အလိမ္သင္တာ လက္ဦးဆရာ

Lies and an Important Role of Parents

12 February 2010  - by lettwebaw

အဲတုန္းက ကြ်န္ေတာ့္သားေလးက ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသား၊ ခုနစ္ႏွစ္သားပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူတစ္ပါးရဲ႕ လခစား ဝန္ထမ္း ဘဝမွာပဲ ရွိေသးတယ္။

တစ္ေန႔ ကြ်န္ေတာ္ ႐ံုးက အျပန္မွာ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သူက ကြ်န္ေတာ့္ ကို တိုင္တယ္။
“ရွင့္သားကို ကြ်န္မ ဆူထားတယ္”

“ဘာျဖစ္လို႔တံုး…”

“မနက္က ေက်ာင္းသြားတာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းက အိမ္ကို တယ္လီဖုန္း ဆက္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ အေဖာ္လိုက္သြားေပးတယ္တဲ့။ ဖုန္းက ေက်ာင္းေဘးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းျပင္ထြက္ရတာေပါ့။ အဲဒါ သူတို႔လည္း ျပန္လာေရာ ေက်ာင္းဝင္းတံခါးႀကီးက ပိတ္သြားလို႔ ေက်ာင္းထဲကို ျပန္ဝင္လို႔ မရေတာ့တာနဲ႔ အဲဒီ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာပဲ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္အထိ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနခဲ့ၾကရသတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မ ဆူထားတာ…”

ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္း သေဘာေပါက္သြားတာနဲ႔အတူ သူ႔ကို ျပန္ေမးမိရပါတယ္။

“ေနစမ္းပါဦး။ အဲဒါကို သားက ျပန္ေျပာလို႔ ညည္း သိရတာ မဟုတ္လား”

“ဟုတ္တယ္ေလ…”

“အဲဒါကိုမွ သြားဆူေတာ့ ညည္းက ကေလးကို အလိမ္သင္သလို ျဖစ္သြားတာေပါ့”

“ရွင္…”

ကြ်န္ေတာ္ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ရွင္းျပရပါၿပီ။ ကေလးက ျဖစ္စဥ္ကို အရင္းအတိုင္း၊ အမွန္အတိုင္း ေျပာျပတယ္။ အဲဒါကို မေအလုပ္တဲ့သူက သူ႔ေၾကာင့္ၾကမႈနဲ႔သူ ဆူလိုက္တယ္။ ကေလး တစ္မနက္လံုး ေက်ာင္းျပင္မွာ ေနေနရတာကို သူက ပူတယ္။ မသမာသူေတြနဲ႔မ်ား ေတြ႕တြက္သြားၿပီး မေတာ္ရာကို ေခၚျပဳသြား၊ မဟုတ္တာေတြ ခိုင္းစား၊ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာအထိ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ ေတြးၿပီး ပူလိုက္တာေပါ့။ မေအကိုး၊ အဲလို ပူတာ တရားလွသေပါ့။

သို႔ေသာ္ ပူတာက သတ္သတ္၊ ဆူတာက သတ္သတ္။ ဆူလိုက္တာ က်ေတာ့ ကေလးအတြက္ မွတ္သားစရာ တစ္ခုသာ ရသြားပါေတာ့တယ္။ “အမွန္အတိုင္း ေျပာရင္ အဆူခံရတယ္၊ အေရးယူခံရတယ္”ဆိုတဲ့ အသိကိုသာ ကေလးက မွတ္သားလိုက္ပါေတာ့မယ္။ သည္အတြက္ အက်ိဳးဆက္က ေနာက္ဆို အမွန္ကို ေျပာလို႔ မျဖစ္ေပဘူးဆိုတဲ့ နီတိတစ္ရပ္ကို ထုတ္ေပးလိုက္တာမို႔ ဘယ္ေတာ့မွ အမွန္ မေျပာေတာ့ဘဲ လိမ္ညာတဲ့ ကေလးေတြ၊ ဖံုးဖိတတ္တဲ့ ကေလးေတြ ျဖစ္လာပါေတာ့မယ္။

