“နကန္းတစ္ေကာင္ရဲ႕ နေမာ္နမဲ႕ နာလန္ထခ်ိန္”

by ရင္နင့္ေအာင္ on Wednesday, January 18, 2012 at 9:33pm

“အစကတည္းက ပန္းတိုင္မပါတဲ႕ မာရသြန္ပါ
ခင္ဗ်ားဘာသာ လိပ္လုပ္လုပ္၊ ယုန္လုပ္လုပ္၊ ၾကိဳက္တာသာလုပ္
က်ဳပ္ကေတာ႕ သစ္ပင္ေအာက္ေရာက္တာနဲ႕ အိပ္ေနမယ္႕ေကာင္”

×××

အသက္ကို ျပင္းျပစြာ ရွဴေနတုန္းက ေရထဲမွာ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မွတ္ထားတာက ဘယ္ေတာ႕မွ သန္းေခါင္းယံမေက်ာ္တဲ႕သူလို႕။ သီတင္းကၽြတ္တုန္းက ဖတ္ရတဲ႕ သတင္းစာကို သိတာကစေျပာရင္ သက္တံ႕ေတြလိုမ်ိဳး သူတစ္ေယာက္က သက္ေတာင့္သက္သာလုပ္ဖို႕ သန္းတစ္ေကာင္လို ပုန္းကြယ္ေနတာ မသက္သာလွဖူးဆိုတာ သိၾကလား။

တကယ္ေတာ႕ ကိုယ္ဟာ ဖေယာင္းတိုင္မီးလိုပါ။ အျမဲ အညြန္႕တလူလူနဲ႕ေကာင္။ မျငိမ္းမခ်င္းေပါ႕။ လက္သီးကို လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း ညစ္ေနတာ လိုအပ္လို႕လား၊ မလို႕အပ္လို႕လား၊ လာျပီးေမးရင္ လူဆိုတာ အလင္းေရာင္လို လင္းလက္ေနရံုမဟုတ္၊ ေလာင္ျမိဳက္ေနတယ္ဆိုတာလည္း နားလည္ဖို႕ သိပ္ကို လိုမွာေပါ႕။
တကယ္ေတာ႕ ကိုယ္ဟာ တစ္ခါတစ္ခါ ကပ္ပါးေကာင္တစ္ေကာင္ပါ။ သံပုံးတီးေတာလွန္႕ေနလို႕ ရမယ့္သူမဟုတ္။ ကိုယ္တြယ္တာရာကိုဆိုရင္ မာနမရွွိ အျမဲ တြယ္ကပ္ေနတဲ႕ေကာင္။ ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ ေျခေထာက္က ခြင္ေနတာကို ခက္ခက္ခဲခဲ ထပ္ျပီး ခ်ိဳးပစ္ဖို႕ အေခ်ာင္ႏိႈက္လိုစိတ္နဲ႕လူက ခ်စ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျခယ္လွယ္တတ္တဲ႕ ခ်ိဳျမေနတဲ႕ ေလာကမွာ ခ်ိဳ႕ယြင္းေအာင္ ခ်ိဳးႏွိမ္ထားၾကတာက ေခ်ာက္ျခားစရာပါ။

×××

“ေနထြက္ရာအရပ္ကို မ်က္ႏွာမူ
လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႕တန္းပါ
အလယ္တည့္တည့္ဟာ အတၱေတြရွိေသာ အရပ္ျဖစ္၏။”

