ဟယ္လို.. ၂၀၁၂၊ ဂြတ္ဘုိင္… ၂၀၁၁

Published on Tuesday, 27 December 2011 09:17

Written by ညီေစာလြင္

တေန႔က မိတ္ေဆြတေယာက္ႏွင့္ ေတြ႔ေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း သူက အခုလို စကားစပါတယ္၊

“၂၀၁၁ တႏွစ္လံုးကေတာ့  ႏွစ္စကေန ႏွစ္ဆံုးအထိ ေျပာမယ္ဆုိ ေျပာစရာႀကီးပဲ၊ ႏွစ္ကုန္ခါနီးေလးေတာင္ ကင္ဂ်ံဳအီ တေယာက္ ေသသြားေသးတယ္”

မွန္ပါတယ္၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းႏွင့္ ေျမာက္အာဖရိကေဒသတခုလံုး ပြတ္ေလာရုိက္ ကေသာင္းကနင္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ အာရပ္ေႏြဦး၊ ၁၀ ႏွစ္ၾကာ ပုန္းေအာင္းခဲ့တဲ့ အၾကမ္းဖက္သမား ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ႀကီး အိုစမာဘင္လာဒင္ကို အေသဖမ္းမိလိုက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္၊ ဂ်ပန္ငလ်င္ႏွင့္ ႏ်ဴးကလီးယား ေနာက္ဆက္တြဲ၊  “ငါတို႔အားလံုး ၉၉ ရာခုိင္ႏွဳန္း” လွဳပ္ရွားမွႈ၊ ဥေရာပ စီးပြားေရးအက်၊ ေတာင္အာဖရိက ကမၻာ့ရာသီဥတုညီလာခံ၊ အေမရိကန္တပ္ေတြ အီရတ္က အျပန္ …  စသျဖင့္ ၂၀၁၁ မွာ ဒရမ္မာဆန္တဲ႔ျဖစ္ရပ္ေတြ အေတာ္မ်ားပါတယ္။

ေခတ္ေပၚ သတင္းဆက္သြယ္ေရးနည္းပညာေတြေၾကာင့္ မသိခ်င္ဘဲ သိေနရ၊ မၾကားခ်င္လည္း ၾကားခဲ့ရပါတယ္။

စာေရးမလား၊ ဖိနပ္ခ်ဳပ္မလား

 တေန႔က မိဘလိုလည္း ျဖစ္လိုျဖစ္ေနတဲ့ ဆရာသမားတေယာက္က အင္ထရုိလည္းမပါ၊  ေျခဆင္းလည္းမပါဘဲ စာေရးဆရာၾကီးတေယာက္ရဲ႕ အဆုိအမိန္႔တခုကို အီးေမးလ္ပို႔လုိက္ပါတယ္။ 

 It is my belief that the writer, the free-lance author, should be and must be critic of society in which he lives. It is easy enough, and always profitable, to rail away at national enemies beyond the sea, at foreign powers beyond our borders who question the prevailing order. But natural duty of the free writer is to begin his work at home: to be a critic of his community, his own country, his own culture. If the writer is unwilling to fill this part, then the writer should abandon pretense and find other line of work: become a shoe repairman, a brain surgeon, a janitor, a cowboy, a nuclear physicist, a bus driver. (Edward Abbey, naturalist and author- 1927-1989 )

 အထက္ပါစာကို က်ေနာ္က အခုလို နားလည္လုိက္ပါတယ္။

 ==“စာေရးဆရာတေယာက္ဟာ သူေနထုိင္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ေ၀ဖန္သင့္တယ္၊ ေ၀ဖန္ရမယ္၊ ပင္လယ္ရပ္ျခားက ရန္သူေတြကို လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းရတာက လြယ္ကူပါတယ္၊ အက်ိဳးမ်ားတဲ့ ကိစၥပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လြတ္လပ္တဲ့ စာေရးဆရာတေယာက္က ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကိစၥကေန စလုပ္ရမွာက ဓမၼတာပါပဲ၊ ကိုယ့္လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ ကိုယ့္တုိင္းျပည္၊ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမွဳကို ေ၀ဖန္ရမယ္၊ အကယ္၍ စာေရးဆရာက အဲ့ဒီကြက္လပ္ကိုမွ မျဖည့္ခ်င္ဘူးဆုိရင္ ဟန္ကုိယ့္ဖုို႔ လုပ္မေနပါနဲ႔ေတာ့၊ ဖိနပ္ျပင္သမား၊ ဦးေႏွာက္ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္၊ ၿခံေစာင့္၊ ႏြားေက်ာင္းသား၊ ႏ်ဴးကလီယား ရူပေဗဒပညာရွင္၊ ဒရုိင္ဘာ ႀကိဳက္ရာတခုခုေျပာင္းလုပ္လုိက္ပါ၊ ==

