တန္ျပန္တုိက္စစ္

by ရီ တိုး on Monday, June 27, 2011 at 10:38am

                                              ၁။
“ဟာ…မိုက္လိုက္တာဗ်ာ….ဒီလိုမ်ိဳးေလး ေတြနဲ႕
အပန္းမေျဖရတာၾကာျပီ…လႊတ္မိုက္တယ္ဗ်ာ….အဲ့ဒါဘယ္ဝက္ဆိုက္ကလဲ”….ဟုေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္

ေျပး၍ ဝက္ဆိုက္နာမည္ကို ကူးယူဟန္ျပလိုက္သည္။

                                               ၂။
“ဘာကြ မင္းကမ်ား မေလာက္ေလး မေလာက္စားနဲ႕ ငါလိုေကာင္မ်ိဳးကို အာခံခ်င္တယ္ ေပါ့ဟုတ္လား”
“က်ေနာ္က အာခံတာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ….ဘယ္လိုေျပာမလဲ………..”
“ေဟ့ေကာင္ မင္းဘယ္လိုမွ ေျပာစရာမလိုဘူးကြ…………ဟုတ္တယ္ ……………အခ်စ္ဆိုတာဘဝရဲ႕ ပန္းတိုင္မဟုတ္ဘူးကြ……ပန္းတိုင္မဟုတ္ဘူး……”
“ပန္းတိုင္မဟုတ္သလို ခရီးသြားဟန္လဲြလဲ လုပ္လို႕မရပါဘူး အေဖရယ္….”
“အဲ့ဒါကိုေျပာတာေပါ့ကြ…….ႏြားေရွ႕ထြန္က်ဴး….အဲ…အဲ…………မိေက်ာင္းခင္းေရးခင္း ျပဆိုတာ…မင္း

တို႕လိုေကာင္ေတြ ၾကီးပြားဖို႕တိုးတက္ဖို႕လုံးဝမလြယ္ဘူး….”
“ဟာ.. အေဖတို႕လူၾကီးေတြကလည္း ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုရဲ႕အထူးဆန္းဆုံးလူသားေတြလို႕ပဲေျပာရေတာ့
မယ္…”
“မင္းဘာေျပာတယ္ကြ…”
“ဟုတ္တယ္ေလ အေဖတို႕လူၾကီးေတြက ကိုယ့္ရဲ႕အယူအဆေတြ အျမင္နဲ႕မတိုက္ဆိုင္ဘူး…မတူညီဘူးဆို
ရင္ ႏြားေရွ႕ထြန္က်ဴးရတာနဲ႕…မိေက်ာင္းခင္းေရခင္းျပရတာနဲ႕ ဘာမွန္းကို မသိဘူး…..ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု
မွာ လူငယ္ေတြကို အျပစ္ေျပာျပီး ဆုံးမတဲ့ေခတ္က ကုန္သြားျပီ အေဖရဲ႕ ….ဒီဇိုင္းအသစ္ရွာျပီး ဆုံးမေတာ့ဗ်ာ….”
“ေဟ့ေကာင္ ေတာ္ကြာ ………..”
“ေတာ္ပါတယ္ အေဖ ရယ္ အေစာကတည္းက မေျပာခ်င္ေသးပါဘူး အခ်ိန္မရေသးပါဘူးဆိုတာကို အေဖပဲ
ေျပာခ်င္လြန္းတယ္ဆိုလို႕သားလာခဲ့တာ….ေတာ္တယ္ဗ်ာ..ေတာ္တယ္ …သြားျပီအေဖ..ေက်းဇူးပဲ….”
က်ယ္ေလာင္စြာ စပီကာဖြင့္၍ ၾကည့္ေနေသာ ဗီြဒိယိုဇာတ္ကားထဲမွသားအဖႏွစ္ေယာက္၏အျပန္အလွန္
္ျငင္းခုံေျပာဆိုေနေသာ ဒိုင္ယာေလာ့မ်ားျဖစ္သည္။

