“လြမ္းေနတဲ႕ ၀တၳဳ”

by ရင္နင့္ေအာင္ on Saturday, December 31, 2011 at 6:20pm

 

စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ႕ လူမ်ားကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ႕ စာအုပ္နံ႕ထြက္ေနတယ္။
ေဘလီကိုလင္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ စကားမ်ားေနတုန္း နတ္သွ်င္ေနာင္ရဲ႕ ရတုက တိုးတိုးေလးနဲ႕ ဆူညံလြန္းခဲ႕တာေတာ႕ မေမ႕ဘူး။ ေ၀းသြားျပန္ျပီ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႕ မနီးစပ္ေတာ႕လို႕ေပါ႕။ ရန္ကုန္-မႏၲေလး ကားလမ္းအသစ္ၾကီးေဘးမွာ ခင္ဗ်ား မစင္စြန္႕ဖူးပါသလား။ ဟစ္တလာက ဘာလို႕ နယူကလီးယားကို မရသြားတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သူက ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ျပီး မိုးရြာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႕လမ္းေတြ ဗြက္ထကုန္တာေပါ႕။ ဂေရဟမ္ဘဲလ္ ကို ေခၚေပးပါ။ ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာကို သူမသိေသးရင္ သင္ေပးရေအာင္။ ရယ္လီဘလတီ သီအိုရီကို ပန္းကန္ထဲထည့္ ျမန္ျမန္စား။ ေတာ္ၾကာ အိုင္းစတိုင္းလာေတာ႕မယ္ဗ်။ က်န္တာကေတာ႕ ခင္ဗ်ားသေဘာ။ ေအမြန္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္က မနက္ခင္းေတြ မိုးမလင္းေတာ႕ဘူး။ ကဲပါ။ ျပန္ရေအာင္ပါဗ်ာ။ ျခင္ကိုက္တယ္ေလ။


မ်က္ႏွာမ်ားတိုင္း မေကာင္းဘူးေတာ႕ မလုပ္နဲ႕။ အန္ေကာ၀ပ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြက ဘာလို႕ ထင္ရွားခဲ႕တာလဲ။ ကဲ။ ဒီေလာက္ဆို မဲဇာေတာင္ေျခမွာ ေတာင္က်ေခ်ာင္းကို ရွာေဖြဖို႕ လံုေလာက္ၾကျပီလား။ ကြန္ျဖဴးရွပ္ရဲ႕ ေလးအုပ္ ငါးက်မ္းကို ခင္ဗ်ားယံုၾကည္သလား။ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ယံုမယံုမေသခ်ာ။ ေမာ္စီတုန္းကေတာ႕ ယံုမွာမဟုတ္။ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွာ ႏြားလားဥႆဘတို႕ စံုလင္ၾကျပီလား။ ေကာသလမင္းရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ ျပန္မက္ၾကည့္ၾကရေအာင္။ ဘာ…။ ခင္ဗ်ားက စကၤာပူမွာ အလုပ္သြားလုပ္တာ လီကြမ္ယုနဲ႕ မဆိုင္ဘူးလို႕ ဆိုလိုခ်င္တာလား။ ျပႆနာကို မီးခြက္ထြန္းရွာ။ လွ်ပ္စစ္မီးဖြင့္ရွာ။ မီးစက္ႏႈိးရွာ။ အင္ဗာတာ ဖြင့္ရွာဗ်ာ။ ေတြ႕ေအာင္ကို ရွာဦးမယ္။

