ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ လူငယ္ေတြေနရာေပးေရးနဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ျပႆနာတစ္ခ်ိဳ႕

မာန္ကီ

ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္အတြဲ(၂)၊ အမွတ္(၅၃) ပါဆရာဝင္းထြဋ္ေဇာ္ရဲ႕အေတြးေဆာင္းပါးကို ထပ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ ၾကင္နာအားရမိတယ္။ ကာလတာရွည္ကတည္းက လိုအပ္တာျဖစ္ေပမယ့္ ျပန္ေဖာ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္က တကယ့္ အခ်ိန္ကိုက္ကာလ ျဖစ္ေနတာမို႔ အရမ္းစိတ္ဝင္စားမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ေတြမွာ လူငယ္ဘဝကို အႏွစ္(၃၀)ေက်ာ္ ျမဳပ္ႏွံျဖတ္သန္းလာခဲ့သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္အေတြ႔အႀကံဳကို မမွ်ေဝဘူးဆိုရင္ တာဝန္မဲ့ရာက်မလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ဒီေဆာင္းပါးေရးျဖစ္တာပါ။ ေတြးပံု၊ ခံယူပံုလြဲေခ်ာ္ေနခဲ့ ရင္လည္း ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။

          ဆရာဝင္းထြဋ္ေဇာ္ေရးထားသလိုဘဲ့ သမိုင္းမွာ လူငယ္ေတြ ေနရာရပံု ႏွစ္မ်ိဳးရိွခဲ့တယ္။ တစ္မ်ိဳးက လူႀကီးေတြမလုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္မွာသမိုင္းလိုအပ္ခ်က္အရ လူငယ္ေတြေခါင္းေဆာင္ၿပီး ထလုပ္တာ ေအာင္ျမင္ သြားရင္လူၾကီးေခါင္းေဆာင္အျဖစ္သမိုင္းမွာေနရတာမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ေနာက္တစ္မ်ိဳးက လက္ရိွေခါင္းေဆာင္လူႀကီးေတာ္ေကာက္လို႔ ေခါင္းေဆာင္မႈ စည္းဝိုင္းထဲပါဝင္ခြင့္ရတာမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ ဒါကိုဘဲထပ္ခ်ဲ႕လိုက္ရင္ သမိုင္းက ေတာင္းဆိုေနေပမယ့္ လူငယ္ေတြက ေအာင္ပြဲရေအာင္မတိုက္ႏိုင္ တဲ့အခါ လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ဟာ လူႀကီး ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မလာေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့ လူႀကီးက ေတာ္ေကာက္တယ္ဆိုရာမွာလည္း အဲဒီလူ ႀကီးက အရည္အေသြးအေျခခံနဲ႔ေကာက္တာလား၊ ‘ေဗာင္းေတာ္ညိတ္၊ စိတ္ေတာ္သည့္’ ‘ဖိတ္ခ်င္ဖိတ္၊ကိုယ့္ အိတ္ထဲဖိတ္’ဆိုတဲ့ အေျခခံနဲ႔ေကာက္တာလား ခြဲျခားရပါမယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒုတိယအမ်ိဳးအစားက မ်ားတာ မို႔ ကိုယ့္ကိုမိုးကာေပးထားတဲ့ ေရႊထီး မရိွတာနဲ႔ မရွင္သန္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ပထမတန္းစားေခါင္းေဆာင္ဘဝကို မ ေရာက္ေတာ့ျပန္ဘူး။ ဒီနည္းနဲ႔ ဦးေဆာင္ႏိုင္သူလူငယ္ႏို္င္ငံေရးမ်ိဳးဆက္ ျပတ္ခဲ့ၾကတာဘဲ မိမိ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ အခက္အခဲတစ္ခ်ိဳ႕ကို အနည္းငယ္အေသးစိတ္ေရးပါ႔မယ္။

၁။ လူငယ္ေတြကို ႏို္င္ငံေရးအရ ေျမေတာင္ေျမာက္ေပးရာမွာ လူႀကီးေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ျပႆနာ

          ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ လူႀကီးေတြအေနနဲ႔လက္ေတြ႔ျပႆနာ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္း စီမံခန္႔ခြဲမႈေတြနဲ႔ လံုးလား ေထြးလားျဖစ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ကမ်ားတာမို႔ လူငယ္ေတြကိုေရရွည္ျမဳပ္ႏွံ ေမြးျမဴဖို႔ ေမ႔ေလ်ာ့ေနတတ္ တယ္။ ေအာက္ေျခသိမ္းလက္ေတြ႔ဘဝကိ္ုျဖတ္သန္းၿပီးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာတဲ့ လူႀကီးေတြအတြက္ လူငယ္ေတြကို ကာ လရွည္ စမ္းသပ္ခံဘဝတစ္ခုျဖတ္သန္းၿပီးမွ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္လက္ခံခ်င္ၾကတယ္။ (အဲဒီအခ်ိန္မွာလူငယ္ေလး ဟာ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္အရ အသက္အပိုင္းအျခားမွာ လူႀကီးစာရင္းဝင္လာၿပီ ျဖစ္တယ္။)ဒါကလည္းအဲဒီလူႀကီးရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈကို စိန္မေခၚႏိုင္ဘူးလို႔ စိတ္ခ်ယံုမွတ္မွသာျဖစ္တယ္။

          အခုဥေပေဒႏိုင္ငံေတြအတြင္းမွာ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုဖြ႔ဲရင္ ေခါင္းေဆာင္စု အတြင္းမွာ လူငယ္ရာခို္င္ႏႈန္း ဘယ္ေလာက္၊ အမ်ိဳးသမီးရာခိုင္ႏႈန္းဘယ္ေလာက္ပါရမယ္ဆိုတာ သတ္မွတ္ခ်က္ ထားရိွၾကတယ္။ အဲဒီအဆင့္ ေရာက္ဖို႔ေတာ့ ၾကာလိမ့္အံုးမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါက ‘အဖြဲ႔အစည္းတည္ ေဆာက္ေရး’ ‘ေခါင္းေဆာင္မႈ အဆက္မ ျပတ္ေရး’ဆိုတာေတြကို ဘယ္ေလာက္အရည္အေသြးရိွရ္ိွ နားလည္သေဘာေပါက္သလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာမူတည္ တယ္။ အဲဒီေခါင္းေဆာင္လူႀကီးအဆင့္ျမင့္ပညာတတ္တာ၊မတတ္တာနဲ႔မဆုိင္ဘူး၊ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရအဖြဲ႔မွာ အဆင့္ျမင့္ဝန္ႀကီးတာဝန္ယူခဲ့ဖူးၿပီး ႏိုင္ငံေရးသမားဘဝ စုေတ ေလ်ာက်လာခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္လူႀကီးတစ္ ေယာက္ရဲ႕လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ေတြအေပၚ သေဘာထားဆက္ဆံပံုကို ကိုယ္ေတြ႔ျမင္ရမွ ဒါကိုသေဘာေပါက္ လာတယ္။

          ဒါေၾကာင့္လူႀကီးေတြ အေနနဲ႔ကိုယ့္ေသြးကိုယ့္သား၊ ကိုယ့္တပည့္ဆိုတဲ့ခရိုနီ(crony)အျမင္ေတြကို လက္ေရွာင္ႏို္င္ဖို႔က ပထမျပႆနာျဖစ္ၿပီး ဒုတိယက ေရရွည္ဆင္ႏြဲရမယ့္ ႏိုင္ငံေရးတုိက္ပြဲမွာလူငယ္ေတြကို ဘယ္လို ပ်ိဳးေထာင္မလဲဆိုတဲ့ ျပႆနာျဖစ္ပါတယ္။ စီမံခ်က္ရိွ္ရိွ လုပ္ရပါမယ္။

          သက္ရင့္ေခါင္းေဆာင္ေတြမ်ားျပားခဲ့တဲ့ကြန္ျမဴနစ္ ဆိုဗီယက္နဲ႔တရုတ္ႏို္င္ငံေတြမွာေတာင္ ေခါင္းေဆာင္မႈ ႏုပ်ိဳတတ္ၾကြ လန္းဆန္းေစဖို႔ ကမာၻႀကီးနဲ႔ အမီလိုက္ႏိုင္ဖို႔ စီမံခ်က္ခ်လုပ္ခဲ့တယ္။ ဂိုဗာေခ်ာ့ဗ္၊ ဟူက်င္ေတာင္ တို႔ဟာ အဲဒီအစီအစဥ္နဲ႔တတ္လာၾကတာပါပဲ။ ဗဟိုေကာ္မတီစည္းဝိုင္းကေန ေပၚလစ္ဗ်ဴရိုထဲ ေခၚသြင္းမယ္၊ၿပီး မွထိပ္သီးအဆင့္ ဆြဲတင္မယ္။ အနည္းဆံုး ညီလာခံႏွစ္စုစာ အခ်ိန္ယူပါတယ္။

