ဆရာၾကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၏ ဘသံုးလံုး
|
5:55 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာမႈိင္းကို ျပည္သူ႔စာဆိုႀကီး၊ မ်ဳိးခ်စ္စာဆိုႀကီး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဖခင္ႀကီး စသည္ျဖင့္ သူ႔ေခတ္သူ႔အခါ ျပည္သူအမ်ားက အသိအမႇတ္ ျပဳခဲ့ၾကသည္။ ဆရာႀကီးကို ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၃၇ ခုႏႇစ္တြင္ ဖြားျမင္ရာ သီေပါဘုရင္ ကိုယ့္ထီး ကိုယ့္နန္းႏႇင့္ ရႇိစဥ္က ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး ၁၀ ႏႇစ္သား အရြယ္၌ သီေပါဘုရင္ ပါေတာ္မူသြားရာ ဆရာႀကီးႏႇင့္ ျမန္မာျပည္သူအေပါင္း နယ္ခ်ဲ႕သမား လက္ေအာက္ ေရာက္ခဲ့ရသည္။
ထိုအခ်ိန္ကစ၍ ဆရာႀကီးသည္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးစိတ္ဓာတ္ ကိန္းေအာင္းခဲ့သည္။ သခင္ လူငယ္မ်ားႏႇင့္ အတူ တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးရရန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေသာ အခါတြင္ကား ပါတီ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား အကြဲကြဲျဖစ္ကာ ေနရာအႏႇံ႔ စစ္မီး ေတာက္ေလာင္ခဲ့သည္။
ဤတြင္ ဆရာႀကီးသည္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရရာရေၾကာင္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ဆရာႀကီးသည္ အသက္ ၉၀ အရြယ္၌ လူႀကီးေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္ သြားရႇာသည္။ တိုင္းျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျမင္ေတြ႕မသြားရ။ ဆရာႀကီးသည္ ၁၉၆၄ ခုႏႇစ္ ဇူလိုင္လ ၂၃ ရက္ေန႔တြင္ အနိစၥေရာက္ျခင္း ျဖစ္ရာ ဆရာႀကီး ကြယ္လြန္ခဲ့သည္မႇာ ႏႇစ္ ၅၀ ေက်ာ္ ရႇိေလၿပီ။
၁၉၆၃ ခုႏႇစ္ ကြၽန္ေတာ္သည္ သတင္းေထာက္ႀကီးမ်ားေနာက္လုိက္ရင္း ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းအား ႏႇစ္ႀကိမ္မွ် ေတြ႕ရႇိရၿပီး ဂါရ၀ျပဳ ကန္ေတာ့ဖူးပါ၏။ ေတာ္လႇန္ေရး ေကာင္စီက ေတာတြင္း အဖြဲ႕အစည္းမ်ားအား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေခၚရာ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမႇ ရဲေဘာ္ေဌးႏႇင့္အဖြဲ႕ ေရာက္ရႇိလာၿပီး ဆရာႀကီးကို လာေရာက္ ဂါရ၀ျပဳၾကစဥ္က တစ္ႀကိမ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲ ပ်က္ၿပီးေနာက္ စာေရးဆရာ အသင္းမႇ စာေရးဆရာ အခ်ဳိ႕ႏႇင့္အတူ သြားေရာက္ ကန္ေတာ့စဥ္က တစ္ႀကိမ္ အနီးကပ္ ဂါရ၀ျပဳခဲ့ရပါသည္။
ယခုအခါမႇာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ ဆရာႀကီး၏ ခံယူခ်က္၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္၊ မိန္႔မႇာခ်က္၊ ၾသ၀ါဒ စကားမ်ားကို ျပန္လည္ ေလ့လာၾကည့္ရာ မကုန္ခမ္းႏိုင္ေသာ အဖိုးတန္ ေရၾကည္ေရတြင္းႀကီးကို ခပ္ယူ သံုးစြဲရသကဲ့သို႔ ရႇိပါေတာ့သည္။
ဖဆပလ အစိုးရေခတ္က စာေရးဆရာအသင္း အစည္းအေ၀းတစ္ခုသို႔ နာယကအျဖစ္ ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း တက္ေရာက္လာသည္။ စာေရးဆရာမ်ားကို ဆရာႀကီးက ရင္းႏႇီးစြာ ၾသ၀ါဒစကား ေျပာၾကားပံု အခ်ဳိ႕ကို တင္ျပလိုပါသည္။
ဆရာႀကီးက ''မင္းတုိ႔ေခတ္က အမ်ားႀကီး ေတာ္ေသးတယ္။ ဆရာတို႔ေခတ္က စာတစ္ပုဒ္ကို ေငြတစ္ဆယ္ေလာက္ ရတယ္။ ဒါေတာင္ ငါးက်ပ္နဲ႔ေလ်ာ့ၿပီး ၀င္ေရးၾကသူေတြ ရႇိေတာ့ တစ္ပုဒ္ငါးက်ပ္ေစ်း ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေလာက္ရႇိလႇ မေရးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေပခံေနလိုက္တယ္။ က်န္တဲ့သူေတြက ငါးက်ပ္နဲ႔ ေရးေနရာက စာေတာ္ျပန္ ၀န္ေထာက္မင္း႐ုံးမႇာ အလုပ္ရသြားၾကတယ္ ၾကားတယ္။
အေၾကာင္းမသိခင္က အထင္ႀကီးမိတယ္။ ေနာက္မႇသိရတာက စာေတာ္ျပန္ ၀န္ေထာက္မင္း ဆိုတာ အဂၤလိပ္မ်က္ႏႇာျဖဴ ၀န္ေထာက္၊ သူက ေခါင္းေလာင္းေလးတီး ေခၚရင္ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ဆရာေတြက ႐ုံးခန္း၀မႇာ ဖိနပ္ခြၽတ္ၿပီး ၀င္ရတယ္။ ၀န္ေထာက္က သူသိခ်င္တာေမးၿပီး သြားေတာ့ဆိုမႇ ျပန္ထြက္လာရတယ္။ ၀န္ေထာက္ကို အ႐ိုအေသေပး ၀င္ရထြက္ရတာ။ ေၾသာ္ ဒီေလာက္ေအာက္က်တဲ့ အလုပ္ေတာ့ မလုပ္ဖူး၊ ငတ္ေသပါရေစ ဆိုၿပီး ဆရာ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။''
ဆရာႀကီးက သူငယ္စဥ္က အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို ေျပာၾကားၿပီးေနာက္ ယေန႔ စာေရးဆရာမ်ားကိုလည္း မည္သို႔ က်င့္ၾကံရမည္ကို မႇာၾကားျခင္း ျပဳပါေလေတာ့သည္။
မင္းတို႔ စာေရးဆရာေတြဟာ 'ဘ'သံုးလံုး ေက်ဖို႔လိုတယ္။ 'ဘ'သံုးလံုး အကၡရာ ဘယ္လို ေက်ရမလဲ ဆိုေတာ့၊ ၁ က ဘိုင္က်ရဲရမယ္။ ၂ က ဘုေျပာရဲရမယ္။ ၃ က ဘာမဆို မႇန္တဲ့အတိုင္း ေရးရဲရမယ္'ဟူ၍ ျဖစ္၏။
