“ဆိုဖာဆက္တီခံုကေလး”

Rozoner King created a doc.

[By ThuRa ThaWah]

(၁)
ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ငယ္ငယ္ ကတည္းက သံေယာဇဥ္ ႐ွိခဲ့ေသာ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္း အနည္းငယ္ထဲတြင္ ဆိုဖာ ဆက္တီေလး တစ္ခံု ပါဝင္သည္။ ဆိုဖာဆက္တီ ကေလးကို အိမ္သို႔ သယ္ေဆာင္ ဝယ္ယူ လာခဲ့သူမွာ အေဖ ျဖစ္သလား၊ အေမ ျဖစ္သလား ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ကြဲကြဲျပားျပား မမွတ္မိေတာ့ ေသာ္လည္း ထိုဆိုဖာေလး အိမ္သို႔ စတင္ေရာက္႐ွိ လာေသာ ေန႔ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေန ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သံုးတန္းအ႐ြယ္ ေက်ာင္းက ျပန္လာေသာ တစ္ေန႔ျဖစ္ၿပီး အိမ္ထဲသို႔ ဝင္သည္ႏွင့္ ေတြ႕လိုက္ရေသာ အနီရဲရဲ ဆိုဖာဆက္တီ ကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္၏ ဧည့္ခန္း က်ဥ္းက်ဥ္း ေလးထဲတြင္ ထင္းခနဲ သတိျပဳ မိေလာက္ေအာင္ အခန္႔သား ေရာက္႐ွိ ေနခဲ့သည္။

ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ပင္ မခၽြတ္ႏိုင္ေသးဘဲ ဆိုဖာခံုေလးအား ကၽြန္ေတာ္ ေငးေမာစိုက္ၾကည့္ ေနမိ သည္ကို ဧည့္ခန္းထဲ ဝင္လာေသာ ေဖေဖက ျမင္သြားၿပီး “သားက ဒီခံုေလးေပၚမွာ ထိုင္ၾကည့္ခ်င္ လို႔လား” ဟု ၿပံဳးၿပီး ေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ျခင္းပင္ “ဟုတ္ကဲ့ ေဖေဖ” ဟု အားတက္သေရာ ေျပာခဲ့ဖူးသည္ ကိုလည္း ယခု အခ်ိန္ထိ အမွတ္ရ ေန၏။ ေဖေဖ့ဆီမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရလွ်င္ရခ်င္း ထိုခံုေလးေပၚ တက္ထိုင္လိုက္ မိခ်ိန္တြင္ အိခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ထိုခံုကေလး၏ တန္ျပန္ တြန္းကန္အားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ျပန္လည္ ၾကြတက္ သြားခဲ့ ေသာ္လည္း ဖြဖြ႐ြ႐ြေလး ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္တြင္ အခါတိုင္း ထိုင္ခဲ့ဖူးေသာ ေခြးေျခခံုမ်ား၊ စာၾကည့္ စားပြဲမွ ကုလားထိုင္မ်ား၊ ေက်ာင္းစာသင္ခန္း႐ွိ ထိုင္ခံုမ်ား ထံမွ မရ႐ွိဖူးေသာ ထိုခံစားမႈကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုခံုေပၚသို႔ အနည္းငယ္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္၊ ခံုကေလး၏ တန္ျပန္ တြန္းကန္အားကို ခံစားလိုက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေနသည္ကို အစအဆံုး ၾကည့္ေနေသာ ေဖေဖက “သား … ဒီဆိုဖာခံုေလးကို သေဘာက်လို႔လား” ဟု ေမးေလသည္။ “ဟုတ္ကဲ့ ေဖေဖ .. သားအရမ္း ႀကိဳက္တာပဲ” ဟု မပီကလာ အေျဖကို ေဖေဖက ရယ္ေမာ၍ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြ ပြတ္သပ္ၿပီး “သား သေဘာက်မယ္ ဆိုတာ ေဖေဖ သိပါတယ္ …. ဒီေန႔ကစၿပီး ဒီခံုေလးက သားအတြက္ပဲ၊ သားအပိုင္ပဲ .. ေနာ္” ဟု ေျပာခ်ိန္တြင္ ထိုစကားႏွင့္ ဆိုဖာဆက္တီ ခံုေလးမွလြဲ၍ ကၽြန္ေတာ္ အျခားဘာကိုမွ် စိတ္မဝင္စား ေတာ့ပါ။

