က်မႏွင့္ စာေရးျခင္း အတတ္ပညာ
|
5:22 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
သည္စာေလးကို
ခုပဲ ခ်ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္မိပါသည္။ က်မစိတ္ထဲတြင္
မြမ္းက်ပ္ေနသလိုခံစားရသည္မွာ မၾကာခဏပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ က်မသည္ ေလာဘၾကီးသူပီပီ
လုပ္ခ်င္တာေတြ အင္မတန္ကိုမ်ားလြန္းသည္။ တကယ္ေတာ့ စာေရးတယ္ဆိုတာ အင္မတန္
အာရုံစိုက္တည္ျငိမ္ရသည္။ က်မကမဟုတ္ တခါတေလ ဟိုဟာလုပ္ရမွာပါလား...
ဒီစာေရးရအုံးမယ္... ဟိုစာေရးရင္ ေကာင္းမလား..ဆိုတာမ်ိဳးေတြပင္ ရွိေနတတ္သည္။
ဒါေၾကာင့္ ဌားထားသည့္ စာအုပ္ေတြမွာ ခုထိပင္ တအုပ္မွ အဆုံးမသတ္ရေသးပါ။
ျပီးေအာင္မဖတ္ရေသးျဖစ္ေနသည္။
အခန္းတိုေလးေတြမို႔သာ ေတာ္ေသးသည္။ ခုလည္း က်မ သူငယ္ခ်င္းဆီက ဌားထားေသာ စာအုပ္ထဲက စာေတြကိုဖတ္ရင္းျဖင့္ တေယာက္ေယာက္ကို ျပန္ေျပာျပခ်င္မိသည္။ က်မသိပ္သေဘာက်သည့္ အေၾကာင္းအရာဆို က်မက အလြန္ ေျပာျပခ်င္တတ္သည္။ က်မ စာေတြေရးျခင္းမွာလည္း ဒါေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ တခါတရံ ေျပာျပခ်င္သည့္ အေၾကာင္းအရာေတြမွာ စိတ္ကူးထဲတြင္တပုံတပင္ရွိေနတတ္သည္။ လက္ကလိုက္ခ်မေရးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္…မ်ားစြာရွိေနခဲ့ပါသည္။
တကယ္ေတာ့ စာေရးရသည့္အလုပ္မွာ အေတာ္ကို မလြယ္ကူတာ ခုမွ လက္ေတြ႔သိလာရေတာ့သည္။ စာေရးျခင္းသည္လည္း အတတ္ပညာတခုျဖစ္သည္။ ပညာတတ္တိုင္းစာမေရးတတ္ပါ။ က်မဆို စာေတြသာသင္ေနသည္ စာေရးတဲ့ အတတ္ပညာကို ေသျခာစြာ မတတ္ပါ။
က်မသည္ စာဖတ္ပ်င္းသလို စာေရးတာကလည္း အင္မတန္ကို ညံ့သည္။ အိမ္မွာ ေမေမႏွင့္ေဖေဖက စာဖတ္သေလာက္ စာေတြ တကုပ္ကုပ္ႏွင့္ေရးသေလာက္ က်မက သိခ်င္သည့္ အေၾကာင္းအရာႏွင့္ ေက်ာင္းစာေလာက္သာ ၾကိဳးစားပမ္းစားဖတ္သည္။ အမွန္ေျပာရရင္ ဒိုင္ယာရီပင္ ေသျခာမေရးပါ။
အစကေတာ့ စိတ္ဖိစီးမူေလ်ာ့ရန္ စာေတြေရးသည္။ ခုေတာ့ စာေတြေရးရင္းေရးရင္း စိတ္ဖိစီးမူပင္တခါတေလရွိလာသည္။ သို႔ေသာ္ စာေရးျခင္းသည္ က်မအတြက္ ခြန္အားတခုျဖစ္လာခဲ့သည္။
စာေရးတာ လြယ္မယ္လို႔ ထင္ပါသလား… လြယ္ပါတယ္လို႔ ေျပာမယ့္သူမ်ားရွိေလမလားပဲ။ ခုတေလာ ဘေလာ့(Blog)စာမ်က္ႏွာေတြ ေဖ့စ္ဘြတ္(Facebook)လိုေနရာေတြမွာ လူတိုင္းေရးလို႔ရေနတာကိုး..
