"ငယ္ငယ္တုုန္းကေခါငး္ေလာင္းသံ(အပုိင္းတစ္)

• ကိုေပါက္(မႏၱေလး) ဒီဇင္ဘာလ 12, 2011 9:36amတြင္ကိုေပါက္(မႏၱေလး) မွတင္ျပေသာဘေလာ႔ပို႔(စ္)ျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ္အဖုိးေတြ အဖြားေတြ ဦးေလးေတြက ေက်ာင္းဆရာေတြပါ။ က်ေနာ္႔အဖုိးက အရင္ျပည္သူပုိင္ မသိမ္းခင္က စိန္ပီတာမွာစာသင္ပါတယ္။ အဖြားေလးလဲစိန္ပီတာမွာဘဲ။ ျပည္သူပုိင္ေတြ သိမ္းေတာ႔  နွစ္ေယာက္လုံးအလုပ္ထြက္လုိ္က္ၾကပါတယ္။ အဖုိးကေတာ႔ သူမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ပူးေပါငး္ျပီး 41 လမ္း ကဘုန္းၾကီးေက်ာငး္ထဲမွာ“ ဇ၀နသိပၸံ အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္း“ေထာင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ အဖုိးက က်န္းမာေရးမေကာင္ေတာ႔ ေနာက္ပုိင္းျပီး အိမ္မွာတင္စာျပပါတယ္။ အဲေတာ႔ အတန္းထဲမွာစာညံ႔တဲ႔ ကေလးေတြ ေက်ာင္းမွာစာမလုိ္က္နုိင္တဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကုိ အဖုိးဆီလာက်ဴရွင္ထားၾကပါတယ္။


ေနာက္ဆယ္တနး္အလြတ္ေျဖမယ္႔ေက်ာင္းသားေတြလဲအိမ္မွာစာလာသင္တယ္။
အဲ႔ေတာ႔ က်ေနာ္႔ကေလးဘ၀က စာသင္သံေတြနဲ႔ဘဲၾကီးျပင္းခဲ႔ရတယ္လုိ႔ဆုိနုိ္င္ပါတယ္။
က်ေနာ္သုံးႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက ကၾကီးခေခြးေအဘီစီဒီေအာ္တတ္ျပလုိ႔ဆုိပါတယ္။
ဒါကလဲလူၾကီးေတြျပန္လုိ႔သိတာဆုိေတာ႔ မွန္မမွန္ဟုတ္မဟုတ္ေတာ႔ က်ေနာ္လဲမသိပါဘူး။
က်ေနာ္ေလးႏွစ္သားေလာက္အေရာက္မွာ                                                            (23-24)လမ္းၾကား၊ေရႊက်ီးျမင္ဘုရားအေရွ႔ဘက္
(81-82)လမ္းၾကား ၊အမွတ္ေလး အ.ထ.ကရဲ႕ေျမာက္ဘက္မွာရွိတဲ႔ ဆရာၾကီးဦးတင္ဦးရဲ႕ေက်ာင္းမွာ ေက်ာငး္အေပ်ာ္လုိက္ရပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္က မူၾကဳိမရွိေသးတာရယ္၊
အိ္မ္ကအဖုိးကေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးျဖစ္တာ
ရယ္ေၾကာင္႔က်ေနာ္ေက်ာင္းအေပ်ာ္လုိက္တာကုိ လက္ခံေပးတယ္ထင္ပါတယ္။
အဲဒီေက်ာင္းအေပ်ာ္လုိက္တုံးကဘ၀ေလးမွာဘယ္လုိစာသင္ခဲ႔ရတယ္ဆုိတာ
