“အဆိပ္ျပယ္ေစသတည္း”

[By Soe Min ]  

     အရင္တေခါက္တုန္းက လူနာရွင္ေတြကို တရားနဲ႔ ေျဖခိုင္းသလိုပဲ ဒီတခါမွာေတာ႔ ဆရာ၀န္ေတြကိုယ္တိုင္ တရားနဲ႔ ေျဖၾကရတဲ႔ အျဖစ္ကေလးေတြ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ခမ်ာမလည္း ကံဆိုးလြန္းလို႔ ျပႆနာတက္မယ္႔လူနာနဲ႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမဳိက္ၿမဳိက္ လာေတြ႔ၾကရတာ မဟုတ္ပါလား။ မိတ္ေဆြတရားသူႀကီးတစ္ေယာက္ေျပာတာ မွတ္သားဖူးသေလာက္ေတာ႔ သူတို႔မွာ မလိုင္ေက႔စ္ရယ္ ဘိုင္ေက႔စ္ရယ္ ကြိဳင္ေက႔စ္ရယ္ လို႔ သုံးမ်ဳိးသုံးစား ရွိသတဲ႔။ သူသူကိုယ္ကိုယ္ မလိုင္ေက႔စ္ေလးနဲ႔ပဲ ႏွပ္ေနခ်င္ၾကတာေပါ႔။
မတတ္သာလို႔ ဘိုင္ေက႔စ္နဲ႔ ေတြ႔ရေတာ႔လည္း ျပႆနာမရွိပါဘူး။ မသကာ စိုက္ရရုံေပါ႔။ ကြိဳင္ေက႔စ္ကေတာ႔ သတိထား။ ေရွာ႔ခ္ရွိတယ္ဗ်။ ဂန္႔သြားမယ္။ ဘာမွတ္လဲေနာ႔။ ခက္တာက ကံနိမ္႔ေနၿပီဆို အဲဒီ ကြိဳင္ေက႔စ္ေတြကလည္း ေရွာင္လို႔ မလြတ္ျပန္ဘူးဗ်ား။ ဒီတခါေတာ႔ ဆရာ၀န္ေတြ တသီတတန္းႀကီး ေျမြဆိပ္သင္႔သြားတဲ႔ဘက္ လွည့္လိုက္ၾကရေအာင္ေနာ္။ ဘုရား ဘုရား။ ေျပာမယ္႔သာ ေျပာေနရ။ တယ္လည္း ျပဳတ္ေစာ္နံပါလားေနာ္။ ေက်ာ္စားေတာ႔ ေညွာ္မိ၊ ေပါင္းစားေတာ႔ တတြဲလုံးနူးကုန္မယ္႔အတူတူ ျပဳတ္ေတာ႔လည္း
ေအးတာပါပဲေလ။ ဆီကုန္သက္သာတာေျပာပါတယ္။


            ဟိုးအရင္ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္းေရးတုန္းက ထန္းတပင္ဘက္က အစုႀကီးရြာမွာ ဘုန္းႀကီးသြား၀တ္ရင္း ၀မ္းေလွ်ာတဲ႔လူနာကို ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔ လႈိင္သာယာေဆးရုံပို႔ခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္း ေရးဖူးပါတယ္။ သတိလစ္ေနတဲ႔ဘုန္းႀကီးကို လယ္ကြင္းေတြထဲက ျဖတ္ၿပီး တရၾကမ္းေမာင္းတာေတာင္ ေဆးရုံကို တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာမွ ေရာက္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္စိတ္ေမာ စ္ိတ္ေလာရသလဲဆိုတာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ခံစားဖူးလို႔႔သိတာေပါ႔။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သကၤန္းႀကီးတဖားဖားနဲ႔ ေဆးထိုးေဆးသြင္း လုပ္ခဲ႔ရတယ္လို႔ ေျပာခဲ႔ၿပီေကာ။ ဘာျပႆနာမွ မရွိခဲ႔ပါဘူး။ လိုတဲ႔ေဆးေတြ အကုန္ရခဲ႔သေလ။ ဒီလိုေက႔စ္မ်ဳိးေတာ႔ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ကုရကုရ။ လာစမ္းပါ။

