ေျပာင္းလဲမႈ၏ သႏၲာန္
|
7:32 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
ႏုပ်ိဳျခင္းကေနၿပီး အိုမင္းျခင္းကိုကူးေျပာင္းတာဟာ သိပ္ေႏွးေကြးတဲ့အတြက္ ေျပာင္းလဲတဲ့ကာယကံရွင္မွာ သိပ္မသိသာဘူး။
( ျမသန္းတင့္: ဘဝေနနည္းအႏုပညာ)
.............................
.............................................. နိဂံုး ............................................
ဆယ္နွစ္ေလာက္ေဝးကြာေနတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုကို တစ္ေန႔က ျပန္ေရာက္ျဖစ္တယ္။
အိမ္ေရွ႕ ပိေတာက္ပင္ႀကီးက အရင္လိုပဲ စိမ္းလန္းေနဆဲ။ 'အရင္အတိုင္းပဲေနာ္ ' လို႔ေျပာမိေတာ့ သူမက ၿပံဳးရံုၿပံဳးတယ္။
"ဒီအပင္ကနင္ ျမင္ခဲ့တုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အရြက္ေတြဟာ နင္ျမင္ခဲ့တဲ့အရြက္ေတြ
မဟုတ္ဘူး။
အရြက္သစ္ေတြ။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ နင္သိခဲ့ဖူးတဲ့
အရြက္ေတြတစ္ရြက္မွမပါေတာ့ဘူး။ အသစ္ထြက္လာတဲ့ အရြက္ေတြခ်ည္းပဲ။ အပင္ကေတာ့
ဒီအပင္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာင္းသြားၿပီ။ အမ်ားႀကီးေျပာင္းသြားၿပီ " တဲ့။
သူမ အေျပာမွာ ခဏေလာက္ေတာ့ ဆြံ႕အသြားတယ္။ လွည့္ၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ ပိေတာက္ပင္ႀကီးဆီ ေမာ့ၾကည့္ရင္း ဆက္ေျပာတယ္။
''အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲသြားေပမယ့္ သတိမမူမိ၊ မေတြးမိၾကတဲ့အခါေတြမွာ ဒီတိုင္းပါပဲလားလို႔
ထင္စရာရွိတယ္။
ဒါေပမယ့္မဟုတ္ဘူး။ ကမၻာေပၚမွာ ျဖစ္တည္ေနသမွ်အရာေတြဟာ အခ်ိန္ရဲ့
ဝါးၿမိဳတိုက္စားျခင္းကိုခံၾကရတယ္။ အပြန္းခံအပဲ့ခံၾကရတယ္။ အျပဳျပင္ခံၾကရတယ္
''
ဟုတ္လဲဟုတ္တာကိုး။ တူမွမတူေတာ့တာလို႔ ဆင္ျခင္မိရဲ့။
့အိမ္နဲ႔မနီးမေဝးက
မက်ည္းပင္ေတြ
အမ်ားႀကီးေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ သဲေသာင္ျပင္ေတြဆီ ေရာက္ေတာ့
လန္းဆန္းသြားတယ္။ ပင္လယ္ကေန ေဝ့ဝဲတိုက္ခတ္လာတဲ့ေလဟာ
မ်က္ႏွာျပင္ကိုကလူက်ီစယ္တယ္။
သူမရဲ့ ပါးလွပ္လွပ္ထမီဟာ ေလအေဝွ႕မွာ တြန္႔တြန္႔လူးေနတယ္။ လည္ကုတ္ေအာက္ထိရွိတဲ့
သူမဆံပင္ေတကေတြကေတာ့ မ်က္ႏွာကို ပတ္ရစ္လိုက္ ေနာက္ဘက္ဆီေျပးလိုက္ ေဘးဘယ္ညာယိမ္းလိုက္နဲ႔ သူမကို ေဆာ့ျမဴေနေလတယ္။
ကမ္းေျခသဲေသာင္ျပင္လဲ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အသစ္ျပန္ျဖစ္ေနတယ္။
