အနီးမႈန္(၀တၳဳတိုေလးပါ)

မာမာ

မွတ္တိုင္မွာ ကားေတြ အံုခဲလွ်က္ရွိေနသည္။ ခရီးသည္ေတြ ျပည့္က်ပ္ေနသည့့္ ကားေတြထဲကမွ သူမစီးရမည့္ ကားနံပါတ္ကို  မ်က္လံုးရွင္ရွင္ထားလွ်က္ လိုက္ရွာေနမိ၏။ ရံုးဆင္းခ်ိန္မို႔ မွတ္တိုင္မွာ ရွိေနသည့္ လူပင္လယ္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းေမာတစ္ခုကို သူမ ခပ္ဖြဖြ ခ်လိုက္မိသည္။ လခထုတ္ရက္မို႔မ်ား လူေတြ ပိုမ်ားေနသည္လား မသိ။ အိမ္ႏွင့္ရံုး၊ ရံုးႏွင့္အိမ္ သံုးမွတ္တိုင္မွ်ေသာ  နိစၥဓူ၀ သြားေနရသည့္ သည္ခရီးက ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ သူမႏွင့္ အသားမက်သလိုပင္။ အထူးသျဖင့္ ရံုးဆင္းခ်ိန္ ငါးပိသိပ္ငါးခ်ဥ္သိပ္ က်ပ္ညပ္ေနသည့္ ကားေပၚ ေခၽြးနံ႔ေပါင္းစံု ေလွာင္အိုက္ေနလွ်က္ စီးရသည္မွာ တဒဂၤသာျဖစ္ေသာ္လည္း မနည္းေအာင့္အည္း သည္းညည္းခံလွ်က္ စီးရသည္။

သံုးဆယ့္ကိုး ဟီးႏိုးကားတစ္စီး မွတ္တိုင္သို႔ တအိအိျဖင့္ ေရာက္လာစဥ္  က်င့္သားရေနၿပီးသည့္ ေျခအစံုက ကားေပၚသို႔ သြက္သြက္ေလး လွမ္းမိလွ်က္သား ရွိ၏။ ကားေပၚ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မ်က္လံုးအစံုက ရပ္ဖို႔ ေနရာယူရမည့္ ေနရာကို ေ၀့၀ဲၾကည့္လိုက္မိသည္။  ကံအားေလ်ာ္စြာ ထိုင္စရာေနရာ မရေသာ္လည္း ကားအေနာက္ဘက္   ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ခံု   ေဘးနား    ကပ္လွ်က္ လူသြားလမ္း ေနရာတြင္ ရွားရွားပါးပါး   ေျခခ်စရာ   ေနရာေလး  တစ္ခု ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွသည့္ ရက္မ်ဳိးဆိုလွ်င္  ေျခနင္းခံုတြင္ေတာင္ ရပ္လွ်က္ စီးခဲ့ရဘူးတာမို႔ သည္လို အခြင့္အေရးမ်ဳိး လက္လြတ္မခံႏိုင္ဘဲ အျမန္သြားရပ္လွ်က္ ေနရာယူလိုက္မိ၏။