             ဒီအျဖစ္နဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ် နီးပါးပါပဲ။ အစုႀကီးရြာနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက နည္းပညာတကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္   ေျမြကိုက္ခံရလို႔ ညႀကီး အခ်ိန္မေတာ္ လိႈင္သာယာေဆးရုံကို ေရာက္လာခဲ႔တယ္။ ခက္တာက အဲဒိေျမြက လူနာတင္မကဘူး။ ဆရာ၀န္ေတြပါ ဆက္ကာဆက္ကာ ကိုက္သြားတာ မီးခိုးမဆုံး မိုးမဆုံးပဲ။ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးမရွိတဲ႔ျ႔ပႆနာပါ။ လႈိင္သာယာကေန အင္းစိန္ေဆးရုံကိုလႊဲ၊ အင္းစိန္ေဆးရုံကေန ရန္ကုန္ေဆးရုံသစ္ႀကီးကိုလႊဲ၊ ရန္ကုန္ေဆးရုံသစ္ႀကီးကေန ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီးကို ျပန္လႊဲ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ လူနာလည္း ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္သြားပါတယ္။ နတ္ျပည္ကို။
           “ၾကည့္စမ္း ၾကည့္စမ္း။ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိး ရွိတယ္ ဟုတ္လား။ ဒါဘယ္သူ႔အျပစ္လဲ။ ဘယ္သူ႔မွာ တာ၀န္ရွိသလဲ။ အကုန္လုံး ျဖဳတ္ပစ္လိုက္။ ေနာင္က်ဥ္သြားေအာင္။ ငါ႔လက္ထက္မွာ ဒါမ်ဳိးေနာက္မၾကားခ်င္ဘူး။ လိုင္ယင္းနား။ ခိုင္ ... ဒါ ...”  ဒီစကားမ်ဳိးကေတာ႔ ေပါင္ခ်ိန္ကေျပာေျပာ၊ ပ၀မ္ရယ္ကေျပာေျပာ၊ မင္းႀကီး၀မ္းရွနဲ႔ ညာညာမိဘုရားႀကီးကပဲ မိန္႔ေတာ္မူမူ လူၾကားလို႔ေတာ႔ ေကာင္းတာေပါ႔။ အမႈတြဲထဲက ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ နားေထာင္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ဘယ္႔ႏွယ္႔ေနမလဲ။ ဆန္ကာတစ္ခ်ပ္ လက္ထဲထည့္ၿပီး ေရဗူးေပါက္တာ မလိုခ်င္ဘူး။ ေရပါတာပဲ လိုခ်င္တယ္ လို႔ခိုင္းသလိုပဲ။

           အစိုးရ၀န္ထမ္းအျဖစ္ ျပည္သူ႔ေဆးရုံႀကီးေတြမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖူးတဲ႔ ဆရာ၀န္တိုင္းဟာ ကိုယ္႔ဆီမွာ ဘာေတြ ရွိၿပီး ေဆးဆိုင္မွဘာေတြ ၀ယ္ခိုင္းလို႔ ရတယ္ဆိုတာ အၾကမ္းဖ်င္းေတာ႔ သိၾကပါတယ္။ လူနာေတြကို ေဆးနဲ႔ ကုေနရတာေလ။ ေရမန္းေပးေနတာမွ မဟတ္ပဲ။ အေရးေပၚမွာ တာ၀န္က်ရင္ တစ္ရက္ႀကိဳၿပီး ေဆးနဲ႔ စာရင္းနဲ႔ စစ္၊ လိုေနတာကို ပထမလက္ေထာက္ဆရာ၀န္ဆီေတာင္း၊ စမ္းသပ္တဲ႔ ကိရိယာပစၥည္းေတြ စုံမစုံ ေကာင္းမေကာင္းကိုလည္း စစ္ထားရတာ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ဘ၀ကတည္းက က်င္႔ေပးထားတာပါ။ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးမရွိပဲနဲ႔ လူနာကို “ကာဖီပူေလးေသာက္လိုက္ပါဦး” လို႔ ဧည့္ခံမထားႏိုင္ပဲ ေဆးရွိရာ အခ်ိန္မီေရာက္ေအာင္ စီစဥ္ေပးရမွာေပါ႔႔။
           ေဆးကေရာ ဘာကိစၥမရွိရမွာလဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္က ေဆးရုံတိုင္းကို အျပည့္အ၀ ထုတ္ေပးထားတယ္ေလ လို႔ ေျပာရင္လည္း နားေထာင္ေနရမွာပ။ ဒါေပမယ္႔ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာနရဲ႔ တံဆိပ္မွာကိုက မျမင္ဘူးလား။ ေျမြတစ္ေကာင္ပဲ ပါတယ္ဗ်။ ႏွစ္ေကာင္မပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာရွိတာေတြကလည္း အမ်ားအားျဖင္႔ တစ္ေကာင္စာ တစ္ကိုက္စာပဲ ရွိတာ။ ကိုတာျပည့္သြားရင္ ေနာက္ကိုက္မယ္႔ေျမြကို အေရးေပၚေဆးထုတ္ျပန္မလာမခ်င္း ဆိုင္းငံ႔ထားရတယ္။ ပုလင္းခြံအေဟာင္း ျပန္အပ္မွ ပုလင္းအသစ္ရတယ္။ ကိုယ္မေရာက္ခင္ကလူက အခြံလႊင္႔ပစ္မိလို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ အျပင္မွာ ေရာင္းစားထားလို႔ ျဖစ္ျဖစ္ မအပ္ႏိုင္ရင္ ေနာက္ထပ္ထုတ္မေပးဘူး။ တခါတေလ ေျမြေဟာက္အဆိပ္ေျဖေဆးခ်ည့္ရၿပီး  ေျမြေပြးဆိပ္ေျဖေဆးမပါရင္ ေဆးရုံမွာ
“ေျမြေပြးကိုက္ျခင္း သည္းခံပါ” လို႔ စာဆြဲထားရမလိုပဲ။

           အဲဒါေတြ အျပင္မွာ အေရးေပၚတာ၀န္က်ဆရာ၀န္ဆိုတာ ကိုယ္ေရာက္ရာ အရပ္က ဌာနတြင္းစည္းကမ္းခ်က္ေတြကိုလည္း လိုက္နာရပါေသးတယ္။ တခ်ဳိ႔မမေတြက သူတို႔အိမ္က ထမင္းခ်က္ကို ႏိုင္မႏိုင္ေတာ႔ မသိဘူး။ ၀ဒ္ထဲက ဆရာ၀န္ကေလးေတြကိုေတာ႔ လူ႔ေရွ႔သူ႔ေရွ႔ ပက္ပက္စက္စက္ ေဟာက္တတ္ပါတယ္။ မမက ဘူးဆိုရင္ ဖယုံလာမသီးေလနဲ႔။ ဒီေတာ႔ ဆရာ၀န္ေလးေတြခမ်ာ မေၾကာက္တတ္သည့္တိုင္ နားမညီးခ်င္တာနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးရတာပဲ။ သူကမွ ဒီလူနာ ဒီေရာဂါ ကုစရာေဆးမရွိလို႔ မတင္ပါနဲ႔ လႊဲပါ လို႔ မွာထားရင္ ကိုယ္႔သေဘာနဲ႔ကိုယ္ တင္လို႔ မရပါဘူး။ တဘက္ကၾကည့္ေတာ႔လည္း ဘုမသိဘမသိနဲ႔ သူမ်ားတကာ ပုတ္ထုတ္သမွ် အရႈပ္ထုပ္ေတြ ဒိုင္ခံရွင္းေနရတာ ေစာေမတို႔က ေနာေက်ေနၿပီမို႔ ဒီလိုမွ ႀကိဳကန္မထားရင္ မရဘူး ဆိုတာကလည္း ဟုတ္သေယာင္ေယာင္။ ေနာက္ဆုံး ငယ္ထိပ္ေျမြေပါက္လာတဲ႔ အခါက်မွ ငယ္ငယ္တုန္းက စာကေလး အေမႊးႏႈတ္ ျဗဳတ္ ေဆာ႔သလို ကိုယ္႔လက္ကေလးေတြကို ရုပ္သြားလိုက္ၾကတာ ေနာက္ဆုံးက်န္တဲ႔အေကာင္ ဂြိကနဲ မိေတာ႔တာေပါ႔။ ဆရာ၀န္ေလာကမွာ နန္းတြင္းသမားေတာ္ ဇာတ္လမ္းတြဲထက္ ဆန္းျပားတာေတြ တပုံတပင္ရွိပါတယ္။
           “ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးေတာ႔ ေဆးရုံမွာ မရွိေတာ႔ဘူးဗ်ာ။ အိမ္မွာေဆာင္ထားတာေလးေတာ႔ရွိတယ္။ လိုခ်င္ရင္ ဘယ္ေရြ႔ ဘယ္မွ်” လို႔ ေျပာတတ္တဲ႔ ဆရာ၀န္မ်ဳိး မရွိႏိုင္သလို ရွိလာရင္လည္း အဲဒီလူ ဆရာ၀န္ မဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။ အခုဟာက တစုံတခုေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္႔ အမွန္တကယ္ လက္၀ယ္ ရွိမေနတာမို႔ ဒုကူလ နဲ႔ပါရိကာတို႔လို “ ျမားဆိပ္ျပယ္ေစသတည္း” လို႔ သစၥာျပဳရုံသာ ရွိေတာ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေဆးရုံဆိုတာ သမဆိုင္ေတြလို “မရွိဘူး မသိဘူး။ ကုန္ၿပီ။” စကားႀကီးသုံးခြန္းနဲ႔ ေမာင္ရင္လာ တံခါးပိတ္ ဂ်ိတ္ လုပ္လႊတ္လို႔ မရေလေတာ႔ ျပႆနာက မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ လိုက္လာပါေတာ႔တယ္။ “ဘယ္သူေျပာတာလဲ။ မရွိဘူးဆိုတာ။ မရွိတာလား။ မသိတာလား။ ဒီမွာ စာရြက္ေပၚမွာအေထာက္အထား။ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ရက္က ဘယ္ေရြ႔ ဘယ္မွ် ထုတ္ေပးထားတယ္။ မရွိရင္ ရွိေအာင္ ဘာလို႔ မလုပ္သလဲ။” စသည္စသည္ျဖင့္ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးေတြမွာ အလြန္ပါးနပ္ေသာ ဆရာႀကီးနဲ႔ မအူမလည္ ဆရာ၀န္ကေလးမ်ား   ေတြ႔ၾကတဲ႔အခါ  ဟက္တက္ႀကိးကို ကြဲေတာ႔တာပါပဲ။ ကိုဒါသကို ေျမြကိုက္တုန္းက မပဋာသာေဆးရုံကို အခ်ိန္မီပို႔ႏိုင္လို႔ရွိရင္ အ၀တ္မကပ္ပဲ ေျပးလႊားေနရမယ္႔သူဟာ ျမန္မာဆရာ၀န္ေလးေတြမ်ား ျဖစ္မလားပဲ။