 ဆရာသမားက ဟိုနားဒီနားမွာ စာတုိေပစေတြ ေရးေနတဲ့က်ေနာ့္ကို စာေရးဆရာအမွတ္နဲ႔ (အားေပးတဲ့ အေနနဲ႔) စာေရးပို႔လုိက္တာ။ ေျပာရဆုိတာ လက္၀င္လြန္းတဲ့ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း အမ်ားအားျဖင့္ လက္ေရွာင္ၿပီး၊ ကိုယ္မေရာက္ဖူးတဲ့ တုိင္းျပည္အေၾကာင္း၊ ဟိုေဆာင္းပါးဖတ္၊ ဒီေဆာင္းပါးဖတ္ၿပီး မမီွမစမ္းနဲ႔ ေ၀့ကာ၀ုိက္ကာ၊ ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး၊ ေရးေနတာကို အားမရလို႔ တနည္းအားျဖင့္ အျမင္ကပ္လို႔ သတိေပးလုိက္တာလား၊ မေသခ်ာပါ။

 သူ႔စာအရ ကိုယ့္တုိင္းျပည္အေၾကာင္းမေရးရင္ တျခားအလုပ္ တခုခုကို ေျပာင္းလုပ္ရမယ့္ ကိိန္းပါပဲ၊  တျခားအလုပ္ေတြကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္း …

ဦးေႏွာက္ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္… လံုး၀ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး….

 ႏ်ဴးကလီးယားပညာရွင္… ပိုေ၀းပါတယ္….

 ဒရုိင္ဘာ… ကားေမာင္းသင္ရဦးမယ္၊

 ဒါျဖင့္…. ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမား…. ႏြားေၾကာင္းသား….ၿခံေစာင့္ .. တခုမွလည္း မျဖစ္ခ်င္ပါ။

 ဒါေၾကာင့္ ေအာက္ပါအတုိင္း ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းေရးခ်လုိက္ပါတယ္၊ အစီအစဥ္တက်ေတာ့ မဟုတ္၊  ေခါင္းစဥ္ေတြ ခြဲထားတာက ဖတ္ခ်င္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ေက်ာ္ခြဖတ္ႏိုင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။  တခ်ဳိ႔ကိစၥေတြမွာ ေမးခြန္းေတြပဲ ခ်ေရးထားတာပါတယ္။

အက္ဖ္ဘီ … ဟုတ္လား၊

 တေန႔မွာ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြတေယာက္က ဂ်ီေတာ့ကေန “ေဟ့ ဟိုအေၾကာင္းေလး အက္ဖ္ဘီ (FB) မွာ တင္ထားတာ သိျပီးျပီလားလို႔ ေမးေတာ့ က်ေနာ္ ေၾကာင္သြားပါတယ္။

 FB … ဘာၾကီးတုန္း၊ ??? လို႔ ျပန္ေမးလုိက္ေတာ့ ဒါေလးေတာင္ မသိရေကာင္းလားဆုိတဲ့ သေဘာ (က်ေနာ္ထင္တာ) ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေခါင္းေျခာက္ေအာင္ စဥ္းစားေတာ့မွ ေအာ္ facebook ကို ေျပာတာျဖစ္မယ္ဆုိျပီး သိသြားပါတယ္။

အမွန္အတုိင္းေျပာရင္ ဘေလာ့ဂ္တခ်ဳိ႕မွာ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာေတြ၊ တခ်ဳိ႕ ကိုယ္ရည္ေသြးတာၾကတာေတြ၊ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း၊ ကိုယ္ေကာင္းေၾကာင္းေတြ ေရးၾက၊ ဖြၾကလြန္းအားႀကီးလို႔ ဘေလာ့ဂ္ေလာကကေန ခြာၿပီး facebook ေလာကနဲ႔လည္း ခပ္ကင္းကင္း ေနခဲ့ပါတယ္ (ဒါလည္း သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ္ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာနည္း ေနာက္ တမ်ဳိးပါပဲ)။

ေနာက္တေန႔မွာ ေနာက္မိတ္ေဆြတေယာက္က “ ေဖ့ဘုတ္ခ္ကေတာ့ အသံုးမတတ္ရင္ ကိုယ္ “ငေပါ” ျဖစ္တယ္ဆုိတာ လူလံုးထြက္ျပသလုိပဲ” လို႔ေျပာေတာ့ ပိုလန္႔သြားပါတယ္၊

ႏြားေက်ာင္းသားကေန ဘုရားေလာင္းအထိ

 တခါမွာေတာ့ “ခင္ဗ်ားတို႔ facebook သံုးၾက၊ facebook မွာမွ သတင္းစံုတာ၊ သတင္းစေတြရတာ” လို႔ ေျပာလည္းေျပာ၊ ေဖ့ဘုတ္ခ္က ရယ္စရာေမာစရာေလးေတြကို ျပန္ေျပာျပေတာ့ နည္းနည္းစိတ္၀င္စားသြားျပီး ကိုယ္ပိုင္ ေဖ့ဘုတ္ခ္ေလး တခု ဖြင့္လုိက္ပါတယ္။

