ရရွိခံစားဖူးေသာ တဒဂၤျငိမ္းခ်မ္းေရး

by Win Ko on Saturday, December 24, 2011 at 9:01am

နုိင္ငံေရးအေျခအေနအရပ္ရပ္မွာ ယခင္ကႏွင့္မတူေတာ့.. အရပ္သားအစုိးရသစ္လက္ထက္ ထင္မွတ္မထားခဲ့ ေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ားကုိ လူတုိင္းေတြ႔ၾကံဳေနရျပီျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ျဖစ္ပြားေနခဲ့ေသာ ျပည္တြင္းစစ္မွာလည္း တျဖည္းျဖည္းတုိးတိတ္ျငိမ္သက္လာခဲ့သည္။ “အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးမွသည္ ထာ၀ရ ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆီသုိ႔” စသည့္အသံတုိ႔မွာလည္း က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ျဖင့္ ေနရာယူလာခဲ့သည္ကုိ ေန႔စဥ္ ေန႔တုိင္းၾကားေနရသည္။

          ျငိမ္းခ်မ္းေရး၏အရသာကုိေတာ့ ခံစားခဲ့ဖူးသည္။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ျဖတ္သန္းၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးမွာ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ မတ္လ။ “ရြာထဲကလူေတြ တစ္အိမ္တစ္ေယာက္ စခန္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရး မွဴးအိမ္မွာ လူစုရမယ္” ဟု စခန္းလံုျခံဳေရးတစ္ဦးမွ လုိက္လံေဆာ္ၾသေနသည္။ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး စခန္း အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးအိမ္ေရွ႕ ေျမ၀ုိင္းတြင္ စုမိခ်ိန္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးမွ “အားလံုးနားေထာင္ၾက၊ အခုငါတုိ႔ကရင္နီ တပ္မေတာ္နဲ႔ န၀တတပ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးရသြားျပီ၊ အဲဒီအတြက္ မိမိရပ္ရြာျပန္ခ်င္တဲ့သူျပန္၊ မျပန္ခ်င္တဲ့သူေတြက ေတာ့ နယ္စပ္မွာရြာတည္ျပီး ေနၾကရမယ္။ အခုေနတဲ့ရြာကုိလည္း ထုိင္းအစုိးရက တစ္လအတြင္း အျပီးေျပာင္း ရမယ္လုိ႔ အမိန္႔ထုတ္ထားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ရြာတည္ဖုိ႔ အားလံုးျပင္ဆင္ၾကေတာ့” ဟု စခန္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ခူးအီရယ္က ေျပာၾကားျပီးသည့္ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာနဲ႔ ေနအိမ္အသီးသီးကုိ ျပန္ခဲ့ၾက ပါသည္။