''ေျပာင္းလဲသြားတယ္ေနာ္'' လို႔ေျပာမိတယ္။
''ဒီမွာေတာ့
အခုနင္ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေလ၊ ကမ္းပါးေတြမ
မရွိေတာ့ဘူးမဟုတ္လား.ကမ္းနဖူးေလ်ာ့သြားတယ္၊.. ဒါေပမယ့္ ..ဟိုးတစ္ဘက္က
ပို႔ခ်ခံရတဲ့ေနရာအတြက္ေတာ့ ျဖည့္္တင္းေပးသြားတာေပါ့ဟာ.. ျပည့္သြားတာေပါ့။
ေလာကႀကီးမွာ
အေပးအယူရွိတယ္၊ အရႈံးအႏိုင္ရွိတယ္ ၊ အတိုက္စားခံရတာရွိတယ္ ၿပီးေတာ့
ပို႔ခ်ေပးျခင္းခံရတာရွိတယ္ေလဟာ။ လကၡံခ်င္ခ်င္ လက္မခံခ်င္ခ်င္ ဒါသဘာဝတရားပဲ
''
ကြ်န္ေတာ္ သူမမ်က္ႏွာဆီၾကည့္ျဖစ္တယ္။ သူမက
ပင္လယ္ေလေၾကာင့္ေဝ႔ဝဲက်လာတဲ့ ဆံပင္ေတြကို မ်က္ႏွာျပင္ဆီကေနဖယ္ခ်ရင္း
ပင္လယ္ျပင္ဘက္ေငးေနခဲ့တယ္။ သူမဘာေတြေတြးေနသလဲ။ အရင္ကထက္ရင့္က်က္လြန္းေနတယ္။
တည္ၿငိမ္လြန္းေနတယ္။ ဒါဘာေၾကာင့္လဲ ။ သူမေျပာသလို အခ်ိန္္သမားေတာ္ရဲ့
ျပဳျပင္မႈေၾကာင့္လား မေျပာတတ္။
သူမက ကြ်န္ေတာ့္ဘက္ကိုလွည့္လာၿပီး ယဲ့ယဲ့ေလးၿပံဳးျပတယ္။
''ဆယ္ႏွစ္..ဆိုတဲ့အတိုင္းအတာဟာ မ်ားလြန္းပါတယ္ဟာ... နင္ေျပာခဲ့တဲ့ သံုးလေတာင္ ၾကာလြန္းလိုက္တာ..လို႔ထင္ခဲ့တာ ''...တဲ့။
''
ဆယ္ႏွစ္လံုးလံုး..တိုက္စားခံခဲ့ရတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားေတြဟာ..
ကမ္းေျခပ်က္ႀကီးတစ္ခုလိုျဖစ္သြားတယ္။ ငါက လက္မခံခ်င္ပဲ
တိုက္စားဝါးၿမိဳခံရေပမယ့္ နင့္အဖို႔ေတာ့ လက္မခံခ်င္လည္း
ပို႔ခ်ျပဳျပင္ေပးတာေတြ ခံစားရတာပဲမဟုတ္လား။ သဘာဝတရားမွာ
အဆံုးအျဖတ္ေပးတတ္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုတဲ့အရာရွိတယ္။ နင့္အေတြးမွာ
တူတယ္ဆိုေပမယ့္
အားလံုးဟာ အဲဒီအခ်ိန္နဲ႔အတူ ေျပာင္းလဲသင့္သေလာက္ ေျပာင္းလဲေနတာပဲေလ။
သိပ္ႏုညံ့တဲ့ကတၲီပါစေလးလိုပဲ။ ညင္ညင္ညင္သာသာနဲ႔
မသိလိုက္မသိဘာသာေျပာင္းသြားတယ္။
မေန႔ကလိုပဲလို႔ထင္ရေပမယ့္ မဟုတ္ဘူး။''
သူမကြ်န္ေတာ္ဆီတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္တယ္။
''နင္ငါ့မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္စမ္းပါဦးဟာ'' ေျပာၿပီး ရုတ္တရက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လာေတာ့ ေၾကာင္ေၾကာင္အအနဲ႔ ၾကည့္ျဖစ္ရဲ့။
''မ်က္ႏွာျပင္မွာ အေရးေၾကာင္းပါးပါးေလးေတြေတြ႔လား'' တဲ့။ အင္း လို႔ ေျပာျဖစ္တယ္။ သူမကဆက္ေျပာဆဲ။
''အဲဒါ
ဇရာအေရးေၾကာင္းေတြလို႔ေခၚတယ္။ နင္ေျပာတဲ့ ပိေတာက္ပင္ႀကီးလိုပဲ၊ ငါ
ဘယ္လိုပဲအလွေတြျပင္ထားျပင္ထား.. အျမင္တူတယ္လို႔ဘယ္လိုေျပာေျပာ..