ျပဴတင္းမွ တိုးေ၀ွ႔ ၀င္လာသည့္ ေလေၾကာင့္ ေအးခနျဲဖစ္သြားကာ ပူအိုက္ေလွာင္ေနသည္မ်ား တခဏ သက္သာသြားရ၏။ ကားမထြက္မီ ထပ္မံတက္လာသည့္ ခရီးသည္မ်ားေၾကာင့္ မၾကာခင္ ေနရာလပ္မရွိ   ျပည့္က်ပ္ညပ္သြား၏။ စပယ္ယာက ငရွဥ့္တိုး တိုးလွ်က္က ခရီးသည္မ်ားကို ေနရာခ်ရင္း ကားခ လိုက္လံ ေကာက္ေနေလ၏။ သူမလက္ထဲတြင္ ထမင္းခ်ဳိင့္ ထည့္သည့္ ျခင္းေတာင္းက တစ္ဘက္၊ လြယ္ထားသည့္ စလင္းဘက္အိတ္ႀကီးက တစ္ဘက္မို႔ ေခါင္းေပၚက မမွီတမွီ လက္ကိုင္တန္းကို မနည္း လွမ္းကိုင္ေနရသည္။ သည္လို ဘတ္စ္ကား စီးတိုင္း ေပမမွီ ေဒါက္မမွီ ေမြးေပးခဲ့သည့္ အေမ့ကို ျငဴစူရမည္လား၊ လူႏွင့္ မမွ်သည့္ စလင္းဘက္အိတ္ အႀကီးႀကီးေတြကိုမွ လြယ္ခ်င္မိသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမည္လား၊ အၿမဲလိုလို က်ပ္ညပ္သပ္ေနသည့္ ခရီးသည္တင္ ကားေတြကိုပဲ အမုန္းပြားရမည္လား အၿမဲေတြးျဖစ္သည္။

ဘတ္စ္ကားက မွတ္တိုင္မွ ဘီးလွိမ့္၍ ကားစထြက္ခ်ိန္တြင္ သူမရပ္ေနသည့္ ခံုေရွ႕ရွိ ျပဴတင္းေပါက္ဘက္ အျခမ္းတြင္ ထိုင္ေနသူက သူမႏွင့္ ကပ္လွ်က္ထိုင္ေနသည့္ လူငယ္ကို ေက်ာ္လြန္၍  သူမဆီ လက္လွမ္းလိုက္ရင္းက…

“  ျခင္းကိုေပး… ကိုင္ထားေပးမယ္…”

ေလသံ ခပ္တင္းတင္းႏွင့္ ေျပာသံ ၾကားလိုက္ရအၿပီး မည္သို႔မွ်  ျငင္းဆန္ခ်ိန္ မရလိုက္ခင္ေလးမွာပင္ သူမ၏ လက္ဆြဲႀကိမ္ျခင္းေလးက ေျပာေျပာဆိုဆုိ လွမ္းယူလိုက္သည့္ သူ႔၏ လက္ထဲသို႔ ပါသြား၏။ သူမကပင္   ေပးလိုက္သည္လား၊ သူကပင္ လွမ္းယူလိုက္သည္လား မကြဲျပားေခ်။ သူမႏွင့္မ်ား သိေနသလားဟု စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း တစ္ခါမွ သည္မ်က္ႏွာမ်ဳိး သိကၽြမ္းဘူးခဲ့ျခင္းမရွိ။ တစ္ေလွထဲစီး တစ္ခရီးထဲသြားသည့္ ခရီးသြားအခ်င္းခ်င္း ကူညီေပးတာေနမွာဟု ေျဖေတြးေတြးလိုက္သည္။ ကားက မနိုင္၀န္ထမ္းလွ်က္ မွတ္တိုင္မွ တေရြ႕ေရြ႕  ထြက္ခြာလာသည္။

ကားထဲ လူေတြႏွင့္ လႈပ္မရေအာင္ ျပည့္ၾကပ္ေနသည့္ ၾကားထဲက သူမ အေတြးေတြ ပ်ံ႕လြင့္ေနလိုက္ေသးသည္။ သူမ စာမေရးျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာေနေလၿပီ။ သည္ရက္ပိုင္း အလုပ္ေတြမ်ား၊ စိတ္ေတြ ေထြေနတာမို႔ ဘာစာမွ မည္မည္ရရ မေရးႏိုင္သည္မွာ ၾကာေနေပၿပီ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း အိမ္က ဗာဟရီရကိစၥမ်ားႏွင့္ စာေရးဖို႔ ေနေနသာသာ ေခါင္းဦးႏွင့္ေခါင္းအံုး ထိတာႏွင့္ အိပ္ၿပီးသား ျဖစ္ေန၏။ အေဖက “ စာကို အခ်ိန္တစ္ခု သတ္မွတ္ၿပီး အလုပ္တစ္ခုလို ေသေသခ်ာခ်ာေရး၊ ဒါမွ ေရးျဖစ္မွာ” ဟု ေျပာသည္။ သူမကေတာ့ စာေရးတာ ဖီလင္မလာရင္ျဖင့္ ဘယ္လိုမွ ေရးခ်လို႔ မရေပ။ စာေရးရန္ ပံုမွန္အခ်ိန္ သတ္မွတ္ဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ ေ၀းစြ။

