အညာက သူငယ္ခ်င္း
လူဗိုလ္
(၁)
အသက္အရြယ္နဲ႔ ျဖတ္သန္းမႈေတြမ်ားလာေလေလ
သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြဆိုတာ တိုးပြားလာေလေလပါပဲ။ မ်ားလြန္းလာေတာ့လည္း တခ်ဳိ႕ဆို မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာေတာင္
မဆံ့ေတာ့။ ကိုယ့္အေပၚေကာင္းျခင္းဆိုးျခင္းထက္ အခ်ဳိ႕မွာ စိတ္ထဲကအလိုအေလွ်ာက္ကုိ ေမ့ေပ်ာက္သြားတတ္သလို
အခ်ဳိ႕မွာေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာသူငယ္ခ်င္း မ်ဳိးကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကာလေတြလြန္ေျမာက္သြားသြား၊
ဘယ္ေလာက္ပဲ နယ္ေျမေတြ ျခားသြားသြား ေမ့ေပ်ာက္္မရေလာက္ေအာင္ကုိ စဲြျမဲေနတတ္ပါတယ္။
က်ေနာ္ ေက်ာင္းသားဘ၀က ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတဲ့
သူငယ္ခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ားရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ မ်ားျခင္း နည္းျခင္း ဆိုသည္မွာလည္း ႏႈိင္းရသေဘာသာျဖစ္ေလေတာ့
က်ေနာ္ေျပာတဲ့ မ်ားျခင္းဆိုတာက သာမာန္ထက္ မ်ားျခင္းမွ်သာ။ ကမာၻ႔စံခ်ိန္၀င္ေလာက္ေအာင္
ထူးထူးျခားျခားရယ္ေတာ့လည္း မဟုတ္။ က်ေနာ္က ေတာင္ႀကီး စက္မႈအထက္တန္းေက်ာင္းနဲ႔ ကေလာ စက္မႈသိပၸံေက်ာင္းတို႔ကို တက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဒါလည္းအဆန္းမဟုတ္။ ျမန္မာျပည္မွာ က်ေနာ္တို႔တက္ေနစဥ္ကာလကတည္းက ဒီေက်ာင္းမ်ဳိးေတြက ၁၀
ဂဏန္းအထက္ေတြခ်ည္း။ ထူးတယ္လိုေျပာႏိုင္တာက က်ေနာ္တက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္း ၂ ေက်ာင္းက အဆက္အစပ္ရွိေနတာ။
က်ေနာ္အမွတ္တရျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက
ဒီေက်ာင္း ၂ ေက်ာင္းလံုးမွာ က်ေနာ္နဲ႔အတူျဖစ္ခဲ့သလို အေပးအယူ မွ်ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း။
သူ႔နာမည္က “ခင္ေမာင္ညိဳ”။ သူဇာတိက ဟန္ဇားက။ သူနဲ႔ ခင္မင္မိခဲ့တာက ပြင့္လင္းတဲ့ သူ႔စိတ္ဓါေၾကာင့္။
မရွိအတူ ရွိအတူ သူငယ္ခ်င္းပီသမႈေၾကာင့္။ ေနာက္ သူက ထက္ျမက္ၿပီး ဥာဏ္ကလည္း အေတာ္ေကာင္းတာ။
အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာဆို သူ႔ၿမိဳ႕နယ္မွာ လူရည္ခၽြန္ ၃ ခါ ဆက္တိုက္ရခဲ့ဖူး တယ္တဲ့။
က်ေနာ္တို႔မျမင္ရတဲ့အေျခအေနေတြမို႔ လက္မခံႏိုင္ရင္ေတာင္မွ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ဆံုရစဥ္ေတာ့မွာ
သူ႔ အရည္အခ်င္းကို ျမင္ႏိုင္တယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ႀကီးေက်ာင္းမွာက သင္တန္းအမ်ဳိးအစား
(၆) ခုရွိတဲ့ အထဲ သူနဲ႔က်ေနာ္က Building Construction ( အေဆာက္အဦးသင္တန္း) မွာ အတူ။
စာကုိ အထူး အာရံုတစိုက္ ႀကိဳးစားေနတာမဟုတ္ေပမယ့္ သင္တန္းသား ၆၀ ေက်ာ္မွာ သူက အၿမဲတန္းနီးပါး
ပထမ။ အမ်ား နားမလည္တဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပုစာၦမ်ဳိးဆို သူက နားလည္ေနၿပီးသား။ ေက်ာင္းမွာသင္လိုက္တာ
မရွင္းလို႔ နားမလည္လို႔ သူ႔ကိုေမးရင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးနဲ႔ပင္ နားလည္လြယ္ေအာင္ သင္ၾကားတတ္လို႔
ဆရာေတြ ထက္ေတာင္ အသင္အျပပိုေကာင္းတယ္လို႔ပင္ ေျပာရမလိုလို။ သူ႔ၿမိဳ႕မွာဆို ေက်ာင္းသားခ်င္း
အတူတူ သူ႔ ငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာင္ က်ဴရွင္ ျပန္ေပးခဲ့တာတဲ့။ သူ႔ရဲ့ထူးျခားတဲ့ဟန္တခုကေတာ့
ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ လက္သဲကို အၿမဲလိုလိုကိုက္ေနတတ္တာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ကိုက္သလဲဆိုရင္ သူ႔လက္သဲေတြကိုက
ပံုမွန္ထက္ တိုေနၿပီ။
က်ေနာ္နဲ႔ ခင္ျဖစ္တာက စာေၾကာင့္မဟုတ္။
အစားေၾကာင့္ဟုေျပာစရာ။ မိေ၀းဖေ၀းမွာ မျပည့္စံုၾကသူ အခ်င္း ခ်င္း မွ်ေ၀စားေသာက္တတ္တဲ့
သူ႔ရဲ့ညာဥ္ေၾကာင့္။ စားခ်င္ေသာက္ခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲ့ ခံေနရ တာမ်ဳိးကို သူက