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးေနၾကတာကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။
က်မလို ငပ်င္းမွာ ေက်ာင္းကစာေတြကိုပင္ ေရးရတာ အေတာ္ငိုခ်င္မိသည္။ စာတမ္းေရးေတာ့ အေတာ္ကို ဒုကၡေရာက္ပါသည္။ အဆူသန္ကာ တိက်ေသာ က်မ၏ ပါေမာကၡႏွင့္ တက်က္က်က္ …ငိုလိုက္ေရးလိုက္ႏွင့္ ဆက္စပ္ ႏိုင္ငံေရးကိုမွ ေရးမိေသာ က်မမွာ တလည္လည္ျဖစ္ေနရပါသည္။ ခုလို စာေတြေရးျဖစ္တာ ဒါေၾကာင့္လည္းပါသည္။
သူမ်ားဘာသာမေျပာနဲ႔ ျမန္မာစာကိုေတာင္ ငါေရးတတ္ရဲ့လားလို႔ ေတြးမိကာ ေျပာျပခ်င္ေသာ အေၾကာင္းမ်ားကို အရင္ဆုံးစစီကာေရးခ် ၾကည့္မိသည္။ အေတာ္ကို မလြယ္ပါလား….ဘယ္လုိပုံစံေရးရလဲ။ ဘာအေၾကာင္းအရာကိုေရးရမလဲ စသည္ျဖင့္…ဒါေတြအျပင္ စာလုံးေပါင္းသတ္ပုံေတြက မမွန္..စာအျဖတ္အေတာက္က မွား ဘယ္ကစလို႔ ဘယ္လိုဆုံးရမလဲမသိ။ စာေၾကာင္းအဆက္အစပ္ကေရာ မွန္ပါရဲ့လား…. က်မစာကို ကိုယ္တိုင္ျပန္ဖတ္ၾကည့္ကာ အေတာ္ပင္ စိတ္ဆင္းရဲကာ ငိုခ်င္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိစၥမရွိပါေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြ သိျပီးေရာ အဆင္ေျပသလိုသာ ျပင္ဖတ္ၾကေပါ့လို႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေတြးေသးသည္။ သို႔ေသာ္ တင္ခါနီးေသာ္ အေတာ္ရွက္မိသည္။ စိတ္ျမန္ေတာ့ ေသျခာမစစ္ပဲ အမွားေတြႏွင့္တင္မိတတ္ေသးသည္။ ခုေတာ့ ျပန္ဖတ္ေလ ရွက္ေလျဖစ္ပါသည္။ အမွန္ေျပာရလွ်င္ မဆိုးပါဘူးဟု မွတ္ခ်က္ခ်ခံရလွ်င္ အေတာ္ပင္ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္မိသည္မွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ပင္။ က်မက အေပါင္းအသင္းလည္းမေပါပါ။ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြဆိုလွ်င္ က်မစာေရးတာကိုပင္မသိၾကပါ။ ဖတ္ျပီးေ၀ဖန္ပါလို႔ေတာင္ မနည္းေျပာယူရသည္။
ဒါဆို ဘာလို႔စာကေရးရတာလည္းလို႔ ေမးစရာရွိပါသည္။ သိေစခ်င္လို႔ပါလို႔ပင္ ေျဖရမည္။
အဓိက ခုလို စာေတြေရးျဖစ္တာကေတာ့ က်မရဲ့ ေဖေဖေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေဖေဖက အျမဲေျပာသည္ ႏိုင္ငံျခားမွာေနတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္အေတြ႔အၾကဳံေတြကို သူမ်ားကို ျပန္လည္ေ၀မွ်ဖို႔၊ သည္လိုအခ်ိန္ေတြေနာက္တေခါက္ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း၊ ဒိုင္ယာရီေရးမွတ္ဖို႔ မွတ္စုထားဖို႔ စာေရးဖို႔တိုက္တြန္းသည္။ က်မက ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ ခ်ာလည္ရိုက္ေနတာဆိုကာ.. မေရးခ်င္တာ ကိုယ့္ဖာသာ အေၾကာင္းျပသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ အားေသာ္လည္း အင္တာနက္ထဲမွာသာ ဟိုဟို သည္သည္ ၀င္ၾကည့္ေနသည္။
တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ေတြ မူလတန္းကထဲက စာေတြသင္ခဲ့ၾကသည္။ ေရးတတ္ေအာင္ဖတ္တတ္ေအာင္ ခုထိေရးၾကဖတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တတ္ပါသလား၊ ေတာ္လာပါသလားလို႔ေမးရင္ ....ဟုတ္ကဲ့..လို႔ေျဖရေအာင္ ဘာေတြေရးတတ္တာလည္း။ ဒါဆို ဟင့္အင္းေပါ့။ က်မကေတာ့ နေ၀တိန္ေတာင္ပင္ျဖစ္ေနမည္။
စာေရးတိုင္း စာေရးဆရာမဟုတ္ပါ။ တခိ်ဳ႔က အေတာ္ပင္ ဆဲြေဆာင္စြာေရးတတ္သည္။ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေအာင္ ေရးႏိုင္သူသည္ ေတာ္သည္ဟု က်မကထင္မိသည္။ တခ်ိဳ့စာေတြကေတာ့ ဗဟုသုတရသည္။ အက်ိဳးရွိသည့္စာမ်ိဳးေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်မ စာကိုပင္ေရြးမဖတ္တတ္ေသးပါ။ ဒါေၾကာင့္ခုထိ က်မ စာေရး စာဖတ္မတတ္ေသးဘူးလို႔ထင္ပါသည္။
က်မ အထက္တန္းေလာက္ကထဲက ဘာသာျပန္စာေပေတြ သိပ္ၾကိဳက္သည္။ ဖတ္ေကာင္းလို႔ သည္အတိုင္းဖတ္ေနလိုက္ခဲ့သည္။ ခုခ်ိန္မွာ ဘာသာျပန္စာေတြကိုၾကည့္ရင္း ဘယ္ေလာက္ေတာ္လိုက္သလဲ ဘယ္ေလာက္ခက္လိုက္သလဲဆိုတာ သိလာရသည္။ တခ်ိဳ့စာမွာ မူရင္းမေပ်ာက္ပဲ ေခ်ာေမြ႔စြာ ျပန္တတ္သည္။ တခ်ိဳ့မွာ တိုက္ရိုက္ျပန္ေရးကူးေရးေသာ္လည္း မူရင္းဆိုလိုခ်က္က သိပ္မေပၚေတာ့ပါ။ ဒါေတြကို သိတာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္အတန္းတုန္းက ပါေမာကၡေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ကို အဂံလိပ္လို မူရင္းတအုပ္ ကိုရီးယားလိုဘာသာျပန္ပါ စာၾကည့္တိုက္က ဌားကာဖတ္ၾကည့္ရသည္။ က်မမွာ အလုံးစုံနားမလည္ေသာ္လည္း ဆရာက အဲဒါအမိႈက္ေတြလို႔ ပစ္ခ်ရင္းေျပာေတာ့ က်မမွာ ကိုယ့္ဘာသာမဟုတ္ေတာ့ ေသျခာလည္း နားမလည္ေတာ့ စိတ္ေတြရႈပ္ခဲ့ရသည္။ သူက ဘာသာျပန္ေတြအေၾကာင္းေျပာျပသည္။
ယခုဆို ဆရာ ကင္နန္းဒိုရဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္ စာအုပ္ကို ျပန္ေျပာျပခ်င္သည္။ က်မမွာ ဘာသာျပန္ရင္းဆရာကိုအေတာ္ အားနာမိသည္ က်မေရးတာမေကာင္းလို႔ သာမန္လူေတြေလာက္ပင္ စိတ္မ၀င္စားကာ နားမလည္ဘူးဆိုလွ်င္ က်မေၾကာင့္စာေကာင္းတပုဒ္ ပ်က္ရမည္လို႔ ေတြးမိေတာ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ေသာကေရာက္ရသည္။