                                          ၃။
ရာသီဥတုႏွင့္ အရပ္ေဒသ ျပီးေတာ့ ခံစားတတ္တဲ့ႏွလုံးသား။အဲ့ဒိသုံးခုေပါင္းလိုက္ေတာ့လဲ ေလာကၾကီးက
လွခ်င္တိုင္းလွေနသည္။မိုးက ဝုန္းကနဲရြာခ်လာသည္။ေႏြေခါင္ေခါင္ၾကီးမွာ။အညာသားပီပီ အပူကို မမႈ
၍ ေနကိုအံတုေနၾကမို႕ ထီးကိုပင္မေဆာင္းပဲ ထြက္လာခဲ့သည္။အညာေႏြ သည္ ပူသည္ထက္ပူသည္။
ေႏွာင္းပိုင္းေႏြမို႕ ေျပာမျပနိုင္ေအာင္ပင္ပူသည္။ထိုသို႕ပူေလာင္ျပင္းျပလွသည့္ အညာေႏြကိုပင္ မခံစား
ရသည္မွာ ၾကာခဲ့သည္မို႕ တမင္ခံစားနိုင္ရန္ ခ်စ္ဇနီးအသစ္လွလွေလးထည့္ေပးလိုက္သည့္ ထီးကိုပင္

မယူငင္ခဲ့။မေမွ်ာ္လင့္ေသာ မိုးေၾကာင့္ နားခိုစရာကို မရွိမွန္းသိသိႏွင့္ ေဝွ႕ရမ္းရွာေဖြရင္း လြတ္လိုလြတ္
ညား ခဏကေလးေျပးလႊားမိသည္။ကြင္းျပင္ၾကီးထဲမွာပါလား..ေနာက္ရြာတရြာကိုေရာက္ဖို႕ အနည္း
ဆုံးတမိုင္ခန္႕က်န္ေသးပါလား ေျပးလွ်င္လည္း လြတ္မည္မဟုတ္ဟူေသာအသိေၾကာင့္ ဘာရယ္မဟုတ္
မိမိကိုယ္ကို ျပန္လည္ရယ္ေသြးရင္း ခတ္မွန္မွန္ပင္ ျပန္ေလွ်ာက္မိသည္။မိမိ၏ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္အတူ မိုး
သားမ်ားသည္လည္းတုန္႕ဆိုင္းသြားသည္။အေျပးကေလးကလဲ အရပ္၊မိုးကေလးကလဲ အတိတ္။သက္
တန္႕ၾကီးႏွင့္ ပုကြကြ သစ္ပင္ငယ္ကေလးမ်ား ကိုပင္ ရွက္မိသည္။မိမိ၏ ေျပးလိုက္ရပ္တန္႕လိုက္ျဖင့္
ဂဏာမျငိမ္မႈမ်ားကို ၄င္းတို႕ပင္လွ်င္ ျမင္လိုက္ရသည္မဟုတ္ပါေလာ။ေရးလို႕ေကာင္းေနတုန္း အျပင္မွ
အသံဗလံမ်ားေၾကာင့္ ဆက္ေရး၍မရေတာ့ဘဲ ရပ္တန္႕ထားလိုက္ရသည့္ ရာသီဥတုႏွင့္ အညာေျမ၏