၂။ေျမေတာင္ေျမွာက္ရာတြင္ ႀကံဳရတဲ့လူငယ္ေတြရဲ႕ျပႆနာ

          လူငယ္ေတြရဲ႕နိုင္ငံေရးအရေျမေတာင္ေျမွာက္ရာမွာ ႏိုင္ငံေရးအရည္အေသြးျမင့္တင္ေရးကို ဦးစြာလုပ္ ၾကရတယ္။ ဒါေပမယ္ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးမွာ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အေရးအခင္းေတြ ေၾကာင့္နဲ႔ လူႀကီး ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕စီမံခ်က္မရိွမႈေၾကာင့္ လူငယ္အမ်ားအျပားဟာ ႏိုင္ငံေရးကို စနစ္တက် အဆင့္ဆင့္ခ်ဥ္းကပ္ ဝင္ေရာက္လာၾကတာမဟုတ္ပဲ ႏိုင္ငံေရးကို ကိုယ့္ဆီကို ဒေရာေသာပါး ေရာက္လာၿပီး ကမူးရွဴးတိုးလိုက္ပါသြား ၾကရတာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သဘာဝက်စြာပဲ ပညာေရးအေျခခံ နည္းပါးနိမ့္က်တာ၊ အဖြဲ႔အစည္းလုပ္ငန္းအ ေတြ႔အႀကံဳႏႈန္းနည္းတာတို႔ ပါလာၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္အမ်ားစုဟာ ႏိုင္ငံေရးေတြးေခၚလုပ္ဟန္တို႔မွာ လုိက္မမီ တာတို႔၊ အဖြဲ႔အစည္းသဘာဝ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြ ေပၚမွာစိတ္မရွည္ သည္းမခံႏို္င္တာတို႔ျဖစ္ၿပီး ေပၚလစီ စီမံခန္႔ခြဲတဲ့အဆင့္ မေရာက္ခင္လမ္းခုလတ္မွာ ျပဳတ္က်က်န္ခဲ့ရတယ္။

          ေရာဂါကို ပိုဆိုးေစတဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္က လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚေတြ အကြဲကြဲ အျပားျပားျဖစ္ေနတာပါပဲ။ လက္ဝဲ၊ လက္ယာအေတြးအေခၚေတြ လူမ်ိဳးစုခံစားမႈေတြနဲ႔ နယ္စပ္မွာဆိုရင္ နီးစပ္ ရာ ႏိုင္ငံအေပၚ တဖက္သတ္အထင္ႀကီးအတုယူမႈေတြေၾကာင့္ လူငယ္ေတြဟာတစ္ခုလံုးရဲ႕ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ကို မေရာက္ခင္လမ္းခုလတ္မွာပဲ ႏိုင္ငံေရးဘဝေသသြားတတ္ၾကတယ္။ အခုေခတ္မွာလို ဘဝတတ္လမ္းကိုတစ္ ကမာၻလံုးျဖန္႔ရွာႏိုင္ခြင့္ ရိွတဲ့အခ်ိန္မွာ (ႏိုင္ငံေရးအရစာနာစိတ္ရိွေပမယ့္လို႔)ဘဝကို ပံုအပ္ဖို႔ဆိုတာ အေတာ္ရွား ပါးတဲ့ ကိစၥျဖစ္လာတယ္။ လက္ရိွျဖစ္ေနတာက ေခါင္းေဆာင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို အေသအလဲၾကည္ညိဳလြန္းလို႔(သို႔) ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚလမ္းစဥ္တစ္ခုခုကို အစြန္းက်က်ယံုၾကည္ဆုပ္ကိုင္ထားလို႔သာ ဆက္က်န္ေန တတ္ၾကတယ္။

