အခ်စ္စစ္တခု၏ ဘာသာေဗဒ
|
1:18 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
image from redraggallery.co.uk
က်ေနာ့္ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ယဥ္၏ အမ်ိဳးသားထိုင္ေနသည္။ နံေဘး တဖက္တခ်က္တြင္ ယဥ္နွင့္ ယဥ္၏ ေယာကၡမတို႕ ထိုင္ေနသည္။ အလယ္တြင္ ထမင္းဝိုင္းရွိသည္။ က်ေနာ္က ယဥ္႕အမ်ိဳးသားကို ဖ်တ္ကနဲ ၾကည့္သည္။ ထိုလူက မရိပ္မိေသာ္လည္း ယဥ္က က်ေနာ့္အၾကည့္ကို သိသည္။ က်ေနာ့္အၾကည့္တြင္ ငါ့ထက္ သူက ဘာ သာသလဲဟူေသာ နာက်ည္းသည့္ အေတြးကို ယဥ္က အလံုးစံုဖမ္းမိေအာင္ ပါးနပ္သည္။ တကယ္က ရုပ္ရည္မသာသည့္တိုင္ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ ဘဝအာမခံခ်က္ေပးနိုင္မည့္ ပစၥည္းဥစၥာဓနေတာ့ ထိုလူက က်ေနာ့္ထက္သာပါသည္။ ရင္သည္ စူးကနဲ နာသည္။
ဟင္းခြက္ကို လက္အႏိႈက္တြင္ ထိုလူနွင့္ လက္ဆံုသည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ ယဥ့္ကို က်ေနာ္ ဟင္းခပ္ထည့္ေပးခ်င္ပါသည္။ ရင္ဘတ္သည္ ပိုမိုစူးရွ နာက်င္ေသာေၾကာင့္ ထမင္းစားပြဲမွ ထလိုက္သည္။
က်ေနာ္ ျဗဳန္းကနဲ လန္႔နိုးလာသည္။ က်ေနာ့္ရင္သည္ အိပ္မက္ထဲက ထမင္းဝိုင္းမွာ ယဥ္နွင့္ ေတြ႕ခဲ့သည့္အတိုင္း နာက်င္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ယဥ္နွင့္ က်ေနာ္ မေတြ႕ေတာ့တာ ဆယ္စုနွစ္တစ္ခုနီးပါး ရွိေတာ့မည္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွ ယဥ္သည္ မေန႕တေန႕က အတိုင္းေလးပဲ ရွိေနပါသည္။ အခ်စ္ထက္ ေငြေၾကးကို ဦးစားေပးေရြးခ်ယ္သြားေသာ၊ သာမာန္မိန္းကေလးတို႕၏ ထံုးစံအတိုင္း ဘဝအာမခံခ်က္ကို ဦးစားေပးသြားေသာ ယဥ္႕ကို က်ေနာ္သည္ မနာက်ည္းနိုင္။ ထိုစဥ္က ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့လြန္းခဲ့ေသာ ကိုယ့္ဘဝကိုသာ က်ေနာ္ နာက်ည္းေနမိသည္ကလည္း ထူးဆန္းပါသည္။ စိတ္မနာနိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ယဥ့္ကို က်ေနာ္ခ်စ္ပါသည္။ ယဥ္ က်ေနာ့္အေပၚမွာ အေတာ္ကေလး ရက္စက္ပါသည္။ အနိုင္ယူပါသည္။ လွည့္စားပါသည္။ သို႕ေသာ္ က်ေနာ္ ခ်စ္ေနမိေသးသည္။
က်ေနာ္ ခ်စ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ က်ေနာ္နွင့္ ခ်စ္ျကိုက္သည္ဟု အမ်ားက ျမင္ၾကေသာ မိန္းကေလးမ်ားစြာ ရွိခဲ့ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း ျပန္ဆန္းစစ္ေသာအခါ က်ေနာ့္ဘဝတြင္ တကယ္ခ်စ္မိသူက ၂ ေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္ ထင္ပါသည္။ ယဥ္သည္ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွ အခ်စ္မ်ားကို သူလည္း မယူ၊ သူမ်ားလည္း မယူရေအာင္ ခ်ိပ္ပိတ္သြားသူ ျဖစ္မည္။ သူ႕ကို နားလည္ခြင့္လႊတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ က်ေနာ့္ရင္ထဲသို႕ အျခားမိန္းမတစ္ေယာက္ ထပ္မံ ဝင္ေရာက္နိုင္ျခင္း မရွိေတာ့ပါ။ အသက္ ၃၀ အရြယ္တြင္ ဤသို႕ ေကာက္ခ်က္ခ်ရန္ ေစာေနေသးသည္လား၊ ဒါေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။
ယဥ္႔အေၾကာင္းကို စိတ္လိုလက္ရ ျပန္ေတြးမိလွ်င္ ယဥ့္ကို ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးစိတ္သာ မ်ားခဲ့ပါသည္။ အေတာ္ႀကီးကို အစြဲအလမ္းနည္းေသာ၊ ေမ့ေပ်ာက္လြယ္ေသာ က်ေနာ့္စိတ္အစဥ္တြင္ ယဉ္သည္ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေတြးေတြး စိတ္လႊာတြင္ ပီပီျပင္ျပင္ႀကီး ေပၚလာစျမဲ။ မိုးဖြဲဖြဲေအာက္တြင္ ဖ်တ္ကနဲ သူၾကည့္သြားသည့္ အၾကည့္တခ်က္ကိုပင္ က်ေနာ့္စိတ္က မိမိရရ ဖမ္းဆုပ္ထားနိုင္ပါေသးသည္။
(၂)
က်ေနာ့္အဖို႕ ဒဂံုတကၠသိုလ္သည္ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ေျခခ်ျခင္းျဖစ္သည္။ ပထမတစ္နွစ္မွာ စာေမးပြဲက်သည္။ အေဝးသင္ျဖစ္၍ တစ္ပတ္မွာ ႏွစ္ရက္ပဲ တက္ရသည္။ တစ္ပတ္ နွစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲ ဓာတ္ခံတူေသာ ေက်ာင္းသားတစ္စုႏွင့္ ေပါင္းမိသည္။ က်ေနာ္၊ မိုးႀကီးနဲ့ သားႀကီးက ေယာက်ာ္းေလး။ ယဥ္၊ အံုႀကီးနဲ႕ ပိုင္ပိုင္က မိန္းကေလး။ နာမည္က နာမည္ေျပာင္ေတြ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းၿပီးသည္ အထိ က်ေနာ္တို႕ တြဲခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္နွင့္ ယဥ္ ၾကားမွာသာမက အခ်င္းခ်င္း သံေယာဇဉ္ေတြၾကားမွာ နာက်င္စရာေတြ လိႈက္ေမာစရာေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ က်ေနာ္နွင့္ယဥ္၏ အျဖစ္ကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္အဆန္ဆံုး ျဖစ္နိုင္ပါသည္။
ယဥ့္မွာ အေမမရွိေတာ့ပါ။ သူ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ဘဝတြင္ ဆံုးသည္။ အေဖ၊ အစ္မလတ္တို႕နွင့္ ေနသည္။ မဂၤလာဒံုက ယဥ္႔အိမ္သို႕ က်ေနာ္တို႕ မၾကာခဏေရာက္သည္။ ထမင္းခ်က္စားသည္။ မုန္႔တီ လုပ္စားသည္။ ယဥ္႔ အစ္မလတ္ မသင္းနဲ႕ပါ က်ေနာ္တို႔ ခင္သည္။ ယဥ္က “မသင္း” “မသင္း”ဟုေ ခၚေသာ္လည္း ယဥ့္ထက္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ ေသးေသာ အစ္မလတ္ကို က်ေနာ္တို႔က “မေသး”ဟု ၾကားသည္။ သို႔ႏွင့္ “မသင္း”လည္း အိမ္မွာေနရင္း “မေသး”ဟု နာမည္ေျပာင္ ရသြားသည္။
က်ေနာ္တို႔ ေျခာက္ေယာက္သည္ ေက်ာင္းမွာ ဘယ္သြားသြား မခြဲ။ အတန္းမရွိလို႔ ဘုရားေတြ ေလွ်ာက္သြားလည္း အတူတူ။ ပထမနွစ္တြင္ပင္ က်ေနာ္ ယဥ့္ကို စိတ္ဝင္စားသည္။ အမ်ားဆံုး ေဘးတီးသူက မိုးႀကီးျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ ဖာသိဖာသာပဲ ေနၾကပါသည္။ ပရယ္တီကယ္ခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္က ပံုေတြ ဆြဲဖို႕ တာဝန္ယူသည္။ သူတို႔က စာေရးေပးသည္။ မိုးႀကီးက အစအေနာက္ သန္လြန္းသျဖင့္ ဘယ္ေနသြားသြား က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕မွာ တဟားဟားျဖစ္သည္။