မႀကိဳက္။ သူ႔မွာရွိတာ အကုန္ေကၽြးတတ္သည္။ ဆိုင္တဆိုင္ထဲထိုင္ေနသူ ဘယ္သူ႔ကုိုမဆို မတြန္႔တုိတတ္။
“စားခ်င္ရက္နဲ႔ မစားရတာလည္း ဝဋ္တပါး” ဆိုတာက အျမဲေျပာေနက်သူ႔မူရင္းစကား။
သူက ဒီလိုေျပာႏိုင္ေလာက္တဲ့အေျခအေနေတြကလည္း
ရွိေနတာကိုး။ သူ႔မွာက ေမြးမိဘႏွစ္ပါးသာမက ေကၽြးမိဘႏွစ္ပါးကလည္း ရွိတယ္။ မိဘေတြအားလံုးကလည္း
ရက္ကန္းရံုေတြနဲ႔ ျပည့္ျပည့္စံုစံုေတြခ်ည္းတဲ့။ ဒါ့အျပင္ သူ႔ရည္းစားရဲ့မိဘေတြကလည္း
သူေက်ာင္းတက္ဖို႔ကို ေထာက္ပံ့ေနၾကေတာ့ အလွ်ံအပယ္ျဖစ္ေနတာ။ သံုးႏိုင္သူခ်င္းတူရင္သူက တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြထက္ မွ်ေ၀ခံစားတတ္မႈက သူ႔အားေကာင္းခ်က္။
ေတာင္ႀကီးေက်ာင္းမွာ နာမည္ေကာင္းနဲ႔ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့
ခင္ေမာင္ညိဳတေယာက္ ကေလာလည္းေရာက္ေရာ ေဗြေဖါက္လာတယ္။ ညဖက္ညဖက္ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္။ တည
သန္းေခါင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ့ အေဆာင္ကို အေမာတႀကီးေျပးလာၿပီး သူ ၿမိဳ႔ထဲကအျပန္ လမ္းမွာ
လူတစုကရိုက္ၿပီး သူ႔အိတ္ကို လုယူသြား တယ္တဲ့။ က်ေနာ္တို႔ တေဆာင္လံုးနီးပါး လိုက္ၾကတာေပါ့။
ေက်ာင္းသားကို ဒီလုိဘယ္ထိလို႔ရမလဲ။ ကေလာ ၿမိဳ႔ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ၿမိဳ႕ထဲက တာ၀န္ရွိသူေတြအားလံုးကို
အေၾကာင္းၾကား အကူအညီေတာင္းၿပီး စံုစမ္း ခိုင္းေပမယ့္ ဘာသတင္းမွအစအနမရ။ ဒါက ခင္ေမာင္ညိဳရဲ့
ပထမဆံုး လ်ဳိ႕၀ွက္ေသာ အိတ္ေပ်ာက္ဆံုးမႈႀကီး။ ေနာက္ေန႔မနက္လည္းေရာက္ေရာ တေက်ာင္းလံုးမွာ
သူ႔သတင္းပ်ံ႕သြားၿပီး တူညီရာ ေက်ာင္းသားအစုအဖဲြ႕ အလိုက္ သူ႔ကို ၀ိုင္းေထာက္ပံ့လိုုက္ၾကတာ
ရဲစကားနဲ႔ေျပာရရင္ ေတာ္ေတာ္ကိုက္သြားတာေပါ့။
ေနာက္တေခါက္က ေက်ာင္းအားကစားအဖဲြ႕
ရန္ကုန္မွာၿပိဳင္ပဲြ၀င္ဖို႔ သြားၾကတယ္။ ခင္ေမာင္ညိဳတေယာက္ လည္း ဘာကိစၥနဲ႔မွန္းမသိ ပါသြားေလရဲ့။
ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္လံုးျပႆနာမရွိခဲ့ေပမယ့္ အျပန္ ပ်ဥ္းမနား ဘူတာမွာ သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ အဆဲြခံလိုုက္ရျပန္တယ္တဲ့။
ဒီဒုတိယေျမာက္ အိတ္ေပ်ာက္ဆံုးမႈမွာလည္း ရင္းႏွီးရာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ိုင္း၀န္းေထာက္ပံ့လိုက္ၾကတာပါပဲ။
(၂)
ကေလာေျမကို ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းျပန္တက္ၾကေတာ့
ထူးဆန္းစြာ ခင္ေမာင္ညိဳ စာေမးပဲြက်တဲ့ သတင္းကို စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ၾကားလိုုက္ရတယ္။
ဒါေပမယ့္ ခင္ေမာင္ညိဳ ေက်ာင္းျပန္လာတာကိုေတာ့ မေတြ႔ရ။ ခင္မင္ရင္ႏွီးလာခဲ့ၾကတာ ၾကာေနေပမယ့္
သူ႔လိပ္စာကို တေယာက္မွ မသိၾက။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူကိုမဆက္သြယ္ မိခဲ့ၾက။
တရက္တရက္ ျပန္ေရာက္လာႏိုးႏိုးနဲ႔
ကေလာေက်ာင္းေျမမွ ခင္ေမာင္ညိဳ ေပ်ာက္သြားတာ တႏွစ္ ေက်ာ္ပါေပါ့။
ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီး တတိယႏွစ္ကို ျဖတ္ေနၾကစဥ္တရက္မွာေတာ့
ေန႔လည္ေက်ာင္းလြတ္ခ်ိန္ အေဆာင္ကို ျပန္အေရာက္ က်ေနာ့္ကုတင္မွာ ဧည့္သည္တေယာက္ကို အမွတ္မထင္ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။
အေသအခ်ာ ၾကည့္လိုုက္မွ ခင္ေမာင္ညိဳ။ သူ႔ ဥပတိရုပ္က အရင္ခင္ေမာင္ညိဳမဟုတ္ေတာ့။ ဆံပင္ကရွည္ၿပီး
ရုပ္က ညွင္းသိုးသိုး၊ အသားက မဲြေခ်ာက္ေခ်ာက္ျဖစ္ကာ မွတ္မိဖို႔ကို အေတာ္ႀကိဳးစားယူရတယ္။
မမွတ္မိဘူး ေျပာ မိရင္လည္းသူစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာမို႔ ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိသေယာင္ ဟန္ေဆာင္ေနလိုက္ရေပမယ့္ က်ေနာ့္လိုပဲ
မမွတ္မိၾကသူက သူငယ္ခ်င္းအရင္း အမ်ားစု။
“ငါေက်ာင္းျပန္တက္ခ်င္တယ္ကြာ။ ငါမိုက္လို႔