တစ္ေန႕ကပဲ လူႏွစ္ေယာက္က ညလုပ္တမ္းကစားေနၾကတာ သြားၾကည့္မိတယ္။ တစ္ေယာက္က လလုပ္ေတာ႕ ေနာက္တစ္ေယာက္က ၾကယ္လုပ္တယ္။ မဟုတ္ေသးဘူး၊ လိုေသးတယ္။ ညျဖစ္မလာဘူး။ အဲလိုနဲ႕၊ တစ္ေယာက္က အေမွာင္လုပ္တယ္၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က တိတ္ဆိတ္မႈလုပ္တယ္။ ဒါလည္း လိုေသးတယ္။ ညက ျဖစ္မလာဘူး။ အဲလိုနဲ႕ေပါ႕။ တစ္ေယာက္က ညဥ္႕ငွက္လုပ္တယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က သန္းေခါင္းယံ ေတးသြားလုပ္တယ္။ ဒါလည္း မရဘူး။ ညက ျဖစ္မလာဘူး။
ခင္ဗ်ားတို႕ေကာ ညလုပ္တမ္းကစားမလား။ ကစားခ်င္ရင္ ေရာ႕ … ဒီမွာ။ ကိုယ့္မွာ ပိန္းပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနတဲ႕ ကိုယ့္အတၱဆိုတာၾကီးရွိတယ္။ ယူသြား။ တကယ္႕ကို ညတစ္ညအတိုင္း ဘာကိုမွ မကြဲျပား၊ မထင္ရွားနဲ႕ ေမွာင္ … မိုက္ … သြားေစရမယ္။ ဘယ္သူဘယ္ေလာက္ မီးထိုးျပျပ မရဘူး။ ကိုယ္တိုင္ကိုက ေမွာင္ေနတဲ႕သူ ျဖစ္ေစရမယ္။
တကယ္ပဲ … ေနထြက္ရာ အရပ္ကို မ်က္ႏွာမူပါ။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႕တန္းပါ။ အလယ္တည့္တည့္ဟာ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ႕ ညတစ္ညရဲ႕ ရပ္၀န္းျဖစ္တယ္။

×××

“ငယ္ငယ္က ရြာတဲ႕ မိုးက ရြာျပီးရင္ တိတ္တယ္
ၾကီးလာေတာ႕ ရြာတဲ႕ မုိးက ရြာလိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မစဲေတာ႕ဘူး
ေတြးေတြးျပီး ျပန္ရြာတယ္”

လဲက်တိုင္း ထေလွ်ာက္တတ္တဲ႕ ကေလးငယ္လို အသက္ၾကီးလာတိုင္း လဲက်ရင္ထေလွ်ာက္ဖို႕ သတၱိေတြ နည္းနည္းလာတာ အိုဇုန္းလႊာေပါက္ျပီလား၊ ေပါက္ေတာ႕မွာလားထက္ ပိုရင္ခုန္စရာေကာင္းတယ္။
သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕ ယိမ္းညႊတ္လြယ္မႈဟာ ဦးေႏွာက္ကို အသားေပးတဲ႕ နာက်ည္းခ်က္လိုပဲ မစိုေျပလွဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမာ႕ၾကည့္ေနရတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ဟာ အျမဲလိုလို အရံႈးဘက္ကခ်ည္း။ ေနေရာင္ေျပာက္ေျပာက္ေအာက္မွာ လူဟာ သံုးေျမွာင့္ဖန္တံုးတစ္ခုထဲက အေရာင္ခုႏွစ္သြယ္လို ျဖစ္တည္မႈမဲ႕ေနခဲ႕တယ္။ အဆံုးထိေတြးေနရင္းက အစကိုေမ႕ေမ႕လာတာ။
တကယ္ဆုိရင္ ကမာၻၾကီးကိုက မာယာမ်ားေနတာပါ။ အျမဲတမ္း အေမွာင္တစ္ျခမ္း၊ အလင္းတစ္ျခမ္းျဖစ္ေနရဲ႕။

×××

“မနက္လင္းတာနဲ႕
ကိုယ့္ကိုယ္ကို လွန္ေလာျပီး ဖတ္ၾကည့္
ငါ့နာေရးသတင္းမ်ား ပါလာျပီလား…”