ေနာက္တစ္ခုက ကုန္ၾကမ္း…၊ အခုအခ်ိန္မွာ အလိုခ်င္ဆံုးအရာကို   ေျပာပါဆိုလွ်င္္ စာေတြေရးဖို႔ ကုန္ၾကမ္း ေပးႏိုင္မယ့္သူ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကုန္ၾကမ္းရွိႏိုင္မည့္ေနရာ ျပႏိုင္မည့္သူ၊ ထိုသူတို႔ကိုသာ သူမ   ေတြ႕ခ်င္ေနမိပါသည္္္။  ေရးစရာကုန္ၾကမ္း ရွားပါးေနတာေၾကာင့္ စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚ စာမေရးႏိုင္သည္မွာ လ,ေတြေတာင္ အေတာ္ၾကာ ေနခဲ့ေလၿပီ။ သူမက လူေတြ၏ စရိုက္ကို ေဖာ္ညႊန္းသည့္၊ လူထဲက လူေတြအေၾကာင္းကိုသာ ေရးခ်င္သူ။ စာေရးသက္ သံုးႏွစ္ေလာက္ ရလာေတာ့ သူမေရးသမွ် ပတ္၀န္းက်င္က အေၾကာင္းအရာေတြက အပ္ေၾကာင္းထပ္ကာ ကုန္သေလာက္ ရွိေနေလၿပီ။ ဖန္တီးၿပီး တည္ေဆာက္သည့္ စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လမ္းေတြထက္ လူထဲက လူေတြ၏ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုသာ သူမ ေရးခ်င္မိသည္။ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ႀကိဳၾကားသာ ပါတတ္သည့့္ စာေရးဆရာမ လွလြန္းခ်ဳိဆိုသည္မွာ မည္သူမည္္၀ါမွန္းေတာင္ ၾကာလွ်င္ စာဖတ္သူေတြ သိၾကေတာ့မည္ မထင္ေပ။ သည္ေန႔မနက္ သူစာေရးေနသည္ကို သိသည့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ႏွင့္ ရံုးအလာ လမ္းမွာ ေတြ႕တုန္း “ စာေတြေရးတာ အဲ့ဒီေလာက္ အဆက္ျပတ္ေနရင္ သိပ္မေကာင္းဘူးေနာ္ ” ဟု ေျပာတာ ၾကားလိုက္ၿပီးထဲက စိတ္ထဲ မရိုးမရြျဖစ္လာကာ သည္ညေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေလးရေအာင္ ခ်ေရးဦးမယ္” ဟု စိတ္ထဲ ႀကိမ္း၀ါးထား၏။

“ စိန္ေပါလ္ ဆင္းမယ့္သူေတြ ေရွ႕ထြက္ထား..”

စပယ္ယာ၏ အသံစူးစူးက အေတြးစေတြထဲကေန သူမကို ရုန္းထြက္သြားေစ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူမအၾကည့္က ဟိုလူ ကိုင္ထားသည့္ သူမ၏ လက္ကိုင္ျခင္းေလးဆီ ေရာက္သြား၏။ အဲ့သည္မွာ သူမရင္ထဲ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားရ၏။ ဟိုလူ ကိုင္ထားသည့္ သူမ၏ ျခင္းေလးထဲမွာ ထမင္းခ်ဳိင့္၊ ေခါက္ထီးႏွင့္အတူ လက္ကိုင္ဖုန္းေလး ထည့္ထားမိသည္ကို သတိရလိုက္၍ ျဖစ္သည္။ ရံုးေပၚက ဆင္းလာစဥ္ အေဖ့ဆီက ဖုန္း၀င္လာသျဖင့္ ဖုန္းေျပာအၿပီး အလြယ္တကူ ျခင္းေတာင္းထဲ ထည့္ထားမိျခင္းျဖစ္သည္။ သူမျခင္းေလးထဲက လက္ကိုင္ဖုန္းေလးကို စိတ္ပူသြား၏။

