" Share စကားလံုးမ်ားကို ခြဲဲျခမ္းစိတ္ျဖာျခင္း"
|
5:13 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
Cloud Cuckoo Land created the doc:
“ ဘယ္သူကေတာ့ မၾကီးပြားမတိုးတက္ခ်င္ေနမလဲ။ အခြင့္အလမ္းမွ မေပၚတာ။”
“ ဘာလုပ္လုပ္ ကံမေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာေတာ့ အခြင့္အေရးက တခါမွ တံခါးလာမေခါက္ဘူး။”
ကၽြန္မ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ လူငယ္မ်ား၊ လူလတ္မ်ား၊ လူၾကီးမ်ား ထိုထိုေသာ စကားမ်ားကို ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ေျပာဆိုေနၾကသည္။ ကၽြန္မ သူတို႔ကို ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ အခြင့္အေရးက ကၽြန္မတို႔ ရွိရာသို႔ မေပၚလာလွ်င္ ကၽြန္မတို႔က အခြင့္အေရးရွိရာသို႔ လုိက္ရွာရေပမည္။ အခြင့္အလမ္းမ်ား တံခါးလာ အေခါက္ကို ေစာင့္မေနဘဲ မ်က္စိဖြင္ ့နားစြင့္၍ အခြင့္အလမ္းကို ရွာေဖြသူမွသာ ေအာင္ျမင္ျခင္းလမ္းစကို ဆုပ္ကိုင္မိေခ်မည္။
ကၽြန္မ၏ ၇တန္း သမိုင္းဆရာမ ေဒၚေအးေအး၀င္းက ေျပာဖူးသည္။ သူမ ဆရာမျဖစ္ခါစက ေက်ာင္းဆင္း၍ အိမ္ျပန္လာလွ်င္ ဂရုဏာေဒါသျဖင့္ "ဟိုေက်ာင္းသားကေတာ့ ဘယ္လိုစာမႀကိဳးစားတာ။” “ ဟိုေက်ာင္းသူကေတာ့ စာသင္ခ်ိန္မွာ ကာတြန္း ခိုးဖတ္ေနတာ” စသည္ျဖင့္ ေက်ာင္းမွ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဇာတ္စံုခင္းတတ္၍ အိမ္ရွိ လူကုန္မ်ား ညည္းၾကရ၏။ တခါေတာ့ သူမအေဖက သူမကို ေျပာသည္တဲ့။ “သမီးရယ္.. ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုး စာကို အပတ္တကုပ္ ႀကိဳးစားၾကမွျဖင့္ ဘယ္မွာလာ ဆရာ၀န္ရယ္၊ ဆိုက္ကားသမားရယ္ ဆိုၿပီး ကြဲျပားေနၾကပါ့မလဲ။ အားလံုး ဆရာ၀န္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြပဲ ျဖစ္ကုန္ေပမေပါ့” ဟုေျပာသည္ဟူ၏။ ဤသည္ကိုၾကည့္လွ်င္ လူနည္းစုသာလွ်င္ ေအာင္ျမင္ေအာင္္ လုပ္ႏုိင္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ ရွင္းပါသည္။ လူအမ်ားစုသည္ တစ္ေနရာရာမွ ေရာက္လာမည့္ အခြင့္အလမ္း တစ္ခုခုကို ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ဘ၀၏ တန္ဖိုးရွိေသာ အခ်ိန္မ်ားကို ကုန္ဆံုးေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။
xxx xxx xxx
“ ဟိုေန႔က ေက်ာ္သူရကြာ။ ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ ေလဆိပ္အဆင္းမွာ laptop ကို Taxi ေပၚေမ႔က်န္ခဲ့တာ..”
“ ျပန္ရလား”
“ ဘယ္ျပန္ရမလဲ။ ဒီေကာင္က ကားနံပါတ္လဲ မမွတ္မိ၊ ေလယာဥ္ခ်ိန္ကလဲ နီးေနဆိုေတာ့၊ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ဒီေကာင့္အေဖက High Boss ေလ။ ေပ်ာက္ ဘာေရးလဲ။”
“ ဟား ဟား ဟား ဟား”
ရယ္သံမ်ားက ကၽြန္မနားထဲသို႔ မခ်မ္းေျမ႕စြာ စီး၀င္လာ၏။ SIM University ၏ Canteen တစ္ေနရာတြင္ ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားသည္ သားသမီးမ်ား ေရွ႕ေရးအတြက္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွ ေကာင္းမည္ထင္ေသာ တန္ဖိုးႀကီးေက်ာင္းမ်ားသို႔ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံ၍ ပို႔ၾကသည္။ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္မ်ား ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ကာ မိဘပိုက္ဆံကို စစ္စစ္စီစီသံုးစြဲ၍ စာႀကိဳးစားေသာ ေက်ာင္းသားဦးေရ မည္မွ်ရွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းပါသနည္း။ ခိုင္မာေသာ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ျမင့္မားေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာလူငယ္မ်ား၏ အသည္းႏွလံုးထဲ ဦးေႏွာက္ထဲသို႔ သြင္းေပးလိုလွသည္။
xxx xxx xxx
“ ေဟ့ေကာင္ ေပ်ာက္လွခ်ည္လား”
“ ေအးကြာ..အသည္းေလးက ေန႔ေန႔ညည အနားကမခြာဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ဟားဟား”
“ ဟိုတေလာက ေတြ႕တဲ့တစ္ေယာက္လား”
“ ဖြီးတဲ့မွပဲ။ ဒါေနာက္တစ္ေယာက္ကြ။ ေနာင္ေနာင္တို႔က ေစာ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာၾကာမတြဲဘူး”
“မင္းကြာ ဇယားေတြ သိပ္ေနာက္မေနနဲ႔။ ကြိဳင္ပတ္ေနဦးမယ္။ ရြာမွာလည္း ခ်ည္တိုင္ႀကီး ရွိေသးတယ္”
“ ေတာ္စမ္းပါကြာ။ မင္းမရလို႔မလား။ ဟားဟား..ငါ့အသည္းေလးတို႔ သယ္ရင္းေတြထဲမွာ ေနာက္ထပ္အလန္းေလးေတြရွိေသးတယ္။ ဘယ့္နဲ႔လဲ။ join ေပးရမလား။ ပြဲစားခကေတာ့ တစ္လံုးေၾကးပဲ”
“ လုပ္စမ္းပါ ဆရာေနာင္ေနာင္ရယ္။ အားကိုးပါတယ္။ ဟားဟားဟား”
Penunsula Plaza ၏ တစ္ေနရာတြင္ျဖစ္သည္။ ရယ္သံမ်ားထဲတြင္ ေပါ့တန္ျခင္း၊ တလြဲ ဂုဏ္ယူျခင္း၊ အက်င့္ပ်က္ျခင္းမ်ား ရာႏႈန္းျပည့္ စီးေျပာေန၏။ ပစၥည္း တစ္ခုကို အသစ္မွ ျပန္လုပ္ျခင္းႏွင့္ ဟိုတစ္စ ဒိတစ္စ ျပန္လည္ျပဳျပင္ျခင္း ဘယ္အရာပို၍ လြယ္ယူမည္နည္း ကၽြန္မ မသိပါ။ Work Permit ႏွင့္ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္ရင္းမွ အခ်ိန္ပိုင္း Diploma သင္တန္းမ်ားတက္ကာ အၿမဲတမ္းေနထိုင္ခြင့္ PR ရသြား၍ လုပ္ငန္းအဆင့္ဆင့္ တိုးတက္သြားေသာသူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းပါသနည္း။ ႀကံခိုင္ေသာ စာရိတၱ၊ စြဲၿမဲေသာ ႀကိဳးစားလိုစိတ္ ၀ီရိယမ်ား ထိုလူငယ္ေလးမ်ားတြင္ ရွိေစလိုလွပါသည္။
