ႏွင္း - ၂

by ဂ်ဴး - Ju on Monday, January 2, 2012 at 9:29pm

 

ရွင့္ကို ကြ်န္မ ခ်စ္သည္။ 

ပါးလွပ္ကာက်ယ္ျပန္ ့ေသာ ႏွဳတ္ခမ္းမွ ရွင္ေျပာလိုက္ေသာ စကားတုိင္းကို ကြ်န္မ ခ်စ္သည္။ အဲသည္ႏွဳတ္ဖ်ားမွ အမွတ္တမဲ့ ေရရြတ္လိုက္ေသာ အာေမဍိတ္သံ စကားလံုးကေလးမ်ားကို ပိုခ်စ္သည္။ ၾကယ္ပြင့္ကေလးေတြလို စူးရွေတာက္ပေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို ကြ်န္မခ်စ္သည္။ အဲသည္မ်က္လံုးအစံုျဖင့္ ကြ်န္မကို မေက်မနပ္စိုက္ၾကည့္လိုက္သည့္ အၾကည့္ေလးေတြကအစ ကြ်န္မ ခ်စ္သည္။ ႀကီးမားက်ယ္ျပန္ ့ေသာ ေႏြးေထြးေျခာက္ေသြ ့သည့္ လက္ဖ၀ါးအစံုကို ကြ်န္မ ခ်စ္သည္။
ရွည္လ်ားသြယ္ေပ်ာင္းေသာ သို ့ေသာ္ ခိုင္မာၿမဲၿမံေသာ လက္ေခ်ာင္းတို ့ကို ကြ်န္မ ခ်စ္သည္။ ထိုလက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ခပ္ေသာ့ေသာ့ေရးလိုက္ေသာ လက္ေရးက်ဲက်ဲေတြကို ကြ်န္မခ်စ္သည္။ ေျခအိတ္ခြ်တ္ထားေသာ ဗလာေျခဖ၀ါးမ်ားျဖင့္ ေမြးပြေကာ္ေဇာေပၚသို ့ နစ္၀င္က်န္တတ္သည့္ ရွင့္ေျခဖ၀ါးရာေလးေတြကိုပင္လွ်င္ ကြ်န္မ ခ်စ္ပါသည္။

ရွင္ စိတ္မရွည္ႏိုင္စြာ ေရရြတ္သတိေပးလိုက္ေသာ တစ္ ... ႏွစ္ .. သံုး ... ဂဏန္းစဥ္ေတြကို ကြ်န္မ ခ်စ္သည္။
ရွင္ေဖ်ာ္ၿပီးသား ေကာ္ဖီကို ေသာက္ဖို ့ ကြ်န္မ အျပင္သို ့ မထြက္လာေသးဘူးဆိုလွ်င္ ရွင့္ႏွဳတ္ဖ်ားမွ တစ္ ႏွစ္ သံုး ေရရြတ္သံကို ကြ်န္မ ၾကားရတတ္သည္။

“ ကိုယ္ တစ္ ႏွစ္ သံုး တစ္ဆယ္ထိ ေရၿပီးလို ့မွ မင္း ေကာ္ဖီ မေသာက္ေသးဘူးဆိုရင္ အဲဒီေကာ္ဖီခြက္ကို ကိုယ္ သြန္ပစ္လိုက္ေတာ့မွာေနာ္၊ တစ္ ...  ႏွစ္ ... သံုး ... ေလး ... ”

ကြ်န္မသည္ စိတ္ေကာက္တတ္သည့္ ကေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ့ပါ။ သို ့ေသာ္ စိတ္ေကာက္တတ္သည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ဆက္ဆံသလို ဆက္ဆံခံရေသာအခါ ပထမပိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ ေအာင့္သက္သက္ခံစားခဲ့ရ၏။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အဲဒီလို ဆက္ဆံခံရတာကို ေက်နပ္သလို ရွိလာသည္။ ထိုအခါ မၾကာခဏပင္ စိတ္ေကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္မိခဲ့ေတာ့သည္။ ရွင္ တစ္ ႏွစ္ သံုး ေရရြတ္ၿပီး ကြ်န္မကို သတိေပး ၿခိမ္းေျခာက္ရေသာ အႀကိမ္တုိင္းသည္ ကြ်န္မတကယ္စိတ္ေကာက္ေနခဲ့ျခင္း မဟုတ္ပါ။ ရွင့္ႏွဳတ္ဖ်ားမွ တစ္ ႏွစ္ သံုး ေရရြတ္သံကို ၾကားခ်င္စိတ္တို ့ျဖင့္လည္း ကြ်န္မ စိတ္ေကာက္ခ်င္ေယာင္၊ သို ့မဟုတ္ တစ္ခုခုျပဳလုပ္ဖို ့ ေမ့ေလ်ာ့ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ခဲ့မိတတ္ပါသည္။

