ရင္နင့္ေအာင္ႏွင့္ ကၾကီး ခေခြး အေတြးမ်ား - ၃
|
1:19 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
by ရင္နင့္ေအာင္ on Monday, December 26, 2011 at 10:03am
(၈-က)
ရယ္စရာဟာသတစ္ခု ဖတ္ခဲ႕ဖူးတယ္။ ရထားေမာင္းတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ကို ရထားလမ္းေခ်ာ္မႈနဲ႕ စစ္ေဆးေနတာပါ။
“မင္းဘာလို႕ ရထားလမ္းေခ်ာ္တဲ႕ အထိ ကပ်က္ကေခ်ာ္ႏိုင္ရတာလဲ”
“ဟုတ္ … ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္းေနတုန္း ရထားလမ္းေပၚမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္လမ္းေလွ်ာက္လာလို႕ပါ”
“ေဟ … မင္းဟာ အဲဒီ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ ..
က်န္တဲ႕ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကို လဲရေလာက္ေအာင္ မိုက္မဲရသလားကြ
အဲဒီ မိန္းမကို တိုက္ပစ္သင့္တယ္ဆိုတာ မင္းမသိဘူးလား”
တရားခံ ရထားေမာင္းသူက ျပန္ေျဖပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္လည္း တိုက္ပစ္မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာပဲ ခင္ဗ်
ဒါေပမယ့္ တိုက္ခါနီးမွ သူက ေရွာင္လိုက္တယ္ေလ” တဲ႕။
(၈-ခ)
တစ္ခါတရံမွာ လူဟာ ျပႆနာတစ္ခုနဲ႕ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ထိပ္တိုက္ေျဖရွင္းရျပီဆိုတာနဲ႕ အဲဒီ ျပႆနာေနာက္ကို လိုက္သြားရင္း အစက ကိုယ္သြားမယ့္ လမ္းေၾကာင္းေပ်ာက္သြားတတ္ပါတယ္။ ကိစၥတစ္ခုကို ေျဖရွင္းရင္း ေနာက္တစ္ခုက ေပၚလာ၊ တစ္ခါျပန္ရွင္းရင္း ေနာက္ထပ္ ျပန္ေပၚလာ။ အဲလိုနဲ႕ လူဟာ ကိုယ္အဓိက လုပ္ရမယ့္ဟာကို ေပ်ာက္သြားတတ္တာ သဘာ၀ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပံုျပင္ထဲက ရထားေမာင္းတဲ႕ သူလို အစကေတာ႕ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို မတိုက္ခ်င္လည္း တိုက္ပစ္ရေတာ႕မွာ သိရက္ တိုက္မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ျပီးမွ မိန္းကေလးက ေရွာင္သြားေတာ႕ ကိုယ့္ရထားက တည့္တည့္သြားရမယ္ဆိုတဲ႕ လမ္းေၾကာင္းအမွန္က ေပ်ာက္သြားခဲ႕တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သူရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းက မိန္းကေလးကို တိုက္ပစ္ရန္သာ ျဖစ္သြားခဲ႕ပါတယ္။
(၉-က)
ေနာက္ထပ္ ၾကားခဲ႕ဖူးတဲ႕ ဟာသတစ္ခုပါ။ တရားသူၾကီးက တရားခံကို ေမးပါတယ္။
“ေမာင္မင္း .. အျပစ္ကို ၀န္ခံျပီလား”
“၀န္ခံပါတယ္ တရားသူၾကီးမင္း”
“ဘာ .. ေမာင္မင္းဟာ စစ္ေဆးလာသမွ် ေတာက္ေလွ်ာက္ ျငင္းခဲ႕ျပီးမွ ခုမွ ဘာလို႕ ၀န္ခံရသလဲ”
တရားခံက မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ ေျဖပါတယ္။
“ဟုတ္ကဲ႕ .. အစက ကၽြန္ေတာ္႕ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အျပစ္ရွိမရွိ မေသခ်ာလို႕ပါ
ခုဟာက အျပစ္ရွိေၾကာင္း သက္ေသေတြလည္း ခိုင္လံုျပီဆိုေတာ႕
ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္ရွိေၾကာင္း ၀န္ခံပါတယ္” တဲ႕။
(၉-ခ)
တကယ္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရင္နင့္ေအာင္လို႕ နာမည္ေပးထားေပမယ့္ အဲဒီ ရင္နင့္ေအာင္ကို အျပည့္အ၀ ျမင္ၾကသူေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ မပါပါဘူး။ တကယ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေရးတာ ေကာင္းမေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္႕ စာေပအရည္အေသြး ေကာင္းမေကာင္းဆိုတာ စာဖတ္သူေတြကသာ ေခါင္းစဥ္တပ္လို႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ရဲ႕ မွာတမ္းကို စာေရးသူကိုယ္တိုင္က ေရးရင္ ဘာေၾကာင့္ေရးတယ္၊ ဘယ္လို ခံစားတယ္၊ ဘာကို ရည္ရြယ္တယ္၊ အဲလိုမ်ိဳးသာ ေရးႏိုင္ပါတယ္။ စာေရးသူကိုယ္တိုင္က သူဘယ္ေလာက္ေတာ္ေၾကာင္း၊ သူေရးထားတာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ္ရည္ေသြးတဲ႕ မွာတမ္းကို ကၽြန္ေတာ္မေတြ႕ဖူးေသး။
တကယ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရင္နင့္ေအာင္ ဟုတ္မဟုတ္ မေသခ်ာလွပါ။ သင္တို႕ကသာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ရယ္စရာဟာသတစ္ခု ဖတ္ခဲ႕ဖူးတယ္။ ရထားေမာင္းတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ကို ရထားလမ္းေခ်ာ္မႈနဲ႕ စစ္ေဆးေနတာပါ။
“မင္းဘာလို႕ ရထားလမ္းေခ်ာ္တဲ႕ အထိ ကပ်က္ကေခ်ာ္ႏိုင္ရတာလဲ”
“ဟုတ္ … ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္းေနတုန္း ရထားလမ္းေပၚမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္လမ္းေလွ်ာက္လာလို႕ပါ”
“ေဟ … မင္းဟာ အဲဒီ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ ..