ပ်ဴေတြ မြန္ကို ဘာလို႕ ႏိုင္ခဲ႕လဲဆိုတာ သီခ်င္းေရးရေအာင္။ ေတာ္ကြယ္။ တစ္ခါလာလည္း မဏိစႏၵာဆိုေတာ႕ ပ်င္းတယ္ ကၽြန္ေတာ္က။ အင္း၀က မယ္ႏုအုတ္ေက်ာင္းမွာ ထမင္းသြားစားမယ္။ ထမီတစ္ထည္ ျပဳတ္မက်လာခဲ႕ရင္ေပါ႕။ ပန္းသီးတစ္လံုးဟာ အခ်စ္ကို ေမြးဖြားေပးရံုဆို မွားလိမ့္မွာေပါ႕။ ေသခ်ာေပါက္ နယူတန္က ေဒါသထြက္မွာေပါ႕။ က်န္တာေတြကို မိုးေကာင္းကင္ကသာ ေရစက္ခ် အမွ်ေပးပါေစေတာ႕။ အဲလီဇဘက္ဘုရင္မေဘးက ဘယ္သူတုန္း။ ရွိတ္စပီးယားက ဘယ္သူဘယ္၀ါ ခုထိမွ မေသခ်ာေသးဘဲ။ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာကိုသာ ေက်ာ္လွန္လိုက္။ လွန္လိုက္။ ဒါမွ စာမ်က္ႏွာ ဘယ္ေလာက္ပါလဲ သိမွာ ေပါ႕ဗ်။

လယ္ကၽြန္ေတြနဲ႕ လီယိုေတာ္စတိြဳင္း ဘယ္လို ပတ္သတ္ခဲ႕ၾကလဲ။ ႏြားတစ္ေကာင္အေပၚမွာ ငွက္ကနား။ အဲဒီႏြားက အျမီးနဲ႕ ဘာလို႕ မရိုက္တာလဲ။ အရိုးက ဥတစ္လံုးနဲ႕ ရန္ျဖစ္ျပန္ျပီ။ ေတာ္ၾကာေနမွ က်ားေပါက္ရဲ႕ ခ်စ္စရာေလာကကို သြားၾကည့္ဦးမယ္။ လြမ္းလို႕ေသသြားတဲ႕ သစ္ပင္မွာ ဘာအသီးသီးခဲ႕သလဲဆုိတာ မင္းခိုက္စိုးစန္ကိုသာ ေမးၾကည့္ေတာ႕။ စာမ်က္ႏွာ ဆယ့္ငါးနဲ႕ ေတာ္ျပီလား ေလးျဖဴေရ။ က်န္တာကို ဘရိတ္အုတ္။ ဟိုမွာ မီးပြိဳင့္နီေနျပီဗ်။

သံုးဆယ္တစ္ဘံု ေအာ္ပရာမွာ သစၥာနီ ဘယ္လို ကခဲ႕သလဲ။ ရင္ခြင္နန္းေတာ္မွာ ေဒြးဘာျဖစ္သြားလဲ မမွတ္မိေတာ႕ဘူး။ ႏွင္းဆီ၀ိုင္မွာ ခ်စ္ျခင္းကို ဘာအေရာင္ေတြ ဆိုးခဲ႕တာလဲ။ အဲဒါလည္း မမွတ္မိေတာ႕ဘူး။ ဒီတစ္ခါေကာ၊ ေနာက္တစ္ခါပါ မွတ္မိေနတာေတြကို မမွတ္မိေတာ႕ဘူး။ ဆိုးလိုက္တာ။ ေဇာ္၀င္းထြ႗္ရဲ႕ ေလာကဟင္းလင္းျပင္မွာ ခ်စ္သူ မရွိရင္ မျပည့္စံုဘူးလား။ ဒါမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ မန္ခ်က္စတာ ဒါဘီမွာ ဖာဂူဆန္ ပီေကအ၀ါးလြန္သြားျပီလား။ ကမာၻေျမျပင္တလႊားမွာ အလွတရားမွ မရွိေတာ႕ဘဲ ဦး၀င္းဦးရယ္။ ထရဘယ္အိတ္ခ်္နဲ႕သာ နပန္းသတ္ပစ္လိုက္ပါေတာ႕။