စာေရးဆရာမ်ားသည္ ဆရာႀကီး ၾသ၀ါဒကို သေဘာက်ၾကသည္။ ဆရာႀကီးက ဆက္လက္၍ သူကိုယ္တိုင္ လစာမႇန္မႇန္ ရေသာ သူရိယ သတင္းစာတိုက္က ထြက္ၿပီး လခမမႇန္ေသာ ဗဟန္း ေကာလိပ္ေခၚ အမ်ဳိးသားေကာလိပ္သို႔ သြား၍ ရာဇ၀င္ႏႇင့္ ျမန္မာစာ ပါေမာကၡ လုပ္ခဲ့ပံု ေျပာျပသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆြမ္းက်န္၊ ဟင္းက်န္ စားခဲ့ရသည္။
ဘုေျပာရဲသည့္ ေနရာတြင္ ဘုရင္ခံ ဆာေဂ်ေအေမာင္ႀကီးကိုပင္ ဆရာႀကီး ဘုေတာဘုေျပာခဲ့ဖူးသည္ဟု ဆိုသည္။ ဘာမဆို အမႇန္အတိုင္း ေရးရဲရမည္ ဆိုသည့္အတိုင္း ဆရာႀကီးသည္ ထိုေခတ္က ငါးေထာင္စား၊ ေျခာက္ေထာင္စား ရာထူးႀကီးမ်ား ရရန္ အဂၤလိပ္အစိုးရကို ကပ္ပါးရပ္ပါး လုပ္သူမ်ားအား 'မသာစ်ာပနဘြဲ႕' ေလးခ်ဳိးႀကီးျဖင့္ အုပ္ထည့္ခဲ့ေလသည္။
ဆရာႀကီးသည္ ေငြေၾကးကိုမမက္။ သူက မႇန္ကန္သည္ဟု မထင္လွ်င္ ေငြမ်ားစြာရေသာ္လည္း မေရးခဲ့။ ေ၀လမင္းသား ျမန္မာျပည္လာစဥ္က ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕တစ္ပုဒ္ ေရးေပးပါ။ ေငြက်ပ္တစ္ေထာင္ ၪာဏ္ပူေဇာ္ခ ေပးပါမည္ဟု ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း ဆရာႀကီးက မေရးခဲ့ေပ။ အျခား ပုဂၢဳိလ္မ်ားက မ်က္ႏႇာလိုမ်က္ႏႇာရလုပ္ၿပီး ေရးေပးၾကသည္။
ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာမႈိင္းက ထိုစာေရးဆရာမ်ား အစည္းအေ၀း၌ သူေျပာသလို လုပ္ခဲ့ပံုမ်ားကို ဘသံုးလံုးျဖင့္ ပြဲက်ေအာင္ ေဟာေျပာသြားေလသည္။ ထိုစဥ္က ဆရာႀကီးအသက္ ၈၀ ေက်ာ္ခန္႔ ရႇိၿပီ။
ေရးသားသူ..ျမတ္ေဆြ
ရည္ညႊန္း - ၂၈-၈-၁၉၆၄ ေၾကးမုံ သတင္းစာ
ထိုအခ်ိန္ကစ၍ ဆရာႀကီးသည္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးစိတ္ဓာတ္ ကိန္းေအာင္းခဲ့သည္။ သခင္ လူငယ္မ်ားႏႇင့္ အတူ တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးရရန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေသာ အခါတြင္ကား ပါတီ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား အကြဲကြဲျဖစ္ကာ ေနရာအႏႇံ႔ စစ္မီး ေတာက္ေလာင္ခဲ့သည္။
ဤတြင္ ဆရာႀကီးသည္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရရာရေၾကာင္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ဆရာႀကီးသည္ အသက္ ၉၀ အရြယ္၌ လူႀကီးေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္ သြားရႇာသည္။ တိုင္းျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျမင္ေတြ႕မသြားရ။ ဆရာႀကီးသည္ ၁၉၆၄ ခုႏႇစ္ ဇူလိုင္လ ၂၃ ရက္ေန႔တြင္ အနိစၥေရာက္ျခင္း ျဖစ္ရာ ဆရာႀကီး ကြယ္လြန္ခဲ့သည္မႇာ ႏႇစ္ ၅၀ ေက်ာ္ ရႇိေလၿပီ။
