အေရြ႕ေခတ္၀တၳဳေလးပါ

မာမာ

ျမန္ျမန္လုပ္စမ္းပါ ပူစူးမရယ္… ညည္းကေလ ဘာမဆို အရမ္းကို ေႏွးေကြးတာပဲ၊ ေနရာ ေကာင္းေကာင္းမရမွ ဟုတ္ေပ့ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္…”

ဘြားေအးတင္တစ္ေယာက္ ေျမးျဖစ္သူ ပူစူးမကို ျဗစ္ေတာက္ျဗစ္ေတာက္ ေျပာေနရင္းက ေျမျဖဴခဲပိုင္းေလးကို စကၠဴပိုင္းေလးျဖင့္ ထုတ္လိုက္သည္။ အုန္းတံမ်က္စည္း အတိုေလးကိုလည္ ယူလိုက္၏။ အခ်ိန္က ညေန(၅)နာရီခန္႔။ က်ေနအရွိန္က က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ ရွိေနေသးေသာ္လည္း သည္အခ်ိန္ေလာက္ သြားကာမွ အေရွ႕ပိုင္းေလာက္မွာ ေနရာရႏိုင္သည္။ တေအာင့္ေနေတာ့ ေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္ အိမ္ကေန ငါးမိနစ္သာသာ ေလွ်ာက္လွ်င္ရေသာ ထိုေနရာသို႔ ဦးတည္လွ်က္သြားေနၾကသည္။

ဘြားေအးတင္က အသက္ (၇၀)ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္သည္။ ရွည္သည့္အရပ္ေၾကာင့္ ခါးက ကိုင္းခ်င္ေနၿပီ။ သြားေတြ မေကာင္းလို႕ အံကပ္တတ္ေနရၿပီ။ မ်က္လံုးကေတာ့ မမႈန္ေသး။ စာေကာင္းေကာင္း ဖတ္ႏိုင္ေသးသည္။ ကိုယ္တိုင္ေစ်း၀ယ္၊ ကိုယ္တိုင္ခ်က္ျပဳတ္ရမွ ေက်နပ္သူျဖစ္သည္။ တစ္ဘက္ခန္းတြင္ေနသည့္ ေလးတန္းေက်ာင္းသူ ေျမးမ ပူစူးမက ဘြားေအးတင္၏ လက္ကတံုး ေတာင္ေ၀ွးျဖစ္သည္။

သူတို႔ ေရာက္သြားေတာ့ ပိတ္ကားေတာင္ ေထာင္ထားၿပီးႏွင့္ေလၿပီ။ ထိုေနရာတ၀ိုက္မွာ သူလိုကိုယ္လို ေနရာဦးသူေတြေရာ၊ အထူးသျဖင့္ ကေလးမ်ားက အခ်င္းခ်င္း ဟိုသည္ ေျပးလႊား ကစားေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ဘြားေအးတင္တစ္ေယာက္ ပတ္၀န္းက်င္ကို မ်က္လံုးေ၀့ၾကည့္လိုက္ၿပီး ပိတ္ကားႏွင့္ အလည္တည့္တည့္က်သည့္  တတိယလိုင္းေလာက္မွာ ေနရာယူဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ လက္ထဲတြင္ ပါလာသည့္ ေျမျဖဴခဲျဖင့္ ကတၱရာလမ္းမေပၚတြင္ “ပူစူးမ” ဟု အေလာေတာ္ ခပ္ႀကီးႀကီးေလး ေရးလိုက္ၿပီး ယူလာသည့္ တစ္ေယာက္အိပ္ ဖ်ာအရြယ္အစားကို မွန္းလို႔ ေလးေထာင့္ အကြက္ခ်ကာ စည္းတားလိုက္သည္။ သည္လို စည္းတားလိုက္တာက ေနရာပိုင္ရွင္ရွိသည္ ဆိုသည့္သေဘာပင္။

“ ေတာ္ေသးတယ္ေနာ္ အဖြား၊ ပူစူးတို႔ ေနရာက အေနာက္နား သိပ္မေရာက္လို႔ ” ဆိုၿပီး သူ ရထားသည့္ ေနရာေလးအတြက္ ဂုဏ္ယူသလို ေျပာလိုက္သည္။ သူလို ကိုယ္လိုေနရာဦးေနၾကသည့္ လူမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ပူစူးေပ်ာ္လာမိသည္။

“ ဒါေၾကာင့္ ညည္းကို ေလာေနရတာေပါ့ ေအရယ္၊ မဟုတ္ရင္ ဟိုးအေနာက္ေရာက္ရင္ ၾကည့္ရတာ အရသာမရွိေတာ့ဘူး ”