သိပ္မမွတ္မိတာေတာ႔အမွန္ပါဘဲ။
က်ေနာ္တုိ႔အဲဒီတုနး္ကတက္ရတဲ႔အေဆာင္ကအခုေတာ႔ မရွိေတာ႔ပါဘူး၊
ကြက္လပ္ၾကီးျဖစ္ေနပါျပီ။
ေက်ာင္း၀င္းၾကီးရဲ႕အေနာက္ေျမာက္ေဒါင္႔မွာရွိတဲ႔ကပ္တဲ႔ၾကီးပါ။
မွတ္မိေနတာေလးကေတာ႔ တစ္ပါတ္တစ္ခါ နုိ႔မူန္႔တုိက္တာရယ္
ငါးၾကီးဆီအလုံးေလးေတြကို တုိက္တာရယ္ဘဲမွတ္မိပါတယ္။
ငယ္တုံးကေတာ႔ငါးၾကီးဆီအလုံးေလးေတြကုိ ခုန္ေပၚေပါက္လုိက္ရင္
ေဘာ႔လုံးေလးလုိ ခုန္တက္လာတာကုိ သေဘာက်လုိ႔ မေသာက္ဘဲေဆာ႔ၾကပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔ ျပဴတင္းေပါက္က ခ်က္ခ်ဘုိ႔ေဖာက္ထားတဲ႔
တြင္းေလးထဲကိုထဲ႔ျပီး ခဲတံနဲ႔ထုိးေဖာက္ျပီးေဆာ႔ပါတယ္။
ငါးၾကီးဆီကို မေသာက္ခ်င္ပါဘူးနံလုိ႔ပါ။
အဲဒီေက်ာင္းမွာၾကက္ေခ်းတန္းေက်ာင္းသားဘ၀နဲ႔                           တစ္ႏွစ္အေပ်ာ္လုိ္က္ျပီး က်ေနာ္တကယ္ေက်ာင္းတက္ေတာ႔
ဦးေလးေတြရွိတဲ႔ “စိန္ပီတာ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳေက်ာင္း”ကိုေျပာငး္ရပါတယ္။

စိန္ပီတာေက်ာင္းမွာ အဖုိးအဖြားေတြဦးေလးေတြကဆရာမ၊
ေနာက္ဦးေလးအငယ္ကလဲ ေက်ာင္းတက္ေနတုံးဆုိေတာ႔ ေက်ာင္း၀င္ရတာ
အခက္အခဲမရွိပါ။
ဘရာသားၾကီးေရွ႔မွာ ဘယ္ဘက္လက္ကို ေခါင္းေပၚေက်ာ္ နားရြက္ထိျပရတာပါဘဲ။
အစကေတာ႔ ဘာလုိ႔အဲလုိလုပ္တယ္ဆုိတာ သေဘာမေပါက္ခဲ႔ပါဘူး။
ေနာက္မွသိရတာက အဲလုိထိတယ္ဆိုမွသာ အီးအီးပါရင္ကုိယ္႔ဖာသာကုိယ္
သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဘုိ႔ လက္က အလွမး္မွီတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။

စိန္ပီတာကိုေရာက္သြားေတာ႔ လူကတစ္ေသြးတစ္ေမြးျဖစ္သြားသလုိပါဘဲ။
ေက်ာင္းစတက္မယ္ဆုိေတာ႔ ဗမာနာမယ္ကေန ဘုိနာမယ္ေျပာင္းရတာက ပထမဦးဆုံးအလုပ္ပါ။
(ဒါေၾကာင္႔သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဘုိနာမယ္ေတြမွတ္မိေနတာပါ)
ေက်ာင္းအမွတ္တံဆိပ္ေသာ႔ကေလးနွစ္ေခ်ာင္းကန္႔လတ္ျဖတ္ထားတဲ႔ပုံပါတဲ႔
ေက်ာငး္ယူနီေဖာင္း အက်ီကုိ၀တ္ရတယ္။
အက်ီလက္ဆုိဆုိေဘာင္းဘီတုိ။
လက္ရွည္ဆုိေဘာင္းဘီရည္။
ေဆာင္းတြင္းဆုိရင္ေက်ာငး္တံဆိပ္ကပ္ထားတဲ႔ ကုတ္အက်ီအစိမ္း။
