အထီးက်န္…သံလြင္“လမ္းခြဲ”
|
4:25 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
ေႏြႀကိဳဥၾသတို႔၏ တြန္ၾကဴးသံသည္ အတိတ္ကို ေမ့ေနေသာ၊ ေမ႔ရန္ႀကိဳးစားေနေသာ က်ေနာ့္အား အျမဲတေစ ေျခာက္လွန္႔လွ်က္ရွိပါသည္။ တခါတရံ အတိတ္သို႔ ေခၚေဆာင္သြားတတ္ပါသည္။ အတိတ္ ၏ပံုရိပ္တို႔သည္လည္း တျဖည္းျဖည္းသက္၀င္လႈပ္ရွားလွ်က္……
.
မွတ္မွတ္ရရ…. ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ မတ္လ ၃၀ ရက္ေန႔ကေပါ့…. ျမန္မာစစ္အစိုးရႏွင့္ ကရင္နီတိုးတက္ေရး ပါတီတို႔ အပစ္အခတ္ရပ္စဲမႈ ပ်က္ျပယ္ကာစ။ ကရင္နီတပ္မေတာ္ အမွတ္ (၂) တပ္ရင္း၊ အမွတ္ (၃) ခရိုင္မွ က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္တစု ကရင္နီနယ္ေျမအေရွ႕ဖက္ကမ္း စစ္ေျမျပင္တြင္ စစ္ဆင္ေရးထြက္ ခဲ့စဥ္က ....
ေနပူက်ဲက်ဲေအာက္တြင္ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ အေတြးကိုယ္စီျဖင့္ ၾကမ္းတမ္းလြန္းလွတဲ့ ေတာေတာင္၊ ေက်ာက္ေဆာင္ၾကိဳ ေက်ာက္ေဆာင္ၾကား၊ လွ်ဳိေျမာင္ႀကိဳ လွ်ဳိေျမာင္ၾကားတြင္ အားတင္းခ်ီတက္လာၾကရင္း ...
“ေဟ့… ဟိုးမွာ သံလြင္ျမစ္ကိုေတြ႔ေနရၿပီေဟ့၊ ေရာက္ကာနီးၿပီကြ...အားတင္းထားၾကေဟ့”
ဒါက က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြအခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ အားေပးလိုက္ၾကတဲ့ အသံပါ။
သံလြင္ျမစ္ကိုေက်ာ္ၿပီး အေနာက္ဖက္ကမ္းကို ၃၊၄ ရက္ေလာက္ ဆက္ေလွ်ာက္လိုုက္ရင္ ေဒါတမႀကီးကိုေရာက္ေတာ့မွာပါ။
“ေဟ့ ရဲေဘာ္ေတြ ျမစ္အဆင္းမွာ သတိထားၾကေနာ္ စစ္အစိုးရတပ္ေတြ ရွိတတ္တယ္၊ သတိ ၀ီရိယနဲ႔ ၾကည့္ၿပီးသြားၾက ...”
ဒါက က်ေနာ္တို႔တပ္မွဴး ဗိုလ္တီးနုိက အားလံုးကို သတိေပးလိုက္တဲ့အသံပါ။
ဒီလိုသတိေပးလိုက္တဲ့အတိုင္းလည္း က်ေနာ္တို႔ေတြ ျမစ္မင္းသံလြင္နားကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သတိတမံ ဥာဏ္ေျမကတုတ္လုပ္ျပီး ခ်ည္းကပ္ေရာက္ရွိသြားပါတယ္။ ျမစ္ကမ္းနံေဘးတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေတာ့ ဧရာမ ေငြသင္းျဖဴလႊာၾကီးတစ္ခ်ပ္ ျဖန္႔ခင္းထားလို ျဖစ္ေနတဲ့ သဲျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေတြဟာ ေနမင္း ရဲ႕တရွိန္ရွိန္တညီးညီး အပူရွိန္ေၾကာင့္ မီးထေတာက္မတက္ ပူျပင္းေနပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာပဲ သံလြင္ျမစ္ရဲ႕တစ္ဖက္ကမ္းကိုေရာက္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြဆီက စက္၀င္လာတယ္။ ေမာၾကီးပန္းၾကီး ခရီးျပင္းနွင္လာတဲ့ က်ေနာ္္တို႔ကို သတင္းလွမ္းေပးတာပါ။ အဲဒါက အခုက်ေနာ္တို႔ေရာက္ေနတဲ့ သူတို႔စြန္လႊတ္သြားျပီျဖစ္တဲ့ ပဲလဲလဲ (နန္မြန္း) စခန္းေဟာင္းမွာ ၀က္ၾကီး တစ္ေကာင္က်န္ခဲ့တယ္တဲ့… သတ္စားလိုက္ၾက.. မင္းတို႔မသတ္ရင္လည္း စစ္အစိုးရတပ္ေတြလာရင္ သတ္စားမွာပဲ လို႔အေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ ဒီသတင္းလည္းၾကားေရာ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး ၀မ္းသာေနၾကတယ္။ ငတ္ေနတာၾကာေတာ့ အ၀စားပစ္လိုက္မယ္ေပါ့…….