ျဖစ္ခ်င္ေတာ႕ အိပ္မက္ထဲမွာ ပန္းပြင့္တစ္ပြင့္ကို စိတ္ရွိလက္ရွိ ေျခမြေနတာ ႏိုးလာေတာ႕ ျပန္အိပ္လုိ႕မရေတာ႕ဘူး။ အဲဒီကစျပီး ဘယ္ေတာ႕မွ အိပ္စက္လို႕မရေတာ႕။ လူဟာ ကိုယ့္အသိကို ကိုယ္ျပန္သိေၾကာင္း သိမွ၊ အဲဒီသိေနတာကိုလည္း ျပန္သိ၊ ေနာက္ထပ္လည္း သိ။ ကြင္းစက္ေတြလို မျပီးဆံုးႏိုင္ေအာင္ သိရင္း။ ေနာက္ဆံုး သိတယ္ဆိုတာ ေပ်ာက္သြားတယ္။
ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္လုပ္တယ္။ အရက္ေသာက္တယ္။ စိပ္ပုတီးစိပ္တယ္။ ဖရုႆ၀ါစာ ေရရြတ္တယ္။ မိုးလင္းတယ္။ မိုးခ်ဳပ္တယ္။ ျဖဴတယ္။ မည္းတယ္။ မေန႕တစ္ေန႕ကမွ ကုိယ့္ကတံုးကို ျပန္ပြတ္သပ္ၾကည့္ေတာ႕ ေခတ္ၾကီးတစ္ခုလံုးေတာင္ ေျပာင္လို႕ေနပါလား။
ကြယ္။ နားနဲ႕ လြမ္းတာေတြ ခဏရပ္။ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႕ မုန္းတီးတာေတြ ခဏရပ္။ စိတ္နဲ႕ ျပာက်ေနတာေတြ ခဏရပ္။ အေရွ႕က ေနထြက္တာေတြ ခဏရပ္။ အရိပ္ေနေန အခက္ခ်ိဳးခ်ိဳးေတြ ခဏရပ္။ သံုးဆယ့္ရွစ္ျဖာ မဂၤလာေတြ ခဏရပ္။ မိဘ က်င့္၀တ္၊ မယားက်င့္၀တ္၊ လူ႕က်င့္၀တ္ ခဏရပ္။ ေမာင္းေနတဲ႕ အရွိန္ျပင္းျပင္း မာနေတြ ခဏရပ္။ သခၤ ါရတရား ေျပာင္းလဲမႈေတြ ခဏရပ္။
မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ ဘယ္ကရလာမွန္းမသိတဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို ေျခေထာက္နဲ႕ ထမ္းထမ္းေနရတာ။ မုန္းစရာ။

×××

“မိုက္တြင္းနက္ သံသရာမွာ အခါခါ လည္ပတ္ေနရသူကိုမွ
ျဖတ္ကနဲ မ်က္ေစာင္းထိုးလုိက္ရသလား
ဒီေကာင္ ရူးလို႕သြားရေပါ႕.. ေႏွာင္း…”

ေနသာတဲ႕ တစ္ေန႕က အနက္ေရာင္ နာမည္နဲ႕ လူဟာ နံေဘးမွာ လာထိုင္တယ္။ နံပါတ္စဥ္ေတြ အတိုင္း အနက္အဓိပၸါယ္ေတြကို ေရတြက္ၾကည့္ေတာ႕ နက္ျဖန္ခါတိုင္းဟာ ကိုယ္လိုက္မမွီေအာင္ နက္ရိႈင္းေနခဲ႕တယ္။ ေတာ္ကြယ္၊ ေနာက္မဆုတ္ခ်င္ေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ေရာက္ေရာက္လာဦးမယ့္ နိစၥဓူ၀ ေန႕ရက္ေတြက နင့္နင့္သီးသီးေတြခ်ည္း ဒုကၡကို ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ခိုင္းေနတာ။ ကိုယ့္ထက္ ႏွိမ္႕တဲ႕ နယ္နိမိတ္ေတြမွာလည္း ႏြမ္းလ်လွ၊ အဲဒီ ကိုယ္တိုင္ခ်ည္တဲ႕ ေႏွာင္ၾကိဳးေတြကိုက ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေနတဲ႕ ႏွလံုးသားေပၚမွာ ႏွိပ္စက္ခ်င္တိုင္း ႏွိပ္စက္လာတာ ေနာက္တစ္ခါဆို ႏွစ္ပတ္လည္ ဘယ္ႏွစ္ခုရွိျပီလဲ မသိေတာ႕။
တကယ္ေတာ႕ ကိုယ္ဟာ ႏြားတစ္ေကာင္ကို ရိုက္လိုက္တဲ႕ ႏွင္တံရဲ႕ ေပ်ာ႕ေျပာင္းမႈလို နင့္ကို ခ်စ္ခဲ႕တာပါ.. ေႏွာင္း။

×××

“တိမ္ေတြေပၚကို မလွမ္းမကမ္းတက္ၾကည့္တယ္
ဟိုဘက္လမ္းမွာ ေျခေထာက္ေတြ အစုလိုက္ပြင့္ကုန္ၾကျပီ …
ေကာင္းကင္ဂါထာကို ရြတ္
၀ါဆို ၀ါေခါင္ ဘ၀ေတြက ေရမေဖါင္ၾကေတာ႕ဘူး ….”

