တရံေသာအခါက

by Than Saw on Friday, December 23, 2011 at 4:18pm

• • ရန္ကုန္မွာ လႊတ္ေတာ္ရွိတဲ့ေနရာမွာ ၁၉၆၃ က ၁၉၇၃ အထိေနခဲ့စဥ္က အပင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးစိုက္စားတယ္။ ပန္းေတြလည္း စိုက္တယ္။ ခ်ဥ္ေပါင္၊နီ ခ်ဥ္ေပါင္ခါး၊ ဟင္းနုႏြယ္ ပဲေဇာင္းဝါးပင္၊ ဘူးပင္ ျငဳတ္သီးပင္ေတြ အမ်ားၾကီးစိုက္ခဲ့တယ္။ မန္က်ီးပင္တို႕ ဒန္႕ဒလြန္ပင္ ရဲယိုပင္ ပိႏွဲပင္ သရက္ပင္ တို႕ကေတာ့ ရွိျပီးသား၊ သံပုရာပင္၊ ေရွာက္ပင္ေတြလည္း စိုက္ထားတယ္။
    
    
    မီးဖိုေဘး ကအမႈုိက္ပံုေပၚမွာ သူ႕အလိုလို ေပါက္လတဲ့ သံပုရာပင္တပင္ဆို အသီးေတြျပြတ္ေနတာဘဲ။ အသီးအမ်ားဆံုးအခုိုင္မွာ ၉ လံုးအထိရွိခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အမိႈက္ေတြကို ျခံေထာင့္မွာ ပစ္ထားျပီး ေနာက္ အမိုက္ေတြ ေျမေဆြးျဖစ္တဲ့အခါ အပင္ေတြအတြက္သံုးတယ္။ မ်ဥ္က်ီးပင္၊ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ အျဖဴ အနီေတြကေတာ့ အေစ့က်တဲ့ ေနရာတိုင္း မိုးတြင္းေရာင္ရင္ ထ ေပါက္ၾကတယ္။ ဘာမွ် ေထြေထြထူးထူး လုပ္စရာမလိုဘူး။ သူတို႔ဘာသာ သူတို႕ ေပါက္ေနၾကတာ။ ဘူးပင္ဘဲ နဲနဲျပဳစုေပးရတယ္။ ကန္ဇြန္ပင္ေတာင္ ကန္ေသးေသး တူးျပီးစုိက္ဖို႕ၾကိဳးခဲ့တယ္။ သိပ္မေအာင္ျမင္ဘူး။
    အခုလန္ဒန္မွာ ေနြရာသီမွာဘဲ အမိုးေပၚအိုးေတြထဲမွာ စိုက္လို႕ရတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေရရွိတဲ့ေနရာမွာ ဘာမဆို အေစ့က်ရင္ အသီးအပင္ေတြ အရိုင္းေပါက္ၾကတယ္။ ျခံစီးရိုးေတြ အေပၚမွာ အရိုင္းေပါက္ေနတဲ့ ကင္းပံုသီးေတြ အရြက္ေတြ ပဲေစာင္းဝါးသီးေတြ ပဲညႊန္႔ေတြကို ခူးခဲ့တာလည္း မွတ္မိတယ္။ ပဲေစာင္းဝါးသီးပင္က ကိုယ္ဘာသာ ကိုယ္လည္း စိုက္ထားတယ္ေလ။
    သေဘၤာပင္ေတြ ပိႏၷဲပင္ေတြကလည့္ အေစ့က်တဲ့ေနရာေပါက္တာဘဲ။ နဂိုထဲက ပိႏၷဲပင္ ၂၈ ပင္ရွိတယ္။ စားမကုန္ဘူး။ပိႏၷဲသီးမွည့္တဲ့ရာသီမွာ ေန႔စဥ္ ဖခင္ရဲ႕ တပည့္ေတြ ပိႏၷဲသီးေတြလာခူးတာ မွိတ္မိတယ္။ အခုျပန္ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ျမန္မာျပည္မွာ ေျမေလးတကြက္ရွိရင္ ဘာမဆို ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္စိုက္စားလို႔ရတယ္။ ေျမမရွိလည္း ဂ်ိမ္းစ္လို ျငဳပ္ပင္ေတြ ေမာ္လျမိဳင္ ဆရာမမ်ား ေက်ာင္းေဆာင္မွာေနတုန္းက စိုက္စားဘူးတယ္။ အဲဒီအခါမွာ အမိုးေအာက္မွာ စိုက္ထားလို႕ ပိုးက်လို႕ ဘာလုပ္မွမွန္းမသိခဲ့ဘူး။ ျခံထဲမွာစိုက္တုန္းက ပိုးေကာင္းငယ္ကို ပိုးေကာင္ၾကီးကစား၊ ပိုးေကာင္ၾကီးကို ငွက္ကစားေတာ့ ကိုယ္က ဘာမွ်လုပ္စရာမလိုဘူး၊ သဘာဝမွာ ဒီလို အေကာင္တစ္မ်ိဳးက ေနာက္အေကာင္အတြက္ အစာျဖစ္ေန တာကိုလည္း