ဒါနဲ႔က်ေနာ္လည္း လက္စြဲေတာ္ M 16 ေသနတ္ကို လွမ္းကိုင္ျပီး သူတို႔ေျပာတဲ့၀က္ကို အရွာထြက္ခဲ့ တာပဲ။ ေဟာ…..မၾကာပါဘူး ေတြ႔ပါျပီ.. နည္းတဲ့အေကာင္ၾကီးလားဗ်ာ၊ ေတာထဲမွာေမြးထားတယ္ဆို ေပမယ့္ အစာနိုင္ထားေတာ့ ကၽြဲေပါက္တစ္ေကာင္ေလာက္မကတတ္တဲ့ အခ်ိန္သံုးေလးဆယ္ေအာက္ မေလ်ာ့တဲ့၀က္ၾကီး။
က်ေနာ္လည္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ ေသနတ္နဲ႕ထိုးခ်ိန္ျပီး ပိုင္ျပီဆိုတာနဲ႔ ပစ္ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ည္ဆံကမထြက္ဘဲ ဂ်မ့္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီေတာ့ က်ည္အသစ္လဲျပီး ထပ္ပစ္……ဒိုင္း….. မမွန္ဘူး၊ ေမာင္းတင္တယ္ ထပ္ပစ္တယ္ က်ည္မထြက္ က်ေနာ္ေၾကာင္သြားတယ္။ လက္ထဲကေသ နတ္ကိုလည္း ေၾကာင္စီစီနဲ႔ငံု႔ၾကည့္မိတယ္.. တကယ္လို႔မ်ား ေတာ၀က္ၾကီးသာဆိုရင္ က်ေနာ့္ဆီကို တရူးထိုး၀င္လာျပီး အစြယ္နဲ႔ပက္လို႔ ေသေလာက္ျပီ။ အင္း…….မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဘာေၾကာင့္လဲ…. ၀က္မၾကီးနားအသာတိုးကပ္ျပီး အနီးကပ္ပစ္ဖို႔ခ်ိန္လိုက္ေတာ့……..။
ဘုရား…ဘုရား.. ၀က္ၾကီးက က်ေနာ့္ကို မ်က္ေထာက္နီၾကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနပါပေကာ။ စူးစူး၀ါး၀ါး ၾကီးကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ က်ေနာ္ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ေမြးခါနီးေပါက္ခါနီး ကိုယ္၀န္လြယ္ထားရတဲ့ ၀က္မၾကီးမွန္းသိလိုက္ ရတယ္။ သူ႔ဗိုက္ၾကီးက ပူတင္းျပည့္ေဖာင္းျပီး တြဲက်ေနတာမွ ေျမၾကီးနဲ႔ တရြတ္ဆြဲမတတ္ျဖစ္ေနတာ ပါ။ အဲလိုသတိထားလိုက္မိေတာ့မွ ေမာင္းတင္ထားတဲ့ေသနတ္ကို ေျမေပၚ စိုက္ခ်ရင္း က်ေနာ့္စိတ္ ေတြေလးလံသြားခဲ့တယ္။ မွန္တာေျပာရရင္ သားေမြးဖို႔အဆင့္သင့္ ေလာက္နီးနီးျဖစ္ေနတဲ့ ၀က္မၾကီးရဲ႕ အၾကည့္ေအာက္မွာ တိုက္ပြဲေတြၾကား အသက္ကိုပဓာန မထားဘဲ ေနသားက်လာတဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ဟာ တစ္ခါမွမျဖစ္ဖူးတဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း နားမလည္ နုိင္တဲ့ စိတ္တစ္မ်ိဳး ၾကက္သီးေမႊးညွင္းနဲ႔အတူ စီး၀င္ လာသလိုပါပဲ။ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ အလားသ႑ာန္ ဆင္တူလို႔လားမသိဘူး။ က်ေနာ့္တစ္ကိုယ္လံုး နတ္က် သလို ကတံုကယင္ ရင္တစ္လႈိက္လိႈက္ျဖစ္လို႔ ေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒီလို ေမာလိႈက္လိႈက္ျဖစ္ေနရာက