ပူစူးမက ဖြားေအးတင္ အသင့္ယူလာသည့္ လက္ထဲက အုန္းတံမ်က္စည္းတိုေလးကို လွမ္းယူၿပီး ဦးထားသည့္ ေနရာတစ္၀ိုက္က သဲေတြ၊ ဖုန္ေတြကို ေျပာင္ေအာင္္လွည္းေန၏။ မၾကာခင္ တစ္ဘက္လမ္းမွာေနသည့္ ဘြားေအးတင္၏ သားအငယ္၊ ပူစူးမရဲ႕ဦးေလးက သူ႔သား အျမႊာႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ ေနာင္ေနာင္၊ ေမာင္ေမာင္တို႔ႏွင့္အတူ ေရာက္လာ၏။ အစ္ကိုေတြ ေရာက္လာသျဖင့္ ပူစူးမ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ ေပ်ာ္ေနေလေတာ့သည္။ ဦးထားေသာ ေနရာမွာ သူတို႔ သားအဖေတြကို ထားခဲ့ၿပီး ေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္ ေရမိုးခ်ဳိး၊ ထမင္းစားဖို႔  အိမ္ခဏ ျပန္လာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ေလာက္ထဲက ပြဲေစ်းတန္းက မုန္႔ဆိုင္မ်ားတြင္ မုန္႔၀ယ္စားသူမ်ား၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ လာၾကသူမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနေလၿပီ။

သနပ္ခါးအေဖြးသားႏွင့္ ေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္သာမက၊ ပူစူးမ၏ ေမေမႏွင့္ ေဖေဖပါ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ အိမ္မွ ထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အေတာ္ပင္ ေမွာင္စပ်ဳိးေနေလၿပီ။ ယခုလို ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရတာ ပူစူးမအတြက္ ပထမဆံုး အေတြ႔အႀကံဳျဖစ္သျဖင့္ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားလွ်က္ရွိ၏။ ပူစူးမ၏ လက္ထဲမွာေတာ့ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ေခါက္ထားၿပီး ဂုန္နီႀကိဳးျဖင့္ စည္းထားသည့္ သင္ဖ်ဳးဖ်ာေလးကို ပိုက္လွ်က္။

ေနရာေရာက္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ ပိတ္ကားေပၚတြင္ အစမ္းထိုးသည့္ အရုပ္မ်ားပင္ ေပၚေနေလၿပီ။ ရုပ္ရွင္ျပစက္က ထြက္လာသည့္ ဆလိုက္မီးေရာင္တန္းက ပိတ္ကားေပၚတြင္ ပံုရိပ္ထင္ေစသည္ကို  ၾကည့္ၿပီး ပူစူးမမွာ တအ့ံတၾသ ျဖစ္ေနမိ၏။ ေနာင္ေနာင္၊ ေမာင္ေမာင္တို႔အေမ ေဒၚေလးပါ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ ေဒၚေလးက ပူစူးလက္ထဲက ဂုန္နီႀကိဳး စည္းထားသည့္ တစ္ေယာက္အိပ္ ဖ်ာေလးကို ယူ၍ ခ်ခင္းလိုက္သည္။ ပူစူးမတို႔ ကေလးတစ္သိုက္ ဖ်ာေပၚတြင္ ေနရာယူလိုက္သည္။ ေမာင္ႏွမေတြ တစ္ေယာက္အိပ္ဖ်ာေပၚ တိုးေ၀ွ႔ထိုင္ရင္း အသံစူးစူးႏွင့္ အလုအယက္ စကားေျပာရင္း ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ဖြားေအးတင္၏ မ်က္ႏွာမွာလည္း အၿပံဳးေတြ တစိုစိုႏွင့္။

ကပ္ေစးနည္းတတ္သည့္ ေနာင္ေနာင္ပင္ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး သူ႔လက္ထဲက မုန္႕ေလေပြခ်ပ္အႀကီးႀကီးကို ပူစူးမ စားဖို႔ တစ္၀က္ဖဲ့ေပးသည္။ မုန္႔ေလေပြခ်ဳိခ်ဳိကို ပလုပ္ပေလာင္း တဂၽြမ္းဂၽြမ္း ဖဲ့စားရင္း ပူစူးမ ေပ်ာ္ေနမိ၏။ ေမာင္ေမာင့္လက္ထဲမွာေတာ့ ေကာင္းကင္ထက္ တလူလူလြင့္ေနသည့္ မိုးပ်ံပူေဖာင္းတစ္လံုး။ ေမေမကေတာ့ ပြဲေစ်းတန္းက မုန္႔ေတြကို ေစ်းႀကီးသည္၊ မသန္႔ရွင္းဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ပူစူးမကို ဘာမွ် ၀ယ္မေကၽြးေပ။