သူတို႕ အိမ္နားက အထည္ခ်ဳပ္ စက္ရံုမွာ ယဥ္က စာေရးမ လုပ္သည္။ အေဝးသင္ေတြမို႕ တစ္ပတ္မွာ နွစ္ရက္ပဲ ေတြ႕ရေတာ့ ၾကားရက္မွာ က်ေနာ္ ယဥ့္ကို ေတြ႕ခ်င္လွ်င္ မိုးႀကီးကို ေခၚရသည္။ က်ေနာ္သည္ အထည္ခ်ဳပ္ စက္ရံုေရွ႕သြားၿပီး ထမင္းစားနားခ်ိန္ ေစာင့္ကာ ယဥ့္ကို တစ္ေယာက္ထဲ သြားေခၚထုတ္ရေလာက္ေအာင္ သတၱိကမရွိ။ မိုးႀကီးနဲ႕ပဲ အတူတူသြားသည္။ လမ္းထိပ္ကိုထြက္ၿပီး ထမင္းစား၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္။ ဘာမွ ဖြင့္မေျပာေသာ္လည္း ဒီလိုေလးနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ေနခဲ့သည္။ ယဥ့္မွာ ရည္းစားမရွိေသးဟု သိရေသာေန႔က ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ပါသည္။
က်ေနာ္က ပန္းခ်ီအဖြဲ႕ တစ္ခုနွင့္တြဲ၍ ပန္းခ်ီလုပ္ငန္းလုပ္သည္။ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံဟု မရွိပါ။ ေက်ာင္းစရိတ္ ရေလာက္ရံုျဖစ္ေသာ္လည္း ဝါသနာပါေသာအလုပ္မို႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနသည္။ ထိုစဥ္ကစ၍ ခုခ်ိန္ထိ က်ေနာ္သည္ ေငြတစ္ခုတည္းအတြက္ေၾကာင့္ အလုပ္မလုပ္ခဲ့ဖူးေပ။ ဝါသနာမပါ၊ စိတ္မဝင္စားလွ်င္ ေငြပိုရလည္း မလုပ္ခဲ့။
သူငယ္ခ်င္းေတြ အတူတူ လည္လိုက္၊ ဘုရားေတြ ေလွ်ာက္သြားလိုက္နွင့္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေပ်ာ္ခဲ့ၾကသည္။ ဘယ္သြားသြား အျပန္ဆိုလွ်င္ က်ေနာ္သည္ ယဥ့္ကို လိုက္ပို႕ၿပီးမွ က်ေနာ္တို႔ ပန္းခ်ီအဖြဲ႕ေနရာ ေက်ာက္ေျမာင္းကို ျပန္သည္။ ဘယ္ပဲ လိုက္ပို႕ရ ပို႕ရ က်ေနာ္သူ႕အတြက္ ျငိဳျငင္ပင္ပန္းသည္ မရွိခဲ့ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အသိမေပးဘဲ သူသြားစရာရွိတဲ့ ေနရာကို တိတ္တိတ္ လိုက္ပို႕သည့္အခါလည္း ပို႔သည္။ ပထမနွစ္ဝက္တြင္ က်ေနာ္ ေရာဂါသည္းလာသည္။ အခ်စ္ကို ဖံုးမရ ဖိမရ။ အစတြင္ ယဥ္က စိတ္ဝင္စားဟန္ျပေနေသာ္လည္း က်ေနာ္ တကယ္ခ်စ္ေနျပီဟု သိေသာအခါ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနျပန္သည္။
“ငါ တေဝ့ကို သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ ခ်စ္လို႕ရတယ္”ဟု မိုးႀကီးမွ တဆင့္ ျပန္ေျပာေသာအခါ က်ေနာ္ ေပါက္ေပါက္ကြဲကြဲျဖင့္ “သူလိမ္တာ” ဟု ေအာ္ဟစ္မိပါသည္။
က်ေနာ့္ကို အားလံုးက “တေဝ”ဟု ေခၚၾကပါသည္။ ထိုစဥ္က တီဗီမွျပေသာ ဇာတ္လမ္းတြဲမွ ဇာတ္ရံ “မံုတေဝ”နွင့္ တူသည္ဆိုၿပီး အံုႀကီးက နာမည္ေျပာင္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ထိုဇာတ္လမ္းမွာ ေမြးစားအစ္ကို “ရီဟန္ကိုကို” ကို ခ်စ္ေနေသာ မ်က္မျမင္ေကာင္မေလးနွင့္ ထိုေကာင္မေလးကို ခ်စ္သျဖင့္ မ်က္မျမင္ဟန္ေဆာင္ကာ ေက်ာင္းအတူ လာတက္ေနေသာ ေကာင္ေလး “မံုတေဝ”တို႕ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည္။ မံုတေဝသည္ ေကာင္မေလး၏ အခ်စ္ကို မရခဲ့ပါ။ အံုႀကီးေပးခဲ့ေသာ နာမည္သည္ က်ေနာ့္ကို နိမိတ္ဖတ္ထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။
(၃)
မခ်စ္ရင္ေနေပါ့၊ သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္ထက္ပိုတာကို ငါေလွ်ာ့မယ္ဟု ေတြးကာ ေဟးလား ဟားလား လုပ္သည္။ ပီေကေဝလွ်င္ က်ေနာ့္ဆီမွ တစ္ဝက္ ဗိုလ္က်ေလ့ရွိေသာ ယဥ့္ကို က်ေနာ္က ပီေကတစ္ျခမ္း မေပးေတာ့ျခင္းက အစ သိသိသာသာ ေျပာင္းပစ္လိုက္သည္။
ယဥ္သည္ ဗိုလ္က်ရန္သက္သက္အတြက္ သူ႔ေဝစု ပီေကကို အကုန္ဝါးပစ္ျပီး “တေဝ နင့္မွာ ပီေက က်န္ေသးလား” ဟု လုပ္ေလ့ရွိသည္။ အလိုက္သိေသာက်ေနာ္သည္ တစ္ဝက္ဖဲ့ျပီးခ်န္ထားေသာ ပီေကကို ေပးစျမဲျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ပီေကတစ္ဝက္အတြက္ သူေက်နပ္ေနတတ္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြက မသိခ်င္ေယာင္၊ စကားေျပာခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတတ္ၾကပါသည္။
ကန္တင္းန္မွာ ထိုင္လွ်င္လည္း ယဥ္သည္ ဗိုလ္က်၍ က်ေနာ့္ပန္းကန္ထဲမွ သူႀကိဳက္တာကို ေရြးျပီး ယူစားသည္။ မိသားစု အေပါင္းအသင္းမ်ားအတြင္း မည္သူ ဗိုလ္က်တာမွ မခံေသာ က်ေနာ္သည္ ယဥ္ဘာလုပ္လုပ္ ေခါင္းငံု႔ခံသည္။ အစ္မႀကီးစိတ္ရွိေသာ အံုႀကီးက ယဥ္ထိုသို႔ဗိုလ္က်လွ်င္ ဘာမွေတာ့မေျပာ၊ သို႔ေသာ္ သူ႕ပန္းကန္ထဲမွ အသားတို႔ ငံုးဥတို႔ကို “တေဝ ငါဝျပီ၊ နင္စား” ဟု ထည့္ေပးတတ္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ဝလည္းဝတုတ္၊ အစားလည္းပုပ္ေသာ မိုးႀကီးက “ငါ့လည္းေကြ်းေလ အံုႀကီး”ဟု ဆိုကာ ၾကားက လုစားတတ္သည္။
ကန္တင္းန္မွာ ထိုင္ၾကျပီဆိုလွ်င္ က်ေနာ္က ေနာက္ဆံုးမွ ထိုင္ခံုေနရာယူသည္။ အလြန္စခ်င္ေသာ မိုးၾကီးနွင့္ အလိုက္သိေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ယဥ္နွင့္ က်ေနာ့္အတြက္ ခံုကို တြဲလ်က္သား အျမဲေပးသည္။ ယဥက သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္ထက္ မပိုနိုင္ပါဟု ဆိုေသာအခါ က်ေနာ္သည္ အရင္က သူတို႔ ခ်န္ထားေပးသလို ယဥ့္ေဘးတြင္ ဝင္မထိုင္ဘဲ အံုႀကီးအနားမွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပိုင္ပိုင့္အနားမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ၾကားဝင္ျပီး ဟိုဘက္တိုးၾကဟု ေျပာကာ ဝင္ထိုင္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ယဥ္သည္ မ်က္ရည္ဝဲသည္။
ယဥ္သည္ ကေလးဆန္သည္။ ေက်ာင္းထဲတြင္ မတ္တပ္ရပ္၍ တဟီးဟီးနွင့္ ငိုခ်င္ ငိုခ်တတ္သည္။ သူသည္ ထိုကဲ့သို့ ခဏခဏငိုေလသည္။ ထိုေန႔က သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်က္စိမ်က္နွာ ပ်က္ေနသည္။ အရင္လို ေဟးလားဟားလားမဟုတ္။ က်ေနာ္က ေက်ာင္းကို ေနာက္က်မွေရာက္သည္။ ယဥ္ကေတာ့ သူ႔ပံုစံအတိုင္း ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို မစူတစူ ျပံဳးသလို မျပံဳးသလို။ သူ႔မ်က္ေတာင္ ေကာ့ေကာ့ေလးမ်ားသည္ ခ်စ္စရာေလးမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ထည့္ေျပာမွ ျဖစ္မည္။ အတန္းတစ္ခ်ိန္ျပီးေတာ့ မိုးႀကီးနွင့္ သားႀကီးက လက္ကုပ္ျပီး က်ေနာ့္ကို ေခၚထုတ္သည္။ ေယာက်ာ္းေလး အိမ္သာေရွ႕ ဝရန္တာမွာ ရပ္ၾကသည္။
ဒဂံုတကၠသိုလ္ ဇီဝေဆာင္ ၄ ထပ္ေျမာက္မွ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ လယ္ကြင္းေတြက တေမွ်ာ္တေခၚ။ ထိုျမင္ကြင္းကို က်ေနာ္က ပန္းခ်ီစိတ္မွန္းျဖင့္ အေရာင္ျဖည့္ၾကည့္စျမဲ။ ထိုသို႔စိတ္ကူးခ်ိန္တြင္ မိုးႀကီး၏ စကားသံက ျမင္ကြင္းမ်ားကို ေဝဝါးေပ်ာက္ဆံုးသြားေစခဲ့သည္။
