သူခိုးကေလး

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အနီး အင္းလ်ားလမ္းတဘက္တြင္ ေဒၚတီတီ၏မိဘမဲ့ေက်ာင္းတည္ရွိ၏။ ထိုေက်ာင္းမွာ မိဘမဲ့ေက်ာင္း  ဟုေခၚဆိုေသာ္လည္း ႐ိုးသားစြာ မိတဆိုး ဖတဆိုးျဖစ္ရေသာ တေကာင္ ႂကြက္ကေလးမ်ား ခိုလံႈ ရာအရပ္ဟုကား မဆိုသာေခ်။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး၏ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား မ်ားတြင္ ေ...လလြင့္ေနၾကေသာ ေတေလ ၾကမ္းပိုးကေလးမ်ားကို ေစတနာရွင္ ေဒၚတီတီကိုယ္တိုင္ ပုလိပ္မင္းႀကီး၏ အကူအညီျဖင့္ ထရပ္ကားႀကီးတစီးႏွင့္ ညအခါ လွည့္လည္ကာ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ အိပ္ေနၾကရာမွလည္းေကာင္း၊ အခ်ဳပ္ခန္းမ်ားမွ လည္းေကာင္း ကယ္တင္စုေဆာင္း တည္ေထာင္ခဲ့ေသာေက်ာင္း ျဖစ္ေလသည္။

  ထိုေက်ာင္းတြင္ သူခိုးကေလးေမာင္စိန္ႏွင့္ က်ေနာ္ေတြ႔ဆံုကာ သူ၏ဘ၀႐ႈေထာင့္ ကိုေလ့လာရာမွ ဥပေဒ ၏ေပ်ာ့ကြက္မ်ား၊ လူငယ္မ်ားအဖို႔ ေက်ာင္းေနရန္ခက္ေသာ္လည္း ေထာင္က်ရန္ လြယ္ကူပံုမ်ား၊ သူခိုးကေလးမ်ား မၾကာခဏ ေထာင္က်ေသာ္လည္းသူခိုးႀကီးမ်ားမွာဥပေဒကိုက်င္လည္စြာ ေရွာင္တိမ္းကာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေကာင္းစားေနၾကပံုမ်ားကို သတိျပဳမိေလသည္။ သူခိုးကေလးေမာင္စိန္ဟု သူ႔အား ေခၚဆိုျခင္းမွာ အ႐ြယ္မေရာက္ေသးသူ ျဖစ္၍သာမဟုတ္၊ သူ ခိုးေသာ ပစၥည္းမ်ားမွာ တန္ဖိုးမျဖစ္စေလာက္သာပင္။ တႀကိမ္က လက္ပတ္နာရီခိုးမႈႏွင့္ ေထာင္က် ခဲ့ၿပီးေနာက္ ထဘီခိုး မႈႏွင့္ တဖန္ အခ်ဳပ္ခံခဲ့ျပန္ ေလသည္။ 

က်ေနာ္။     ။ `မင္းက ဘယ္အရပ္သားလဲ´
ေမာင္စိန္။     ။ `၀ါးဘေလာက္ေသာက္႐ြာကပါဗ်ာ၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသားေပါ့´ 
က်ေနာ္။     ။ `မင္းမိဘေတြက ဘာလုပ္လဲ´ 
ေမာင္စိန္။     ။ `ကူလီလုပ္တယ္ဗ်၊ ထမင္းနပ္မွန္ မစားႏိုင္ဘူး၊ က်ေနာ့္ကို ေက်ာင္းထားဖို႔ေတာ့ ေ၀းေရာ၊ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း ခ်ာတိတ္ဘ၀မွာပဲ ရပ္႐ြာရဲ႕ ခိုင္းဖတ္အျဖစ္နဲ႔ တဖက္တလမ္း ရွာေဖြစားေသာက္ခဲ့ရတယ္´ 
က်ေနာ္။     ။ `မင္းတို႔ အရပ္မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွိမွာေပါ့၊ အဲဒီမွာစာသင္ရင္ ပိုက္ဆံမကုန္တဲ့အျပင္ ထမင္းေတာင္ အလကားစားရေသးတယ္ မဟုတ္လား´ 