ငါ့ခႏၶာကိုယ္ပင္စည္ဟာ
အိုမင္းေျပာင္းလဲေနၿပီေလဟာ။ အဲဒီအေတာအတြင္းမွာ ငလ်ွင္လႈပ္လိုက္.
.
ေလျပင္းတိုက္လိုက္ ..မိုးႀကိဳးဒဏ္ေတြခံလိုက္နဲ႔ အမ်ားႀကီးႀကံဳခဲ့ၿပီးၿပီ။
လိႈင္းႀကီးေလွေအာက္ဆိုသလို ငါမနစ္ျမဳပ္သြားတာတစ္ခုပဲရွိတယ္။ နင္ကေတာ့
ေက်ာင္းၿပီးတယ္၊ ရာထူးရတယ္၊ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ အလိုက္သင့္ေလးသြားေနေတာ့
မသိသာဘူးေပါ့ဟာ။ နင္ကပို႔ခ်ခံရတဲ့ကမ္းဘက္မွာကိုး။''
ကြ်န္ေတာ္ဘာျပန္ေျပာရရမယ္မသိေတာ့။
ခံစားမႈေတြျပည့္လ်ွံေနတဲ့ ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းတစ္ေယာက္
စာေရးဆရာမမ်ားျဖစ္ေနၿပီလား။ အျပည့္အဝနားမလည္ေပမယ့္ တစ္ခုခုဟာရင္ထဲကို
နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း တိုးဝင္လာတယ္။ သူမအဓိကဆိုေျပာခ်င္တာ ဘာမ်ားလဲ။
မသိတတ္ေသး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူမေျပာေနသမ်ွေတြဟာ အကုန္လံုး
ေျပာင္းလဲျခင္းေတြခ်ည္း။
''ေလာကမွာ အရာအားလံုးေျပာင္းလဲေနတယ္။ ေျပာင္းကိုေျပာင္းလဲရမယ္။ ငါအိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ရတယ္။
တစ္ခုလပ္မ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ထိ ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ....''
သူမစကားကိုရပ္တယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ကို ရႊန္းရႊန္းစားစားၾကည့္တယ္။ ပင္လယ္ေလ
တစ္ဝူးဝူးတိုက္သံေၾကာင့္ အသံျမွင့္ေျပာရတာမို႔ ေအာ္ေျပာသလိုျဖစ္ေနဆဲမွာပဲ
''ဒါေပမယ့္
နင့္ကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္က မေျပာင္းလဲဘူး'' လို႔ေအာ္ေျပာသံၾကားရတယ္။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေလးကို ေအာ္ဟစ္ေျပာလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့
စိတ္ညိႈ႕ခံရသလို မင္တက္ေနေလရဲ့။
သူမမ်က္ဝန္းေတြဆီက မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕က်လာတာေတြ႔တယ္။ စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ ဝမ္းနည္းျခင္းမျဖစ္မိ။
မၾကာတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာပဲ
ငါးႏွစ္သားေလာက္ခေလးေလး သူမထံေရာက္လာခဲ့တယ္။
ေမေမ..ေမေမ..လို႔ေခၚသံေပးၿပီးသူမခါးကိုေပြ႔ဖက္ေလတယ္။ သူမက ခေလးလက္ကိုဆြဲကာ
ထြက္ခြာဟန္ျပင္တယ္။
''ေမ်ွာလင့္ခ်က္မရွိဘူး၊ ဆြဲေဆာင္တာမဟုတ္ဘူး။
ဒီတစ္ႀကိမ္မွွမေျပာရရင္ ေျပာခြင့္ရမွာမဟုတ္ေတာ့လို႔ ဖြင့္ေျပာရတာ'' လို႔
ေအာ္ေျပာျပန္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ခေလးလက္ကိုဆြဲကာ ထြက္သြားခဲ့တယ္။
ေလတဝူးဝူးတိုက္ေနတဲ့ကမ္းေျခမွာ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းငူတူတူက်န္ခဲ့ေလရဲ့။
..........................................................................