ဘ၀ေတြလည္း ပ်က္ခဲ့ရၿပီးၿပီ။ အခုငါ ေနာင္တေတြရေနပါၿပီ။ ငါ့ကို ကူညီၾကပါကြာ” တဲ့။ ဘယ္ေလာက္၀မ္းနည္းစရာေကာင္းလဲဗ်ာ။
က်ေနာ္ပဲ ကမကထလုပ္ လူစုၿပီး ခင္ေမာင္ညိဳ ေက်ာင္းျပန္တက္ႏိုင္ေရးကို လႈပ္ရွားလိုက္တယ္။
ေက်ာင္းကတာ၀န္ရွိဆရာေတြနဲ႔ စံုစမ္းၾကည့္ ေတာ့လည္း ေက်ာင္းျပန္တက္လို႔ရပါတယ္တဲ့။ က်ေနာ္တို႔
အားလံုး ၀မ္းသာလိုက္ၾကတာ။
“ငါ့မိဘေတြေတာ့ ဆံုးသြားၾကၿပီကြာ”
ဆိုတဲ့ ခင္ေမာင္ညိဳရဲ့စကားသံကလည္း က်ေနာ္တို႔ ႏွလံုးသားေတြကို ဆဲြခါလႈပ္ရမ္းသလိုျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။
သူ႔ေျပာျပခ်က္ေတြအရ သူေက်ာင္းက ျပန္သြားၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြက
ေက်ာင္းမၿပီးခင္ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္လို႔ သေဘာမတူၾကဘူး။ ေမြးမိဘ ေကၽြးမိဘ ႏွစ္ပါးလံုးက
သူ႔ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ၾကတယ္။ ေယာက္ခမဖက္က သမီးမ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႔အိမ္မွာ ေခၚထားလိုုက္ေပမယ့္
သိပ္ေတာ့ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ရွိတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ အထူးသျဖင့္ သူ႔သမီးေလး ေမြးၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ
ပိုဆိုးလာတယ္။ မိန္းမကအစသူ႔ကို ခ်ဳိးႏွိမ္ၿပီး ဆက္ဆံလာၾကတယ္တဲ့။ အလုပ္က မရွိတဲ့အျပင္
အရင္လို ေက်ာင္သားဘ၀မဟုတ္ျပန္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္စရာ လမ္းစကလညး္မရွိနဲ႔မို႔ အထင္ ေသးလာၾကတာေပါ့။
ဒါနဲ႔တင္ မိုးကုတ္ဖက္မွာ ေက်ာက္သြားတူးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ၆ လေလာက္ အလုပ္ လုပ္ၾကည့္တယ္တဲ့။
ဟုိမွာငွက္ဖ်ားမိ၊ ေသမေလာက္ျဖစ္ၿပီး မိန္းမဆီျပန္လာေတာ့ ေယာက္ခမေတြေရာ မိန္းမ ကပါ လက္မခံၾကေတာ့ဘူးတဲ့။ မိဘေတြကလည္း
လွည့္မၾကည့္ၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို အားကိုးၿပီး ေက်ာင္း တက္ဖို႔ သူျပန္လာတာတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ဆိုးလိုုက္တဲ့
ဘ၀လဲဗ်ာ။
က်ေနာ္လည္း သူ႔အေၾကာင္းကို စာေရးၿပီး
ေတာင္ၾကီး စက္မႈအထက္တန္းေက်ာင္းက ဆရာေတြဆီမွာ အကူ အညီေတာင္းတယ္။ ကေလာေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြဆီမွာ
အကူအညီေတာင္းတယ္။ ခင္ေမာင္ညိဳ ေက်ာင္းျပန္တက္ႏိုင္ဖို႔ကို က်ေနာ္ကပဲ တာ၀န္ယူလိုုက္တယ္။
ေနစရာကို က်ေနာ္နဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ ဗိုလ္မွဴးကေတာ္ တေယာက္နဲ႔ ညိွၾကည့္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္။
သူေက်ာင္းတက္ေနသမွ် ကူညီပါမယ္တဲ့။ စားစရာကိုေတာ့ အေဆာင္စားဖိုက က်ေနာ့္စေကးကို ေပးထားလိုုက္တယ္။
က်ေနာ္က နားလည္မႈနဲ႔ စားဖိုမွာ အခ်ိန္မေရြးစားႏိုင္ တာကိုး။ သူ ရဲရဲတင္းတင္း အခ်ိန္မေရြးစားႏိုင္ဖို႔ကို
စီစဥ္လိုက္တာပါ။ အားလံုးလည္းအဆင္ေျပသြားပါတယ္။ စာအုပ္စာတမ္းနဲ႔ အ၀တ္အစားေတြဆို ေက်ာင္းက
သူငယ္ခ်င္းေတြ၀ိုင္းေပးလိုက္ၾကတာ ခ်က္ခ်င္ အလွ်ံအပယ္ ျဖစ္သြားတယ္။
“ငါ့ကို ေနာက္ဆံုးအခြင့္အေရး တခုေပးကြာ။
လြိဳင္ေကာ္က ငါ့ဦးေလးတေယာက္ဆီမွာ အကူအညီနဲနဲေတာ့ သြားေတာင္းၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္” တဲ့။
သူ႔အေမရဲ့ ေမာင္တဲ့။ အမ်ားဆံုးတပတ္ပဲၾကာမယ္တဲ့။ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ေတြ လည္းရွိေနေတာ့ သူ႔ကို
လမ္းစရိတ္ရွာေပးၿပီး လႊတ္လိုက္တယ္။ အကယ္၍လမ္းမွာ တစံုတရာ အခက္အခဲရွိရင္ အကူအညီေတာင္းႏိုင္ဖို႔
ပင္ေလာင္းက က်ေနာ့္အကို ကိုလည္း စာတေစာင္ေရးေပးလိုက္တယ္။
ဆံပင္ျပန္ညွပ္ထားၿပီး အ၀တ္အစားေလးေျပာင္းသြားေတာ့
ခင္ေမာင္ညိဳပံုက အရင္နဲ႔ နဲနဲ ျပန္တူလာသလိုလို။ အရင္လို ေက်ာင္းသားဘ၀နဲ႔ ခင္ေမာင္ညိဳကို