ေမာင္စိန္။     ။ `ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာေနလို႔ ပိုက္ဆံ၀င္တာ မဟုတ္ဘူး၊ အရပ္ထဲမွာ တိုလီမိုလီ အလုပ္လုပ္ရတာေလာက္ ဇယားမမိဘူးလို႔ အေဖတို႔က ေျပာတယ္၊ သူတို႔လည္း စာမတတ္ဘူး´ မိဘမ်ားႏွင့္အတူ ရန္ကုန္သို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခဲ့ရာမွ ေမာင္စိန္မွာ ခါးပိုက္ႏိႈက္ေလာကႏွင့္ ဆက္သြယ္မိ၏။ ေထာင္သို႔ ေရာက္ရာမွာလည္း သူ႔ထက္၀ါရင့္ေသာ ေစာရဂိုဏ္းသားမ်ားႏွင့္ ဆံုမိကာ အေမွာင္ဗဟုသု တ အေတြးအေခၚမ်ား ပိုမိုႂကြယ္၀လာ၏။
ေမာင္စိန္။     ။ `ေလာကႀကီးက မတရားပါဘူးဗ်ာ´
က်ေနာ္။     ။ `ဘယ္လိုလဲ´ 
ေမာင္စိန္။     ။ `ေၾသာ္ … က်ေနာ္တို႔လို သူခိုးကေလးေတြေတာ့ ဖိေထာင္းခံရၿပီး သူခိုးႀကီးေတြ က်ေတာ့ ေထာင္အျပင္ ဘက္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေမာ္ေတာ္ကား တ၀ီ၀ီ စီးေနႏိုင္ၾကတာပဗ်´ 
က်ေနာ္။     ။ `သူခိုးႀကီးေတြဆိုတာ ဘယ္သူေတြလဲကြ´ 
ေမာင္စိန္။     ။ `ေငြကို သိန္းနဲ႔ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး သံုးသူေတြ၊ အလြဲသံုးစား လုပ္သူေတြ၊ အကပ္ေကာင္း သူေတြ၊ ေငြမ်ား တရားႏိုင္ ၀ါဒသမားေတြပဗ်ာ၊ ဥပေဒက သူတို႔ကို သူခိုးလို႔ေတာင္ မေခၚဘူး၊ ပ်က္ကြက္သူတဲ့ဗ်၊ အခြန္ေဆာင္ရန္ ပ်က္ကြက္သူ၊ အေႂကြးဆပ္ရန္ ပ်က္ကြက္သူဆိုတာေတြပဗ်ာ၊ သူတို႔အဖို႔ ယဥ္ေက်းတဲ့ ပုဒ္မမ်ား ေ႐ြးခ်ယ္တပ္ဆင္ၿပီး မလႊဲသာလို႔ အျပစ္ရေတာင္ အက်ဥ္းေထာင္မွာ ေအတန္း၊ ဘီတန္း ေနခြင့္ရၾကတယ္´ 
က်ေနာ္။     ။ `မင္းအဖို႔ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္ ပညာရွာခ်ိန္မွာ စာသင္ႏိုင္ခြင့္ ရရွိခဲ့ရင္ ေကာင္းမွာပဲေနာ္´ ေမာင္စိန္။     ။ `ဟုတ္တယ္ဗ်၊ က်ေနာ္သာ စာေကာင္းေကာင္းတတ္ရင္ အခုလို သူခိုးကေလး လုပ္ေနစရာမလိုဘဲ သူခိုးႀကီး လုပ္မွာပဗ်ာ၊ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို စာသင္မေပးႏိုင္တဲ့ မိဘမ်ားကို တခါတေလ စိတ္နာမိတယ္၊ သူတို႔ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ က်ေနာ့္အဖို႔ သူခိုးဘ၀မွာေတာင္ ေအာက္က် ေနာက္က်ျဖစ္ရတယ္၊ အခ်ဳပ္ခန္းမွာေနရတုန္းက က်ေနာ့္ရဲ႕ ဘ၀တူမ်ားက ေျပာၾကတယ္၊ မင္းဟာ သြက္သြက္လက္လက္ အရွိသားပဲတဲ့၊ အကင္းလည္း ပါးသတဲ့၊ သူခိုးေတာ္ သူခိုးေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္သတဲ့၊ ဘာမဟုတ္တဲ့ ထဘီမႈနဲ႔ အဖမ္းခံရတာ နာသကြာတဲ့´