မွတ္စု
ထူးေတာ့ထူးဆန္သည္။ သူမနွင့္ အတူရွိေနစဥ္ကေန ခြဲခြာျဖစ္ၿပီး လအနည္းငယ္အထိ 'အ႐ူးအမူးခ်စ္တယ္' ဟု
ဆိုရေလာက္သည္ထိ
သူသည္ သူမကို ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္။ သည္ေနာက္ တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲခဲ့သည့္
အခ်ိန္တို႔တြင္ သည္စိတ္ေတြ ေဝဝါးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။ သူမေျပာသကဲ့သို႔
တိုက္စားခံလိုက္ရျခင္းေလာ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ရြက္ေႂကြတို႔လို
အသစ္လဲျခင္းခံလိုက္ရျခင္းေလာ သူမေတြးတတ္။ ေျပာရမည္ဆိုလ်ွင္
တစ္ခါတစ္ရံအမွတ္ရတတ္သည္မွလြဲ၍ သူနားလည္ေသာအခ်စ္သည္ သူ႔ထံ၌ရွိမေနေတာ့ပါ။
အရာအားလံုးေျပာင္းလဲသည္ဆိုလ်ွင္
သူ႔အခ်စ္သည္ ဆယ္နွစ္အခ်ိန္နွင့္လိုက္၍ ပိေတာက္ရြက္မ်ားလို၊ ကမ္းပါးမ်ားလို
ေျပာင္းလဲသြားၿပီျဖစ္သည္ဟု သူမွတ္ခ်က္ခ်သည္။
သူမ၏အခ်စ္သည္ တည္ၿမဲေသာ
ေလာကဓံတရား။ သူ႔အခ်စ္သည္ ထိုေလာကဓံတရား၏ ေျပာင္းလဲျခင္းခံရသည့္ လူ ၊
သက္ရွိသက္မဲ့ ရုပ္ဝတၴဳျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေျပာင္းလဲမႈသည္ သႏၱာန္ကြဲသည္ဟု သူ႔
မွတ္စုထဲ ေရးသားလိုက္ေလ၏။
..... .... .... .....
သိပ္ခ်စ္တာကေနၿပီး မခ်စ္ႏိုင္ေတာ့ျခင္းကိုကူးေျပာင္းသြားတာဟာ သိပ္ေႏွးေကြးတဲ့အတြက္ ေျပာင္းလဲတဲ့ကာယကံရွင္မွာ သိပ္မသိသာဘူး။
(မုတ္သံုမိုးဦး: ေျပာင္းလဲမႈ၏ သႏၲာန္)
( ျမသန္းတင့္: ဘဝေနနည္းအႏုပညာ)
.............................
.............................................. နိဂံုး ............................................
ဆယ္နွစ္ေလာက္ေဝးကြာေနတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုကို တစ္ေန႔က ျပန္ေရာက္ျဖစ္တယ္။
အိမ္ေရွ႕ ပိေတာက္ပင္ႀကီးက အရင္လိုပဲ စိမ္းလန္းေနဆဲ။ 'အရင္အတိုင္းပဲေနာ္ ' လို႔ေျပာမိေတာ့ သူမက ၿပံဳးရံုၿပံဳးတယ္။
"ဒီအပင္ကနင္ ျမင္ခဲ့တုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အရြက္ေတြဟာ နင္ျမင္ခဲ့တဲ့အရြက္ေတြ
မဟုတ္ဘူး။
အရြက္သစ္ေတြ။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ နင္သိခဲ့ဖူးတဲ့
အရြက္ေတြတစ္ရြက္မွမပါေတာ့ဘူး။ အသစ္ထြက္လာတဲ့ အရြက္ေတြခ်ည္းပဲ။ အပင္ကေတာ့
ဒီအပင္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာင္းသြားၿပီ။ အမ်ားႀကီးေျပာင္းသြားၿပီ " တဲ့။
