ခၽြတ္ျခံဳ

by Alex Aung Lin on Thursday, June 16, 2011 at 1:20pm

၁။
ကားေမာင္းေနတုန္း ဖုန္းဝင္လာသည္။ ဖုန္းသံက အိမ္မွ ဆက္သည္ဟု တန္းသိႏိုင္ေသာ သီခ်င္းသံ။ ကားေမာင္းေနတုန္းမို႔ ဖုန္းကို ကြ်န္ေတာ္ မထူးေတာ့ဘဲ ေဘးတြင္ ထိုင္ေနေသာ ဇနီးသည္လက္ထဲ ဖုန္းထည့္ေပးလိုက္သည္။
စကားအသြားအလာအရ ခ်က္ခ်င္း သိလိုက္ရျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္သမီး ကိုင္ေသာ ပါေလရာဖုန္း ေပ်ာက္သြားၿပီ ဆိုျခင္းပင္။ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ စိတ္တိုသြားရပါသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္ကလည္း ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္မိရျပန္သည္။

ကြ်န္ေတာ့္သားက ၁၈၊ သမီးက ၂၀။ သည္အရြယ္ေတြက ေျပာရဆိုရ အင္မတန္က်ပ္သည္။ တစ္ခုခုေျပာလိုက္လွ်င္ “ဒါေတာ့ သားသိပါတယ္” “သည္ေလာက္ေတာ့ သမီးနားလည္ပါတယ္”ဟု ျပန္ေျပာတတ္ၾကေသာ အရြယ္ေတြ။ သည္ဖုန္းႏွင့္ပတ္သက္ၿပီးလည္း သတိေပးဖို႔ အတန္တန္ ႀကိဳးစားဖူးသည္။ သားကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္စကားကို နားေထာင္ၿပီး ဖုန္းယူသြားလွ်င္ ဖုန္းထည့္ေသာ အိတ္ကေလးႏွင့္ လည္ပင္းမွာ ဆြဲသြားသည္။
ကြ်န္ေတာ့္သားက အင္မတန္ အာ႐ံုမ်ားသည့္ေကာင္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း သူ႔စိတ္ကူးေလးထဲမွာ အလြန္အမင္းနစ္ေနတတ္သည့္ေကာင္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဆိုးလဲဆိုလွ်င္ သူ႔ကိုယ္သူ ညစာစားၿပီး မၿပီးပင္ ရံဖန္ရံခါ မမွတ္မိတတ္ေခ်။ အၾကင္သူသည္ ဘာဟင္းနဲ႔စားသလဲလို႔ သူထမင္းစားအၿပီး နာရီဝက္ခန္႔ အၾကာတြင္ ေမးျငားအံ့။ သူ ျပန္စဥ္းစားမရေတာ့သည္မွာ မလြဲဧကန္။ သူ႔ကိုယ္သူ ဘာဟင္းနဲ႔ စားလို႔စားမွန္းေတာင္ သတိရွိတဲ့ေကာင္စားမ်ိဳး မဟုတ္။
သည္ေတာ့ ပါေလရာဖုန္းကို သူႏွင့္ တစ္စက္မွ စိတ္မခ်။ ဘယ္နား ခ်ထားခဲ့မွန္း မသိျဖစ္မည့္သူဟု ကြ်န္ေတာ္ အျပည့္အဝ ယံုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ေသခ်ာရွင္းျပကာ လည္ပင္းမွာ လြယ္ေစခဲ့သည္။ သူကလည္း စကားနားေထာင္ကာ သူ ထိုဖုန္းကိုင္တိုင္း လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားတတ္ပါသည္။ (ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ငါ့သား။)
သမီးကေတာ့ အလြန္ဂိုက္ေပးၾကမ္းေသာ၊ ေျပာရဆိုရလည္း အင္မတန္ ခက္ေသာ၊ ငါသိငါတတ္ အင္မတန္လုပ္ခ်င္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ဉာဥ္ဆိုး မွန္သမွ်ကို ျပည့္ျပည့္ဝ၀ က်က်သန္သန္ ဆက္ခံထားသူ ျဖစ္ထသည္။ သူ႔ကိုက်ေတာ့ ေျပာလို႔ တစ္စက္မွ မရခဲ့။
အခုေတာ့ ျဖစ္ၿပီ။ ပါးစပ္ႏွင့္ ေျပာလို႔မရတာကို အေတြ႕အၾကံဳက သင္သြားေလၿပီ။ ထိုအတြက္ ဂြ်မ္းထိုးခ်င္ေအာင္ ဝမ္းသာေနမိရပါေတာ့သည္။