           ဖားတုလို႔ ခရုခုန္ရင္ အိုင္ပ်က္ရုံသာ ရွိတတ္သတဲ႔။ မေလာက္ေလးမေလာက္စား ဆရာ၀န္ေလးဘ၀နဲ႔ေတာ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို အျပစ္တင္ဖို႔ မစဥ္းစားေလနဲ႔ေမာင္။ ဆက္ေျပာရင္ ေရွ႔ေနငွားမွ ေထာင္လုံးလုံးက်သြားမွာစိုးလို႔ အာဇာနည္သီခ်င္းေလးပဲ ဆိုေနလိုက္ေတာ႔။ “ ေနာက္ထပ္လာခ်င္ လာပါ။ မထူးဆန္းေတာ႔ပါ..။” ဆိုတာေလ။ တကယ္ေတာ႔ တရားခံရွာၿပီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အျပစ္ဖို႔ေနမယ္႔အစား လူနာေတြကိုတရားခ်ခဲ႔သလို ကံကိုသာ ယိုးမယ္ဖြဲ႔ၾကပါစို႔။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒီ႔ထက္ မဟုတ္ မတရားတဲ႔ အကုသိုလ္ေတြ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ က်ဴးလြန္သူေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနေပမယ္႔ ျပႆနာက တက္ခ်င္မွ တက္တာ။ ကိုယ္႔ကိုယ္က ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွလို႔ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ ဆြမ္းခံရင္း ငွက္သင္႔တတ္တာကို သေဘာေပါက္ထားဖို႔လိုတယ္။ ဒါလည္း ကံ ကံ၏အက်ဳိး လို႔ ယူလို႔ရတယ္။
           ဒီအခါမွာ တရားနဲ႔ေျဖၾကရမွာက ကိုကိုေဒါက္တာတို႔ အလွည့္ေပါ႔ကြယ္။ ဆရာ၀န္အလုပ္ကျပဳတ္သြားလို႔ လိုင္စင္အသိမ္းခံလိုက္ရလို႔ အရွက္နဲ႔ အသက္လဲသြားတဲ႔ ဆရာ၀န္ေတြ ရွိခဲ႔ဖူးပါတယ္။ အတိုင္အေတာ အမႈအခင္းဆိုတာ တခါတရံမွာ မလႊဲေရွာင္သာပါဘူး။ ဒီအခါမွာ အေရးပါလာတာက အကပ္ေကာင္းဖို႔ အသိအကၽြမ္းရွိဖို႔၊ မယ္မယ္ဘုရားကယ္ဖို႔ လို႔ ထင္ရင္ မွားပါလိမ္႔မယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ေတာ႔ “လိပ္ျပာ” သာ အေရးႀကီးဆုံးလို႔ ထင္ပါတယ္။ မေကာင္းတဲ႔ အတိတ္ကံကို ကိုယ္႔ရဲ႔ သန္႔ရွင္းတဲ႔ လိပ္ျပာနဲ႔ ရဲရဲ၀ံ႔၀ံ႔ ေက်ာ္ျဖတ္လို႔ ရပါတယ္။ လိုင္စင္သိမ္းလိုက္တာဟာ စစ္မွန္တဲ႔ ဆရာ၀န္ရဲ႔ ႏွလုံးသားနဲ႔ အတတ္ပညာကို ႏႈတ္ယူမသြားႏိုင္ပါဘူး။ အေၾကြးရွိရင္ ေပးဆပ္လိုက္ပါ။ လဲသြားရင္ ျပန္ထၿပီး ကိုယ္႔လမ္းကိုယ္ ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္ပါလို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

          တခါတခါမွာ ကံၾကမၼာဆိုတာႀကီးကလည္း လွည့္စားတတ္ပါေသးတယ္။ ရန္ကုန္မွာေနတုန္းက လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ဘ၀နဲ႔ ရွင္ပါကူေဆးခန္းမွာ အခ်ိန္ပိုင္း ၀င္လုပ္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ႔တာေပါ႔။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကိုယ္႔ေနရာ၀င္ၿပိး