“ေဟ့ေယာင္ တေဝ၊ မင္း ဘာမွေတာ့ မျဖစ္နဲ႔”
“အင္း”
က်ေနာ္က မိုးႀကီးကို ထူးဆန္းသလို ၾကည့္မိသည္။ သားႀကီးကတဖက္သို႔ လွည့္ကာ စီးကရက္မီးခိုးေတြ မႈတ္ထုတ္ေနသည္။
“မနက္က ယဉ့္ကို ဘဲတေပြ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔တယ္ကြ” က်ေနာ္ ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားသည္။
“ေအးပါ ပို႔ ပို႔ ေပါ့”
အတန္းျပန္ဝင္ျပီးမွ က်ေနာ့္ရင္သည္ ေလျပင္းထန္လာ၍ တျဖည္းျဖည္း လိႈင္းထလာေသာ ရင္လို တရွိန္းရွိန္း တက္ လာသည္။ ထိုေန႔က က်ေနာ္ ကန္တင္းန္မွာ ထမင္းမစား။ လက္ဖက္ရည္ပဲ ေသာက္သည္။
“ငါ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္တယ္”လို႔ က်ေနာ္ကေျပာေတာ့ “ေခါင္းေခါက္ခံခ်င္လို႔လား”ဟု အံုႀကီးက ေငါက္သည္။ ယဥ္က ဘာမွ မသိသလို ေတာင္စဥ္ေရမရေတြ ပိုင္ပိုင့္ကို တလွည့္၊ သားႀကီးကို တလွည့္ ေျပာေနသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္က သားႀကီး ဖြက္ထားသည့္ ကြမ္းယာကို ရွာျပီးႏိႈက္စားသည္။ အံုႀကီးက “ေထြးထုတ္စမ္း တေဝ နင္မစားတတ္ပဲနဲ႔” လို႔ေျပာေတာ့ “ေယာက်္ားေလးပဲ အကုန္လုပ္တတ္တယ္” ဟု ေျပာရာ ေလသံမာသြား၍ တစ္စားပြဲလံုး တိတ္သြားသည္။ အံုႀကီးလည္း ဝမ္းနည္းသြားသည္။
ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ က်ေနာ္သည္ ရုတ္ကနဲထကာ သူတို႔ကို မေစာင့္ဘဲ ေရွ႕ဆံုးက ထြက္သည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ ေက်ာင္းကားအတူတူစီး၍ ေျမာက္ဥကၠလာအဝိုင္းက်မွ ကားကို ေျပာင္းစီးၾကစျမဲ။ က်ေနာ္သည္ သြားေနၾကလမ္းက မသြားဘဲ ေတာ္ဝင္လမ္းမႀကီးဘက္ ထြက္ကာ ဘတ္စကားကို ေစာင့္သည္။ ကားက ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်မွ လာသည္။ ဒိုင္နာကားကို တြက္တက္ျပီး လိုက္သည္။ မ်က္စိက မေနနိုင္။ ေက်ာင္းကားဝင္းတေလွ်ာက္ လမ္းကို ၾကည့္မိသည္။ ေက်ာင္းကားဝင္းဘက္ကေန ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ထြက္လာတဲ့ ယဥ္သည္ က်ေနာ့္ကို လွမ္းျမင္သည္။ အတန္ငယ္ ေဝးေသာ္လည္း ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္သြားေသာ မ်က္နွာရိပ္ကို က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းဖမ္းမိသည္။ ကားက သူရပ္ေနသည့္ လမ္းထိပ္နားမွာ ရပ္ျပီး ဆက္ထြက္သည္။ က်ေနာ္က တြယ္စီးေနရာမွ မဆင္း။ ကားျပန္ထြက္သည္နွင့္ ယဥ္က ငိုခ်လိုက္ေတာ့သည္။ က်ေနာ္လည္း ဘာလုပ္မိမွန္းမသိ။
ကားဆရာကို “ဟိုးထား ဟိုးထား”ဟု ေအာ္ရာ စပယ္ရာကလည္း လန္႔ဖ်တ္ျပီး လိုက္ေအာ္၍ ကား ေနွးသြားေတာ့မွ ခုန္ခ်ကာ ေနရစ္သည္။ က်ေနာ္ ေနာက္ျပန္လွည့္ျပီး အေျပးတပိုင္းနွင့္ သူ႔ဆီသြားသည္။ တဟီးဟီးနွင့္ ေျမနီလမ္းေပၚ မတ္တပ္ရပ္က ငိုေနေသာ ယဥ္၏ အေနာက္ဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ အေျပးတပိုင္းလာေနၾကေသာ အံုႀကီး၊ ပိုင္ပိုင္နဲ႔ မိုးႀကီးကို ေတြ႔ရသည္။
“ဟ ဘာလို႔ ငိုတာလဲ၊ နင္ မရွက္ဘူးလား၊ လမ္းလယ္ေခါင္ႀကီးမွာ”
“နင္မွ ငါ့ကို ဂရုမစိုက္ပဲ”
ေနာက္မွ ေရာက္လာၾကေသာ မိုးႀကီးတို့က က်ေနာ့္ကို ဆူသည္။
“မင္းကြာ၊ ဘယ္ေပ်ာက္သြားတာလဲ၊ ငါတို႔ စိတ္ပူလို႔ လိုက္ရွာေနရတာ”
က်ေနာ္က မ်က္နွာေသနွင့္။ ယဥ္က မ်က္ရည္သုတ္၊ နႈတ္ခမ္းစူျပီး ဝင္ေျပာသည္။
“မိုးႀကီး ေနပေစ။ သူမွ ငါတို႔ကို မခင္ပဲ။ သူ ခုပဲ ကားေပၚက ျပန္ဆင္းလာတာ ငါေတြ႔တယ္”
မိုးႀကီးက ဝင္ဖ်န္ေျဖသည္။
“ကဲ ကဲ သြားၾကမယ္၊ ေက်ာင္းကားပါ မမီဘဲေနမယ္။”
ထိုေန႔က ယဥ့္ကို လိုက္ပို႔ျဖစ္သည္။ သူတို႔အိမ္ မွတ္တိုင္ကို ေက်ာ္စီးသြားျပီး မုန္႔တီဆိုင္ကို ေခၚသြားကာ မုန္႔တီသုတ္ ေကြ်းသည္။ မနက္က အျဖစ္အပ်က္ကို ေမးဖို႔ က်ေနာ့္ နႈတ္က ဆြံအေနသည္။ မ်က္ရည္စိုထားေသာ သူ႔ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေလးမ်ားသည္ ပိုျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းေနသည္ဟု က်ေနာ္ထင္သည္။ သူ႕ကို အိမ္နားအထိ လိုက္ပို႔ေပးခဲ့သည္။ သူ႕ကုိ ပို႔ေပးျပီးအျပန္တြင္ ဒီတစ္ၾကိမ္ပဲ မေပ်ာ္မရႊင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။
(၄)
ဖုန္းဆက္ျပီးေနာက္ မိုးႀကီးနွင့္ အံုႀကီးတို႔ ပန္းခ်ီဆိုင္ကို ေရာက္လာၾကသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထြက္ထိုင္ၾကသည္။
“ေဟ့ေယာင္ ဘယ္လိုလဲ၊ မေန႔က ျပန္ေခ်ာ့လိုက္လား”
မိုးႀကီးက စပ္ျဖဲျဖဲနွင့္ေမးေတာ့ အံုႀကီးေရွ႕မွာမို႔ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္မိသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေထြရာေလးပါးေျပာရင္း ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္။
ေျပာေနရင္းက အံုႀကီးက စကားမစပ္ ထေျပာသည္။
“တေဝ နင္သိသင့္တယ္လို႔ ငါတို႔ ထင္တယ္။”
ေျပာျပီး အံုႀကီးက မိုးႀကီးကို လွမ္းၾကည့္သည္။ မိုးႀကီးက ေရေႏြးငွဲ႔သလို အလုပ္မ်ားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနသည္။
“တေဝ၊ ငါတို႔ နင့္ကို အခုမေျပာရင္ ေနာက္ေတာ့ နင္ပိုခံစားရမယ္။ ယဥ့္မွာ ရည္းစားရွိေနျပီ။ ေဆးတပ္က။ ေက်ာင္းျပီးရင္ သူတို႔ ယူၾကမယ္လို့ ေျပာတယ္”
က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ အရာရာသည္ ပိုမို ခိုင္မာေနသည္။ က်ေနာ္သာလွ်င္ မခိုင္မာေသာ ဘဝ၊ အနာဂတ္ရွိသည္ဟု အာမ မခံႏိုင္ေသာအလုပ္ႏွင့္ မေရမရာ ျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ္သည္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးရသူျဖစ္သည္။ မိဘက မခ်မ္းသာ။ ဘာမွ ေထာက္ပံ့မေပးနိုင္။ က်ေနာ္ကလည္း ေငြေၾကးဆိုတာကို ကိုယ္ ရပ္တည္နိုင္ရံုေလာက္ကလြဲျပီး မက္မက္ေမာေမာ ရွာေဖြ စုေဆာင္းစရာဟု မမွတ္ခဲ့ပါ။
က်ေနာ္သည္ မိုးႀကီးငွဲ႔ေပးေသာ ေရေႏြးခြက္ထဲက ေရေႏြးကို လက္ညိဳးနွင့္ တို႔ျပီး စာပြဲေပၚမွာ ေရနွင့္ ပံုရုပ္ေရးေနမိသည္။
“ယဥ္က မင္းအေပၚ သံေယာဇဥ္ေတာ့ ရွိပါတယ္။” နွစ္သိမ့္ဖို႔ ၾကိဳးစားေသာ မိုးႀကီး၏စကားမွာ မေရမရာ အဆီအေငၚ မတည့္ ျဖစ္ေနသည္။