က်ေနာ္။     ။ `သူခိုးႀကီး ျဖစ္ႏိုင္ပါလ်က္နဲ႔ သူခိုးကေလးျဖစ္ေနလို႔ မခံခ်ိ မခံသာျဖစ္ရသေပါ့´ 
ေမာင္စိန္။     ။ `ဒါေပါ့ဗ်၊ တကယ္လို႔ က်ေနာ္သာ စာတတ္ရင္ အသင္းအဖြဲ႔တခုခုမွာ ဥကၠဌလုပ္ႏုိင္ မယ္ဗ်ာ၊ ဒါမွမဟုတ္လဲ ဘဏ္မန္ေနဂ်ာ၊ ျမဴနီစီပယ္ အတြင္းေရးမႉး၊ မီးရထားဘုတ္လူႀကီး စတဲ့ ရာထူးေကာင္း၊ ေနရာေကာင္းမ်ား ရရွိႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား၊ ေနရာတကာ၀င္ဆံ့ၿပီး ၀င္႐ႈပ္ႏိုင္မွာေပါ့၊ စားေပါက္ေတြ အမ်ားႀကီး ႀကံဳမွာေပါ့၊ ဒါတြင္မက ယဇ္မ်ဳိးဌာနနဲ႔ ပင္းၿပီး ဘိန္းခ်ႏိုင္ရင္လဲ တသက္လံုး အတြင္းဌာန္ တားသြားမွာေပါ့´ 
က်ေနာ္။     ။ `ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူမ်ားဟာ တာရွည္ ေကာင္းက်ဳိးမေပးတတ္ပါဘူးကြာ´
ေမာင္စိန္။     ။ `တာရွည္ မတာရွည္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ ဇိမ္နဲ႔ေနရတာကေတာ့ အမွန္ပဲ´ 
က်ေနာ္။     ။ `အစိုးရဆိုတာလည္း က်ဴးလြန္သူေတြကို လက္ပိုက္ၾကည့္ေနတာ မဟုတ္ဘူးကြ´ ေမာင္စိန္။     ။ `အဲဒါကို က်ေနာ္လည္း သိတာေပါ့၊ စံုေထာက္ေတြ လိုက္ၿပီး စံုစမ္းေရး ေကာ္မတီေတြ ဘာေတြလုပ္မွာေပါ့၊ သတင္းစာေတြကလဲ အပုပ္နံ႔ဆိုၿပီး ေရးၾကမွာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ … အဲတာေတြက ခဏပန္းပါ၊ ေရွာင္နည္း ကြင္းနည္းေတြလဲ သိုင္းကြက္ နားလည္သူအဖို႔ လြယ္ပါတယ္၊ ဘံုးတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကိုလဲ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားဆီမွာ ျဖန္႔ခ်ီၿပီး ပုန္း၀ွက္ထား ႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား၊ နာမည္ႀကီး ၀တ္လံုမ်ား ငွားရမ္းႏိုင္တယ္၊ အထက္တန္းလႊာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကလည္း မိမိ ႐ိုးသား ေျဖာင့္မတ္ေၾကာင္းကို ေထာက္ခံသက္ေသလိုက္ၾကမယ္၊ ႏိုင္ငံေရး ပါတီ၀င္ျဖစ္ရင္ သာေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္၊ အမႈကို ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ပိတ္ပစ္မွာပဲ၊ ပရိသတ္ဆိုတာကလည္း ႏိုင္သူဘက္က လိုက္တတ္ၾကစၿမဲမို႔ ေမာင္စိန္က ေတာ္ပါတယ္လို႔ ခ်ီးက်ဴးၾကမွာ မုခ်ပဲ´ 
က်ေနာ္။     ။ `မင္းက စာမတတ္ေပမယ့္ အေတြးအေခၚကေတာ့ မဆိုးဘူး´