က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး ျပန္ျမင္ခ်င္ေနၾကတာ။
(၃)
၃ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ခင္ေမာင္ညိဳ ျပန္ေရာက္လာတယ္။
မ်က္ႏွာကေတာ့ သိပ္မေကာင္း။ သူ႔ဦးေလးဆိုသူက ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ သူတို႔လည္း အဆင္မေျပဘူးေျပာၿပီး
ေျမပဲတင္တဲ့ ကားၾကံဳတစီးနဲ႔ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္ တယ္တဲ့။ အရင္ကလို၊ တူတေယာက္လို ဆက္ဆံတာမ်ဳိး
မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ အျပန္မွာ ပင္ေလာင္းလည္း ေရာက္ေရာ၊ က်ေနာ့္အကိုအိမ္ေရွ႕ေလာက္မွာ
ေျမပဲအိတ္ ၃ အိတ္ကို ကားေပၚကကန္ခ်ၿပီး ေနခဲ့လိုက္တယ္ တဲ့ဗ်ာ။ ေနာက္မွ အိ္တ္ေတြကို ျပန္ရွာ၊
က်ေနာ့္အကိုအိမ္ကိုသြား၊ ေျမပဲလာေရာင္းတာပါလို႔ေျပာတယ္တဲ့။
ေနာက္ေန႔မွ ေျမပဲေရာင္းလို႔ရတဲ့ပိုက္ဆံ၊
က်ေနာ့္အကို ကူညီလိုုက္တဲ့ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ ျပန္လာတာတဲ့။ ေတာ္ ေတာ္ဆိုးတဲ့ေကာင္။ သူေက်ာင္းျပန္တက္တာကိုပဲ
ျမင္ခ်င္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔တေတြကေတာ့ ဘာမွေျပာမေန ေတာ့ပါဘူး။ သူ အရင္လို စိတ္ဓါတ္မ်ဳိးမဟုတ္တာကိုေတာ့
မသိမသာ သတိထားလိုုက္မိၾကပါရဲ့။
ခင္ေမာင္ညိဳ ေက်ာင္းျပန္တက္ၿပီး
တလေလာက္အတြင္း ျပႆနာ ၃-၄ ခု က်ေနာ္ လုိက္ေျဖရွင္းရတယ္ဗ်ာ။
ပထမတခုက သူ အရက္မူးမူးေနတာ။ မူးၿပီး
သူေနတဲ့အေဆာင္မွာရစ္တာ။ အေဆာင္မွဴး ဗိုလ္မွဴးကေတာ္ က အစကတည္းက အရက္မူးတာတခုေတာ့ မၾကိဳက္ေၾကာင္းေျပာထားလို႔
သူ႔ကို ကတိေတာင္းထားၿပီးသား။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ သူ ေပးလိုက္တဲ့ကတိ။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို ေခၚေျပာျပေတာ့
က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ငိုပါေလေရာဗ်ာ။
“ငါ သမီးေလးကို သတိရလို႔ပါကြာ၊ ငါ့သမီေလးကိုမေတြ႔ရတာ
ၾကာၿပီးကြ၊ ငါ့သမီးေလးကို ငါ သိပ္ခ်စ္တာပဲ …” တဲ့။
သားသမီးမရွိေပမယ့္ သူေျပာတာက ခံစားစရာျဖစ္ေနေတာ့
က်ေနာ္ သူနဲ႔အတူ မ်က္ရည္လိုက္က်က်ခ်င္ေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဗိုလ္မွဴးကေတာ္ကို
သူ႔အေျခအေနကို ရွင္းျပၿပီး ေတာင္းပန္ရျပန္တာေပါ့။
ဒုတိယျပႆနာကလည္း အဲ့ဒီအေဆာင္မွာပဲ။
အေဆာင္ပိုင္ရွင္ ေခၚခိုင္းတယ္ဆိုလို႔ က်ေနာ္သြားေတာ့ …
“သားသူငယ္ခ်င္းကို ေမးၾကည့္ပါဦး၊
အခု အေဆာင္မွာ Calculator တလံုးေပ်ာက္သြားတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္းက အန္တီနဲ႔ ခင္ေမာင္ညိဳပဲ အေဆာင္မွာ ရွိၾကတာ။ ခင္ေမာင္ညိဳမယူရင္ေတာ့ အန္တီယူတာပဲျဖစ္မွာ”
တဲ့။ ျပႆနာ …
ခင္ေမာင္ညိဳကို ဘယ္လိုေမးရမလဲစဥ္းစားေနတုန္း
သူေရာက္လာၿပီး လမ္းကေဂါက္ကြင္းထဲမွာ Calculator တလံုး ေကာက္ခဲ့ရတယ္တဲ့၊ အဲ့ဒါကို ေက်ာင္းမွာ
သြားေၾကာ္ျငာေပးပါတဲ့။ က်ေနာ္လည္းေပ်ာ္သြားတယ္။ သူေျပာတာကို မယံုေပမယ့္ သူ႔ ဆီကျပန္ရေတာ့
ျပႆနာ ေျဖရွင္းလို႔ရသြားၿပီမဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ပဲ ေၾကာ္ျငာ ဘုတ္မွာစာကပ္ၿပီး ေျဖရွင္းလိုက္ရပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးျပႆနာကေတာ့ မီးေခ်ာင္းနဲ႔ခ်ဳပ္ကိစၥ။
က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္း ေဇာ္ရဲက အျပင္ေဆာင္တခုမွာေနတာ။ မီးလံုးေလးပဲထြန္းထားေတာ့ အလင္းက သိပ္မေကာင္း။
တရက္မွာ က်ေနာ္သြားလည္ေတာ့ ေဇာ္ရဲက က်ေနာ့္ ကို ၾကြားတယ္။ သူ႔အခန္းမွာ ဘာထူးဆန္းေနလဲ
တဲ့။ မီးေခ်ာင္းကို ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္ ဒါကို တေနရာရာမွာ ျမင္ဖူးသလိုလို မွတ္မိေနသလုိလို။
ဘယ္ကရတာလဲေမးေတာ့မွ ခင္ေမာင္ညိဳေပးတာတဲ့။ ေသခ်ာတာက ဒါ ခင္ေမာင္ညိဳတို႔ အေဆာင္က မီးေခ်ာင္းေလ။
မလုပ္သင့္တာေတြ ခင္ေမာင္ညိဳ ေလွ်ာက္လုပ္ျပန္ၿပီ။
