ပညာအလွဴသည္ အျမတ္ဆံုး

by စာျကည့္တိုက္(ေရႊအိမ္စည္စာေပဒါနျပဳပါသည္) on Saturday, September 8, 2012 at 9:14am ·

                                                                    

လူတစ္ဦးစီဟာ ေလာကႀကီးမွာ အထီးထီး ရပ္တည္ ေနထိုင္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ လူျဖစ္လို႔လူ႕ အဖြဲ႕အစည္း(Human Society) အတြင္းမွာ ေနထိုင္ရပါတယ္။

အဲဒီ အခါမွွာေတာ့ ေထြးေရာယွက္တင္ ပူး ေပါင္းေနထိုင္လာရသမို႔ သူ႔အက်ဳိး ကိုယ့္အက်ဳိးဆိုတာေတြ ရိွလာပါေတာ့တယ္။ ပထမဦးစြာ ကိုယ့္ရဲ႕ အက်ဳိးအတြက္ လုပ္ေဆာင္ရပါတယ္။ ဒါဟာ ဓမၼတာပါပဲ။ အတၱဟိတသေဘာ၊ အတၱသမားပဲေပါ့။ အဂၤလိပ္လိုက Cynic ေလ။ ေနာက္တစ္မ်ဳိးက Egotist  ေပါ့။ အသစ္ထြင္သံုးတဲ့စကားက်ေတာ့ Me-Firster တဲ့။

  

ကနဦး အေနနဲ႔ အတၱဟိတ သမား ျဖစ္ရတာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ဘယ္လို အတၱသမားမ်ဳိးလဲ။ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈမွာ လူတိုင္း သိၿပီးသားျဖစ္တဲ့ “ေန႔စဥ္ ပညာ၊ ဥစၥာ၊ ကုသိုလ္ရွာ“ဆိုတာပါပဲ။ျပန္ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ က်န္းမာေရး ေကာင္းေနတဲ့ လူဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ပညာ သင္ယူရတယ္ ေလ။ သင္ေတာ့တတ္တာေပါ့။ ဘယ္သူတတ္တာလဲ။ ကိုယ္တတ္တာ၊ မိမိတတ္တာေလ။ ပညာ ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္သင္ယူဆည္းပူးရတာကိုး။ ကိုယ္တတ္ဖို႔ ကိုယ္သင္။ ကိုယ္သင္ေတာ့ ကိုယ္တတ္။ ဒါဟာ အတၱဟိတ တစ္မ်ဳိးပါပဲ။ ရိွေကာင္း႐ံုမက ရိွကိုရိွရမဲ့ အမ်ဳိးအစားပါ။

ပညာတတ္လာရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ အတၱဟိတ တစ္မ်ဳိးျဖစ္တဲ့ ဥစၥာ ရွာေဖြ စုေစာင္းဖို႔ အလုပ္ လုပ္ရေတာ့မယ္ေလ။ စီးပြားဥစ္ၥာကိုလည္း သမၼာ အာဇီ၀ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ ႀကိဳးစား လုပ္ကိုင္ရပါတယ္။ အလုပ္ႀကိဳးစားေတာ့ စီးပြားျဖစ္ပါတယ္။ စီးပြားျဖစ္ေတာ့ ဥစၥာရတာ ေပါ့။ ဥစၥာရရင္ ကိုယ့္အတြက္ စိတ္ႀကိဳက္ သံုးႏိုင္ ပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ေပါ့။

  

အမွန္ေတာ့ ပညာနဲ႔ ဥစၥာရွာေဖြ ရယူၾကတာဟာ ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ သက္သက္ပါပဲ။ အတၱ ဟိတသေဘာပဲေလ။ ဒီေတာ့ ပညာနဲ႔ဥစၥာ ရၿပီးရင္ ဘာလုပ္ၾကမလဲ။ ကုသိုလ္ လုပ္ရေတာ့မယ္ေလ။ ကုသိုလ္ဆိုတာ ဘာလဲ။ ျမန္မာ့ဓေလ့ ႐ိုးရာမွာ ကုသိုလ္ရဲ႕အနက္အ ဓိပၸာယ္ကို ဖြင့္ဆိုၾကပံုေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရိွၾကပါတယ္။ တစ္ခုက ကုသိုလ္ဆို တာ ေကာင္းမႈတဲ့။ ေကာင္းမႈ ဆိုတာကေကာ ဘာလဲ။ ကိုယ့္အတြက္ ေကာင္းတာလား။ သူမ်ား အတြက္ေကာင္းတာလား။ ကိုယ့္အတြက္ဆိုရင္ ေတာ့ အတၱဟိတပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။ ဒါဆိုရင္သူတစ္ ပါးေကာင္းဖို႔ေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ တျခားသူေတြ ေကာင္းဖု႔ိ တစ္စံုတစ္ရာ ေဆာင္ရြက္ေပးတာ ပါပဲ။ ဘာေဆာင္ရြက္ေပးရင္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျဖစ္မလဲ။