“ စာၾကည့္စားပြဲေပၚက စာအုပ္ပံုႀကီးကို ရွင္းပစ္ပါလို ့ ကိုယ္ေျပာေနတာ ဘယ္ႏွႀကိမ္ရွိၿပီလဲ၊ အခုသြားရွင္းခ်ည္ေတာ့ ”

ရွင့္စကားသံကို မၾကားသလို ေရဒီယိုကို သဲႀကီးမဲႀကီး နားေထာင္ရင္ တကယ္ပ်င္းရိေနခဲ့တာလည္း ရွိဖူးပါသည္။ ထိုစဥ္က ရွင္သည္ ကြ်န္မ နားေထာင္ေနေသာ ေရဒီယိုလိုင္းအစား တျခား လိုင္းတစ္ခုသို ့ ေျပာင္းပစ္ခဲ့သည္။ အသံကိုလည္း တုိးသြားေအာင္ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ခဲ့သည္။

“ ကိုယ္ တစ္ ႏွစ္ သံုး တစ္ဆယ္အထိ ေရၿပီးလို ့မွ မင္း အလုပ္ မစေသးဘူးဆိုရင္ မင္းကို အကၤ်ီေကာ္လာကေန ဆြဲယူၿပီး အဲဒီစားပြဲေပၚ ပစ္တင္လိုက္မယ္ေနာ္၊ တစ္ ... ႏွစ္ ... သံုး ”

ကြ်န္မသည္ ရွင့္ႏွဳတ္ဖ်ားမွ ေရရြတ္ေသာ ဂဏန္းစဥ္တို ့ကို ခ်စ္ေသာေၾကာင့္ အၿမဲပင္ ေပကတ္ကာ နားေထာင္ေနခဲ့မိသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ရွင္သည္ တစ္ ႏွစ္ သံုး ကို ကိုးအထိ အၿမဲေရရြတ္ရေလ့ ရွိသည္။ “ ကိုး ” ကို ေရရြတ္ၿပီးေသာအခါမွာေတာ့ ကြ်န္မ ကမန္းကတန္းထၿပီး အလုပ္စရပါေတာ့သည္။ အဲသည္ ဂဏန္းေရရြတ္သံတို ့ကို ကြ်န္မ ခ်စ္သည္ဆုိတာ ရွင့္ကို တစ္ခါမွ ဖြင့္မေျပာခဲ့ဖူးပါ။ ထို ့ေၾကာင့္ အဲသည္ တစ္ ႏွစ္ သံုး ေရရြတ္သံတို ့သည္ စိတ္မရွည္ေသာ ေဒါသအရိပ္အေငြ  ့တို ့ ဖံုးလႊမ္းလ်က္ အၿမဲ မာမာထန္ထန္ရွိေနခဲ့သည္။ သို ့ပါလ်က္ အဲသည္ ေမာေရေက်ာေရ ( စိတ္ရွည္ေအာင္ မနည္းအားတင္းထားရမွန္း သိသာေသာ ) တစ္ ႏွစ္ သံုး ေတြကို ကြ်န္မ ခ်စ္ခဲ့ပါသည္။

ရွင့္ကို ဘယ္ေလာက္အထိ ခ်စ္မိသလဲဆိုလွ်င္ ကိုယ့္အာရံုႏွင့္ကိုယ္ တစ္ေနရာမွာ အလုပ္ရွဳပ္ေနေသာ ရွင့္ကို တိတ္တဆိတ္ ေငးေမာၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္က်မိသည္အထိပင္ ျဖစ္သည္။

ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္စိတ္သက္သက္ျဖင့္ မိန္းမ တစ္ေယာက္ဟာ မ်က္ရည္က်တတ္ပါသလား။ ခ်စ္သူခ်င္း သို ့မဟုတ္ ဇနီးေမာင္ႏွံခ်င္း ရန္ျဖစ္လို ့၊ စိတ္ေကာက္လို ့၊ ေစတနာကို ေစာ္ကားခံရလို ့၊ အထင္လြဲခံရလို ့ စသည္ျဖင့္ မိန္းမေတြ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ မ်က္ရည္က်တတ္ၾကသည္ဟု ကြ်န္မသိပါသည္။ ထိုမ်က္ရည္မ်ား ပူေလာင္ေနပါလိမ့္မည္။ သို ့ေသာ္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္သက္သက္ျဖင့္ ႏွလံုးသားေတြ နာက်င္ထိခိုက္ကာ မ်က္ရည္က်ရသည့္အျဖစ္ေတာ့ ကြ်န္မ တစ္ခါမွ်  မၾကားဖူးခဲ့ပါ။ ကြ်န္မသည္ တစ္ေယာက္တည္းေသာ ျခြင္းခ်က္ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးစိတ္ျဖင့္ က်ရသည့္ မ်က္ရည္သည္လည္း ပူေႏြးလွပါသည္။ ကြ်န္မမ်က္လံုး အစံုမွ တိတ္ဆိတ္စြာ လိမ့္ဆင္းလာခဲ့ဖူးေသာ ထိုမ်က္ရည္တို ့၏ ပူေႏြးမွဳကို မၾကာခဏ ျပန္လည္သတိရစိတ္ျဖင့္ ကြ်န္မပါးျပင္မွာ မၾကာခဏ ေႏြးေထြးလာခဲ့တတ္ပါသည္။

ကြ်န္မ၏ မွတ္ဉာဏ္သည္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ မွတ္ဉာဏ္ႏွင့္ေတာ့ တူခ်င္မွ တူမွာပါ။

ကြ်န္မက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၿပီးေသာ အတိတ္ကာလမွ ႀကီးမားေသာ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေမ့ေလ်ာ့ပစ္တတ္ၿပီး ေသးဖြဲေသာ ဘာမွမဟုတ္သည့္ အျဖစ္အပ်က္ကေလးမ်ားကို သတိရမွတ္မိေနတတ္ပါသည္။

ကြ်န္မတို ့ႏွစ္ဦး တစ္ပတ္ၾကာမွ် သြားေရာက္လည္ပတ္ဖူးေသာ ထိုတကၠသိုလ္ၿမိဳ ့ကေလးကို ကြ်န္မ မၾကာခဏျမင္ေယာင္ ပံုေဖာ္ၾကည့္မိသည့္အခါ ရွင္ သတိရေစခ်င္ေသာ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္သည့္ တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တုိက္ႀကီးကို သဲကြဲစြာ မျမင္ေယာင္မိပါ။ ရွင္ ေျပာျပခဲ့ေသာ ထိုစာၾကည့္တိုက္၏ ေနာက္ခံသမိုင္းအျဖစ္အပ်က္ကို စဥ္းစားပံုေဖာ္ၾကည့္ေတာ့လည္း ေရးေရးသာ မွတ္မိခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္မ မွတ္မိသည္က စာၾကည့္တိုက္ေရွ ့က လူသြားစႀကၤ ံ အက်ယ္ႀကီး ေဘးမွာ ကြ်န္မ ျမင္ခဲ့ရေသာ ျဖဴေဖြးသည့္ ႏွင္းအပံုလိုက္ႀကီးသာ ျဖစ္္သည္။ ထို ႏွင္းအပံုလိုက္သည္ ကြ်န္မ၏ ဒူးအျမင့္ေလာက္ ရွိပါသည္။ ႏွင္းတို ့သည္ အေပၚပိုင္းႏွင့္ အလယ္ပိုင္းတြင္ ၀ါဂြမ္းစိုင္ အပံုႀကီးကဲ့သို ့ ႏူးညံ့ပြေရာင္းကာ ျဖဴေဖြးလ်က္ ရွိေသာ္လည္း ေဘးနားတစ္၀ိုက္မွာေတာ့ တကၠသိုလ္ေျမ၏ ဖုန္မွဳန္ ့ ေျမမွဳန္ ့မ်ား ေရာေထြးကပ္ၿငိလ်က္ ညိဳညစ္ညစ္အေရာင္ရွိေနသည္။ ႏွင္းေတြကို ညိဳညစ္ညစ္အေရာင္အျဖစ္ တစ္ခါမွ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးေသာ ကြ်န္မအတြက္ ဤျမင္ကြင္းသည္ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္ႀကီးထက္ ပို၍ထူးဆန္းေနခဲ့ပါသည္။