၁၉၆၃ ခုႏႇစ္ ကြၽန္ေတာ္သည္ သတင္းေထာက္ႀကီးမ်ားေနာက္လုိက္ရင္း ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းအား ႏႇစ္ႀကိမ္မွ် ေတြ႕ရႇိရၿပီး ဂါရ၀ျပဳ ကန္ေတာ့ဖူးပါ၏။ ေတာ္လႇန္ေရး ေကာင္စီက ေတာတြင္း အဖြဲ႕အစည္းမ်ားအား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေခၚရာ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမႇ ရဲေဘာ္ေဌးႏႇင့္အဖြဲ႕ ေရာက္ရႇိလာၿပီး ဆရာႀကီးကို လာေရာက္ ဂါရ၀ျပဳၾကစဥ္က တစ္ႀကိမ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲ ပ်က္ၿပီးေနာက္ စာေရးဆရာ အသင္းမႇ စာေရးဆရာ အခ်ဳိ႕ႏႇင့္အတူ သြားေရာက္ ကန္ေတာ့စဥ္က တစ္ႀကိမ္ အနီးကပ္ ဂါရ၀ျပဳခဲ့ရပါသည္။
ယခုအခါမႇာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ ဆရာႀကီး၏ ခံယူခ်က္၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္၊ မိန္႔မႇာခ်က္၊ ၾသ၀ါဒ စကားမ်ားကို ျပန္လည္ ေလ့လာၾကည့္ရာ မကုန္ခမ္းႏိုင္ေသာ အဖိုးတန္ ေရၾကည္ေရတြင္းႀကီးကို ခပ္ယူ သံုးစြဲရသကဲ့သို႔ ရႇိပါေတာ့သည္။
ဖဆပလ အစိုးရေခတ္က စာေရးဆရာအသင္း အစည္းအေ၀းတစ္ခုသို႔ နာယကအျဖစ္ ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း တက္ေရာက္လာသည္။ စာေရးဆရာမ်ားကို ဆရာႀကီးက ရင္းႏႇီးစြာ ၾသ၀ါဒစကား ေျပာၾကားပံု အခ်ဳိ႕ကို တင္ျပလိုပါသည္။
ဆရာႀကီးက ''မင္းတုိ႔ေခတ္က အမ်ားႀကီး ေတာ္ေသးတယ္။ ဆရာတို႔ေခတ္က စာတစ္ပုဒ္ကို ေငြတစ္ဆယ္ေလာက္ ရတယ္။ ဒါေတာင္ ငါးက်ပ္နဲ႔ေလ်ာ့ၿပီး ၀င္ေရးၾကသူေတြ ရႇိေတာ့ တစ္ပုဒ္ငါးက်ပ္ေစ်း ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေလာက္ရႇိလႇ မေရးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေပခံေနလိုက္တယ္။ က်န္တဲ့သူေတြက ငါးက်ပ္နဲ႔ ေရးေနရာက စာေတာ္ျပန္ ၀န္ေထာက္မင္း႐ုံးမႇာ အလုပ္ရသြားၾကတယ္ ၾကားတယ္။
