အိုမင္းမႈ ေရႊရတု

ဆရာျမသန္းစံ 
[ By De Nay ]                            

“ ဘယ္သူလဲ ”
“ ငါပါကြ ဇရာပါ ”
“ ဘာကိစၥလဲ ”
“ မင္း အသက္ငါးဆယ္ျပည္႔တဲ႔ အေၾကာင္း လာေျပာတာ ”
“ သိပါတယ္ ”
“ သိပါတယ္ လုပ္မေနနဲ႔ ။ တံခါးဖြင္႔ပါဦး ”
တံခါးဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဇရာတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး ။ သူ႔ေနာက္မွာ ျပံဳးစိစိနဲ႔ လွမ္းၾကည္႔ေနသူႏွစ္ေယာက္ ။ ဗ်ာဓိနဲ႔ မရဏ ။
ဇရာက ေနာက္ကိုတစ္ခ်က္လွည္႔ၾကည္႔ျပီး ေျပာေနျပန္တယ္ ။ 

“ ငါ တံခါးေခါက္ျပီးရင္ ဒီေကာင္ေတြ ေခါက္ေတာ႔မွာေနာ္ ”
“ သိေနတယ္ေလ ”
“ ဘယ္လိုသိတာလဲ ”
“ နာျခင္းနဲ႔ ေသျခင္း မဟုတ္လား ”
ဗ်ာဓိက ၀င္ေျပာျပီ ။
“ ငါက ေဆးေသာက္ရံုနဲ႔ ေပ်ာက္တတ္တဲ႔ နာျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးေနာ္ ။ မေသ - ေသေအာင္ ႏွိပ္စက္မွာ ”
           သူက ေျပာျပီးတာနဲ႔ မရဏဘက္ကို လွည္႔ၾကည္႔လိုက္တယ္ ။ မရဏက ျပံဳးရင္းေခါင္းညိတ္ျပေနတယ္ ။ ျပီးေတာ႔ တစ္ခ်က္လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္တယ္ ။
“ ငါတံခါးေခါက္ရင္ မင္းဒီအိမ္မွာ ေနခြင္႔မရေတာ႔ဘူးေနာ္ ”
သူ႔အသံက မာတယ္ ။ ခပ္တင္းတင္း ခပ္ျပတ္ျပတ္ ။ ဒီေတာ႔ လည္းကိုယ္႔ဘက္က ျပတ္သားရမွာေပါ႔ ။
“ သိပါတယ္ ”
          ဇရာ ၊ ဗ်ာဓိ ၊ မရဏ အသံေတြျမိဳင္သြားမွ အခန္းထဲမွာ ျငိမ္ကုတ္ေနတဲ႔ေကာင္က ထထြက္လာတယ္ ။ အတူေန အခန္းေဖာ္ေပါ႔ ။ အျပင္က သံုးေကာင္က အထဲကတစ္ေကာင္ကို သံျပိဳင္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကတယ္ ။
“ ေဟ႔ေကာင္ ဇာတိ ၊ ေဘာ္ဒါၾကီး အဆင္ေျပလား ”
“ သိပ္ မေျပဘူး ”
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ ”
“ ဒီေကာင္ သတိပ႒ာန္တရား အားထုတ္ေနတာကြ ။ ငါတို႔ အေၾကာင္းကို ရိပ္မိေနျပီ ”
“ ကိစၥမရွိပါဘူးကြာ ၊ ဒီေကာင္ဘယ္ေလာက္ သတိေကာင္းမွာတဲ႔တံုး ၊ ငါသိသိသာသာ ႏိွပ္စက္ျပရင္ ဒီေကာင္ လန္ထြက္သြားမွာပါ ”