ကိုယ့္ကိုယ့္ကို မနဲ႔သတိထားျပီး ေစ့ငံုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမြးခါနီး ဖြားခါနီး တိရစၦာန္တစ္ေကာင္ရဲ႕ သားေဇာမႊန္ေနတဲ့ မိခင္ေမတၱာအဟုန္ေၾကာင့္ ေသမင္းတမန္ျဖစ္တဲ့ ေသနတ္က က်ည္မထြက္တာမ်ားလား ဆိုတဲ့ အသိတစ္ခုက်ေနာ့္ေခါင္းထဲ ၀င္လာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္တည္း က်ေနာ္ဟာ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ဂရုဏာသက္ျခင္းဆိုတာေတြ ေရာျပြန္းခံစားမိျပီး ၀က္ၾကီးကိုမသတ္ရက္ေတာ့တာမို႔ ေနာက္ကိုေက်ာခိုင္းလွည့္ထြက္မိခဲ့ပါတယ္။ ေအာ္….မိခင္ေမတၱာ ဆိုတာ တိရစၦာန္ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း စူးရွထက္ျမက္လွပါလား….အဲဒီအသိေလးဟာ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္သား သမီးနဲ႔ ဇနီး ကို တစ္ခ်က္တည္းေျပးျမင္မိပါတယ္။ က်ေနာ့္မ်က္၀န္းမွာလည္း မ်က္ရည္ ေတြစို႔လို႔ေပါ့။
က်ေနာ္မွားၿပီ…ဆိုတဲ့အသိကိုပိုက္ရင္း တပ္စုရွိရာကိုျပန္လာခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့ ...။
“မင္း၀က္ကိုပစ္ခဲ့ျပီးျပီလား…..ဘယ္နားမွာလဲကြ.. သြားဖ်က္ၾကမယ္” လို႔ ၀ုိင္းေမးၾကတယ္။ က်ေနာ္ သူတုိ႔ကုိေအးေအးေလးပဲ ျပန္ေျပာလိုက္မိ္တယ္။ မပစ္ရက္ေတာ့လို႔ထားခဲ့ပါေၾကာင္း………..
အာဟာ… ဒီေလာက္ရိကၡာငတ္ေနတာ ငါသြားပစ္မယ္ဆိုျပီး ရဲေဘာ္ဦးရယ္ ထထြက္သြားတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။. သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေသနတ္သံနဲ႔အတူ ၀က္ၾကီးရဲ႕စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္သံၾကီးကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ၀က္မၾကီးကို တစ္ေယာက္တစ္လက္ စစ္သားလက္နဲ႔ ၀ို္င္းဖ်က္ၾကတာ။ ဗုိက္ခြဲလိုက္ေတာ့ ၀က္ကေလးေျခာက္ေကာင္က ဗိုက္ထဲမွာ တစ္လႈပ္လႈပ္…၊ က်ေနာ္မၾကည့္ ရက္ေတာ့တာနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ သြားေနလိုက္မိပါတယ္။
သံလြင္ျမစ္ကိုကူးဖို႔အတြက္ လတ္တေလာအေျခအေနအရ ပလဲလဲ (နန္းမြန္း)စခန္းက ဘားတိုက္ ေဟာင္းရွိ ၀ါးေတြကို ေဖါင္လုပ္ၿပီးကူးဖို႔ပဲရွိတာမို႔ ေဖါင္ဖဲြ႔ဖို႔ တခ်ဳိ႔ကျပင္ေနခ်ိန္မွာ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ၀က္မႀကီးကို ခုတ္ထစ္ၿပီး ခ်က္ျပဳပ္ေနၾကပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ ေဖါင္ဖဲြ႔ၿပီးလို႔ အေမာမေျပခင္ေလးမွာပဲ….
