ႏိုင္ငံ ႏွင့္ တစ္ႏိုင္ငံ လက္ေဆာင္ပ႑ာ ပို႔ေဆာင္ ဆက္သျခင္းမ်ား ရာဇ ဝင္မ်ားတြင္ ေတြ႕ႏိုင္သည္။ ထိုသို႔ ေသာ လက္ေဆာင္ ပ႑ာ ဆက္ သျခင္းမ်ား မည္သည့္ ေခတ္က စတင္ခဲ့သည္ မသိရေသာ္ျငား ယခုကာလ မိမိတို႔ဝန္းက်င္ဓေလ့ တြင္ လက္ေဆာင္ ပ႑ာေပးပို႔ျခင္း မ်ား ရွိေသးသည္။

တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ ဦး၊ တစ္အိမ္ေထာင္ႏွင့္ တစ္အိမ္ ေထာင္ ခင္မင္မႈအတိုင္းအတာအ ရ လက္ေဆာင္မ်ား ေပးတတ္ၾက ေသးသည္။ မိသားစုမ်ား အၾကား၊ မိတ္ ေဆြသူငယ္မ်ားအၾကား လက္ ေဆာင္ေပးျခင္း က အေႏွာင္အ ဖြဲ႕ကင္းႏိုင္မည္ ထင္ရသည္။ ဒါ ေတာင္ အခ်ိဳ႕မွာ သူက ဘာေလး ေပးထားလို႔ မိမိက ဘာေလးျပန္ ေပးလိုက္ဦးမည္ဆိုေသာ စိတ္ ဓာတ္အခံေလးမ်ား ရွိတတ္သည္။ ထိုစိတ္ဓာတ္ အခံေလးကို လိမၼာ ပါးနပ္စြာ အသံုးခ် တတ္သူမ်ားက လာဘ္ေပး၊ လာဘ္ယူမႈ သဏၭာန္ ေဖာ္ေဆာင္ လာၾကသည္။ လာဘ္ေပး၊ လာဘ္ယူကိစၥ မ်ား ပေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ မည္ဆိုသည္ႏွင့္ အက်င့္ပ်က္ ဝန္ ထမ္းမ်ားကို မည္သို႔ အေရးယူ ေတာ့မည္လဲဟု လူအမ်ား စိတ္ ဝင္တစားရွိၾကသည္။

တကယ္ ေတာ့ လာဘ္ယူသူသည္ လာဘ္ ေပးသူရွိမွ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္သည္။ ထို႔အတြက္ လာဘ္ေပးသူမ်ားကို ေရာ မည္သို႔ အေရးယူ မည္နည္း။ လုပ္ငန္းကိစၥမ်ားတြင္ လာဘ္ယူ သူ တစ္ေယာက္ အတြက္ လာဘ္ ေပးသူက တစ္ေယာက္မက ရွိေန တတ္သည္။ လာဘ္ေပးသူခ်င္း အခြင့္အေရး အသာစီး ရရန္ သူ႔ ထက္ငါ သာေအာင္ ေပးကမ္းၾက သည္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ား ႏွင့္ ထိေတြ႕ဆက္ဆံရေသာ ေန ရာမ်ားတြင္ ယင္းအျဖစ္က ပိုမိုျမင္ သာသည္။ လုပ္ငန္းေဖာ္ေဆာင္ ႏိုင္မႈ အခြင့္အေရးရွိသူအား ဝင္ ထြက္သြားလာခြင့္ရေအာင္ နည္း မ်ိဳးစံုသံုးၾကသည္။ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ မႈရရန္ အခြင့္အေရး မ်ားစြာေပး ၾကသည္။ လာဘ္ေပးမႈ အမ်ိဳးအ စားစံုလင္လွသည္။ မိမိတို႔ဝန္းက်င္ဓေလ့က လည္း မိမိလုပ္ငန္းကိုင္ငန္း အ ဆင္ေျပေစရန္ ေငြစေၾကးစ အ တန္အသင့္ ပိုမိုကုန္က်ရျခင္းကို သမား႐ိုးက် ကုန္က်မႈဟု လက္ခံ လာၾကသည္။ လုပ္ငန္းအႀကီးအ ေသးအရ ပမာဏအနည္းအမ်ား သာ ကြာျခားသြားသည္။