(၂)
ေဖေဖက အၿမဲလိုလို အိမ္၏ စီးပြားေရး ကိစၥႏွင့္ အျပင္တြင္သာ ႐ွိေနတတ္ၿပီး ဧည့္သည္ အေရာက္ အေပါက္လည္း နည္းပါးေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္တြင္ ထိုခံုကေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွ လု၍ ထိုင္မည့္သူ မ႐ွိပါ။ ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္၍ အက်ီ ၤ အဝတ္အစား လဲၿပီးသည္ႏွင့္ ခါတိုင္းလို အိမ္မွ အခ်စ္ေတာ္ ေခြးႀကီး ဘိုနီႏွင့္ မကစားေတာ့ဘဲ ခံုေလးေပၚ ေျပး၍ ထိုင္တတ္လာသည္။ ဘိုနီကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ သူႏွင့္ ကစားမလဲဟု ေမွ်ာ္လင့္၍ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးတြင္ အၿမဲ ထိုင္ေစာင့္သည္။ ထမင္းစား လွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ဆိုဖာခံုနီေလး ေပၚတြင္သာ ထုိင္လ်က္သား ႐ွိ၍ ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဘးမွေစာင့္၍ ထမင္းခြံ႕ရသည္။ စာက်က္ၿပီ ဆိုလွ်င္လည္း ထိုခံုေလး ေပၚမွာပင္။ ဆိုဖာခံု ကေလးေပၚ ထိုင္လိုက္တိုင္းလည္း သူ႔ထံမွ ခပ္ဖြဖြ ျပန္လည္ တြန္းကန္အားကို ခံစားရစၿမဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ထိုခံစားမႈကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ စၿမဲပင္ ျဖစ္သည္။ အေတာ္ အတန္ ငယ္႐ြယ္သည့္ ကိုးႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္သား အ႐ြယ္တြင္ စိတ္ခံစားမႈ တစ္ခုခုကို မွတ္မွတ္ရရ သတိျပဳႏိုင္ခဲ လွေသာ္လည္း ထိုခံုကေလး ေပၚတြင္ ထိုင္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခပ္ဖြဖြ ျပန္တြန္းကန္ သည့္အခါ သေဘာက် မိသည့္ ခံစားမႈကိုေတာ့ ထိုစဥ္ကတည္းက မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ႐ွိခဲ့သည္။ ထိုင္စရာ အေၾကာင္းေပၚ သည္ႏွင့္ ထိုခံုကေလး ေပၚတြင္သာ ေ႐ြးထိုင္တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဖေဖ ေမေမတို႔ကပင္ “တယ္အစြဲအလမ္း ႀကီးတဲ့ ေကာင္ပဲ” ဟု အေရးတယူ မွတ္ခ်က္ျပဳ ရသည္ အထိ ဆိုဖာခံု အနီေလးကို ကၽြန္ေတာ္ သံေယာဇဥ္ ႀကီးခဲ့ ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ အသက္အ႐ြယ္ ပိုႀကီး၍ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသား၊ အထက္တန္း ေက်ာင္းသား ဘဝမ်ား ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စြဲလမ္းစရာ ကိစၥမ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္မက္ေမာသည့္ ပစၥည္းမ်ား၊ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရခဲ့သည့္ အရာဝတၳဳမ်ား ပိုမိုမ်ားျပားလာ ခဲ့ေသာ္လည္း ဆိုဖာခံုေလးကို အေရးတယူ ျပဳၿမဲျဖစ္သည့္ စိတ္ကေတာ့ မေျပာင္းလဲ ခဲ့သလို ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ပိုင္ ဂုဏ္ယူစရာ ပစၥည္းတစ္ခု အျဖစ္လည္း ထိုအခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္လက္ ထား႐ွိျဖစ္ခဲ့သည္။ တစ္ခုေတာ့ ႐ွိသည္၊ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္အ႐ြယ္ႏွင့္ လိုက္ဖက္၍ ကိုယ္ခႏၶာ ႀကီးထြား လာ၍ပင္ ျဖစ္သလားေတာ့ မသိ … ဆိုဖာခံု ကေလး၏ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္လည္ တြန္းကန္အား အရင္ကထက္ နည္းပါး လာခဲ့သည္။ ငယ္စဥ္ကထက္ ပိုမိုေတာင့္တင္း ေလးလံေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ခႏၶာ၏ ဖိအားကို သိသိသာသာ ျပန္လည္ တြန္းကန္ဖို႔ မလြယ္ကူ တာကေတာ့ ေသခ်ာ၏။ ေနာက္ထပ္ တစ္ခ်က္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုဖာေလးကို စတင္ပိုင္ဆိုင္ ခဲ့ရခ်ိန္ တုန္းကလို အနီေရာင္ စိုစိုရဲရဲ မ႐ွိေတာ့ဘဲ အေရာင္ အနည္းငယ္ မွိန္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ …. ကၽြန္ေတာ့္ ေဖေဖ၏ လက္ေဆာင္ ဆိုဖာခံုေလးအား ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးဆဲ၊ အခ်ိန္ရလွ်င္ ရသလို ခံုကေလးေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္ တက္ထိုင္ဆဲ။

ယခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပညာေရး ၿပီးဆံုး၍ အလုပ္ခြင္ထဲ ဝင္ေရာက္ ေနရၿပီ ျဖစ္သလို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ ဆိုဖာခံု ေလးသည္လည္း အေတာ္အတန္ အေရာင္လြင့္ လာခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ၿပီး ခံုေလးေပၚ ထိုင္လိုက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္လည္ တြန္းကန္သည့္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ ခံစားမႈ မ်ိဳးကိုလည္း ခံုကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား မေပးစြမ္း ႏုိင္ေတာ့။ ႏွစ္ကာလ ၾကာျမင့္ လာသည္ ႏွင့္အမွ် ကၽြန္ေတာ့္ ဆိုဖာခံုေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား ျပန္လည္ တြန္းကန္ျခင္း မျပဳႏိုင္ေအာင္ အိုမင္း လာခဲ့ၿပီလား … ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလိုျဖစ္လာခဲ့ တာပါလိမ့္ ..။ လူတစ္ကိုယ္စာ တည့္မတ္ ရပ္တည္ ႏုိင္ရန္ ခက္ခဲေသာ ေခတ္ကာလ အေျခအေနအရ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႀကိဳးစား ေနရၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အိမ္တြင္ ေနထိုင္ ရခ်ိန္လည္း နည္းပါး လာခဲ့သလို ဆိုဖာခံုေလး ေပၚတြင္လည္း ထိုင္ဖို႔ရန္ အခ်ိန္ မေပးႏိုင္ ေတာ့ပါ။ မည္ကာမတၱမွ် ထိုင္မည့္သူ မ႐ွိေသာ ေဟာင္းႏြမ္း လာၿပီ ျဖစ္သည့္ ဆိုဖာခံု ကေလးကို ေမေမတို႔ကလည္း ဧည့္ခန္းတြင္ မထားေတာ့ဘဲ ေခ်ာင္ထဲ တစ္ေနရာတြင္ ထားလိုက္ၾကသည္။

(၃)
လူ႔ေလာကထဲ ပိုမို၍ နက္႐ိႈင္းစြာ ဝင္ေရာက္ လႈပ္႐ွား လာရသည့္ အခါတြင္ ယခင္ကထက္ ပိုမိုသည့္ စိတ္ပင္ပန္းမႈ၊ လူပင္ပန္းမႈ တို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံ ရ႐ွိလာ ခဲ့သည္။ အေျခခံ လူလတ္တန္းစား ဘဝ၏ အလွည့္အေျပာင္း၊ အနိမ့္အျမင့္၊ အေကြ႕အေကာက္ႏွင့္ လြယ္ကူစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းရန္ ခက္ခဲသည့္ လမ္းမ်ား အေၾကာင္း ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ပိုမို ခံစားသိ႐ွိ လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စိန္ေခၚေနေသာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မျဖစ္မေန စိန္ေခၚ ေနရေသာ ျပင္းထန္ ခက္ခဲသည့္ တိုက္ပြဲမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခါမလပ္ ႀကံဳေတြ႕ ေနရ၏။ နံနက္ မိုးလင္း သည္မွ စတင္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခါင္းထဲတြင္ ဖိအားမ်ား စကၠန္႔မလပ္ ႐ွိေနသည္။ တစ္ေန႔တာ တိုင္း၏ လုပ္ငန္း ရည္႐ြယ္ခ်က္ ပန္းတိုင္မ်ား မွစ၍ “တစ္ေန႔ေန႔တြင္ ..” ဟူေသာ လွမ္းျမင္ႏိုင္ရန္ ေဝးကြာ ေသးသည့္ ဆံုမွတ္ ပန္းတိုင္မ်ားသို႔ ေရာက္႐ွိရန္ အထိ ေသးငယ္ေသာ၊ ႀကီးမားေသာ ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုးမ်ားကို အခ်ိန္တိုင္း လိုလို ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ပခံုးေပၚ၊ ေခါင္းေပၚ တင္ထား ရသည္။ လုပ္ငန္းခြင္ အတြင္း လုပ္ငန္းဆိုင္ရာ ကိစၥရပ္မ်ား၊ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္မ်ား၊ လုပ္ငန္း႐ွင္မ်ား ထံမွ က်ေရာက္ လာမည့္ ေလးလံသည့္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် တြန္းကန္ ေနၾကရသည္။