          ေနာက္တစ္ရက္မွာေတာ့ အားလံုး ရြာသစ္တည္ရန္အတြက္ နယ္စပ္ေအာက္နားက ခ်ဳိင့္၀ွမ္းကုိ ေရြးလုိက္ၾကပါသည္။ ေျမကြက္ရုိက္သူရုိက္၊ ျခံဳရွင္းသူရွင္း၊ လုိအပ္ေသာ သစ္၀ါးခုတ္သူခုတ္နဲ႔ အားလံုး အလုပ္ ရႈပ္ေနခဲ့ၾကသည္။ ဒီလုိႏွင့္ သံုးပတ္ေလာက္အၾကာတြင္ ရြာကေလးမွာ အေတာ္ရုပ္လံုးေပၚလာေလသည္။ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး စုေပါင္းေနထုိင္ေသာ ရြာေလးကုိ တနီးလဲ(ပ်ားေခ်ာင္းရြာ) ဟု ေခၚတြင္ေစခဲ့သည္။ ရြာေဟာင္းမွ ပစၥည္းမ်ားကုိ ရြာသစ္သုိ႔ ထမ္းပုိးေျပာင္းေရႊ႕ၾကရသည္။ ေငြေၾကးအေတာ္အသင့္ရွိသူ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေရာင္း၀ယ္ေရး ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္တြင္ ဆုိင္ခန္းမ်ားဖြင့္လွစ္ရန္အတြက္ ျပင္ၾကဆင္ၾကႏွင့္ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အနာဂတ္တစ္ခုကုိေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနခဲ့ၾကသည္။
          က်ေနာ္တို႔ရြာေလးထဲတြင္ လူစံုရွိသည္။ ဆံြ႔အနားမၾကားမ်ား၊ သက္ၾကီးရြယ္အုိမ်ား၊ မုဆုိးမမ်ား၊ စသျဖင့္ လူစံုကုိေတြ႔ရသည္။ အိမ္မ်ားေဆာက္ေသာအခါ အားလံုးကုိယ့္အိမ္ကုိယ္ ေဆာက္ေနၾကရသျဖင့္ တစ္ဦးကုိတစ္ဦး မကူညီနုိင္ၾက။ အုိက္ပဲ့ ဆုိေသာ ဆံြ႔အနားမၾကားျဖစ္ေနသူက ကုိယ့္အားကုိယ္ကုိးျပီး သူ႔အသုိက္အျမံဳေလးကုိ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေဆာက္လုပ္ေနသည္ကုိလည္း အံ့ၾသဖြယ္ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ရြာေလးတြင္ မရွိမျဖစ္လုိအပ္ေသာ စာသင္ေက်ာင္းေလးကုိေတာ့ စုေပါင္းေဆာက္လုပ္ၾကသည္။ ဇြန္လ ေက်ာင္းဖြင့္ရာသီတြင္ က်ေနာ္လည္း တာ၀န္က်ရာစာသင္ေက်ာင္းမွာ စတင္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရပါသည္။ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦး၏ လစာမွာ ထုိင္းေငြ ဘတ္သံုးရာ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိလစာကုိ ၆လမွ တစ္ၾကိမ္သာ ထုတ္ယူရ သည့္အတြက္ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရပါသည္။ တခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားမွာ က်ေနာ္ႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္း ျမန္မာစကား လံုး၀မေျပာတတ္။ က်ေနာ္ကလည္း ကရင္နီဘာသာစကားကုိ မသိ။ ဆရာႏွင့္ တပည့္ ဆက္ဆံေရးမွာ ဂလုိဘယ္လန္းေဂြ႔ခ်္( ေျခဟန္လက္ဟန္ဘာသာစကား) ျဖင့္သာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ စခန္းသြား ေနခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ဘယ္ရီထြန္းႏွင့္ ဆရာမ ေနာ္ဆာမူး တုိ႔မွာ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္ေသာ လုိအပ္ေသာ အရာတုိ႔ကုိ ၀ုိင္း၀န္းျဖည့္ဆည္းေပးေသာေၾကာင့္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပ ခဲ့ရသည္။ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လုိဖြယ္ေကာင္းေသာ ဆရာဆရာမမ်ားႏွင့္ ဆံုစည္းရျခင္းမွာလည္း ၀မ္းသာၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ အတိပင္။