မိမိအ ေနျဖင့္ ရထားလက္မွတ္တစ္ ေစာင္အတြက္ ေငြေၾကးအတန္ အသင့္ အပိုေၾကးေပးခဲ့ဖူးသည္။ လက္မွတ္ေရာင္းသူက ဘယ္ေရြ႕ ဘယ္မွ်ေပးပါဆိုျခင္းမဟုတ္ဘဲ မိမိလက္မွတ္လုိိမႈအတြက္ ၎ နည္းကို ေက်နပ္စြာအသံုးျပဳခဲ့ဖူး သည္။ မိမိတို႔ေတြ စိတ္ထဲမွာကိုက ဌာနဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ဆက္ စပ္လုပ္ကိုင္ရခ်ိန္ မိမိအလုပ္ အ ဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕က ေက်နပ္မိ တတ္သည္။ လုပ္ေဆာင္ေပးသူ ဝန္ထမ္းအတြက္ လက္ဖက္ရည္ ဖိုး၊ မုန္႔ဖိုးေပးကမ္းမိတတ္ၾက သည္။ တစ္ခါက မိမိစာမူေလး တစ္ပုဒ္ အျမန္ေခ်ာထည့္ရန္ မံုရြာ စာတိုက္ႀကီးသို႔ ေရာက္သြား သည္။ အခ်ိန္က နံနက္ ၆ နာရီခြဲ ခန္႔၊ မိမိက ခရီးဆက္စရာရွိ၍ စာတိုက္မဖြင့္ခင္ ေပးထားခဲ့ခ်င္ သည္။ စာတိုက္ေရာက္ေတာ့ သန္႔ ရွင္းေရးလုပ္ေနသည့္ ဝန္ထမ္းႏွစ္ ဦးအနီးတြင္ ဝန္ထမ္းဟု ယူဆရ သူတစ္ဦးရွိေနသည္။ မိမိအနား ေရာက္သြားေတာ့ အျမန္ေခ်ာ ထည့္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာရာ ထိုသူ က လက္ခံထားလိုက္သည္။ လက္ ခံထားသူက အျမန္ေခ်ာတာဝန္ခံ ကို ေသခ်ာေပးလိုက္မည္ျဖစ္ ေၾကာင္းေျပာရာ မိမိကေက်းဇူး တင္လြန္း၍ အျမန္ေခ်ာထည့္ခ အျပင္ အနည္းငယ္ေသာ ေငြစပို ေပးျဖစ္သည္။
ထိုသူက မယူေပ။ မိမိကလည္း ေငြစကၠဴေလးကို အိတ္ထဲျပန္ထည့္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ ေၾကာင္းေျပာကာ ျပန္ထြက္ခဲ့ သည္။ အမွန္ပင္ေက်းဇူးတင္မိပါ သည္။ အလုပ္ကိစၥမ်ားကို ဌာန ဆိုင္ရာမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံပတ္သက္ လုပ္ကိုင္ရခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ အေသးအ ဖြဲ႕ကိစၥျဖစ္ပါေစ၊ မိမိလုပ္ငန္းလုပ္ ရမည့္ လုပ္ငန္းပိုင္းမွ ဝန္ထမ္း မရွိပါက အျခားဝန္းထမ္းက ၎ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေတာင္ မသိလိုက္ မသိဘာသာေနတတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ လာဘ္ေပး၊ လာဘ္ယူ ကိစၥရပ္မ်ားသည္ လာဘ္ေပးသူဘက္မွ စတင္ေဖာ္ ေဆာင္မႈေၾကာင့္ လာဘ္ယူသူက လက္ခံၾကရသည္။ အခ်ိဳ႕က လံုးဝ လက္ မခံ။ အခ်ိဳ႕က လက္မခံခ်င္ ခံ ခ်င္ပံုစံျဖင့္ မူလအစက လက္ခံ သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အရသာ သိကာ လက္ခံလာသည္။ ေနာက္ ပိုင္းတြင္ ပါးစပ္မွ ဖြင့္ဟေတာင္း သည့္အဆင့္ထိ ေရာက္ရွိသြား သည္။ ထိုအဆင့္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ လာဘ္ေပးသူမ်ားက ၿငိဳျငင္လာ သည္။

သို႔ရာတြင္ ထိုသို႔ ယူတတ္၊ ေတာင္းတတ္ေအာင္ လမ္းစေပး သူမွာ ၎တုိ႔ျဖစ္ေၾကာင့္ သတိ မထားမိၾကေတာ့ေပ။ မိမိဝန္းက်င္တြင္ ျပည္တြင္း အလုပ္အကိုင္ စာေမးပြဲဝင္ေရာက္ ေျဖဆိုမည့္ ဘြဲ႕ရလူငယ္မ်ားကို ေတြ႕ဖူးသည္။ မိမိက အလုပ္အ ကိုင္ စာေမးပြဲဝင္ေရာက္ေျဖရန္ ေမးခြန္းပံုစံမ်ား လမ္းၫႊန္ေပး သည္။ ၎တုိ႔က အားေလ်ာ့ေသာ ေလသံျဖင့္ “ေရးေျဖေအာင္ လည္း လူေတြ႕မွာက လိုက္မွရ တာတဲ့” ဟု စကားဆိုၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က လိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲဟု စံုစမ္းေနၾကသည္။ ကြင္းအ တြင္း ဆင္းၿပီးမကန္ခင္က အ႐ံႈး ေပးထားေသာ ေဘာလံုးအ သင္းႏွင့္ တူေနသည္။ ထိုလူငယ္ မ်ားသည္ ယင္းစာေမးပြဲကို တစ္ ခါမွ်ပင္ ေျဖၾကည့္ဖူးျခင္းမရွိပါ။ မိမိအရည္အေသြးကို မွတ္ေက်ာက္ တင္မၾကည့္ဖူးဘဲ အျခားနည္းျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းရန္ အားသန္ေန ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ျပည္တြင္းဘြဲ႕ရ အလုပ္အကိုင္ စာေမးပြဲမ်ားတြင္ ေခၚယူသည့္ေနရာ ႏွစ္ေနရာ၊ သံုး ေနရာပင္ျဖစ္ေစ ေျဖဆိုသည့္အ ေရအတြက္ ေထာင္ဂဏန္း၊ ေသာင္း ဂဏန္းရွိတတ္ေပသည္။ ထိုအထဲ မွ ႏွစ္ဦး၊ သံုးဦးသာ ေအာင္ျမင္ မည္ျဖစ္၍ ေျဖဆိုသူတို႔အေနျဖင့္ အရည္အခ်င္းရွိဖို႔က ဦးစားေပး ျဖစ္လာသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္က ေထာင္ဂဏန္းရွိေသာ အေရအ တြက္ထဲတြင္ သာလြန္သူျဖစ္ေနရ မည္။ အခ်ိဳ႕က အတန္းပညာတြင္ သာလြန္ေနေသာ္လည္း ျပည္တြင္း ျပည္ပ ဗဟုသုတ၊ ကိုယ္ဟန္အမူ အရာတြင္ တစ္ပါးသူအား မယွဥ္ ႏိုင္ျပန္ ျဖစ္တတ္ေပသည္။ မိမိ အားနည္းခ်က္ကိုျပဳျပင္ရန္ မႀကိဳး စားဘဲ အျခားေသာ နည္းလမ္းကို ရွာေဖြတတ္ၾကသည္။ အျခားေသာ နည္းလမ္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္သြားသူ ရွိ၊ မရွိ မိမိ တပ္အပ္မေျပာႏိုင္ေသာ္ ျငား အျခားေသာ နည္းလမ္းရွိက ေလွ်ာက္လွမ္းရန္ ဟန္ျပင္ေနသူ မ်ားကိုက လာဘ္ေပးရန္တြက္ လမ္း စထြင္ေနၾကျခင္းျဖစ္ေပသည္။