          ဒါေၾကာင့္လူငယ္ေတြရဲ႕ႏိုင္ငံေရးအရည္အေသြးကိုျမင့္တင္ဖို႔ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြက မိမိတို႔ရဲ႕ လူငယ္အင္ အားေတြကို လူငယ္အဖြဲ႔အစည္းဖြဲ႔ၿပီး စုစည္းတာမ်ိဳးလုပ္ၿပီးစတင္ႏိုင္ပါတယ္။ (ဆရာဝင္းထဋ္ေဇာ္ရဲ႕ေဆာင္းပါး ပါတဲ့ ဂ်ာနယ္တစ္အုပ္တည္းမွာပဲ ေဒါက္တာေမာင္သင္းေတြရဲ႕ တကၠသိုလ္ေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံသင္ၾကားေရးဆို တဲ့ ေဆာင္းပါးပါလာတယ္။ အႀကံျပဳခ်က္ေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။

စံေပတံေတြရိွဖို႔လိုတယ္

          ေနာက္တစ္ခုကလက္ေတြ႔ႏို္င္ငံနယ္ပယ္မွာ အေတြ႔အႀကံဳရယူေရးႏွင့္ဆိုင္ပါတယ္။ ‘ဒီလူငယ္ နိုင္ငံေရး- ဇ-ရိွတယ’္ဆိုၿပီးဖူးဖူးမုတ္ အဆင့္ေက်ာ္လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပးအပ္ရာကေန မမွားသင့္တဲ့အမွားေတြ မွားၿပီး ႏိုင္ငံေရး ဇာတ္ခုံက ေစာေစာဆင္းသြားရတာလဲ ရိွတယ္။ ဒါက လူႀကီးေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ လူ႔အရင္းအျမစ္ စီမံခန္႔ခြဲမႈ စြမ္းရည္နဲ႔ဆိုင္တယ္။ ျဖစ္သင့္တာက သဘာဝတရားနယ္ပယ္ကေန ျပည္သူလူထု ရင္ခြင္ၾကားမွာ အဖြဲ႔အစည္း (သို႔) တိုင္းျပည္အက်ိဳးကို ေရွးရႈၿပီး ဘယ္ေလာက္သင္ယူ ႏိုင္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ေပးဆပ္ႏိုင္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ရည္မွန္းခ်က္ ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ ႏုိင္တယ္ဆိုတာေတြကို စစ္ေဆးရပါ႔မယ္။ သံုးသပ္ စိစစ္တဲ့ လူႀကီးေခါင္းေဆာင္ေတြမွာ စနစ္က်မွန္ကန္တဲ့ တိုင္းတာေရး စံ-ေပတံေတြ ရိွထားဖို႔လိုပါတယ္။ ေလ့လာ ၿပီး လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ ျပန္မြန္းမံၿပီး လုပ္ငန္းခြင္ ျပန္သြားဆိုတဲ့ နည္းစနစ္နဲ႔ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ျမင့္တတ္ရာက ႏိုင္ငံ ေရးေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေရာက္သြားတာ အာမခံခ်က္ အရိွဆံုးပါပဲ။

          ၂၀၀၉ခုနစ္ထုတ္ တိုင္းမ္မဂၢဇင္းစာအုပ္မွာ ကာတာဘာရီလို႔ေခၚတဲ့ ဂ်ပန္လူငယ္ေတြကို လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတြင္း သူတို႔ရဲ႕အခန္းက႑ကို အေလးအနက္ရိွလာေစၿပီး ကိုယ္ပိုင္ႏိုင္ငံေရး အသံေဖာ္ထုတ္ဖို႔ အားေပးလႈပ္ေဆာ္ေနတဲ့(NGO)တစ္ခုအေၾကာင္း ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာပဲ dot-JP  လို႔ေခၚတဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံေရးသမား ေတြ ရဲ႕ရံုးမွာအလုပ္သင္ဝင္ေရာက္လိုသူ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြအတြက္ ကူညီေနတဲ့ NGOအေၾကာင္း လည္း ပါတယ္။ ဒီလိုအဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳးေတြရိွရင္ ပိုထိ ေရာက္မွာျဖစ္ပါတယ္။

