အတိုက္အခံဆိုတာ ေထြးပိုက္အားေပးရမယ့္အရာ

by Thet Zaw on Saturday, October 15, 2011 at 2:15am

ေမာင္ဝံသ
(ေအာက္တိုဘာ ၁၃ ထုတ္ Popular News အတြဲ (၃) အမွတ္ (၄၀) မွ ထုတ္ယူေဖာ္ျပသည္။)

ဒီမုိကေရစီဆိုတာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ျဖစ္တယ္ဗ်ာ၊ ျပည္သူလူထုဆိုတာ အားလံုးသိၾက တဲ့အတိုင္း လူမ်ိဳးေပါင္းစံု၊ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာေပါင္းစံု၊ ယံုၾကည္ခ်က္ခံယူခ်က္ေပါင္းစံု၊ ေနာက္ခံကား ေပါင္းစံုရွိၾကတဲ့လူေတြ ပါဝင္တယ္ဗ်။ အဲဒီလိုလူေပါင္းစံုကို ကိုယ္စားျပဳႏုိင္ဖို႔ ရည္ရြယ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္မွာ အဓိကထားရွိရမယ့္ စိတ္အေျခခံ (Mindset) ကေတာ့ စိတ္ရွည္သည္းခံမႈ (Tolerance) ပဲျဖစ္တယ္ဗ်။ မိမိနဲ႔ လူမ်ိဳးခ်င္း၊ အယူဝါဒခ်င္း၊ ဘာသာစကားခ်င္း၊ ယံုၾကည္မႈခ်င္းမတူတဲ့အျခားသူေတြ အေပၚ စိတ္ရွည္သည္းခ ံမႈ မရွိဘူးဆိုရင္ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးဟာ ဒီမိုကေရစီကို ျမတ္ႏုိးပါ တယ္လို႔ ပါးစပ္က ဘယ္ေလာက္ပဲ က်ယ္က်ယ ္ေလာင္ေလာင္ ေအာ္ဟစ္ေနပါေစ။ ဒီမုိကေရစီရဲ႕ ဆူးေညႇာင့္ခလုတ္ အမႈိက္ သ႐ုိက္သာ ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ။



တစ္ေရာင္တည္းျခယ္မဟုတ္
သမိုင္းအဆက္ဆက္ ပန္းခ်ီဆရာေက်ာ္ႀကီးေတြရဲ႕ သမုိင္းတင္ေလာက္တဲ့ ဘယ္ပန္ခ်ီးကားမွ ေဆးေရာင္တစ္ေရာင္တည္းနဲ႔ ေရးဆြဲထားတာ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ေထြျပားစံုလင္တဲ့ ေဆးေရာင္ေတြကို အဖိအေဖါ့ အထူအပါး မွန္ကန္စြာ ေနရာတက် ထည့္တြင္းေပါင္းစပ္ဖြဲ႕စည္း ေရးဆြဲထားတာခ်ည္း ျဖစ္တယ္ဗ်။ အဲသလိုပဲ ဒီမုိကေရစီဆိုတာလည္း “မတူကြဲျပားျခားနားမႈ” (Unity of Diversities) ျဖစ္တယ္ဗ်။ “ငါနဲ႔မတူ ငါ့ရန္သူ” အေတြးအေခၚဟာ ဒီမိုကေရစီကို အေျခက တူးၿဖိဳလိႈက္စားပစ္မယ့္ အႏၱရာယ္ ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ။ “ပန္းေပါင္းတစ္ရာ ပြင့္ၾကပါေစ။ အေတြးအေခၚ ဂိုဏ္းေပါင္းတစ္ရာ ေဆြးေႏြး ျငင္းခံုၾကပါေစ” ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚသာ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ကိုက္ညီဆီေလ်ာ္တဲ့ အေတြးအေခၚ ျဖစ္တယ္ဗ်။

ေလထဲေဆာက္တဲ့အိမ္ေတြ ၿပိဳကုန္ၿပီ
ပန္းေပါင္းတစ္ရာပြင့္စရာမလိုဘူး။ တစ္ပြင့္တည္းပြင့္ရင္ လံုေလာက္တယ္။ အေတြးအေခၚ ဂိုဏ္းေပါင္းတစ္ရာ ရွိစရာမလုိဘူး။ တစ္ဂိုဏ္းထဲရွိရင္ လံုေလာက္တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚပိုင္ရွင္ေတြ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ကမာၻေလာကေတြ သာ ျဖစ္သြားခဲ့ၾကသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံမွာ ၁၉၆၂ နဲ႔ ၁၉၈၈ အၾကားတည္ရွိခဲ့တဲ့ အေရွ႕ဥေရာပနဲ႔ ဗဟိုအာရွေဒသမွာ ၁၉၁၇နဲ႔ ၁၉၉၁ အၾကားတည္ရွိခဲ့တဲ့ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ ကမာၻေလာကေတြ ဘယ္လို ျဖစ္သြားခဲ့ၾကသလဲ။ ထာဝရ မပ်က္စီးႏုိင္ေတာ့ဘူးလို႔ တစ္ခ်ိန္က ထင္ျမင္ယူဆျခင္းခံခဲ့ၾကရတဲ့ အဲဒီ ကမာၻေလာကႀကီးေတြ “တိမ္တစ္ခဲနက္ ႐ႈရင္းပ်က္” ဆိုသလို တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ၿပိဳက်ပ်က္စီးသြားခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ အခုဆိုရင္ အာရပ္ကမာၻမွာလည္း အဲဒီေလထဲ ေဆာက္ထားတဲ့ တိုက္အိမ္ႀကီးေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ၿပိဳလဲေနၾကၿပီမဟုတ္လား။
အဲဒီျဖစ္ရပ္ေတြ အားလံုးက ကၽြန္ေတာ္တို႔လူသားေတြကို အယူအဆမတူေတြအၾကား တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦးသည္ သည္းခံစိတ္ရွည္တဲ့ အေလ့အထ ျပန္႔ပြားထြန္းကားလာေအာင္ ဆံုးမသြန္သင္ေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ယူဆတယ္ဗ်ာ။