xxx xxx xxx
“ဟဲ့ ဟဲ့ အဲ့ဒါေလ အဲ့ဒါ December Star ရဲ႕ သမီးအေထြးဆံုးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ နႏၵက နင့္မသံုးေတာ့ဘူး။ ဟိုကို ကပ္ေနတာ Super Glue ထက္ေတာင္ ၿမဲေသး”
“ အမေလး ငါကလည္း နႏၵကို ထည့္မစဥ္းစားေသးဘူး။ ဒီမွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီး သူရထိပ္တင္ရဲ႕သားကို ဘယ္လိုဇာတ္လမ္းရွာရမလဲလို႔ အံုးစားေနတာ”
Orchard လမ္းမႀကီးကို ေမးတင္ထားေသာ Management & Accounting Private School တစ္ခု၏ ေက်ာင္းေရွ႕တစ္ေနရာ။ ကိုယ္ပိုင္အလင္းေရာင္ ႏွင့္ သူတပါး အလင္းေရာင္အေၾကာင္း၊ သစ္ကပ္ပင္ငယ္ႏွင့္ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ရွင္သန္ေနေသာ ျမက္ပင္ငယ္အေၾကာင္း ေျပာျပလွ်င္ ကၽြန္မကို ‘ ဒိုက္စကားေတြ ေတာမွာသြားေျပာ’ ဟုဆိုၾကေလမည္လား။ ထိုထိုအီအီ ဘာသာရပ္ေတြ မသိမီ၊ Self-management၏ တစ္စိတ္တစ္ေဒသျဖစ္ေသာ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုး၊ အခ်ိန္၊ အေပ်ာ္အပါး၊ အလုပ္ ညီမွ်စြာေနထိုင္ျခင္း စသည္တို႔ကို နားလည္ ေလ့လာသင့္၏။ ၀င္ေငြထြက္ေငြကို မွ်တစြာ သံုးစြဲတတ္မႈသည္လည္း ဘ၀ Management ၏ အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္ပါ၏။ အားမထုတ္ပဲ ရရွိေသာအရာသည္ ခိုင္ၿမဲမည္မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္ပိုင္အလင္းေရာင္ႏွင့္ ထည္၀ါေနေသာ ေမာင္ငယ္၊ ညီမငယ္မ်ားကို ျမင္လိုလွသည္။
xxx xxx xxx
Peninsula Plaza ၏ ၀င္းျမန္မာ ထမင္းဆိုင္မွ စားပြဲတစ္ခု။ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႔မို႔ အားလံုး စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ရွိေနၾကသည္။ ကၽြန္မ၊ ဥမၼာ၊ ေ၀ေ၀ေက်ာ္ ႏွင့္ သူ႔ရည္စား၊ လြင္ေမာင္ထိုက္တို႔ ၅ေယာက္။ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္မွာစားရင္ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ေနသည္။ ေျဖႏိုင္ၾက၍ စကားေျပာရတာ အာသြက္ေနၾကသည္။ ကၽြန္မက “ ကဲ ေ၀ေက်ာ္တို႔စံုတြဲ ဘယ္ေတာ့စားရမွာလဲ” ဟု ေနာက္လိုက္သည္။ ေ၀ေက်ာ္က ႏႈတ္ခမ္းကို လွလွေလးမဲ့၍ “ေ၀းပါေသးတယ္ ခေရျဖဴရယ္။ သူက အစားဆို အေကာင္းမွ၊ အ၀တ္ဆို Branded မွ၊ ဘယ္ကလာ မိန္းမယူ၍ ေငြရွိပါ့မလဲ။ ဘဏ္ကို အေၾကြးတင္ေနတာတင္ ၃ေသာင္းေက်ာ္”