          ေက်ာင္းေလးမွာ စာသင္ခ်ိန္ ၂လသားအရြယ္ေလာက္သာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအရသာကုိ ခံစားခြင့္ရလုိက္ ျပီးေနာက္ အေျခအေနေတြရုတ္ခ်ည္း ေျပာင္းလဲသြားျပန္သည္။ ကရင္နီတပ္မေတာ္မွ သတ္မွတ္ထားေသာ ကန္႔သတ္နယ္ေျမထဲသုိ႔ န၀တတပ္မ်ား စတင္က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္လာျခင္းမွစ၍ ႏွစ္ဘက္တပ္မ်ားအၾကား တုိက္ပဲြအျပင္းအထန္ျဖစ္ပြားလာခဲ့ျပီး ျငိမ္းခ်မ္းေရးမွာ လံုး၀ ပ်က္သုန္း သြားခဲ့ရေပသည္။ လက္နက္အင္အား လူအင္အား အစစအရာရာ အသာစီးရေနေသာ န၀တတပ္မ်ားသည္ ကရင္နီတပ္မေတာ္ ေျခကုပ္စခန္းမ်ားကုိ တစ္ခုျပီးတစ္ခု သိမ္းပုိက္လုိက္နုိင္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဆရာဆရာမမ်ား ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားမွာ တုိက္ပဲြ၀င္ေနေသာ ရဲေဘာ္မ်ားအား ထမင္းထုပ္မ်ားပုိ႔ေပးေနရသည္။ အားေပးစာမ်ားေရးသားျပီး ရဲေဘာ္မ်ားထံ အေရာက္ေပးပုိ႔ၾကရပါသည္။ အေျခအေနမွာ ပုိ၍ ဆုိး၀ါး လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းစာသင္ခ်ိန္မ်ားတြင္ လက္နက္ၾကီးမ်ား ဆက္တုိက္ က်ေရာက္ေပါက္ကဲြသံမ်ားေၾကာင့္ ဆရာဆရာမ မ်ားနွင့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားတုိ႔မွာ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ႏွင့္ အေျခအေနအေပၚ သံုးသပ္ရင္း ပညာသင္ၾကားေနရသည္။
ေနာက္ဆံုး မိမိတုိ႔ရြာအေပၚရွိ နယ္စပ္တပ္စခန္းမ်ားျဖစ္ေသာ ေတာင္သံုးလံုး၊ ဓာတ္ခဲကုန္း၊ ရမ္ဘုိကုန္း၊ ခ်က္ပိြဳင့္(Check P0int)တုိ႔ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ လက္လႊတ္က်ဆံုးသြားရေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ေနထိုင္ေသာ တနီးလဲရြာတြင္ေနထုိင္သူအားလံုးမွာလည္း ၀ရုန္းသုန္းကားႏွင့္ ထုိင္းနုိင္ငံထဲသုိ႔ ၀င္ေျပးၾကရေတာ့သည္။ မိမိတုိ႔သယ္ေဆာင္နုိင္ေသာ အစားအေသာက္ႏွင့္ အသံုးအေဆာင္မ်ားကုိသာ သယ္ေဆာင္ေျပးၾကရသည္။ က်ေနာ္လည္း ပစၥည္းပစၥယမ်ားကုိ ထမ္းပုိးရင္း ေလးလအရြယ္သမီးေလးအား ခ်ီပုိးထားသည့္ ဇနီးသည္ကုိ လက္ဆဲြကာ အမ်ားနည္းတူ က်ည္လြတ္ရာနယ္ေျမသုိ႔ ေျပးလႊားခဲ့ရပါသည္။ ထုိသုိ႔ အသက္လုေျပးေနခ်ိန္တြင္ အုိက္ပဲ့ ကုိလည္း ေျပးရန္ အခ်က္ျပလုိက္ေပမဲ့ သူကမေျပး။ သူေဆာက္လုပ္ထားေသာ အိမ္ေလးကုိ အတင္းတြယ္ဖက္ ထားသည္။ မည္သူ မွ်ဆဲြ၍ မရေအာင္ က်စ္က်စ္ပါဖက္ထားသည္။ ရန္သူစစ္ေၾကာင္း ကလည္း နီးသထက္နီး လာေသာေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ သူ႔ကုိထားခဲ့ၾကရသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ ရြာသူရြာသားအားလံုး ထုိင္းနုိင္ငံ မဲ့ေဟာင္ေဆာင္ခရုိင္၊နန္းဆြယ္ရြာအနီး ေရာက္ေသာအခါ UNHCR မွ ၾကိဳဆုိျပီး၊ တစ္အိမ္လွ်င္ မုိးကာတစ္စစီ ထုတ္ေပးပါသည္။ မုိးတြင္းကာလျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အျပိဳင္ အဆုိင္ မိုးကာရြက္ဖ်င္တဲမ်ား ထုိးၾကရျပန္သည္။ မုိးကလည္း အဆက္မျပတ္ရြာသြန္းေနသည္။ ရႊံ႕ဗြက္မ်ားမွာ လည္း လမ္းေလွ်ာက္မရေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ဒီၾကားထဲ လူေတြက အျပင္းဖ်ားၾက၊ ၀မ္းသြားၾကႏွင့္ အေတာ္ပင္ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနခဲ့ရသည္။ အေရးေပၚေဆးခန္းမွာ ဗြက္ေတာထဲမွာ ျဖစ္သလုိပင္။ ေဆး၀ါးကလည္း မစံု မလင္။ ေသဆံုးသြားသူမ်ားကုိ မည္သူမွ် မၾကည့္အား။ ျဖစ္သလုိ ၀ါးကပ္ျဖင့္လိပ္ကာ ျမွဳပ္လုိက္ၾကရသည္။ ေပးထားေသာ မုိးကာရြက္ဖ်င္မွာလည္း မိသားစုသံုးေယာက္ကုိပင္ လံုျခံဳမႈ မေပးနုိင္။ အဆက္မျပတ္ရြာသြန္းေန ေသာ မုိးေရေၾကာင့္ ဆန္မ်ားမွာ မႈိတက္ျပီးဂ်ပ္ခဲျဖစ္ေနသည္။ စားစရာ မရွိေသာေၾကာင့္ ထုိဆန္မ်ားကုိသာ ထုေထာင္းေခ်မြျပီး ခ်က္ျပဳတ္စားၾကရသည္။ ဟင္းဆုိသည္မွာ ရွာ၍ပင္မရ။ ဆားႏွင့္ထမင္းကုိ မေသရံုအသက္ ဆက္စားျပီး ေနၾကရသည္။ ဒီၾကားထဲ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၀ဲႏွင့္ယားနာမ်ားစဲြကပ္ျပီး က်ေနာ္ႏွင့္ သမီးေလးလည္း မလြတ္ေပ။
ကေလးမ်ား၏ပညာေရးကလည္း အေရးၾကီးေသာေၾကာင့္ မုိးတိတ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ေဘာသင္ပုန္းကုိ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားမွာကပ္ရုိက္ျပီး စာသင္ခဲ့ရသည္မွာလည္း မေမာနုိင္မပန္းနိင္ ျဖစ္ခဲ့ရျပန္သည္။ တစ္ပတ္ခန္႔ၾကာ ေသာအခါ ရန္သူတပ္မ်ားျပန္ဆုတ္သြားေသာေၾကာင့္ ရြာေဟာင္းသုိ႔ သြားၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။ အုိက္ပဲ့မွာ အိမ္တုိင္ကုိဖက္လ်က္ျဖင့္ပင္ ဦးေခါင္းႏွင့္ ခႏၶာကုိယ္အႏွံ႔ ေသနတ္ဒဏ္ရာေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ ပုပ္ပြေနသည္ကုိ ေၾကကဲြမဆံုး ေတြ႔ျမင္လုိက္ၾကရသည္။ အိမ္မ်ားမွာလည္း မီးေလာက္တုိက္သြင္းခံထားသျဖင့္ ျပာပံုအတိ ျဖစ္ေနပါျပီ။
ဤသည္မွာ က်ေနာ္ၾကံဳေတြ႔ခံစားခဲ့ဖူးေသာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး၏ အရသာပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
ျပည္တြင္းစစ္အျမန္ဆံုး ရပ္စဲ၍ စစ္မွန္ခုိင္ျမဲေသာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္နုိင္ၾကပါေစ...။

အုပ္ၾကီးေဖ
၂၃ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၁