ဒါထက္ ထူးဆန္းေနသည္က အဲသည္ ႏွင္းအပံုႀကီး၏ ပတ္လည္မွာ စိုက္ထားေသာ ၿခံစည္းရိုးတိုင္သဖြယ္ က်ဲပါးေသာ တုိင္မည္းမည္းမ်ားအနက္ တိုင္တစ္ခု၏ ထိပ္ဖ်ားတြင္ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ နားေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုငွက္ကေလးသည္ အညိဳေရာင္လည္ရစ္ႏွင့္ အမည္းေရာင္ အေတာင္ပံမ်ား ရွိပါသည္။ သူ ့အေတာင္ပံမ်ားသည္ ႏွင္းတို ့ျဖင့္ စိုစြတ္လ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ တုိင္ထိပ္ဖ်ားကို ေျခကုပ္ယူလ်က္ အေတာင္ပံကိုမၾကာခဏ ျဖန္ ့ခါလ်က္ရွိပါသည္။ အဲသည္ၿမိဳ ့မွာ ကြ်န္မ ေနခဲ့သမွ် ရက္ေတြအတြင္း အဲသည္ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ကိုသာ ကြ်န္မ ေတြ ့ခဲ့ရသည္ဟု မွတ္မိသည္။ တျခားငွက္ေတြ ဘယ္မွာသြား၍ ေဆာင္းခိုေနၾကပါလိမ့္။ သည္ငွက္ကေလးကေရာ ဘာျဖစ္လို ့ တျခားငွက္ေတြႏွင့္အတူ ေရာမေနပဲ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္ေရွ ့ သို ့လာ၍ နားေနခဲ့ပါလိမ့္။

ကြ်န္မတို ့ ငယ္ငယ္တုန္းက သြားရင္းလာရင္း လမ္းမွာ ငွက္ကေလးေတြကို ေတြ ့လွ်င္ တစ္ေကာင္တည္း ေတြ ့ရတာလား၊ ႏွစ္ေကာင္လား အေျပးအလႊား သတိထား၍ ေရတြက္ေလ့ရွိၾကပါသည္။ ႏွစ္ေကာင္ေတြ ့လွ်င္ လာဘ္ေကာင္းသည္၊ သံုးေကာင္ေတြ ့လွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ႀကံဳရမလိမ့္မည္ ... စသည္ျဖင့္ သူ ့အဓိပၸါယ္ႏွင့္သူ ေဖာ္ၿပီး နိမိတ္ေကာက္ယူေလ့ရွိၾကသည္။ အေကာင္ အေရအတြက္ႏွင့္ နိမိတ္ အေၾကာင္းအရာကို ကြ်န္မ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ တစ္ေကာင္တည္း ေတြ ့ရျခင္းသည္ မေကာင္းေသာ နိမိတ္ ျဖစ္သည္။ တစ္ေကာင္တည္း ေတြ ့ရျခင္း၏ အဓိပၸါယ္မွာ အထီးက်န္ျဖစ္ရတတ္ျခင္း၊ ကံဆိုးရတတ္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းရတတ္ျခင္း ... တဲ့။

အဲသည္ အယူအဆ၊ အဓိပၸါယ္ေတြကို ေကာက္ယူပံုေဖာ္တမ္း ကစားသည့္အရြယ္မွ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါလ်က္ ထိုတစ္ေကာင္တည္းေသာ ငွက္ကေလး၏ ျမင္ကြင္းကို ကြ်န္မ မၾကာခဏ ျမင္ေယာင္လာေလ့ရွိပါသည္။ ဒါက ကြ်န္မ၏ အားနည္းခ်က္ တစ္ခုပဲလား မသိပါ။

