'တုတ္တိုမ်ားျဖင့္ စိန္ေခၚသတ္ပြဲ (Duel with Cudgels)'

by Wunna Than Htun on Sunday, September 2, 2012 at 3:57am ·

မၾကာေသးမီရက္ပိုင္းအတြင္းက … facebook ေပၚမွ မိတ္ေဆြ တစ္ဦး၏  ကိုယ္ေတြ႔ အျဖစ္အပ်က္မ်ားအား ေရးထားသည့္"အိမ္တိုင္ႏြယ္ရစ္ လယ္ ေတာ ျဖစ္ျခင္း” ဆိုသည့္ စာေလးတစ္ခုကို ဖတ္ရသည္။  စာေရးသူ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္က သြားလာခဲ့ရသည့္ ေဒသမ်ားတြင္  ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ အေျခအေနတစ္ခ်ိဳ႕ ႏွင့္ ေနာက္ထပ္  အဆိုပါ အေျခအေနမ်ား မျဖစ္လို၊ မေတြ႔ၾကံဳလိုေတာ့သည့္ စာေရးသူ ဆႏၵမ်ားအား ေရးထားေသာ စာကို ဖတ္ၾကည့္ရုံႏွင့္ သူ႔ ေစတနာ ကို ျမင္ရပါသည္။

စာထဲတြင္ ပါသည့္ အေၾကာင္းရင္းက အဆိုပါ စာ ကို ေရးသားသူ .. ကရင္ျပည္နယ္ဘက္တြင္  စစ္ဆင္ေရး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္၊ ႏွစ္ဘက္ လက္နက္ကိုင္ ပဋိပကၡမ်ားေၾကာင့္ ေဒသခံ ရြာသားမ်ား  ေနရပ္ေဒသ ကို စြန္႔ခြာ ခဲ့ရသျဖင့္ အခ်ိဳ႔ေသာ အိမ္ၾကီး အိမ္ေကာင္းမ်ားတြင္ ေနထိုင္မည့္သူမရွိ တျဖည္းျဖည္း ေျခာက္ကပ္လာခဲ့သည္။ ရြာမ်ားတြင္ ေနမည့္သူမရွိ ျဖစ္လာသည္။ ၄င္းမွတဆင့္ ရြာမ်ားပ်က္ၿပီး ေတာမ်ား၊ ျခံဳႏြယ္မ်ား တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖုန္းလာခဲ့သည္။ ထို အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အိမ္တိုင္ႏြယ္ရစ္လယ္ေတာျဖစ္ျခင္း ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ေရးသားထားျခင္းျဖစ္သည္။

မိမိကုိယ္တုိင္လည္း အဆိုပါ ေဒသမ်ားတြင္ တာ၀န္ျဖင့္ လွည့္လည္သြားလာခဲ့သူမို႔ ေရးျပထားသည့္  အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဖတ္ရရုံျဖင့္ မ်က္စိထဲ အားလံုးကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။ မိမိ သြားလာခဲ့သည္ အခ်ိန္ကာလမ်ားက အဆိုပါ စာကို ေရးသူ တာ၀န္က်ေနစဥ္အခိ်န္မ်ားႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ အေတာ္ကေလး ေအးခ်မ္းသာယာသြားခဲ့ၿပီ ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေျခာက္ကပ္ၿပီး လူသူ ေနထိုင္မႈ႔ မရွိသည့္ အိမ္ေခ်၊ ယာေျခ  မ်ားကို တစျပင္ကဲ့သို႔ ေတြ႔ျမင္ခဲ့စဲ ျဖစ္ပါသည္။ ဟိုးအရင္ မိမိတာ၀န္မထမ္းေဆာင္မီ အခ်ိန္ေတြတုန္းက အေျခအေနေတြ မည္မွ်ဆိုးခဲ့မည္နည္း။ ခင္ေမာင္ထူး ၏ သီခ်င္းထဲကလို “လူမမယ္ကေလးမ်ား၊ အဖိုးအဖြားနဲ႔ သားသည္မိခင္ ရတတ္မေအးရ” ဆိုတာမ်ိဳးေတြ မည္၍ မည္မွ် ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရမည္နည္း။

ထို အေၾကာင္းအရာမ်ားအား ေခါင္းထဲေတြးမိေတာ့ ဖတ္ခဲ့ဖူးသည့္ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ကို သတိရမိျပန္သည္။  ထို စာအုပ္ကို သတိရမိတာကလည္း စာအုပ္ထဲတြင္ ပါသည့္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ုပ္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ စာအုပ္အမည္က  “သူရဲေကာင္းေတြ မမ်ားလြန္းဘူးလား” ျဖစ္ၿပီးေရးတဲ့သူက ဆရာမ ဂ်ဴး ျဖစ္သည္။ ထို စာအုပ္ထဲတြင္ စပိန္ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဖရန္စစ္ ကို ဒီဂုိရာ ၏ 'တုတ္တိုမ်ားျဖင့္ စိန္ေခၚသတ္ပြဲ (Duel with Cudgels)' ဆိုေသာ ပန္းခ်ီကား အေၾကာင္း ေရးျပထားသည္။

