ေႀကာက္စရာအေကာင္းဆံုးဟာ အေႀကာက္တရား

(ေမာင္သစ္ဆင္း)

by Aungmyo Tun on Monday, June 27, 2011 at 11:49am

    ႀကိမ္လံုးအေႀကာင္း စဥ္းစားမိတိုင္း အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ႀကံဳခဲ့ရတာေလး
တစ္ခုကို အၿမဲ သတိရေနမိပါတယ္။
    ၿမန္မာစာအခ်ိန္မွာ ပင္ရင္းစကားေၿပ လက္ေရြးစင္ထဲက “မင္းတုန္းမင္းႏွင့္ ငါးေၿခာက္ၿပား”
ေဆာင္းပါးကို သင္ၿပီးစေပါ့။ မင္းတုန္းမင္း ငယ္ရြယ္စဥ္ ေမာင္လြင္ဘ၀က စံေက်ာင္းဆရာေတာ္
ဆီမွာ ပညာသင္ႀကားခဲ့ရတယ္။


    တစ္ေန ့မွာ အင္းသားႀကီး ငႀကဴက ငါးေၿခာက္ၿပားႀကီးတစ္ၿပား လာၿပီး လွဴတယ္။ ဆရာေတာ္က
ငါးေၿခာက္ကို သိပ္ႀကိဳက္ပါသတဲ့။ ေက်ာင္းမွာကလည္း ငါးေၿခာက္ ၿပတ္လပ္ေနခ်ိန္ၿဖစ္ေတာ့
ဆရာေတာ္က ေမာင္လြင္ကို က်က္သေရခန္းထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန ့ဆရာေတာ္ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးတဲ့အခါ ေမာင္လြင္ကို ငါးေၿခာက္ဖုတ္ခိုင္းေတာ့
ငါးေၿခာက္က ရွာမေတြ ့ေတာ့ဘူး။ ဆရာေတာ္ကေတာ့ လက္ေဆးၿပီး ႏွမ္းဆီေမႊးေမႊးနဲ ့ေရာက္လာ
မယ့္ ငါးေၿခာက္ဖုတ္ကို ေစာင့္ေနတာေပါ့။
    ေမာင္လြင္မွာ ဘယ္လိုမွ ရွာေဖြေမးၿမန္း စံုစမ္းလို ့မရဘဲ ဗ်ာမ်ားေနခိုက္ “ဟဲ့.. ငလြင္ မရေသးဘူး
လား”လို ့ေမးလိုက္ေတာ့ ညိႈးညိႈးငယ္ငယ္နဲ ့ဘဲ ငါးေၿခာက္ၿပားႀကီး ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့အေႀကာင္း
တင္ေလွ်ာက္ရေတာ့တယ္။ “ငလြင္.. လာခဲ့”လို ့ထား၀ယ္ႀကိမ္ကို ဆြဲၿပီး ေခၚလိုက္တဲ့ ဆရာေတာ့္
အသံက ေက်ာင္းသားအားလံုးရဲ ့ႏွလံုးသားကို ကန္ ့လန္ ့ၿဖတ္ ၀င္သြားပါသတဲ့။ “ဟဲ့.. ငလြင္ နင္ဟာ
ဘုရင့္သား၊ အေႀကာင္းညီညြတ္ရင္ ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ရမယ့္သူ၊ ဒီလိုလူက ငါးေၿခာက္ၿပားေလး
တစ္ခ်ပ္ကိုေတာင္ လံုၿခံဳေအာင္ မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ရင္ ႏိုင္ငံကို ဘယ္လို လံုၿခံဳေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေတာ့
မလဲ”လို ့မိန္ ့ၿပီး အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမပါသတဲ့။

    ဒီေဆာင္းပါးကို သင္ၿပီးေတာ့ ဆရာက သင္ရိုးထဲက ေမးခြန္းေတြကို ေၿဖခိုင္းပါတယ္။ ေမးခြန္းတစ္ခု
က စံေက်ာင္းဆရာေတာ္၏ ဆံုးမမႈကို သင္လက္ခံပါသလားလို ့အဓိပၸာယ္မ်ိဳးေပါက္တဲ့ ေမးခြန္းပါ။
ေနာက္တစ္ေန ့ၿမန္မာစာအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဆရာဟာ အတန္းထဲကို ေၿခသံၿပင္းၿပင္းနဲ ့၀င္လာပါတယ္။
အေၿဖလႊာေတြကို စားပြဲေပၚ ဘုန္းခနဲ ၿမည္ေအာင္ ပစ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ဆရာ့မ်က္ႏွာက နီၿပီး တင္းလို ့။
တစ္တန္းလံုးကို ေ၀့၀ဲၿပီး ႀကည့္တယ္။ တစ္တန္းလံုးကလည္း ၿငိမ္လို ့။ ဆရာ ဘာၿဖစ္လာတာပါလိမ့္လို ့
ေတြးေနႀကပံုဘဲ။