၂။
ထားပါ။
ပါေလရာ ဖုန္းေပ်ာက္တာ ဘာမွ မဆန္း။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေပ်ာက္ဖူးပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေပ်ာက္တာက ခါးမွ ထြက္က်သြားျခင္းျဖစ္သည္။
မွတ္မွတ္ရရ၊ ပထမအႀကိမ္ စာနယ္ဇင္းအဆိုၿပိဳင္ပြဲ က်င္းပစဥ္ကျဖစ္သည္။ အဲတုန္းက ပါေလရာဖုန္းေတြ သည္ေလာက္ မေပါေသး။ ဂ်ီအက္(စ္)အယ္(မ္)ဖုန္းမွ တကယ့္ေပၚဦးေပၚဖ်ားကာလ။ ဖုန္းကံေကာင္းသည့္ ကြ်န္ေတာ္က ပထမဆံုးအသုတ္ ဂ်ီအက္(စ္)အယ္(မ္)တစ္လံုးကို က်ပ္ေငြငါးသိန္းႏွင့္ ရလိုက္သည္။ အဲတုန္းက ဆင္း(မ္)ခါ့(ထ္)ဟု ေခၚေသာ ဖုန္းကတ္တင္ရတာ မဟုတ္။ ဟဲ(န္)ဆက္(ထ္)ဟုေခၚေသာ ဖုန္းအလံုးလိုက္ေတာင္ ရလိုက္ေသး။ ဆီးမဲ(န္)(စ္) အမ်ိဳးအစားျဖစ္သည္။
စာနယ္ဇင္းအဆိုၿပိဳင္ပြဲက်င္းပရာ ေနရာက ယုဇနဂါးဒင္း(န္)ဟိုထဲ(လ္)မွာ။ ထိုအခ်ိန္က ယုဇနျခံဝင္းအတြင္းမွာ ေဈးေရာင္းပြဲလည္း ရွိေနသည္ ျဖစ္ရာ လူအုပ္က ၾကက္ပ်ံမက်။ လူၾကားထဲမွာ တိုးရင္း ေဝွ႔ရင္းျဖင့္ ခါးတြင္ခ်ိတ္ထားေသာ တယ္လီဖုန္းက အလံုးလိုက္ ျပဳတ္က် က်န္ရစ္သည္။ ခါးမွာ အိတ္ပဲ က်န္သည္။
ကြ်န္ေတာ္ မသိေသးပါ။ အဆိုၿပိဳင္ပြဲသို႔ ေရာက္ေနသူ ေနာက္တစ္ဦးထံ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္က ဖုန္းဆက္သည္။ ဖုန္းေကာက္ရထားေၾကာင္း အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားထားသျဖင့္ ပြဲခင္းမွ တာဝန္ရွိသူမ်ားထံတြင္ သြားေရြးဖို႔ လွမ္းေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ အဲေတာ့မွ ခါးမွာ ဖုန္းအိတ္ပဲရွိၿပီး ဖုန္းမရွိေတာ့မွန္း ကြ်န္ေတာ္ သိသည္။
မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ကြ်န္ေတာ့္ဖုန္း ျပန္ရခဲ့ပါသည္။