ဥမၼာက တအံတၾသႏွင့္ “စင္ကာပူေဒၚလာ သံုးေသာင္းေက်ာ္လား” ဟုထပ္ေမးသည္။
“ ေအးေပါ့ဟဲ့။ စင္ကာပူေဒၚလာေပါ့”
ကၽြန္မက ေ၀ေက်ာ္ေျပာျပထား၍ ကို၀ဏၰမိဘမ်ားမွာ စီးပြားေရး ေတာင့္တင္းသူမ်ားျဖစ္သည္။ ကို၀ဏၰကိုယ္တိုင္လည္း ကုမၼဏီႀကီးတစ္ခုတြင္ အလုပ္လုပ္ေန၍ လစဥ္၀င္ေငြရွိေနသူတစ္ေယာက္က အေၾကြး သံုးေသာင္းေက်ာ္ ရွိေနသည္ဆို၍ အံၾသတႀကီးျဖင့္ “ ဘာေတြမ်ားသံုးလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ကုန္ရတာလဲ ကို၀ဏၰရယ္” ဟုေမးမိေတာ့ သူက ကၽြန္မကို အေတာ္သနားစရာေကာင္းသည္ ဟူေသာအၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္၍ “ ခေရျဖဴ မသံုးတတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပိုက္ဆံေခ်းေလ။ ကၽြန္ေတာ္ သံုးျပမယ္” ဟူ၏။အမယ္ေလး ခေရျဖဴတို႔မ်ား တံုးခ်က္က ပိုက္ဆံေတာင္ မသံုးတတ္လို႔ သူမ်ားေပးသံုးျပခိုင္းရတယ္ ဟုေျပာ၍ ရယ္ၾကရေသး၏။
ေငြကို သံုးတတ္ရမည္။ စည္းစနစ္တက် မွ်တစြာသံုးတတ္ရမည္။ အလုပ္အကိုင္အဆင္မေျပခ်ိန္၊ ေနထိုင္မေကာင္းခ်ိန္ ေျခေစာင့္လက္ေစာင့္ေငြရွိရမည္။ မဂၤလာေဆာင္ခ်ိန္၊ သားသမီးရခ်ိန္၊ သားသမီးေက်ာင္းေနခ်ိန္ စသည္ျဖင့္ စနစ္တက် ရာထားသံုးစြဲတတ္ရမည္။ တလက္ဆက္တိုက္ ေငြသံုးျခင္းသည္ ေငြသံုးတတ္ျခင္းမဟုတ္၊ ေငြျဖဳန္းျခင္းသာ ျဖစ္ပါ၏။
xxx xxx xxx
“မားသားႀကီးတို႔ကလည္းကြာ ခုထိေငြမပို႔ေသးဘူး။ ဒီမွာ သံုးစရာက မရွိေတာ့ဘူး။ သူူငယ္ခ်င္းေတြဆီက လွည့္ထားရတာ မ်က္ႏွာပူလွၿပီ။ ဘာလို႔မ်ား ဒီငမဲြ မိဘေတြဆီမွာ လူလာျဖစ္လဲမသိဘူး” ။ ကားမွတ္တိုင္တြင္ထိုင္ေနစဥ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ phone ေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ စဥ္းစားေနမိသည္။ “မိဘေတြ တာ၀န္မေၾကဘူး။” “ဘာလို႔ ငါ့မိဘက သူေဌးမဟုတ္ရတာလဲ” “ဘာလို႔ မြဲရတာလဲ” စသည့္ အျပစ္တင္စကားမ်ားဆိုေနသူမ်ားကို တခ်ိန္က်လွ်င္ ထိုသူတို႔၏ သားသမီးမ်ားက ထိုစကားမ်ားျဖင့္ပင္ သူတို႔ကို အျပစ္တင္ၾကေပဦးမည္။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ အျပစ္တင္ျခင္း သံသရာသည္ အဘယ္မွာ ဆံုးေခ်မည္နည္း။ ကၽြန္မတို႔ သားသမီးမ်ားလက္ထက္တြင္ ထိုသို႔အျပစ္မတင္ရေလေအာင္ ကၽြန္မတို႔ လက္ထက္တြင္ စတင္ေျပာင္းလဲပစ္ရမည္။ မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ မခ်မ္းသာလာေသာ္လည္း မိမိလက္ထက္တြင္ ေအာင္ျမင္ေအာင္၊ အေျခအေနတစ္ခုကိုေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမည္မွာ ကၽြန္မတို႔တာ၀န္ျဖစ္သည္။