သိပ္သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ အပင္စိုက္တဲ့အခါမွာ တခါမွ် ပိုးသတ္ေဆး မသံုးခဲ့ဘူးဘူး။ လန္ဒန္မွာေတာ့ သံုးတယ္။ ဖခင္ေျပာတာမွတ္မိတယ္။ အပင္စိုက္တာ ငရဲၾကီးတယ္တဲ့။ သူ အပင္စိုက္တာ လံုးဝစိတ္မဝင္စားဘူး။ စက္ျပင္တာဘဲ ဝါသနာရွိတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အန္တီထင္တာက အန္တီကန္တူး ေျမတူးရင္ တီေကာင္ေတြ အပိုင္းပိုင္း ျပတ္သြားတာကို ေျပာတယ္ထင္ေနခဲ့တယ္။
    ေရကန္တူးတာ လက္ေတာင္ ေသြးထြက္တယ္။ ေစ်းက ကန္စြန္းရြက္က ညစ္ပတ္တယ္ထင္လို႕ ကိုယ့္ဘာကိုယ္စိုက္ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့တာ္ေလ။ အသက္က ၁၄ႏွစ္ေလာက္ဘဲရွိတယ္။ ေက်ာင္းျပန္လာျပီး မိဘေတြကူလုပ္ ေက်ာင္းစာဖတ္ျပီးရင္ ျခံထဲဆင္းဖို႕ဘဲ။ ကိုယ့္ေၾကာင္ေလးကလည္း ကိုယ္သြားရာလိုက္တယ္။
    မီးဖိုေခ်ာင္ တဖက္ေထာင့္မွာရွိတဲ့ မန္က်ီးပင္ေပၚ ထိပ္ဆံုး အျမဲတက္တယ္။ အကိုင္းေတြေပၚမွာ ထိုင္ေနရင္ ေခါင္းနဲ႕ ကိုယ့္ခႏၵာ အေပၚပိုင္းက အရြက္ေတြ အေပၚမွာ နဲနဲ ထြက္ေနတယ္။ အိမ္မိုးေတြက ေအာက္မွာ။ တျခားသစ္ပင္ၾကီးေတြကို အေပၚက ၾကည့္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ သိပ္လွတယ္။ အကိုင္းေတြကထူေတာ့ ပုခက္လို ထိုင္စရာ တစ္ခု လိုျဖစ္ေနတယ္။ ေလတိုက္ရင္ တျငိမ့္ျငိမ့္နဲ့။ အဲဒီေနရာမွာ မၾကာခဏ တျခားသူေတြ မေတြ႕ရေအာင္ တိတ္တိတ္ေလး တက္ျပီး ေဘးကင္း ရန္ကင္းထိုင္ျပီး အုန္းထန္းလွ်က္နဲ႕ ပဲၾကီးေလွာ္စားျပီး၊ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႕ ေနမသာ မံုးအံုေနခ်ိန္မွာ ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္စဥ္မွာ စာဖတ္တယ္။ မိုးေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ျပီး အေတြးၾကြယ္တယ္။ ကိုယ္ကို ဘယ္သူ႔မွ်ရွာ မေတြ႕ဘူးေလ။ အရြက္ေတြရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ဆို ေအာက္က ေမာ့ၾကည့္လို႕လည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ျမင္ဖို႕ခက္တယ္။
    တခါတေလ ဒီလိုဘဲ ဆူညံ ဗ်ာမ်ားလွတဲ့ မႏုႆေလာကေန ေခတၱ ခဏ ေရွာင္ထြက္ျပီး ပုန္းေနရတယ္။ လူေတြကလည္း ေအာ္သာေခၚတာ အာေညာင္းေတာ့ ရပ္သြားျပီး ဘယ္ေရာက္ေနလညး္ေတာင္ ေတြးျပီး စိတ္ပူပင္ပံုမရဘူး။ ေကာင္းတယ္။ အခု လန္ဒန္မွာ အိမ္ထဲမွာ မန္က်ီးပင္ကို အိုးနဲ႕ စိုက္ထားတယ္။ အသက္ ၁၅ နွစ္ေလာက္ရွိေနျပီ။
    ကိုယ္တိုင္စိုက္ထားတဲ့ အသီးအပြင့္အရြက္ အဥ အျမစ္စားရာတာ အင္မတန္စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ပိုးသတ္ေဆးမသံုးဘဲ သဘာဝဓါတ္ေျမၾသဇာနဲ႕ စိုက္ထာတဲ့ အတြက္ ပိုျပီး စားေကာင္းတယ္၊ ေဘးကင္းတယ္၊ ပိုအာဟာရျဖစ္ပါတယ္။