ထိုတကၠသိုလ္ ၿမိဳ ့ကေလးတြင္ ရွင္ သတိရမွတ္မိေနမည့္ အေဆာက္အအံုအေၾကာင္းအရာမ်ားကေတာ့ ကြ်န္မမွတ္မိေသာ အရာတို ့ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ကြာျခားလိမ့္မည္။ ကြ်န္မသိပါသည္။

ထို ကမၻာေက်ာ္တကၠသိုလ္၏ သူမ်ားႏွင့္မတူ ထူးျခားစြာ ဘ၀င္ျမင့္ေသာ စည္းကမ္းခ်က္ႀကီးမ်ားကို  ရွင္သတိရလိမ့္မည္။ ႀကီးမားခမ္းနားေသာ စက္မွဳတကၠသိုလ္ႀကီးသည္ ရွင္ငယ္စဥ္က တက္ေရာက္ဖို ့ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးသည့္အတိုင္း တစ္ပံုစံတည္း ႀကီးက်ယ္ေနခံပါလားဟု ရွင္ တအံ့တၾသျမင္ေတြ ့ခဲ့ရျခင္းကို သတိရေနလိမ့္မည္။ ထို စက္မွဳတကၠသိုလ္ စာသင္ခန္းမ်ား၏ စႀကၤ ံတြင္ ကြ်န္မတို ့ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္ကို ရွင္ခဏတာသတိရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ရွင္သည္ နံရံကပ္ေၾကာ္ျငာဘုတ္ျပားေပၚမွ သခ်ၤာပု စၦာတစ္ပုဒ္၏ ေျဖရွင္းခ်က္ စာရြက္ကို ကူးေျပာင္းသတိရလိမ့္မည္။

ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ ျပတုိက္ႀကီးကို ျပန္လည္စဥ္းစားပံုေဖာ္လွ်င္ေတာ့ ရွင္သည္ ျပတိုက္သို ့အ၀င္မွာ ေတြ ့ရေသာ ကမၻာေက်ာ္ ပန္းပုဆရာႀကီး၏ လူတစ္ရပ္ျမင့္သည့္ ပန္းပုလက္ရာႀကီးကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ေငးေမာၾကည့္ခဲ့မိသည့္ အျဖစ္ကို သတိရေနပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္မ သတိရေနေသာ ျပတိုက္အ၀င္ အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ရွင္ သတိရမွာမဟုတ္ပါ။ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ အဲသည္ျပတိုက္အ၀င္မွာ အမွတ္တရ အျဖစ္အပ်က္ႏွစ္ခု ထူးထူးျခားျခား ရွိခဲ့၏။ တစ္ခုက ရွင္သည္ ေက်ာင္းသားကတ္ကို ကိုင္ေဆာင္ထားသူ ျဖစ္သျဖင့္ ျပတုိက္၀င္ေၾကးကို တစ္၀က္ခသာ ေပးရၿပီး ကြ်န္မက ၀င္ေၾကး အျပည့္ေပးရသည့္အျဖစ္၊ ေနာက္တစ္ခုက ၀င္ေၾကးေကာက္ခံသူ အမ်ိဳးအသမီး ေမးလိုက္ေသာ ကြ်န္မ၏ ေနရပ္လိပ္စာ၊ ျပည္နယ္ကုတ္နံပါတ္ ဂဏန္းမ်ားကို ကြ်န္မကိုယ္စား ( ကြ်န္မက ထို အမ်ိဳးသမီး၏ စကားသံ၀ဲ၀ဲကို နားမလည္ႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ ) ရွင္က ရြတ္ျပ ေျဖဆိုေပးခဲ့ရသည့္ အျဖစ္။ ကဲ ... အဲသည္ ကြ်န္မ သတိရေနသည့္ အေၾကာင္းအရာသည္ ဘယ္ေလာက္ေသးႏုပ္ပါသလဲ။။ ရွင္ သတိရစြာ ျပန္လည္ပံုေဖာ္မွန္းဆမည့္ ပန္းခ်ီကားေတြ၊ ရုပ္တုေတြ၊ ေဆးစိမ္မမ္မီ ရုပ္အေလာင္းေတြႏွင့္ ကြ်န္မ သတိရေနသည့္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကြာျခားလိုက္မလဲ ... ေနာ္။ ဒါကေတာ့ ပညာဆက္လက္သင္ယူေနဆဲ ပညာရွင္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခပ္တံုးတံုး ခပ္အအ မိန္းမ တစ္ေယာက္ အတူေပါင္းဖက္မိလွ်င္ ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိသည့္ သမားရိုးက် ကြားျခားမွဳတစ္ခု ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