ပိုက္ဆံရလို႔ေရးျခင္း မဟုတ္ေသာ္လည္း က်မတို႔လို ပညာတတ္ တေယာက္အေနႏွင့္ ကိုယ္တတ္သေလာက္ေသာ အသိပညာကို မွ်ေ၀သင့္သည္လို႔ စဥ္းစားမိခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္ စာေတြေရးခဲ့ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ က်မမွာ မအားပါ။ လုပ္စရာေတြမွာ အမ်ားၾကီးပင္ ရွိပါသည္။ အခ်ိန္ယူကာ ေရးရသည္ကို ခုေတာ့ ေက်နပ္မိသလိုျဖစ္ပါသည္။ က်မကိုယ္တိုင္ေရးရင္း စာေရးျခင္းအတတ္ပညာကို သင္ယူေနသည္ဆိုလွ်င္မမွားပါ။
က်မက စာထိုင္ေရးေနလွ်င္ အိမ္သာပင္ မသြားျဖစ္ေတာ့ပါ။ သည္ေလာက္ေတာင္ ထိုင္ေရးေနတာပင္ ေကာင္းသလားလို႔ ေမးလွ်င္ တစက္မွ မေကာင္းပါ။ သို႔ေသာ္ ေရးေနပါသည္။ သိေစခ်င္လို႔ ေရးပါသည္။ ခုထိစာကို ေကာင္းစြာ မေရးႏိုင္ေသးေသာ္လည္း နဲနဲေလးျဖစ္ျဖစ္ တခုခုရေစခ်င္ပါသည္။ မေကာင္းတဲ့အတြက္ ဖတ္တဲ့သူေတြကို အလြန္အားနာမိေသာ္လည္း ၾကိဳးစားေရးမိပါသည္။ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္စိတ္မွာ ယခုထိမရွိပါ။ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္လို႔ ေရးျခင္းမဟုတ္ပါ။ ဆရာေတြေျပာသလို စာမ်ားမ်ားေရးပါ ဆိုတာကို ျပန္သတိရရင္း ေရးေနပါသည္။
စာေကာင္းတပုဒ္ျဖစ္ဖို႔ လုံလစိုက္ရသည္တဲ့။ ဆရာ ကင္နန္းဒို စာထဲမွာ စာဆိုတာ ဒီအတိုင္း ေရးတိုင္းမေကာင္းပါ။ ပုံမွန္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စိတ္၀င္စားမူနဲ႔ ေလ့က်င္မူကတဆင့္ စြမ္းရည္ကိုရယူပါတဲ့။ သင္လည္း စာကိုဖတ္ျပီး စာကို ေကာင္းစြာေရးတတ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးရွိရင္ တခါတရံမွာ အခ်ိန္ကို ေပးျပီး ေလ့လာပါ၊ ေလ့က်င့္ပါ၊ မွတ္သားပါ၊ က်က္မွတ္ပါ၊ ကူးယူ ေရးခ်လိုက္ပါတဲ့… စာကို ေကာင္းစြာေရးမည္ဆိုလွ်င္ ေတြးေခၚျခင္း နက္နက္နဲနဲရွိရမယ္၊ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ရမယ္၊ စာစီခိုင္မာရမယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ စာေရးျခင္းသည္ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းအတြင္းမွာ အလြန္အေရးၾကီးတဲ့ လုံလစိုက္ထုတ္မူတခုဆိုလွ်င္မမွားေပ။ စာဆိုတာ အျမဲတမ္း ခြန္အားတခုျဖစ္ပါသည္တဲ့…..
