"ႏိုင္ငံအေရး အလြယ္ မေတြးေစခ်င္ပါ (၁)"
|
11:49 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
Min Thant Syn created the doc:
ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္း ေျပာလွ်င္ တုိင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရး ခ်န္ထား၍ မရေပ။ ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္စဥ္မ်ားကို ျပန္လည္ သံုးသပ္လုိက္လွ်င္ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရး ရရွိေအာင္ ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ား၊ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရး ပ်က္ျပားေအာင္ ေသြးထိုး လႈံ႕ေဆာ္မႈမ်ား၊ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရး ၿပိဳကြဲရသည့္ အတြက္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ရသည့္ ပဋိပကၡမ်ား၊ ထုိပဋိပကၡမ်ားေၾကာင့္ ေပၚေပါက္ ခဲ့ရသည့္ တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းမႈႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္မႈ ပ်က္ျပား ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္မ်ား စသည္တို႔က ေနရာ အေတာ္ မ်ားမ်ား ယူထားသည္ကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ ကာလကပင္ မ်ဳိးခ်စ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား အေနျဖင့္ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရး၏ လိုအပ္ခ်က္ကို နားလည္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ သူ႔ကြၽန္ဘဝ ေရာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေပၚေပါက္ လာခဲ့သည့္ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ဗမာ၊ ရွမ္း၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ကယား စသည့္ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ နီးစပ္ရာ ပူးေပါင္းၿပီး နယ္ခ်ဲ႕ ၿဗိတိသွ်တို႔အား တြန္းလွန္ တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္ကို ေတြ႕ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ စုစည္း ညီညြတ္သည့္ ေခါင္းေဆာင္မႈ မရွိသည့္အတြက္ နယ္ခ်ဲ႕ ၿဗိတိသွ်တို႔က ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစု တစ္ခုခ်င္းကို အလြယ္တကူ ၿဖိဳခြင္းႏုိင္ခဲ့ ေပသည္။ ျမန္မာ့ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုမ်ားကို ႏွိမ္နင္းႏိုင္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ နယ္ခ်ဲ႕ၿဗိတိသွ်တို႔ အေနျဖင့္ ၄င္းတု႔ိ၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကို ခုခံတြန္းလွန္မည့္ ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုႀကီး တစ္ရပ္ ေပၚထြက္ မလာေစရန္ အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ကုိ အစီအစဥ္ရွိရွိ ခ်မွတ္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။
တတိယ အဂၤလိပ္- ျမန္မာ စစ္ပြဲ ၿပီးဆံုးၿပီးေနာက္ အထက္ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕တို႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္သို႔ သြတ္သြင္း ခဲ့ခ်ိန္တြင္ ေအာက္ျမန္မာ ႏုိင္ငံ၌ ၿဗိတိသွ် အုပ္ခ်ဳပ္မႈ စနစ္မွာ အေျခက်ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာက္ျမန္မာ ႏုိင္ငံရွိ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ကုိ အထက္ျမန္မာ ႏုိင္ငံသို႔ တိုးခ်ဲ႕ရန္သာ ရွိေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕တို႔ကို ဆန္႔က်င္ ေတာ္လွန္သည့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ား ေနာက္ထပ္ မေပၚေပါက္ေစေရး အတြက္ တားဆီးရန္ ဆံုးျဖတ္ထားေသာ နယ္ခ်ဲ႕တို႔က ၁၈၈၆ခုႏွစ္ ေမလ ၄ရက္ေန႔တြင္ ရွမ္းျပည္နယ္ကို ခ်န္လွပ္ၿပီး က်န္အထက္ ျမန္မာႏုိင္ငံ နယ္ေျမမ်ားကို ဇယားဝင္ စီရင္စုနယ္ (Scheduled District) အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ ၁၈၉၅ ခုႏွစ္တြင္ ကခ်င္ေတာင္တန္း လူမ်ဳိးမ်ား ဥပေဒ၊ ၁၈၉၆ ခ်င္းေတာင္တန္း လူမ်ဳိးမ်ား ဥပေဒတုိ႔ကို ထပ္မံျပဌာန္းၿပီး ကခ်င္လူမ်ဳိးႏွင့္ ခ်င္းလူမ်ဳိးမ်ားကို သီးျခားခြဲျခား အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ားကို ခြဲျခား အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့မႈကို ဒုတိယ ကမၻာစစ္ ျဖစ္ခ်ိန္အထိ ဆက္လက္ က်င့္သံုးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ၁၉၂၃ခုႏွစ္ ဒုိင္အာခီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ ေျပာင္းလဲ က်င့္သုံးခ်ိန္တြင္ လည္းေကာင္း၊ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ေျပာင္းလဲ က်င့္သုံးခ်ိန္တြင္ လည္းေကာင္း၊ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္းလူမ်ဳိးမ်ား ေနထုိင္ရာ ေဒသမ်ားကို ျမန္မာျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အတြင္းမွ ခြဲထုတ္ကာ အပိုင္း ၁ႏွင့္ အပိုင္း ၂ နယ္ေျမမ်ား အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး ဘုရင္ခံ၏ တုိက္႐ုိက္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္တြင္ ထားရွိခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးႏွင့္ တစ္မ်ဳိးၾကား အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ကို သီးျခားစီ ခြဲျခား သတ္မွတ္ထားခဲ့သည့္ အတြက္ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ား တြင္ပင္လွ်င္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲျပားေနခဲ့သည္။