အခ်ိန္မျဖဳန္းပါႏွင့္။ အဂၤလိပ္စာကို ေလ့လာပါ။ စကားေျပာက်င့္ပါ။ အလုပ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ သင္တန္းမ်ားတက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ အခြင့္အလမ္းကို ေစာင့္မေနပါႏွင့္။ အခြင့္အလမ္းကို ရွာေဖြပါ။ ေမးျမန္းပါ၊ စံုစမ္းပါ။ ႐ိုးသားပါ။ အခြင့္အလမ္းကို မုခ် သင္ဆုပ္ကိုင္မိပါလိမ့္မည္။
ခေရျဖဴ
“ ဘာလုပ္လုပ္ ကံမေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာေတာ့ အခြင့္အေရးက တခါမွ တံခါးလာမေခါက္ဘူး။”
ကၽြန္မ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ လူငယ္မ်ား၊ လူလတ္မ်ား၊ လူၾကီးမ်ား ထိုထိုေသာ စကားမ်ားကို ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ေျပာဆိုေနၾကသည္။ ကၽြန္မ သူတို႔ကို ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ အခြင့္အေရးက ကၽြန္မတို႔ ရွိရာသို႔ မေပၚလာလွ်င္ ကၽြန္မတို႔က အခြင့္အေရးရွိရာသို႔ လုိက္ရွာရေပမည္။ အခြင့္အလမ္းမ်ား တံခါးလာ အေခါက္ကို ေစာင့္မေနဘဲ မ်က္စိဖြင္ ့နားစြင့္၍ အခြင့္အလမ္းကို ရွာေဖြသူမွသာ ေအာင္ျမင္ျခင္းလမ္းစကို ဆုပ္ကိုင္မိေခ်မည္။
ကၽြန္မ၏ ၇တန္း သမိုင္းဆရာမ ေဒၚေအးေအး၀င္းက ေျပာဖူးသည္။ သူမ ဆရာမျဖစ္ခါစက ေက်ာင္းဆင္း၍ အိမ္ျပန္လာလွ်င္ ဂရုဏာေဒါသျဖင့္ "ဟိုေက်ာင္းသားကေတာ့ ဘယ္လိုစာမႀကိဳးစားတာ။” “ ဟိုေက်ာင္းသူကေတာ့ စာသင္ခ်ိန္မွာ ကာတြန္း ခိုးဖတ္ေနတာ” စသည္ျဖင့္ ေက်ာင္းမွ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဇာတ္စံုခင္းတတ္၍ အိမ္ရွိ လူကုန္မ်ား ညည္းၾကရ၏။ တခါေတာ့ သူမအေဖက သူမကို ေျပာသည္တဲ့။ “သမီးရယ္.. ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုး စာကို အပတ္တကုပ္ ႀကိဳးစားၾကမွျဖင့္ ဘယ္မွာလာ ဆရာ၀န္ရယ္၊ ဆိုက္ကားသမားရယ္ ဆိုၿပီး ကြဲျပားေနၾကပါ့မလဲ။ အားလံုး ဆရာ၀န္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြပဲ ျဖစ္ကုန္ေပမေပါ့” ဟုေျပာသည္ဟူ၏။ ဤသည္ကိုၾကည့္လွ်င္ လူနည္းစုသာလွ်င္ ေအာင္ျမင္ေအာင္္ လုပ္ႏုိင္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ ရွင္းပါသည္။ လူအမ်ားစုသည္ တစ္ေနရာရာမွ ေရာက္လာမည့္ အခြင့္အလမ္း တစ္ခုခုကို ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ဘ၀၏ တန္ဖိုးရွိေသာ အခ်ိန္မ်ားကို ကုန္ဆံုးေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။
xxx xxx xxx
“ ဟိုေန႔က ေက်ာ္သူရကြာ။ ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႔ ေလဆိပ္အဆင္းမွာ laptop ကို Taxi ေပၚေမ႔က်န္ခဲ့တာ..”