ဖြားေအးတင္ကေတာ့ ရုပ္ရွင္စျပလို႔ စာတမ္းထိုးသည္ႏွင့္ ပိတ္ကားေပၚက အျဖဴအမည္းရုပ္ရွင္ကို နဂါးေဆးေပါ့လိပ္ႀကီး အေငြ႔တေထာင္းေထာင္ ထေအာင္ ဖြာလွ်က္က မ်က္ေတာင္မခတ္စတမ္း ၾကည့္ေတာ့သည္။ ပူစူးမတို႔ ကေလးတသိုက္ကေတာ့ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ထက္ ေမေမအိမ္က ယူလာသည့္ ဥတစ္လံုးခ်ဳိင့္ထဲက လက္ဖက္သုတ္ကို စားဖို႔သာ မ်က္ေစာင္းထိုးေနေလၿပီ။

ဖြားေအးတင္ ရုပ္ရွင္မၾကည့္ရသည္မွာ ၾကာၾကာလွေခ်ၿပီ။ မွတ္မွတ္ရရ ေရႊဗဟိုရံုမွာတင္သည့္ သုေမာင္ႏွင့္ ေမခလာတို႔၏ “ အၾကင္တို႔လင္မယား” ကို ၾကည့္ၿပီးထဲက ရုပ္ရွင္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့သည္မွာ ေလးငါးလပင္ မကခ်င္ေတာ့။ ပြဲႀကိဳက္သူ ဘြားေအးတင္တစ္ေယာက္ အခုလို လြတ္လပ္ေရးေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ပိတ္ကားေထာင္ျပသည့္ ရုပ္ရွင္မ်ဳိးဆို အလြတ္မေပး ၾကည့္တတ္သည္။ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ ငါးကားေပါင္း မိုးအလင္းျပမယ္ဆို ေၾကညာထားေသာ္လည္း ဖြားေအးတင္က သူႀကိဳက္သည့္ မင္းသားဖိုးပါႀကီးႏွင့္ ေက်ာ္ဟိန္း ပါ၀င္သည့္ ပထမဆံုးျပမည့္ “တစ္ခါကတစ္ဘ၀” ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားကိုဘဲ ၾကည့္ၿပီး ျပန္အိပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားသည္။

ဇာတ္ကားတစ္၀က္ေလာက္ အေရာက္မွာေတာ့ ပူစူးမတစ္ေယာက္ ငိုက္ျမည္းလွ်က္ ေဖေဖ့ေပါင္ေပၚတြင္ ေခါင္းအံုးကာ အိပ္ေလေတာ့သည္။ ေနာင္ေနာင္ကလည္း အလားတူ သူ႔အေဖေပါင္ေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလၿပီ။ ေမာင္ေမာင္တစ္ေယာက္သာ လူႀကီးေတြႏွင့္အတူ လက္ဖက္သုတ္ေလး စားရင္း ဇြဲေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ဆက္ၾကည့္ေနႏိုင္သည္။ ဖိုးပါႀကီးဆို အသည္းစြဲႀကိဳက္သည့္ ဖြားေအးတင္ကေတာ့ လက္ထဲက မီးေသေနသည့္ နဂါးေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးကို မီးညွိဖို႔ ေမ့သည္အထိ ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားကို စူးစိုက္ၾကည့္ကာ ဇာတ္ရွိန္တက္ ေနေလေတာ့သည္။

ဒီေန႔ ေဒၚေမလဲ့တစ္ေယာက္ မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာထ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးဖြင့္ထဲက အလုပ္မ်ားေနသည္။ မေန႔က ညေစ်းမွာ ႀကိဳတင္ ၀ယ္ထားသည့္ ဟင္းလ်ာမ်ားကို မီးဖိုထဲမွာ တစ္အိုးၿပီး တစ္အိုး မီးဆက္ေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္ေနရသည္။  ဒီေန႔ ေမာင္ေလးတို႔ မိသားစုေရာ၊ ေယာကၡမႀကီးေတြ အိမ္ကေရာ လာၾကမည္။ အိမ္က လူနဲ႔ပါဆို မရွိဘူးဆို အနည္္ေလး လူဆယ္္ေယာက္ေလာက္ရွိမွာမို႔ ၀ီရိယေကာင္းေကာင္းႏွင့္ မနက္ေစာေစာထဲက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ေရာက္ေနခဲ့သည္။ ေတာ္ေသးသည္။ သမီးႀကီးပူစူးမက အားကိုးရသည့္ တကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီမို႔ အေမျဖစ္သူကို ကူညီေပးႏိုင္ေလၿပီ။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေခၽြးတစ္လံုးလံုးႏွင့္ ခ်က္လိုက္ၾကတာ မနက္ကိုးနာရီ မထိုးခင္ အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ေတာင္သူလယ္သမားေန႔က ေသာၾကာေန႔ က်တာမို႔  စေန၊ တနဂၤေႏြပါေပါင္းၿပီး ပိတ္ရက္သံုးရက္ရတုန္း ယခုလို ခ်ိန္းၿပီး အိမ္မွာ စုကာ  ဗြီဒီယို ၾကည့္ဖို႔ ၿပီးခဲ့သည့္ အပတ္ထဲကပင္ ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားၾကျခင္းျဖစ္သည္။