သံုးရင္းသံုးရင္းနဲ႔ အျမင္လည္းေျပာင္းသြားပါတယ္။ ေဖ့ဘုတ္ခ္ ကြန္ယက္က သတင္းအခ်က္ အလက္ေတြနဲ႔ အျမင္ေတြကို ဘက္စံုေထာင့္စံုက၊ ႏြားေက်ာင္းသားကေန ဘုရားေလာင္းအထိ ၀င္ေဆြးေႏြးခြင့္ ေပးထားပါတယ္။ ဒါဟာ ေကာလဟလေတြနဲ႔ က်င္လည္ေနခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာျပည္လို ေရွးရိုးစြဲ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ အစပိုင္းမွာ ေရွာ့ခ္ရစရာေတြျဖစ္နုိင္ေပမယ့္၊ အသားက်လာရင္ အလြန္ အက်ဳိးမ်ားမယ္လို႔ ယံုၾကည္လာပါတယ္။

တဖက္သတ္အျမင္ေတြ၊ ၀ါဒျဖန္႔မွႈေတြ၊ လိုရာဆြဲေျပာတာေတြ၊ ေကာလဟလေတြရဲ႕ သက္တမ္းကို တိုပစ္လုိက္ႏုိင္လို႔၊ လူဆုိးလူေကာင္း ခြဲႏုိင္လုိ႔  အလြန္အေရးပါပါတယ္။ ဘယ္သူက ေတာင္စဥ္ေရမရေတြေျပာတတ္တယ္၊ ဘယ္သူ႔ ေဖ့ဘုတ္ခ္ကေတာ့ျဖင့္ သိကၡာရွိတယ္၊ ေရြးႏုိင္လာပါတယ္။ ေရသန္႔ဘူးမွာ စြယ္ေတာ္ ကြန္း၀ပ္တယ္ဆုိလို႔ ရွိခိုးဦးခုိက္ၾကတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးေတြ၊ သိန္းရာခ်ီတဲ့ ေတာက္တဲ့ ကိစၥမ်ဳိးေတြကို ခဏအတြင္းမွာ အေျဖေပၚသြားပါတယ္။

လင္စိတ္သားစိတ္ကုန္သလုိ

မႏွစ္က ေရြးေကာက္ပြဲမတုိင္ခင္က ေဆာင္းပါးေတြ ေရးတန္သေလာက္ေရးခဲ့တဲ့အတြက္ ေရြးေကာက္ပြဲျပီးတဲ့ေနာက္ ဘာစာမွ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး၊ ေရြးေကာက္ပြဲအေၾကာင္း ေျပာစရာေတြ ကုန္သြားတာ၊ ေရြးေကာက္ပြဲကို အစိုးရက ထင္တုိင္းက်ဲခဲ့တဲ့အတြက္ မြန္ပါတီက ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦး ေျပာသလို၊ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာလို႔ ဆိုသလိုေျပာခ်င္စိတ္ကုန္ခမ္း သြားတာလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။

အတိုက္အခံလွႈပ္ရွားမွႈကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေ၀ဖန္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘယ္လိုျမင္လဲလို႔ မိတ္ေဆြတေယာက္က တခါက ေမးဖူးပါတယ္။ စိတ္ကုန္လြန္းလို႔ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါဘူးဗ်ာလို႔ က်ေနာ္က ျပန္ေျဖေတာ့ အဲဒီ ကဗ်ာဆရာက “အပ်ဳိႀကီးေတြ လင္စိတ္သားစိတ္ကုန္တယ္ ဆုိတာမ်ဳိးျဖစ္မယ္” လို႔ ေျပာတာမ်ဳိးပါပဲ။

ေရြးေကာက္ပြဲအျပီးမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျပန္လြတ္လာတဲ့ေနာက္ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မေျပာင္းလဲခဲ့ပါဘူး၊

ဂိုဘာ့ေခ်ာ့ကို ျပန္ေတြ႔ျခင္း

ဒီလိုနဲ႔ ပ်င္းပ်င္းရိရိ မတ္လတရက္မွာ ဂိုဘာ့ေခ်ာ့ကို ဖ်က္ကနဲ႔ ျပန္ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ သမၼတဦးသိန္းစိန္ရဲ႕ သမုိင္း၀င္မိန္႔ခြန္းမွာ ဘယ္လိုမွ မယံုႏုိင္စရာစကားလံုးေတြ တိတိက်က်၊ ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ ၾကားရပါတယ္။ စစ္အစိုးရ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ကေန သမၼတျဖစ္လာတဲ့ ဦးသိန္းစိန္ တေယာက္ ဘယ္က ဘယ္လို ဂိုဘာေခ်ာ့ျဖစ္သြားရတာလဲလို႔ မယံုႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။  