သိုု႔ႏွင့္ သူမ၏ ျခင္းကို ကိုင္ထားေပးသူအား တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္လိုက္မိ၏။ ပိတ္ဦးထုတ္ေပ်ာ့ အ၀ိုင္းတစ္လံုးကို ခပ္ငိုက္ငိုက္   ေဆာင္းထားသည့္ သူ႔၏ လက္ေခ်ာင္းေတြက အၿငိမ္မေန၊ သူ႔ေပါင္ေပၚ တင္ထားသည့္ သူမ၏ ျခင္းကို လက္ျဖင့္ ပိုက္လွ်က္က လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို စည္းခ်က္လိုက္သလို လႈပ္ခါေန၏။ ေျခ၊ လက္ေတြ ဂဏွာမၿငိမ္သူမ်ားသည္ တစ္စံုတစ္ခုခုကို ႀကံစည္ေနတတ္သူမ်ားဟု သူမ ၾကားထားဘူးသည္။ သူေဆာင္းထားသည့္ ဦးထုတ္ကလည္း သူ႔မ်က္လံုးမ်ား၏ ဦးတည္ရာကို မွန္းမရေအာင္ ဖံုးကြယ္ထားသလိုလို။ သည္ဦးထုတ္ေအာက္က မ်က္လံုးမ်ားက သူမ၏ ဆြဲျခင္းထဲက ဖုန္းဆီမ်ား ေရာက္ေနေလသလား။ သူ ၀တ္ထားသည့္ တီရွပ္ အညိဳေဖ်ာ့ကလည္း ပုခံုးတြင္ ခ်ဳပ္ရိုးမ်ားေတာင္   ျပဳတ္ေနလိုက္ေသးသည္။ ကိုယ္ႏွင့္ မသိသည့္ သူစိမ္း တစ္ေယာက္ကို အခုလို တစ္ခါမွ ေစ့ေစ့ငင မၾကည့္ခဲ့စဖူးေခ်။ သူမႏွင့္ အနီးဆံုးမွာ ထိုင္ေနသည့္ ေကာင္ေလးကို ေက်ာ္ၿပီး ဒီလူက သူမ၏ လက္ဆြဲျခင္းကို တကူးတက လွမ္းယူလိုက္တာကိုက ထူးျခားသည္။ အၾကံအစည္ တစ္ခုခု ရွိေနႏိုင္သည္ဟု သူမစိတ္ထဲ ထင့္ခနဲ ျဖစ္သြားရ၏။

ရံုးက ညီမတစ္ေယာက္ ကားၾကပ္စဥ္ ထိုင္ေနသူက ထမင္းခ်ဳိင့္ ကိုင္ထားေပးမည္ ေျပာၿပီး ခ်ဳိင့္ပါ ယူဆင္းသြားတယ္ဟု ေျပာျပဖူးတာ သတိျပန္ရ လိုက္သည္။ အခုဟာက ထမင္းခ်ဳိင့္သာမက ေခါက္ထီးတစ္လက္ ပါေနေသးသည္။ ပိုဆိုးတာက သူမေခၽြးနည္းစာျဖင့္ ျခစ္ျခဳတ္၀ယ္ထားသည့္ လက္ကိုင္ဖုန္းေလးက အဲ့သည္လူ ကိုင္ေပးထားသည့္ ျခင္းေတာင္းေလးထဲမွာ။ သူမ ေဇာေခၽြးမ်ား စိမ့္ထြက္လာ၏။ “ဘာလို႔မ်ား ဆြဲျခင္း လွမ္းေတာင္းတုန္းက မျငင္းမိလိုက္တာပါလဲေနာ္” ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ေနမိ၏။ သူမ်ားကို ယိုးစြတ္တာ မဟုတ္ေပမယ့္ သူမ ဖုန္းေလးအတြက္ စိတ္ေတာ့ပူေနမိၿပီ။ သူမ၏ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးလံုးကို အလြတ္မေပးေတာ့ဘဲ ဟိုလူ႔ လက္ထဲက ဆြဲျခင္းဆီမွာသာ အာရံု စူးစိုက္ထားလိုက္သည္။