“ ျပန္ရလား”
“ ဘယ္ျပန္ရမလဲ။ ဒီေကာင္က ကားနံပါတ္လဲ မမွတ္မိ၊ ေလယာဥ္ခ်ိန္ကလဲ နီးေနဆိုေတာ့၊ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ဒီေကာင့္အေဖက High Boss ေလ။ ေပ်ာက္ ဘာေရးလဲ။”
“ ဟား ဟား ဟား ဟား”
ရယ္သံမ်ားက ကၽြန္မနားထဲသို႔ မခ်မ္းေျမ႕စြာ စီး၀င္လာ၏။ SIM University ၏ Canteen တစ္ေနရာတြင္ ျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားသည္ သားသမီးမ်ား ေရွ႕ေရးအတြက္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွ ေကာင္းမည္ထင္ေသာ တန္ဖိုးႀကီးေက်ာင္းမ်ားသို႔ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံ၍ ပို႔ၾကသည္။ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္မ်ား ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ကာ မိဘပိုက္ဆံကို စစ္စစ္စီစီသံုးစြဲ၍ စာႀကိဳးစားေသာ ေက်ာင္းသားဦးေရ မည္မွ်ရွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းပါသနည္း။ ခိုင္မာေသာ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ျမင့္မားေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာလူငယ္မ်ား၏ အသည္းႏွလံုးထဲ ဦးေႏွာက္ထဲသို႔ သြင္းေပးလိုလွသည္။
xxx xxx xxx
“ ေဟ့ေကာင္ ေပ်ာက္လွခ်ည္လား”
“ ေအးကြာ..အသည္းေလးက ေန႔ေန႔ညည အနားကမခြာဘူး ျဖစ္ေနတယ္ ဟားဟား”
“ ဟိုတေလာက ေတြ႕တဲ့တစ္ေယာက္လား”
“ ဖြီးတဲ့မွပဲ။ ဒါေနာက္တစ္ေယာက္ကြ။ ေနာင္ေနာင္တို႔က ေစာ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာၾကာမတြဲဘူး”
“မင္းကြာ ဇယားေတြ သိပ္ေနာက္မေနနဲ႔။ ကြိဳင္ပတ္ေနဦးမယ္။ ရြာမွာလည္း ခ်ည္တိုင္ႀကီး ရွိေသးတယ္”
“ ေတာ္စမ္းပါကြာ။ မင္းမရလို႔မလား။ ဟားဟား..ငါ့အသည္းေလးတို႔ သယ္ရင္းေတြထဲမွာ ေနာက္ထပ္အလန္းေလးေတြရွိေသးတယ္။ ဘယ့္နဲ႔လဲ။ join ေပးရမလား။ ပြဲစားခကေတာ့ တစ္လံုးေၾကးပဲ”
“ လုပ္စမ္းပါ ဆရာေနာင္ေနာင္ရယ္။ အားကိုးပါတယ္။ ဟားဟားဟား”
Penunsula Plaza ၏ တစ္ေနရာတြင္ျဖစ္သည္။ ရယ္သံမ်ားထဲတြင္ ေပါ့တန္ျခင္း၊ တလြဲ ဂုဏ္ယူျခင္း၊ အက်င့္ပ်က္ျခင္းမ်ား ရာႏႈန္းျပည့္ စီးေျပာေန၏။ ပစၥည္း တစ္ခုကို အသစ္မွ ျပန္လုပ္ျခင္းႏွင့္ ဟိုတစ္စ ဒိတစ္စ ျပန္လည္ျပဳျပင္ျခင္း ဘယ္အရာပို၍ လြယ္ယူမည္နည္း ကၽြန္မ မသိပါ။ Work Permit ႏွင့္ လာေရာက္ လုပ္ကိုင္ရင္းမွ အခ်ိန္ပိုင္း Diploma သင္တန္းမ်ားတက္ကာ အၿမဲတမ္းေနထိုင္ခြင့္ PR ရသြား၍ လုပ္ငန္းအဆင့္ဆင့္ တိုးတက္သြားေသာသူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းပါသနည္း။ ႀကံခိုင္ေသာ စာရိတၱ၊ စြဲၿမဲေသာ ႀကိဳးစားလိုစိတ္ ၀ီရိယမ်ား ထိုလူငယ္ေလးမ်ားတြင္ ရွိေစလိုလွပါသည္။