က်န္တဲ႕ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာကို လဲရေလာက္ေအာင္ မိုက္မဲရသလားကြ
အဲဒီ မိန္းမကို တိုက္ပစ္သင့္တယ္ဆိုတာ မင္းမသိဘူးလား”
တရားခံ ရထားေမာင္းသူက ျပန္ေျဖပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္လည္း တိုက္ပစ္မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာပဲ ခင္ဗ်
ဒါေပမယ့္ တိုက္ခါနီးမွ သူက ေရွာင္လိုက္တယ္ေလ” တဲ႕။
(၈-ခ)
တစ္ခါတရံမွာ လူဟာ ျပႆနာတစ္ခုနဲ႕ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ထိပ္တိုက္ေျဖရွင္းရျပီဆိုတာနဲ႕ အဲဒီ ျပႆနာေနာက္ကို လိုက္သြားရင္း အစက ကိုယ္သြားမယ့္ လမ္းေၾကာင္းေပ်ာက္သြားတတ္ပါတယ္။ ကိစၥတစ္ခုကို ေျဖရွင္းရင္း ေနာက္တစ္ခုက ေပၚလာ၊ တစ္ခါျပန္ရွင္းရင္း ေနာက္ထပ္ ျပန္ေပၚလာ။ အဲလိုနဲ႕ လူဟာ ကိုယ္အဓိက လုပ္ရမယ့္ဟာကို ေပ်ာက္သြားတတ္တာ သဘာ၀ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပံုျပင္ထဲက ရထားေမာင္းတဲ႕ သူလို အစကေတာ႕ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို မတိုက္ခ်င္လည္း တိုက္ပစ္ရေတာ႕မွာ သိရက္ တိုက္မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ျပီးမွ မိန္းကေလးက ေရွာင္သြားေတာ႕ ကိုယ့္ရထားက တည့္တည့္သြားရမယ္ဆိုတဲ႕ လမ္းေၾကာင္းအမွန္က ေပ်ာက္သြားခဲ႕တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သူရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းက မိန္းကေလးကို တိုက္ပစ္ရန္သာ ျဖစ္သြားခဲ႕ပါတယ္။
(၉-က)
ေနာက္ထပ္ ၾကားခဲ႕ဖူးတဲ႕ ဟာသတစ္ခုပါ။ တရားသူၾကီးက တရားခံကို ေမးပါတယ္။
“ေမာင္မင္း .. အျပစ္ကို ၀န္ခံျပီလား”
“၀န္ခံပါတယ္ တရားသူၾကီးမင္း”
“ဘာ .. ေမာင္မင္းဟာ စစ္ေဆးလာသမွ် ေတာက္ေလွ်ာက္ ျငင္းခဲ႕ျပီးမွ ခုမွ ဘာလို႕ ၀န္ခံရသလဲ”
တရားခံက မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ ေျဖပါတယ္။
“ဟုတ္ကဲ႕ .. အစက ကၽြန္ေတာ္႕ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အျပစ္ရွိမရွိ မေသခ်ာလို႕ပါ
ခုဟာက အျပစ္ရွိေၾကာင္း သက္ေသေတြလည္း ခိုင္လံုျပီဆိုေတာ႕
ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္ရွိေၾကာင္း ၀န္ခံပါတယ္” တဲ႕။
(၉-ခ)
တကယ္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရင္နင့္ေအာင္လို႕ နာမည္ေပးထားေပမယ့္ အဲဒီ ရင္နင့္ေအာင္ကို အျပည့္အ၀ ျမင္ၾကသူေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ မပါပါဘူး။ တကယ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေရးတာ ေကာင္းမေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္႕ စာေပအရည္အေသြး ေကာင္းမေကာင္းဆိုတာ စာဖတ္သူေတြကသာ ေခါင္းစဥ္တပ္လို႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ရဲ႕ မွာတမ္းကို စာေရးသူကိုယ္တိုင္က ေရးရင္ ဘာေၾကာင့္ေရးတယ္၊ ဘယ္လို ခံစားတယ္၊ ဘာကို ရည္ရြယ္တယ္၊ အဲလိုမ်ိဳးသာ ေရးႏိုင္ပါတယ္။ စာေရးသူကိုယ္တိုင္က သူဘယ္ေလာက္ေတာ္ေၾကာင္း၊ သူေရးထားတာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ္ရည္ေသြးတဲ႕ မွာတမ္းကို ကၽြန္ေတာ္မေတြ႕ဖူးေသး။
တကယ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရင္နင့္ေအာင္ ဟုတ္မဟုတ္ မေသခ်ာလွပါ။ သင္တို႕ကသာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
0 comments:
Post a Comment