၃။
အဲဒီ့ေနာက္ သိပ္မၾကာခင္မွာ မိတ္ေဆြအစ္မႀကီးတစ္ဦးက ေလာပ်ာပ်ာျဖင့္ ဖုန္းဆက္သည္။ သူ႔ခင္ပြန္း မူးမူးႏွင့္ ဖုန္းေပ်ာက္သည့္အေၾကာင္း။ သူ႔ခင္ပြန္းက မူးလို႔ေကာင္းေနဆဲမို႔ ေမာင္ရင္းသဖြယ္ ခင္မင္ေနသူ ကြ်န္ေတာ့္ကို လွမ္း အကူအညီေတာင္းျခင္းျဖစ္သည္။
ဖုန္းကိုေတာ့ ျပန္ေတြ႕ၿပီ။ တစ္ဖက္က ေငြေတာင္းေနသည္တဲ့။ အဲဒါကို ကြ်န္ေတာ္က လိုက္ရွင္းေပးဖို႔ျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္လိုက္သြားရပါေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ႏွင့္ မေဝးလွေသာ ရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုကို ျဖစ္သည္။ တစ္မိသားစုလံုးက က်ီးမ်ား အာသလို ဝိုင္းအာေနၾကသည္။ ျပန္ေပးသည့္အတြက္ သူတို႔ကို ေငြတစ္သိန္းေလာက္ ဆုခ်ေစခ်င္ေသာ စကားေတြေျပာၾကသည္။ အစ္မႀကီးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ညႇိၿပီးသား။ အစ္မႀကီးကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ပိုက္ဆံေပးၿပီးသား။ ငါးေသာင္းတာ့ ေပးမည္ဟု အစ္မႀကီးက ယတိျဖတ္ၿပီးသား။
ေျပာရင္းႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္လာသည္။ မူကို ဦးထိပ္ထားတတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ႏွင့္ ဟိုမိသားစု၏ ေျပာေပါက္ေတြက ဖီလာ ကန္႔လန္႔။ ကိုယ့္ပစၥည္းလည္းမဟုတ္၊ ကိုယ္လည္း ဘာမွ လုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိေသာ အရာတစ္ခုျဖစ္သလို ေကာက္ရေသာပစၥည္းဆိုတာ ပိုင္ရွင္ေပၚလာလွ်င္ ျပန္ေပးရမည္မွန္း သိသိႀကီးႏွင့္ မာန္တက္ေနတာကို ခံတြင္းမေတြ႕ေတာ့။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကပင္ စကားေရာေဖာေရာ လုပ္ကာ ငါးရာတန္ ေငြစကၠဴတစ္ထပ္ကို လံုးေထြးၿပီး ေပးလိုက္ကာ တယ္လီဖုန္းကို ျပန္ယူလာခဲ့သည္။
ကားေပၚေရာက္ေတာ့ အစ္မႀကီးလက္ထဲကို ေငြသံုးေသာင္း ျပန္အပ္လိုက္ေသာအခါ အစ္မႀကီးက အံ့ေတြ ဩေနပါသည္။
“ေငြညႇစ္သလို လုပ္ေနတာကို မုန္းလာလို႔ တမင္ေလွ်ာ့ေပးပစ္ခဲ့တာ”ဟု ကြ်န္ေတာ္ ေျပာလိုက္ရပါသည္။