လုပ္ငန္းခြင္ တစ္ေန႔တာ ၿပီးဆံုး၍ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ေရာက္ေသာအခါ လုပ္ငန္းခြင္ ဖိအားမ်ား ဒဏ္မွ နာရီ အနည္းငယ္ ကင္းလြတ္ခြင့္ ရလာေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ လူမႈဘဝမွ ႐ိုက္ခတ္ေသာ လိႈင္းမ်ား၊ အရိပ္မ်ား၊ ဖိအားမ်ားကို ဆက္လက္ ခံစားရျပန္သည္။ အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ လိုင္းကားမ်ား ေပၚမွ ႐ိုက္ခတ္ ေနသည့္ ပူေလာင္ က်ဥ္းၾကပ္မႈမ်ား၊ မိမိသြားလိုရာသို႔ မေရာက္ခင္ စပ္ၾကား လူတစ္ေနရာစာ ေလးကိုပင္ ခက္ခဲ ႀကီးေလးစြာ ရပ္တည္ေန ရမႈမ်ား၊ ကိုယ့္အိတ္ကပ္ ထဲမွ လက္႐ွိ ေငြစကၠဴမ်ား ပမာဏႏွင့္ တစ္ေန႔စာ ပံုမွန္ သံုးစြဲမႈကို ေလာက္ငွေအာင္ စိတ္ကူး စဥ္းစားရသည့္ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ား .. စသည့္ မိမိ၏ အလုပ္အကိုင္ႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ ေနသည့္ ျပင္ပ လူေနမႈဘဝ၏ ဖိအားမ်ားကို ႐ွိသမွ် စိတ္အား၊ လူအားျဖင့္ က်ားကန္တြန္းထိုး ေနရ ျပန္သည္။ စစခ်င္း တုန္းကေတာ့ စိတ္သစ္ လူသစ္ျဖင့္ တက္ၾကြ လန္းဆန္း ေနခဲ့သျဖင့္ ထိုသို႔ေသာ အက်ဥ္းအၾကပ္မ်ား၊ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားကို အေတာ္အတန္ ခုခံတြန္းကန္ ထားႏိုင္ ေသာ္လည္း အခ်ိန္ၾကာ လာသည္ ႏွင့္အမွ် မိမိအေပၚ သက္ေရာက္သည့္ ဖိစီးမႈ ႀကီးမား လာေသာ ဝန္ႏွင့္အား အေလးခ်ိန္ မမွ်တသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ား အပံုအျပင္ ျဖစ္လာခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ တန္ျပန္ သက္ေရာက္သည့္ တံု႔ျပန္ႏုိင္စြမ္းလည္း တျဖည္းျဖည္း နည္းပါး လာခဲ့သည္။ ႀကီးမားေသာ အခက္အခဲ၊ ဖိစီးမႈ အားမ်ားက နည္းပါးလွသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ တံု႔ျပန္ ႏိုင္စြမ္းကို တစတစ ဝါးၿမိဳသြားခဲ့သည္။