ထို လမ္းကို ေလွ်ာက္ရန္အေတြးစ ရွိ ေနသူမ်ား အလုပ္အကိုင္ရရွိခဲ့ပါ က လာဘ္ေပး၊ လာဘ္ယူမႈႏွင့္ ခပ္ စိမ္းစိမ္းမေနေတာ့ေပ။ လက္ခုပ္သံသည္ လက္ႏွစ္ ဖက္တီးမွ ျမည္ႏိုင္သကဲ့သို႔ လာဘ္ ေပး၊ လာဘ္ယူမႈမ်ားသည္လည္း ေပးသူ၊ ယူသူ ႏွစ္ဦးရွိမွ ျဖစ္ေျမာက္ ႏိုင္ေပသည္။ ဝိသမေလာဘေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ အတၲအတြက္ျဖစ္ေစ ေပး သူဘက္မွ ေပးကမ္းမႈရွိေစကာမူ တာဝန္ရွိသူကယူငင္မႈမျပဳကလာဘ္ ေပး၊ လာဘ္ယူအထမေျမာက္ႏိုင္ ေပ။ သို႔ေပမယ့္ လာဘ္ေပးမႈ ေၾကာင့္ ရရွိလာမည့္ အျမတ္အ စြန္းကို ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္တတ္ ေသာ စီးပြားေရးသမားအေနျဖင့္ တာဝန္ရွိဝန္ထမ္းအား “ေရာ့၊ အင့္” ဟုဆိုကာ ေပးသည့္ပံုစံမ်ိဳး ျဖင့္ ဝင္မည္မထင္ေပ။ ရင္းႏွီးမႈ၊ အႀကိဳက္ေဆာင္မႈတို႔ျဖင့္သာ ဝင္ ေရာက္လံုးပန္းေပမည္။
မိမိတို႔ လူ မ်ိဳးမ်ားကလည္း အားနာတတ္၊ ဘဝင္ေလဟပ္တတ္ျပန္ေတာ့ လံုး ပန္းရတာ ခက္ခဲမည္ မထင္ေပ။ လာဘ္ေပး၊ လာဘ္ယူမႈသည္ အ ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးႀကီးကဲ့သို႔ အခ်ိန္မေရြး ထေပါက္ကြဲႏိုင္ေသာ္ျငား အသ ျပာရည္လူးထားျခင္းျဖစ္၍ ယူငင္ မိတတ္ၾကသည္ ထင္ပါသည္။ ဘာမွမျဖစ္လွ်င္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ျဖစ္လွ်င္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူးဟု ေသာ စကားကို ဆိုခဲ့ဖူးၾကၿပီ။ ဘာ မွမျဖစ္ေအာင္ အားလံုးေရွာင္သင့္ ေပၿပီ။ လာဘ္ေပး၊ လာဘ္ယူမႈ ပေပ်ာက္ေရးသည္ ေပးသူယူသူ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ပေပ်ာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မွ ကင္းစင္သြား မည္ဟု ထင္မိပါသည္။ ေတာင္း သူ၊ ယူသူ ပေပ်ာက္ေအာင္ ျပဳ လုပ္ျခင္းက ျမင္သာေသာ္ျငား ေပးသူ ပေပ်ာက္ေစျခင္းတြင္ျပည္ သူလူထုတစ္ရပ္လံုး အသိအျမင္ ဗဟုသုတရွိရန္ လိုအပ္ပါသည္။

ေဇထြဋ္