“ ပူစူးေရ… ကိုးနာရီေတာင္ ထိုးေနၿပီ၊ စက္ဆရာ မလာေသးပါလား၊ ညည္းအေဖကို သြားၾကည့္ခိုင္း စမ္းပါဦးေအ၊ ေတာ္ၾကာ လူေတြေရာက္လာၿပီး စက္က မေရာက္လာေတာ့မွ ဟုတ္ေပ့ျဖစ္ေနမယ္ ”

ေဒၚေမလဲ့ ေျပာေနဆဲမွာပဲ တံခါးေခါက္သံ ၾကားလိုက္ရၿပီး စက္သမားႏွစ္ေယာက္  အေပၚစက္၊ ေအာက္စက္မ်ား သယ္လာၿပီး ေရာက္ခ်လာ၏။ ေဒၚေမလဲ့ စိတ္ေအးသြားၿပီး ေရခ်ဳိးဖို႔ရာ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ၀င္သြားေလသည္။  ပူစူးမ၏ ေဖေဖက…

“ ဘာအေခြေတြ ပါလာလဲ၊ မွာထားတာေတြေရာ ပါလာရဲ႕လား၊ ကၽြန္ေတာ့္အေမက သရဲကား၊ သမီးက ကုလားကား၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အက္ရွင္မွ ႀကိဳက္တာေနာ္ ”

ပူစူးေဖေဖက စက္သမား ထုတ္ျပသည့့္ အေခြေတြ ယူၾကည့္ေနတုန္း ပူစူးႀကိဳက္သည့္ ေျမြကားအေခြကာဗာကို  လွမ္းျပ၏။ ဤကုလားကားကို ပူစူးမ၏ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ၾကည့္စဥ္ကထဲပင္ ႀကိဳက္သျဖင့္ ထပ္မွာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

“ ဟိုတစ္ခါလို မႈိတက္အေခြေတြ ပါလာေသးလား၊ အေခြထစ္ေနရင္ ၾကည့္ရတာအရသာ မရွိဘူး”

အဖိုးက အရင္တစ္ခါ  ၾကည့္တုန္းက ဗြီဒီယို တိတ္ေခြမႈိေတြနဲ႔မို႔ အေခြထစ္ၿပီး ၾကည့္မရခဲ့တာကို သတိရၿပီး ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။

တစ္ေအာင့္ေနေတာ့ ေဒၚေမလဲ့၏ေမာင္ မိသားစုေရာက္လာၾကသည္။ ေနာင္ေနာင္ႏွင့္ ေမာင္ေမာင္လည္း လူႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၾကေလၿပီ။  မေရွးမေႏွာင္းမွာ ေဒၚေမလဲ့၏ ေယာကၡမမ်ား ေရာက္လာသျဖင့္ ပူစူးမက အဖိုးအဖြားမ်ားကို ပက္လက္ကုလားထိုင္ႏွစ္လံုးတြင္ ေနရာခ်ေပး၏။

ေဒၚေမလဲ့တစ္ေယာက္ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့၊ ရုပ္ရွင္သိပ္ႀကိဳက္သည့့္ မိခင္ႀကီးေဒၚေအးတင္ကို သတိရေနမိသည္။ ဖြားေအးတင္မဆံုးမွီ တယ္လီေဗးရွင္းေတြ ေပၚကာစကို္ မွီလိုက္ေသးသည္။ ရပ္ကြက္ေကာင္စီ ဥကၠ႒၏ ၿခံထဲတြင္ ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကား စမ္းသပ္အစီအစဥ္လႊင့္မည္၊ တယ္လီေဗးရွင္းစက္ႀကီးျဖင့္ ျပမည္ဆိုသျဖင့္ ဖြားေအးတင္တစ္ေယာက္ ေရွ႕ဆံုးကေန ပူစူးမနဲ႔အတူ သြားၾကည့္ခဲ့သည္။ ရုပ္ျမင္သံၾကားဆိုသည့္ ေလးေထာင့္စက္ထဲက အရုပ္ေတြ၊ အသံေတြ ေပၚလာသည္ကို ၾကည့္ခြင့္ရသျဖင့္ ဂုဏ္ယူေနမိသည္။ ဥကၠ႒ကလည္း ရုပ္ရွင္ႀကိဳက္သည့္ ဖြားေအးတင္အေၾကာင္းကို သိသျဖင့္ အေရွ႕ဆံုးမွာ ေနရာေသခ်ာေပး ၾကည့္ေစခဲ့သည္။ အဲ့သည္တုန္းက တစ္ရပ္ကြက္လံုးက လူေတြ ဥကၠ႒ၿခံထဲ ျပည့္သြားရသည္။