၄။
အခု သမီးဖုန္းေပ်ာက္ေတာ့ သမီးလည္း ေဒါင္းေတာက္ေနသည္။ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့ေသာ သားေတာ္ေမာင္လည္း ေဒါင္းေတာက္ေနသည္။ သူ႐ို႕အေမကလည္း မ်က္ႏွာအိုအိုျဖင့္ ဟိုသည္ေလွ်ာက္ဆက္ေနေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ပြဲၾကည့္ပရိသတ္။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္မွ ႐ိုး႐ိုးမဟုတ္၊ ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း အူျမဴးေနေသာ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ျဖစ္သည္။
ေပ်ာက္သြားေသာ ဖုန္းကို ဆက္ၾကသည္။ ဟိုက ဖုန္းမကိုင္။ မကိုင္သည့္အျပင္ ပိတ္ေတာင္ ထားလိုက္ျပန္ေသးသည္။
အတန္ၾကာေတာ့ အိမ္ဖုန္းကို ထိုနံပါတ္ျဖင့္ လွမ္းဆက္သည္။ ဘာမွေတာ့ အသံမေပး။ သားေတာ္ေမာင္က ေတာင္းပန္ ေမတၱာရပ္ခံသမွ်ကို နားေထာင္သြားသည့္တိုင္ ဘာသံမွ ျပန္မေပး။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဖုန္းေပ်ာက္သည့္သတင္းက ကြ်န္ေတာ့္သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ သမီးသူငယ္ခ်င္း၏ အေမေတြ၊ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးသူငယ္ခ်င္းေတြ အကုန္လံုးၾကားမွာ ေတာမီးသဖြယ္ ပ်ံ႕သြားသည္။ အားလံုးက ထိုဖုန္းကို ဝိုင္းဆက္ၾကေသာ္လည္း အဆက္အသြယ္ မရ။ ဟိုက ဖုန္းကို ပိတ္လိုက္ေလၿပီ။
ထိုေန႔က ၂၀ဝ၉ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီ ၃ ရက္ စေနေန႔ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔က တနဂၤေႏြ။ သက္ဆိုင္ရာကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး ဖုန္းပိတ္ခိုင္းဖို႔က တနလၤာေန႔အထိ ေစာင့္ရမည္။ ထိုၾကားထဲမွာ ဖုန္းကို ေကာက္ရထားသူက ထိုနံပါတ္မွတစ္ဆင့္ ႏွစ္သက္ရာကို ဖုန္းဆက္ထားႏိုင္သည္။ ဖုန္းခေတြ တစ္ပံုတစ္မ က်ႏိုင္သည္။ ထိုဖုန္းခေတြကို ကြ်န္ေတာ္သာ ခံေပေရာ့။
သို႔ေသာ္ ထိုဖုန္းကို ႏိုင္ငံျခားသို႔ ေခၚမရေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ထားၿပီးသားမို႔ သိပ္ေတာ့ မပူမိေခ်။ ႏွစ္ရက္အတြင္း ေသေအာင္ဆက္ေတာင္မွ ငါးေသာင္းပင္ က်မည္မဟုတ္မွန္း တြက္မိေသာေၾကာင့္ပင္။
သက္ဆိုင္ရာကို အေၾကာင္းၾကားၿပီး ဖုန္းကို ပိတ္လိုက္၊ ဖုန္းကတ္ အသစ္ျပန္လုပ္၊ ဖုန္းအသစ္တစ္လံုး ျပန္ဝယ္၊ ဘာညာဆိုလွ်င္ စုစုေပါင္း သံုးသိန္းေလာက္ေတာ့ အေျခာက္တိုက္ ထီေပါက္ေပေရာ့မည္။ သို႔ေသာ္ လက္ရွိ ကြ်န္ေတာ့္ ဘ႑ာေရးအေျခအေနႏွင့္ ထိုမွ် ေငြသည္ တနင့္တပိုးျဖစ္ေနသည့္တိုင္ သိပ္ေတာ့ ဝန္မႀကီးလွပါ။ သမီးေတာ္ ရသြားသည့္ သင္ခန္းစာအတြက္ ေဈးႀကီးလွေသာ သင္တန္းေၾကးသာျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