“တေဝ၊ နင္လည္း ေနာက္တစ္ေယာက္ထားလိုက္ေပါ့ဟဲ့” အမိမဲ့ အဖေဝးဘဝမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ အံုႀကီးက မရယ္ခ်င္ ရယ္ခ်င္နွင့္ တိတ္ဆိတ္ေနမႈကို ကိုင္လႈပ္ေပးသည္။ က်ေနာ့္ ဘဝတြင္ ဟာလာဟင္းလင္း အဓိပၸာယ္မဲ့ရသည့္ အျဖစ္မ်ိဳး ခံစားရဖူးပါသည္။ ဒီတစ္ခါသည္လည္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါသည္။ တစ္နွစ္မျပည့္မီ ကာလအတြင္း က်ေနာ္တို႔သည္ သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္၊ က်ေနာ့္အတြက္ဆိုလွ်င္ ယဥ့္အတြက္ သူငယ္ခ်င္းထက္ပိုေသာ သံေယာဇဥ္တို႔သည္ ဤမွ်ေလာက္ ခိုင္ျမဲလိမ့္မည္၊ ဒုကၡေပးလိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ မထင္မိပါ။
(၅)
ထိုေန႔က မိုးေတြရြာသည္။ က်ေနာ့္ရင္မွာ မတင္မက်ျဖစ္ေနတာေတြ ရွင္းပစ္ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ျပီဟု က်ေနာ္ ထင္သည္။ က်ေနာ့္မွာ ထီးမပါ။ ဘယ္ေသာအခါမွလည္း က်ေနာ္သည္ ထမင္းခ်ိဳင့္၊ ထီး စသည္တို႔ကို မယူဖူးပါ။ ယဥ့္ကို လိုက္ပို႔ေတာ့ မဂၤလာဒံုသြား ဘတ္စ္ႀကီးျဖစ္၍ ကိစၥမရွိ။ ထိုေန႔က ရွစ္မိုင္လမ္းဆံုမွာကတည္းက ယဥ္က က်ေနာ့္ကို ျပန္ခိုင္းေနသည္။ က်ေနာ္ကလည္း ပို႔ေနက်အတိုင္း အိမ္ေရွ႕ မွတ္တိုင္အထိ ပို႔မယ္ဟု ဇြတ္ေပကပ္ေနသည္။ သူကလည္း ဒါဆို မဆင္းဘူးဟု ျပန္ျခိမ္းေျခာက္သည္။ “ဘာလို႔လဲ ငါနင့္ကို ဒီလိုပဲ ပို႔ေနၾကပဲဟာ”ဟု က်ေနာ္က ေပကပ္ေနသည္။ သူဆင္းရမယ့္မွတ္တိုင္ကို ေက်ာ္သြားသည္။
“တေဝ ငါစိတ္တိုလာျပီ။ နင္မဆင္းလည္း ေရွ႕မွတ္တိုင္မွာ ငါဆင္းေတာ့မယ္။ နင္ ငါ့ေနာက္ လိုက္မလာနဲ႕” ယဥ္သည္ ဒီလို တခါမွ နင့္နင့္သီးသီး မေျပာဖူးေခ်။ သူေရွ႕ေပါက္မွ ဆင္းသြားေသာအခါ က်ေနာ္က ေနာက္ေပါက္မွ ဆင္းလိုက္သည္။ ယဥ္သည္ တစ္ခ်က္ကေလးပင္ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ကားလမ္းကူးသြားသည္။ တစ္ဖက္တြင္ မဂၤလာဒံုေဈးရွိသည္။ က်ေနာ္က ဒီမွာဘက္ မွတ္တိုင္မွ ရပ္ျပီး ၾကည့္ေနသည္။ မိုးေတြက ရြာေနသည္။ က်ေနာ္သည္ စိုရႊဲစ ျပဳလာသည္။ ယဥ္သည္ တစ္ဖက္လမ္းတြင္ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ က်ေနာ္နွင့္ မတိမ္းမယိမ္း လူတစ္ေယာက္ဆီ ေလွ်ာက္သြားပါသည္။ ဟိုလူကလည္း တၿပံဳးၿပံဳးနွင့္ ၾကိဳသည္။
ထိုျမင္ကြင္းကို မိုးစက္မ်ားေအာက္မွာ က်ေနာ္ အရသာခံ၍ ၾကည့္ေနပါသည္။ (ခ်ိဳမွအရသာ မဟုတ္ပါ။ ခါးသီးျခင္းသည္လည္း အရသာထဲတြင္ ပါပါသည္။) က်ေနာ္ မ်က္ရည္က် မက်ကိုမူ မိုးစက္မ်ားေၾကာင့္ ကိုယ့္ဖာသာပင္ မသိပါ။ မ်က္ရည္က်လည္း မိုးရြာထဲမွာမို႔ ဘယ္သူမွ မသိနိုင္ပါ။ ထိုလူနွင့္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္၍ ထြက္မသြားမီ ယဥ္သည္ က်ေနာ့္ကို တစ္ခ်က္ေတာ့ ငဲ့ၾကည့္သြားပါသည္။ ထိုအၾကည့္ကို က်ေနာ္ ယေန႔ထက္ထိ နားမလည္ပါ။ သတိျပန္ဝင္လာခ်ိန္တြင္ ေတြ႔ရာကားေပၚ က်ေနာ္ တြယ္တက္ျပီး လိုက္သြားမိလိုက္ပါသည္။ တြယ္စီးေနေသာ က်ေနာ့္ မ်က္နွာေပၚ မိုးစက္မ်ား က်ေနဆဲ ျဖစ္သည္။
နဂိုကတည္းက အနုပညာသမားပီပီ ဘဝမွာ ေနထိုင္လာေသာ က်ေနာ္သည္ အခ်စ္၏ ဒဏ္ကို အလူးအလ ဲခံရသည္။ ထိုဒဏ္ကို သက္သာေအာင္ အရက္နွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသူမွာ ပန္းခ်ီဆရာ ငယ္ေပါင္းႀကီးမ်ားျဖစ္ေသာ ေကမိုးကိုနွင့္ ေက်ာ္သာဒြန္းျဖစ္သည္။ အစ္ကိုႀကီးလို ခင္မင္ေလးစားရသူ ထားဝယ္တူးတူး ကမူ အရက္မေသာက္။ က်ေနာ္ေသာက္တာကိုလည္း မတားျမစ္။ က်ေနာ္သည္ အရက္၏ ခါးသီးမႈထဲမွ ခ်ိဳျမိန္ေသာ လွည့္စားမႈကေလးကို သေဘာေတြ႔သြားသည္။ ေက်ာက္ေျမာင္းက လိုင္စင္ရ အရက္ျဖဴဆိုင္ သစ္သားနွစ္ထပ္အိမ္မဲႀကီးကို ညေနဆို က်ေနာ္ ေရာက္ေရာက္သြားတာ အေခါက္အခါ စိပ္လာသည္။ က်ေနာ္သည္ ယဥ့္ထံမွ ခြာ၍ ရီေဝေဝ ညေနမ်ားတြင္ ေဆးလိပ္မီးခိုးမ်ား ဝဲပ်ံေနေသာ အရက္ဆိုင္ထဲ၌ ပန္းခ်ီဆရာမ်ား၊ အရက္ တစ္ပိုင္း၊ ဝက္ေခါင္းသုပ္တို႔နွင့္ထိုင္ကာ ပန္းခ်ီဝါဒေတြ ဒႆနေတြကို ေလေဖာင္ေဖာင္ ေျပာၾကသည့္ ဝန္းက်င္သို႔ ပိုမိုခ်ဥ္းကပ္ေနမိသည္။
(၆)
ပထမနွစ္ျပီးဖို႔ လပိုင္းပဲ လိုေတာ့သည္။ က်ေနာ္ စာလုပ္ပါသည္။ က်ေနာ္ စာလုပ္လွ်င္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း အညီအမွ်ကူပါသည္။ ယဥ့္ကိုလည္း က်ေနာ္ ေစတနာမပ်က္ခဲ့ပါ။ အဆိုင္းမန္႔ေတြ ကူေရးပါဆိုတုန္းကလည္း က်ေနာ္ ကူေရးေပးပါသည္။ က်ေနာ္ ယဥ့္ကို လိုက္မပို႔ျဖစ္ေတာ့ပါ။ သူ႕အိမ္မွာ တစ္ခုခု လုပ္စားမယ္ဆိုရင္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ စံုမွ သြားပါသည္။
အခ်စ္ေၾကာင့္ အရက္ေသာက္သလားဟု ေမးစရာ ရွိမည္ထင္ပါသည္။ တကယ္တြင္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ျဖစ္ေအာင္ အခ်စ္က ေမာင္းျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္ ဆိုလွ်င္မူ မွန္နိုင္ပါသည္။
က်ေနာ့္ ကေလးဘဝသည္ အရာရာ သာယာခဲ့ပါသည္။ ၈၈ အေရးအခင္း မတိုင္မီတြင္ မိသားစု စီးပြားေရး ပ်က္စီးလာသည္မွ စ၍ က်ေနာ္ ၁၀ တန္းအေရာက္တြင္ အိမ္ေထာင္ျပိဳကြဲသည္အထိ ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ အားကိုးစရာ ေဆြမ်ိဳးဆို၍လည္း ေလာက္ေလာက္လား မရွိေသာ က်ေနာ္သည္ ထိုဒဏ္ခ်က္တို႔ျဖင့္ ျပည့္နွက္ နာက်င္ေနခဲ့ျပီး ျဖစ္ပါသည္။ ၁၀ တန္းေျဖျပီးသည္မွစ၍ ယေန႔အထိ က်ေနာ္သည္ တစ္ေယာက္တည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ့္နားကို အေဖာ္အျဖစ္ ေရာက္လာသည့္ မိန္းကေလးမ်ားသည္လည္း ၾကာျမင့္စြာ က်ေနာ့္ကို စိတ္မရွည္နိုင္ခဲ့ၾကပါ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ က်န္ေသာ ဘဝအတြက္ စိတ္ကူးယဥ္ထားခဲ့သမွ်ကိုလည္း ယဥ္က ျဖိဳခ်လိုက္ပါသည္။ က်ေနာ္သည္ လူဆိုးလူမိုက္ ေထာင္က်တန္းက်ေလာက္ေတာ့ ဘဝပ်က္မသြားပါ။ သို႔ေသာ္ အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လုပ္၊ ကိုယ့္ဝမ္းကိုယ္ေက်ာင္းရင္း အရက္ေသာက္တတ္သူေတာ့ ျဖစ္သြားပါသည္။
က်ေနာ္တို႔၏ တကၠသိုလ္ ပထမနွစ္ ျပီးခါနီးကာလသည္ ျငီးေငြ႔မႈမရွိသည့္တိုင္ ကိုယ္စီ ဖံုးကြယ္ထားေသာ ခံစားခ်က္ကေလးမ်ားေတာ့ ရွိပါသည္။ က်ေနာ္သည္ ယဥ့္အေပၚ လိုတာထက္ ပိုအလို မလိုက္မိေအာင္ေနပါသည္။ သူဝမ္းနည္းဟန္ျပေသာ္လည္း က်ေနာ္ တင္းမာနိုင္ပါသည္။
(၇)