အခုလို ဗီဒီယိုတိတ္ေခြဇာတ္လမ္းေတြကို မိသားစုေတြနဲ႔အတူ အေမသာ ၾကည့္ရလွ်င္ ဘယ္ေလာက္မ်ား သေဘာၾကေနရွာမလဲဟု ေဒၚေမလဲ့ ေတြးေနမိသည္။

ေဒၚေမလဲ့တို႔ မိသားစုအေနျဖင့္ အျဖဴဳအမည္း တီဗီြေလးတစ္လံုးေသာ္မွ မ၀ယ္္ႏိုင္ေသးေပ။ ေဒၚေမလဲ့တို႔ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ သေဘာၤသား အိမ္တစ္အိမ္ႏွင့္ ဆရာ၀န္အိမ္ တစ္အိမ္သာ ကိုယ္ပိုင္ တီဗြီရွီသည္။ က်န္အိမ္မ်ားကေတာ့ တစ္လတစ္ႀကိမ္ေလာက္ ယခုလိုပင္ စက္သမားကို တစ္ရက္ငွား၍ ဗီဒီယိုၾကည့္ၾကသည္။ မိမိၾကည့္လိုသည့္  ဗီဒီယိုကားမ်ားကို စက္သမားကို ႀကိဳေျပာျပထားရသည္။ ေဒၚေမလဲ့တို႔လည္း တစ္လတစ္ႀကိမ္ေတာ့ အနည္းဆံုး ငွားၾကည့္ျဖစ္သည္။  ျပမည့္ေန႔ေရာက္လွ်င္ မိသားစု ေဆြမ်ဳိးေတြ စုၿပီး၊ အဲ့သည္ေန႔ တစ္ေန႔လံုး ဘယ္မွ မသြားၾကေတာ့့ပဲ ေလးငါးေျခာက္ကားကို တထိုင္ထဲ ၾကည့္ၾက၏။ အ့ံံၾသစရာေကာင္းတာက မေညာင္းညာ မညည္းေငြ႔ၾကပဲ တစ္ေန႔ထဲ တစ္ကားၿပီးတစ္ကား ဆက္တိုက္ ၾကည့္ႏို္င္ၾကျခင္းပင္။

စက္ဆရာ စက္ဆင္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာင္ေနာင္က အလင္းေရာင္ လံုေအာင္ ဧည့္ခန္းတံခါးမႀကီးႏွင့္ ျပဴတင္းတံခါးမ်ားကို လိုက္ပိတ္၏။ ဧည့္ခန္းမွာ ထြန္းထားသည့္ မီးေခ်ာင္းကိုလည္း ပိတ္လိုက္သည္။ ပူစူးက ႀကိမ္ေခြးေျခေလးတစ္လံုးယူလွ်က္ အဖြား၏ ပက္လက္ကုလားထိုင္ နံေဘးတြင္ ေနရာယူလိုက္သည္။ စက္ဆရာက ရီမုဒ္ကြန္ထရိုးေလးျဖင့္ စက္ကို ဖြင့္လိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒၚေမလဲ့တို႔ မိသားစုအားလံုး ဗီြဒီယိုဇာတ္လမ္းထဲ နစ္ေမ်ာသြားေတာ့သည္။

အေပၚစက္၊ ေအာက္စက္ဟုေခၚသည့္ ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ႏွင့္ ဗြီဒီယိုစက္သည္ စက္ဆရာပိုင္ျဖစ္သျဖင့္ စက္ဆရာက အစအဆံုး အတူၾကည့္ၿပီး၊ အေခြဖြင့္ေပးျခင္း၊ အေခြထစ္လွ်င္ျပဳျပင္ေပးျခင္း စသျဖင့့္ ၀န္ေဆာင္မႈမ်ားကို ဗီြဒီယိုျပေနသည့္တေလွ်ာက္ အကုန္တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ေပးသည္။ သရဲကားဖြင့္ထားေပးၿပီး စက္ဆရာ ေအာက္ခဏ ဆင္းေနစဥ္အခိုက္၊ သရဲကားမွ မင္းသားမင္းသမီး ခ်စ္ခန္းႀကိဳက္ခန္း နည္းနည္းၾကမ္းလာသျဖင့္္ အဖိုးက “ ေဟ့..ေဟ့.. မင္းတို႔ဟာေတြ လုပ္ဦး ” လို႔ ေအာ္သျဖင့္ ရုတ္တရက္ ဘယ္ခလုပ္ႏွိပ္လို႔ ဘယ္လိုေက်ာ္ရမည္ကို မသိသည့္ ပူစူးမ၏ ေဖေဖက သူေခါင္းအံုးအိပ္ၿပီး ၾကည့္ေနသည့္ ေခါင္းအုံုးႀကီး ယူလာၿပီး မ်က္ႏွာႀကီး နီျမန္းလွ်က္ တီဗြီမ်က္ႏွာျပင္ႀကီးကို သြားကြယ္ေလသည္။ မိသားစုေတြ အားလံုး အေဖ့အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေမာမိၾက၏။