တခ်ဳိ႕က အလကားေတြပါလို႔ ေျပာၿပီး တခါတည္း ပယ္ခ်လိုက္ပါတယ္၊ ကိုယ္ အတၱေနာမတိနဲ႔ ကိုယ့္ကေတာ့ မိန္႔ခြန္းက မဆုိးဘူး၊ ဒီအတုိင္းဆုိ အေျပာင္းအလဲက ျဖစ္ႏိုင္ (ေသး) တယ္၊ ဒီမုိကေရစီ တန္ဖုိးေတြကို အမႊမ္းတင္ေျပာလာတာ တနည္းအားျဖင့္ ဒီမုိကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးရဲ႕ ႏွလံုးရည္နည္းနဲ႔ ေအာင္ပြဲခံသြားတာပဲ။ အနည္းဆံုး ဒီမိန္႔ခြန္းက တေသြး တသံတမိန္႔ႏွင့္ ခရီးဆက္ခဲ့တဲ့ သူ႔တပ္ထဲမွာ စနစ္ေဟာင္းအတုိင္း ဆက္သြားရမလား။ သမၼတေျပာတ့ဲ အတုိင္းလုပ္ရမလားဆုိတဲ့ ရွႈပ္ေထြးမွႈေတြ စျဖစ္ေတာ့မယ္၊ စသျဖင့္…၊

ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမယ္

တေန႔မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အစိုးရသစ္ကို အရွိအတုိင္းလက္ခံပါတယ္လို႔ ေျပာလုိက္ ပါတယ္။  က်ေနာ္ မိတ္ေဆြ ဘေလာ့ဂါၾကီးရဲ႕ စကားအတုိင္းဆုိရင္ ဒီစကားအေပၚမွာ က်ေနာ္က အတိတ္စိမ္းေတြေကာက္၊ ခ်ဲတြက္သလို တြက္ေနခဲ့ပါတယ္။  အဲဒီေနာက္ အာရပ္ေႏြဦးနဲ႔ ျမန္မာျပည္အေျခအေနေတြကို ႏွဳႈင္းယွဥ္ျပီး စတုထၳလွဳိင္းလာေနျပီေလာ့၊ ငါတို႔အေရးအသို႔နည္း ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးရွည္ၾကီးတပုဒ္ေရးၿပီး ေျပာစရာစကားကုန္ခမ္းသြားျပန္ပါတယ္။

အဲဒီ ေဆာင္းပါးေရးျပီး တလေလာက္အၾကာမွာ ဘေလာ့ဂါႀကီးနဲ႔ လူခ်င္းေတြ႔ၾကပါတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေျပာမနာဆုိမနာ ရင္းႏွီးတဲ့အတုိင္းပဲ သူက “ျငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလွခ်ည္လား၊ ျမန္မာ့အေရးကြ်မ္းက်င္သူရဲ႕၊ လက္ရွိႏုိင္ငံေရး အခင္းအက်င္းေလး ဘာေလး မေရးေတာ့ဘူးလား” လို႔ ေနာက္သလုိလို ခန႔ဲသလိုလုိ ေမးပါတယ္။

 က်ေနာ္ကလည္း ျမန္မာ့အေရးကြ်မ္းက်င္သူလို႔ အေခၚခံရလည္း နည္းလားဆုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ ႏွဳိင္းႏွဳိင္းခ်ိန္ခ်ိန္သုခမိန္ ေလသံအတိုင္း “ ေစာင့္ၾကည့္ရဦးမယ္ဗ်ာလို႔ ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီေနာက္ အုိစမာဘင္လာဒင္ ေသတဲ့အေၾကာင္း ေတာင္စဥ္ေရမရေတြ ေျပာျပီး လမ္းခြဲခဲ့ၾကပါတယ္။  

အာရပ္ အခက္၊ ဗမာအခ်က္

က်ေနာ့္အျမင္ကေတာ့ အာရပ္ေႏြဦးက ေကာင္းတယ္၊ အုိစမာဘင္လာဒင္ ေသတာေကာင္းတယ္၊ ဒါဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပထ၀ီအေနအထားအရ ေ၀းတယ္ဆုိဆုိ အေျခမက်ေသးတဲ့ (အနည္းဆံုး နာမည္ေကာင္းလိုခ်င္ေနတဲ့) အစိုးရသစ္ကို တစံုတရာ ၿခိမ္းေျခာက္ႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့ပါတယ္။ ျပည္တြင္းမွာ လူထုလွႈပ္ရွားမွဳေတြ အစိုးရက မိုးေပၚကို ေထာင္မပစ္ဘဲ၊ တည့္တည့္ပစ္လြန္း အားႀကီးလို႔ လူေတြက လန္႔ေနၿပီး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း ဒီသေဘာေျပာခဲ့တယ္ထင္တာပဲ။ ("The Tunisian army did not fire on their people, the Burmese army did,")

ဇြန္လထဲမွာ ဂြ်န္မက္ကိန္းက ျမန္မာျပည္မွာ အေျပာင္းအလဲ မလုပ္ရင္ အာရပ္ကမၻာက ေတာ္လွန္ေရးမ်ဳိးႀကံဳမယ္လို႔ သတိေပးခဲ့ပါတယ္၊  (“The winds of change are now blowing, and they will not be confined to the Arab world. Governments that shun evolutionary reforms now will eventually face revolutionary change later,”)။

ဒီစကားနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သူရဦးေရႊမန္းကလည္း “အေမရိကန္ အထက္လႊတ္ေတာ္ အမတ္ ဂၽြန္မက္ကိန္း ျမန္မာျပည္လာတုန္းကေျပာသြားသလိုပဲ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ေဒသေတြမွာလို လူထုအံုႂကြမႈေတြ မျဖစ္ေအာင္အားလံုး ဝုိင္းဝန္းႀကိဳးပန္းရမယ္” လို႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္တံု႔ျပန္တာကို ေထာက္ရင္ အစိုးရက လန္႔ေနတာ ေသခ်ာၿပီ၊ ကိုယ့္တြက္ကိန္းနဲ႔ ကိုယ္ပဲ။  

ဒီၾကားထဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကလည္း ဘီဘီစီက စီစဥ္တဲ့ လက္ခ်ာတခုမွာ ျမန္မာျပည္သူေတြက အာရပ္လွႈပ္ရွားမွႈအေပၚမွာ စိတ္လွႈပ္ရွားေနၾကပါတယ္၊ လြတ္လပ္မွႈကို ေတာင့္တေနၾကပါတယ္လို႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ ပိုအားတက္သြားပါတယ္။ ("The Burmese are as excited by these events as peoples elsewhere ... The similarities between Tunisia and Burma are the similarities that bind people all over the world who long for freedom,")

ေနာက္လိုက္ေလာ ေခါင္းေဆာင္ေလာ

ဒီၾကားထဲမွာပဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ျမန္မာျပည္မွာ အာရပ္မွာလို လူထုလွႈပ္ရွားမွႈမ်ဳိးမလိုအပ္ပါဘူး လုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ နည္းနည္းအားေလွ်ာ့သြားပါတယ္။ ေဒၚစုက ဘာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္အိတ္ထဲက မစိုက္ရတဲ့ ကိစၥတခုကို ၾကားထဲက ၀င္ေျပာေနပါလိမ့္။ အစိုးရက အာရပ္ေႏြဦးကို လန္႔ေနတာ၊ သူ႔စရိတ္နဲ႔ သူလႊတ္ထားလုိက္ရင္ ရရဲ႕သားနဲ႔ သူမ်ား၀န္ကို ၀င္ထမ္းေနျပန္ၿပီး စသျဖင့္ ေတြးမိပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဘယ္ေနရာမွာ မယ္မွန္းမသိတာလား၊ ေခါင္းေဆာင္လား ေနာက္လိုက္လား မကြဲတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ လုပ္ေနတာကို နားမလည္တာလား၊ ကိုယ့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုလံုးအေရးထက္၊ ကိုယ့္မိသားစုအေရး၊ ကိုယ့္အဖြဲ႔အစည္း အေရးကို ပိုစုိးရိမ္ေနလို႔လား၊ နည္းနည္းပါးပါး လူ၀င္ဆံ့လာတာကို စိတ္ၾကီး၀င္လား၊ ထင္ရာျမင္ရာေတြ ေရးခ်င္ရာ ေရးတာ ဖတ္ရ ေတာ့လည္း စိတ္ပ်က္ရပါတယ္။
အန္အယ္ဒီက ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ေတာ့ ပိုဆုိးကုန္ၾကပါတယ္၊ က်ေနာ္ျမင္တာက ေခါင္းေဆာင္က ေခါင္းေဆာင္ အလုပ္လုပ္ရင္ ေနာက္လုိက္က ေနာက္လုိက္အလုပ္လုပ္ရံုပါပဲ။
တခ်ဳိ႕ကလည္း ေခါင္းေဆာင္ေျပာတုိင္း လုိက္လုပ္ရမယ္ဆုိရင္ မင္း- မွားေနၿပီလို႔ အေငၚတူးပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွ ထပ္မရွင္းျပတတ္ေတာ့လို႔ ဘာမွ မျငင္းေတာ့ပါဘူး။

ဒီၾကားထဲမွာ ေဒၚစုကို ေထာက္ခံတယ္လည္းဆုိေသး၊ ေဒၚစုက ဒဏ္ခတ္ပိတ္ဆုိ႔မွႈကိစၥကို ဘာအေျပာင္းအလဲမွ မလုပ္ဖုိ႔ ေျပာေနတာကို မသိတာလား (“Aung San Suu Kyi herself has stated, without concrete actions by this government that signal a deeper commitment to democratic change, there should be no easing or lifting sanctions,” … McCain) ကယ္တင္ရွင္၀င္လုပ္တဲ့ သေဘာလား၊ ဘာမွန္းမသိဘဲ  ဟုိပိတ္ဆို႔မွႈေလး ပယ္လုိက္ရင္ ျပည္သူေတြ ဘယ္လုိျဖစ္မယ္၊ ဘာညာ ၀င္ရႊီးတဲ့ လူေတြကို ေတြ႔ရေတာ့၊ ဒီလူေတြလည္း တေမွာက္လို႔ ညွဥ္းမိပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ သမၼတဦးသိန္းစိန္ႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ေတြ႔တာ၊ ဧရာျမစ္ဆံုရပ္သြားတဲ့ ကိစၥေတြက အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနလို႔ ထည့္မေျပာေတာ့ပါဘူး။