ယဥ္သည္ အလွအပကို မက္သည္။ သူတို႔ ညီအစ္မမ်ားတြင္ ယဥ္သည္ အလွဆံုးျဖစ္သည္။ အရပ္ျမင့္သည္။ အသားျဖဴသည္။ ႏႈတ္ခမ္းပါးသည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ ရီေဝေဝရွိသည္။ မ်က္ေတာင္မ်ား ေကာ့ပ်ံေနသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္လို အားရပါးရ ရယ္တတ္တာ သူ႔စတိုင္လ္ျဖစ္သည္။
“ဟဲ့ ငါငယ္ငယ္ကေလ မီးေသြးခဲေတြနဲ႔ ငါ့အစ္မေတြ လုပ္သလိုမ်ိဳး မ်က္လံုးေတြ မ်က္ခံုးေတြ ဆြဲတာေပါ့ဟယ္။ ငါ့အေမက မ်က္လံုးေတြ ကန္းကုန္ေတာ့မွာပဲဆိုျပီး ရိုက္တယ္ေတာ့။ အိမ္ေဘးက အေဒၚႀကီးေတြက ေျပာတယ္တဲ့၊ နင့္သမီး ၁၆ နွစ္ေတာင္ ေနမွာ မဟုတ္ဘူး၊ လင္ရမွာ၊ ဒီေလာက္လွခ်င္ေနတာ လို႔ေျပာတယ္” ဟု ျပန္ေျပာျပတတ္သည္။ အလွျပင္ပစၥည္းဆိုရင္လည္း ေစ်းႀကီးေပ့ဆိုတာမ်ိဳးကို ဝယ္သည္။ “နင့္လခနဲ႔ ေလာက္ပါ့မလားဟ”ဆိုေတာ့ ငါ့လခက ငါမုန္႔စားတာနဲ႔ အလွျပင္ပစၥည္း၊ အဝတ္အစားနဲ႔ ကုန္တယ္။ ေက်ာင္းလခေတြ က်န္တဲ့စရိတ္ေတြ ငါ့အစ္မေတြဆီက ေတာင္းတယ္ဟု ဆိုသည္။
သူ႕အစ္မ မသင္းသည္ ဒဂံုတကၠသိုလ္တြင္ က်ေနာ္တို႔ထက္ ေစာသည္။ “နင္တို႔ ရွိလို႔ပဲ တေဝေရ၊ မဟုတ္ရင္ ငါ့မွာ သူ႔ကို အတန္းခ်ိန္မတူဘဲ ေစာင့္ျပန္ရတာ တစ္ဒုကၡ”ဟု ေျပာတတ္သည္။ မသင္းက အလြန္ေအးသည္။ ဆံပင္တိုတို ျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳမ်က္နွာေလးနွင့္ ျဖစ္သည္။ “မသင္းက နင့္ထက္ နုတယ္ ယဥ္ရဲ့”ဟု က်ေနာ္တို႔က စၾကသည္။ မသင္းသည္ က်န္းမာေရး ခ်ဴခ်ာသည္။ အဆုတ္ေရာဂါ ရွိသည္။
ယဥ္ အလွအပ သိပ္မက္တာကို က်ေနာ္ မၾကိဳက္ေသာ္လည္း ဘာမွေတာ့ မေျပာပါ။ “တေဝ မင္းသူ႕ကို ယူရင္ေတာ့ သူ႕ အလွျပင္ပစၥည္းဖိုးနဲ႔ မင္းမြဲမွာ”ဟု မိုးႀကီးက စတတ္သည္။ ထိုသို႔အလွအပ မက္ေမာလြန္းျခင္းသည္လည္း ယဥ့္အတြက္ ခ်စ္သူေရြးရာတြင္ ေငြေၾကးေနာက္ခံကို ထည့္တြက္ေနရတာလားဟု ေနာင္ေသာအခါ က်ေနာ္ေတြးမိသည္။
သူက ရုပ္ဝတၳဳဆန္သည္။ က်ေနာ္က အခ်စ္တြင္ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္သည္။ က်ေနာ္ ခ်စ္ေနတာက ခ်စ္ေနရရင္ကို အဓိပၸာယ္ရွိေနသည္ ထင္သည္။ “ငါအိမ္ေထာင္က်ရင္ေတာ့ဟယ္ …”လို႔ အစခ်ီျပီး သူေျပာသည့္ ဂုဏ္ပကာသနေတြကို က်ေနာ္ လန္႔တတ္သည္။ မဂၤလာေဆာင္ တစ္ခုခုသြားျပီးတိုင္ “ငါက်ရင္ ဘယ္လိုေဆာင္မွာ…”ဟု သူေျပာေသာအခါ လူမြဲပန္းခ်ီဆရာ က်ေနာ္မွာ သိမ္ငယ္ရျပန္သည္။
အခု သူေဆးတပ္က လူကို ေရြးတယ္ဆိုတာ သူလိုခ်င္တာကို ျဖည့္ဆည္းေပးနိုင္လို႔ ေနမွာေပါ့ဟု က်ေနာ္ ေျဖသိမ့္နာက်င္ေတြး ေတြးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယဥ့္အေပၚတြင္ ကံၾကမၼာက ေကာင္းသည္လား ဆိုးသည္လား မသိ၊ က်ေရာက္လာပါသည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ဆိုးဝါးေသာ ကံၾကမၼာဟု က်ေနာ္တို႔ သူ႔အတြက္ စိတ္ပူခဲ့ရသည္။ ပထမနွစ္တကၠသိုလ္ စာေမးပြဲစေျဖမည့္ရက္ျဖစ္သည္။
(၈)
က်ေနာ္က မိုးႀကီးအိမ္မွာ အိပ္သည္။ ညဘက္ ေမးခြန္းသတင္းအစနေတြလိုက္၊ အတိုေကာက္ ၾကည့္စရာေတြ ျပင္ဆင္ျပီး ေက်ာင္းကို ေစာေစာလာသည္။ က်န္သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ေစာေစာခ်ိန္းထားသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ စိတ္လႈပ္ရွားေသာမ်က္နွာနွင့္ ဂဏာမျငိမ္ျဖစ္ေနေသာ အံုႀကီး၊ ပိုင္ပိုင္နွင့္ သားႀကီးကို ေတြ႔ရသည္။
“ဟဲ့ တေဝ လာဦး လာဦး”
က်ေနာ္တို႔လူစု ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီ သြားႀကသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ အံုႀကီးက အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ ေျပာသည္။
“တေဝ၊ ယဥ့္ ဘဲေလ၊ နင္သိတယ္ဟုတ္၊ ေဆးတပ္ကေလ”
“အင္း ဘာျဖစ္လဲ၊ ယဥ္စာေမးပြဲ ေျဖတာ လာေစာင့္လို႔လား”
က်ေနာ္က ေအးတိေအးစက္ပင္ေျပာသည္။ ပိုင္ပိုင္ကလည္း စာအုပ္ မလိုက္ လက္ေျမွာက္လိုက္ ဂဏာမျငိမ္။ မိုးႀကီးကလည္း အင္း … အဲ ဟုဆိုျပီး သူ႔အက်င့္အတိုင္း လက္ဖဝါးကို ပြတ္ေနသည္။
“သူ႕ေကာင္ မေန႔ညက ေဆးရံုမွာ ဦးေနွာက္ကို ငွက္ဖ်ားပိုးဝင္ျပီး ဆံုးျပီ။ ယဥ္စာေမးပြဲ လာေျဖပါ့မလား မသိဘူးဟယ္” က်ေနာ္လည္း ျပာသြားသည္။ ရင္ထဲမွာ ယဥ့္ကို သနားတဲ့ စိတ္ေတြ လိပ္တက္လာသည္။ စိတ္ကူးယဥ္ျပီး ေရးသည့္ဝတၳဳပင္ ဒီေလာက္ တိုက္ဆိုင္ခ်င္မွ တိုက္ဆိုင္မည္။ က်ေနာ္သည္ စာကို မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ယဥ္လာမည့္လမ္းကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း စာၾကည့္လိုက္ လမ္းၾကည့္လိုက္ ဂဏွာမျငိမ္။ “ေနပါဦး အံုႀကီးရယ္။ ေဆးတပ္ကေကာင္က ဦးေနွာက္ ငွက္ဖ်ားပိုး ဝင္ျပီး ေသရတယ္လို႔၊ ဆံုးျပန္ေတာ့လည္း ယဥ္စာေမးပြဲ ေျဖမယ့္ရက္ႀကီး” အံုႀကီးက ညွိဳးႏြမ္းစြာျဖင့္ က်ေနာ့္ကို ကရုဏာသက္သလို ၾကည့္သည္။
“ျဖစ္ေနတာ ၾကာျပီ တေဝ၊ ငါနဲ႔ ယဥ္ ေဗဒင္ေတြသြားေမး ယၾတာေတြေခ်လည္း လုပ္ျပီးျပီ။ သူ ဒီရက္ထဲ ေဆးရံုမွာ သြားေစာင့္ရင္း စာက်က္လိုက္၊ ဆန္ျပဳတ္ေတြ ဘာေတြခ်က္ပို႔လိုက္နဲ႔ ဗ်ာမ်ားေနတာ၊ နင္တို႔ကို မေျပာပါနဲ့ ဆိုလို႔ ငါနဲ႔ ပိုင္ပိုင္က မေျပာတာ”
“ကံဆိုးလွပါလား ယဥ္ရယ္” ဟု က်ေနာ္ နာက်င္စြာ ေရရြတ္မိပါသည္။ လက္ထပ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ထားသူတစ္ေယာက္ စာေမးပြဲေျဖရမည့္ရက္တြင္ ဆံုးပါးရေလာက္ေအာင္ ကံၾကမၼာသည္ ယဥ့္အေပၚ ရက္စက္လြန္းသည္ဟု က်ေနာ္က တကိုယ္တည္း ေစာဒက တက္ေနသည္။
စာေမးပြဲ ေျဖခ်ိန္နီးျပီ။ ေက်ာင္းသားေတြ အေဆာင္ေပၚတက္ေနသည္။ က်ေနာ္ အေဆာင္ေပၚမွ လမ္းမဖက္ ေမွ်ာ္ေငးေနမိသည္။ အခ်ိန္အလြန္နီးကပ္မွ တစ္ေယာက္တည္း သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္လာေနေသာ ယဥ့္ကို လွမ္းျမင္သည္။ က်ေနာ္သည္ အရူးတစ္ေယာက္လို ေက်ာင္းေဆာင္ အေပၚထပ္မွ ေျပးဆင္းသြားသည္။
“ယဥ္ နင္အိုေကရဲ့လား…” က်ေနာ္သည္ တုန္ရီလိႈက္လွဲေနသေလာက္ ယဥ္သည္ မယံုနိုင္ေလာက္ေအာင္ တည္ျငိမ္လွသည္။
“ရတယ္ တေဝ ငါဘာမွ မျဖစ္ဘူး”