ပူစူး (ေခၚ) လဲ့ရည္၀င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနရင္းက သူ႔ကို သိပ္ခ်စ္သည့္၊ ရုပ္ရွင္အလြန္ႀကိဳက္သည့္ ဖြားေအးတင္ကိုသာ ျပင္းျပင္းျပျပ သတိရေနမိေတာ့၏။

နားထဲ စူးခနဲ ျဖစ္သြားရသည္အထိ ရုတ္တရက္ က်ယ္ေလာင္သြားသည့္ သီခ်င္းသံေၾကာင့္ ေဒၚလဲ့ရည္၀င္းတစ္ေယာက္ ဆတူ အသံကို မိုင္ကုန္ျမွင့္လွ်က္ ေအာ္လိုက္၏။

“ ဂ်စ္တူးေရ… ေဘးပတ္၀န္းက်င္အိမ္ေတြနဲ႔၊ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ အသံကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ဖြင့္ရတာလဲ၊ အသံကို အခုခ်က္ခ်င္း တိုးလိုက္စမ္း… ”

“ ဟုတ္..ေမေမ ” ဟုု ဂ်စ္တူးက ျပန္ေျပာၿပီး အသံေလွ်ာ့လိုက္ေသာ္ျငား အာၿပဲႏွင့္ သီခ်င္းကို လိုက္ေအာ္ဆိုေနသံေၾကာင့္ ထူးမျခားနားပဲ နားထဲ ညံစီေနရ၏။

“ အိုးကေလး လႈပ္ပါေဟ့… အိုးကေလး လႈပ္ပါေဟ့… ေကာင္မေလးေတြ ”

“ အိုးကေလး လႈပ္ပါေဟ့… အိုးကေလး လႈပ္ပါေဟ့… ေကာင္မေလးေတြ ”

အိမ္ေရွ႕ခန္းေရာက္ေတာ့ ခြန္ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသား သားေတာ္ေမာင္ ဂ်စ္တူးက ဗြီစီဒီသီခ်င္းထဲက စိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္ႏွင့္အတူ စည္းခ်က္ညီညီ ကလွ်က္။ သူ႔ လက္ထဲမွာေတာ့ တီဗြီ ရီမုဒ္ကြန္ထရိုးကို ကိုင္ထားလွ်က္။ ေဒၚလဲ့ရည္၀င္း နံရံေပၚက နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့…

“ အလို… စတားေ၀ါလ္ခ်နယ္က အေမရိကန္အိုင္ေဒါလ္ အစီအစဥ္လာဖို႔ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ လိုေတာ့မွာပါလား ”

ဒီအစီအစဥ္ကို လြတ္လို႔မျဖစ္။ လံုး၀မွ လြတ္လို႔မျဖစ္။ အခုဆို ၿပိဳင္ပြဲက ဆီမီးဖိုင္နယ္ေတာင္ တက္ေနေလၿပီ။ အေမရိကားက အဆို၀ါသနာရွင္ေတြ အႀကိတ္အနယ္ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကသည့့္ ဤၿပိဳင္ပြဲကို အစမွသည္ ယခု ဆီမီးဖိုင္နယ္ေရာက္သည္အထိ လႏွင့္ခ်ီ၍          မပ်က္မကြက္ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့သည္။ မတတ္ႏိုင္။  ဗီတိုအာဏာျဖင့္ ဂ်စ္တူးလက္ထဲက ရီမုဒ္ကြန္ထရိုးကို ယူ၍ စတားေ၀ါလ္ခ်နယ္ကို ေျပာင္းလိုက္၏။ ဂ်စ္တူးက မ်က္ႏွာမေကာင္း၊ အေမကို ေပေစာင္းေစာင္းၾကည့္လွ်က္ သူ႕အခန္းထဲ ၀င္သြား၏။