ဒဏ္ရာေတြ အသိုက္ဖြဲ႕ထားတဲ႕ ရင္ဘတ္မ်ားကို သိသလား။ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနတဲ႕ ေခတ္ကိုက အာဒံစားတဲ႕ ပန္းသီးကို မုန္းခ်င္စရာ။ ေျဖရွင္းမရတဲ႕ ပံုေသနည္းအခ်ိဳ႕ကို မီးရိႈ႕ၾကည့္ေတာ႕ ပဋိသႏၶာရစကားေတြ ထြက္လာတယ္။
ပုန္းရကြယ္ရတဲ႕ ဒုကၡေတြကို မုန္းလို႕၊ လိမ္ရညာရတဲ႕ ဒုကၡေတြကို မုန္းလို႕ လွ်ာနဲ႕ ပါးစပ္ကို ေခါက္သိမ္းထားတာ ၾကာျပီ။ တျပိဳက္ေလာက္ရြာ သြားတဲ႕ မိုးလိုမ်ိဳး မ်က္ရည္က ေနရာကြက္က်ား ရြာတယ္။ စိတ္ေတြက အခါမလပ္ ညစ္တယ္။ ႏွလံုးသားကို မသဒၶါေရစာ ေကၽြးတယ္။ အျမင္အာရံုက မေတာ္တေရာ္ကို ေမွာက္မွားတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယံုသကၤာျဖစ္တယ္။ အလြမ္းက တေျမ႕ေျမ႕ေလာင္ၾကြမ္းတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ႕ ……
တိမ္ေတြေပၚကို မလွမ္းမကမ္းတက္ၾကည့္တယ္။
ေလာကေပၚကို ကၽြန္ေတာ္ တလိမ့္ေခါက္ေကြး ျပဳတ္က်ခဲ႕ေပါ႕။

×××

“သူေျပာေတာ႕ ေႏြရာသီရဲ႕ မနက္ျဖန္မွာ မိုးရြာမယ္တဲ႕
တကယ္တမ္း ဘယ္သူဆိုဆို
ကိုယ့္ဘ၀က ဒိုေရမီဖာနဲ႕မလံုေလာက္ခဲ႕ဘူး ….”

အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကို ေျခာက္မ်က္ႏွာ၊ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ကို ခုႏွစ္မ်က္ႏွာ။ ျပည့္ျပီလား ဒီအက္ေဆး။ မျပည့္ေသး။ ဆက္ေရးဖို႕ ေပးၾကဦး။ ဒို။
ခံစားမႈအတိုင္းအတာကို ဘာနဲ႕ တိုင္းၾကမလဲ။ ဖတ္လို႕ေကာင္းျပီး နားမလည္ရင္ ေနာက္တစ္ခါျပန္ဖတ္။ နားလည္ျပီး ဖတ္လို႕မေကာင္းရင္ စာအုပ္ကို အသာေလးပိတ္။ ေရ။
စကားလံုေတြ ရွာေပးပါ။ ကုန္သြားျပီ။ ဒါမွမဟုတ္။ မသိေတာ႕ဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ မၾကိဳက္ေတာ႕ဘူး။ စကားလံုးေတြ ရွာေပးပါ။ ၀တ္ေက်တမ္းေက်ထက္ ပိုတဲ႕ တသီးပုဂၢလေတြ ေပးပါ။ မီ။
ခံစားမႈကို တစ္ခန္းရပ္သလိုရပ္ျပီး၊ သင့္အတြက္ မနက္ျဖန္မွာ ထည့္သြင္း။ ေအဘီစီဒီကို ၀ဆြဲနဲ႕ တစ္ေခ်ာင္းငင္နဲ႕ ေပါင္း။ ေလာင္ျမိဳက္မႈနဲ႕ ဆာေလာင္မႈကို တစ္ရပ္တစ္ေက်းဆီမွာ ခြဲထား။ ဖာ။
ခုထိ ဒေရာေသာပါး ေရးေရးေနတာလည္း ကုန္ျပီ။
တကယ္ပဲ ဘယ္သူဆိုဆိုပါ။ ေလာက္ကို မေလာက္ေတာ႕တာပါ။

ရင္နင့္ေအာင္
(ခရမ္းရိပ္ အႏုပညာမဂၢဇင္းတြင္ ေဖၚျပျပီး)