မိုးကုတ္မွာ မီကုိ ေကာ္ဖီသြားေသာက္မယ္။ မႏၲေလးမွာ တိုက္ဂါးဘီယာ သြားေသာက္မယ္။ ရန္ကုန္မွာ ၀ီစကီ အစုံသြားေသာက္မယ္။ ျပီးမွ ခင္ဗ်ားက ပခုကၠဴမွာ ေရေဘးကယ္ခ်င္တယ္ မလုပ္နဲ႕ေပါ႕။ ကိုယ္႕ကိုကုိယ္လည္း ျပန္နမ္းၾကည့္ဦး။ ေအာ္စီနံ႕ထြက္ေနျပီ။ ေရထဲကို ခုန္ခ်လိုက္။ မိုးပ်ံလမ္းကေတာ႕ မခုန္နဲ႕။ ေဖ႕စ္ဘြတ္ခ္ဖတ္ရတာ မ်က္စိေႏွာက္တယ္။ ဘာ။ အတၱကို ဘုရင္ေနာင္က ျဖတ္မလို႕ဟုတ္လား။ စိန္လိုက္ေလ။ ဖိုးေကနဲ႕ ေတြ႕မေရွာင္လို ပု၀ါမကူ ေရမရွဴေၾကးေပါ႕။ ျပီးမွ ရင္နင့္ေအာင္လို ျမန္မာေတြ ေမးခြန္းေမးၾကပါမလုပ္နဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ ေျဖခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။

ဂ်ဴးေျပာဖူးတဲ႕ ကာဗြန္ေျခရာ ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲ။ အမ္။ ႏႈတ္ဆက္ခဲ႕တယ္။ ထြက္သြားေတာ႕မယ္ဆိုေတာ႕ ခင္ဗ်ားက ခင္၀မ္းမလို႕လား။ ျပန္လာခဲ႕။ ဒီမွာ အႏုပညာ အေၾကြးေတြေကာ အတိုးေတြေကာ ျပန္ဆပ္ခဲ႕ဦး။ အသီးတစ္ရာ အညွာတစ္ခုေတာ႕မလုပ္နဲ႕။ ဓာတုနည္းေတြက ကင္ဆာျဖစ္တယ္ ကိုသိန္းတန္ရဲ႕။ ကိတ္၀င္းစလက္ကို တိုက္တန္းနစ္ကားမွ ကၽြန္ေတာ္သိတာ ေနာက္က်သြားသလား။ ေတာ္ျပီဗ်ာ။ ေအးရာေအးေၾကာင္း စႏၵီျမင့္လြင္နဲ႕ ပံုေျပာတမ္း ေဆာ႕ေတာ႕မယ္။

၀ိုင္းရဲ႕ ဆင္ဆာဇာတ္လမ္းကို ၾကည့္ျပီးျပီလား။ အနီေရာင္ေထာင့္ဇာတ္လမ္းကို တရုတ္ဘာလို႕ လက္မခံခဲ႕လဲ။ ခဏဗ်ာ။ ရင္နင့္ေအာင္ကို အသားညိဳ။ အရပ္ပု။ ေမးရိုးကား။ အညာသားရုပ္ လုပ္။ နည္းနည္း မဆိုသေလာက္ မပိန္မ၀လုပ္။ ဆံပင္တိုေအာင္ညွပ္။ ျပီးေတာ႕ ျပတ္ျပတ္ၾကီးေျပာတတ္ေအာင္ သင္ေပး။ ဟုတ္ျပီ။ ဒီေလာက္ဆို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနရာမွာ သရုပ္ေဆာင္ ၀င္အေရြးခံလို႕ရျပီ။ ဟဲ႕။ နင္ဘာလုပ္မလို႕လဲ ရင္နင့္ေအာင္။ ဟာ။ ခက္လိုက္တာ။ အႏွိပ္ခန္းသြားခ်င္တဲ႕ အက်င့္ မေပ်ာက္ဘူးဆိုပဲ။