ဂ်စ္တူးက ဖြားေအးတင္မ်ား ၀င္စားသလား မေျပာတတ္။ နည္းနည္းေလး မအားလိုက္ႏွင့္၊ အားသည္ႏွင့္ တီဗြီေရွ႕ေရာက္ေနသူ ျဖစ္သည္။ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့ ရုပ္ရွင္ကို မထစတမ္းကို ၾကည့္ေတာ့၏။ ၾကာလွ်င္ ေညာင္းခ်ိသြားမွာကိုေတာင္ စိုးရိမ္ရသည္။ ေဒၚလဲ့ရည္၀င္း ေတြးေနမိသည္။ အခုေခတ္က ဟိုးတုန္းက အေမတို႔ ေခတ္ကဲ့သို႔ု၊ အဖြားတို႔ေခတ္ကဲ့သို႔ မဟုတ္ေတာ့။ အစစ အရာရာ တိုးတက္ ထြန္းကားေနေလေသာ ေခတ္ျဖစ္ေနၿပီ။ တီဗြီ၊ ဗီြစီဒီစက္မရွိတဲ့ အိမ္ဆို၍ မရွိသေလာက္ပင္။ ရုပ္ရွင္ကို ဟိုးငယ္ငယ္တုန္းကလို လမ္းေပၚမွာ ပိတ္ကားေထာင္ ျပစရာမလို။ စက္ဆရာကို တခုတ္တရ ငွားၿပီး တစ္ေန႔ ေလးငါးေျခာက္ကားေပါင္း တစ္ထိုင္ထဲ ၾကည့္တဲ့ ေခတ္လည္း ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့ေလၿပီ။ ရုပ္ရွင္ရံုမွာေတာင္ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ကားေလာက္သာ သြားၾကည့္ျဖစ္ၾကေတာ့သည္။

တီဗြီဆိုလွ်င္ နံရံမွာ ဆိုက္ႀကီးခ်င္သေလာက္ႀကီး၊ အျပားလိုက္ ကပ္ထားႏိုင္ေလၿပီ။ ဗြီစီဒီစက္ေတြကလည္း လူႀကီးလက္တစ္၀ါးစာ ျပားျပားေသးေသးေလးေတြ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ဗြီဒီယိုိတိပ္ေခြေတြ မႈိတက္မွာလည္း မပူရေတာ့။ စီဒီအခ်ပ္ျပားေလးထဲမွာ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေပါင္းမ်ားစြာ ထည့္သိမ္းထား၍ ရေနေလၿပီ။ ရုပ္ျမင္သံၾကားလိုင္းမ်ားကလည္း အမ်ားႀကီးမို႔ မိမိႏွစ္သက္ရာလိုင္းကို အိမ္ထဲတြင္ သက္ေတာင့္သက္သာ ထိုင္ရင္း ခလုပ္ေလးေတြ ႏွိပ္လိုက္ယံုျဖင့္ ဇိမ္ႏွင့့္္ ေရြးခ်ယ္ ၾကည့္ႏိုင္ခြင့္ ရွိေနသည့္ေခတ္ ေရာက္ေနေလၿပီ။ အိုင္ေပါ့တို႔၊ ယူက်ဴ႕တို႔၊ တပ္ခ်္စခရင္တို႔အေၾကာင္းသာ ေျပာျပလွ်င္ ဖြားေအးတင္တစ္ေယာက္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ အ့ံံၾသေနမွာ ေသခ်ာသည္။ ယခုအခ်ိန္ ဖြားေအးတင္တို႔၊ အေမတို႔သာ ရွိလွ်င္ တီဗီေရွ႕က မခြာစတမ္းမ်ား ထိုင္ၾကည့္ေနၾကမည္လား မေျပာတတ္။

အဆိုၿပိဳင္ပြဲမွာ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူေတြက ပရိသတ္ကို ႏႈတ္ခြန္းပင္ဆက္ေနေလၿပီ။ သူမကေတာ့ ေက်းလက္သီခ်င္းအဆိုပိုင္သူ ေကာင္ေလးထက္၊ ေပါ့ပ္ခ်ဳိခ်ဳိေလးေတြကို ဆြဲေဆာင္မႈေကာင္းေကာင္းနဲ႔ သီဆိုတတ္တဲ့ ၀တုတ္ေကာင္မေလးကို ပထမရေစခ်င္မိသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္စီ သီခ်င္းသီဆိုကာ ပထမေနရာအတြက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနၾက၏။ အစီအစဥ္ထဲမွာ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ အားေပးေနသူ ပရိသတ္မ်ားနည္းတူ ေဒၚလဲ့ရည္၀င္းတစ္ေယာက္လည္း လက္ခုပ္လက္၀ါးမ်ားပင္ တီးလို႔ အားေပးမိသည္အထိ နစ္ေမ်ာကာ စ်ာန္၀င္ေနမိ၏။ ထိုစဥ္ တံခါးတြန္းဖြင့္သံ ၾကားလိုက္ရၿပီး အိမ္ထဲသို႔ ဂ်စ္တူးတို႔ အေဖ အူယားဖားယား ၀င္လာ၏။

“ မိန္းမေရ… ေပးေပး ရီမုဒ္…၊ မန္ယူနဲ႔ လီဗာပူးပြဲလာေနၿပီကြ၊ ဒီပြဲက မၾကည့္လို႔ မျဖစ္ဘူး”