လည္ပင္းမွာေမာစ္ေျပာတဲ႔  ေၾကာင္လွ်ာသီးခ်ိတ္ထားရတယ္။
အတန္းထဲမွာ ဘုိလုိဘဲေျပာရတယ္။
ဗမာလုုိေယာင္ျပီးေျပာမိရင္ ဖုိင္းတပ္တယ္.။
မနက္မုိးလင္းလုိ႔ ေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းမထုိးမခ်င္းေဆာ႔တယ္။
ေက်ာငး္တက္ျပီဆုိရင္ ဂါ၀န္၀တ္ထဲတဲ႔တီခ်ာၾကီးကမုန္႔ေရာင္းတယ္။
ေအဘီစီဒီေတြေအာ္ရတယ္။
မုန္႔စားေက်ာငး္ဆင္းရင္ အတန္းၾကီးမွာတက္ေနတဲ႔က်ေနာ္ဦးေလးအငယ္က မုန္႔လာေၾကြးတယ္။
ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္တာ႔ ဦးေလးနဲ႔ သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာထမင္းစားတယ္။
ေက်ာငး္၀င္းထဲမွာအျမဲစၾကၤန္ေလွ်ာက္ေနတဲ႔ ဘရာသာေတြကိုေၾကာက္ရတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ကတစ္ခါတစ္ေလ တီခ်ားၾကီးဆီလက္ညွဳိးေထာင္ျပီး အိမ္သာနားသြားေဆာ႔ရင္ေဆာ႔ ေနတတ္တာ။
ဘရာသာေတြေတြ႔ရင္ အတန္းထဲကိုဆြဲေခၚျပီးပုိ႔ခဲ႔တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ သူငယ္တနး္နားေလးမွာ ေရကူးကန္ရွိပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ကေလးေတြ၀င္ေဆာ႔လုိ႔မရေအာင္သစ္သားနဲ႔အလုံကာထားပါတယ္။
မန္းေလးမွာ ေရကူးကန္ရွိတဲ႔ေက်ာင္းကေတာ႔ စိန္ပီတာဘဲရွိမယ္ထင္ပါတယ္။
က်ေနာ႔္ငယ္ငယ္ကမူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀ မွာဘယ္အခ်ိန္မွာစာက်က္ခဲ႔
တယ္ဆုိတာ ျပန္စဥ္းစားလုိ႔ကုိမရပါဘူး။
မွတ္မိသေလာက္ေက်ာင္းတက္ရင္တီခ်ာၾကီးသင္တာလုိက္ေအာ္။
ေက်ာင္းဆင္းရင္ေဆာ႔ ေန႔လည္တစ္ေရးအိပ္။
အိမ္ေရာက္ရင္ေတာ႔ ေက်ာင္းကေပးလုိက္တဲ႔ လက္ေရးလွတုိ႔အိမ္စာတုိ႔လုပ္ရတယ္ဆုိတာေတာ႔ ေ၀တား၀ါးတား မွတ္မိ။
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႔ ခုေခတ္ကေလးေတြလုိ စာအုပ္အမ်ားၾကီးမသယ္ရတာရယ္ က်ဴရွင္မတက္ရတာပါဘဲ။
က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္က သူငယ္တန္းကေန ပထမတန္းတန္းမေရာက္ပါဘူး။
သူငယ္တန္းၾကီး သူငယ္တန္းေလးျပီးမွ ပထမတန္းကိုတက္ရတာပါ။
ေနာက္အဲဒီေခတ္မွာ ေကာင္းတဲ႔တစ္ခ်က္က တကယ္စာေတာ္တယ္
စာတတ္တယ္ဆုိရင္ အတန္းေက်ာ္တက္ေပးတာပါ။