          ဇာတိနဲ႔ဗ်ာဓိ အျပန္အလွန္ေျပာေနၾကတာ ။ ကိုယ္႔အေၾကာင္းကို ကိုယ္႔ေရွ ႔မွာ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းေျပာေနၾကတာ ။ ေျပာၾကပါေစေလ ။ ကိစၥမရွိပါဘူး ။ သူတို႔လက္ထဲေရာက္မွေတာ႔ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ။ ႏွလံုးသြင္းေနက်အဆံုးအမကိုပဲ အာရံုျပဳေနလိုက္မိပါတယ္ ။
“ ျမင္တာ ဘာတဲ႔လဲ ၊ ျမင္သိ ရုပ္နာမ္ ”
“ ၾကားတာ ဘာတဲ႔လဲ ၊ ၾကားသိ ရုပ္နာမ္ ”
“ ျမင္သိမျမဲ ၊ ျမင္ဆင္းရဲ ၊ ျမင္ထဲ ငါမပါ ။ အဲဒါသဘာ၀ အနတၱာ ။ ၾကားသိမျမဲ ၊ ၾကားဆင္းရဲ ၊ ၾကားထဲ ငါမပါ ။ အဲဒါသဘာ၀ အနတၱာ ”
       “ ဒီေကာင္ ျငိမ္သြားျပီ ။ ေၾကာက္ေနတယ္ထင္တယ္ကြ ”
         မရဏရဲ ႔ အသံခပ္မာမာနဲ႔ မွတ္ခ်က္ ။ နည္းနည္းေတာ႔ ျပန္ေျပာမွျဖစ္မယ္ထင္တယ္ ။
        “ အေသၾကီးကို ေၾကာက္ၾကတာ လူတိုင္းရဲ ႔သဘာ၀ပါ ။ ဒါကိုမျငင္းပါဘူး ။ လက္ခံပါတယ္ ။ ဒါေပမဲ႔ သတိပ႒ာန္ ၀ိပႆနာတရားကို ေသေသခ်ာခ်ာအားထုတ္ထား ရင္ စကၠန္႔တိုင္းမွာ အေသေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ရေနျပီးသားမုိ႔ပါ ”
       မရဏက တစ္ဖက္ကိုလွည္႔သြားတယ္ ။ ဗ်ာဓိကေတာ႔ သိပ္ေက်နပ္ပံုမရဘူး ။ ခပ္ဆက္ဆက္နဲ႔ လွမ္းေမးတယ္ ။
      “ မင္း အဲဒီအလုပ္ကိုလုပ္ေတာ႔ ငါ႔လိုမ်ိဳး ေသေလာက္ေအာင္ ႏွိပ္စက္တဲ႔ နာတာမ်ိဳး ၾကံဳဖူးလို႔လား ”
“ ၾကံဳဖူးတာေပါ႔ ။ ဒါ ေ၀ဒနာကၡႏၶာရဲ ႔ သဘာ၀တစ္ခုပဲ ။ တစ္ကိုယ္လံုး အေၾကာအျခင္ေတြျပတ္ထြက္ျပီး ေသလွမတတ္ခံခဲ႔ရတာ ”
       “ ဟုတ္လား ၊ ဒါျဖင္႔ မင္း ဘယ္လိုေက်ာ္လႊားခဲ႔သလဲ ”
“ ဘုရားရွင္ရဲ ႔ တရားေတာ္ကို အသက္ေပး ယံုၾကည္ျခင္းဆိုတဲ႔ စိတ္နဲ႔ေပါ႔ကြာ ”
      “ မင္းေျပာတာ ငါနားမလည္ဘူး ”
       “ ဘယ္နားလည္ႏိုင္ပါ႔မလဲ ။ မင္းတို႔ေလးေယာက္ဟာ တရားေတာ္ရဲ ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြပဲ ။ ဒါေပမဲ႔လည္း မင္းတို႔ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ။ မင္းတို႔ ျခိမ္းေျခာက္အား ေကာင္းလို႔ တရားရဲ ႔ အႏွစ္သာရကို သိခြင္႔ရခဲ႔တာ ”
“ မင္းစကားက ပေဟဠိဆန္လြန္းတယ္ ”
       “ မင္းတို႔ေလးေယာက္ အတြင္းအျပင္ခြင္ရိုက္ျပီး ငါ႔ကို ႏိွပ္စက္ခဲ႔တာ သံသရာနဲ႔ခ်ီျပီးၾကာလွျပီ ။ ဒီဘ၀မွာေတာ႔ ဗုဒၶတရားေတာ္ အကူအညီနဲ႔ မင္းတို႔အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိခြင္႔ရလိုက္တာ တကယ္႔ကို လူျဖစ္က်ိဳးနပ္ေတာ႔တာပဲ ”