အလုပ္က ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ႔လက္ထဲက လက္ဆြဲအိတ္ႀကီးကို  ေဒၚလဲ့ရည္၀င္းလက္ထဲ အတင္း ထိုးသိပ္ထည့္ေပးၿပီး အ၀တ္အစားပင္ မလဲႏိုင္ပဲ ရီမုဒ္ကြန္ထရိုးကို ေျပာေျပာဆိုဆို လွမ္းယူကာ အီးအက္စ္ပီအန္ အားကစားလိုင္းကို ေျပာင္းခ်လိုက္၏။

“ ဟာ.. ရွင္က လုပ္ျပန္ၿပီ..၊ ဒီမွာလည္း အေမရိကန္အိုင္ေဒါလ္က ဖိုင္နယ္ပြဲ ေရာက္ေနၿပီ…”

“ မိန္းမကလဲကြာ..၊ ေဘာလံုးပြဲဲက လိုက္ဖ္လႊင့္တာကြ၊ ဒီပြဲမွာ မန္ယူရႈံးရင္ ထြက္ရမွာ၊ မင္းအစီအစဥ္က ညၾကရင္ ေနာက္ထပ္ တစ္ေခါက္ ျပန္လာမွာပဲဟာ..၊ အဲ့ဒီၾကမွၾကည့္ေတာ့… ”

“ ေၾသာ္.. ေကာင္းပါ့..ေကာင္းပါ့… အဲ့လို သူတို႔ေဘာလံုးပြဲေတြ လြတ္ေအာင္ ညဥ့္နက္မွ ေစာင့္ေစာင့္ ၾကည့္ရလို႔ အိပ္ေရးေတြလည္း ပ်က္ေပါင္းမ်ားေနရၿပီ၊ အေဖက တစ္မ်ဳိး၊ သားက တစ္မ်ဳိး…၊ တကယ္ စိတ္တိုတယ္… ”

ဒီလို တီဗီြခ်နယ္ လုၾကည့္ရင္း စကားမ်ားရသည့္ အျဖစ္မ်ဳိးက သည္ေန႔ တစ္ေန႔မွမဟုတ္၊ ေန႔တိုင္းလိုလို ေဒၚလဲ့ရည္၀င္းတို႔ အိမ္မွာ ျဖစ္ေနၾကျဖစ္သည္။

စိတ္တိုသြားရသည့္ အေမျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာထားကို သားေတာ္ေမာင္ ကိုေရႊဂ်စ္တူးက အိပ္ခန္း၀ကေန ၿပံဳးေစ့ေစ့ျဖင့္ သေဘာက်စြာ လွမ္းၾကည့္ရင္း “ အဲ့တာ.. ေမေမ ၀ဋ္လည္တာ..” ဟု မၾကားတၾကား လွမ္းေျပာ၏။

ေဒၚလဲ့ရည္၀င္း၏ နာနာထိုးလိုက္သည့္ မ်က္ေစာင္းအႀကီးႀကီးက အေဖထံသို႔သာမက သားေတာ္ေမာင္ ဂ်စ္တူးဆီကိုပါ ၀ဲပ်ံေရာက္သြားေလေတာ့သည္။

ထိုညက ေဒၚလဲ့ရည္၀င္း အိပ္မက္မက္ေလသည္။

အိပ္မက္ထဲတြင္ ဂ်စ္တူးေလးက ပြဲေစ်းတန္းမွာ ေရာင္းသည့္ ဇေကာ၀ိုင္းေလာက္ရွိသည့္  မုန္႕ေလေပြၾကြပ္ၾကြပ္ကို အားရပါးရ၀ါးရင္း စိုင္းစိုင္းသီခ်င္းျဖင့္ ကေန၏။ ဂ်စ္တူးအေဖက ေပတရာလမ္းမေပၚမွာ ေထာင္ထားသည့္ ပိတ္ကားႀကီးကို ရီမုဒ္ကြန္ထရိုးျဖင့္ လွမ္းႏွိပ္ကာ အားကစားလိုင္းကို ေျပာင္းဖို႔ ႀကိဳးစားေန၏။ ဘာျပျပ ၾကည့္မည္ဆိုသည့္ ဖြားေအးတင္ကေတာ့ နဂါးေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးကို အေငြ႔တေထာင္းေထာင္း ထေအာင္ ဖြာလွ်က္ ပိတ္ကားေပၚတြင္ ျပေနသည့္ ေဘာလံုးပြဲကိုု သားမက္ျဖစ္သူႏွင့္အတူ မ်က္ေတာင္မခတ္စတမ္း ၾကည့္ေန၏။ ေဒၚလဲ့ရည္၀င္း ကိုယ္တိုင္ကေတာ့  စိတ္ေလွ်ာ့ကာ ခင္းထားသည့္ ဖ်ာေပၚ ပက္လက္အိပ္လွ်က္ မိုးေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြကို စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ တစ္လံုးခ်င္း ေရတြက္ေနမိေတာ့သည္။

ဆႏၵနဲ႔ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။


--
အားလံုးေပ်ာ္ရြင္ပါေစ