သဘာဝတို႕ကိုဖြဲ႕ဆိုေရးသားေနေသာ  ဝတၳဳတပုဒ္မွ စာသားေလးမ်ားျဖစ္သည္။
                                       ၄။
သီဟက တစ္ေယာက္တည္းသမား။သို႕ေသာ္ အေျခေန အရပ္ရပ္ေၾကာင့္ အျခားမိသားစု တစုႏွင့္ တဲြ၍ေန
ျဖစ္ခဲ့သည္။မီးဖိုေခ်ာင္ အတူသုံးရသည္။ဧည့္ခန္းအတူသုံးရသည္။ေရခဲေသတၱာအတူသုံးရသည္။
အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္း အတူသုံးရသည္။မိမိ၏အသုံးေဆာင္မ်ားႏွင့္အိပ္ခန္းမွလဲြ၍ အားလုံးအတူသုံးရ
သည္။တအိမ္လုံးတြင္ အိပ္ခန္းႏွစ္ခန္းရွိသည္။သီဟက တခန္းအိပ္သည္။ကိုလွစိုးတို႕မိသားစုက
တခန္းအိပ္သည္။သီဟသည္ ကိုလွစိုးတို႕မိသားစုႏွင့္အတူဆက္၍ မေနလိုေတာ့။
အျခားေနရာကိုေျပာင္းခ်င္သည္။သို႕ေသာ္ ေနရာအသစ္ကို ရွာေဖြ၍မရသျဖင့္ ေအာင့္အီး၍ေနခဲ့သည္။
ေျပာင္းခ်င္သည့္ အေၾကာင္းမ်ားကလည္းရွိသည္။ကိုလွစိုးဇနီးသည္၏အလုပ္ခ်ိန္မွာ နံက္ေျခာက္နာရီမွ
ညေနသုံးနာရီ အထိျဖစ္သည္။ကိုလွစိုး၏ အလုပ္ခ်ိန္မွာ ညေန ေလးနာရီမွ ညႏွစ္နာရီအထိျဖစ္သည္။
သီဟ၏အလုပ္ခ်ိန္မွာ ညဆယ္နာရီမွ နံက္ေျခာက္နာရီအထိျဖစ္သည္။အလုပ္ခ်ိန္ခ်င္းမတူညီၾက၍
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ေတြ႕စုံရန္ မလြယ္ကူၾကေသာ္လည္း တစ္ေယာက္နားေနခ်ိန္တြင္ တစ္
ေယာက္၏ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ရန္ အခ်ိန္ျဖစ္ေနသည္။တစ္ေယာက္အိပ္စက္ခ်ိန္တြင္ တစ္ေယာက္၏
ဗြီဒီယိုၾကည့္ခ်ိန္ႏွင့္ အပန္းေျဖခ်ိန္ျဖစ္ေနသည္။အနားယူအိပ္စက္ခ်ိန္မ်ား အလုပ္သြားခ်ိန္မ်ားမတူညီၾက
သလို ဝါသနာခ်င္းကလည္း မတူညီၾကကိုလွစိုးတို႕မိသားစုမွာ ဗီြဒီယိုၾကည့္ျခင္း သီခ်င္းနားေထာင္ျခင္း

မ်ားကို ဝါသနာထုံၾကေသာ္လည္းသီဟကေတာ့ စာေရးျခင္းႏွင့္စာဖတ္ျခင္းမွ်ကိုသာဝါသနာထုံသည္။
                                            ၅။
“သီတာ မင္းသမီးေလးကို ယွဥ္ျပိဳင္ အခ်စ္ျပိဳင္ပဲြမွာ… ဘာတဲ့…..မယ္သီတာကိုစြဲလမ္းမိလို႕
ႏွလုံးသားမ်ားေလာင္ကၽြမ္း…ဘာတဲ့…………..ဘာတဲ့”
နာရီကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ နံက္ကိုးနာရီသာရွိေသးသည္။”ဟာ..ငါအိပ္တာ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္
ေလးပဲရိွေသးပါလား”…ျပန္အိပ္မွရမည္။သီဟသည္ အခုခ်ိန္အိပ္ထားမွ ညတြင္
အလုပ္ျပန္လုပ္နိုင္မည္ျဖစ္၍ၾကိဳးစားပန္းစားအိပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ထိုေၾကာင့္ “ကိုလွစိုး သီခ်င္းသံေလးနည္း
နည္းတိုးေပးပါလားဗ်ာ….က်ေနာ္အခုခ်ိန္မွာ မအိပ္ထားရင္ ညမွာအလုပ္လုပ္နိုင္မွာ မဟုတ္လို႕ပါဗ်ာ
ေတာင္းပန္ပါတယ္…”တမိသားစုလုံးက စြာစြာ စြာစြာျဖင့္ေျပာတတ္လွေသာေၾကာင့္ သီဟက
မိမိ၏အသံကိုအတတ္နိုင္ဆုံးႏူးညံ့ေအာင္ထား၍ေတာင္းပန္လိုက္သည္။
“ဟာ..ဒါငါ့ရဲ႕အနားယူခ်ိန္ကြ…မင္းေတာင္းပန္တိုင္း ငါက လိုက္ေရာရမွာလား”….ကိုလွစိုးက ေဒါသဟန္
ျဖင့္ ျပန္ေျပာလိုက္၍ ေဒါပြမိသည္။သို႕ေသာ္ ျပႆနာမျဖစ္ေအာင္ထိမ္းသည့္ အေနျဖင့္ အခန္းထဲသို႕
သာျပန္လာ၍ လူျပန္ေတာ္ ပတၱျမားေသြးေဆးႏွင့္ စေကာ့ဝီစကီ သုံးပတ္ကိုေရာေမႊ၍ကစ္လိုက္သည္။
ထိုသုိ႕ကစ္ခဲ့ရသည္ ေန႕မ်ားမွာ မနည္းေတာ့ျပီမို႕ သီဟမွာ ထိုသို႕မေသာက္ရရင္ပင္ မအိပ္တတ္ေတာ့
သလုိလိုျဖစ္လာသည္။ဒီျပႆနာကို ဘယ္လိုရွင္းရင္ေကာင္းမလဲ ဟု အထပ္ထပ္စဥ္းစားသည္။
ကိုလွစိုးတို႕မိသားစုမွာ ဘာရယ္မဟုတ္ မိမိႏွင့္မတိုက္ဆိုင္သည့္ အိပ္ခ်ိန္မ်ား စားေရးတတ္သည့္