ေမာင္စိန္။     ။ `အဲဒါေၾကာင့္ စာတတ္ခ်င္တယ္ ေျပာတာေပါ့၊ စာမတတ္လို႔ သူခိုးကေလးဘ၀က မတက္ႏိုင္ျဖစ္ေနရ တာေပါ့၊ ခါးပိုက္ႏိႈက္၊ ထမီ႐ုတ္ဘ၀နဲ႔ တင္းတိမ္ေနရတာေပါ့၊ ဥပေဒကလည္း သူခိုးကေလးေတြအေပၚမွာေတာ့ မညႇာဘူး´ 
က်ေနာ္။     ။ `မင္း ေထာင္က်တုန္းက ဘယ္လိုေနရလဲ´ 
ေမာင္စိန္။     ။ `အလုပ္ၾကမ္းနဲ႔ ေျခာက္လ က်တယ္ဗ်ာ၊ သိပ္ေတာ့မၾကာဘူး၊ ဒါေပတဲ့ ေထာင္ထဲမွာ ဖ်င္ၾကမ္း၀တ္ၿပီး ဆန္လံုးတီးစားရတယ္၊ ေနာက္ေဖးအိုး သိမ္းရတယ္၊ တခါတေလလည္း အျပင္ထြက္ ၿပီး ေက်ာက္ထုရတယ္၊ လမ္းျပင္ ရတယ္၊ အျပင္မွာ စမတ္က်က် ၀တ္စားဆင္ယင္ၿပီး ေမာ္ေတာ္ကား စီးသြားၾကသူမ်ားကို ျမင္မိတိုင္း မိမိ အက်ဥ္းသားဘ၀နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး ၀မ္းနည္းမိတယ္။ တပဲ၊ တမူး ခိုးသူမ်ားက ေထာင္ထဲမွာ။ တသိန္း၊ တသန္း ခိုးသူမ်ား (၀ါ) ပ်က္ကြက္သူမ်ား ကေတာ့ အျပင္မွာ လြတ္လပ္စြာ အျမတ္ႀကီးစားျခင္း၊ အခ်င္းခ်င္း လည္ပင္းလွီးျခင္းမ်ားကို မူမပ်က္ ဆက္လက္ျပဳလုပ္ေန ႏိုင္ၾကတယ္၊ ဥပေဒက အဲဒီ သူခုိးႀကီးေတြကိုေတာ့ မထိရဲဘူးဗ်၊ မုဆိုးဟာ သမင္ ဒရယ္ေလးမ်ားကို အားတိုင္း ပစ္ခတ္ေန ေသာ္လည္း က်ားမ်ား၊ ျခေသၤ့မ်ားကိုေတာ့ ေၾကာက္႐ြံ႕သလိုေပါ့ဗ်ာ´

သူခိုးကေလး ေမာင္စိန္မွာ စာတတ္သူမဟုတ္၍ ဥပေဒကို မဖတ္တတ္ေခ်။ သို႔ေသာ္ သူ၏ဘ၀ အေတြ႔အႀကံဳအားျဖင့္ လည္းေကာင္း လူၿပိန္းတို႔၏ စိတ္တြက္ အေပါင္း၊ အႏုတ္အရ လည္းေကာင္း၊ ဥပေဒ၏ ေပ်ာ့ကြက္မ်ားႏွင့္သာ အဖန္တလဲလဲ ၀င္တိုးခဲ့ရသူျဖစ္ေလသည္။ သူ႔အျဖစ္ကို နားေထာင္ရင္း က်ေနာ္သည္ `ပဒကုသလ´ ဇာတ္မွ ငိုခ်င္းကို သတိရမိ၏။  
             `အႀကံခက္ေလသေနာ္  
           သံလ်က္ေတာ္ ယူသည့္ သူခိုးရယ္က 
               သူ၏အမ်ဳိးဟာ ဧကရီမို႔           
    သူ၏အမည္ကို ထုတ္ေဖာ္မေျပာပါရေစနဲ႔   
                ဓား ကုပ္ေပၚမွာ၀ဲ …´
       `ပဒကုသလ´မွာ ပုဂံေခတ္၊ တေကာင္းေခတ္ကေပၚခဲ့ေသာ ဇာတ္လိုက္မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ထက္ ဆယ္ျပန္ ေရွးက်သည့္ ဗာရာဏသီေခတ္က ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ သူခိုးႀကီး၏ ျပႆနာပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ယခုတိုင္ လည္း ေမာင္စိန္ ေျပာသကဲ့သို႔ ထိုျပႆနာမ်ဳိး ေပၚေပါက္ဆဲ ျဖစ္သည္သာမက ပို၍ပင္ ဆိုး၀ါးမ်ားျပား ေနသည္ဆိုလွ်င္ ဤ ၂၀ ရာစုေခတ္၏ တိုးတက္ေရးကို စစ္မွန္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါမည္ေလာ။     ။  

ညိဳျမ