က်မအတြက္လည္း စာဖတ္ျဖင္း၊ စာေရးျခင္းသည္ မရွိမျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို အေဖာ္လုပ္ေနရျခင္းႏွင့္တူပါသည္။
အင္ၾကင္း
1:10 am
27 July 2011
အခန္းတိုေလးေတြမို႔သာ ေတာ္ေသးသည္။ ခုလည္း က်မ သူငယ္ခ်င္းဆီက ဌားထားေသာ စာအုပ္ထဲက စာေတြကိုဖတ္ရင္းျဖင့္ တေယာက္ေယာက္ကို ျပန္ေျပာျပခ်င္မိသည္။ က်မသိပ္သေဘာက်သည့္ အေၾကာင္းအရာဆို က်မက အလြန္ ေျပာျပခ်င္တတ္သည္။ က်မ စာေတြေရးျခင္းမွာလည္း ဒါေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ တခါတရံ ေျပာျပခ်င္သည့္ အေၾကာင္းအရာေတြမွာ စိတ္ကူးထဲတြင္တပုံတပင္ရွိေနတတ္သည္။ လက္ကလိုက္ခ်မေရးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္…မ်ားစြာရွိေနခဲ့ပါသည္။
တကယ္ေတာ့ စာေရးရသည့္အလုပ္မွာ အေတာ္ကို မလြယ္ကူတာ ခုမွ လက္ေတြ႔သိလာရေတာ့သည္။ စာေရးျခင္းသည္လည္း အတတ္ပညာတခုျဖစ္သည္။ ပညာတတ္တိုင္းစာမေရးတတ္ပါ။ က်မဆို စာေတြသာသင္ေနသည္ စာေရးတဲ့ အတတ္ပညာကို ေသျခာစြာ မတတ္ပါ။
က်မသည္ စာဖတ္ပ်င္းသလို စာေရးတာကလည္း အင္မတန္ကို ညံ့သည္။ အိမ္မွာ ေမေမႏွင့္ေဖေဖက စာဖတ္သေလာက္ စာေတြ တကုပ္ကုပ္ႏွင့္ေရးသေလာက္ က်မက သိခ်င္သည့္ အေၾကာင္းအရာႏွင့္ ေက်ာင္းစာေလာက္သာ ၾကိဳးစားပမ္းစားဖတ္သည္။ အမွန္ေျပာရရင္ ဒိုင္ယာရီပင္ ေသျခာမေရးပါ။
အစကေတာ့ စိတ္ဖိစီးမူေလ်ာ့ရန္ စာေတြေရးသည္။ ခုေတာ့ စာေတြေရးရင္းေရးရင္း စိတ္ဖိစီးမူပင္တခါတေလရွိလာသည္။ သို႔ေသာ္ စာေရးျခင္းသည္ က်မအတြက္ ခြန္အားတခုျဖစ္လာခဲ့သည္။
စာေရးတာ လြယ္မယ္လို႔ ထင္ပါသလား… လြယ္ပါတယ္လို႔ ေျပာမယ့္သူမ်ားရွိေလမလားပဲ။ ခုတေလာ ဘေလာ့(Blog)စာမ်က္ႏွာေတြ ေဖ့စ္ဘြတ္(Facebook)လိုေနရာေတြမွာ လူတိုင္းေရးလို႔ရေနတာကိုး..