အခုကိစၥမွာေတာ့ အခ်ိန္မီေသးတယ္လို႔ ယူဆတာေၾကာင့္ သားကို ကြ်န္ေတာ္ ေခၚၿပီး ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။ ပထမဆံုးက သားက သည္လို အမွန္အတိုင္း ျပန္ေျပာျပတဲ့အတြက္ သူ႔ကို ခ်ီးက်ဴးတဲ့ စကားကို ေျပာပါတယ္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေမကေတာ့ အေမမို႔လို႔ ႐ုတ္တရက္ စိတ္ပူသြားၿပီး သူ႔ကို ဆူမိသြားတဲ့အေၾကာင္း၊ သူ႔အေမ မွားသြားတဲ့အေၾကာင္း၊ အေမကလည္း သားကို ဆူမိတဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္မယ့္အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ေနာင္ကိုလည္း အမွန္အတိုင္းသာ ဘာကိုမဆိုမျခြင္းမခ်န္ ေျပာျပဖို႔ မွာပါတယ္။ အဲသလို အမွန္အတိုင္း ေျပာျပတဲ့အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ဆူပူေတာ့မွာ၊ အျပစ္ေပးေတာ့မွာ မဟုတ္ေၾကာင္းကိုလည္း ကတိေပးလိုက္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ၿပီးေတာ့ သူ႔အေမက သူ႔သားကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေမေမ စိတ္ပူလို႔ သားကို ဆူမိသြားတဲ့အေၾကာင္း၊ တကယ္ေတာ့ သားက အမွန္အတိုင္း ေျပာျပတဲ့သူမို႔လို႔ ေမေမက ဝမ္းသာဂုဏ္ယူေၾကာင္း၊ ေနာက္ကို သား အဲလို အမွန္အတိုင္း ေျပာျပရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မဆူေတာ့မယ့္ အေၾကာင္းနဲ႔တကြ ဆူမိတဲ့အတြက္ ေဆာရီးပါဆိုတဲ့ စကားကိုပါ ထည့္ေျပာလိုက္တာပါ။

အဲဒီ့ေနာက္မွာ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာ စည္းကမ္း တစ္ခ်က္တည္းကိုသာ ထုတ္ျပန္ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ မလိမ္ရဆိုတဲ့ စည္းကမ္းပါပဲ။ မွားခ်င္တာ ႀကိဳက္တာ မွားလာခဲ့၊ ခြင့္လႊတ္တယ္၊ သို႔ေသာ္ လိမ္တာကိုေတာ့ လံုးဝ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘူး၊ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အေရးယူမယ္ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းကို ထုတ္ျပန္လိုက္တာပါ။

ဟုတ္တယ္ေလ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူႀကီးေတြ၊ မိဘေတြကေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ား အမွား ကင္းေနၿပီမို႔လို႔တံုး။ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းေတြမွာ၊ မိသားစု အေရးကိစၥေတြ၊ လူမႈေရးေတြမွာ မွားခ်င္တိုင္း မွားလို႔ ေကာင္းေနဆဲပဲ မဟုတ္ပါလား။ လူႀကီးမိဘ ျဖစ္သြားတာနဲ႔ ေျခာက္ပစ္ကင္း သဲလဲစင္သြားတာမွ မဟုတ္တာေလ။ အဲေတာ့ မွားတာကို အျပစ္တစ္ခုအေနနဲ႔ မေကာက္ယူသင့္ဘူးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ကျဖင့္ ေလးေလးနက္နက္ ယံုပါတယ္။ သို႔ေသာ္ လိမ္တာကက်ေတာ့ ဆက္ဆံေရးေတြမွာ မရွိသင့္တဲ့အရာလို႔ကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ခံယူမိလာရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အဲဒီ့ စည္းကမ္းကို ထုတ္လိုက္မိရတယ္။
သို႔ေသာ္…

ဟုတ္ကဲ့… အဲဒီ့ သို႔ေသာ္ကလည္း အေရးႀကီးပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ အဲဒါက ကြ်န္ေတာ္ပါပဲ။ တစ္ခ်ီသားမွာ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ တက်ီက်ီ ဖုန္းဆက္ၿပီး ပိုက္ဆံ ေခ်းေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း လွည့္ပတ္ေျပာရင္း ျငင္းေနမိပါတယ္။ သူ႔ကို ေခ်းလိုက္ရင္ ျပန္မရမယ္မွန္း သိေနတဲ့အတြက္ ျငင္းေနရတာပါ။ သည္မွာလည္း“ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ထိုက္တန္သူ”က စကားေျပာပါတယ္။ ျပန္ဆပ္မယ္၊ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ရက္ကို ေနာက္ဆံုးထားၿပီး ျပန္ဆပ္မယ္လို႔ ကတိထားၿပီး အဲဒီ့ကတိအတိုင္း အျမဲတေစ ေဆာင္ရြက္သူကို လူတိုင္းက ယံုၾကည္ၾကမွာပါ။ လုပ္ငန္းနယ္ပယ္မွာ သည္အခ်က္က ပိုသိသာပါတယ္။ လုပ္ငန္းေတြ ႀကီးရင္ ႀကီးလာသေလာက္ အေၾကြးနဲ႔က မကင္းႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ သည္အခါမွာ ကတိတည္သူနဲ႔ ေရရွည္ အလုပ္ လုပ္လို႔ ရေပမယ့္ ကတိမတည္သူနဲ႔ေတာ့ ေရရွည္ လုပ္ခ်င္စိတ္ ကုန္ခမ္းသြားတတ္ၾကပါတယ္။