*

ႏွင္းႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ရွင္က အနိဌာရံုေတြကိုသာ အမ်ားႀကီး ျမင္ေယာင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ရွင္ ေျပာျပေသာ ႏွင္းေတာင္ၿပိဳကြဲျခင္း၊ ႏွင္းမုန္တုိင္းထဲမွာ ကားေတြ လမ္းေပ်ာက္ကာ တိုးတိုက္မိျခင္း၊ ေရခဲျပင္ လမ္းေပၚမွာ ကားဘီးေတြ ေခ်ာ္ကာ ဟိုးေတာင္ေစာင္းေအာက္ေျခသို ့ ကားေမွာက္က်ျခင္း စသည္တို ့ကို ကြ်န္မ ထိတ္လန္ ့စြာပင္ လက္ခံရပါသည္။

သို ့ေသာ္ ႏွင္း၏ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာသ႑ာန္ႏွင့္ ႏူးညံ့ေအးစက္ေသာ ထိေတြ ့မွဳကို ကြ်န္မရင္ခုန္မိဆဲ ျဖစ္သည့္အတြက္ေတာ့ ရွင္ ခြင့္ျပဳေစခ်င္သည္။

Into Thin Air, by Jon Krakauer, is about a trip to Mount Everest that a journalist took. It turned out to be the deadliest season in Mount Everest history. In one big storm, nine people were killed, and three more people were killed before the month was over.

၁၉၉၆ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၁၀ ရက္ေန ့တုန္းက ႏွင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ရေသာ ေၾကကြဲဖြယ္ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ဧ၀ရက္ ေတာင္ထိပ္မွာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရွင္ ေလာေလာလတ္လတ္ ဖတ္ၿပီးသြားေသာ ဂြ်န္ခရာကို၀ါး Jon Krakauer ၏ Into Thin Air အတၴဳပၸတၲိမွန္စာအုပ္ကို ကြ်န္မကို ေပးဖတ္လ်က္ ဧ၀ရက္ေတာင္ထိပ္မွာ ႏွင္းမုန္တိုင္းထဲ၌ အသက္ေပ်ာက္သြားၾကေသာ ေတာင္တက္သမားမ်ားအေၾကာင္း ကြ်န္မကို ရွင္ အေသးစိတ္ေျပာျပခဲ့တာ ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ႏွင္းေၾကာင့္ သူတို ့အားလံုး ေသရသည္ဟုေတာ့ ကြ်န္မ လက္မခံခဲ့ပါ။ ေမလ ၁၀ ရက္ ညေနပိုင္းမွာ ၿပိဳဆင္းက်လာေသာ ႏွင္းမုန္တုိင္းသည္ ေတာင္တက္သမားမ်ားကို အသက္ေသသည္အထိ ဒုကၡေပးခဲ့တာ ကြ်န္မ လက္ခံပါသည္။ သို ့ေသာ္ တခ်ိဳ ့လူေတြက ေအာက္စီဂ်င္ ျပတ္လပ္မွဳေၾကာင့္ အဓိက ျဖစ္ရသည္ဟု ရွင့္ကို ကြ်န္မ ဆင္ေျခတက္မိသည္။ ပင္လယ္ေရျပင္မ်က္ႏွာျပင္အထက္ ေပေပါင္း ၂၉,၀၂၈ ေပမွာရွိေသာ ေလထုသည္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေအာက္ဆီဂ်င္ဓာတ္ နည္းေနၿပီလဲ၊ မေတြးရဲစရာပဲျဖစ္သည္။