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးေနၾကတာကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။
က်မလို ငပ်င္းမွာ ေက်ာင္းကစာေတြကိုပင္ ေရးရတာ အေတာ္ငိုခ်င္မိသည္။ စာတမ္းေရးေတာ့ အေတာ္ကို ဒုကၡေရာက္ပါသည္။ အဆူသန္ကာ တိက်ေသာ က်မ၏ ပါေမာကၡႏွင့္ တက်က္က်က္ …ငိုလိုက္ေရးလိုက္ႏွင့္ ဆက္စပ္ ႏိုင္ငံေရးကိုမွ ေရးမိေသာ က်မမွာ တလည္လည္ျဖစ္ေနရပါသည္။ ခုလို စာေတြေရးျဖစ္တာ ဒါေၾကာင့္လည္းပါသည္။
သူမ်ားဘာသာမေျပာနဲ႔ ျမန္မာစာကိုေတာင္ ငါေရးတတ္ရဲ့လားလို႔ ေတြးမိကာ ေျပာျပခ်င္ေသာ အေၾကာင္းမ်ားကို အရင္ဆုံးစစီကာေရးခ် ၾကည့္မိသည္။ အေတာ္ကို မလြယ္ပါလား….ဘယ္လုိပုံစံေရးရလဲ။ ဘာအေၾကာင္းအရာကိုေရးရမလဲ စသည္ျဖင့္…ဒါေတြအျပင္ စာလုံးေပါင္းသတ္ပုံေတြက မမွန္..စာအျဖတ္အေတာက္က မွား ဘယ္ကစလို႔ ဘယ္လိုဆုံးရမလဲမသိ။ စာေၾကာင္းအဆက္အစပ္ကေရာ မွန္ပါရဲ့လား…. က်မစာကို ကိုယ္တိုင္ျပန္ဖတ္ၾကည့္ကာ အေတာ္ပင္ စိတ္ဆင္းရဲကာ ငိုခ်င္မိပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိစၥမရွိပါေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြ သိျပီးေရာ အဆင္ေျပသလိုသာ ျပင္ဖတ္ၾကေပါ့လို႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေတြးေသးသည္။ သို႔ေသာ္ တင္ခါနီးေသာ္ အေတာ္ရွက္မိသည္။ စိတ္ျမန္ေတာ့ ေသျခာမစစ္ပဲ အမွားေတြႏွင့္တင္မိတတ္ေသးသည္။ ခုေတာ့ ျပန္ဖတ္ေလ ရွက္ေလျဖစ္ပါသည္။ အမွန္ေျပာရလွ်င္ မဆိုးပါဘူးဟု မွတ္ခ်က္ခ်ခံရလွ်င္ အေတာ္ပင္ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္မိသည္မွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ပင္။ က်မက အေပါင္းအသင္းလည္းမေပါပါ။ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြဆိုလွ်င္ က်မစာေရးတာကိုပင္မသိၾကပါ။ ဖတ္ျပီးေ၀ဖန္ပါလို႔ေတာင္ မနည္းေျပာယူရသည္။
ဒါဆို ဘာလို႔စာကေရးရတာလည္းလို႔ ေမးစရာရွိပါသည္။ သိေစခ်င္လို႔ပါလို႔ပင္ ေျဖရမည္။
အဓိက ခုလို စာေတြေရးျဖစ္တာကေတာ့ က်မရဲ့ ေဖေဖေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေဖေဖက အျမဲေျပာသည္ ႏိုင္ငံျခားမွာေနတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္အေတြ႔အၾကဳံေတြကို သူမ်ားကို ျပန္လည္ေ၀မွ်ဖို႔၊ သည္လိုအခ်ိန္ေတြေနာက္တေခါက္ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္း၊ ဒိုင္ယာရီေရးမွတ္ဖို႔ မွတ္စုထားဖို႔ စာေရးဖို႔တိုက္တြန္းသည္။ က်မက ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ ခ်ာလည္ရိုက္ေနတာဆိုကာ.. မေရးခ်င္တာ ကိုယ့္ဖာသာ အေၾကာင္းျပသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ အားေသာ္လည္း အင္တာနက္ထဲမွာသာ ဟိုဟို သည္သည္ ၀င္ၾကည့္ေနသည္။
တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ေတြ မူလတန္းကထဲက စာေတြသင္ခဲ့ၾကသည္။ ေရးတတ္ေအာင္ဖတ္တတ္ေအာင္ ခုထိေရးၾကဖတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တတ္ပါသလား၊ ေတာ္လာပါသလားလို႔ေမးရင္ ....ဟုတ္ကဲ့..လို႔ေျဖရေအာင္ ဘာေတြေရးတတ္တာလည္း။ ဒါဆို ဟင့္အင္းေပါ့။ က်မကေတာ့ နေ၀တိန္ေတာင္ပင္ျဖစ္ေနမည္။
စာေရးတိုင္း စာေရးဆရာမဟုတ္ပါ။ တခိ်ဳ႔က အေတာ္ပင္ ဆဲြေဆာင္စြာေရးတတ္သည္။ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေအာင္ ေရးႏိုင္သူသည္ ေတာ္သည္ဟု က်မကထင္မိသည္။ တခ်ိဳ့စာေတြကေတာ့ ဗဟုသုတရသည္။ အက်ိဳးရွိသည့္စာမ်ိဳးေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ က်မ စာကိုပင္ေရြးမဖတ္တတ္ေသးပါ။ ဒါေၾကာင့္ခုထိ က်မ စာေရး စာဖတ္မတတ္ေသးဘူးလို႔ထင္ပါသည္။
က်မ အထက္တန္းေလာက္ကထဲက ဘာသာျပန္စာေပေတြ သိပ္ၾကိဳက္သည္။ ဖတ္ေကာင္းလို႔ သည္အတိုင္းဖတ္ေနလိုက္ခဲ့သည္။ ခုခ်ိန္မွာ ဘာသာျပန္စာေတြကိုၾကည့္ရင္း ဘယ္ေလာက္ေတာ္လိုက္သလဲ ဘယ္ေလာက္ခက္လိုက္သလဲဆိုတာ သိလာရသည္။ တခ်ိဳ့စာမွာ မူရင္းမေပ်ာက္ပဲ ေခ်ာေမြ႔စြာ ျပန္တတ္သည္။ တခ်ိဳ့မွာ တိုက္ရိုက္ျပန္ေရးကူးေရးေသာ္လည္း မူရင္းဆိုလိုခ်က္က သိပ္မေပၚေတာ့ပါ။ ဒါေတြကို သိတာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္အတန္းတုန္းက ပါေမာကၡေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ကို အဂံလိပ္လို မူရင္းတအုပ္ ကိုရီးယားလိုဘာသာျပန္ပါ စာၾကည့္တိုက္က ဌားကာဖတ္ၾကည့္ရသည္။ က်မမွာ အလုံးစုံနားမလည္ေသာ္လည္း ဆရာက အဲဒါအမိႈက္ေတြလို႔ ပစ္ခ်ရင္းေျပာေတာ့ က်မမွာ ကိုယ့္ဘာသာမဟုတ္ေတာ့ ေသျခာလည္း နားမလည္ေတာ့ စိတ္ေတြရႈပ္ခဲ့ရသည္။ သူက ဘာသာျပန္ေတြအေၾကာင္းေျပာျပသည္။
ယခုဆို ဆရာ ကင္နန္းဒိုရဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္ စာအုပ္ကို ျပန္ေျပာျပခ်င္သည္။ က်မမွာ ဘာသာျပန္ရင္းဆရာကိုအေတာ္ အားနာမိသည္ က်မေရးတာမေကာင္းလို႔ သာမန္လူေတြေလာက္ပင္ စိတ္မ၀င္စားကာ နားမလည္ဘူးဆိုလွ်င္ က်မေၾကာင့္စာေကာင္းတပုဒ္ ပ်က္ရမည္လို႔ ေတြးမိေတာ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ေသာကေရာက္ရသည္။
