“ ဘဝ ”

by ေအာင္မ်ိဳးခန္႔ (ေမာ္ကြ်န္း) on Monday, January 2, 2012 at 6:42pm

 

ကြ်န္ေတာ္ ၃ ႏွစ္သားမွာ ကြန္ျပဴတာစသံုးေနပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ Software ေလးေတြသံုးတယ္။ Learning CD ေတြ Learning Software ေတြနဲ႔အခ်ိန္ကုန္တာမ်ားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လိုခ်င္တဲ့ စကၠဴေလယာဥ္ပ်ံပံုေလးေတြကို AutoCAD နဲ႔ Design ခ်ိဳးတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ့ ပံုေတြကို Photoshop နဲ႔ဲျပင္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အိမ္စာေတြကို Microsoft Word နဲ႔ေရးေပးရတယ္။ သူတို႔နားမလည္တဲ့ သခၤ်ာပုဒ္စာေတြကို Excel နဲ႔ တြက္ေပးရေသးတယ္။


ကြ်န္ေတာ္က Internet သံုးတာလည္းဝါသနာပါတယ္ေလ။ အမွန္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၃ ႏွစ္သားေတြ အတြက္ Internet ကမရွိမျဖစ္ပါ။ ဝါသနာပါမွမဟုတ္ဘူး ေလ့လာဖို႔အတြက္ပါသံုးသင့္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရ့ဲ ဆံပင္ကို ပီေကကပ္သြားေတာ့ ဘယ္လိုခြာရမလည္း Google မွာရွာတယ္ေလ။ ကြ်န္ေတာ္ညီမတစ္ႏွစ္သမီးေလးကို ဘယ္လိုသိပ္ရမလည္းကိုလည္း Youtube မွာရွာၾကည့္တယ္။ ေက်ာင္းမတက္ျဖစ္တဲ့ ေန႔ေတြမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ Facebook မွာ ေတြ႔ျဖစ္တယ္ေလ။ အႏၱာရယ္ရွိတဲ့ Facebook မွာ ကြ်န္ေတာ့္ Photo ေတြမတင္ပါဘူး။ Gtalk မွာလည္း အေရးကိစၥရွိမွ Chat ျဖစ္တာပါ။ အသက္ ၂၀ ရွိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုႀကီးေတြက Internet ဆိုင္မွာ Chatting ထုိင္တယ္ေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ၃ ႏွစ္သားအေတြးနဲ႔ေတာ့ ဘယ္လိုမွနားလည္လို႔မရတ့ဲအလုပ္ပဲ။ အက်ိဳးမရွိတဲ့အလုပ္ပါ။

ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ေရာက္ေတာ့ တရားေခြေတြနာေနၿပီေလ။ ေမေမ့ရဲ့သြန္သင္မႈေၾကာင့္ေပါ့။ တရားစာအုပ္ေတြဖတ္၊ တရားနာနဲ႔ ပဲအခ်ိန္ေတြကုန္ေတာ့တယ္။ Software ေတြနဲ႔အခ်ိန္ကုန္တာေတြေလွ်ာ့လိုက္တယ္ေလ။ တရားလည္းထိုင္ျဖစ္တယ္။ အဖြားဆံုးသြားတာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့အေမဆံုးသြားတာေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကိုတုန္လႈပ္ေစတယ္။ ကြ်န္ေတာ္စီစဥ္ထားတဲ့ ဘဝအစီအစဥ္ေတြက အမ်ားသားကလား။ ပညာေတြသင္လိုက္တာလည္း တစ္ပံုႀကီး။ ဘယ္လိုေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္မယ္။ ဘယ္လိုစီးပြား႐ွာမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ခုသိလိုက္ရတယ္။ မနက္ျဖန္ အသက္႐ွင္ဖို႔ေတာင္ေသခ်ာရ့ဲလား။ ကြ်န္ေတာ္ေတြးရပါၿပီ။ အခုလုပ္ရမယ့္အေရးအႀကီးဆံုးကဘာလဲ ?။

ကြ်န္ေတာ္၂၅ ႏွစ္ ႐ွိပါၿပီ။ လူ႔အသိုင္းအဝုိင္းမွာလိုအပ္ေနတာေတြကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔စျပဳလာတယ္။ လူ႔ေလာကႀကီးက မေခ်ာေမြ႔ဘူးဆိုတာသိလာတယ္။ လူေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံုပဲ။ လူ႔အသိုင္းအဝုိင္းကို အက်ိဳးျပဳတဲ့လူေတြ႐ွိသလို။ ဖ်က္ဆီးေနတဲ့သူေတြလည္းရွိတာကို။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အခန္းက႑ကိုသိလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္သြားရမယ့္ေနရာ လုပ္ရမယ့္အရာေတြကိုသိလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလိုအပ္တဲ့သူေတြဆီကိုကြ်န္ေတာ္သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လိုအပ္တဲ့သူေတြ ဆီကိုလည္းသြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၂၄ နာရီဆိုတဲ့ တစ္ေန႔တာအခ်ိန္ေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘဝမွာဘယ္အလုပ္က တန္ဖိုးအ႐ွိဆံုးဆိုတာသိလာခဲ့ၿပီေလ။

အသက္ ၅၀ ျပည့္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့ေမြးေန႔မွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္ရမယ့္သူကို စေတြ႔ရပါၿပီ။ သူ႔အၿပံဳးနဲ႔ သူ႔ႏွလံုးသားကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူကေလးဟာကြ်န္ေတာ့္ရဲ့လက္တြဲေဖာ္ဆိုတာကို အႏွစ္ငါးဆယ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့ရဲ့ ဦးေဏွာက္နဲ႔ ႏွလံုးသားတစ္စံုက ေကာင္းေကာင္းႀကီးေရြးခ်ယ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ နားလည္မႈေတြတည္ေဆာက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အရာအားလံုးကအဆင္သင္ျဖစ္ခဲ့ေနၿပီေလ။

ဒီလိုနဲ႔ အသက္ ၈၀ မွာေတာ့ ဘဝ ဟာတိုတိုေလးပဲဆိုတာသိလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဟာဘာမွမဟုတ္ေသးဘူဆိုတာလည္းသိလာတယ္။ ဘဝဆိုတာ ဘာလည္း?။ ဘဝဆိုတာ ျဖစ္ျခင္းဆိုရင္ ျဖစ္ျခင္းမရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေရာက္ေနမလည္း?။ ကြ်န္ေတာ္မသိေသးတာေတြအမ်ားႀကီးပါလား။ ကြ်န္ေတာ္သူငယ္တန္းျပန္တက္ခဲ့ပါတယ္။ အဖိုးႀကီးလို႔အေခၚခံရတဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အဘိုး မႀကီးႏိုင္ေတာ့ဘဲ အရာရာကိုဆက္လက္ေလ့လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာသိလိုက္ရတာတစ္ခုက ကြ်န္ေတာ္မသိေသးတာေတြအမ်ားႀကီးပါလားေပါ့ ခင္ဗ်ာ။


ေအာင္မ်ိဳးခန္႔ (ေမာ္ကြ်န္း)
၂၊ ၁၊ ၂၀၁၂ (တနဂၤလာေန႔)