ေဇာ္ရဲကို မင္းဒါကို ျပန္ေပးလိုက္ မင္းပါျပႆနာတက္မယ္ရွင္းျပခဲ့ေတာ့ သူလည္းလန္႔ၿပီး
ခင္ေမာင္ညိဳကို ျပန္ေပးလိုက္ပါ တယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္း ခင္ေမာင္ညိဳက က်ေနာ္တို႔ကို ေရွာင္လာတယ္။
သူ႔ကိုယ္သူ မလံုေတာ့တာလည္းျဖစ္မယ္။
ခင္ေမာင္ညိဳတေယာက္ ဗိုလ္မွဴးကေတာ္
အေဆာင္က ဆင္းသြားတယ္တဲ့။ ေနာက္ နတ္ကေတာ္ အေခ်ာက္ႀကီး တေယာက္အိမ္မွာ သြားေနၿပီတဲ့ သတင္းေတြရပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ကိုေတာ့ သိပ္မဆက္ဆံေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ တို႔လည္း သူ႔ကို စိတ္ကုန္လာတာရယ္။ သူအဆင္ေျပေနတယ္။
ေက်ာင္းဆက္တက္ေနတာ ျမင္ေနရတယ္ဆို ၿပီးေရာဆိုၿပီး မသိသလို ထားလိုက္္ၾကပါေတာ့တယ္။ ခင္ေမာင္ညိဳ
ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ျဖစ္ေနတာ ကို ေတြ႔ရေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေက်နပ္တယ္ေလ။ ဒါကလည္း
ခနပါပဲ တလ ေက်ာ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခင္ေမာင္ညိဳ နတ္ကေတာ္ အေခ်ာက္ႀကီးနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္ျပန္ၿပီတဲ့။
မူးၿပီးေသာင္းက်န္းလို႔ နတ္ကေတာ္ႀကီးက အိမ္မွာ မထား ေတာ့ျပန္ဘူးတဲ့။
ခင္ေမာင္ညိဳက ကံေတာ့ အေတာ္ေကာင္းတာ။
နတ္ကေတာ္အိမ္ကဆင္းၿပီးေနာက္ ကေလာၿမိဳ႕ထဲက အိမ္ တအိမ္ကိုေရာက္သြားၿပီတဲ့။ ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီရံုးက
စာေရးမေလး အိိမ္မွာတဲ့။ ၾကားရတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ ေတြအရ သူက ေတာင္ႀကီးေက်ာင္းက ဓါတုဆရာဦးျမင့္သူရဲ့
သြန္သင္မႈကို လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖၚ လိုက္တာဗ်။ ဆရာျမင့္သူကေျပာဖူးတယ္။ “မင္းတို႔မွာ
တကယ္အရည္အခ်င္းသာရွိ။ အကူအညီဆိုတာလုပ္ တတ္ရင္ရပါတယ္။ က်ေနာ္ ဆယ္တန္းကို အမွတ္ဘယ္ေလာက္နဲ႔
ေအာင္ထားၿပီးပါၿပီ၊ ေဆးတကၠသိုလ္ ဒါမွ မဟုတ္ စက္မႈတကၠသိုလ္ တခုတခုကို တက္ခြင့္ရထားပါတယ္။
က်ေနာ့္မွာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔အခက္အခဲ ျဖစ္ ေနပါတယ္။ ကူညီၾကပါဆိုၿပီး ဆက္သြယ္ရမယ့္လိပ္စာထည့္ထားၿပီး
လူမ်ားမ်ားေရာက္တတ္တဲ့ ဘူတာလို ေစ်းလိုမ်ဳိးမွာ သြားကပ္ထားလိုက္။ ကူညီခ်င္တဲ့လူေတြ
ဆက္သြယ္လာလိမ့္မယ္” ဆိုတာကို ခင္ေမာင္ညိဳက လက္ေတြ႔အသံုးခ်လိုက္တာတဲ့။ ကေလာဘူတာရံုမွာသြားကပ္ထားလိုက္လို႔
စာေရးမေလးအိမ္က ဆက္သြယ္ၿပီး သူတို႔တာ၀န္ယူထားလိုက္ၾကတာ။ စာေရးမေလးက ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလး။
သူ႔အေမကလည္းမုဆိုးမ။ ခင္ေမာင္ညိဳကို အကိုလို၊ သားလိုခ်စ္လိုက္ၾကတာ။
ေခြးၿမီးေကာက္ ခင္ေမာင္ညိဳကေတာ့
ထံုးစံအတိုင္း ႏွစ္၀က္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ သူ႔ျမိဳ႕ကိုျပန္ၿပီး ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းကိုေရာ
စာေရးမေလးအိမ္ကိုေရာ။ က်ေနာ္တို႔လည္း ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ျဖစ္တာရယ္ ေက်ာင္းၿပီးရင္ ရင္ဆိုင္ရမယ့္အေတြးေတြရယ္နဲ႔
ခင္ေမာင္ညိဳကို ၾကာေတာ့လည္း ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္။
(၄)
က်ေနာ္ေက်ာင္းၿပီးၿပီးခ်င္း ၃၈ လမ္းေရွ႕က
မီးရထားေကာ္ပိုေရးရွင္းလက္ေအာက္ခံ EIC စက္ရံုမွာ အလုပ္ (၆) လေလာက္၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္
အလုပ္လုပ္ရတာ ေထာင္က်သလိုခံစားေနရတာရယ္၊ ေက်ာင္းသားစိတ္ မေပ်ာက္ေသးတာေတြရယ္ေၾကာင့္
အလုပ္ကထြက္ၿပီး ေတာင္ႀကီးကိုတက္ခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ႀကီးကုိ တိုက္ရိုုက္ မသြားေသးပဲ ကေလာေက်ာင္းက
သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို၀င္အလည္မွာ ခင္ေမာင္ညိဳရဲ့သတင္းေတြက ဆီးႀကိဳ ေနတာေပါ့။ ခင္ေမာင္ညိဳေရာက္လားၿပီး