xxx xxx xxx
“ဟဲ့ ဟဲ့ အဲ့ဒါေလ အဲ့ဒါ December Star ရဲ႕ သမီးအေထြးဆံုးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ နႏၵက နင့္မသံုးေတာ့ဘူး။ ဟိုကို ကပ္ေနတာ Super Glue ထက္ေတာင္ ၿမဲေသး”
“ အမေလး ငါကလည္း နႏၵကို ထည့္မစဥ္းစားေသးဘူး။ ဒီမွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီး သူရထိပ္တင္ရဲ႕သားကို ဘယ္လိုဇာတ္လမ္းရွာရမလဲလို႔ အံုးစားေနတာ”
Orchard လမ္းမႀကီးကို ေမးတင္ထားေသာ Management & Accounting Private School တစ္ခု၏ ေက်ာင္းေရွ႕တစ္ေနရာ။ ကိုယ္ပိုင္အလင္းေရာင္ ႏွင့္ သူတပါး အလင္းေရာင္အေၾကာင္း၊ သစ္ကပ္ပင္ငယ္ႏွင့္ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ရွင္သန္ေနေသာ ျမက္ပင္ငယ္အေၾကာင္း ေျပာျပလွ်င္ ကၽြန္မကို ‘ ဒိုက္စကားေတြ ေတာမွာသြားေျပာ’ ဟုဆိုၾကေလမည္လား။ ထိုထိုအီအီ ဘာသာရပ္ေတြ မသိမီ၊ Self-management၏ တစ္စိတ္တစ္ေဒသျဖစ္ေသာ ကိုယ္ပိုင္တန္ဖိုး၊ အခ်ိန္၊ အေပ်ာ္အပါး၊ အလုပ္ ညီမွ်စြာေနထိုင္ျခင္း စသည္တို႔ကို နားလည္ ေလ့လာသင့္၏။ ၀င္ေငြထြက္ေငြကို မွ်တစြာ သံုးစြဲတတ္မႈသည္လည္း ဘ၀ Management ၏ အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္ပါ၏။ အားမထုတ္ပဲ ရရွိေသာအရာသည္ ခိုင္ၿမဲမည္မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္ပိုင္အလင္းေရာင္ႏွင့္ ထည္၀ါေနေသာ ေမာင္ငယ္၊ ညီမငယ္မ်ားကို ျမင္လိုလွသည္။
xxx xxx xxx
Peninsula Plaza ၏ ၀င္းျမန္မာ ထမင္းဆိုင္မွ စားပြဲတစ္ခု။ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႔မို႔ အားလံုး စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ရွိေနၾကသည္။ ကၽြန္မ၊ ဥမၼာ၊ ေ၀ေ၀ေက်ာ္ ႏွင့္ သူ႔ရည္စား၊ လြင္ေမာင္ထိုက္တို႔ ၅ေယာက္။ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္မွာစားရင္ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ေနသည္။ ေျဖႏိုင္ၾက၍ စကားေျပာရတာ အာသြက္ေနၾကသည္။ ကၽြန္မက “ ကဲ ေ၀ေက်ာ္တို႔စံုတြဲ ဘယ္ေတာ့စားရမွာလဲ” ဟု ေနာက္လိုက္သည္။ ေ၀ေက်ာ္က ႏႈတ္ခမ္းကို လွလွေလးမဲ့၍ “ေ၀းပါေသးတယ္ ခေရျဖဴရယ္။ သူက အစားဆို အေကာင္းမွ၊ အ၀တ္ဆို Branded မွ၊ ဘယ္ကလာ မိန္းမယူ၍ ေငြရွိပါ့မလဲ။ ဘဏ္ကို အေၾကြးတင္ေနတာတင္ ၃ေသာင္းေက်ာ္”
ဥမၼာက တအံတၾသႏွင့္ “စင္ကာပူေဒၚလာ သံုးေသာင္းေက်ာ္လား” ဟုထပ္ေမးသည္။
“ ေအးေပါ့ဟဲ့။ စင္ကာပူေဒၚလာေပါ့”