ဤကဲ့သုိ႔ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ားကို လူမ်ဳိးေရး၊ ႏုိင္ငံေရးအရ ချဲြခား အုပ္ခ်ဳပ္ ထားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ားသည္ ျမန္မာ ျပည္မအတြင္း ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ႏုိင္ငံေရး တုိးတက္မႈမ်ား၊ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားႏွင့္ အဆက္ျပတ္ ေနခဲ့ရသည္။ ထုိ႔ျပင္ ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕တုိ႔သည္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ားကို ခြဲျခား အုပ္ခ်ဳပ္႐ုံ သာမက ျပည္မတြင္ ၄င္းတို႔ အလိုေတာ္ရိ အမ်ဳိးသား ဓနရွင္မ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရးတြင္ တာဝန္ေပးျခင္း၊ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ားတြင္ ေစာ္ဘြားမ်ား၊ ေစာဖ်ာမ်ား၊ ဒူးဝါးမ်ားကို သက္ဦးဆံပိုင္ အာဏာမ်ား ေပးအပၿ္ပီး ၄င္းတို႔ ကိုယ္စား အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ျပဳျခင္းျဖင့္ တုိင္းရင္းသားမ်ား အတြင္း လူတန္းစား ကဲြျပားမႈမ်ား ေပၚေပါက္ကာ စည္းလုံး ညီညြတ္သည့္ ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုမ်ား ေပၚေပါက္ မလာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕တို႔သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အမ်ဳိးသား စည္းလုံး ညီညြတ္မႈကို ၿပိဳကြဲေစရန္ အတြက္ ေအာက္ပါ ေသြးခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ နည္းလမ္း သုံးခုကို က်င့္သုံးခဲ့သည္ဟု ဆုိရမည္ျဖစ္သည္-
(က) တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ား ေနထိုင္ရာ ေဒသမ်ားကို ခြဲျခား အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းျဖင့္ ပထဝီ အေနအထားအရ ေသြးကြဲမႈကို ျဖစ္ေပၚေစျခင္း။
(ခ) တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ား အတြင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို က်င့္သံုးၿပီး အခြင့္အေရးမ်ားကို ခြဲျခား သတ္မွတ္ ေပးျခင္းျဖင့္ လူမ်ဳိးေရးအရ ေသြးကြဲမႈကို ျဖစ္ေပၚေစျခင္း။
(ဂ) အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အရ လြယ္ကူေစရန္ အတြက္ အလိုေတာ္ရိမ်ားကို အသံုးခ်ျခင္းေၾကာင့္ လူတန္းစားအရ ေသြးကြဲမႈကို ျဖစ္ေပၚေစျခင္း။
ထိုကဲ့သို႔ လုပ္ေဆာင္ ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ၁၉၄၅ခုႏွစ္ မတိုင္မီအထိ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ား အေနႏွင့္ ျပည္မရွိ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ပါဝင္ျခင္း မရွိခဲ့သည့္ အျပင္ ျပည္မမွ ႏိုင္ငံေရး သမားမ်ား ေတာင္တန္း ေဒသမ်ားသို႔ လာေရာက္ျခင္းကိုပင္ တားဆီးခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္ကလည္း ျမန္မာျပည္မ အတြင္းတြင္ ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ရည္ရြယ္ လႈပ္ရွားခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းမ်ား ျဖစ္သည့္ ဂ်ီစီဘီေအ၊ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး စသည္ တို႔မွာလည္း နယ္ခ်ဲ႕တို႔၏ ေသြးခြဲမႈ၊ မက္လံုးေပး ေသြးေဆာင္မႈ မ်ားေၾကာင့္ ေလးဖြဲ႕၊ ႏွစ္ဖြဲ႕ စသည္ျဖင့္ အကြဲကြဲ အျပားျပား ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အၿပီး လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ား ေပၚေပါက္ လာခ်ိန္တြင္မူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္သည့္ မ်ဳိးခ်စ္ ႏိုင္ငံေရး သမားမ်ားႏွင့္ တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုမ်ား အတြင္း ႏိုင္ငံေရးအရ စုစည္း ညီၫႊတ္မႈ ရရွိေစရန္ အတြက္ ဖက္ဆစ္ ဆန္႔က်င္ေရး ျပည္သူ႕ လြတ္လပ္ေရး အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (ဖဆပလ)ကို တည္ေထာင္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္သည့္ ဖဆပလ အဖြဲ႕ႀကီးက ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ၿဗိတိသွ် တို႔ႏွင့္ အေရး ဆိုရာတြင္ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ား အေရးက ေရွ႕တန္း ေရာက္လာသည္။ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္သည့္ ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕ ၁၉၄၇ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံသို႔ သြားေရာက္ ခ်ိန္တြင္ ၿဗိတိသွ် တို႔ ဘက္က ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕သည္ ၄င္းတို႔ကို ကိုယ္စားမျပဳေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားခဲ့ သည့္ ေၾကးနန္းစာကို ေထာက္ၿပီး ေတာင္တန္း ေဒသမ်ား အေနျဖင့္ ျပည္မႏွင့္ ပူးေပါင္းၿပီး လြတ္လပ္ေရး ရယူလိုျခင္း ရွိ မရွိ အရင္ စံုစမ္းသင့္သည္ဟု ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာင္ဆန္း- အက္တလီ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုရာတြင္ လြတ္လပ္ေရး ရယူရာ၌ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ား၏ သေဘာထားကို စံုစမ္းေရး ေကာ္မရွင္ဖြဲ႕ၿပီး စံုစမ္းရန္ ဆိုသည့္ အခ်က္ကို ျမန္မာဘက္က သေဘာတူ ခဲ့ရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ားမွ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုၿပီး တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ကာ လြတ္လပ္ေရးကို အရယူႏုိင္ရန္ အတြက္ ၁၉၄၇ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ လတြင္ ပင္လံု ညီလာခံကို က်င္းပခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ပင္လံုညီလာခံတြင္ ေတာင္တန္းေဒသ မ်ား၌ ပါဝင္သည့္ ကခ်င္၊ ခ်င္းႏွင့္ ရွမ္းတိုင္းရင္းသား ကိုယ္စားလွယ္ မ်ားသာ တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ထပ္ ေတာင္တန္း ေဒသတစ္ခုျဖစ္သည့္ သံလြင္ခ႐ိုင္မွ ကရင္တိုင္းရင္းသား ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ကမူ ပါဝင္ ေဆြးေႏြးျခင္း မရွိဘဲ ေလ့လာသူ အျဖစ္သာ တက္ေရာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေတာင္တန္းေဒသတြင္ မပါဝင္ေသာ ရခိုင္၊ မြန္၊ ကယား စသည့္ တိုင္းရင္းသား မ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ား ပေဒသရာဇ္ စနစ္ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ထားသည့္ က်န္တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ေသာ ပအုိဝ္း၊ ပေလာင္၊ ဓႏု၊ ဝ၊ ကုိးကန္႔၊ လားဟူ စသည့္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားသည္ လည္းေကာင္း ပင္လံု ညီလာခံတြင္ ပါဝင္ခဲ့ျခင္း မရွိသည္ကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ပင္လံုညီလာခံသည္ ေတာင္တန္းေဒသ အပါအဝင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ တစ္ခုလံုး အတူတကြ လြတ္လပ္ေရး ရယူႏုိင္ေအာင္ လုိအပ္သည့္ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ ႏုိင္ခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ ကာလတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အေနျဖင့္ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ အမ်ိဳးသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ ႏိုင္ခဲ့သည္ ဟုလည္း ဆိုႏုိင္ပါသည္။
လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ ကာလအတြင္း ႀကိဳးပမ္း တည္ေဆာက္ ခဲ့ရသည့္ အမ်ိဳးသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးသည္ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေနာက္ အယူအဆ ေရးရာ ကြဲျပားမႈ၊ ဝါဒေရးရာ ကြဲျပားမႈ၊ လူမ်ိဳးေရး အစြန္းေရာက္မႈ မ်ားေၾကာင့္ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ပင္ ျပန္လည္ၿပိဳကြဲ သြားခဲ့ရသည္။ ထုိအခ်ိန္က အာဏာရ အစိုးရျဖစ္သည့္ ဖဆပလ အစိုးရသည္ ၿပဳိကြဲေနသည့္ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္ စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ရန္ ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ၄င္းတို႔ ပါတီ အတြင္း၌ပင္ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ အကြဲအၿပဲမ်ား ျဖစ္ေပၚေနသျဖင့္ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ ၁၉၆ဝ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အႏုိင္ရရွိခဲ့ေသာ ဦးႏု၏ ပထစ အစိုးရသည္လည္း ရခိုင္၊ မြန္ႏွင့္ ခ်င္းျပည္နယ္ တည္ေထာင္ေရး ကိစၥမ်ား၊ ရွမ္းျပည္နယ္၏ အခြင့္အေရး ဆိုင္ရာ ျပႆနာမ်ား စသည့္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒဆိုင္ရာ ကိစၥမ်ားကုိ ေဆြးေႏြးႏုိင္ရန္ အတြက္ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၄ရက္ေန႔တြင္ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ တိုင္းရင္းသား ကုိယ္စားလွယ္မ်ား တက္ေရာက္သည့္ အမ်ဳိးသား ညီလာခံ တစ္ရပ္ကို က်င္းပခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားက ၄င္းတို႔ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား မရလွ်င္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာ ႏိုင္ငံေတာ္ အတြင္းမွ ခြဲထြက္ရန္ အထိ ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္ လာေသာေၾကာင့္ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ မတ္လ ၂ရက္ေန႔တြင္ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီက ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာကို လြဲေျပာင္း ရယူခဲ့ရေတာ့သည္။
ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီသည္လည္း အမ်ဳိးသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ရန္ အတြက္ ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ ခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ား အေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ၏ ခံယူခ်က္ကို ထုတ္ျပန္ျခင္း၊ ျပည္တြင္း ေသာင္းက်န္းမႈ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္ အတြက္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား က်င္းပျခင္း တို႔သည္ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ၏ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရး အတြက္ ဦးတည္လုပ္ေဆာင္ခ်က္ မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ ေခတ္တြင္ ႏုိင္ငံေရးပါတီ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ဝါဒ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို က်င့္သံုး ခဲ့ေသာေၾကာင့္ စည္းလံုး ညီညြတ္မႈ ပ်က္ျပားၿပီး လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ ကာလ အတြင္းက ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့သည့္ ဆိုရွယ္လစ္ ပန္းတိုင္ႏွင့္ အလွမ္းေဝးခဲ့ရသည္ဟု သင္ခန္းစာ ေဖာ္ထုတ္ၿပီး တစ္ခုတည္းေသာ ဦးေဆာင္ပါတီ၏ ေအာက္တြင္ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား၊ တိုင္းရင္းသားမ်ား စည္းလံုး ညီညြတ္စြာႏွင့္ ပါဝင္ ေဆာင္ရြက္ၾကႏိုင္ရန္ တစ္ပါတီ စနစ္ကို က်င့္သံုးမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္ ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႕တြင္မူ အရင္းရွင္ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကိုပင္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ ပထစႏွင့္ ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ လက္ဝဲစြန္းေရာက္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား၊ လူမ်ဳိးေရး အစြန္းေရာက္ ဝါဒီမ်ား အေနျဖင့္ တစ္ပါတီ စနစ္ အတြင္းတြင္ ပါဝင္လာျခင္း မရွိဘဲ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဆက္လက္ ဆန္႔က်င္ တိုက္ခိုက္ ေနျခင္းေၾကာင့္ ေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္ အမ်ဳိးသား စည္းလံုး ညီညြတ္မႈကို တည္ေဆာက္ ႏုိင္ခဲ့ျခင္း မရွိသည္ကို ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။