    ဆရာက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ ့နာမည္ကို ေခၚၿပီး အတန္းေရွ ့ထြက္ခိုင္းပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး
ခံုက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ထြက္လာပါတယ္။ ဆရာက အေၿဖလႊာတစ္ရြက္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး အဲဒီ
ေက်ာင္းသားကို ေပးလိုက္တယ္။
    “ဒါ မင့္အေၿဖလား”
    “ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ”
    “ေအး တစ္တန္းလံုးႀကားေအာင္ ဖတ္စမ္း”
    နည္းနည္း အံ့ႀသေနပံုနဲ ့ေက်ာင္းသားက သူ ့အေၿဖကို ဖတ္ပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ေတာ့
စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ရဲ ့ဆံုမပံုကို သူ မႀကိဳက္ေႀကာင္း၊ ဆံုးမမႈ သေဘာထားကို သံသယၿဖစ္မိေႀကာင္း၊
ဆရာေတာ္ရဲ ့အဲဒီအခ်ိန္က စိတ္ခံစားမႈဟာ တပည့္ကို လမ္းညႊန္ခ်င္စိတ္ထက္ မိမိ အလြန္တရာ ႀကိဳက္
ႏွစ္သက္တဲ့ ငါးေၿခာက္ဖုတ္ကို ဘုဥ္းမေပးရတဲ့အတြက္ ၿဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေဒါသစိတ္က ပိုၿပီး ႀကီးမားေန
ႏိုင္ေႀကာင္း ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥဟာ ဒီေလာက္ ရိုက္ႏွက္အၿပစ္ေပးစရာ မလိုေႀကာင္း၊ နား၀င္ေအာင္ ဆံုးမ
လွ်င္ ရပါလ်က္ႏွင့္ ေသရာပါ အမာရြတ္ထင္ေအာင္ ရိုက္ႏွက္ၿခင္းဟာ ေဒါသစိတ္ေႀကာင့္ဟု သံသယ
ၿဖစ္စရာ ရွိေႀကာင္း၊ ဘုရားသားေတာ္တို ့မည္သည္ ရသ တဏွာၿဖင့္ ဆြမ္းဘုဥ္း မေပးသင့္သည္ကို
သတိရသင့္ေႀကာင္း၊ ဆရာကိုယ္တိုင္က ဤ၀ိနည္းကို မထိန္းသိမ္းႏိုင္ပါဘဲ တပည့္ကို ဆံုးမၿခင္းမွာ
စဥ္းစားဖြယ္ၿဖစ္ေႀကာင္း၊ အသားနာမွ အရိုးစြဲေအာင္ မွတ္မည္လို ့ထင္ၿပီး ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ အၿပစ္ေပး
ဆံုးမခဲ့ေပမယ့္ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္မွာ ေအာက္ၿမန္မာႏိုင္ငံတစ္ခုလံုးကို အဂၤလိပ္လက္ ထိုးေပး
လိုက္ရတဲ့အတြက္ ဒီဆံုးမနည္းဟာ မေအာင္ၿမင္ေႀကာင္း.. အဲဒီလိုေတြ ေၿဖထားတာဗ်။