အျပံဳးယဲ့ယဲ့နွင့္ သူေျပာသည္။ က်ေနာ္သည္ ယဥ့္မ်က္နွာကို စိုးရိမ္ႀကီးစြာ ႀကည့္ေနသည္။ ဇီဝေဗဒ ေလးထပ္တစ္ေဆာင္လံုးသည္ ေျမနီလမ္းမေပၚမွ က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္ကို ရုပ္ရွင္တစ္ခုလို ႀကည့္ေနႀကသည္။ က်ေနာ္က အရူးတစ္ေယာက္လို ထပ္ကာထပ္ကာ ေမးေနသေလာက္ ယဥ္က မခန္႔မွန္းနိုင္ေလာက္ေအာင္ တည္ျငိမ္သည္။ စာေမးပြဲကိုလည္း ယဥ္ ေအးေအးေဆးေဆး ဘာမွ မျဖစ္သလိုပင္ ေျဖသြားသည္။ စာေမးပြဲျပီးသည္နွင့္ နာေရးရက္လည္ရွိသည္ဟု အံုႀကီးကေတာ့ ေျပာသည္။ စာေမးပြဲတေလွ်ာက္လံုး က်ေနာ္ ယဥ့္ကို အရင္ကလို ျပန္ဂရုစိုက္သည္။ စာေတြ လုပ္ေပးျပင္ေပးသည္။ နာေရးေတာ့ က်ေနာ္ မသြားပါ။
သူက တစ္ခြန္းပဲ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေျပာသည္။ “သူမဆံုးခင္ ငါျပဳစုခြင့္ရလိုက္ပါတယ္ဟယ္။ ေျဖသာပါတယ္” တဲ့။ ယဥ္သည္ ထိုသို႔က်ျပန္ေတာ့လည္း က်ေနာ္ နားလည္ထားသည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ မဟုတ္ျပန္။ က်ေနာ္သည္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ယဥ့္ကို နားမလည္နိုင္ျဖစ္ရျပန္သည္။
(၉)
ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားအတြင္း က်ေနာ္ အလုပ္လည္း သိပ္မသြားဘဲေနသည္။ အိမ္မွာ စာေတြပဲ အႀကိမ္အနယ္ဖတ္ျပီး ရဟန္းဝတ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။ သို႔နွင့္ က်ေနာ္သည္ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ အဘြား၊ အေဒၚနွင့္ မိသားစုေလာက္ပဲ ေခၚျပီး အေဒၚျဖစ္သူ၏ ဘႀကီးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ရဟန္းသြားခံသည္။ ရဟန္းဝတ္ျပီး စာေတြပဲ ဖတ္ေနသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ခါနီးမွ မိုးႀကီးက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေခၚလာေတာ့ က်ေနာ့္ကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေတြ႔ၾကသည္။ ဦးဇင္းတေဝျဖစ္ေနၿပီ။
“ဦးဇင္း၊ ဘယ္ေတာ့ ထြက္မွာလဲ၊ လူထြက္မယ့္ေန႔ တပည့္ေတာ္တို႔ အဝတ္အစားေတြ ဝယ္လာျပီး လာေစာင့္မလို႔” ယဥ္က ေလွ်ာက္သည္။
ပိုင္ပိုင္ကလည္း “အင္းေလ ဦးဇင္း၊ ေက်ာင္းတက္ရင္ ကတံုးနဲ႔ ျဖစ္ေနေတာ့မယ္” ဟု ဝင္ေထာက္သည္။ ဦးဇင္းတေဝ မိုးႀကီးကို တစ္ခ်က္လွမ္းႀကည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္လႊာကို ခ်သည္။ ညေနေစာင္းေနသည္ ျပတင္းမွ ေက်ာင္းထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ေနသည္။ ဦးဇင္းတေဝက ခင္းထားေသာ အေနကထိုင္ကို လက္နွင့္တို႔ထိရင္း …
“ဦးဇင္းက မထြက္ေတာ့ဘူး။ ေနနိုင္ရင္ တသက္လံုး ဝတ္ေတာ့မယ္” ပထမတြင္ ေနာက္ေနသည္ထင္ျပီး သူငယ္ခ်င္းမ သံုးေယာက္ ဇေဝဇဝါျဖစ္သြားသည္။ ဦးဇင္းတေဝက မ်က္လႊာပင့္မၾကည့္ဘဲ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ေျပာေန၍ မိုးႀကီးကို ျပိဳင္တူ လွည့္ႀကည့္ႀကသည္။
မိုးႀကီးသည္ အေနရခက္စြာ ေခါင္းကိုကုတ္၊ ျပင္ထိုင္လိုက္ျပီး … “ဟုတ္တယ္၊ ဦးဇင္းတေဝ ဘုန္းႀကီးဝတ္မယ္ဆိုတဲ့ ညေနက ငါ့ဆီေရာက္လာျပီး ေခါင္းရိတ္ဖို႔ ဘရိတ္ဓား ဝယ္ခိုင္းမွ ငါလည္း သိတာ၊ သူက ဝတ္နိုင္သေလာက္ ဝတ္မယ္တဲ့၊ နင္တို႔ကို အသိေပးရင္ တားမွာစိုးလို႔ ဆိုျပီး ဝတ္ကတည္းက အေၾကာင္းမၾကားတာ။ နင္တို႔ကို ဦးဇင္းတေဝက ေနာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး”
ပထမဆံုး တအိအိငိုသည္မွာ ယဥ္ျဖစ္သည္။ အံုႀကီးနွင့္ ပိုင္ပိုင္ကလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ ပိုင္ပိုင္က အေရးႀကံဳလွ်င္ ျဖစ္ေလ့ရွိသည့္ သူ႔ဝသီအတိုင္း ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့နွင့္ေျပာသည္။
“ဦးဇင္း … အင္း … ဘုန္းႀကီးကို ဆရာလုပ္သလိုေတာ့ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ၊ ဟိုေလ၊ ဦးဇင္းက ငယ္ငယ္ေလး ရွိေသးတာ၊ ေက်ာင္းျပီးေအာင္ တက္ပါဦး။ ျပီးမွ တပည့္ေတာ္တို႔ ျပန္ျပီး ရဟန္းခံေပးမယ္ေလ”
“ဦးဇင္း သကၤန္းဝတ္နဲ႔ပဲ တက္မွာ” ဦးဇင္းတေဝသည္ ယဥ္ကိုလည္း မၾကည့္၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မႀကည့္။ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပင္ မ်က္လႊာကို ခ်ထားသည္။
“ဪ … ဦးဇင္းက သံေယာဇဥ္ ျပတ္တယ္ေပါ့ေလ”
ယဥ္က ကေလးလို ရန္ေတြ႔သလို ေျပာေသာအခါ အံုႀကီးက ႀကိတ္ျပီး … “ဟဲ့ … ဟိုက ဦးဇင္း၊ နင္ ငရဲႀကီးမယ္” ဟု ေဖ်ာင္းျဖသည္။ က်ေနာ္ ဦးဇင္းတေဝကေတာ့ စိတ္ထဲက ျပတ္သားထားသည္။ တင္းမထားလို႔လည္းမရ၊ မဟုတ္ရင္ သကၤန္းခြ်တ္ျပီး ထေျပးခ်င္မည္။
ငိုဟယ္ ရယ္ဟယ္နွင့္ သူတို႔ တစ္သိုက္ ျပန္သြားသည္။ ဦးဇင္းတေဝလည္း သူတို႔ျပန္သြားျပီး ေတာ္ေတာ္ႀကာသည္အထိ တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္နိုင္။ ထျပီး ေျပးလိုက္မသြားမိေအာင္ စိတ္ကို ထိန္းေနသည္။ ဖတ္ထားေသာ တရားေလးေတြကို ျပန္ေတြးႀကည့္ေနမိသည္။
ဒဂံုတကၠသိုလ္ အေဝးသင္ စာသင္နွစ္ ၂၀ဝ၁၊ ၂၀ဝ၂ တြင္ ဇီဝေဗဒေဆာင္၌ သကၤန္း တဖားဖားျဖင့္ မဆီမဆိုင္ ဖားခြဲ ေမွ်ာ့ၾကည့္ခန္း၌ ေက်ာင္းတက္ေနသည့္ ဦးဇင္းတစ္ပါးကို သတိထားခဲ့မိႀကလွ်င္ ထိုကိုယ္ေတာ္မွာ “ဦးဇင္းတေဝ” ျဖစ္ေပသည္။ ထိုစဥ္က ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါေသးသည္။ သံသရာျဖတ္စာ ျဖစ္သည္။
(၁၀)
က်ေနာ္ ဦးဇင္းတေဝသည္ ဘုန္းႀကီးျဖစ္သြား၍ စာၾကည့္နိုင္ခ်ိန္ သူတို႔ထက္ ပိုမ်ားလာသည္။ သူတို႔အတြက္ အဆိုင္းမန္႔ေတြကိုလည္း စီစဥ္ေပးသည္။ ပညာဆိုလွ်င္ လိုခ်င္မႈ အာသေဝါ မကုန္နိုင္ေသာ ဦးဇင္းတေဝသည္ ဘုန္းႀကီးေတြ ကိုရင္ေတြ သင္ရသည့္စာကိုလည္း “အေတၳာ အကၡရ သညာေတာ” စသျဖင့္ ပါဠိ ကႀကီး ခေကြးကို ေခါင္းမွာ ဒက္ေပါက္ေနေသာ ကိုရင္ေလးမ်ားနွင့္အတူ ေအာ္က်က္ရေသးသည္။ ထို ႏွစ္နွစ္အတြင္း ဘြဲ႔တစ္ခုရရန္ ေလာကဓာတ္ တကၠသိုလ္ကိုလည္းတက္၊ ဘုန္းႀကီးစာလည္းသင္ကာ ရွင္မဟာရ႒သာရ၏ “ဒီဘဝတြင္ နွမလက္ေလွ်ာ့ ေနေလေတာ့” ဟူေသာ ထံုးကို နွလံုးပိုက္၍ ေနလိုက္သည္။
ယဥ္သည္ က်ေနာ္ သကၤန္းဝတ္နဲ့ ေနေတာ့မယ္ေတာ့မယ္ဟု ဆိုစဥ္အခါက စာတစ္ေစာင္ ေရးပို႔ဖူးသည္။ ထိုစာေလးတြင္ “သူမဘဝမွာ တစ္ေယာက္က အသက္ဆံုးလွ်က္ ထြက္ခြာသြားျပီး တစ္ေယာက္က အသက္ရွင္လွ်က္ ထြက္ခြာသြားသျဖင့္ အားကိုးရာမဲ့ေနပါျပီ” ဟု ေရးထားျပီး မွင္ေပၚတြက္ ကြက္ေနေသာ မ်က္ရည္စက္မ်ားကိုလည္း ေတြ႔ပါသည္။ ဦးဇင္းတေဝ စိတ္ကို ထိန္းပါသည္။ စိတ္သည္ လိုက္လံဖမ္းယူေနရေသာ တလွစ္လွစ္ေျပးတတ္သည့္ ေရထဲက ငါးနွယ္ ျဖစ္ပါသည္။ ငါေတာ့ သာယာမိရင္ အာပတ္သင့္ေတာ့မွာပဲဟု ေအာက္ေမ့ကာ ကိုရင္ႀကီးတစ္ပါးကို ေခၚ၍ စာအိတ္နွင့္ ပိတ္ထားေသာစာကို အပ္ကာ “မင္း သိမ္းထားလိုက္”ဟု ေပးလိုက္ပါသည္။