ထို ပန္းခ်ီကားတြင္ ပံုေဖာ္ထားသည္က လူႏွစ္ေယာက္  ရန္ျဖစ္သတ္ပုတ္ေနေသာ ပံု ျဖစ္သည္။ ေသခ်ာေလ့လာၾကည့္ပါက အမုန္းတရားကိုယ္စီ ျဖင့္  လူႏွစ္ေယာက္ဟာ တင္းပုတ္ ကိုယ္စီ ကိုင္စြဲရင္း တစ္ေယာက္ ကို တစ္ေယာက္ ရိုက္ႏွက္ သတ္ပုတ္ေနၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ရိုက္ပုတ္ေနရင္း ႏွစ္ဦးစလံုး  သဲ၀ဲႏြံထဲမွာ နစ္ေနၾကရသည္္။ ဒါေပမဲ့ အေျဖ မရွာႏိုင္ၾကေသး။ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ၾကေသး။မၿငိမ္းခ်မ္း ႏိုင္ေသးပါ။ထို အရာမ်ားအား ေဖာ္က်ဴးထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ျပသနာ အေျဖမရွာႏိုင္သ၍ (ရန္ျဖစ္ေနသ၍) သဲ၀ဲႏြံထဲတြင္ နစ္ေနၾကရမည္ ဆိုသည္ကို ပန္းခ်ီကားအားေလ့လာ ၾကည့္ရုံႏွင့္ အားလံုး စဥ္းစားမိႏိုင္မွာပါ။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ရိုက္ပုတ္ေနရင္းနဲ႔ ေအာက္ေခ်က သဲပံုၾကီးက တျဖည္းျဖည္း လူႏွစ္ေယာက္စလံုးကို နစ္ျမဳပ္လာေနဟန္ကိုလည္း ပန္းခ်ီကားထဲမွာ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႔ျမင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ပန္းခ်ီကားအေၾကာင္းကို မိမိႏိုင္ငံအေနအထားႏွင့္ ျဖန္႔က်က္စဥ္းစားမိရင္း မိမိေနထိုင္ေသာ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အေၾကာင္းကိုပါေတြးမိသည္။ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ အတူ ဖြားဖက္ေတာ္ ပါလာသည့္ ျပည္တြင္းစစ္ သည္ မိမိတို႔ ႏိုင္ငံတြင္ ကာလၾကာရွည္ အျမစ္စြဲေနသည့္ အနာႀကီး တစ္ခုလို ျဖစ္ေနသည္။ ထို အနာေၾကာင့္ .. ႏိုင္ငံေတာ္ ႏွင့္တူေသာ ခႏၵာကိုယ္ တစ္ခုလံုး ေကာင္းမြန္စြာ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

မိမိနားလည္ယူဆထားသည့္ ျပည္ေထာင္စု ဆိုသည္မွာ ျခံ၀ိုင္းေလးႏွင့္ လွပေသသပ္ေသာ အိမ္ကေလးတစ္လံုး လိုျဖစ္သည္။ ျခံစည္းရိုးမ်ားလည္း ေသခ်ာကာရံထားရမည္။ လွပသစ္လြင္ေသာ အိမ္ကေလးတစ္လံုး ျဖစ္ရန္ အမိုး၊ အကာ၊ ၾကံခင္းမွသည္ ေအာက္ေခ် (Foundation) က အစ ခိုင္ခန္႔ရမည္။ ၾကမ္းခင္း တေျပာင္ေျပာင္ ျဖစ္ေနၿပီး ၾကမ္းခမ္းေဆြးေန၍ မရပါ။ ထို႔အတူ ၾကမ္းခင္းက ခိုင္ခန္႔သစ္လြင္ေနၿပီး အကာအရံမ်ားတြင္အေပါက္အျပဲ ျဖစ္ေနလွ်င္လည္း မသင့္ေတာ္ပါ။ အားလံုး တေျပးညီ ခိုင္ခံ့လွပေနလွ်င္ လွပသစ္လြင္ေသာ အိမ္ကေလးတစ္လံုးတြင္ မိသားစု အားလံုးအတူတကြ လက္တြဲေနႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ တစ္ဦးတစ္ဖြဲ႔ကို အတင္းအၾကပ္ ဖိအားေပးေတာင္းဆိုေန၍ မရႏိုင္သလို၊ ႏွစ္ဘက္စလံုးကို ျပစ္တင္ ပုတ္ခတ္ေနရုံႏွင့္လည္း အေျဖထြက္မလာ။ ပူးေပါင္းၿပီး အေလွ်ာ့အတင္း၊ အေပးအယူမ်ားျဖင့္သာ  အဆင့္ဆင့္ အေျဖရွာ၍ ရႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။