          ေနာက္တစ္ခုကလူငယ္ေတြကို လြတ္လပ္ခြင့္ တစ္စံုတစ္ရာေပးတဲ့ ျပႆနာျဖစ္တယ္။ မိခင္အဖြဲ႔ အစည္းကေန လူငယ္အဖြဲ႔အစည္းကို ကိုယ္ထူကိုယ္ထ အလုပ္လုပ္တတ္ဖို႔ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးတဲ့ ျပႆနာလည္း အႀကံဳ ဝင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔  ႏိုင္ငံေရး ထံုးတမ္းဓေလ့လို႔ဆိုရမလားမသိဘူး။ အစြန္းႏွစ္ဖက္မွာ သံသရာ လည္ေနတတ္တယ္။ တစ္ခုက လူႀကီးေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕အစြန္း။ လူငယ္အဖြဲ႔အစည္းေတြကိုလမ္းညႊန္ခ်က္နဲ႔ ဖြဲ႔ စည္းမႈ မူေဘာင္ေတြခ်မွတ္ၿပီး ထိုးသြင္းႀကံဆမႈရိွရိွ ကိုယ္အင္အားကိုယ္တည္ေဆာက္ဖို႔တစ္စံုတစ္ရာ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးထားပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ လူႀကီး ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနတဲ့ ႏိႈင္းယွဥ္ခ်က္အရ အသက္ငယ္တဲ့သူေတြ ပါဝင္ဝိုင္းဝန္းလုပ္ေဆာင္ေပးပါတယ္။

          ဒါကိုပဲ့ လက္ေတြ႔ပိုင္းအေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့အခါ လူငယ္အဖြဲ႔အစည္းကို လက္ေအာက္ခံ အဖြဲ႔အစည္းလို႔ သေဘာထားၿပီး အမိန္႔ေပး၊ အမိန္႔ခံစနစ္နဲ႔ ဆက္ဆံၾကတယ္။ ဒါဟာျပဳစုပ်ိဳးေထာင္တာ မဟုတ္၊ တပည့္ေမြး တာသာျဖစ္တယ္။ ထိုးထြင္းႀကံဆ လုပ္မိတဲ့ လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ေပၚမွာလည္း တကယ့္ႏိုင္ငံေရးျပစ္မႈ က်ဴးလြန္ထားတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး (ဗဟိုခ်ဳပ္ကိုင္မႈကို ခ်ိဳးေဖာက္တဲ့ သေဘာမ်ိဳး) အျပစ္ယူခ်င္ၾကတယ္။

          ေနာက္အစြန္းတစ္ခုက လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕အစြန္း ေနာက္ခံမိခင္အဖြဲ႔အစည္းကလည္းအား ေကာင္း(တစ္ခါတစ္ေလအာဏာရလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။တစ္စံုတစ္ရာလည္းလုပ္ပိုင္ခြင့္ေပးထားေတာ့ မိမိနဲ႔ မဆိုင္တဲ့နယ္ပယ္ေတြမွာ ဝင္စြက္ဖက္ၿပီး တစ္ထီးတစ္နန္း ထူေထာင္တာမ်ိဳးျဖစ္တတ္တယ္။ ျမင္ျမင္ရာကိုကိုယ့္ ေပတံနဲ႔ကိုယ္တိုင္းၿပီး ဇြတ္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲခ်င္တဲ့ သူရဲေကာင္းေပါက္စေလးေတြရဲ႕ အမွားျဖစ္တယ္။

၃။ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးထူးျခားခ်က္နဲ႔လူငယ္

          ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ႏိုင္ငံေရးအနာဂတ္အတြက္လူငယ္ေတြကိုအားကိုးရမယ္ဆိုရင္ဒီလူငယ္ေတြရဲ႕ႏိုင္ငံေရး ကိုျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ အေရးတႀကီးစဥ္းစားရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါကိုအေကာင္ထည္ေဖာ္တဲ့အခါ အေရးႀကီးဆံုးက ရင္း ႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈပါပဲ။ သာမန္ဘ႑ာရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံတာကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ လူအရင္းအျမစ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအင္စတီက်ဴးရွင္းေတြ အတြက္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံရပါမယ္။ ဒါဟာျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။