ဦးဇင္းတေဝ ေက်ာင္းသြားတိုင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကူညီေစာင့္ေရွာက္ပါသည္။ အရင္လို သူတို႔နွင့္ ေလွ်ာက္မလည္ျဖစ္သလို သူတို႔ကလည္း က်ေနာ္မပါ၍ မသြားျဖစ္ၾကေတာ့ပါ။ ဦးဇင္းတေဝ ေနာက္ဆံုးနွစ္ကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းေျဖနိုင္ပါသည္။ ဘုန္းႀကီးစာ ပထမငယ္တန္းကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းေျဖနိုင္ပါသည္။ ဘြဲ႔လည္းရ၊ ပထမငယ္တန္းလည္း ေအာင္ပါသည္။
ပထမငယ္တန္းေအာင္ျပီး လအတန္အၾကာတြင္ စာေတြနင္းကန္ဖတ္ျပီး မ်က္မွန္ပါတပ္လိုက္ရေသာ ဦးဇင္းတေဝသည္ စေကာ္လာကလပ္ အုပ္စု(သကၤန္းကြ်န္း) နွင့္ ေပါင္းမိသည္။ စာေတြဖတ္ၾက ျငင္းၾက။ ဦးဇင္းတေဝသည္ Existentailism ကို သေဘာက်လာမိခဲ့ပါသည္။
အခ်စ္ဝတၳဳထဲ ဒႆနေတြ မထည့္ဘဲ တိုတိုေျပာရလွ်င္ ရဟန္း ႏွစ္ဝါအရတြင္ လူျပန္ထြက္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။ အသက္ ၂၀ တုန္းက ဝတ္ခဲ့ေသာ ရဟန္း တစ္ဝါနွင့္ တကၠသိုလ္တက္ရင္း ဝတ္ခဲ့ေသာ ရဟန္း ႏွစ္ဝါအတြင္း ဖတ္ခဲ့၊ ေရးခဲ့ေသာ စာမ်ားသည္ က်ေနာ့္ကို ပန္းခ်ီတည္းဟူေသာ ငယ္ခ်စ္ကေလးနွင့္ ခြာၿပဲျပီး စာေရျခင္းဟူေသာ အခ်စ္သစ္ႀကီးနွင့္ ေပါင္းဖက္ေစခဲ့ပါသည္။
ဘုန္းႀကီးလူထြက္၊ အလုပ္က မရွိေသး၊ စာကေလး ေပကေလး ေရးေနေသာ ကာလတြင္ မိုးႀကီးက သတင္းစကားတစ္ခု သယ္ေဆာင္လာပါသည္။ ယဥ့္အစ္မ “မသင္း” ဆံုးျပီတဲ့။
(၁၁)
မသင္း။ ကေလးမ်က္နွာေလးနဲ႔ အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ႔ မသင္း။ ယဥ့္အိမ္သြားတိုင္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္စကားေျပာတတ္ ခ်က္ျပဳတ္ ေကြ်းတတ္သူ။ ခုေတာ့ ဆံုးျပီ။ ညဘက္အိုက္လို႔ ေရခ်ိဳးလိုက္တာ အိပ္ယာထဲမွာ အေအးမိ အသက္ရႈၾကပ္တာကေန ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ အသက္မမီေတာ့။ မသင္းက နဂိုက အဆုတ္ေရာဂါ ဓာတ္ခံရွိသည္။
ယဥ့္ကို က်ေနာ္ သနားေနမိသည္။ အေမလည္း ဆံုးျပီ။ သူလက္ထပ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့သူလည္း ဆံုးျပီ။ အခု ငယ္ငယ္ကတည္းက အတူေနလာသည့္ သူ႔အစ္မ ဆံုးျပန္ျပီ။
ေသျခင္းတရားသည္ ယဥ့္ကို က်ီစယ္ေနပံုရသည္။ သူသည္ ႀကံဳရဖန္မ်ားလာ၍ ခံနိုင္ရည္ရွိသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာတာပဲဟု သူတည္ျငိမ္ေနေသာအခါ က်ေနာ္ ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။
မသင္း ဆံုးေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ဆံုမိသည္။ ယဥ္ဘယ္မွာ အလုပ္လုပ္သလဲ က်ေနာ္ သိခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အလုပ္တစ္ခု ေလွ်ာက္လိုက္ အဆင္မေျပလိုက္နွင့္။ ေနာက္ဆံုး မီဒီယာတိုက္တစ္ခုမွာ အစမ္းခန္႔ အလုပ္ရသည္။ ယဥ္ရွိရာ ပန္းဆိုးတန္းလမ္း ကုမၸဏီသို႔ သူဖုန္းဆက္လွ်င္ တခါတရံ က်ေနာ္ သြားႀကိဳပါသည္။ ေန႔လည္ဘက္တြင္ သူ႔ကို ဖုန္းဆက္ေခၚျပီး ပန္းဆိုးတန္း ဂံုးေက်ာ္တံတားဖက္ အေကြ႔က ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကသည္။
ယဥ္သည္ အနည္းငယ္ ပိုဝလာျပီး ပိုလည္း လွလာပါသည္။ က်ေနာ္သည္ ယဥ့္ကို ရည္းစားစကား ထပ္မေျပာေတာ့ပါ။ သူေျပာေသာ သူ႔ရံုးက ေကာင္မေလးေတြ အေၾကာင္း၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ရည္းစားေတြ အေၾကာင္းကိုသာ နားေထာင္ေပးပါသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ယဥ္တို႔ ရံုးသည္ က်ေနာ္တို႔ရံုးရွိရာ ပုဇြန္ေတာင္ ေရေက်ာ္ရွိ “ေမာင္ေအး ကဖီး” နား ေျပာင္းလာပါသည္။ သူနွင့္က်ေနာ္ ရံုးခ်င္း လမ္းမႀကီး တစ္ခုသာ ျခားသည္။ က်ေနာ္လည္း အစမ္းခန္႔မွ ရာထူးနွင့္ အတည္တက် ျဖစ္လာပါသည္။ က်ေနာ္နွင့္ ရံုးဆင္းခ်ိန္ အတူျပန္တတ္ေသာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ မိန္းကေလးမ်ား ရွိပါသည္။ ခရီးမတူသည့္တိုင္ စိန္ေပါလ္မွတ္တိုင္အထိေတာ့ ေရေက်ာ္ကေန လမ္းေလွ်ာက္ၾကပါသည္။
သူ႔ရံုးသို႔ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္တြင္ သြားသြားေခၚတတ္၍ သူ႔ရံုးက ေကာင္မေလးမ်ားက က်ေနာ့္ကို သိသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မ်က္မွန္း မတန္းမိပါ။ စိန္ေပါလ္တြင္ ရံုးက အယ္ဒီတာမေလးမ်ားနွင့္ ရယ္ေမာ ေျပာဆိုေနသည္ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ယဥ့္ကို ျပန္ေျပာၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ အသားညိဳညိဳ ခပ္ငယ္ငယ္ အယ္ဒီတာမေလးက ကားမွတ္တိုင္တြင္ ေစာင့္ေပးေသာ အခါမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။
(၁၂)
က်ေနာ္သည္ ယဥ့္ကို ခ်စ္ေသးလားဟု ဆိုလွ်င္ ယခုလည္း ခ်စ္ခဲ့တယ္ဟု ဝန္ခံနိုင္ပါသည္။ ထိုစဥ္ကမူ က်ေနာ္သည္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ယူရန္ လံုးဝစိတ္မကူးေသးသူျဖစ္ပါသည္။ ယဥ့္ကို က်ေနာ္ ခ်စ္ျခင္းသည္ အစပိုင္းတြင္ ေျပာခဲ့သလို ခ်စ္ေနျခင္းျဖင့္ အဓိပၸာယ္ ရွိေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ဇာတ္လမ္းသည္ ထိုညေနတြင္ စသည္။ လက္ေထာက္အယ္ဒီတာ ညိဳေခ်ာေလးသည္ ကားမွတ္တိုင္တြင္ ေစာင့္ေနရာမွ ရံုးကို ဖုန္းဆက္သည္။ “ဆူးေလမွာ ဆံုျပီး ညစာသြားစားရေအာင္” တဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း “အိုေက” ေပါ့။ ကားမွတ္တိုင္တြင္ ရပ္ေစာင့္ေနေသာ လက္ေထာက္အယ္ဒီတာမေလးကို ျမင္လွ်င္ ယဥ့္သူငယ္ခ်င္းေတြက ရံုးမွာ က်န္ခဲ့ေသာ ယဥ့္ကို ဖုန္းဆက္ သတင္းပို႔သည္။