        ဗ်ဓိနဲ႔ စကားေကာင္းေနတုန္းမွာပဲ မရဏက မ်က္ႏွာခပ္တင္းတင္းနဲ႔ ျဖတ္ျပီးလွမ္းေမးျပန္တယ္ ။
“ ဒါျဖင္႔ မင္းေသရဲျပီလား ”
       ႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္မိတယ္ ။ ေခါင္းမညိတ္ခ်င္ဘူး ။ ေခါင္းမခါခ်င္ဘူး ။ ေခါင္းညိတ္ရင္ ၾကြားရာက်မယ္ ။ ေခါင္းခါရင္ ေၾကာက္ရာက်မယ္ ။ အစြန္းႏွစ္ဖက္မလြတ္ဘူး ။ ဒါေပမဲ႔ သူက ေမးထားျပီဆိုေတာ႔ အေျဖတစ္ခုခုေတာ႔ ျပန္ေပးမွျဖစ္မယ္ ။ မရဏရဲ ႔ မ်က္ႏွာကလည္း အေျဖရမွ ေက်နပ္မယ္႔ပံုမ်ိဳး ။
      “ သတိပ႒ာန္တရား အားထုတ္ေနခ်ိန္ေတြမွာ ရုပ္တရား ၊ နာမ္တရားေတြရဲ ႔ ျဖစ္ျခင္းနဲ႔ပ်က္ျခင္းကို ေတြ႔ခြင္႔ရေနေတာ႔ မင္းတို႔ေလးေယာက္နဲ႔ အျမဲရင္းႏွီးေနရသလိုပါပဲ ”
“ ငါ ေမးတာကိုပဲ ေျဖပါ ”
        “ ငါေျဖတာကလည္း အရွင္းၾကီးပါ ။ ရင္းႏွီးေနတယ္ဆိုမွေတာ႔ ဘယ္ေခၚေခၚ ဘယ္သြားသြား ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အတူတူလိုက္ႏိုင္တာေပါ႔ ။ တစ္ခုေတာ႔ရွိတယ္ ။ မင္းတို႔ အရင္ကလို ငါ႔ကိုထင္သလို ခြင္ရိုက္လို႔ မရေတာ႔ဘူးဆိုတာကိုေတာ႔ သတိေပးခ်င္တယ္ ။
“ တယ္စာတဲ႔ ဆိုပါလား ”
         ဇရာက မခိုးမခန္႔အျပံဳးနဲ႔ ၀င္စြက္ဖက္လိုက္တယ္ ။ ျပီးေတာ႔ ထပ္ျပီးကြန္႔လိုက္ျပန္တယ္ ။
        “ မင္း- ငါးဆယ္ျပည္႔ျပီဆိုေတာ႔ ေရႊရတုေမြးေန႔ေတြ ဘာေတြ ခမ္းခမ္းနားနားမလုပ္ဘူးလား ။ တစ္သက္မွတစ္ခါ ၾကံဳရတာပဲဟာ ၊ ဖိတ္စာေတြဘာေတြ လွလွပပရိုက္ျပီး သူမ်ားေတြလို အက်အနမလုပ္ဘူးလား ။ ကြ်န္ေတာ္ အိုပါျပီဆိုျပီး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ တခမ္းတနား အေကြ်းအေမြးေတြလုပ္ျပီး ဂုဏ္မယူခ်င္ေတာ႔ဘူးလား ။ မင္းက လူသိမ်ားတာပဲဟာ ။ ဖိတ္စာအပ်ံစားနဲ႔ ဖိတ္လိုက္ရင္ ဧည္႔သည္ေတြ အလွ်ံပယ္ လာၾကမွာေလ ”
        “ ပုဆိုးေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ၊ ထဘီေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ေတြနဲ႔ လက္၀တ္ရတနာမ်ိဳးစံုေတြ ေတြ႔ရတာ မ်က္စိက်ိန္းလြန္းလို႔ပါ ။ အခမ္းအနားအခ်ိန္ သံုးနာရီစလံုး ရယ္ျပ ျပံဳးျပရတာ မ်က္ႏွာေညာင္းလြန္းလို႔ပါ ။ မ်က္စိကလည္း သိပ္မေကာင္းေတာ႔ဘူး ။ မ်က္ႏွာကလည္းတြန္႔လာျပီမို႔ မ်က္စိကိုုလည္း အနားေပးရင္း မ်က္ႏွာၾကီးကိုလည္း အရယ္အျပံဳးမ်ားလြန္းတဲ႔ဒဏ္ေၾကာင္႔ ထပ္တြန္႔သြားမွာစိုးလို႔ပါ ”