ေဇာ္ရဲနဲ႔သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ ေက်ာင္းမၿပီးၾကေသးေတာ့ သူတို႔အေဆာင္ မွာ လာေနတယ္တဲ့။ ေက်ာင္းကိုေတာ့
စိတ္ကုန္သြားၿပီေျပာတယ္။ က်ေနာ္ရန္ကုန္မွာအလုပ္လုပ္ေနတာကို သိေတာ့ ရန္ကုန္ကို လိုက္သြားတယ္တဲ့။
က်ေနာ္မေရာက္ခင္ တရက္ေလာက္ကတဲ့။ က်ေနာ္နဲ႔လဲြၿပီေပါ့။
ဒါက ျပႆနာမဟုတ္ပါ။ သူမေတြ႔ရင္ က်ေနာ့္သတင္းစံုစမ္းၿပီး
က်ေနာ့္ဆီကို လိုက္လာမွာပါ။
ျပႆနာက သူ ေဇာ္ရဲတို႔နဲ႔ ေနစဥ္ လုပ္သြာတဲ့အလုပ္။
တရက္မွာ ေအာင္ခ်ဳိဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ေရခ်ဳိးဖို႔ နာရီ ခၽြတ္သြားတယ္တဲ့။ ေနာက္ပစၥည္းတခုက်န္ခဲ့လို႔
အခန္းထဲကိုခ်က္ခ်င္းျပန္၀င္အလာ ခင္ေမာင္ညိဳက နာရီကုိယူ ၿပီး သူ႔ေဘာင္းဘီထဲ ထည့္ေနတာကို
ျမင္လိုက္ရတယ္တဲ့။ ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ေျပာရမွာေတာင္ မေကာင္းေတာ့ဘူးေလ။
ဒါနဲ႔ပဲ ေဇာ္ရဲတို႔ကိုပါေအာ္ေခၚၿပီး နာရီေပ်ာက္သြားလို႔ ရွာခိုင္းတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့မွ
ခင္ေမာင္ညိဳက သူ႔ေဘာင္းဘီထဲက နာရီကိုျပန္ထုတ္ၿပီး ဒီမွာေတြ႔ၿပီလို႔ ေျပာတယ္တဲ့။ ၾကားရတဲ့သတင္းက
ခင္ေမာင္ညိဳအတြက္မေကာင္းေတာ့။ သူ႔အေပၚ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေတြက အယံုအၾကည္မဲ့သြားၾကကုန္ၿပီ။
က်ေနာ္ ကေလာမွာ တပတ္ေလာက္ေနၿပီး
ေတာင္ႀကီးကို ဆက္တက္ခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ႀကီးမေရာက္ခင္ ေရႊေညာင္သၾကားစက္က ကိုေဇာ္၀င္းဆီ
၀င္လည္လိုက္တယ္။ ကိုေဇာ္၀င္းနဲ႔ မေတြ႔တာ ၾကာၿပီေလ။ သၾကား စက္ကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကိုေဇာ္၀င္းက
ခင္ေမာင္ညိဳအေၾကာင္း ဆီးေျပာေတာ့တာပဲ။
“မင္းကို ငါ စိုးရိမ္ေနတာ မင္းေနာက္ကို
ခင္ေမာင္ညိဳလိုုက္ေနတယ္။ ရန္ကုန္မွာမင္းရွိတယ္ဆိုလို႔ လိုက္သြား ေသးတယ္တဲ့၊ မင္းတို႔အိမ္ကိုလည္း
၀င္ခဲ့တယ္တဲ့” “ အဲ့ဒီမွာေတာ့ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လဲမသိဘူး ဒီမွာေတာ့ ဒုကၡ ေပးသြားၿပီကြာ၊
သူေက်ာင္းဆက္မတက္ျဖစ္တာသိရလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနၾကတာ။ ဒါနဲ႔ မင္းဒီမွာ ေပ်ာ္ သေလာက္ေနဆိုၿပီး
ငါတို႔အလုပ္သြားေတာ့ အခန္းမွာသူ႔ကိုထားခဲ့တာ။ ငါအလုပ္ကျပန္လာေတာ့ ခင္ေမာင္ညိဳ မရွိေတာ့ဘူး။
ပထမ လက္ဖက္ရည္ဆိုမ်ား သြားထိုင္ေနလားထင္မိေသးတယ္။ မဟုတ္ဘူးေကာင္ေရ။
ငါ့အ၀တ္အစားေတြေရာ ငါ့အခန္းေဖၚအ၀တ္အစားေတြေရာ
မၿပီး ေျပးတာကြာ” တဲ့။ “ ငါ့အ၀တ္အစားေတြက အေရးမႀကီးပါဘူး။ သူမ်ားဟာေတြပါသြားေတာ့ ငါလည္းမေကာင္းဘူးျဖစ္သြားတယ္၊
ေနာက္ မင္းေနာက္ကို လိုက္ေနတာဆိုေတာ့ မင္းကိုလည္း သတိထားဖို႔ အေၾကာင္းၾကားခ်င္ေနတာ။
ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလဲ သြားၿပီေနာ္” တဲ့။ က်ေနာ္ဘာျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့။
ကေလာကသူ႔သတင္းလည္း မေျပာျပခ်င္ေတာ့။
က်ေနာ့္အိမ္မွာ သူဘာေတြလုပ္ခဲ့ေသးလဲ၊
ရန္ကုန္မွာေရာ ဘာေတြျပႆနာရွာေသးလဲဆိုတာကိုသာ စိုးရိမ္ေန မိေတာ့တယ္။
ေတာင္ႀကီးကိုေရာက္ေတာ့ ခင္ေမာင္ညိဳ
က်ေနာ္ထက္ၾကိဳေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ က်ေနာ့္ဆရာတေယာက္က သူ႔ကို ၀ပ္ေရွာ့တခုမွာ အလုပ္သြင္းထားေပးၿပီးၿပီတဲ့။
ဆရာ့မ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႔ကို ပညာသင္ေပးရံုမက လစာပါ ေပးမွာတဲ့။
တရက္ေတာ့ က်ေနာ္ သူ႔ကို သြားေတြ႔လိုက္ပါတယ္။
သူက အျပင္ထြက္ခြင့္သိပ္မရတာမို႔ပါ။ က်ေနာ္ေရာက္ ေနတာ သူသိၿပီး သူ႔ကိုလာမေတြ႔ရင္ အားငယ္ေနမွာစိုးလို႔။
ေနာက္သူ႔ကို သူငယ္ခ်င္းတေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာသင့္တဲ့စကားေတြကို ေျပာခ်င္လို႔ပါ။ အလုပ္ရွင္ဆီ
ခြင့္ခနေတာင္းရင္း သူ႔ကို ဆိုင္တဆိုင္မွာ ေျပာခ်င္တာ ေတြ အားရပါးရ ေျပာပစ္လိုက္တယ္။