လက္သီးက ေသနက္ထက္ ေတာ္ေသးတယ္
အယူအဆ မတူသူေတြအၾကား ျငင္းၾကခုန္ၾက၊ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကတာေတြ ရွိၾကမွာ သဘာဝပဲဗ်။ အဲဒီလို ျဖစ္တာေတြကို “အကြဲအၿပဲ ဇာတ္လမ္းေတြ” လို႔ အမည္တပ္ခ်င္တပ္ႏုိင္ေပမယ့္ အကြဲအၿပဲဇတ္လမ္းတိုင္းဟာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ အႏုတ္လကၡဏာ ေဆာင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ သဘာဝကိုက မတူကြဲျပားျခားနားတာ ျဖစ္တယ္မဟုတ္လားဗ်။ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံရဲ႕လႊတ္ေတာ္မွာ အမတ္ေတြအခ်င္းခ်င္း မၾကာခဏ ထုိးၾကႀကိတ္ၾကတဲ့ သတင္းေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရင္က မၾကာမၾကာၾကားခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ တစ္ေလာတုန္းကပဲ အင္ဒိုလႊတ္ေတာ္မွာလည္း အမတ္ေတြ ထိုးၾကႀကိတ္ၾကတဲ့သတင္း ဖတ္လိုက္ရေသးတယ္ဗ်။ ဒီလိုျဖစ္တာေတြဟာ မသင့္ေတာ္ဘူးဆိုေပမယ့္ လက္သီးခ်င္း ထိုးတာဟာ ေသနတ္ခ်င္း ပစ္တာထက္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးတယ္လို႔ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြက သေဘာထားႏုိင္ဖို႔ လိုတယ္ဗ်။ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြ လက္သီးခ်င္း ထိုးရေကာင္းမလား ဆိုၿပီး အာဏာပိုင္ေတြက အမတ္ေတြကို ဖမ္း၊ လႊတ္ေတာ္ကို ဖ်က္သိမ္း၊ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကို နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ရန္ပြဲေတြက ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားမွာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ စစ္ေျမျပင္ဆီ ေရႊ႕သြားၾကမွာပဲ ျဖစ္တယ္။ လက္သီးေတြအစား က်ည္ဆန္ေတြ အသံုးျပဳလာၾကမွာပဲ ျဖစ္တယ္ဗ်ာ။ ဒါမ်ိဳးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏုိင္ငံသားေတြဟာလည္း ဗဟုသုတ ရွိထားၿပီးျဖစ္ၾကတယ္ဗ်။

အျပစ္အနာအဆာကို ျမင္ဝ့ံ ျပင္ဝံ့ရမယ္
အဲဒီေတာ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္မွာ အယူအဆမတူကြဲျပားျခားနားမႈေတြဟာ ဖိႏွိပ္ ႏွိပ္ကြပ္ပစ္ရမယ့္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဟန္႔တားပိတ္ဆို႔ရမယ့္ အရာေတြ မဟုတ္ဘူး။ တိုက္တြန္း၊ အားေပးရမယ့္ အရာအရာေတြ ျဖစ္တယ္ဗ်။ မိမိပါတီအက်ိဳး ထက္တိုင္းျပည္အက်ိဳးကို တကယ္ပဲဦးစားေပးတဲ့ ပါတီတစ္ခုအတြက္ အားေကာင္းတဲ့အ တိုက္အခံဆိုတာ ဆန္႔က်င္တြန္းဖယ္ရမယ့္ အရာမဟုတ္ဘူး။ ႀကိဳဆိုေထြးပိုက္ရမယ့္အရာ ျဖစ္တယ္ဗ်။ မိမိခႏၶာကုိယ္ေပၚက အျပစ္ အနာအဆာေတြကို ျမင္ဝ့ံျပင္ဝံ့သူ တစ္ေယာက္ဟာပို၍ ပို၍ၾကည္လင္တဲ့ ေၾကးမုံတစ္ခ်ပ္ကို လိုလားေတာင့္တသလိုပဲေပါ့ဗ်ာ။