——-@@@———

စိန္ေပါလ္မွတ္တိုင္မွာ ထပ္တက္လာသည့္  ခရီးသည္မ်ားေၾကာင့္ ဘတ္(စ)ကားက စေတာ့ဂိတ္ ရထားကုန္းကို ဦးေမာ့လွ်က္ ခက္ခဲစြာ တျဖည္းျဖည္း တက္ေနရ၏။ ရပ္ေနသည့္ေနရာႏွင့္ ကပ္လွ်က္တြင္ ထိုင္ေနသည့္ ကိုရီးယားဒီဇိုင္းႏွင့္ ေကာင္ေလး၏ မ်က္ႏွာကိုို အေနာက္မွ အရွိန္ျဖင့္ တိုးလိုက္ေသာ ခရီးသည္ေၾကာင့္ သူမ၏ စလင္းဘက္အိတ္ႀကီးနွင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သြား၍ ဖိမိ၏။ အားနာလြန္းမက အားနာသြားရသျဖင့္ သူမက မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ “ ေဆာရီးေနာ္ ” ဟု ေျပာလိုက္မိသည္။ “ ရတယ္အစ္မ… ကိစၥမရွိဘူး… ကားက အရမ္း က်ပ္ေနတာကိုး ” လို႔ ေရေမႊးရနံ႔ သင္းသင္းပ်ံ႔ေန သည့္ ေကာင္ေလး၏ သိမ္ေမြ႔စြာ   ေျပာလာသည့့္ အသံႏွင့္အတူ   သူ႔၏ နားလည္မႈႏွင့္ ၾကည္စင္အၿပံဳးကို   ျဖဴစင္ညီညာသည့္ သြားေဖြးေဖြးေလး ေအာက္က ျမင္လိုက္ရသည္။    ေကာင္ေလး၏ စာနာေပးမႈကို အသိအမွတ္မျပဳပဲ မေနႏိုင္ေအာင္   ျဖစ္သြားရကာ ေက်းဇူးတင္ အၿပံဳးမ်ားျဖင့္ ျပန္တုန္႔ျပန္လိုက္မိ၏။

သို႔ေပမယ့္ သူမ စိတ္ေတြက မေအးခ်မ္းႏိုင္ပါ။ ေကာင္ေလး၏နံေဘး ထိုင္ေနသည့္ ဟုိလူ၏လက္ထဲမွ သူမ၏ဖုန္းေလး ရွိေနသည့္  ျခင္းေလးဆီကို စိတ္ျပန္ေရာက္သြားရျပန္သည္။ စိတ္ထင္လို႔လားမသိ၊ သူ၏ မ်က္လံုးမ်ားက သူမ၏ ျခင္းေတာင္းထဲကိုပဲ ၾကည့္ေနသလိုလို။ လူေတြအတိုး အေနာက္ခဏ လွည့္မိလိုက္စဥ္ အခိုက္အတန္႕ေလးမွာမ်ား ဆြဲျခင္းထဲက ဖုန္းကို အျမန္ ႏွဳိက္ယူထားၿပီး ေနေလေလ်ာ့သလား။ သူမျခင္းေလးက ႀကိမ္ျဖင့္ စိတ္စိတ္ယက္ထားသည့္ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းေလးမို႔ အထဲက ဖုန္းကို လွမ္းျမင္လို႔ မရႏိုင္တာခက္ေန၏။