၀ုန္း……
ဒိုင္း……
၀ုန္း….ဒိုင္း…နဲ႔ ေတာင္ေၾကာေပၚကို ဘယ္အခ်ိန္ကေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ စစ္အစိုးရတပ္ေတြက ေမာ္တာေတြ၊ စက္လတ္ေတြ လက္နက္ငယ္ေတြနဲ႔ အဆက္မျပတ္ပစ္ခတ္ပါေတာ့တယ္။
ရုတ္တရက္မို႔ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ကစင့္ကလွ်ားျဖစ္ကာ တခ်ဳိ႕က ျပန္လည္ပစ္ခတ္မႈကို လုပ္ႏိုင္ ေပမယ့္ အမ်ားစုမွာ မိမိတို႔လြတ္ေျမာက္ရာကို ရွာေဖြေနၾကရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေဖါင္ဖဲြ ေနတဲ့ အစုကေတာ့ ေနာက္ဆံုး ေျပးလမ္းမရွိေတာ့တဲ့အေနအထားမို႔ ေဖါင္ကို ေရထဲတြန္းခ်ၿပီး ေဖါင္ေပၚကို အတင္းေျပးတက္ လုိက္ၾကရပါ ေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ၆ ေယာက္။
ေရစီးအရွိန္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းကိုေမ်ာသြားတယ္။ ျပႆနာက ခုမွ စပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔စီးသြားတဲ့ေဖါင္က၀ါးေတြက ပိုးထိုးထားတဲ့၀ါးေတြဆိုေတာ့ ၾကာေလ ေရ၀င္ေလျဖစ္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းနစ္လာပါေတာ့တယ္။ ၀ါးေဖါင္ေပၚေနလို႔မရေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ေဖါင္ေပၚ ကဆင္းၿပီး ေဖါင္ကိုကိုင္ရံုကိုင္ၿပီးလိုုက္လာရပါေတာ့တယ္။
သံလြင္ျမစ္ေရစီးကလည္းၾကမ္း၊ စုတ္၀ဲ၊ မႈတ္၀ဲေတြကလည္းမ်ားေတာ့ သိပ္မၾကာလိုက္ခင္မွာပဲ ေဖါင္က မခံႏိုင္ေတာ့ပဲ တစစီကဲြသြားပါတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္က ၀ါးလံုးတလံုးကို မိမိရရကိုင္မိထားပါတယ္။ အျခားရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ တေနရာစီမွာ ကူးခပ္ေနၾကတာကုိ ျမင္ေန ရပါတယ္။ တေယာက္ကိုတေယာက္ မကူႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ သံလြင္ျမစ္ေရေအးထဲ စိမ္ေနၾကရေတာ့ အရမ္းလည္းခ်မ္းေနၾကပါၿပီ။ အေၾကာေတြလည္းေတာင့္တင္းေနပါၿပီ။ ဆာေလာင္မႈေတြေၾကာင့္ အားအင္ေတြကလည္းကုန္ခမ္းလုလုေပါ့။
တေယာက္ေတာ့ အရင္ဆံုး သံလြင္ျမစ္ရဲ့၀ါးမ်ဳိျခင္းကိုခံလိုက္ရပါၿပီ။ သူကေတာ့…ညီညီ။ သူက ကယားျပည္နယ္ရဲ႕ ေမာင္ဗမာ တစ္ဦး သူ႔အေဖနဲ႔ သူ႔ဦးေလးကလည္း ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ တဲ့…ဒီသံလြင္မွာပဲ နွစ္ေယာက္စလံုး ေသခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့ သူလည္း ဖခင္နွင့္ဦးေလးေနာက္ကို လိုက္သြားျပီလားမသိ….. သံလြင္ျမစ္ရဲ့ စုပ္၀ဲမႈတ္၀ဲထဲမွာ ျမဳပ္လုိက္ေပၚလိုက္… ျမဳပ္လုိက္ေပၚလိုက္ …နဲ႔။ ေနာက္ဆံုး သူလြယ္ထားတဲ့ တရုတ္ေရဘူးေလးပဲ ျပန္ေပၚလာေတာ့တယ္ေလ။ ဒီလုိနဲ႔ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ သံလြင္ျမစ္က အႏိုင္ယူသြားလိုက္တာ က်ေနာ္တေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့ တယ္ေလ။ အသက္ရွင္ေရးက အဓိက မဟုတ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တတ္ထားတဲ့ ဘုရားစာေတြလည္း ရြတ္လိုက္တာ အႀကိမ္ဘယ္ ေလာက္ရွိမလဲေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး။ တဖက္ကလည္း ဘုရားစာ ရြတ္လိုက္။တဖက္ကလည္း ကိုယ္ေခါင္းထဲရွိတဲ့အၾကံေတြကို လက္ေတြအေကာင္အထည္ေဖာ္ ၾကည့္လိုက္နဲ႔ အသက္ရွင္ေရးအတြက္ လံုးပန္းေနရတာေပါ့။