၅။
သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ရပါသည္။
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းတာမဟုတ္၊ သမီးအတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းတာမဟုတ္ေခ်။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျခင္းဟုဆိုလွ်င္ ႀကီးက်ယ္လွရန္ေကာဟု အေဆြစာဖတ္သူ ေတြးေကာင္း ေတြးပါလိမ့္မည္။
ဟုတ္ကဲ့… ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားကာ တစ္ျပည္လံုးကို မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ေခါင္းေပၚရြက္ထားေလ့ရွိေသာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ တကယ့္ကို ရင္နာ ညႇိဳးျခံဳး စိတ္ႏွလံုးမခ်ိ ျဖစ္မိရသည္ကား အမွန္ပင္။
“ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္ ခြင့္မပိုင္ ဆြဲကိုင္မၾကည့္ရ”ဟူေသာ အေျခခံနီတိေလးကိုေသာ္မွ် လိုက္နာ မေနႏိုင္အား၊ “ကိုယ့္ေခြ်းႏွဲစာႏွင့္ ရွာေဖြရ ရွိထားတာ မဟုတ္ေသာ သူတစ္ပါးပစၥည္းကို အလကား မလိုခ်င္ဘူး”ဆိုသည့္ အေျခခံ လူ႔မာနေလးပင္ ထားရေကာင္းမွန္း မသိေလသည့္ စာရိတၱ ခြ်တ္ျခံဳက်မႈမ်ား တစ္ေန႔တျခား တိုးပြားေနေသာ အေျခအေနကို သည္ဖုန္းကိစၥေတြက အတိအလင္း ၫႊန္ျပလ်က္ရွိပါသည္။

၆။
ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဆက္လွ်င္လည္း မကိုင္ေတာ့ဘဲ ဖုန္းပိတ္ထားတာ၊ သူက တစ္ခါ ဆက္လာေသာ္လည္း ဘာသံမွ မထြက္တာမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ဆက္စပ္ ဆင္ျခင္ၾကည့္ရေသာ္ ထိုေကာက္ရထားသူသည္ ထိုဖုန္းကို ျပန္ေပးလိုစိတ္ လံုးဝ မရွိေတာ့တာ ေသခ်ာေနပါၿပီ။
ဘာ့ေၾကာင့္ ျပန္ေပးလိုစိတ္ မရွိေတာ့တာပါနည္း။
ဟုတ္ကဲ့… သူသည္ ထိုဖုန္းကို ေရာင္းစားပါေတာ့မည္။ ဖုန္းက ဆိုနီ အရစ္(ခ္)ဆင္(န္) စမာ့(ထ္)ဖုန္းျဖစ္သည္။ အသစ္မွ ႏွစ္သိန္း ပတ္ဝန္းက်င္ ေပးလွ်င္ ရႏိုင္ေသာ ဖုန္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အေဟာင္းကို သြားျပန္ ေရာင္းလွ်င္ အလြန္ဆံုးမွ တစ္သိန္းေလာက္ပဲ ရၿခိမ့္မည္။ ခိုးရာပါပစၥည္းမွန္း ဝယ္သူက ရိပ္မိလွ်င္ ထိုမွ်ပင္ ရေတာ့မည္မဟုတ္။ ေလး-ငါး-ေျခာက္ေသာင္းက အလြန္ဆံုး ျဖစ္သည္။ (ဖုန္းဆက္ဖို႔ဆိုလွ်င္ေတာ့ ထိုသူ ထိုမွ် မိုက္မဲမွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါသည္။ တနလၤာေန႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ထိုဖုန္းမွာ ဆက္၍ရေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။)
ဒါဆိုလွ်င္ သူ ျပန္မေပးဘဲ ထားလိုက္သည္မွာ ေငြေလး ေလး-ငါး-ေျခာက္ေသာင္းကို မက္ေသာေၾကာင့္သာျဖစ္ေလာက္သည္မွာ အလြန္ ေသခ်ာသြားေလၿပီ။