လူေတြ က်ပ္သိပ္ေနမိသည့္ ကားကိုမွ ေရြးစီးမိသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သူမအခါခါ အျပစ္တင္ေနမိသည္။ အခုေတာ့ သူမမွာ ဥစၥာေပ်ာက္ငရဲေရာက္ကိန္း ဆိုက္ေနေလၿပီ။ ကားက သိမ္ျဖဴေစ်းမွတ္တိုင္မွာ ရပ္လိုက္၏။  ခရီးသည္ေတြက ခရီးေ၀းသြားမည့္သူ မ်ားေနသည္မို႔ အဆင္းနည္းနည္း၊ အတက္မ်ားမ်ား ျဖစ္ေနသျဖင့္ ပိုက်ပ္သိပ္လာ၏။ ကားက မွတ္တိုင္မွ   ျပန္ထြက္လာေလၿပီ။ ေရွ႕စာတိုက္ မွတ္တိုင္ေက်ာ္လွ်င္ သူမ ဆင္းရမည့္   ေလးလမ္းမွတ္တိုင္ ေရာက္ေတာ့မည္္။

သူမ ဆက္တိုက္ ေတြးေနမိသည္။ စာတိုက္မွတ္တိုင္က ကားျပန္ထြက္ခ်ိန္တြင္္ သူမဆြဲျခင္းကို ဟိုလူ႔ဆီက ျပန္ေတာင္းၿပီး ဆင္းရန္ ေရွ႕သို႔ ႀကိဳတင္ တိုးထြက္ထားရမည္။ ဆြဲျခင္းျပန္ယူခ်ိန္ ျခင္းထဲ၌ လက္ကိုင္ဖုန္းေလး ပါမပါကိုပါ မေမ့မေလ်ာ့ စစ္ရမည္။ သူမ စိတ္ေတြက သူမကို သတိေပးေခါင္းေလာင္း ျပန္တီးေပးေနသည္။ ဦးထုပ္ငိုက္ငိုက္   ေအာက္စိုက္ ေဆာင္းထားသည့္ ဟိုလူကေတာ့ သူမ၏ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းကို ပိုက္လွ်က္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို မေညာင္းညာသည့္အတိုင္း တလႈပ္လႈပ္ႏွင့္ စည္းခ်က္လိုက္ မပ်က္ေပ။ သည္ေတာ့ သူမ မ်က္လံုးေတြကလည္း သူ႔၏ လႈပ္ရြေနသည့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို  မႏွစ္ၿမိဳ႕သည့္ၾကားက မလြတ္တမ္း ၾကည့္ေနမိရ၏။

စာတိုက္မွတ္တိုင္တြင္ ရပ္ရန္ ကားကို အရွိန္ေလွ်ာ့လိုက္ခ်ိန္၊ ပုခံုးေပၚမွ   ေလ်ာက်ေနသည့္ စလင္းဘက္အိတ္ ႀကိဳးကို ပုခံုးေပၚသို႔ သူမ ဆြဲတင္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူမ၏ ျခင္းေတာင္းကို ယူထားေပးသူက ရုတ္တရက္ အမွတ္မထင္ ၀ုန္းဆို ထလိုက္လွ်က္က …

“ ေဟ့ေကာင္… မင္းဘာလုပ္တာလဲ… ”

ရုတ္တရက္အျဖစ္ေၾကာင့္ သူမထိတ္လန္႔သြားရ၏။ ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔နံေဘး၊ သူမေရွ႕တြင္ ထိုင္ေနသည့္  ကိုရီးယားဒီဇိုင္းႏွင့္ ေကာင္ေလး၏  အိက်ီ ၤရင္ဘတ္ကို   ဆြဲကိုင္ရင္း မထူလိုက္၏။ သူ႔ဘယ္လက္ထဲမွာက သူမ၏ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္း၊ သူ႔ညာလက္ထဲမွာက နီရဲသည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ေနသည့္ ေကာင္ေလး။ သူမ မေနႏိုင္ေတာ့ေပ။ သူ႔လက္ထဲက ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းကို ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ဆတ္ခနဲ လွမ္းယူလိုက္မိ၏။ သူက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ႏွဳတ္ခမ္းတစ္ျခမ္းကို တြန္႔ုၿပံဳးၿပံဳးလွ်က္က…