က်ေနာ္လည္းဦးေႏွာက္ထဲေရာက္လာတဲ့အေတြးေတြအတိုင္း ၀ါးလံုးကို ကမ္းဖက္ကို လွမ္းထိုးလိုက္၊ ၿပီးရင္ ေရနဲနဲကူးလိုက္၊၊ အနားယူလိုက္၊ အားတင္းလိုုက္၊ ၀ါးလံုးကို ကမ္းဖက္ကိုထိုးလိုက္၊ ကူးလိုက္နဲ႔ ၁၅ ေပအကြာေလာက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ရွိသမွ်ခြန္အားေတြကို စုစည္းလိုက္ၿပီး မ်က္လံုးကိုစံုမွတ္ ကမ္းဖက္ကို အားကုန္ကူးလိုုက္ပါတယ္။ ကမ္းေဘးက ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႔ လက္ ရိုက္မိမွပဲ ေက်ာက္စြန္းကိုအားနဲ႔ဆဲြထားၿပီး ကုန္းေပၚကို အတင္းတက္လိုက္ပါတယ္။ တေနကုန္ေရထဲမွာ ပင္ပန္းခဲ့တယ္ဆိုေတာ ့ထမင္းကလည္းအရမ္းဆာေနပါၿပီ။ ဗိုက္ထဲမွာလည္း ေရေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ ေရေတြကိုအရင္ အန္ထုတ္ပစ္လိုက္ရပါတယ္။ ခႏၵာကုိယ္တစ္ခုလံုးလည္း တေနကုန္ေရထဲမွာဆိုေတာ့ ေရခဲမတတ္ခိုုက္ခိုုက္တုန္ေနပါၿပီ။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္ရပ္ေနတဲ့ေနရာမွာရွိတဲ့သဲေတြက ညေနပိုင္းဆိုေပမယ့္တေနကုန္ပူထားတဲ့ ေနအရွိန္ေၾကာင့္ ပူေနပါေသးတယ္။ စဥ္းစားမေနေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္သဲတြင္းတတြင္းကိုအျမန္ လက္နဲ႔ယက္တူးလိုက္ပါတယ္။ သဲတြင္းထဲမွာ၀င္ေနလိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ကိုယ္ကို သဲေတြနဲ႔ျပန္ဖံုးလိုက္ၿပီး အေနြးဓါတ္ကိုယူလိုုက္ပါတယ္။ ေသြးသားေတြကို သဲအပူေငြ႔ဓာတ္နဲ႔ ျပန္လည္ပတ္ေစလိုက္တာေပါ့။
က်ေနာ္ကပက္လက္အေနအထားနဲ႔ဆိုေတာ့ ရုတ္တရတ္ မ်က္လံုးကိုအားယူျပီး ေကာင္းကင္ ၾကီးက္ို ေမာ့ၾကည့္လုိက္မိတဲ့အခါ….
ေနညိဳညိဳတိမ္ေတြၾကားမွာ က်ေနာ္နဲ႔သံလြင္မွာေနာက္ဆံုးလမ္းခြဲသြားတဲ့ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႕ မ်က္နွာေတြကို တရိပ္ရိပ္ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ ညီညီေျပာသြားတဲ့ ေနာက္ဆံုးစကားသံေလး ကုိ လည္း ထပ္ခါထပ္ခါ ၾကားေယာင္ေနမိတယ္…. “အကို.. က်ေနာ္ လြိဳင္ေကာ္ေနာင္ယားကိုေရာက္ရင္ အေမ့အတြက္လက္ေဆာင္ ပိေတာက္ပန္းေတြ တစ္ေပြ႕ၾကီးေပးမယ္”… လို႔ ေျပာသြားရွာတာ။ သံလြင္ကမ္းနဖူးကိုေရာက္ေတာ့လည္း “အကိုရာ……က်ေနာ့္အေဖနဲ႔ ဦးေလးက ေတာ္လွန္ေရးသမား ေတြဗ်။ သူတို႔နွစ္ေယာက္လံုးဒီသံလြင္မွာပဲအသက္ဆံုးရႈံးခဲ့ရတာ..က်ေနာ္ရင္ေလးလိုက္တာ”….တဲ့။ သူေျပာခဲ့တဲ့စကားသံေလးေတြ..။
ခုခ်ိန္မွာ… ညီညီကုိယ္တုိင္ေရာ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္မ်ား ေရာက္ေနျပီလဲ… သိခြင့္ရခ်င္လုိက္တာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ မလႈပ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနဆဲ ခႏၶာကုိယ္ၾကီးကုိ တေရြ႕ေရြ႕ သယ္ပုိးရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ရယ္ေမာျခင္းေတြ ေ၀းလြင့္ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ၀မ္းနည္းေၾကကဲြဖြယ္ရာ အိမ္အျပန္ ကႏၱာရခရီးကုိ တစ္ကုိယ္တည္း တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာ ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းရေပ အံုးေတာ့မွာ….။
အားလံုးမွ်ေ၀ခံစားနုိင္ၾကပါေစ….
အုပ္ႀကီးေဖ
0 comments:
Post a Comment