အေၾကာင္းမသိခင္က အထင္ႀကီးမိတယ္။ ေနာက္မႇသိရတာက စာေတာ္ျပန္ ၀န္ေထာက္မင္း ဆိုတာ အဂၤလိပ္မ်က္ႏႇာျဖဴ ၀န္ေထာက္၊ သူက ေခါင္းေလာင္းေလးတီး ေခၚရင္ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ဆရာေတြက ႐ုံးခန္း၀မႇာ ဖိနပ္ခြၽတ္ၿပီး ၀င္ရတယ္။ ၀န္ေထာက္က သူသိခ်င္တာေမးၿပီး သြားေတာ့ဆိုမႇ ျပန္ထြက္လာရတယ္။ ၀န္ေထာက္ကို အ႐ိုအေသေပး ၀င္ရထြက္ရတာ။ ေၾသာ္ ဒီေလာက္ေအာက္က်တဲ့ အလုပ္ေတာ့ မလုပ္ဖူး၊ ငတ္ေသပါရေစ ဆိုၿပီး ဆရာ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။''
ဆရာႀကီးက သူငယ္စဥ္က အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို ေျပာၾကားၿပီးေနာက္ ယေန႔ စာေရးဆရာမ်ားကိုလည္း မည္သို႔ က်င့္ၾကံရမည္ကို မႇာၾကားျခင္း ျပဳပါေလေတာ့သည္။
မင္းတို႔ စာေရးဆရာေတြဟာ 'ဘ'သံုးလံုး ေက်ဖို႔လိုတယ္။ 'ဘ'သံုးလံုး အကၡရာ ဘယ္လို ေက်ရမလဲ ဆိုေတာ့၊ ၁ က ဘိုင္က်ရဲရမယ္။ ၂ က ဘုေျပာရဲရမယ္။ ၃ က ဘာမဆို မႇန္တဲ့အတိုင္း ေရးရဲရမယ္'ဟူ၍ ျဖစ္၏။
စာေရးဆရာမ်ားသည္ ဆရာႀကီး ၾသ၀ါဒကို သေဘာက်ၾကသည္။ ဆရာႀကီးက ဆက္လက္၍ သူကိုယ္တိုင္ လစာမႇန္မႇန္ ရေသာ သူရိယ သတင္းစာတိုက္က ထြက္ၿပီး လခမမႇန္ေသာ ဗဟန္း ေကာလိပ္ေခၚ အမ်ဳိးသားေကာလိပ္သို႔ သြား၍ ရာဇ၀င္ႏႇင့္ ျမန္မာစာ ပါေမာကၡ လုပ္ခဲ့ပံု ေျပာျပသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆြမ္းက်န္၊ ဟင္းက်န္ စားခဲ့ရသည္။
ဘုေျပာရဲသည့္ ေနရာတြင္ ဘုရင္ခံ ဆာေဂ်ေအေမာင္ႀကီးကိုပင္ ဆရာႀကီး ဘုေတာဘုေျပာခဲ့ဖူးသည္ဟု ဆိုသည္။ ဘာမဆို အမႇန္အတိုင္း ေရးရဲရမည္ ဆိုသည့္အတိုင္း ဆရာႀကီးသည္ ထိုေခတ္က ငါးေထာင္စား၊ ေျခာက္ေထာင္စား ရာထူးႀကီးမ်ား ရရန္ အဂၤလိပ္အစိုးရကို ကပ္ပါးရပ္ပါး လုပ္သူမ်ားအား 'မသာစ်ာပနဘြဲ႕' ေလးခ်ဳိးႀကီးျဖင့္ အုပ္ထည့္ခဲ့ေလသည္။
ဆရာႀကီးသည္ ေငြေၾကးကိုမမက္။ သူက မႇန္ကန္သည္ဟု မထင္လွ်င္ ေငြမ်ားစြာရေသာ္လည္း မေရးခဲ့။ ေ၀လမင္းသား ျမန္မာျပည္လာစဥ္က ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕တစ္ပုဒ္ ေရးေပးပါ။ ေငြက်ပ္တစ္ေထာင္ ၪာဏ္ပူေဇာ္ခ ေပးပါမည္ဟု ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း ဆရာႀကီးက မေရးခဲ့ေပ။ အျခား ပုဂၢဳိလ္မ်ားက မ်က္ႏႇာလိုမ်က္ႏႇာရလုပ္ၿပီး ေရးေပးၾကသည္။
ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာမႈိင္းက ထိုစာေရးဆရာမ်ား အစည္းအေ၀း၌ သူေျပာသလို လုပ္ခဲ့ပံုမ်ားကို ဘသံုးလံုးျဖင့္ ပြဲက်ေအာင္ ေဟာေျပာသြားေလသည္။ ထိုစဥ္က ဆရာႀကီးအသက္ ၈၀ ေက်ာ္ခန္႔ ရႇိၿပီ။
ေရးသားသူ..ျမတ္ေဆြ
ရည္ညႊန္း - ၂၈-၈-၁၉၆၄ ေၾကးမုံ သတင္းစာ
0 comments:
Post a Comment