ကန္ထုတ္ခဲ႔လို႔ အလုပ္ျပဳတ္သြားရာမွာ အခုေတာ႔ သူ႔ကို ေက်းဇူးရွင္စာရင္းထဲေတာင္ ထည့္ထားရမလိုပါပဲ။ အလုပ္မရွိလို႔ ညေနပိုင္း အခ်ိန္ပိုေတြမွာ ျပင္သစ္စာသင္လိုက္မိတာ အေတြးအျမင္ အယူအဆ အသိုင္းအ၀ိုင္း အားလုံး ေျပာင္းလဲသြားတာကိုး။ မ်က္စိပြင္႔ နားပြင္႔သြားတယ္ ဆိုပါစို႔။ ကိုယ္႔ဘ၀ရဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို ေငြနဲ႔ ေရာင္းစားေနရာကေန ပိုၿပိး အက်ဳိးရွိတဲ႔ အလုပ္တစ္ခု လုပ္ခြင္႔ရသြားတာေပါ႔။ ေျပာခ်င္တာကေတာ႔ ၾကမၼာဆိုးဆိုတာ ကံေကာင္းဖို႔ အတြက္လည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္လာတတ္ေသးတယ္ လို႔။ ႏိုင္ငံရပ္ျခား တိုင္းတပါးမွာ ႀကီးပြားမယ္႔ဇာတာရွင္အဖို႔ ျပည္တြင္းက ထြက္ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာရတာေပါ႔ေနာ္။ ေရာဂါေဗဒဌာနမွာ အလုပ္လုပ္ေနတုန္းက ဆရာမႀကီး ေဒၚေအးေအးျမင္႔ ဆုံးမခဲ႔ဖူးတဲ႔ စကားေလးကို လက္ဆင္႔ကမ္းပါရေစ။ “ ေကာင္းတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆိုးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္အရာမဆို အခိုက္အတံ႔ပါပဲ” တဲ႔။ အခ်ိန္တန္ေတာ႔လည္း ၿပီးဆုံးသြားရမွာပါ။
          အစိုးရ၀န္ထမ္းဆရာ၀န္ေတြမွာ အဲဒီလို အက်ဳိးအျမတ္တစ္ခုလည္း ရတတ္ပါေသးတယ္။ ပညာရည္ ဥာဏ္ရည္ျမင္႔သူေတြထံမွာ ဆည္းပူးခြင္႔ရေတာ႔ အသက္ေမြးမႈ အတတ္အျပင္ ဒႆနပိုင္းမွာပါ မွတ္သားေလာက္တဲ႔ အဆုံးအမစကားေတြကို နာယူခြင္႔ ရတာေပါ႔။ ပ႑ိတာနဥၥ ေသ၀နာ မဂၤလာေလ။ ေကာင္းတာေတြလည္း ေတြ႔ရမွာပဲ။ ဆိုးတာေတြလည္း ေတြ႔ရမွာပဲ။ ကိုယ္႔အတြက္ ေကာင္းတာေတြ ယူလာရင္ ေကာင္းတဲ႔ကိုယ္ျဖစ္ၿပီး မေကာင္းတာေတြ အတုခိုးမွားလာရင္ေတာ႔   မေကာင္းတဲ႔ကိုယ္ ျဖစ္မွာ  ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပဲေနာ္။  ႏွစ္ေတြ လေတြ ၾကာေညာင္းလာလို႔ ကိုယ္စိုက္ထားတဲ႔ အပင္ႀကီးက အသီးအပြင္႔ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာျဖစ္လာတဲ႔အခါ မိမိ သူတပါး ဆြတ္ယူစားသုံးစရာေတြမွာ အဆိပ္အေတာက္ေတြ ပါမလာေအာင္ မေကာင္းတဲ႔ အက်င္႔ဆိုးေတြကို ငယ္ငယ္ကတည္းက အစမလုပ္ခဲ႔ဖို႔ သတိေပးခ်င္တာပါပဲ။ အားလုံးပဲ ေျမြဆိပ္ျပယ္ႏိုင္ၾကပါေစ။

BigBrother Myanmar