“ ဒါျဖင္႔ မင္းဘာလုပ္မွာလဲ ”
         “ လူ႔ဘ၀မွာ အႏွစ္ငါးဆယ္ ေနထိုင္ခြင္႔ရျပီးျပီ ။ ေနခဲ႔ျပီးသေလာက္ အသိဉာဏ္ျဖစ္ခဲ႔ရဲ ႔လား ။ အနာၾကီး ၊ အေသၾကီးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ ကိုယ္႔မွာ ဉာဏ္ခြန္အား ဘယ္ေလာက္ရွိေနျပီလဲ ။ ဘယ္ေလာက္ အာမခံခ်က္ ျမင္႔မားေနျပီလဲဆိုတာကိုပဲ ဆင္ျခင္ေနပါတယ္ ။ အဲဒီအလုပ္ကိုပဲ လုပ္ေနပါတယ္ ”
“ မဟုတ္ဘူးေလကြာ ၊ ဒါက မင္းအပိုင္း ၊ ငါဆိုလိုတာက မင္းအမွတ္တရတစ္ခုခု ကုသိုလ္မျပဳခဲ႔ဘူးလားဆိုတာပါ ”
        “ ကိုယ္႔ထက္ အဆမတန္အိုမင္းေနၾကသူေတြ ၊ သူမ်ားကူမွ ထူမွ ထရနဲ႔ နာေနၾကသူေတြ စုေ၀းေနတဲ႔ ဘိုးဘြားရိပ္သာကုိ သြားတယ္ ။ အရုဏ္ဆြမ္း မုန္႔ဟင္းခါး သြားလွဴတယ္ ။ ဘိုးဘြားတစ္ဦးစီကို ဓမၼဒါနစာအုပ္နဲ႔ အလွဴေငြေပးရင္း အနီးကပ္ သံေ၀ဂယူတယ္ ။ ေဆးပေဒသာပင္ စိုက္တယ္ ”
“ ျပီးေတာ႔ေရာ ”
        “ ပရိယတ္ ၊ ပဋိပတ္လုပ္ေနတဲ႔ ေတာရဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကိုသြားျပီး သံဃာအပါး (၁၅၀ ) ကို ေန႔ဆြမ္းကပ္တယ္ ။ ဒါက အျပင္ပစၥည္းအလွဴ ၊ အတြင္း ပစၥည္းအေနနဲ႔ ေသြးလွဴဘဏ္သြားျပီး ေသြးတစ္ပုလင္း လွဴတယ္ ”
“ လူေတြကို မဖိတ္ေတာ႔ဘူးလား ”
         “ လူေတြမွာက အခ်ိန္ေတြ အားၾကတာမဟုတ္ဘူး ။ ကိုယ္႔အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ ရႈပ္ေနၾကတာ ။ ဖိတ္ရင္ အားနာပါးနာနဲ႔ လာေနရဦးမယ္ ။ ၀တ္ရစားရဦးမယ္ ။ သြားရလာရ ဦးမယ္ ။ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ ၊ သြားလာခ်ိန္ ၊ ဧည္႔ခံေျပာဆိုခ်ိန္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီးသံုးရမယ္ ။ ပိုက္ဆံကုန္မယ္ ။ ဓာတ္ဆီကုန္မယ္ ၊ ကုိယ္႔ဘာသာကိုယ္ အသက္ၾကီးသြားတာ ၊ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်လည္း အသက္က ငယ္တယ္မရွိဘူး ။ ၾကီးေနတာေလ ။ ကိုယ္႔အသက္ၾကီးတဲ႔ဒုကၡကို သူမ်ားကို ထပ္ဆင္႔ထမ္းခိုင္းသလိုျဖစ္ေနမယ္ ။ ဒါေၾကာင္႔ပါ ”