အခ်ိန္မ်ားတြင္ ထိုသို႕လုပ္ရသည္ကို ပို၍ေက်နပ္သည္ ဟု ခံစားရသည္။
                                        ၆။
၄င္းခံစားခ်က္ကို အေျခခံျပီး အေျဖထုတ္ရန္းလည္းဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။သီဟ၏အၾကံအစီမ်ားေအာင္

္ျမင္ခဲ့၍ေအးေအးေဆးေဆးအိပ္ခ်ိန္မ်ား စာေရးခ်ိန္ေလးမ်ား ပိုထြက္လာသည္။
                                            ၇။
အဲ့ဒိေန႕က စေနေန႕ျဖစ္သည္။သီဟက ရာသီဥတုႏွင့္ အညာေဒသကို အေျခခံျပီး ေရးလက္စဝတၳဳကို
ေရးေနသည္။ကိုလွစိုးတို႕မိသားစုက သားအဖႏွစ္ေယာက္၏ အတုန္႕အလွယ္ေျပာဆိုခန္းမ်ားကိုၾကည့္ရႈ
နားစဥ္ေနသည္။သီဟကလည္း အားရပါးရဝင္ၾကည့္ ေနဟန္ သို႕မဟုတ္ စိတ္ဝင္စားဟန္ျဖင့္ ဝက္ဆိုက္
နာမည္ကို သြားယူသည္။ေနာက္လည္းၾကည့္ေတာ့မည့္ဟန္မ်ိဳး။ကိုလွစိုးတို႕အေနျဖင့္ ဤသို႕ဖြင့္ေပးသည့္

အတြက္ေက်းဇူးတင္သည့္ ဟန္မ်ိဳး။
                                        ၈။
ကိုလွစိုး၏မိန္းမက ဗြီဒိယိုကိုခ်က္ခ်င္းပိတ္ပစ္လိုက္သည္။သီဟကလည္း ပိတ္ပိတ္ခ်င္းစာဆက္ေရးသည္။
ေနာက္ ဗြီဒီယုိအသံၾကားတိုင္း သီဟက ဤနည္းအတိုင္းဆက္လုပ္သည္။ႏွစ္ပတ္လွ်င္တစ္ပုဒ္ႏႈန္းျဖင့္ အခ်ိန္
လု၍ေရးခဲ့ရေသာ သီဟ၏ဝတၳဳတိုေလးမ်ားသည္ တစ္ပတ္တစ္ပုဒ္ႏွင့္ ေရွာေရွာ ရွဴရွဴအဆုံးသပ္္နိုင္ခဲ့သည္
မွာ သုံးလပင္စြန္းခဲ့ေလျပီ။


နန္းရွင္     www.nan-shin.com
6/25/11