“ လြယ္ထားတဲ့ အိတ္ကိုလည္း ျပန္ၾကည့္ဦး…” ဟု သူမကို လွမ္းေျပာ၏။ ခ်ဳိင္းေအာက္ ညွပ္လွ်က္ရွိသည့္ လြယ္ထားသည့္ သူမ၏အိတ္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့….

“ ဘုရားေရ… လုပ္ပါဦး… ကၽြန္မအိတ္ ခြဲခံထားရၿပီ…”

သူမ၏ စူးစူးရွရွ ေအာ္သံေၾကာင့္ တစ္ကားလံုး လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားရ၏။ ကိုရီးယား ဒီဇိုင္းေကာင္ေလး၏ လက္ထဲမွာေတာ့ သူမအိတ္ကို ခြဲထားသည့္ ၿမိေနေအာင္ ေသြးထားေသာ ဒဂၤါးျပားတစ္ေစ့။ ရပ္ေနရင္း လြယ္ထားသည့္ သူမ၏အိတ္ကို ခံုမွာ ထိုင္ေနလွ်က္က က်က်နန ခြဲထားျခင္းပင္။ အိတ္၏ ေအာက္ေျခတြင္ ေလးလက္မေလာက္ ေသေသသပ္သပ္ ၿပဲေနသည့္ ခြဲေနရာမွ တစ္ပိုင္းတစ္စ ျပဴထြက္ေနသည့္ ပိုက္ဆံအိတ္ေလး။ တိတိက်က်   ေျပာရလွ်င္ ရံုးဆင္းကာနီးေလးတင္မွ ထုတ္လာသည့္ လစာေငြ ထည့္ထားသည့္ လက္ကိုင္ပိုက္ဆံအိတ္ငယ္ေလး။

ကားကေတာ့ စာတိုက္မွတ္တိုင္တြင္ ဘီးေလးဘီးလံုး ရပ္ထားလိုက္ရေလၿပီ။ ခရီးသည္ေတြက ရဲစခန္းပို႔ဖို႔ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆူညံစြာ ေျပာေနၾက၏။ သူမ ထူပူသြားလွ်က္က ဘာမေျပာ ညာမေျပာ က်ပ္ညပ္ေနသည့္ လူေတြၾကားထဲ တိုးေ၀ွ႔ထြက္ရင္း ကားေပၚက အေျပးဆင္းခဲ့၏။ ကတၱရာလမ္းေပၚ ေျခခ်မိသည္ႏွင့္ ေနာက္ေၾကာင္းကို လွည့္ပင္မၾကည့္ေတာ့။ တခ်ဳိးထဲ သုတ္ေခ်တင္ကာ ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္မွာ ရွိေနသည့္ သူမအိမ္ဘက္သို႔ ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္လွ်က္က သြက္သြက္ေလး   ေလွ်ာက္လာမိေတာ့သည္။ ေနာက္မွာ ဘာေတြ ျဖစ္က်န္ေနခဲ့သည္ကို  သူမ လံုး၀မွ် မသိခ်င္ေတာ့။

ထူထူပူပူျဖင့္ ေျခလွမ္း ဆယ္လွမ္းမွ် လွမ္းၿပီးခ်ိန္တြင္ သတိရသြားလွ်က္က လက္ကိုင္ႀကိမျ္ခင္းေလးထဲ အျမန္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္မိ၏။ သူမ၏   ႏိုကီယာဖုန္းစုတ္ေလးက ထမင္းခ်ဳိင့္ႏွင့္ ေခါက္ထီးၾကားတြင္ ပံုမပ်က္ ရွိေနလွ်က္။ တခ်ိန္ထဲမွာပင္ ေက်းဇူးစကားေလးေတာင္ မေျပာခဲ့မိလိုက္သည့္ အျဖစ္ကို သတိျပဳမိရကာ သူမစိတ္ထဲ ဟိုလူ႔ကို အားတုန္႔အားနာ   ျဖစ္သြားရသည္။