………………………………………………………

အမွန္ေတာ႕ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီည ဇနီးနဲ႕ သမီးကို လြမ္းေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လြမ္းေနတဲ႕ အခ်ိန္မွာ လြမ္းတဲ႕ ၀တၳဳမေရးတတ္ဘူး။ ေရးရင္လည္း လံုး၀ ဖတ္လို႕ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကဗ်ာဆန္ေနတဲ႕ အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေတာ႕မွ ကဗ်ာေရးလို႕ မရဘူး။ သိေနတယ္။

ခုကၽြန္ေတာ္က ဇနီးနဲ႕ သမီးကို လြမ္းေနတယ္။
တကယ္လြမ္းတယ္။
မိသားစုတိုးတက္ေရးအတြက္ သူတို႕နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ခြဲခြာေနရတယ္။
ဒီည ကၽြန္ေတာ္က အရိုးရဲ႕ ေလတိုက္တဲ႕ ညေတြသီခ်င္းကို နားေထာင္ေနတယ္။
“အိမ္အျပင္မွာ ေလတိုက္တဲ႕ ညေတြ …
ငါမုန္းတဲ႕ ညေတြ .. ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ရွည္ေနဦးမယ္ …

…………….

ငါ့ကို ေခၚေနမယ့္ ခ်စ္သူ
ေမွ်ာ္ေနမယ့္ ခ်စ္သူ …
အခ်ိန္တန္ေပမယ့္ ငါျပန္မေရာက္ႏိုင္ခဲ႕ …”
“ဟူး……………………”

ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္း အရွည္ၾကီးကို ခ်ရင္း ပိုလြမ္းရျပန္ေရာ။ ဘယ္ေတာ႕လဲဗ်ာ။ ဘယ္ေတာ႕မွ အဆင္ေျပၾကမွာလဲ။ မိသားစုဘ၀ ဘယ္ေတာ႕မွ ျပန္လည္ ေပါင္းစပ္ၾကမွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ကလည္း ေနာက္ျပန္မဆုတ္ခ်င္ေတာ႕ဘူး။
ခုခ်ိန္ဆို သမီးေလး …………….
သူအိပ္လို႕ ေကာင္းျပီေပါ႕။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕သာဆို သူဟာ ကၽြန္ေတာ္႕ရင္ကို ေျခနဲ႕ ကန္လိုက္။ ေခါင္းနဲ႕ တိုက္လိုက္။ ဒီအခ်ိန္ဆို အိပ္လို႕ ေကာင္းေနခ်ိန္ေပါ႕။ ခုေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္က မအိပ္ႏိုင္ေသး။ အိပ္လို႕လည္း မရႏိုင္ေသး။ ခြဲခြာျခင္းဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေလာကဟာ ျပည့္စံုျခင္းအေၾကာင္းအရာေတြကို ဘယ္ေလာက္ထိ ဆက္တိုက္ ေရးေနဦးမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဖတ္လုိ႕ မျပီးေသး။ သင္ယူလို႕ မျပီးေသး။
လြမ္းတယ္ ခ်စ္သူရယ္။
လြမ္းတယ္ သမီးရယ္။
လြမ္းတယ္ ေႏြးေထြးတဲ႕ မိသားစုဘ၀ေလးရယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္ေရးရမလဲ။ ေျပာျပပါဦး။ တဆိတ္ေလာက္။ ေျပာျပၾကပါဦး။
ဟုတ္ျပီ။ တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ္ ေရးရမယ့္ ၀ါက်မွာ ေအာက္ပါအတိုင္းပင္ ျဖစ္ေတာ႕တယ္။

“စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ႕ လူမ်ားကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ႕ စာအုပ္နံ႕ထြက္ေနတယ္။
အိုဘာမားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ဘီအီးတစ္လံုးတူတူသြားေသာက္မယ္ …
ျပီးေတာ႕ ……… ဘာညာသာကရာ .. ေနၾကာကြာစိ ….”

ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားက ဒီ၀တၳဳကို လြမ္းေနတဲ႕ ၀တၳဳလိုသာ လက္ခံေပးပါ။


ရင္နင့္ေအာင္