၇။
မက္တာေပါ့။ ပိုက္ဆံေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း မက္တာေပါ့။
အခုေခတ္မွာ ပိုက္ဆံက ပိုမက္စရာေကာင္းလာသည္။ လိုခ်င္စရာေတြက အမ်ားသား မဟုတ္ပါလား။ စားဝတ္ေနေရး ဖူလံု႐ံုမွ်ျဖင့္ မတင္းတိမ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လိုခ်င္စရာေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေအာတိုက္ေနသည္။ ကားရွိသူကလည္း လက္ရွိထက္ နံပါတ္ပိုျမင့္ေသာကား၊ ေမာ္ဒယ္(လ္)ပိုျမင့္ေသာ ကားကို မက္သည္။ အိမ္ရွိသူေတြကလည္း လက္ရွိထက္ ပိုမိုသစ္လြင္က်ယ္လြင့္ေသာ အိမ္ကို အလိုရွိသည္။ ႐ုပ္သံစက္ရွိသူေတြအတြက္လည္း မက္ခ်င္စရာ၊ ဘယ္ႏွရာခိုင္ႏႈန္းေတာင္ ေလွ်ာ့ေပးဦးမည္ဆိုသည့္ ေၾကာ္ျငာေတြၾကားမွာ အံတႀကိတ္ႀကိတ္။ ဖုန္းရွိသူေတြဆိုလည္း ကိုယ့္လက္ထဲက ဖုန္းထက္ သူမ်ားကိုင္ေသာ ဖုန္းကမွ ပိုမက္စရာေကာင္းေနျပန္သည္။
ယုတ္စြအဆံုး၊ စားစရာေသာက္စရာမွာပင္ စားခ်င့္စဖြယ္ ဆင္ယင္ ထုတ္ပိုးထားေသာ စားစရာေတြက သည္ေခတ္မွာ ပိုမ်ားလာသည္။
သည္ေတာ့ လူေတြ ေငြမက္တာ မဆန္းပါ။ ၾကြယ္ဝခ်င္တာ မဆန္းပါ။

၈။
ဆန္းတာက ေငြေၾကးကို မက္ေမာရေကာင္းမွန္းသိလာသလို ၾကြယ္ဝလိုစိတ္ အျပည့္ႏွင့္ ထိုလူေတြကား အသိဉာဏ္ႏွင့္ စာရိတၱအရာမွာ ခၽြတ္ျခံဳက်သည္ထက္ က်က်လာတာပင္ျဖစ္သည္။
ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာဆိုေသာ “ငေတစိတ္”ေတြ ဖြံ႕ထြားလြန္းမက ဖြံ႕ထြားေနေသာ ေခတ္ႀကီးတစ္ေခတ္ ျဖစ္လို႔လာေနတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမင္ေနရသည္။ ဒါ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာခ်ည္း မဟုတ္။ မၾကာမတင္ကမွ ဖြံ႕ၿဖိဳးစျပဳလာေသာ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ထို “ငေတစိတ္”ေတြက ထြန္းကားတန္သေလာက္ ထြန္းကားလို႔ ေနပါသည္။
႐ုပ္ဝတၳဳမ်ား တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးလာျခင္းႏွင့္ အခ်ိဳးညီစြာ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းမွာ ယိုယြင္းပ်က္စီးလာသည္မွာ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ပိုမိုသိသာလို႔ ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အသိဉာဏ္ရင့္သန္သူ အေနာက္တိုင္းသားမ်ားက ဗုဒၶ တရားေတာ္မ်ားမွတစ္ဆင့္ ၿငိမ္းေအးမႈကို ေဖြရွာလာတတ္ၾကသလို တခ်ိဳ႕ေတြကလည္း မဖြံ႕ၿဖိဳးေသးေသာ အေရွ႕တိုင္း ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ေခါင္းခ်ႏိုင္ရန္ ရည္သန္လ်က္ ေရႊ႕ေျပာင္းအေျခခ် ေနထိုင္လ်က္ရွိၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ သူတို႔က သူတို႔ က်င္လည္ရာ လူ႔ေဘာင္ အသိုင္းအဝိုင္းထဲက စိတ္ဓာတ္ ယိုယြင္းပ်က္စီးမႈကို မခံစားႏိုင္ၾက၊ မခံစားလိုၾကေတာ့ေခ်။
အခုပဲၾကည့္။ နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕တြင္ျဖစ္ေစ၊ ေက်းရြာေလးတစ္ခုတြင္ ျဖစ္ေစ၊ ဖုန္းက်ေပ်ာက္ခဲ့သည္ျဖစ္ပါက အလြယ္တကူ ျပန္ရဖို႔ ၉၅ % ေသခ်ာေသာ္လည္း မဟာရန္ကုန္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတြင္ က်ေပ်ာက္သြားၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပန္မရဖို႔ ရာႏႈန္းျပည့္ ေသခ်ာေနပါေလၿပီ။