ညီအစ္ကို မသိတသိအခ်ိန္

တေန႔ကေတာ့ ျမန္မာျပည္က ဂ်ာနယ္တေစာင္မွာ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးေနတဲ့ မိတ္ေဆြ တေယာက္က အခုတေလာ ျပည္တြင္းမီဒီယာေလာကမွာ ေခတ္စားေနတဲ့ စကားတခြန္း ရွိတယ္လို႔ စကားစပါတယ္၊ ဘာစကားမ်ားလဲလို႔ က်ေနာ္ဆက္ နားေထာင္ေန လုိက္ပါတယ္။

အခုအခ်ိန္က ႏိုင္ငံေရးမွာညီအစ္ကို မသိတသိအခ်ိန္တဲ့၊ (အတုိက္အခံ ႏုိင္ငံေရးသမားတခ်ဳိ႕ ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့လည္း တခ်ဳိ႕က ႏြားရုိင္းသြင္းခ်ိန္လို႔ ဆုိပါတယ္။၊

နိမိတ္ပံုေတြျဖစ္လို႔ မွန္တယ္မွားတယ္ မေျပာခ်င္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ နားလည္သေလာက္ ညီအစ္ကို မသိတသိအခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္၊ ႏြားရုိင္းသြင္းခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ ညေနေမွာင္စပ်ဳိးခ်ိန္ကို ရည္ညြန္းတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီအတုိင္းဆုိ က်ေနာ္တို႔ သန္ေခါင္းအခ်ိန္ထိ ျဖတ္သြားရဦးမလားလို႔ စဥ္းစားမိေတာ့ သေဘာမက်လွပါ။ ျဖစ္ျခင္းျဖစ္ ေ၀လီေ၀လင္း (ငယ္ငယ္က ၾကည့္ဖူးတဲ့ရုပ္ရွင္ကားနာမည္) ဆုိရင္ မဆုိးပါဘူး။  အလင္းေရာင္နဲ႔ ပိုနီးတယ္၊ ေန၀င္ ညေတြကို ကူးျဖတ္စရာမလိုေတာ့ဘူးမဟုတ္လား။

ဒီမိုကေရစီစနစ္က မလည္ရွဳပ္ပဲ

ႏုိင္ငံေရး ရာသီဥတု ၀န္းက်င္ေကာင္းမေကာင္းကို လူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ပါ၀င္ ပတ္သက္လာသလဲဆုိတာနဲ႔ တုိင္းရမယ္ထင္ပါတယ္၊

တခါက ေပၚလစီသီခ်င္းေတြ ဆုိၾကတဲ့ အေၾကာင္းေရာက္သြားေတာ့ စီနီယာတေယာက္က ေျပာဖူးပါတယ္။ “ ဒီလူေတြက ဒီလိုပါပဲကြာ၊ ဒီမုိကေရစီရလာရင္လည္း ဒီမုိကေရစီႏုိင္္ငံေတာ္ႀကီး ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ဆုိၿပီး သီခ်င္းေတြ တီးၾက၊ ဆုိၾကဦးမွာပဲလို႔ ေျပာရင္း ရယ္မိၾကပါတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၇ ႏွစ္ေလာက္က။

အခုတေလာ့ ရုပ္ရွင္၊ ဂီတေလာကသားေတြနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ေတြ႔တဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကို ေတြ႔တုိင္းမွာ အဲဒီစကားလံုးကို သတိေနပါတယ္၊ (ဒီၾကားထဲမွာ သူရဦးေရႊမန္းက သူ႔ကိုယ္သူ ဒီမုိကေရစီဘက္ေတာ္သားလုိ႔ ဆုိလုိဆုိ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းေတြရဲ႕ ဒီမုိကေရစီေဒသနာကို နာၾကားၿပီးသကာလ ဒီမုိကေရစီေရးအတြက္ တသက္လံုး ေထာင္က်တန္း က်ခံလုပ္လာတဲ့ လူေတြက စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ၿပီး ငါတို႔က အာဏာရွင္ ဘက္ေတာ္သားေတြလို႔ ေျပာၿပီး၊ အာဏာရွင္တရားေတြ ေဟာမွာကို စိုးရိမ္မိပါတယ္ ××× စကားခ်ပ္)

ေစာေစာကလူေတြနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ဓာတ္ပံုတြဲရုိက္တာကို ေတြ႔ရေတာ့ ေထာင္က်တန္းက်၊ မိသားစုတကြဲတျပားစီျဖစ္၊ ဘ၀ပ်က္ခ့ဲ့ရတဲ့ လူတခ်ဳိ႕က အခဲမေက် အျမင္ကတ္ၾကပါတယ္။

တေယာက္က စိတ္ပ်က္ျပီး “ ငါတို႔ မလုိေတာ့ဘူး၊ ဒီလူေတြနဲ႔ ေဒၚစု ႏုိင္ငံေရးဆက္လုပ္ေတာ့မယ္” လို႔ ေျပာရွာပါတယ္။