သူမ အေျပာမွာ ခဏေလာက္ေတာ့ ဆြံ႕အသြားတယ္။ လွည့္ၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ ပိေတာက္ပင္ႀကီးဆီ ေမာ့ၾကည့္ရင္း ဆက္ေျပာတယ္။
''အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲသြားေပမယ့္ သတိမမူမိ၊ မေတြးမိၾကတဲ့အခါေတြမွာ ဒီတိုင္းပါပဲလားလို႔
ထင္စရာရွိတယ္။
ဒါေပမယ့္မဟုတ္ဘူး။ ကမၻာေပၚမွာ ျဖစ္တည္ေနသမွ်အရာေတြဟာ အခ်ိန္ရဲ့
ဝါးၿမိဳတိုက္စားျခင္းကိုခံၾကရတယ္။ အပြန္းခံအပဲ့ခံၾကရတယ္။ အျပဳျပင္ခံၾကရတယ္
''
ဟုတ္လဲဟုတ္တာကိုး။ တူမွမတူေတာ့တာလို႔ ဆင္ျခင္မိရဲ့။
့အိမ္နဲ႔မနီးမေဝးက
မက်ည္းပင္ေတြ
အမ်ားႀကီးေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ သဲေသာင္ျပင္ေတြဆီ ေရာက္ေတာ့
လန္းဆန္းသြားတယ္။ ပင္လယ္ကေန ေဝ့ဝဲတိုက္ခတ္လာတဲ့ေလဟာ
မ်က္ႏွာျပင္ကိုကလူက်ီစယ္တယ္။
သူမရဲ့ ပါးလွပ္လွပ္ထမီဟာ ေလအေဝွ႕မွာ တြန္႔တြန္႔လူးေနတယ္။ လည္ကုတ္ေအာက္ထိရွိတဲ့
သူမဆံပင္ေတကေတြကေတာ့ မ်က္ႏွာကို ပတ္ရစ္လိုက္ ေနာက္ဘက္ဆီေျပးလိုက္ ေဘးဘယ္ညာယိမ္းလိုက္နဲ႔ သူမကို ေဆာ့ျမဴေနေလတယ္။
ကမ္းေျခသဲေသာင္ျပင္လဲ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အသစ္ျပန္ျဖစ္ေနတယ္။
''ေျပာင္းလဲသြားတယ္ေနာ္'' လို႔ေျပာမိတယ္။
''ဒီမွာေတာ့
အခုနင္ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေလ၊ ကမ္းပါးေတြမ
မရွိေတာ့ဘူးမဟုတ္လား.ကမ္းနဖူးေလ်ာ့သြားတယ္၊.. ဒါေပမယ့္ ..ဟိုးတစ္ဘက္က
ပို႔ခ်ခံရတဲ့ေနရာအတြက္ေတာ့ ျဖည့္္တင္းေပးသြားတာေပါ့ဟာ.. ျပည့္သြားတာေပါ့။
ေလာကႀကီးမွာ
အေပးအယူရွိတယ္၊ အရႈံးအႏိုင္ရွိတယ္ ၊ အတိုက္စားခံရတာရွိတယ္ ၿပီးေတာ့
ပို႔ခ်ေပးျခင္းခံရတာရွိတယ္ေလဟာ။ လကၡံခ်င္ခ်င္ လက္မခံခ်င္ခ်င္ ဒါသဘာဝတရားပဲ
''
ကြ်န္ေတာ္ သူမမ်က္ႏွာဆီၾကည့္ျဖစ္တယ္။ သူမက
ပင္လယ္ေလေၾကာင့္ေဝ႔ဝဲက်လာတဲ့ ဆံပင္ေတြကို မ်က္ႏွာျပင္ဆီကေနဖယ္ခ်ရင္း
ပင္လယ္ျပင္ဘက္ေငးေနခဲ့တယ္။ သူမဘာေတြေတြးေနသလဲ။ အရင္ကထက္ရင့္က်က္လြန္းေနတယ္။
တည္ၿငိမ္လြန္းေနတယ္။ ဒါဘာေၾကာင့္လဲ ။ သူမေျပာသလို အခ်ိန္္သမားေတာ္ရဲ့
ျပဳျပင္မႈေၾကာင့္လား မေျပာတတ္။
သူမက ကြ်န္ေတာ့္ဘက္ကိုလွည့္လာၿပီး ယဲ့ယဲ့ေလးၿပံဳးျပတယ္။
''ဆယ္ႏွစ္..ဆိုတဲ့အတိုင္းအတာဟာ မ်ားလြန္းပါတယ္ဟာ... နင္ေျပာခဲ့တဲ့ သံုးလေတာင္ ၾကာလြန္းလိုက္တာ..လို႔ထင္ခဲ့တာ ''...တဲ့။
''
ဆယ္ႏွစ္လံုးလံုး..တိုက္စားခံခဲ့ရတဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားေတြဟာ..