“ အရင္ႏွစ္ေတြတုန္းက မင္းလုပ္ဖူးပါတယ္ ”
“ အရင္က အရင္ ၊ အခုက အခုေလ ။ အရင္က အျမင္နဲ႔ အခုအျမင္နဲ႔ တူခ်င္မွတူမွာေပါ႔ ”
“ မင္းနဲ႔စကားေျပာရတာ သိပ္အဆင္မေျပဘူး ”
“ ဒီစကားပိုင္းမွာ ဘုဂလန္႔စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာခဲ႔ပါဘူး ”
          ဗ်ာဓိနဲ႔ မရဏကေတာ႔ ေနႏွင္႔ဦးေပါ႔ကြာဆိုတဲ႔ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ မေက်မနပ္လွမ္းၾကည္႔ေနတယ္ ။ စိတ္ေျပသြားေအာင္ ေျပာလိုက္ဦးမွ ။
           “ ဒီမွာ ဗ်ာဓိနဲ႔မရဏ ၊ အခ်ိန္မေရြးေနာ္ ။ ဒီအိမ္တံခါးကို အျမဲတမ္းဖြင္႔ထားပါတယ္ ။ ကဲ-ဇရာကလည္း တံခါးေခါက္မေနနဲ႔ေတာ႔ ။ ပင္ပန္းပါတယ္ ။ မင္းမေခါက္လည္း သိျပီးသားပဲ ။ ကဲ-ဇာတိ ၊ မင္းေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ လိုက္ခ်င္လိုက္သြားေတာ႔ ။ ဒါမွမဟုတ္လည္း အျပင္က သံုးေကာင္ရဲ ႔ ဒလံအျဖစ္နဲ႔ ေနခ်င္လည္းေန ၊ မင္းသေဘာပဲ ။ အားလံုး Open ပဲ ”
          ဇာတိ ၊ ဇရာ ၊ ဗ်ာဓိ ၊ မရဏ ေလးေကာင္စလံုး ညာညွိတန္းစီ သလိုမ်ိဳးပံုစံနဲ႔ ကိုယ္႔ေရွ ႔ မွာလာရပ္တယ္ ။ ျပီးေတာ႔ တစ္ျပိဳင္နက္တည္း ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ၾကတယ္ ။
 “ ေနပါဦး မင္းက ငါတို႔ကို ခင္တင္းတင္း ခပ္မာမာဆက္ဆံရဲေအာင္ မင္းမွာ ဘာအားကိုး ၊ ဘာအေဆာင္ေတြရွိလို႔လဲ ။ ျပစမ္း မင္းရဲ ႔ ညာလက္ ။ ငါတို႔နဲ႔ စကားေျပာတုန္း မင္းညာလက္ကို ျဖန္႔တယ္မရွိဘူး ။ ဘာအေဆာင္ေတြ ကိုင္ထားတာတံုး ”
          “ တကယ္ ဖြင္႔ျပရမွာလား ”
         “ ေအး…. ဟုတ္တယ္ ”
          ေလးေယာက္စလံုး သံျပိဳင္ထြက္လာတယ္ ။
         “ ေသခ်ာတယ္ေနာ္ ”
          “ ေအးပါ ”
         ညာလက္ကို ဆုပ္ထားရာက ျဖန္႔ျပလိုက္တယ္ ။ သတိပ႒ာန္တရားေတာ္ဆိုတဲ႔ အသားတံဆိပ္ကိုလည္းေတြ႔ေရာ ျခိမ္းေျခာက္သူ ေလးေယာက္စလံုး အေငြြ႔ပ်ံျပီး ရိပ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားလိုက္ၾကတာ အစေတာင္ ရွာမေတြ႔ေတာ႔ဘူး ………. ။

@@@ စာလံုးေပါင္း သတ္ပံုမ်ား မွားခဲ႔လို႔ရွိရင္လဲ ျပင္ဆင္ျပီး ဖတ္ရွဳ ႔ ေပးပါရန္ အထူး ေမတၱာရပ္ခံရပ္ပါသည္  @@@