ဤကဲ့သို ့ ေသမင္းတမန္ ဧ၀ရက္ေတာင္ကိုမွ ေျခခ်ခ်င္ေသာ ေတာင္တက္သမားမ်ားသည္ ႏွင္းမုန္တုိင္းႏွင့္ ေတြ ့သည့္အခါ ဘာျဖစ္လို ့ ေအာက္ဘက္သုိ ့ ျပန္မဆင္းသလဲ၊ ေတာင္တက္ေခါင္းေဆာင္က ကန္ ့သတ္ထားေသာ နာရီအပိုင္းအျခားတြင္ ေရာက္ရာေနရာမွ လွည့္ျပန္ခဲ့ပါေတာ့လား။ ဘာျဖစ္လို ့ ဧ၀ရက္ေတာင္ထိပ္ကို ဆက္လက္တက္ေနပါသလဲ။ ကမၻာႀကီး၏ အျမင့္ဆံုးအပိုင္း ( သို ့မဟုတ္ ) ေခါင္မိုးထပ္စြန္း၊ အဲဒါကေရာ ဘာမ်ား ထူးျခားႏုိင္မွာမို ့လဲ။ တကယ္ေတာ့ သူတို ့ကို သတ္ခဲ့တာ ႏွင္းမုန္တိုင္း မဟုတ္ပါဘူး၊ အတၲနဲ ့ေလာဘက သတ္ခဲ့တာ။

အဲသည္လို  ကြ်န္မ ရွင့္ကို ႏိုင္ေအာင္ ေျပာရင္း စိတ္ထဲကေတာ့ ေမလ ၁၀ ရက္ေန ့မွာ စြန္ ့စားရင္ အသက္ေပးသြားၾကေသာ Rob Hall, Scott Fischer ႏွင့္တကြ ေတာင္တက္သမ်ားအား အံ့ၾသဂုဏ္ယူစိတ္ျဖင့္ အထပ္ထပါအခါခါ ဦးၫႊတ္လ်က္ရွိခဲ့ပါသည္။



 Rob Hall, Scott Fisher, Anatoli Boukreev, Jon Krakauer

ရွင္ကေတာ့ ကြ်န္မစိတ္ကို ထြင္းေဖာက္မျမင္ႏုိင္သူမို ့ ကြ်န္မစကားကိုပဲ တအံ့တၾသ တုန္လွဳပ္စြာ နားေထာင္ေနခဲ့သည္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကာမွ “ မင္းဟာ ေတာ္ေတာ္အဆိုးျမင္တတ္တဲ့ မိန္းမပါလား ” ဟု တိုးတိတ္စြာ ေရရြတ္ခဲ့သည္။

“ ဟင့္အင္း ... ကြ်န္မက အေကာင္းျမင္တာပါ၊ ႏွင္းဆိုတာက သူ ့ကို သြားမပတ္သက္ရင္ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းတာ”

“ မဟုတ္ဘူး၊ မင္း စကားကို ကတ္မေျပာနဲ ့ေလ၊ ႏွင္း ဆုိတာ အျမင္အားျဖင့္ စိတ္ကူးယဥ္စရာ လွပသလိုရွိေပမယ့္ တကယ့္ လက္ေတြ ့မွာေတာ့ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ လူသတ္ေနတဲ့ လူသတ္သမားပဲ ”

ထို ့ေနာက္ ကြ်န္မတို ့ႏွစ္ေယာက္လံုး ကိုယ့္ေဒါသအတြက္ ကိုယ္ ရွက္ကာ ၿပံဳးရယ္မိခဲ့ၾကသည္။

တကယ္ေတာ့ ႏွင္းေၾကာင့္ ကြ်န္မတို ့လည္း ဘာမွမျဖစ္ခဲ့။ ကြ်န္မတို ့ ပတ္၀န္းက်င္လည္း ဘာမွမျဖစ္ခဲ့။ ႏွင္းသည္ ကြ်န္မတို ့အတြက္ အၿမဲတမ္း စိတ္ကူးယဥ္စရာအသြင္သဏၭာန္ခ်ည္းပဲ တည္ရွိခဲ့သည္။ ႏွင္းေၾကာင့္ ကြ်န္မတို ့ စကားမ်ားခဲ့ၾကသည္ဆုိလွ်င္ အဲဒါက မိနစ္ပိုင္းေလာက္သာ ျဖစ္သည္။ ထို ့ေနာက္ ကြ်န္မတို ့သည္ ႏွင္း မပါ၀င္ေသာ အျခားအေၾကာင္းအရာမ်ားထဲတြင္ စိတ္အာရံု နစ္၀င္သြားတတ္ၿမဲ ျဖစ္သည္။