“ မင္းဒီလိုသာဆက္သြားေနရင္ လူျဖစ္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး
ခင္ေမာင္ညိဳ။ မင္းငါ့အေပၚေကာင္းခဲ့တာေတြကို ငါမေမ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မင္းဒီအက်င့္မ်ဳိးသာဆက္ရွိေနမယ္၊
ဆက္လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါလည္းမင္းကို ေရွာင္ရေတာ့မွာပဲ။ အခုအလုပ္ကလည္း ဆရာတို႔မ်က္ႏွာနဲ႔ရတယ္ဆိုတာ
မင္းမေမ့နဲ႔။ မင္းအဲ့ဒီမွာ ဒါမ်ဳိး ထပ္ လုပ္ရင္ေတာ့ ဆရာ႔ကို ေစာ္ကားသလိုုျဖစ္ႏိုင္တယ္ေနာ္။
ေနာက္မင္းကို ယံုၾကည္တဲ့သူ တျဖည္းျဖည္းနဲ သြားလိမ့္မယ္။ မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲဆိုတာ ငါ့ကို
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာျပ။ ေျဖရွင္းလို႔ရသမွ် ငါေျဖရွင္း ေပးမယ္ကြာ မင္းဘဝကို မင္းအမွန္အတိုင္းျမင္ၿပီး
ျပန္ျပင္ေစခ်င္တယ္။” လို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္ေလ။
“ ငါေနာင္တရေနပါၿပီကြာ၊ ငါ့ဘ၀ငါ
တည္ေဆာက္ေနပါၿပီ။ စိတ္ခ်ပါ” တဲ့။ သူ႔ငွက္ဖ်ားက မၾကာမၾကာတက္ တတ္တာမို႔ ေဆးလိုတဲ့အခါ
ဒီလိုမ်ဳိးလုပ္မိတာပါတဲ့။ “ မင္းေငြလိုတိုင္း ငါ့ဆီဆက္သြယ္ကြာ၊ အခုလည္း မင္းလို တာကို
ငါေပးထားမယ္။” လို႔ေျပာက သူ႔အတြက္ အိတ္ေဆာင္ေငြေလး ေပးထားခဲ့ၿပီး က်ေနာ္ျပန္ခဲ့တယ္။
(၅)
တလေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ခင္ေမာင္ညိဳတေယာက္
က်ေနာ့္အခန္းကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္က သူ႔အဖ်ားျပန္ထလို႔မ်ားလားလို႔ ေမးမိေတာ့
“ ငါ့ကို အလုပ္ရွင္ေတြက အရမ္းႏွိမ္ၾကတယ္ကြာ၊
အလုပ္ကိုလည္း ကၽြန္လိုခိုင္းၾကတာ။ ငါမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဆရာ့မ်က္ႏွာနဲ႔ မင္းေျပာထားလို႔သာ
ငါဒီေလာက္အထိ သည္းခံၿပီး ဆက္လုပ္ခဲ့တာပါ” တဲ့။ သူဟန္ဇားကိုပဲျပန္ေတာ့မယ္တဲ့။ မျပန္ခင္
ခနေလာက္က်ေနာ္နဲ႔ ေနပါရေစတဲ့။ က်ေနာ္ လည္းမျငင္းႏိုင္ေတာ့။
ခင္ေမာင္ညိဳတေယာက္ ကံဒီေလာက္ေတာင္နိမ့္ေနတာ
ဘာမ်ားျဖစ္ေနလို႔လဲ သိခ်င္စိတ္နဲ႔ က်ေနာ္သူ႔ေမြးေန႔ကို ေမးမိလိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ
က်ေနာ္က ေဗဒင္တို႔ လကၡဏာတို႔ကို စိတ္၀င္စားေနခ်ိန္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းထဲက
ေဗဒင္ မွန္တယ္ဆိုလို႔ က်ေနာ္သြားၾကည့္ၿပီးျပန္လာတာ။ အေဟာမွာက ႏိုင္ငံျခားကို အဖဲြ႔လိုက္
၃-၄ ေခါက္သြားရမွာရွိေၾကာင္း၊ အေရွ႔ေတာင္အရပ္ကို သြားဖို႔ျပင္ေနေၾကာင္း၊ သြားျဖစ္ရင္
မျပန္လမ္း ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းေတြပါတယ္။ ေနာက္ ေသာၾကာသားေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရမယ္လို႔လည္းပါတယ္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ခင္ေမာင္ညိဳကလည္း ေသာၾကာသားတဲ့ဗ်ာ။ ခင္ေမာင္ညိဳဆိုေတာ့ ေသာၾကာသားျဖစ္
မယ္လို႔ မထင္ဘူးေလ။ “ငါ့ကိုေတာ့ ေသာၾကာသား ဒုကၡေပးမယ္ေဟာထားတယ္ ခင္ေမာင္ညိဳေရ။ မင္းေတာ့
မျဖစ္ပါေစနဲ႔ပဲ ဆုေတာင္းရမွာပဲ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ “ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း လုပ္ပါ့မလားကြာ”
တဲ့။
ေနာက္ရက္မွာ က်ေနာ္အလုပ္သြားေတာ့
သူ႔ကို အိမ္မွာထားခဲ့ၿပီး ဟင္းခ်က္စရာ၀ယ္ဖို႔နဲ႔ သူသံုးဖို႔ပါေငြထားခဲ့ေပး ပါတယ္။ သူအေနမၾကပ္ပဲ
သြားလာႏိုင္ေအာင္လို႔။ က်ေနာ့္ ေသာ့ကိုပါအပ္ခဲ့တာ။
ညေန ရံုးဆင္းၿပီးအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့
ေသာ့ကခပ္လွ်က္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ခနထိုင္ၿပီး ေစာင့္လိုက္ေသးတယ္။ သူ တေနရာရာမ်ားသြားေနလို႔လားလို႔။
ည ၉ နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ ခင္ေမာင္ညိဳ ျပန္မေရာက္။ အဲ့ဒီညက စိတ္တိုတိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္အိမ္မွာ