ကၽြန္မက ေ၀ေက်ာ္ေျပာျပထား၍ ကို၀ဏၰမိဘမ်ားမွာ စီးပြားေရး ေတာင့္တင္းသူမ်ားျဖစ္သည္။ ကို၀ဏၰကိုယ္တိုင္လည္း ကုမၼဏီႀကီးတစ္ခုတြင္ အလုပ္လုပ္ေန၍ လစဥ္၀င္ေငြရွိေနသူတစ္ေယာက္က အေၾကြး သံုးေသာင္းေက်ာ္ ရွိေနသည္ဆို၍ အံၾသတႀကီးျဖင့္ “ ဘာေတြမ်ားသံုးလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ကုန္ရတာလဲ ကို၀ဏၰရယ္” ဟုေမးမိေတာ့ သူက ကၽြန္မကို အေတာ္သနားစရာေကာင္းသည္ ဟူေသာအၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္၍ “ ခေရျဖဴ မသံုးတတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပိုက္ဆံေခ်းေလ။ ကၽြန္ေတာ္ သံုးျပမယ္” ဟူ၏။အမယ္ေလး ခေရျဖဴတို႔မ်ား တံုးခ်က္က ပိုက္ဆံေတာင္ မသံုးတတ္လို႔ သူမ်ားေပးသံုးျပခိုင္းရတယ္ ဟုေျပာ၍ ရယ္ၾကရေသး၏။
ေငြကို သံုးတတ္ရမည္။ စည္းစနစ္တက် မွ်တစြာသံုးတတ္ရမည္။ အလုပ္အကိုင္အဆင္မေျပခ်ိန္၊ ေနထိုင္မေကာင္းခ်ိန္ ေျခေစာင့္လက္ေစာင့္ေငြရွိရမည္။ မဂၤလာေဆာင္ခ်ိန္၊ သားသမီးရခ်ိန္၊ သားသမီးေက်ာင္းေနခ်ိန္ စသည္ျဖင့္ စနစ္တက် ရာထားသံုးစြဲတတ္ရမည္။ တလက္ဆက္တိုက္ ေငြသံုးျခင္းသည္ ေငြသံုးတတ္ျခင္းမဟုတ္၊ ေငြျဖဳန္းျခင္းသာ ျဖစ္ပါ၏။
xxx xxx xxx
“မားသားႀကီးတို႔ကလည္းကြာ ခုထိေငြမပို႔ေသးဘူး။ ဒီမွာ သံုးစရာက မရွိေတာ့ဘူး။ သူူငယ္ခ်င္းေတြဆီက လွည့္ထားရတာ မ်က္ႏွာပူလွၿပီ။ ဘာလို႔မ်ား ဒီငမဲြ မိဘေတြဆီမွာ လူလာျဖစ္လဲမသိဘူး” ။ ကားမွတ္တိုင္တြင္ထိုင္ေနစဥ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ phone ေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ စဥ္းစားေနမိသည္။ “မိဘေတြ တာ၀န္မေၾကဘူး။” “ဘာလို႔ ငါ့မိဘက သူေဌးမဟုတ္ရတာလဲ” “ဘာလို႔ မြဲရတာလဲ” စသည့္ အျပစ္တင္စကားမ်ားဆိုေနသူမ်ားကို တခ်ိန္က်လွ်င္ ထိုသူတို႔၏ သားသမီးမ်ားက ထိုစကားမ်ားျဖင့္ပင္ သူတို႔ကို အျပစ္တင္ၾကေပဦးမည္။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ အျပစ္တင္ျခင္း သံသရာသည္ အဘယ္မွာ ဆံုးေခ်မည္နည္း။ ကၽြန္မတို႔ သားသမီးမ်ားလက္ထက္တြင္ ထိုသို႔အျပစ္မတင္ရေလေအာင္ ကၽြန္မတို႔ လက္ထက္တြင္ စတင္ေျပာင္းလဲပစ္ရမည္။ မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ မခ်မ္းသာလာေသာ္လည္း မိမိလက္ထက္တြင္ ေအာင္ျမင္ေအာင္၊ အေျခအေနတစ္ခုကိုေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားရမည္မွာ ကၽြန္မတို႔တာ၀န္ျဖစ္သည္။
အခ်ိန္မျဖဳန္းပါႏွင့္။ အဂၤလိပ္စာကို ေလ့လာပါ။ စကားေျပာက်င့္ပါ။ အလုပ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ သင္တန္းမ်ားတက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ အခြင့္အလမ္းကို ေစာင့္မေနပါႏွင့္။ အခြင့္အလမ္းကို ရွာေဖြပါ။ ေမးျမန္းပါ၊ စံုစမ္းပါ။ ႐ိုးသားပါ။ အခြင့္အလမ္းကို မုခ် သင္ဆုပ္ကိုင္မိပါလိမ့္မည္။
ခေရျဖဴ
0 comments:
Post a Comment