ကမ္းေျခပ်က္ႀကီးတစ္ခုလိုျဖစ္သြားတယ္။ ငါက လက္မခံခ်င္ပဲ
တိုက္စားဝါးၿမိဳခံရေပမယ့္ နင့္အဖို႔ေတာ့ လက္မခံခ်င္လည္း
ပို႔ခ်ျပဳျပင္ေပးတာေတြ ခံစားရတာပဲမဟုတ္လား။ သဘာဝတရားမွာ
အဆံုးအျဖတ္ေပးတတ္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုတဲ့အရာရွိတယ္။ နင့္အေတြးမွာ
တူတယ္ဆိုေပမယ့္
အားလံုးဟာ အဲဒီအခ်ိန္နဲ႔အတူ ေျပာင္းလဲသင့္သေလာက္ ေျပာင္းလဲေနတာပဲေလ။
သိပ္ႏုညံ့တဲ့ကတၲီပါစေလးလိုပဲ။ ညင္ညင္ညင္သာသာနဲ႔
မသိလိုက္မသိဘာသာေျပာင္းသြားတယ္။
မေန႔ကလိုပဲလို႔ထင္ရေပမယ့္ မဟုတ္ဘူး။''
သူမကြ်န္ေတာ္ဆီတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္တယ္။
''နင္ငါ့မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္စမ္းပါဦးဟာ'' ေျပာၿပီး ရုတ္တရက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လာေတာ့ ေၾကာင္ေၾကာင္အအနဲ႔ ၾကည့္ျဖစ္ရဲ့။
''မ်က္ႏွာျပင္မွာ အေရးေၾကာင္းပါးပါးေလးေတြေတြ႔လား'' တဲ့။ အင္း လို႔ ေျပာျဖစ္တယ္။ သူမကဆက္ေျပာဆဲ။
''အဲဒါ
ဇရာအေရးေၾကာင္းေတြလို႔ေခၚတယ္။ နင္ေျပာတဲ့ ပိေတာက္ပင္ႀကီးလိုပဲ၊ ငါ
ဘယ္လိုပဲအလွေတြျပင္ထားျပင္ထား.. အျမင္တူတယ္လို႔ဘယ္လိုေျပာေျပာ..
ငါ့ခႏၶာကိုယ္ပင္စည္ဟာ
အိုမင္းေျပာင္းလဲေနၿပီေလဟာ။ အဲဒီအေတာအတြင္းမွာ ငလ်ွင္လႈပ္လိုက္.
.
ေလျပင္းတိုက္လိုက္ ..မိုးႀကိဳးဒဏ္ေတြခံလိုက္နဲ႔ အမ်ားႀကီးႀကံဳခဲ့ၿပီးၿပီ။
လိႈင္းႀကီးေလွေအာက္ဆိုသလို ငါမနစ္ျမဳပ္သြားတာတစ္ခုပဲရွိတယ္။ နင္ကေတာ့
ေက်ာင္းၿပီးတယ္၊ ရာထူးရတယ္၊ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ အလိုက္သင့္ေလးသြားေနေတာ့
မသိသာဘူးေပါ့ဟာ။ နင္ကပို႔ခ်ခံရတဲ့ကမ္းဘက္မွာကိုး။''
ကြ်န္ေတာ္ဘာျပန္ေျပာရရမယ္မသိေတာ့။
ခံစားမႈေတြျပည့္လ်ွံေနတဲ့ ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းတစ္ေယာက္
စာေရးဆရာမမ်ားျဖစ္ေနၿပီလား။ အျပည့္အဝနားမလည္ေပမယ့္ တစ္ခုခုဟာရင္ထဲကို
နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း တိုးဝင္လာတယ္။ သူမအဓိကဆိုေျပာခ်င္တာ ဘာမ်ားလဲ။
မသိတတ္ေသး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူမေျပာေနသမ်ွေတြဟာ အကုန္လံုး
ေျပာင္းလဲျခင္းေတြခ်ည္း။
''ေလာကမွာ အရာအားလံုးေျပာင္းလဲေနတယ္။ ေျပာင္းကိုေျပာင္းလဲရမယ္။ ငါအိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ရတယ္။
တစ္ခုလပ္မ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ထိ ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ....''