ရွင္းပါတယ္။ အတၱဟိတနဲ႔ အားထုတ္ႀကိဳး ပမ္းလို႔ ရရိွထားတဲ့ ပညာနဲ႔ ဥစၥာကို တျခားသူေတြ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာ ရရိွေစဖို႔ ေ၀မွ်ေပးကမ္း လိုက္ျခင္း(Share)ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္တတ္ ထားတဲ့ပညာေတြ တျခားသူကို သင္ေပးလိုက္ မယ္။ ကိုယ္ရထားတဲ့ ဥစၥာ ပစၥည္းဓနေငြေၾကး တျခားသူေတြကို ခ်ီးေျမႇာက္ေပးေ၀စြန္႔ၾကဲလိုက္ မယ္။ ဒါဆိုရင္ အမ်ားေကာင္းက်ဳိးေဆာင္ရြက္ တာျဖစ္လို႔ ပရဟိတေခၚတာပါပဲ။

 ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ ထံုးတမ္းမွာ ပရဟိတ အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ ရြက္ဖို႔ ႏိႈးေဆာ္စကားေတြက ရိွၿပီးသားပါ။ အလွဴ တကာ့ အလွဴမွာ ပညာအလွဴက အျမတ္ဆံုး။ အလွဴေရစက္ လက္နဲ႔ မကြာ။ ပုဗၺ၊ မုၪၥ၊ ပရေစ တနာ။ ေစတနာသံုးတန္ျပ႒ာန္းၿပီးလွဴ၊ ထမင္း ရည္ေခ်ာင္းစီး လွဴဒါန္း။ ဘယ္ဘက္က တစ္ဆုပ္ ၾကဲလို႔ ညာဘက္ကတစ္လွည္း၀င္ဆိုတဲ့ စကား ေတြဟာ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ နားလွ်ံမတတ္ပါပဲ။ လက္ေတြ႕အေကာင္ အထည္ ေဖာ္ၾကဖို႔သာ လိုအပ္ ေနတာပါ။

 ဒါေၾကာင့္မို႔ ေနၾကတ္ၿပီးထြက္လာ တဲ့ေနမင္းႀကီးလို၊ လငပုတ္ ဖမ္းခံရၿပီး လြတ္လာ တဲ့လမင္းႀကီးပမာ အေမွာင္ ကင္းေပ်ာက္ အလင္းေရာက္ စျပဳခ်ိန္ကစၿပီး ပညာလည္း စုေဆာင္း၊ ဥစၥာလည္း ရွာေဖြကာ၊ ကုသိုလ္ေတြ ျပဳႏိုင္ၾကဖို႔ ဒီကေန႔ေခတ္ ဖူးငံုဆယ္ေက်ာ္ သက္တို႔ အပါအ၀င္ ျမန္မာလူငယ္ အေပါင္း ဟာ ကုိယ္တိုင္ ေနထိုင္ ပိုင္ဆိုင္ၾကမဲ့ အနာဂတ္ ကမာၻႀကီး အတြက္ မိမိကိုယ္ကို ဗဟို မ႑ိဳင္ျပဳၿပီး၊ ၀န္းက်င္က ပုဂိ္ၢဳလ္ေတြကိုပါ စည္း႐ံုး လ႔ံႈေဆာ္ကာ အမ်ားအက်ဳိး ေဆာင္ရြက္ၾကရမဲ့။ အခ်ိန္ ေကာင္း အခါေကာင္း က်ေရာက္ၿပီ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေၾကညာေမာင္းခတ္ လိုက္ရ ပါေတာ့ သတည္း။

ဆယ္ေက်ာ္သက္ ထက္ျမက္ပါေစ

ဦးေအးခ်စ္EEAC

(ဦးေအးခ်စ္EEAC၏-ေ၀ါဟာရေမွာ္ရံုေတာမွာ ဆိုသည့္ေဆာင္းပါးမွ ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ျဖစ္ပါသည္..)