၁၉၈၈ခုႏွစ္ ဆူပူမႈ အေရးအခင္း ကာလတြင္မူ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အမ်ဳိးသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရး အေျခအေနသည္ အဆိုးရြားဆံုး ကာလသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ထုိအေျခအေန ေအာက္တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ အာဏာကို လႊဲေျပာင္း ရယူခဲ့ေသာ တပ္မေတာ္ အစိုးရသည္လည္း အမ်ဳးိသားစည္းလံုး ညီၫြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ႏုိင္ရန္ အတြက္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးပမ္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ တပ္မေတာ္ အစိုးရသည္ ယခင္ အစိုးရ အဆက္ဆက္က အမ်ဳိးသား စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရး တည္ေဆာက္ရာတြင္ မေအာင္မျမင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္းအရင္း မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ယခင္ အစိုးရမ်ား ႏွင့္ ကြဲျပား ျခားနားသည့္ ခ်ဥ္းကပ္ပံု နည္းလမ္းမ်ားကို အသံုးျပဳခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံေရးအရ ႏိုင္ငံေရး ပါတီမ်ားမွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ေရြးခ်ယ္ခံ ထားရေသာ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိး ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ေတာင္သူ လယ္သမား ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ အသိပညာရွင္ အတတ္ပညာရွင္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ႏိုင္ငံဝန္ထမ္း ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ဥပေဒေဘာင္ အတြင္း ဝင္ေရာက္ၿပီး တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား အပါအဝင္ အျခား ဖိတ္ၾကားသင့္သည့္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား စသည့္ ညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္ အစုအဖြဲ႕ ရွစ္ဖြဲ႕ပါဝင္သည့္ အမ်ဳိးသား ညီလာခံကို က်င္းပၿပီး အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအတြက္ အေျခခံရမည့္ မူမ်ား၊ အေသးစိတ္ အေျခခံရမည့္ မူမ်ားကို ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ ထုိအမ်ဳိးသား ညီလာခံသို႔ တက္ေရာက္ခဲ့သည့္ ကိုယ္စားလွယ္ တစ္ေထာင္ေက်ာ္ အနက္ တိုင္းရင္းသား ကိုယ္စားလွယ္ ေျခာက္ရာေက်ာ္ ပါဝင္ခဲ့သည့္ အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္း ၃၂၅ၿမိဳ႕နယ္မွ တစ္ၿမိဳ႕နယ္လွ်င္ တိုင္းရင္းသား ကိုယ္စားလွယ္ တစ္ဦး အနည္းဆံုး ပါဝင္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ ပါသည္။ ထိုကိုယ္စားလွယ္ မ်ားသည္ ပါတီစြဲ၊ ဝါဒစြဲ ကင္းကင္းျဖင့္ အမ်ဳိးသား အက်ဳိးစီးပြား ကိုသာ ေရွး႐ႈၿပီး အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္မႈ ပံုသဏၭာန္ကို ေဆြးေႏြး ခဲ့ၾကျခင္းေၾကာင့္ အမ်ဳိးသား ညီလာခံတြင္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး အင္အားစု အသီးသီး ၾကားတြင္ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္ စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ဆိုရေပမည္။
ထိုကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံေရး အရ အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ရာတြင္ အမ်ဳိးသားေရး အင္အားစု အားလံုး ပါဝင္ႏုိင္ရန္ အတြက္ အမ်ဳိးသား ညီလာခံျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ သကဲ့သို႔ လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡ မ်ားေၾကာင့္ နယ္စပ္ ေဒသမ်ားတြင္ တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းမႈ၊ တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈ ပ်က္ျပားေနၿပီး ျပည္သူမ်ား အတိဒုကၡ ေရာက္ေနမႈမ်ားကို ရပ္တန္႔ႏိုင္ရန္ အတြက္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရာ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္း အမ်ားအျပားမွာ ဥပေဒေဘာင္ အတြင္းသို႔ ျပန္လည္ ဝင္ေရာက္ၿပီး ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရႏွင့္ လက္တြဲ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္မႈ၏ အက်ဳိးဆက္ အျဖစ္ အခ်ဳိ႕လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕မ်ားမွာ လက္နက္ကိုင္ လမ္းစဥ္ကို လံုးဝ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ၿပီး ထာဝရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ကာ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားတြင္ ပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္ အေရြးခံခဲ့သည့္ အေျခအေန အထိ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စစ္ေရး ပဋိပကၡမ်ားေၾကာင့္ ၿပိဳကြဲခဲ့ရသည့္ တုိင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရး ကိုလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး နည္းလမ္းျဖင့္ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ဆုိရပါမည္။
ထုိ႔ျပင္ တပ္မေတာ္ အစုိးရသည္ ႏုိင္ငံအတြင္း ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္မႈ ကြဲျပား ျခားနားမႈေၾကာင့္ တုိင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရးကုိ ထိခိုက္ခဲ့ရသည့္ အေျခအေနကုိ ကုစားႏုိင္ရန္ အတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊ ကုိယ္တုိင္ ဦးစီးသည့္ နယ္စပ္ေဒသ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ား ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္မႈ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေရး ဗဟို ေကာ္မတီကို ဖြဲ႕စည္းၿပီး နယ္စပ္ေဒသ ၂၁ ခုတြင္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ သကဲ့သုိ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ အတြင္း ေဒသတစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္မႈ အၾကားအလပ္ မရွိေစေရး အတြက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး ေဒသႀကီး (၂၄)ခုကုိ စီမံခ်က္ ခ်မွတ္ ေဆာင္ရြက္ ေပးခဲ့သည္။ အလားတူပင္ ႏိုင္ငံအတြင္း ေဒသတစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု ပထဝီ အေနအထား အရ အဆက္အသြယ္ ခက္ခဲမႈမ်ား ပေပ်ာက္ေစရန္ အတြက္ ႏုိင္ငံအတြင္း လမ္းတံတား ကြန္ရက္မ်ား၊ မီးရထားလမ္း ကြန္ရက္မ်ားကုိ အမ်ဳိးသား အဆင့္ စီမံကိန္းမ်ား ခ်မွတ္ ေဆာင္ရြက္ ေပးခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ ဖြံ႕ၿဖိဳး တုိးတက္မႈ နည္းလမ္းျဖင့္ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္ စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရးကုိ တည္ေဆာက္ လုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဗညားေအာင္