မေရွးမေနွာင္းပင္ ယဥ့္ဆီမွ ဖုန္းဝင္လာသည္။ “သူ႔ကို လိုက္ပို႔”တဲ့။ က်ေနာ္ အက်ပ္ရိုက္သြားသည္။ လိမ္ေတာ့လိမ္ၾကည့္သည္။ ယဥ္က မယံု။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အာရံုနဲ႔ကိုယ္ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ က်ေနာ္သည္ စိန္ေပါလ္သို႔ထြက္ခဲ့သည္။ စိန္ေပါလ္မွတ္တိုင္တြင္ ရပ္ေစာင့္ေနေသာ အယ္ဒီတာမေလးကို က်ေနာ္လွမ္းျမင္သည္။ က်ေနာ္ မျမင္သည္က ေရေက်ာ္ကတည္းက က်ေနာ့္ေနာက္သို႔ လိုက္လာေသာ ယဥ္နွင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္က လက္လွမ္းျပရန္ျပင္စဥ္တြင္ က်ေနာ့္လက္ေမာင္းကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က ရုတ္တရက္ လာတြဲသည္။ က်ေနာ္လန္႔ျဖန္႔စြာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ယဥ္ ျဖစ္ေနသည္။ ယဥ္သည္ တံု႔ဆိုင္းဆိုင္းျဖစ္သြားေသာ က်ေနာ့္ကို ထိုအယ္ဒီတာမေလးအနီးအထိ လက္ေမာင္းခ်ိတ္ကာ ေလွ်ာက္သြားသည္။
အယ္ဒီတာမေလး ကမ္းေသာလက္ကို က်ေနာ္ လွမ္းဆုပ္ေသာ္လည္း ယဥ္သည္ က်ေနာ့္ေလာက္ နီးနီးျမင့္ေသာ သူ့ အရပ္အားကိုးျဖင့္ က်ေနာ့္ပုခံုးကိုပါ ဖက္ကာ စိန္ေပါလ္မွတ္တိုင္ရွိ ဆစ္ခ္ဘုရားေက်ာင္းေရွ့ ေညာင္ပင္ႀကီး ေမွာင္ရိပ္ ေအာက္အထိ ဆြဲေခၚသြားသည္။
“တေဝ … နင္ေလ…” ယဥ္သည္ က်ေနာ့္ပါးကို ရိုက္မည္ဟု လက္ရြယ္သည္။ က်ေနာ္သည္ ယဥ္ ယခင္က တည္ျငိမ္ဖူးေသာ တည္ျငိမ္မႈမ်ိဳးနွင့္ပင္ မ်က္မွန္ကို ခြ်တ္ကာ အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္သည္။
“နင္ ေက်နပ္ေအာင္လုပ္” ဟု ပါးကိုငဲ့ေပးသည္။
“နင္ ငါ့ကို မခ်စ္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ…”
ယဥ္သည္ ပါးကို မရိုက္ဘဲ ရင္ဘတ္ကို တဒုန္းဒုန္းထုသည္။ အိတ္ကပ္ထဲ ေျပာင္းခ်ိတ္လိုက္ေသာ မ်က္မွန္သည္ ကြဲေၾကသြားသည္။ သူ႔ကို ေခ်ာ့ေမာ့ကာ လမ္း ၅၀ ဘက္ထြက္၍ ကားေပၚတင္ေပးသည္။ မျပန္ဘူးဟု ဆိုသည္။ ဆူးေလအထိ လိုက္ပို႔ရသည္။ မနည္းေခ်ာ့ေမာ့ ေတာင္းပန္မွ ျပန္သည္။
က်ေနာ္သည္ အလြန္အမင္း မတုန္လႈပ္ဘဲ တည္ျငိမ္ေနသည္။ ထိုညက က်ေနာ္စိတ္လိုက္မာန္ပါ လုပ္လွ်င္ က်ေနာ္တို႔ ခိုးေျပးျဖစ္မည္လားဟု ျပန္ေတြးမိသည္။ ေသခ်ာသည္က က်ေနာ္သည္ တကၠသိုလ္ပထမနွစ္ ေက်ာင္းသား မဟုတ္ေတာ့။ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပီ။
ယဥ္ တျခားသူတစ္ေယာက္နွင့္ လက္တြဲ ထြက္ခြာသြားေသာအခါ က်ေနာ္ မိုးေရေတြၾကားမွာ ရပ္ၾကည့္ေနခဲ့ရဖူးသည္။ ယခုတစ္ၾကိမ္သည္ က်ေနာ္က ႀကိဳတင္မႀကံစည္ပါပဲလ်က္ ယဥ္ကို က်ေနာ္ လက္စားေခ်သလို ျဖစ္ေနသလားဟု ေတြးမိသည္။
က်ေနာ္အဖို႔ ထိုကာလမ်ားသည္ ဘဝတက္လမ္းအတြက္ ႀကိဳးပမ္းရန္ လမ္းစပြင့္ေသာ ကာလမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းျဖင့္ က်ေနာ့္ဘဝကို အဆံုးမသတ္နိုင္ပါ။ ေငြေၾကးအသိုင္းအဝိုင္အားျဖင့္ ခ်ိုဳ႕တဲ့ေသာ က်ေနာ့္အဖို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းသည္ အေနွာင္အဖြဲ႔ႀကီးလို ျမင္ေနမိသည္။
ျပီးေတာ့ …။ ျပီးေတာ့ ယဥ့္ကို က်ေနာ္ လက္ထပ္မယ္ စိတ္ကူးသည့္တိုင္ သူသည္ က်ေနာ္လုပ္ေနသည့္ အလုပ္နွင့္ အနာဂတ္အတြက္ နားလည္ေပးနိုင္စြမ္းရွိသည့္ မိန္းမ တစ္ေယာက္ မျဖစ္နိုင္ဟု က်ေနာ္ ယူဆခဲ့သည္။ ျဖစ္လည္း မျဖစ္နိုင္ပါ။ သူေပ်ာ္ရႊင္သည့္ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳးသည္ က်ေနာ့္ေနေပ်ာ္သည့္ ဝန္းက်င္မ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ ကေလးမဟုတ္ေတာ့ေသာ က်ေနာ္သည္ ထို႔ေၾကာင့္ပဲ သူ႔အခ်စ္ကို ရမည္မွန္းသိလ်က္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ခ်စ္ခြင့္ အလြယ္ပန္ဆိုျခင္း မျပဳခဲ့ပါ။
ဒီတစ္ခါစဥ္းစားေနသူက ယဥ္မဟုတ္ဘဲ က်ေနာ္ျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ္သည္ သူ့ကို ေခ်ာ့ေမာ့ေသာအားျဖင့္ပင္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ သြားမေတြ႔ခဲ့ပါ။ အခန္းဆက္မည္ မဟုတ္သည့္ သံေယာဇဥ္ကို အမွ်င္ မတန္းထားလိုပါ။
(၁၃)
ယဥ္သည္ သိပ္မၾကာမီပင္ သူတို႔ရံုးနားက သူ႔ကို ခ်စ္ၾကိုက္ေနေသာ (မိဘက ေငြေျကး ခ်မ္းသာသည့္) ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နွင့္ တြဲေနသည္ဟု သတင္းၾကားရပါသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အရက္ေတြဖိေသာက္၊ ေကာင္မေလးေတြ ထည္လဲတြဲ၊ နိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ေတြေျဖနွင့္ လံုးခ်ာလိုက္ေနပါသည္။
ယဥ္သည္ စီးပြားေရး ေတာင့္တင္းေသာ ထိုေကာင္ေလးနွင့္ပင္ လက္ထပ္လိုက္သည္ဟု မိုးႀကီးက ေျပာပါသည္။ က်ေနာ့္ဆီဖိတ္စာပို႔သလား၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက မေပးဘဲ ထားသလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ က်ေနာ္တို႔ကိုပဲ သတိမရေတာ့တာလား မသိ။ ဖိတ္စာလည္း မရပါ။တျခားၿမိဳ႕တခုမွာ မဂၤလာေဆာင္ၿပီး အဲဒီမွာပဲ အေျခခ်ၾကသည္ဆိုတာပဲ က်ေနာ္သိသည္။
သူေပ်ာ္ေနမည္ဟု က်ေနာ္ထင္ပါသည္။ က်ေနာ္သည္ ဂ်ာနယ္လစ္ဘဝျဖင့္ ဆိုးေပေတ ေနခဲ့ပါသည္။ ေကာင္မေလးေတြလည္း အမ်ားႀကီးတြဲပါသည္။ ခ်စ္သည္ဟု ထင္ရေသာ ခ်စ္သူမ်ားနွင့္လည္း လမ္းခြဲခဲ့ပါသည္။ အရက္ေတြလည္း အရပ္ပ်က္ေအာင္ ဇာတ္ပ်က္ေအာင္ေသာက္သည္။
ယဥ္တို႔ ေျပာင္းသြားသည့္ၿမိဳ႕သို႔ က်ေနာ္ပထမဆံုးေရာက္ေသာအခါ ယဥ့္ခင္ပြန္း၏ စီးပြားေရးနွင့္တူေသာ လုပ္ငန္းဆိုလွ်င္ လိုက္ၾကည့္မိပါေသးသည္။ အဲဒီၿမိဳ႕ ဒီေလာက္ပူတာ ယဥ္ဘယ္လို ေနပါလိမ့္ဟုလည္း ေတြးမိေသးသည္။
က်ေနာ္ ညေနပိုင္း ဘြဲ႔လြန္တစ္ခု ထပ္တက္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ပညာသင္ဆု တစ္ခုရ၍ ျပည္ပသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေႏြရာသီတစ္ေခါက္ျပန္ေတာ့ မိုးၾကီးနွင့္ သြားေတြ႔သည္။ ေက်ာင္းသားဘဝကို စားျမုဳပ္ျပန္သည္။ အရာရာသည္ ရင္ထဲတြင္ ေႏြေနဆဲျဖစ္သည္။
ယဥ့္ကို က်ေနာ္ လက္လႊတ္ခဲ့သည္။ ထိုအရာသည္ပင္ အခ်စ္ဟု က်ေနာ္ ဆက္လက္ ခံစားထားပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အခုအထိလည္း ယဥ့္ကို က်ေနာ္ ေပ်ာ္ေအာင္ ထားနိုင္မည္ မဟုတ္၍ ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္သည္ ယဥ့္အတြက္ ေရွာ္ပင္ထြက္လွ်င္ ေစ်းျခင္းဆြဲေပးနိုင္မည့္ အေျခအေန မေပးပါ။ သူအိပ္မက္မက္ေနေသာ ပကာသနမ်ားကိုလည္း ေဆာင္က်ဥ္းေပးနိုင္ဖြယ္မရွိပါ။
သို႔ေသာ္….ယဥ့္ကို ခ်စ္ေသာ အခ်စ္သည္ အခ်စ္စစ္ျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ့္ ရင္ထဲမွ သိပါသည္။
သင္ကာ
0 comments:
Post a Comment