အိမ္သို႔ အျမန္ေလွ်ာက္ေနရင္းက ဟိုလူ၏ မ်က္ႏွာၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္အတူ  ဂဏွာမၿငိမ္သည့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ား၊ ထို႔အျပင္ လံုး၀မွ မထင္ထားမိသည့္   ေရေမႊးရနံ႔ သင္းပ်ံ႔ေနသည့္ ကိုရီးယားဒီဇိုင္းႏွင့္   ေကာင္ေလးႏွင့္ သူ႔ လက္ထဲမွ ထက္ၿမိေနသည့္ ဒဂၤါးတစ္ေစ့တို႔က တစ္လွည့္စီ  ေ၀့ကာ၀ဲကာျဖင့္ သူမ၏ မ်က္၀န္းထဲတြင္ ႀကီးစိုးေနေတာ့သည္။

——-@@@——-

သူမ ၿပံဳးလိုက္မိ၏။ ေျခလွမ္းတို႔ကို စိတ္စိတ္လွမ္း လိုက္သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္မွာ ေပါ့ပါးသြက္လက္ ေနသလိုလိုေတာင္ ထင္မိ၏။ သူမ ကုန္ၾကမ္းတစ္ပုဒ္ ရလိုက္ေလၿပီ။ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ခရီးသည္ တစ္ေယာက္ ျခင္းေတာင္းကိုင္ေပးဖို႔ လွမ္းေတာင္းလိုက္စဥ္က စတင္လို႔ တစ္မွတ္တိုင္ၿပီး တစ္မွတ္တိုင္ ေမာင္းႏွင္လာစဥ္အတြင္း တဒဂၤျဖစ္သြားသည့္ သူမ၏ စိတ္ခံစားခ်က္ေလးအေပၚ ဆင့္ပြားကာ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ကို စိတ္ကူးထဲမွာ ရုတ္တရက္ ေရးဖြဲ႔လိုက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။

တစ္ခါတစ္ခါ အေ၀းႀကီးကို လမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း အနီးအနား ပါတ္၀န္းက်င္၌ ရွိေနတတ္ေသာ အရာမ်ားကို သူမက သတိလက္လြတ္ ျဖစ္ေနမိတတ္၏။ တကယ္ေတာ့ ေ၀းေ၀း သြားရွာေနစရာမလို။ အခုဘဲၾကည့္၊ သြားရင္းလာရင္းနဲ႔ကပင္ လူေတြထဲက လူေတြထဲမွာ စာေရးဖို႔ ကုန္ၾကမ္း ရလိုက္ေလၿပီ။ ၀တၱဳေခါင္းစဥ္ေလးကိုေတာ့ စိတ္ကူးထဲက ဇာတ္လမ္းေလးႏွင့္ေရာ၊ သူမ၏ လက္ရွိ အေျခအေနႏွင့္ပါ ေလ်ာ္ညီသည္ဟု ထင္မိသည့္ ေခါင္းစဥ္ေလး   ေရြးကာ ေပးလိုက္မည္ စိတ္ကူး၏။

သူမစဥ္းစားမိသည္။ အမွန္တကယ္ အျပင္မွာသာ စိတ္ကူးထဲက ဇာတ္လမ္းလို သူမ ႀကံဳခဲ့ရမည္ဆိုလွ်င္ သူမ ဘာဆက္လုပ္မည္နည္း။ မဟုတ္မခံစိတ္ ရွိသူပီပီ၊ ဇာတ္ေကာင္ မိန္းကေလးလို ကားေပၚက သူမ ဆင္းမေျပးျဖစ္မွာကေတာ့   ေသခ်ာပါသည္။

ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။


--
အားလံုးေပ်ာ္ရြင္ပါေစ