သြားအိပ္လိုက္ရတယ္ေလ။ မနက္ရံုးသြားေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္း အိမ္က တန္းသြားလိုက္လို႔ ညေနမွ
အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ျဖစ္တယ္။ အိမ္လည္းေရာက္ေရာ ခင္ေမာင္ညိဳက မီးဖို ထဲမွာ အမဲသားဟင္းခ်က္ထားရင္း
ေစာင့္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရလို႔ ေဒါသေတြေျပသြားတယ္။ ငါအထင္လဲြမိတာ မွားပါတယ္လို႔လဲ ေနာင္တရမိတယ္။
ဒါနဲ႔ ညကဘယ္ေရာက္သြားလဲေမးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတ ေယာက္အိမ္ သြားလည္ရင္း ညည့္နက္သြားလို႔တဲ့။
က်ေနာ္လည္း ဆက္ေမးမေနေတာ့ပဲ ေနာက္ဆို မင္းသြားရင္ အိမ္ေဘးက အဖြားႀကီိးဆီမွာ ေသာ့အပ္ခဲ့ဖို႔ကိုသာ
ေျပာလိုက္မိပါတယ္။
ေနာက္ေန႔ ညေနဖက္ က်ေနာ္ရံုးကအျပန္မွာလည္း
ေသာ့ကခပ္လွ်က္။ အိမ္ေဘးက အဖြားႀကီး သြားေမးေတာ့ ေသာ့ေပးခဲ့တယ္တဲ့။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဒီေကာင္မဆိုးပါဘူး
လို႔ေတြးလိုက္မိေသးတယ္။ မေန႔ကလို သူမ်ား အိမ္မွာ သြားအိပ္စရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ ေသာ့ဖြင့္ၿပီး
အခန္းထဲလည္းေရာက္ေရာ နံရံမွာကပ္ထားတဲ့ စာ တေစာင္က က်ေနာ့္ကို ႀကိဳဆိုလို႔။ အမွတ္စဥ္ထိုးထားတဲ့
ပစၥည္းစာရင္းေတြနဲ႔ တကြ။
သူငယ္ခ်င္း ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါကြာ။
ငါမင္းဆီက ဒီစၥည္းေလးေတြယူသြားပါတယ္။ တခ်ိန္က်ရင္ ဒီတန္ဖိုးနဲ႔ညီတဲ့ ေက်းဇူးကို မင္းကိုျပန္ဆပ္ပါမယ္။
သူငယ္ခ်င္းဘ၀ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာပါေစတဲ့။ ပစၥည္းစာရင္းက ၂၅ အထိရွိပါ တယ္။ ေစာင္၊ ေခါင္းအံုးအပါအ၀င္
ယဥ္ေက်းမႈစာၾကည့္တိုက္က ငွါးထားတဲ့ စာအုုပ္ ၃ အုပ္ပါ ပါသြားတာ။ ပစၥည္းေတြအားလံုးက တန္ဖိုးႀကီးႀကီးေတြမဟုတ္ေပမယ့္
က်ေနာ္အသံုးလိုတဲ့ ပစၥည္းမ်ားျဖစ္ေနတာမို႔ အေတာ္ ဒုကၡေရာက္ေစခဲ့ပါတယ္။ ခင္ေမာင္ညိဳကိုလည္း
သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္က ရာသက္ပန္ပယ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လို္က္မိပါၿပီ။
ယဥ္ေက်းမႈစာၾကည့္တိုုက္က စာအုပ္
၃ အုပ္ကိုေတာ့ စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္မွာ ျပန္ေတြ႔လို႔ ျပန္၀ယ္ၿပီးအပ္ႏိုင္ခဲ့ ပါတယ္။ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့
သတင္းသစ္ေတြကို ထပ္မၾကားရေတာ့ေပမယ့္ သတင္းေဟာင္းေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ဆီကို ေရာက္ေရာက္လာတတ္ပါေသးတယ္။
ခင္ေမာင္ညိဳ ရန္ကုန္ကို အသြား က်ေနာ့္အိမ္မွာ တည အိပ္သြားေသးေၾကာင္းနဲ႔ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး
က်ေနာ္စက္ရံုမွာလာစံုစမ္းသြားေၾကာင္း၊ က်ေနာ္ကို မေတြ႔၍ RIT (စက္မႈတကၠသိုလ္) ရွိ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဆီမွာ
သြားတည္းေၾကာင္း၊ ေနာက္ေန႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေက်ာင္းသြား ေနစဥ္ အေဆာင္ရွိပစၥည္းမ်ားကို
မသြားေသးေၾကာင္းမ်ားပါပဲ။
ခင္ေမာင္ညိဳရဲ့အျဖစ္က က်ေနာ္မေမွ်ာ္လင့္ေလာက္ေအာင္ေျပာင္းလဲခဲ့တဲ့
အျဖစ္ပါ။ ဒီလိုေျပာင္းလဲလာတာဟာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာကို အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားမိခဲ့ဖူးေပမယ့္
ဒီေန႔အထိလည္း အေျဖမရခဲ့။ သူ႔မိဘေတြေၾကာင့္ လား၊ သူ႔မိန္းမေၾကာင့္လား၊ သူ႔ကို ကူညီေပးခဲ့တဲ့
က်ေနာ္တို႔လို သူငယ္ခ်င္းေတြေၾကာင့္လား။ ဘာေၾကာင့္ သူ ဒီလိုေျပာင္းလဲခဲ့ရတာလဲဆိုတာကို
သူကိုယ္တိုင္ေရာ သိရဲ့လား။ အခုေလာက္ဆို သူ အသက္ေရာရွိေသးရဲ့လား။ သူ ရွိေနေသးတယ္ဆိုရင္
အခု ဘာေတြျဖစ္ေနၿပီလဲဆိုတာကို တခါတခါ ေတြးေနမိပါေသးတယ္။
ေသခ်ာတာက အညာက သူငယ္ခ်င္း ခင္ေမာင္ညိဳနဲ႔က်ေနာ္
ခုထိ ထပ္မဆံုျဖစ္ၾကေတာ့ပါ။
လူဗိုလ္
0 comments:
Post a Comment