ဥပမာ သူငယ္တနး္ေလးမွာ စာထူးထူးျခားျခားေတာ္ေနရင္
ႏွစ္၀က္ေလာက္နဲ႔ သူငယ္တန္းၾကီးတက္ေပးတာမ်ုဳိး။
သူငယ္တန္းေလးကေန ပထမတန္းကုိတန္းတက္ေပးတာမ်ုိးေပါ႔။
အခုေခတ္ေတာ႔ ဒီစံနစ္မရွိေတာ႔ပါဘူး။
က်ေနာ္သူငယ္တန္းကတည္းကအတူတက္ခဲ႔တဲ႔သူငယ္ခ်င္းထဲမွာ
က်ေနာ္မွတ္မိေနသူတစ္ေယာက္ကေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္က
သံ၀င္းရပ္ထဲမွာေနတဲ႔ “မာဗင္ေအးေက်ာ္”ပါဘဲ။
သူကေတာ႔ အခုခရစ္ယာန္သာသာနာျပဳ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္ေနတယ္လုိ႔သိရပါတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ က်ေနာ္ပထမတနး္ေရာက္တဲ႔ႏွစ္မွာ က်ေနာ္တုိ႕
သာသာနာျပဳေက်ာင္းေတြကို ျပည္သူပုိင္သိမး္ပါတယ္။
အဲေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စိန္ပီတာ ေက်ာင္းကေန
အမွတ္ကုိး အ.ထ.က အျဖစ္ေျပာင္းသြားပါတယ္။
အဲဒီျပည္သူပုိင္သိမး္တဲ႔အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္အဖုိးတုိ႔ အဖြားတုိ႔ကဆက္မလုပ္ေတာ႔ဘဲ
အျပင္မွာ အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းေတြေထာင္ၾကပါေတာ႔တယ္။
အဲဒီႏွစ္မွာ က်ေနာ္အေဖတုိ႔က ျမစ္ငယ္ကုိ ေျပာင္းျပီးေနပါတယ္။
က်ေနာ္ကိုလဲအေဖက ႏွစ္တစ္၀က္နဲ႔ေက်ာင္းနုတ္ျပီး သူတုိ႔နဲ႔အတူျမစ္ငယ္ကို
ေခၚသြားပါတယ္။
ျမစ္ငယ္ေရာက္ေတာ႔ နွစ္တစ္၀က္နဲ႔ေက်ာင္းထြက္လာလုိ႔ဆုိျပီး လက္မခံေတာ႔
က်ေနာ္ေက်ာင္းမတက္ရပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ျမန္မာ႔ပညာေရးေလာကကုိ အခုအခ်ိန္အထိ နလံမထူနုိင္
ေအာင္ျဖစ္ေစခဲ႔တဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အမွားၾကီးတစ္ခုထြက္လာပါတယ္။
မူလတန္းအဆင္႔ မွာ အဂၤလိပ္စာသင္စရာမလုိဘဲ ငါးတန္းေရာက္မွ
အဂၤလိပ္စာ စသင္ရမယ္ဆုိတဲ႔ အမိန္႔ပါဘဲ။။
က်ေနာ္ေက်ာင္းမတက္ဘဲေနရခ်ိန္မွာ အေဖက က်ေနာ္တုိ႔ေနတဲ႔လုိင္းခန္းရဲ႕
အေနာက္ဖက္ေတာအုပ္ေလးထဲမွာရွိတဲ႔ တီခ်ာၾကီးဆီမွာ အဂၤလိပ္စာသင္ဘုိ႔
အပ္ေပးထားပါတယ္။
မနက္7နာရီထုိးရင္ အိမ္ကေနလမး္ေလ်ာက္ျပီး တီခ်ာၾကီးအိမ္ကိုသြားရပါတယ္။
တီခ်ာၾကီးက အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးပါ။