၉။
စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ၊ အသိဉာဏ္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ၊ စာရိတၱဖြံ႕ၿဖိဳးမႈကို ႐ုပ္ဝတၳဳ တိုးတက္မႈႏွင့္အညီ ဆက္လက္တည္တံ့ေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ရန္မွာ နည္းက တစ္နည္းတည္းသာ ရွိပါသည္။ ထိုနည္းကား လူအမ်ား စာဖတ္လာေအာင္ အနည္းစုက ဝိုင္းဝန္း လံႈ႔ေဆာ္ႀကိဳးပမ္းရမည့္ နည္းသာျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာျပည္ လူဦးေရက သန္း၅၀၊ အေရာင္းရဆံုး စာနယ္ဇင္းေစာင္ေရက ေသာင္းဂဏန္း၊ ရန္ကုန္လူဦးေရက အၾကမ္းဖ်ဥ္း ငါးသန္း၊ ရန္ကုန္ စာအုပ္အေရာင္းက အေရာင္းရဆံုးစာအုပ္မွ ေထာင္ဂဏန္း။
ကန္ေတာ္ႀကီး ေမွ်ာ္စင္ကြ်န္းက လူသံုးကုန္ပစၥည္းေရာင္းေသာ ေဈးပြဲေတာ္မွာ လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး၊ ထိုေနရာမွ စာအုပ္ေဈးပြဲေတာ္ကား ေခ်ာက္တိေခ်ာက္ခ်က္။
ေဈးပြဲေတာ္တစ္ခုတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ထုတ္ေဝသူ ဇနီးသည္က ဆိုင္ဖြင့္ခ်င္လွသည္ဆိုသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ သြားဖြင့္ဖူးသည္။ ေဘးဆိုင္က မိတ္ကပ္ေတြ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ဖိုး ဝယ္သည့္ သားသည္မေအက
ဟုတ္ကဲ့…
သည္လိုပံုႏွင့္ကေတာ့…

အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(၀၄၀၁၀၉)
(စာၾကြင္း – ကြ်န္ေတာ့္သမီး ဖုန္းေပ်ာက္ေသာ ၂၀ဝ၉ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၃ ရက္ေန႔မွာပင္ တူမ ဆရာဝန္မေလး၏မိတ္ေဆြ ဆရာဝန္မေလး ႏွစ္ဦး၏ ပါေလရာဖုန္းႏွစ္လံုးမွာလည္း အလားတူပင္ ေပ်ာက္သြားခဲ့ကာ ထိုဖုန္း ႏွစ္လံုးမွာလည္း လံုးဝ စုပ္စျုမပ္စေပ်ာက္သြားခဲ့သည္ဟု ၾကားသိလိုက္ရျပန္ေပရာ…)

(၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ဒုတိယပတ္တြင္ ထုတ္ေ၀ေသာ Bi Weekly Eleven ဂ်ာနယ္ပါ ေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္ တင္ဆက္လိုက္တာပါ။ ကေန႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ကို လာလည္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သမီးအရြယ္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပါေလရာဖုန္းလည္း ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ အလာမွာ သူ စီးလာတဲ့ အငွားယာဥ္ေပၚမွာ က်က်န္ရစ္ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္သမီး ဖုန္းေပ်ာက္တုန္းကအတိုင္း တစ္ထပ္တည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပန္ရစရာ လမ္းမျမင္ေတာ့တာ ေသခ်ာသြားပါၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္က ေရးခဲ့ဖူးတာေလးကို ျပန္ရွာၿပီး အမွတ္တရ ျပန္တင္လိုက္တာပါပဲခင္ဗ်ား။

http://atkbooks.wordpress.com/

• 
  

  Write a comment...