ျမန္မာႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ ကာလကပင္ မ်ဳိးခ်စ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား အေနျဖင့္ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရး၏ လိုအပ္ခ်က္ကို နားလည္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ သူ႔ကြၽန္ဘဝ ေရာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေပၚေပါက္ လာခဲ့သည့္ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ဗမာ၊ ရွမ္း၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ကယား စသည့္ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ နီးစပ္ရာ ပူးေပါင္းၿပီး နယ္ခ်ဲ႕ ၿဗိတိသွ်တို႔အား တြန္းလွန္ တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္ကို ေတြ႕ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ စုစည္း ညီညြတ္သည့္ ေခါင္းေဆာင္မႈ မရွိသည့္အတြက္ နယ္ခ်ဲ႕ ၿဗိတိသွ်တို႔က ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစု တစ္ခုခ်င္းကို အလြယ္တကူ ၿဖိဳခြင္းႏုိင္ခဲ့ ေပသည္။ ျမန္မာ့ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုမ်ားကို ႏွိမ္နင္းႏိုင္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ နယ္ခ်ဲ႕ၿဗိတိသွ်တို႔ အေနျဖင့္ ၄င္းတု႔ိ၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကို ခုခံတြန္းလွန္မည့္ ေတာ္လွန္ေရး အင္အားစုႀကီး တစ္ရပ္ ေပၚထြက္ မလာေစရန္ အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ကုိ အစီအစဥ္ရွိရွိ ခ်မွတ္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။
တတိယ အဂၤလိပ္- ျမန္မာ စစ္ပြဲ ၿပီးဆံုးၿပီးေနာက္ အထက္ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕တို႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္သို႔ သြတ္သြင္း ခဲ့ခ်ိန္တြင္ ေအာက္ျမန္မာ ႏုိင္ငံ၌ ၿဗိတိသွ် အုပ္ခ်ဳပ္မႈ စနစ္မွာ အေျခက်ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာက္ျမန္မာ ႏုိင္ငံရွိ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ကုိ အထက္ျမန္မာ ႏုိင္ငံသို႔ တိုးခ်ဲ႕ရန္သာ ရွိေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕တို႔ကို ဆန္႔က်င္ ေတာ္လွန္သည့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ား ေနာက္ထပ္ မေပၚေပါက္ေစေရး အတြက္ တားဆီးရန္ ဆံုးျဖတ္ထားေသာ နယ္ခ်ဲ႕တို႔က ၁၈၈၆ခုႏွစ္ ေမလ ၄ရက္ေန႔တြင္ ရွမ္းျပည္နယ္ကို ခ်န္လွပ္ၿပီး က်န္အထက္ ျမန္မာႏုိင္ငံ နယ္ေျမမ်ားကို ဇယားဝင္ စီရင္စုနယ္ (Scheduled District) အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ ၁၈၉၅ ခုႏွစ္တြင္ ကခ်င္ေတာင္တန္း လူမ်ဳိးမ်ား ဥပေဒ၊ ၁၈၉၆ ခ်င္းေတာင္တန္း လူမ်ဳိးမ်ား ဥပေဒတုိ႔ကို ထပ္မံျပဌာန္းၿပီး ကခ်င္လူမ်ဳိးႏွင့္ ခ်င္းလူမ်ဳိးမ်ားကို သီးျခားခြဲျခား အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ားကို ခြဲျခား အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့မႈကို ဒုတိယ ကမၻာစစ္ ျဖစ္ခ်ိန္အထိ ဆက္လက္ က်င့္သံုးခဲ့ေသာေၾကာင့္ ၁၉၂၃ခုႏွစ္ ဒုိင္အာခီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ ေျပာင္းလဲ က်င့္သုံးခ်ိန္တြင္ လည္းေကာင္း၊ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ေျပာင္းလဲ က်င့္သုံးခ်ိန္တြင္ လည္းေကာင္း၊ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္းလူမ်ဳိးမ်ား ေနထုိင္ရာ ေဒသမ်ားကို ျမန္မာျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အတြင္းမွ ခြဲထုတ္ကာ အပိုင္း ၁ႏွင့္ အပိုင္း ၂ နယ္ေျမမ်ား အျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး ဘုရင္ခံ၏ တုိက္႐ုိက္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္တြင္ ထားရွိခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးႏွင့္ တစ္မ်ဳိးၾကား အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ကို သီးျခားစီ ခြဲျခား သတ္မွတ္ထားခဲ့သည့္ အတြက္ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ား တြင္ပင္လွ်င္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ကြဲျပားေနခဲ့သည္။
ဤကဲ့သုိ႔ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ားကို လူမ်ဳိးေရး၊ ႏုိင္ငံေရးအရ ချဲြခား အုပ္ခ်ဳပ္ ထားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ားသည္ ျမန္မာ ျပည္မအတြင္း ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ႏုိင္ငံေရး တုိးတက္မႈမ်ား၊ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားႏွင့္ အဆက္ျပတ္ ေနခဲ့ရသည္။ ထုိ႔ျပင္ ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕တုိ႔သည္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ားကို ခြဲျခား အုပ္ခ်ဳပ္႐ုံ သာမက ျပည္မတြင္ ၄င္းတို႔ အလိုေတာ္ရိ အမ်ဳိးသား ဓနရွင္မ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရးတြင္ တာဝန္ေပးျခင္း၊ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ားတြင္ ေစာ္ဘြားမ်ား၊ ေစာဖ်ာမ်ား၊ ဒူးဝါးမ်ားကို သက္ဦးဆံပိုင္ အာဏာမ်ား ေပးအပၿ္ပီး ၄င္းတို႔ ကိုယ္စား အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ျပဳျခင္းျဖင့္ တုိင္းရင္းသားမ်ား အတြင္း လူတန္းစား ကဲြျပားမႈမ်ား ေပၚေပါက္ကာ စည္းလုံး ညီညြတ္သည့္ ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုမ်ား ေပၚေပါက္ မလာေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ၿဗိတိသွ် နယ္ခ်ဲ႕တို႔သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အမ်ဳိးသား စည္းလုံး ညီညြတ္မႈကို ၿပိဳကြဲေစရန္ အတြက္ ေအာက္ပါ ေသြးခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ နည္းလမ္း သုံးခုကို က်င့္သုံးခဲ့သည္ဟု ဆုိရမည္ျဖစ္သည္-