ဒီခံစားခ်က္ကို လူတုိင္း နားလည္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါလည္း ဒီမုိကေရစီစနစ္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္တခုပါပဲဲ။ ဒီခံစားခ်က္ေတြကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုလည္း နားမလည္ဘဲ မေနပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚစုခမ်ာမွာ သူေတာင္းစားကေန သံတမန္အလယ္၊ သမၼတအထိ သူတေယာက္တည္းေတြ႔ေနရ၊ လုပ္ေနရာတာ သနားစရာ၊ တျခားေရြးခ်ယ္စရာလည္းမရွိ။

ရုပ္ရွင္သမား၊ ဂီတသမားေတြ (အမ်ားစု) ဟာ အေခ်ာင္သမားေတြလား။ စကားမစပ္ အလံနီေခါင္းေဆာင္ သခင္စုိးရဲ႕ စကားလို႔ ထင္ပါတယ္၊ စကားလံုး အတိအက်ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ လူထုကို စည္းရံုးလုိ႔ မရတ့ဲ့အခါမွာ စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ျပီး လူထုဆုိတာ အပါးနပ္ဆံုး အေခ်ာင္ သမားေတြျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္လုိ႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ အတိအက်စကားလံုးမဟုတ္ပါ၊ သူ႔ အသံုးအႏွႈန္းအတုိင္းဆုိရင္ လူထုႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲ လုပ္တဲ့သေဘာတရားက အေခ်ာင္သမားေတြနဲ႔ အေျပာင္းအလဲ လုပ္တယ္လုိ႔ အဓိပၸါယ္ ထြက္သြားႏုိင္ပါတယ္။

ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲျဖစ္ဖို႔ လူလတ္တန္းစားေတြလိုတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါျဖင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ဓာတ္ပံုရုိက္ေနတဲ့ လူေတြက လူလတ္တန္းစာေတြလို႔ မေခၚႏုိင္ဘူးလား၊ သုိ႔မဟုတ္ ေရေပၚစီေတြလား၊ ေမာ္ဒရိတ္ေတြကို ေခၚသလား၊ ဘယ္လုိလူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီမုိကေရစီအေျပာင္းအလဲလုပ္ဖုိ႔ ဒီလူေတြ မလိုအပ္ဘူးလား၊ ဘယ္နားသြားထားရမလဲ။

ဒီမုိကေရစီဆုိတာ ေအာက္ကလူေတြက အရင္ရျပီးမွ အေပၚက လူေတြကဆီ ေရာက္ရမယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားသလား၊ သို႔မဟုတ္ အေပၚ လူေတြဆီက ေအာက္က လူေတြဆီ စီးဆင္းတာလား၊ ခါးလယ္ကေန ျဖတ္ၿပီး အေပၚေအာက္မွ်ျပီး စီးသြားသလား၊ ဒီေမးခြန္းေတြကို ေနာက္ႏွစ္က်မွ မေျဖရွာႏုိင္ေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္၊

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီးသန္းေရႊ- ဗီလိန္လား၊ ဟီးရုိးလား

ကားလိပ္ေနာက္ကို ၀င္သြားတဲ့ (လံုး၀အနားယူသြားတယ္လုိ႔ မထင္ပါဘူး၊ ကိုယ့္အိမ္က ကိစၥ၊ အဖြဲ႔အစည္းကိစၥေတြနဲ႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူ႔ေျခသူ႔လက္ အစစအရာရာ ထိန္းခ်ဳပ္လုပ္ကုိင္ခဲ့တဲ့ လူႀကီးတေယာက္က ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အနားယူ သြားတယ္ဆုိတာ လက္ေတြ႔မျဖစ္ႏုိ္င္တဲ့ ကိစၥမဟုတ္လား) အခု အစိုးရအဖြဲ႔ကို ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ လူေတြကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး ခုိင္းတာကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာလုပ္ခဲ့သူေတြပဲ မဟုတ္လား၊

တေန႔က ေျမာက္ကိုရီးယား ကင္ဂ်ံဳအီနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီးသန္းေရႊဘယ္သူပိုေတာ္သလဲဆုိတဲ့ ဘာသာျပန္ေဆာင္းပါး တပုဒ္ေရးရင္ စိတ္ထဲမွာ ထပ္ျဖည့္ခ်င္စရာေတြ ရွိေပမယ့္ နဂိုေဆာင္းပါးရဲ႕ အသြားအလာ ပ်က္သြားမွာစိုးလို႔ သီးသန္႔ေရးဦးမယ္လို႔ ေတးထားလုိက္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးဟာ အာဏာႏုိင္ငံေရးကို အင္မတန္ကြ်မ္းက်င္တဲ့ ထိပ္တန္းႏိုင္ငံေရး သမားတေယာက္ ဆုိတာ လူတုိင္း ၀န္မခံခ်င္လည္း သိေနတဲ့ ကိစၥပါပဲ (ကြ်မ္းက်င္တာနဲ႔ ေကာင္းတာ မဆုိင္ပါဘူးေလ)။