သူ႔အမ်ဳးိသားက အဂၤလန္ကေနျပီး ျမစ္ငယ္မီးရထားစက္ရုံကို လာအလုပ္လုပ္တာပါ။
သူ႔အမ်ဳိးသား ကြယ္လြန္သြားေတာ႔ ဆရာမၾကီးက ျမန္မာျပည္ဘဲ ေနမယ္ဆိုျပီး
က်ေနာ္တုိ႔လုိကေလးေတြကုိ အဂၤလိပ္စာသင္ေပးလုိ႔ ဘ၀ ၀မး္စာကိုိရွာေဖြလုိ႔
စားေသာက္ေနထုိင္ခဲ႔ပါတယ္။

ဆရာမၾကီးအိမ္သြားတဲ႔လမး္မွာ အေလ႔က်ပန္းပင္ေလးေတြ၊
စမး္ေခ်ာင္းေသးေသးေလးေတြရွိေတာ႔ သာယာပါတယ္။
အခုလုိေဆာင္းဆုိရင္ ႏွုင္းေတြကေရွ႔ကို မျမင္ရေအာင္ပိတ္ေနပါတယ္။
ဆရာမၾကီးအိမ္ရဲ႕အေနာက္ဘက္မွာေတာ႔ ဒုဌ၀တီျမစ္ရဲ႕ ျမစ္က်ဳိးအင္းေလး
ရွိပါတယ္။
ဆရာမၾကီးျခံထဲမွာႏွင္းဆီပင္ေတြစံပယ္ပင္ေတြနဲ႔ဆုိေတာ႔ ရာသီအလုိက္ပြင္႔တဲ႔
ပန္းေတြေၾကာင္႔ေမႊးျမလုိ႔ေနပါတယ္။
မနက္ပုိင္းမွာက်ေနာ္နဲ႔ အတူတက္တဲ႔သူငယ္ခ်င္းေလးကေတာ႔
သိန္းထြန္း၀င္းဆုိတဲ႔သူငယ္ခ်င္းေလးပါ။
က်ေနာ္တုိ႔အိမ္က မီးရထားစက္ရုံ အုတ္တံတုိင္းနဲ႔ကပ္ရက္။
သူကအေနာက္ဘက္ရပ္ကြက္။
အဲေတာ႔ ဆရာမၾကီးဆီသြားရင္သူကုိ႔ ၀င္ေခၚျပီး လမး္တစ္ေလ်ာက္လုံး
ေအာ္ဟစ္ေဆာ႔ကစားျပီးမွ ဆရာမၾကီးအိမ္အေရာက္သြားၾကပါတယ္။
ဆရာမၾကီးက အဂၤလိပ္စာကို က်ေနာ္တုိ႔လုိကေလးေတြသေဘာေပါက္ေအာင္
အရုပ္ကေလးေတြနဲ႔ သင္ေပးခဲ႔ပါတယ္။
အခုအခ်ိန္မွာ အဂၤလိပ္စာအေတာ္႔အသင္႔ဖတ္တတ္ေနတာ ငယ္ဆရာမၾကီးရဲ႕ေက်းဇူးပါဘဲ။
ေနာက္ႏွစ္အတန္းေက်ာငး္ေတြဖြင္႔ေတာ႔ အေဖ႔သူငယ္ခ်င္း
ဆရာၾကီးဦးသန္းညြန္႔ရွိတဲ႔ ျမစ္ငယ္မူလတန္းေက်ာင္းကို ေက်ာင္းအပ္ဘုိ႔ျပင္ၾကပါတယ္။
အဲဒီတုနး္က ျမင္ငယ္ မီးရထားစက္ရုံဂိိတ္ေပါက္ကေန ေတာင္ဘက္တည္႔တည္႔သြား။
ေစ်းနားမေရာက္ခင္မွာ အေရွ႔ဘက္ခ်ုိးလုိက္ရင္က်ေနာ္ေနတဲ႔ေက်ာင္းကုိေရာက္ပါတယ္။
အထက္တန္းေက်ာင္းကေျမာက္ဘက္ ေတာင္ဘက္ကမူလတန္းေက်ာငး္။
ေက်ာငး္သြားအပ္တဲ႔ေန႔က ဆရာၾကီးနဲ႔ေတြ႔ရပါတယ္။
ႏွစ္၀က္နဲ႔ေက်ာင္းထြက္တာေၾကာင္႔ တစ္တနး္မွာျပန္တက္ရမယ္လုိ႔
ဆရာၾကီးကေျပာပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က စားပြဲခုံေပၚမွာရွိတဲ႔သတင္းစာတစ္ေစာင္ကုိယူျပီး
………………………….


(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေတြးပါးပါးေလး။
(12-12-2011)