ထားပါေတာ့… ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ပိုက္ဆံေခ်းေနတဲ့သူကို စိတ္ညစ္ေနပါၿပီ။ သည္အခါမွာ သားနဲ႔ သမီးကို ဖုန္းလာလို႔ အဲဒီ့လူသာဆိုရင္ အေဖ အျပင္သြားေနတယ္လို႔ ေျပာေပးပါလို႔ မွာမိသြားရပါေတာ့တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ မွာအၿပီး ဆယ္မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ ကြ်န္ေတာ့္ ဆံပင္ေမြးေတြ ေထာင္သြားပါတယ္။

ဟင္… မလိမ္ရဘူးလို႔ အိမ္မွာ စည္းကမ္းထုတ္ထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္က ကေလးေတြကို လိမ္ခိုင္းလိုက္မိပါေရာလား။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ အျပဳအမူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္စကားက လြဲေခ်ာ္မေနဘူးလား။ သိုးေဆာင္းစကားမွာ ရွိတယ္။ အျပဳအမူက ေျပာစကားထက္ အသံ ပိုက်ယ္သတဲ့။ ဆိုလိုတာက အေျပာထက္ အလုပ္က ပိုစကားေျပာတယ္ေပါ့။ မလိမ္နဲ႔လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကသာ ေျပာတာ၊ ကြ်န္ေတာ့္ လုပ္ရပ္က လိမ္တာဟာ လုပ္သင့္တဲ့အရာလို႔ လမ္းၫႊန္သလို ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။

ခ်က္ခ်င္းပဲ ကေလးေတြကို ျပန္ေခၚတယ္။ ေစာေစာက မွာၾကားခ်က္ကို ျပင္ဆင္တယ္။ အဲဒီ့လူ ဆက္လည္း ေခၚေပးဖို႔သာ မွာရပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ျပႆနာကို ကြ်န္ေတာ့္နည္း ကြ်န္ေတာ့္ဟန္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ ဘာသာပဲ ေျဖရွင္းပါေတာ့မယ္။

ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မွားသြားတဲ့အေၾကာင္း ဝန္ခံတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ပါးစပ္က သူတို႔ေလးေတြကို မလိမ္ပါနဲ႔လို႔ အထပ္ထပ္ မွာၾကားထားလင့္ကစား ကြ်န္ေတာ့္လုပ္ရပ္က သူတို႔ကို လိမ္ခိုင္းတာ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အေျပာနဲ႔ အလုပ္ မညီတာ၊ သည္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ မွားေနတာကို ဝန္ခံလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုတြင္းမွာ အရာရာဟာ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပလာပါေတာ့တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ၊ သားေတာ္ေမာင္ ကိုးတန္းမွာ က်ဴရွင္ေျပးတဲ့ အမႈ ေပၚလာပါတယ္။ သည္အခါမွာ လည္း သူ႔ကို ေမးမိရတယ္။ သူက သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္မွာစုၿပီး ဂီတာ သြားတီးတာလို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲလို လုပ္မယ္ဆိုလည္း လုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ က်ဴရွင္လို႔ ေျပာၿပီး တျခားကို သြားတာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္ေစခ်င္ေၾကာင္း၊ ကေန႔ က်ဴရွင္ မတက္ဘူး၊ ဘယ္ကို သြားမယ္၊ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာမ်ားကိုသာ ေျပာဖို႔သာ လိုေၾကာင္းပဲ ေအးေအးသက္သာ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