အဓိကေျပာခ်င္တာက တခ်ဳိ႕ေျပာသလို အစိုးရအဖြဲ႔ထဲမွာ လုိင္းအေပ်ာ့နဲ႔ လုိင္းအမာ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုး ရွိတယ္ပဲဆုိဆုိ အားလံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီးသန္းေရႊရဲ႕ လူေတြပါပဲ။ ဒီလူေတြ အားလံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊ အက်ဳိးကို လိုလားသူေတြဆုိရင္ ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မၾကိဳက္ဘူးျဖစ္ေစ - ေရြးစရာ တခ်က္ပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီမုိကေရစီ အေျပာင္းအလဲကို ဦးတည္လုပ္ၾကဖို႔ပါပဲ။

ဒီဆုိရင္ လူထုရဲ႕ ဆႏၵန႔ဲလည္းကိုက္သြားလို႔ ျမစ္ဆံုၾကီး ရပ္လုိက္သလို နာမည္ေကာင္းလည္း ရမွာေသခ်ာပါတယ္။ အကယ္၍ လက္ရွိ ျမန္မာျပည္ အေျပာင္းအလဲ ေအာင္ျမင္သြားရင္ ေနာက္ႏွစ္ေတြၾကာတဲ့အခါ ျမန္မာျပည္က အေျပာင္းအလဲကို အာဏာရွင္စနစ္ကေန ဒီမုိကေရစီစနစ္ အကူးအေျပာင္းရဲ႕ အေရးၾကီးတဲ့ သင္ခန္းစာအျဖစ္ ႏုိင္ငံတကာတကၠသိုလ္ေတြမွာ ေလ့လာၾကပါလိမ့္မယ္။

တပ္မေတာ္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးလုပ္ဖုိ႔ အသက္ၾကီးၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို အနားေပးခဲ့တာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ကို ဖမ္းျပီး ေထာက္လွမ္းေရးအဖြ႔ဲကို အျပစ္ပံုခ်ခဲ့တာ စစ္တပ္နာမည္ကို အဖက္ဆယ္ဖို႔၊ စစ္တပ္ကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္ဖုိ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး တကယ္ပဲ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့သလား။

ေရႊ၀ါေရာင္သံဃာလွႈပ္ရွာမွဳႏွင့္ လမ္းျပေျမပံု ၾကားထဲက ဆက္ထံုးက ဘာလဲ၊ အမ်ဳိးသားညီလာခံ ဥကၠဌ ဦးသိန္းစိန္က သမၼတျဖစ္လာျပီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရး အဖြဲ႔ကို တရားခံလို႔ ဖြင့္ခ်ခဲ့သူ သူရဦးေရႊမန္က ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ဥကၠဌျဖစ္လာတာ ဘာသေဘာလဲ။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ဦးသိန္းစိန္တို႔ ေတြ႔ၿပီး၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမွဳတခ်ဳိ႕လုပ္လာတာ ဦးသိန္းစိန္ သေဘာနဲ႔လား၊ အားလံုးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီးသန္းေရႊရဲ႕ သေဘာတူညီခ်က္နဲ႔  စနစ္တက် အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနတာလား၊

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊဟာ ဗီလိန္လား၊ ဟီးရိုးလား။ စတာေတြကို လက္ရွိ ဒီမုိကေရစီ အေျပာင္းအလဲေတြ ဘယ္ေလာက္ေအာင္ျမင္သလဲဆုိတဲ့ အခ်က္ေတြက အဓိက အဆံုးအျဖတ္ ေပးပါလိမ့္မယ္။ သမုိင္းဆုိတဲ့သေဘာက တခါတေလ လူဆုိးႏွင့္ လူေကာင္းကို ေျပာင္းျပန္ေဇာက္ထုိးေတြ လုပ္တတ္ပါတယ္၊ ဥပမာ ဇင္ဘာေဘြသမၼတႀကီး၊ လစ္ဗ်ား ေခါင္းေဆာင္ၾကီးကဒါဖီ၊ ေျမာက္ကိုရီးယားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ကင္အီဆြန္း၊ ကင္ဂ်ံဳအီတို႔ သားအဖတေတြလည္း တခ်ိန္က ဟီးရိုးေတြျဖစ္ျပီး ေနာက္ပုိင္းမွ ဗီလိန္ျဖစ္ကုန္ၾကတာမ်ဳိးပါ၊ ေနာက္ထပ္ ဥပမာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။

ဥပမာ တရုတ္ျပည္က ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ေမာ္စီတုန္းတို႔၊ တိန္႔ေရွာက္ဖိန္တို႔ကို ၾကည့္ရင္း ဟီးရုိးလား၊ ဗီလိန္လား ဆုိတာ သမုိင္းရဲ႕ ဘယ္အခ်ဳိုးအေကြ႔ေျပာေနတာလဲဆုိတာနဲ႔ ဆုိင္ပါတယ္။  ဗီလိန္ျဖစ္သြားလုိက္၊ ဟီးရိုးျဖစ္သြားလိုက္ ေျပာဖို႔ အေတာ္ခက္ပါတယ္၊  

 ညီေစာလြင္

 ဒီဇင္ဘာ ၂၇၊ ၂၀၁၁

http://www.maukkha.org/index.php/interview-maukkha/opinion-maukkha/1679-maukkha-nay-thwin-hello-2011?fb_ref=.TvnKW3QMJA8.like&fb_source=other_multiline