သူမစကားကိုရပ္တယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ကို ရႊန္းရႊန္းစားစားၾကည့္တယ္။ ပင္လယ္ေလ
တစ္ဝူးဝူးတိုက္သံေၾကာင့္ အသံျမွင့္ေျပာရတာမို႔ ေအာ္ေျပာသလိုျဖစ္ေနဆဲမွာပဲ
''ဒါေပမယ့္
နင့္ကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္က မေျပာင္းလဲဘူး'' လို႔ေအာ္ေျပာသံၾကားရတယ္။
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေလးကို ေအာ္ဟစ္ေျပာလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့
စိတ္ညိႈ႕ခံရသလို မင္တက္ေနေလရဲ့။
သူမမ်က္ဝန္းေတြဆီက မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕က်လာတာေတြ႔တယ္။ စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ ဝမ္းနည္းျခင္းမျဖစ္မိ။
မၾကာတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာပဲ
ငါးႏွစ္သားေလာက္ခေလးေလး သူမထံေရာက္လာခဲ့တယ္။
ေမေမ..ေမေမ..လို႔ေခၚသံေပးၿပီးသူမခါးကိုေပြ႔ဖက္ေလတယ္။ သူမက ခေလးလက္ကိုဆြဲကာ
ထြက္ခြာဟန္ျပင္တယ္။
''ေမ်ွာလင့္ခ်က္မရွိဘူး၊ ဆြဲေဆာင္တာမဟုတ္ဘူး။
ဒီတစ္ႀကိမ္မွွမေျပာရရင္ ေျပာခြင့္ရမွာမဟုတ္ေတာ့လို႔ ဖြင့္ေျပာရတာ'' လို႔
ေအာ္ေျပာျပန္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ခေလးလက္ကိုဆြဲကာ ထြက္သြားခဲ့တယ္။
ေလတဝူးဝူးတိုက္ေနတဲ့ကမ္းေျခမွာ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းငူတူတူက်န္ခဲ့ေလရဲ့။
..........................................................................
မွတ္စု
ထူးေတာ့ထူးဆန္သည္။ သူမနွင့္ အတူရွိေနစဥ္ကေန ခြဲခြာျဖစ္ၿပီး လအနည္းငယ္အထိ 'အ႐ူးအမူးခ်စ္တယ္' ဟု
ဆိုရေလာက္သည္ထိ
သူသည္ သူမကို ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္။ သည္ေနာက္ တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲခဲ့သည့္
အခ်ိန္တို႔တြင္ သည္စိတ္ေတြ ေဝဝါးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။ သူမေျပာသကဲ့သို႔
တိုက္စားခံလိုက္ရျခင္းေလာ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ရြက္ေႂကြတို႔လို
အသစ္လဲျခင္းခံလိုက္ရျခင္းေလာ သူမေတြးတတ္။ ေျပာရမည္ဆိုလ်ွင္
တစ္ခါတစ္ရံအမွတ္ရတတ္သည္မွလြဲ၍ သူနားလည္ေသာအခ်စ္သည္ သူ႔ထံ၌ရွိမေနေတာ့ပါ။
အရာအားလံုးေျပာင္းလဲသည္ဆိုလ်ွင္
သူ႔အခ်စ္သည္ ဆယ္နွစ္အခ်ိန္နွင့္လိုက္၍ ပိေတာက္ရြက္မ်ားလို၊ ကမ္းပါးမ်ားလို
ေျပာင္းလဲသြားၿပီျဖစ္သည္ဟု သူမွတ္ခ်က္ခ်သည္။
သူမ၏အခ်စ္သည္ တည္ၿမဲေသာ
ေလာကဓံတရား။ သူ႔အခ်စ္သည္ ထိုေလာကဓံတရား၏ ေျပာင္းလဲျခင္းခံရသည့္ လူ ၊
သက္ရွိသက္မဲ့ ရုပ္ဝတၴဳျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေျပာင္းလဲမႈသည္ သႏၱာန္ကြဲသည္ဟု သူ႔
မွတ္စုထဲ ေရးသားလိုက္ေလ၏။
..... .... .... .....
သိပ္ခ်စ္တာကေနၿပီး မခ်စ္ႏိုင္ေတာ့ျခင္းကိုကူးေျပာင္းသြားတာဟာ သိပ္ေႏွးေကြးတဲ့အတြက္ ေျပာင္းလဲတဲ့ကာယကံရွင္မွာ သိပ္မသိသာဘူး။
(မုတ္သံုမိုးဦး: ေျပာင္းလဲမႈ၏ သႏၲာန္)
0 comments:
Post a Comment