(က) တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ား ေနထိုင္ရာ ေဒသမ်ားကို ခြဲျခား အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းျဖင့္ ပထဝီ အေနအထားအရ ေသြးကြဲမႈကို ျဖစ္ေပၚေစျခင္း။
(ခ) တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ား အတြင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို က်င့္သံုးၿပီး အခြင့္အေရးမ်ားကို ခြဲျခား သတ္မွတ္ ေပးျခင္းျဖင့္ လူမ်ဳိးေရးအရ ေသြးကြဲမႈကို ျဖစ္ေပၚေစျခင္း။
(ဂ) အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အရ လြယ္ကူေစရန္ အတြက္ အလိုေတာ္ရိမ်ားကို အသံုးခ်ျခင္းေၾကာင့္ လူတန္းစားအရ ေသြးကြဲမႈကို ျဖစ္ေပၚေစျခင္း။
ထိုကဲ့သို႔ လုပ္ေဆာင္ ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ၁၉၄၅ခုႏွစ္ မတိုင္မီအထိ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ား အေနႏွင့္ ျပည္မရွိ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ပါဝင္ျခင္း မရွိခဲ့သည့္ အျပင္ ျပည္မမွ ႏိုင္ငံေရး သမားမ်ား ေတာင္တန္း ေဒသမ်ားသို႔ လာေရာက္ျခင္းကိုပင္ တားဆီးခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္ကလည္း ျမန္မာျပည္မ အတြင္းတြင္ ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ရည္ရြယ္ လႈပ္ရွားခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းမ်ား ျဖစ္သည့္ ဂ်ီစီဘီေအ၊ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး စသည္ တို႔မွာလည္း နယ္ခ်ဲ႕တို႔၏ ေသြးခြဲမႈ၊ မက္လံုးေပး ေသြးေဆာင္မႈ မ်ားေၾကာင့္ ေလးဖြဲ႕၊ ႏွစ္ဖြဲ႕ စသည္ျဖင့္ အကြဲကြဲ အျပားျပား ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္အၿပီး လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ား ေပၚေပါက္ လာခ်ိန္တြင္မူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္သည့္ မ်ဳိးခ်စ္ ႏိုင္ငံေရး သမားမ်ားႏွင့္ တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုမ်ား အတြင္း ႏိုင္ငံေရးအရ စုစည္း ညီၫႊတ္မႈ ရရွိေစရန္ အတြက္ ဖက္ဆစ္ ဆန္႔က်င္ေရး ျပည္သူ႕ လြတ္လပ္ေရး အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (ဖဆပလ)ကို တည္ေထာင္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္သည့္ ဖဆပလ အဖြဲ႕ႀကီးက ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ၿဗိတိသွ် တို႔ႏွင့္ အေရး ဆိုရာတြင္ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ား အေရးက ေရွ႕တန္း ေရာက္လာသည္။ ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္သည့္ ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕ ၁၉၄၇ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံသို႔ သြားေရာက္ ခ်ိန္တြင္ ၿဗိတိသွ် တို႔ ဘက္က ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕သည္ ၄င္းတို႔ကို ကိုယ္စားမျပဳေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားခဲ့ သည့္ ေၾကးနန္းစာကို ေထာက္ၿပီး ေတာင္တန္း ေဒသမ်ား အေနျဖင့္ ျပည္မႏွင့္ ပူးေပါင္းၿပီး လြတ္လပ္ေရး ရယူလိုျခင္း ရွိ မရွိ အရင္ စံုစမ္းသင့္သည္ဟု ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာင္ဆန္း- အက္တလီ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုရာတြင္ လြတ္လပ္ေရး ရယူရာ၌ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ား၏ သေဘာထားကို စံုစမ္းေရး ေကာ္မရွင္ဖြဲ႕ၿပီး စံုစမ္းရန္ ဆိုသည့္ အခ်က္ကို ျမန္မာဘက္က သေဘာတူ ခဲ့ရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ေတာင္တန္း ေဒသမ်ားမွ တိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုၿပီး တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ကာ လြတ္လပ္ေရးကို အရယူႏုိင္ရန္ အတြက္ ၁၉၄၇ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ လတြင္ ပင္လံု ညီလာခံကို က်င္းပခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ပင္လံုညီလာခံတြင္ ေတာင္တန္းေဒသ မ်ား၌ ပါဝင္သည့္ ကခ်င္၊ ခ်င္းႏွင့္ ရွမ္းတိုင္းရင္းသား ကိုယ္စားလွယ္ မ်ားသာ တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ထပ္ ေတာင္တန္း ေဒသတစ္ခုျဖစ္သည့္ သံလြင္ခ႐ိုင္မွ ကရင္တိုင္းရင္းသား ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ကမူ ပါဝင္ ေဆြးေႏြးျခင္း မရွိဘဲ ေလ့လာသူ အျဖစ္သာ တက္ေရာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေတာင္တန္းေဒသတြင္ မပါဝင္ေသာ ရခိုင္၊ မြန္၊ ကယား စသည့္ တိုင္းရင္းသား မ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ား ပေဒသရာဇ္ စနစ္ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ထားသည့္ က်န္တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးမ်ား ျဖစ္ေသာ ပအုိဝ္း၊ ပေလာင္၊ ဓႏု၊ ဝ၊ ကုိးကန္႔၊ လားဟူ စသည့္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားသည္ လည္းေကာင္း ပင္လံု ညီလာခံတြင္ ပါဝင္ခဲ့ျခင္း မရွိသည္ကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ပင္လံုညီလာခံသည္ ေတာင္တန္းေဒသ အပါအဝင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ တစ္ခုလံုး အတူတကြ လြတ္လပ္ေရး ရယူႏုိင္ေအာင္ လုိအပ္သည့္ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ ႏုိင္ခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ ကာလတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အေနျဖင့္ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ အမ်ိဳးသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ ႏိုင္ခဲ့သည္ ဟုလည္း ဆိုႏုိင္ပါသည္။
လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ ကာလအတြင္း ႀကိဳးပမ္း တည္ေဆာက္ ခဲ့ရသည့္ အမ်ိဳးသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးသည္ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေနာက္ အယူအဆ ေရးရာ ကြဲျပားမႈ၊ ဝါဒေရးရာ ကြဲျပားမႈ၊ လူမ်ိဳးေရး အစြန္းေရာက္မႈ မ်ားေၾကာင့္ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ပင္ ျပန္လည္ၿပိဳကြဲ သြားခဲ့ရသည္။ ထုိအခ်ိန္က အာဏာရ အစိုးရျဖစ္သည့္ ဖဆပလ အစိုးရသည္ ၿပဳိကြဲေနသည့္ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္ စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ရန္ ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ၄င္းတို႔ ပါတီ အတြင္း၌ပင္ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ အကြဲအၿပဲမ်ား ျဖစ္ေပၚေနသျဖင့္ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ ၁၉၆ဝ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ အႏုိင္ရရွိခဲ့ေသာ ဦးႏု၏ ပထစ အစိုးရသည္လည္း ရခိုင္၊ မြန္ႏွင့္ ခ်င္းျပည္နယ္ တည္ေထာင္ေရး ကိစၥမ်ား၊ ရွမ္းျပည္နယ္၏ အခြင့္အေရး ဆိုင္ရာ ျပႆနာမ်ား စသည့္ ဖြဲ႕စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒဆိုင္ရာ ကိစၥမ်ားကုိ ေဆြးေႏြးႏုိင္ရန္ အတြက္ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၄ရက္ေန႔တြင္ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ တိုင္းရင္းသား ကုိယ္စားလွယ္မ်ား တက္ေရာက္သည့္ အမ်ဳိးသား ညီလာခံ တစ္ရပ္ကို က်င္းပခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားက ၄င္းတို႔ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား မရလွ်င္ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာ ႏိုင္ငံေတာ္ အတြင္းမွ ခြဲထြက္ရန္ အထိ ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္ လာေသာေၾကာင့္ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ မတ္လ ၂ရက္ေန႔တြင္ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီက ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာကို လြဲေျပာင္း ရယူခဲ့ရေတာ့သည္။
ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီသည္လည္း အမ်ဳိးသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ရန္ အတြက္ ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ ခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ား အေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ၏ ခံယူခ်က္ကို ထုတ္ျပန္ျခင္း၊ ျပည္တြင္း ေသာင္းက်န္းမႈ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္ အတြက္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား က်င္းပျခင္း တို႔သည္ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ၏ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရး အတြက္ ဦးတည္လုပ္ေဆာင္ခ်က္ မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ ေခတ္တြင္ ႏုိင္ငံေရးပါတီ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ဝါဒ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို က်င့္သံုး ခဲ့ေသာေၾကာင့္ စည္းလံုး ညီညြတ္မႈ ပ်က္ျပားၿပီး လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ ကာလ အတြင္းက ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့သည့္ ဆိုရွယ္လစ္ ပန္းတိုင္ႏွင့္ အလွမ္းေဝးခဲ့ရသည္ဟု သင္ခန္းစာ ေဖာ္ထုတ္ၿပီး တစ္ခုတည္းေသာ ဦးေဆာင္ပါတီ၏ ေအာက္တြင္ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား၊ တိုင္းရင္းသားမ်ား စည္းလံုး ညီညြတ္စြာႏွင့္ ပါဝင္ ေဆာင္ရြက္ၾကႏိုင္ရန္ တစ္ပါတီ စနစ္ကို က်င့္သံုးမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္ ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႕တြင္မူ အရင္းရွင္ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကိုပင္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ ပထစႏွင့္ ဖဆပလ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ လက္ဝဲစြန္းေရာက္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား၊ လူမ်ဳိးေရး အစြန္းေရာက္ ဝါဒီမ်ား အေနျဖင့္ တစ္ပါတီ စနစ္ အတြင္းတြင္ ပါဝင္လာျခင္း မရွိဘဲ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဆက္လက္ ဆန္႔က်င္ တိုက္ခိုက္ ေနျခင္းေၾကာင့္ ေမွ်ာ္မွန္းထားသည့္ အမ်ဳိးသား စည္းလံုး ညီညြတ္မႈကို တည္ေဆာက္ ႏုိင္ခဲ့ျခင္း မရွိသည္ကို ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။
၁၉၈၈ခုႏွစ္ ဆူပူမႈ အေရးအခင္း ကာလတြင္မူ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အမ်ဳိးသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရး အေျခအေနသည္ အဆိုးရြားဆံုး ကာလသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ထုိအေျခအေန ေအာက္တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ အာဏာကို လႊဲေျပာင္း ရယူခဲ့ေသာ တပ္မေတာ္ အစိုးရသည္လည္း အမ်ဳးိသားစည္းလံုး ညီၫြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ႏုိင္ရန္ အတြက္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးပမ္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ တပ္မေတာ္ အစိုးရသည္ ယခင္ အစိုးရ အဆက္ဆက္က အမ်ဳိးသား စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရး တည္ေဆာက္ရာတြင္ မေအာင္မျမင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္းအရင္း မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ယခင္ အစိုးရမ်ား ႏွင့္ ကြဲျပား ျခားနားသည့္ ခ်ဥ္းကပ္ပံု နည္းလမ္းမ်ားကို အသံုးျပဳခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံေရးအရ ႏိုင္ငံေရး ပါတီမ်ားမွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ေရြးခ်ယ္ခံ ထားရေသာ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိး ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ေတာင္သူ လယ္သမား ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ အသိပညာရွင္ အတတ္ပညာရွင္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ႏိုင္ငံဝန္ထမ္း ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ဥပေဒေဘာင္ အတြင္း ဝင္ေရာက္ၿပီး တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား အပါအဝင္ အျခား ဖိတ္ၾကားသင့္သည့္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား စသည့္ ညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္ အစုအဖြဲ႕ ရွစ္ဖြဲ႕ပါဝင္သည့္ အမ်ဳိးသား ညီလာခံကို က်င္းပၿပီး အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေတာ္ ဖြဲ႕စည္းပံုအတြက္ အေျခခံရမည့္ မူမ်ား၊ အေသးစိတ္ အေျခခံရမည့္ မူမ်ားကို ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ ထုိအမ်ဳိးသား ညီလာခံသို႔ တက္ေရာက္ခဲ့သည့္ ကိုယ္စားလွယ္ တစ္ေထာင္ေက်ာ္ အနက္ တိုင္းရင္းသား ကိုယ္စားလွယ္ ေျခာက္ရာေက်ာ္ ပါဝင္ခဲ့သည့္ အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ၿမိဳ႕နယ္ေပါင္း ၃၂၅ၿမိဳ႕နယ္မွ တစ္ၿမိဳ႕နယ္လွ်င္ တိုင္းရင္းသား ကိုယ္စားလွယ္ တစ္ဦး အနည္းဆံုး ပါဝင္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ ပါသည္။ ထိုကိုယ္စားလွယ္ မ်ားသည္ ပါတီစြဲ၊ ဝါဒစြဲ ကင္းကင္းျဖင့္ အမ်ဳိးသား အက်ဳိးစီးပြား ကိုသာ ေရွး႐ႈၿပီး အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္မႈ ပံုသဏၭာန္ကို ေဆြးေႏြး ခဲ့ၾကျခင္းေၾကာင့္ အမ်ဳိးသား ညီလာခံတြင္ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး အင္အားစု အသီးသီး ၾကားတြင္ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္ စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ဆိုရေပမည္။
ထိုကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံေရး အရ အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ရာတြင္ အမ်ဳိးသားေရး အင္အားစု အားလံုး ပါဝင္ႏုိင္ရန္ အတြက္ အမ်ဳိးသား ညီလာခံျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ သကဲ့သို႔ လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡ မ်ားေၾကာင့္ နယ္စပ္ ေဒသမ်ားတြင္ တည္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းမႈ၊ တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈ ပ်က္ျပားေနၿပီး ျပည္သူမ်ား အတိဒုကၡ ေရာက္ေနမႈမ်ားကို ရပ္တန္႔ႏိုင္ရန္ အတြက္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရာ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္း အမ်ားအျပားမွာ ဥပေဒေဘာင္ အတြင္းသို႔ ျပန္လည္ ဝင္ေရာက္ၿပီး ေဒသဖြံ႕ၿဖိဳးေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရႏွင့္ လက္တြဲ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္မႈ၏ အက်ဳိးဆက္ အျဖစ္ အခ်ဳိ႕လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕မ်ားမွာ လက္နက္ကိုင္ လမ္းစဥ္ကို လံုးဝ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ၿပီး ထာဝရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ကာ ၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားတြင္ ပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္ အေရြးခံခဲ့သည့္ အေျခအေန အထိ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စစ္ေရး ပဋိပကၡမ်ားေၾကာင့္ ၿပိဳကြဲခဲ့ရသည့္ တုိင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီညြတ္ေရး ကိုလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး နည္းလမ္းျဖင့္ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ဆုိရပါမည္။
ထုိ႔ျပင္ တပ္မေတာ္ အစုိးရသည္ ႏုိင္ငံအတြင္း ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္မႈ ကြဲျပား ျခားနားမႈေၾကာင့္ တုိင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရးကုိ ထိခိုက္ခဲ့ရသည့္ အေျခအေနကုိ ကုစားႏုိင္ရန္ အတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊ ကုိယ္တုိင္ ဦးစီးသည့္ နယ္စပ္ေဒသ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ား ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္မႈ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေရး ဗဟို ေကာ္မတီကို ဖြဲ႕စည္းၿပီး နယ္စပ္ေဒသ ၂၁ ခုတြင္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ သကဲ့သုိ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ အတြင္း ေဒသတစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္မႈ အၾကားအလပ္ မရွိေစေရး အတြက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး ေဒသႀကီး (၂၄)ခုကုိ စီမံခ်က္ ခ်မွတ္ ေဆာင္ရြက္ ေပးခဲ့သည္။ အလားတူပင္ ႏိုင္ငံအတြင္း ေဒသတစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု ပထဝီ အေနအထား အရ အဆက္အသြယ္ ခက္ခဲမႈမ်ား ပေပ်ာက္ေစရန္ အတြက္ ႏုိင္ငံအတြင္း လမ္းတံတား ကြန္ရက္မ်ား၊ မီးရထားလမ္း ကြန္ရက္မ်ားကုိ အမ်ဳိးသား အဆင့္ စီမံကိန္းမ်ား ခ်မွတ္ ေဆာင္ရြက္ ေပးခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ ဖြံ႕ၿဖိဳး တုိးတက္မႈ နည္းလမ္းျဖင့္ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္ စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရးကုိ တည္ေဆာက္ လုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ဗညားေအာင္
0 comments:
Post a Comment