တစ္ခုပဲ ကြ်န္မ ေနာင္တ ရမိပါသည္။

အဲသည္ ႏွင္းေတြႏွင့္ အတူပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေရခဲေနေသာ ျမစ္ျပင္၏ ေရခဲလႊာႏွင့္အတူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေရွးဆန္ဆန္ ခံညားစြာ ဣေႁႏၵရေသာ အေဆာက္အံုေတြႏွင့္အတူပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္မတို ့ႏွစ္ေယာက္အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုတစ္ခုခု ရိုက္ခဲ့မိဖို ့ေကာင္းသည္။ သည္သို ့သာဆုိလွ်င္ ရွင္ အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးခဲ့ဖူးသည့္ ျမင္ကြင္းမ်ားကို ကြ်န္မ အာရံုမွာ အတိအက် ျပန္လည္ပံုေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ပါလိမ့္မည္။

ယခုေတာ့ ကြ်န္မသည္ ရွင္ႏွင့္အတူသြားခဲ့ေသာ ထိုတကၠသိုလ္ၿမိဳ ့ကေလးအေၾကာင္း စဥ္းစားလိုက္လွ်င္ ကြ်န္မအာရံုထဲမွာ ရွင့္လွဳပ္ရွားမွဳမ်ား၊ ရွင့္စကားသံမ်ား၊ ရွင့္ေဒါသေငြ ့ေငြ ့ျဖင့္ အၿပံဳးမ်ား စသည္တို ့ႏွင့္အတူ ပတ္၀န္းက်င္က ျဖဴေဖြးေသာ ႏွင္းမ်ားကိုသာ ျမင္ေယာင္တမ္းတမိေတာ့သည္။

ႏွစ္အခ်ိဳ ့ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္ အဲသည္ၿမိဳ ့သို ့ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ရွင္ျပန္သြားခဲ့ေသးသလား။ သြားခဲ့ေသးသည္ဆိုလွ်င္ ကြ်န္မႏွင့္အတူ သြားတုန္းကလို ေဆာင္းရာသီမွာ သြားခဲ့တာလား၊ ေႏြဦးေပါက္ ရာသီမွာ သြားခဲ့တာလား။ ေဆာင္းရာသီမွာ သြားခဲ့သည္ ဆုိလွ်င္ ေရခဲေနေသာ ျမစ္၏ ျမစ္ကူးတံတားေပၚ ရွင္ ေျခခ်မိခဲ့ေသးသလား။ အဲသည္ေပၚမွာ ရွင္လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့သည္ဆုိလွ်င္ ေရခဲျမစ္ျပင္အေပၚလႊာေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ခ်င္သည္ဆုိေသာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ရွင္ သတိရ သြားခဲ့ေသးသလား။

အဲသည္ၿမိဳ ့ကို ထပ္သြားျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ၊ အျခား အလားတူ ေျမာက္ပိုင္းၿမိဳ ့မ်ားသို ့ သြားျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ ေဆာင္းရာသီမွာေတာ့ ႏွင္းေတြ ... ႏွင္းေတြ ... ၾကည့္ေလရာမွာ ႏွင္းေတြကို ရွင္ မၾကာခဏ သတိထားမိမွာေပါ့ေနာ္။

တစ္ခါတစ္ေလမွာ ႏွင္းေတြကိုၾကည့္ရင္း ရွင္ မ်က္ရည္၀ဲဖူးခဲ့ၿပီလား။ ကြ်န္မ သိခ်င္လွပါသည္။

                                                                                              ဂ်ဴး

                                                                      [ကလ်ာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၇၉၊ ၂၀၀၀ ဇန္န၀ါရီ]

Typing Credit to Ma Htar Ei Khaing.
Thanks for sharing this short story to nario.cnt@gmail.com