    တစ္တန္းလံုးကေတာ့ တခိခိနဲ ့ရယ္ႀကတယ္။ သူတစ္ေႀကာင္း ဖတ္လိုက္၊ ခိခနဲ က်ိတ္ရယ္လိုက္ႀက
နဲ ့။ ဆရာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ရယ္ေလ ေဒါသထြက္ေနေလပါဘဲ။
    ေက်ာင္းသားဖတ္ၿပီးသြားေတာ့ ဆရာက သူ ့ကိုေမးတယ္။
    “မင္း ငါ့ကို ေနာက္တာလား”
    “ဟာ.. မဟုတ္ဘူးဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းကို ေၿဖတာပါ။”
    “ကဲ.. အားလံုး သူေၿဖတာကို လက္ခံႀကသလား၊ တစ္ေယာက္ဆီ ေမးမယ္၊ ကဲ.. မင္းကစ၊ သူေၿဖတာ
မွန္သလား မွာသလား”
    ပထမဆံုး အေမးခံလိုက္ရတဲ့ ေရွ ့ဆံုးခံုက ေက်ာင္းသားဟာ ရုတ္တရက္ ဘာေၿဖရမွန္း သိပံု မရဘူး။
အေၿဖရွင္ ေက်ာင္းသားကို ႀကည့္လိုက္၊ ဆရာ့ကို ႀကည့္လိုက္၊ ေဘးဘီကို ႀကည့္လိုက္နဲ ့။ ကၽြန္ေတာ့္
စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းသားရဲ ့အေၿဖကို ႀကိဳက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ ့လို ခံစားမိတာဘဲ။
ဒါေပမယ့္ သူ ့လို မေၿဖတတ္ဘူး။ သူ ့လို ေထာင့္ေစ့ေအာင္ မၿမင္တတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူ ့လို မေၿဖရဲဘူး။
တစ္တန္းလံုးလိုလိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုဘဲလို ့ထင္တယ္။ သူတို ့မ်က္ႏွာေတြကို ႀကည့္ရင္ သိသာပါတယ္။
    “ေဟ့ေကာင္ ေၿဖေလကြာ”
    ေရွ ့ဆံုးက ေက်ာင္းသားခမ်ာ တုန္သြားပါတယ္။ အေၿဖရွင္ ေက်ာင္းသားကို တစ္ခ်က္ ခိုးႀကည့္ၿပီး
ေခါင္းငံု ့ခ်လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာက မွန္သလား မွားသလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းႏွစ္ခုကို ေမးေန
တယ္လို ့ဆိုေပမယ့္ အမူအရာ၊ ေလသံ၊ ဖန္တီးထားတဲ့ ၀န္းက်င္ အေငြ ့အသက္ေတြက “မွားတယ္လို ့
ေၿဖစမ္း၊ မေၿဖရင္ ႀကိမ္လံုး”လို ့ေၿပာၿပီးသား ၿဖစ္ေနပါၿပီ။ ဆရာဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို လိမ္ေနသလို
သူတရားပါတယ္ၿဖစ္ေအာင္ သူကိုယ္တိုင္လည္း ၿပန္လိမ္ေနတာပါဘဲ။ ဒါကို အဲဒီေက်ာင္းသားလည္း
သေဘာေပါက္ဟန္ တူပါရဲ ့။
    “သူေၿဖတာ မွားပါတယ္”
    “ဟုတ္ၿပီ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္”
    “မွား.. အဲ.. မွားပါတယ္”
    “ေနာက္တစ္ေယာက္”
    “မွားပါတယ္”
    တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေမးလာလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ့္အလွည့္ ေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္
ထ ရပ္လိုက္တယ္။ အသက္တစ္ခ်က္ ၿပင္းၿပင္းရွဴလိုက္တယ္။
    “မွားပါတယ္”
    အေၿဖရွင္ ေက်ာင္းသားကို မႀကည့္ရဲပါဘူး။ ေခါင္းငံု ့ၿပီး ခံုေပၚက စာအုပ္ကို စိုက္ႀကည့္ေနမိတယ္။
ထူးၿခားတာက ေက်ာင္းသားအားလံုးလည္း အဲဒီလိုဘဲ။ လူကုန္သြားေတာ့ ဆရာက အဲဒီေက်ာင္းသားကို
ေနာက္ေၿပာင္မႈနဲ ့အတန္းေရွ ့မွာ ရိုက္ပါတယ္။ ႀကိမ္လံုးသံ တစ္ခ်က္ႀကားရတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္
တစ္ေနရာမွာ နာနာသြားသလိုပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အရိုက္ခံေနသလိုဘဲ။ တစ္တန္းလံုးလည္း
ကၽြန္ေတာ့္လိုဘဲ ခံစားေနရမွာပါ။
    အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ ေက်ာင္းေၿပာင္းသြားပါတယ္။
    ကိုယ့္ထင္ၿမင္ခ်က္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေၿပာရဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆံုးရံႈး
လိုက္ပါတယ္။ ဆရာ့မွာ ဒီလို တပည့္မ်ိဳး ဆံုးရံႈးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီက ဆန္ ့ေတြးလိုက္ရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံ
ေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ ဒါ ဆံုးရံႈးမႈပါ။
    ဘာၿဖစ္လို ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခံစားမႈၿခင္း တူပါလ်က္နဲ ့သူ ့လို မေၿဖရဲခဲ့ရတာလဲ။ ေၿဖရဲသူ ရွိလာတာ
ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က ဘာၿဖစ္လို ့သူမွန္တယ္လို ့မေၿပာရဲခဲ့ရတာလဲ။

                                                                                                 ေမာင္သစ္ဆင္း

(သင့္ဘ၀ မ်က္ႏွာဖံုးေဆာင္းပါးမ်ား “တုတ္တစ္ေခ်ာင္း၏ အတၳဳပတၱိ”မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ၿပပါသည္)