          လူ႔အရင္းအျမစ္ကိုေရာက္ရာအရပ္မွာရိွတဲ့လက္ကုန္သံုးပစ္လိုက္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ေရရွည္မွာအဆင့္ျမင့္ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္နိုင္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ အလုပ္ခြင္ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးလံုးပါးပါးၿပီး ေခါင္းေဆာင္ အညြန္႔တုံးသြားတယ္။  ႏိိုင္ငံေရးအင္စတီက်ဴးရွင္းေတြနဲ႔ပတ္သက္၍လည္း ကိုယ္ထူကိုယ္ထသာလုပ္ၾကေၾကး ဆိုရင္ အၿမီးက်က္ အၿမီးစားရိွတဲ့အင္အား၊ ရိွတဲ့အဆင့္မွာတန္႔သြားလိမ့္မယ္။ ဒီမိုကေရစီျပန္ႏွစ္လန္ထႏိုင္ဖုိ႔ အတြက္ျပင္ပအကူအညီနဲ႔က်ားကန္ရပါမယ္။ ျပင္ပအကူအညီဆိုရာမွ ဝိသမ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြ ဝင္သြား ရင္ ပိုၿပီးကိုယ္က်ိဳးနည္းလိမ့္မယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တာေနာက္တစ္ခုက ဒီမိုကေရစီတိုးတတ္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေန တဲ့ႏိုင္ငံတကာ(INGO)ေတြကို လမ္းဖြင့္ေပးရင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

          ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ထားတဲ့လူငယ္ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြအတြက္ ကစားကြင္းလည္းလိုပါတယ္။ ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရး ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီဟာ ဆယ္ႏွစ္တာကာလအတြင္းႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီ ေတြရဲ႕အေတြ႔ အႀကံဳနုနယ္မႈ၊ သေဘာထားမရင့္က်က္မႈႏွင္ ျပည္တြင္းစစ္ ပေရာဂေတြေၾကာင့္ ျပတ္ ေတာက္ခဲ့ရတယ္။ေနာက္ ေတာ့စစ္တပ္လႊမ္းမိုးတဲ့ တစ္ပါတီစနစ္ကာလရွည္တစ္ခုႏွင့္ စစ္တပ္ကအာဏာ ယူထားတဲ့ အျခားကာလတစ္ခု ထပ္ျဖတ္သန္းရျပန္တယ္။ ဒီလိုအေနအထားမွာလူငယ္ေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ကစားကြင္းဟာ ဘာျဖစ္မလဲ။အာဏာရ ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအဝိုင္းႏွင့္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေရး အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအဝိုင္းၾကားမွာက်င္လည္ရမွာပဲ။ ဒီလိုႏိုင္ငံေရးအမ်ိဳးအစားေတြမွာ လူငယ္ထုေတြရဲ႕ အမွန္အကန္ အက်ယ္အျပန္႔ပါဝင္မႈကို ရႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ အစစ္အမွန္ ႏိုင္ငံေရးေလ့က်င့္ဖို႔ လူငယ္ေတြ အတြက္ ကြင္းေပ်ာက္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့သေဘာပါ။

          ခ်ဳပ္ၿပီးေျပာရရင္လူငယ္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေမြးထုတ္ႏိုင္ပါမွ သူတို႔ကို ေနရာေပးလို႔ ရမွာျဖစ္ တယ္။ ခုေနခါမွာ လူ အရင္းအျမစ္ရိွၿပီးသားျဖစ္တယ္။  ႏို္င္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြ ေပၚလာၿပီး ျဖစ္တယ္။ လိုအပ္ တာက လူငယ္ေတြ ကစားႏိုင္တဲ့ကြင္း၊ ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းကို အေမွ်ာ္အျမင္ ရိွရိွ ဖန္တီးေပးဖို႔ပဲ။ ဒီအခင္း အက်င္းဟာ လူႀကီးေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕စိတ္ကူးအိမ္မက္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ ခ်င္မွႏိုင္မယ္။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္ အတြက္ လႈပ္သာ ရွားသာအေနအထားမ်ိဳးျဖစ္ရပါမယ္။ ဒါဆုိရင္ လူငယ္ထု တအံုတမဟာ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲ ဝင္ေရာက္လာမွာျဖစ္တယ္။

          ကြင္းရသြားၿပီးရင္လိုတာက လံုေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ ဒီမိုကေရစီကာလ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ေဘာင္ အတြင္းလႈုပ္ရွားႏိုင္တဲ့ ကာလကို အဆက္မျပတ္ေစဘဲ  ဆယ္စု ႏွစ္ခု၊ သံုးခုသာရခဲ့ရင္ ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ အရည္အခ်င္းျပည့္ဝေကာင္းမြန္တဲ့ လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြနဲ႔ ေကာင္းမြန္ ထြန္းေတာက္ေနမွာ မလြဲလို႔ ဆိုခ်င္ေၾကာင္းပါ။

ျပည္သူ႔ေခတ္၊ အတြဲ(၂)၊ အမွတ္(၆၅) မွ