ပိုက္ဆံရလို႔ေရးျခင္း မဟုတ္ေသာ္လည္း က်မတို႔လို ပညာတတ္ တေယာက္အေနႏွင့္ ကိုယ္တတ္သေလာက္ေသာ အသိပညာကို မွ်ေ၀သင့္သည္လို႔ စဥ္းစားမိခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္ စာေတြေရးခဲ့ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ က်မမွာ မအားပါ။ လုပ္စရာေတြမွာ အမ်ားၾကီးပင္ ရွိပါသည္။ အခ်ိန္ယူကာ ေရးရသည္ကို ခုေတာ့ ေက်နပ္မိသလိုျဖစ္ပါသည္။ က်မကိုယ္တိုင္ေရးရင္း စာေရးျခင္းအတတ္ပညာကို သင္ယူေနသည္ဆိုလွ်င္မမွားပါ။
က်မက စာထိုင္ေရးေနလွ်င္ အိမ္သာပင္ မသြားျဖစ္ေတာ့ပါ။ သည္ေလာက္ေတာင္ ထိုင္ေရးေနတာပင္ ေကာင္းသလားလို႔ ေမးလွ်င္ တစက္မွ မေကာင္းပါ။ သို႔ေသာ္ ေရးေနပါသည္။ သိေစခ်င္လို႔ ေရးပါသည္။ ခုထိစာကို ေကာင္းစြာ မေရးႏိုင္ေသးေသာ္လည္း နဲနဲေလးျဖစ္ျဖစ္ တခုခုရေစခ်င္ပါသည္။ မေကာင္းတဲ့အတြက္ ဖတ္တဲ့သူေတြကို အလြန္အားနာမိေသာ္လည္း ၾကိဳးစားေရးမိပါသည္။ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္စိတ္မွာ ယခုထိမရွိပါ။ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္လို႔ ေရးျခင္းမဟုတ္ပါ။ ဆရာေတြေျပာသလို စာမ်ားမ်ားေရးပါ ဆိုတာကို ျပန္သတိရရင္း ေရးေနပါသည္။
စာေကာင္းတပုဒ္ျဖစ္ဖို႔ လုံလစိုက္ရသည္တဲ့။ ဆရာ ကင္နန္းဒို စာထဲမွာ စာဆိုတာ ဒီအတိုင္း ေရးတိုင္းမေကာင္းပါ။ ပုံမွန္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စိတ္၀င္စားမူနဲ႔ ေလ့က်င္မူကတဆင့္ စြမ္းရည္ကိုရယူပါတဲ့။ သင္လည္း စာကိုဖတ္ျပီး စာကို ေကာင္းစြာေရးတတ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးရွိရင္ တခါတရံမွာ အခ်ိန္ကို ေပးျပီး ေလ့လာပါ၊ ေလ့က်င့္ပါ၊ မွတ္သားပါ၊ က်က္မွတ္ပါ၊ ကူးယူ ေရးခ်လိုက္ပါတဲ့… စာကို ေကာင္းစြာေရးမည္ဆိုလွ်င္ ေတြးေခၚျခင္း နက္နက္နဲနဲရွိရမယ္၊ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ရမယ္၊ စာစီခိုင္မာရမယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ စာေရးျခင္းသည္ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းအတြင္းမွာ အလြန္အေရးၾကီးတဲ့ လုံလစိုက္ထုတ္မူတခုဆိုလွ်င္မမွားေပ။ စာဆိုတာ အျမဲတမ္း ခြန္အားတခုျဖစ္ပါသည္တဲ့…..
က်မအတြက္လည္း စာဖတ္ျဖင္း၊ စာေရးျခင္းသည္ မရွိမျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို အေဖာ္လုပ္ေနရျခင္းႏွင့္တူပါသည္။
အင္ၾကင္း
1:10 am
27 July 2011
0 comments:
Post a Comment