ဆရာႀကီး ဦးဘုန္း (ဓာတု) ကေတာ့ လက္ဘက္သုပ္ နမူနာေလးႏွင့္ ေဟာေျပာသြားခဲ့သည္။ လက္ဘက္သုပ္ တစ္ခု အရသာ ရွိရွိစားႏိုင္ရန္ လက္ဘက္ရြက္သည္ ရွမ္းျပည္နယ္မွလာသည္၊ ေျမပဲ၊ ႏွမ္း၊ ပဲလံုးေၾကာ္ စသည္တို႔သည္ ျမန္မာျပည္ အလယ္ပိုင္း ေျမျပန္႔ေဒသမ်ားမွလာသည္။ ပုစြန္ေျခာက္သည္ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚမွလာသည္။ ငါးျပာရည္သည္ ဘိတ္၊ ထား၀ယ္စေသာ တနၤသာရီကမ္းရိုးတန္းမွလာသည္။ လက္ဘက္သုပ္ တစ္ခု အရသာ ေကာင္းျခင္း၏ သေဘာသည္ အားလံုး တစုတစည္းတည္း နယ္ဖတ္ထားျခင္းျဖင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ေျပာခဲ့ဖူးသည္။

ပန္းခ်ီကား အေၾကာင္း ဆက္စပ္စဥ္းစားမိရင္း စာလည္း ရွည္သြားခဲ့ၿပီ။ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါမည္။ သဲ၀ဲႏြံထဲ မနစ္ေစခ်င္ေတာ့ပါ။ ရုန္းထြက္ေစခ်င္လွပါၿပီ။ ကိုယ္စီကိုင္ေဆာင္ထားသည့္ တုတ္မ်ား အား ပစ္ခ်ၿပီ လက္ခ်င္းတြဲ၊ သဲ၀ဲႏြံထဲက ရုန္းထြက္လာသည္ကို ျမင္ခ်င္ေတြ႔ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနမိပါသည္။  ႏိုင္ငံေရးစားပြဲ၀ိုင္းေပၚမွ ခိုင္ခိုင္မာမာတြဲထားေသာ လက္ မ်ားကို ျမင္ရတိုင္း ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈ႔မ်ား အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္ခဲ့ရဖူးပါသည္။ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္၍ ဒီေနရာတြင္ လူ မ်ား ဘာေၾကာင့္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ (Shaking Hands) ၾကသည္ ဆိုသည့္ သမိုင္းေၾကာင္းေလးကို ဗဟုသုတဖလွယ္သည့္ အေနျဖင့္ ေ၀မွ်ခ်င္ပါေသးသည္။

ဟိုး ေက်ာက္ေခတ္က လူေတြ တေယာက္ကို တေယာက္ ေတြ႔သည္ ျမင္သည္ႏွင့္ ရရာလက္နက္ တခုခု ျဖင့္ ထိုးႀကိတ္ရန္ျဖစ္ခဲ့ ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ လက္နက္တခုစီေတာ့ ကိုယ္စီ ကြယ္၀ွက္ယူသြားတတ္ၿပီး အျခား တစ္ေယာက္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ေဆာ္ၾကႏွက္ၾကပါေတာ့သည္။  ေနာက္ပိုင္း အသိဥာဏ္ေတြ ဖြံ႕ျဖိဳးလာသည္။  တေယာက္ကို တေယာက္ မသတ္ျဖတ္ၾကေတာ့။ ရန္ျဖစ္ျခင္း၏ ဆိုးက်ိဳးမ်ားကို ေက်ာက္ေခတ္လူတို႔ မခံစားလိုၾကေတာ့။ သို႔ႏွင့္ လက္နက္ကိုင္ေဆာင္ ရန္ျဖစ္ျခင္း အေလ့အထ တျဖည္းျဖည္းကြယ္ေပ်ာက္လာသည္။ တစ္ဦး ႏွင့္ တစ္ဦး ေတြ႔ဆံုပါက …

"ေဟ့လူ .. ဒီမွာ ၾကည့္ .. က်ဳပ္လက္ထဲမွာ ဘာလက္နက္မွ ပါ မလာဘူး။ ခင္ဗ်ား န႔ဲ က်ဳပ္ နဲ႔  ၿငိမ္းခ်မ္းေရး (peace) ဗ်ာ" 

ဟုေျပာရင္းတစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လက္ျဖန္႔ျပတတ္လာသည္။ ၄င္းမွ တဆင့္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည့္ အေလ့အထ ေပၚေပါက္လာသည္ ဟု မွတ္သားခဲ့ဖူးပါသည္။

It was a way of showing a stranger you weren't carrying a weapon in the old days.

က်ေနာ္တို႔ေတြ တစ္ဦး နဲ႔ တစ္ဦးၾကားမွာ ကိုင္ေဆာင္ထားတာေတြ လႊတ္ခ်ၿပီး လက္ခ်င္းခိုင္ခိုင္မာမာ တြဲထားၾကဖို႔လိုၿပီ။ တြဲထားသည့္ လက္ေတြလည္း ထာ၀ရ ၿမဲေနဖို႔လိုသည္။ သို႔ မဟုတ္လွ်င္ေတာ့ သဲ၀ဲႏြံထဲတြင္ နစ္ေနၾကဦးမည္သာ။

Fight with Cudgels by Francisco Goya : Photo : Google

အိမ္တုိင္ႏြယ္ရစ္ လယ္ - ေတာျဖစ္ျခင္း

၀ဏၰသန္းထြန္း

(၂၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၁၂)