သူ ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ လူပ်ိဳေပါက္စတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ေဆးလိပ္ ခိုးေသာက္တယ္။ ခက္တာက ကြ်န္ေတာ္ေရာ၊ သူ႔အေမပါ ေဆးလိပ္ကို လက္ၾကားက မခ်တဲ့သူေတြျဖစ္ေနတယ္။ သည္ေတာ့ သူ႔ကို အေရးယူရင္ ကြ်န္ေတာ္ တရားမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခိုးမေသာက္နဲ႔၊ ေျပာင္သာ ေသာက္ေပေတာ့ေဟ့၊ ဘာကိုမွလည္း ခိုးလုပ္စရာ မလိုဘူး။  ဘာကိုမဆို လူႀကီးမိဘကို အသိေပးၿပီး လုပ္လို႔ရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ကေန႔အခါမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မွာ လိမ္ညာ ဖံုးဖိျခင္းဆိုတာ အလ်ဥ္းမရွိေတာ့ဘူးလို႔ကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ေျပာႏိုင္တဲ့အဆင့္ ေရာက္ေနပါၿပီ။ စာဖတ္သူ လူႀကီးမင္းမ်ား အားလံုး သိေတာ္မူၾကတဲ့အတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ ငယ္က်ိဳးငယ္နာ၊ အျပစ္အနာအဆာ မွန္သမွ်ကိုလည္း မိသားစုကိုသာမက စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားဆီအထိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ခ်ျပ ဖြင့္ေျပာေနခဲ့တာလည္း ၾကာေတာင့္ၾကာလွပါၿပီ။ တစ္နည္းေျပာရင္ လိမ္ညာဖံုးဖိတဲ့အလုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က မလုပ္တဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္မိသားစု၊ အထူးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ သမီးနဲ႔သားတို႔မွာလည္း သည္စ႐ိုက္က မရွိေတာ့ပါဘူး။

ေျပာခ်င္တာက ကေလးေတြကို အလိမ္သင္သူမ်ားဟာ လက္ဦး ဆရာဆိုတဲ့ မိဘေတြသာ ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ အေၾကာင္းကိုပါ။ တမင္ေတာ့ လိမ္ၾကဟဲ့၊ ညာၾကဟဲ့၊ ဖံုးၾကဟဲ့၊ ဖိၾကဟဲ့လို႔ သင္ေနတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ သို႔ေသာ္ အမွန္အတိုင္း ေျပာတဲ့အခါ ဆူပူ ေမာင္းမဲတာ၊ အျပစ္ေပးတာမ်ိဳးနဲ႔ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မလိမ္ရဘူးလို႔ေတာ့ ႏႈတ္က သြန္သင္ပါရဲ႕၊ ေရွ႕ေဆာင္ႏြားလားမ်ားအေနနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ကက်ေတာ့ ေရွ႕ကေန လိမ္ညာ ဖံုးဖိျပေနတာမ်ိဳးမ်ားနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဟဲ့… နင့္အေဖ မသိေစနဲ႔၊ နင့္အေမ မသိေစနဲ႔ ဆိုတဲ့စကားမ်ားနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း အမွတ္တမဲ့ လမ္းျပေပးေနမိၾကရင္းက လိမ္ညာဖံုးဖိမႈ အထံုစြဲေနသူ လူသားမ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားကို ပ်ိဳးေထာင္ျဖစ္ေနတတ္ၾကတာကို အားလံုး သတိထားသင့္တယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။

သည္ကမွတစ္ဆင့္ ဆန္႔ထုတ္စဥ္းစားလိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေက်ာင္းမွာ၊ အလုပ္ခြင္မွာ၊ သည့္ထက္ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရး ပတ္ဝန္းက်င္မ်ားမွာလည္း အမွန္အတိုင္း ေျပာျပတိုင္းသာ ၿငိဳျငင္ျပေနမယ္၊ အျပစ္ေပး အေရးယူေနမယ္၊ ဆူဆဲ ေမာင္းမဲေနမယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ လိမ္ညာျခင္း သံသရာထဲမွာ ဝဲလယ္လွည့္ရင္း အိုးဒယ္နစ္ နစ္ရေတာ့မယ့္ကိန္းကို အားလံုး ျမင္သင့္ၾကၿပီလို႔ ယူဆမိရတဲ့အတြက္ သည္စာကို ေရးမိရျပန္ျခင္းပါပဲ။
အားလံုးေတြးဆ ဆင္ျခင္ၾကည့္ႏိုင္ၾကပါေစ
အတၱေက်ာ္
(၂၄၁၂၀၉)
ေခတၱ – ဥယ်ာဥ္ကုန္းရြာ၊ ဆင္ေျခရာ အုပ္စု၊ လပြတၱာၿမိဳ႕နယ္

(၄-၂-၂၀၁၀ ထုတ္ Bi Weekly Eleven ဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပထားတာေလးကို ျပန္လည္ တင္ဆက္လိုက္တာပါ။)

 http://atkbooks.wordpress.com/2010/02/12/lies-and-an-important-role-of-parents/ မွ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။