ထိုသို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ တံု႔ျပန္ တြန္းကန္အားကို ဖိစီးမႈ အားအျဖစ္ ျပန္အသံုးခ်၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေပၚ ဖိအားမ်ား ထပ္ဆင့္ ထပ္ဆင့္ သက္ေရာက္ လာသည့္ အခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အနည္းငယ္ ေလးမွ်ပင္ ျပန္လည္ မတြန္းကန္ ႏိုင္ေတာ့သည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္႐ွိလာသည္။ ေလွာ္ခပ္ရင္း နစ္ျမဳပ္ရင္း ျဖစ္ေနသည့္ နည္းပါး နိမ့္က်ေသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘဝမ်ားထဲမွ တစံုတရာေသာ အင္အားကိုပင္ ျပန္လည္ ခပ္ယူ၍ မရႏုိင္ေတာ့ေသာ အခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထံ ဘက္ေပါင္းစံုမွ စီးဆင္းက်ေရာက္ လာသည့္ လူဖိစီးမႈ၊ စိတ္ဖိစီးမႈ အင္အားမ်ားကို တံု႔ျပန္ရန္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မတတ္ႏိုင္ပါ။ အနည္းငယ္မွ်ပင္ ျပန္လည္ မတံု႔ျပန္ ႏိုင္ေတာ့ေသာ ခႏၶာျဖင့္ ေလာကဓံ ေနပူ၊ ေလပူ ဒဏ္ကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံရင္းမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အေသြးအသားမ်ား၊ အေပၚ႐ံု ဝတ္လႊာမ်ား တျဖည္းျဖည္း အေရာင္လြင့္ လာခဲ့သည္။ ေတြးရင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ တစံုတစ္ခုကို အမွတ္ရ လာမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခံစားရသည့္ ဖိအားမ်ား … ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ တံု႔ျပန္ တြန္းကန္ ႏိုင္စြမ္းမ်ား … ပိုမို ႀကီးမား ေလးလံသည့္ ဖိစီးမႈမ်ား …. ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဆြံ႕အေနခဲ့မႈမ်ား … ထိုဖိစီးမႈမ်ားကို ယခင္ေလာက္ ျပန္လည္ တြန္းကန္ ႏိုင္စြမ္း မ႐ွိဘဲ ခ်ိနဲ႔ရမႈမ်ား … ေနာက္ဆံုးတြင္ ျမဴမႈန္မွ်ေသာ အင္အားႏွင့္ပင္ ဖိအားမ်ားကို တန္ျပန္ သက္ေရာက္ ႏုိင္ျခင္း မ႐ွိေတာ့ပံုမ်ား … ဆက္စပ္ ေတြးေတာမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ တစ္ခုခုႏွင့္ တူေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ခံစားလာမိသည္။

ထိုေန႔က အိမ္ျပန္ေရာက္ ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ စြန္႔ပစ္ ထားခဲ့တာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ဆိုဖာခံု ကေလးကို ေခ်ာင္ထဲ၌ အမွတ္မထင္ ျပန္ေတြ႕မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ငယ္ဘဝ သံေယာဇဥ္ ထားခဲ့ေသာ ပစၥည္း တစ္ခုအျဖစ္ ဆိုဖာေလး အေၾကာင္းကို ျပန္လည္ ေတြးေတာ မိလိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ထုတ္ေဖာ္ ေနမိသည့္ အေၾကာင္းရင္းမ်ား၏ အေျဖကို အံ့ၾသထိတ္လန္႔စြာ ေတြ႕႐ွိသြား၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ … ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘဝေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဖိစီးခံစားမႈေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ျပန္လည္ တြန္းကန္အားေတြ … အားလံုး နီးပါးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ဆိုဖာခံု ကေလး၏ အျဖစ္ႏွင့္ ထပ္တူနီးပါး တူညီေနခဲ့တာပါလား။ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ငယ္ငယ္ ေသးငယ္ေသာ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ ဆိုဖာခံုေလး၏ ကနဦး သစ္လြင္တက္ၾကြေသာ တြန္းကန္အားက တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း မျဖစ္ေသးေသာ အခ်ိန္တြင္ ဆိုဖာခံုကေလးက ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက် ႏုိင္ေလာက္ေသာ သိသာသည့္ အထိအေတြ႕ကို ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။

အခ်ိန္ၾကာ လာသည္ ႏွင့္အမွ် ပိုမိုေလးလံေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးကို မခံႏိုင္ေတာ့ေသာ၊ ေဟာင္းႏြမ္းလာေသာ ဆိုဖာခံု ကေလး၏ တြန္းကန္အားသည္ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ရဲရဲ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္၏ ေလးလံေသာ ဖိအားဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့သည့္ အခ်ိန္ကို ေရာက္လာေသာ အခါတြင္ ဆိုဖာခံု ကေလး၏ တန္ျပန္ တြန္းကန္ႏိုင္အား ကုန္ဆံုး သြားခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ အေလးခ်ိန္၏ ဝါးၿမိဳျခင္းကို ၿငိမ္သက္စြာ ခံယူခဲ့ရသည္။ ယခုအခါ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္ေသာ ခံစားမႈ အထိအေတြ႕ကို ကၽြန္ေတာ့္ ခံုကေလး ဘာေၾကာင့္ မေပးႏိုင္ ေတာ့သလဲ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိ႐ွိသြားၿပီ ျဖစ္သလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားဘဝ၏ တစ္ခုခုႏွင့္ တူေနေသာ အျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ အေျဖထုတ္ ႏိုင္ခဲ့သည္။ ႀကီးမား က်ယ္ျပန္႔ေသာ လူ႔ေလာကႀကီး အတြင္းတြင္ ဝန္ႏွင့္အား မမွ်တသည့္ ဖိစီးမႈမ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေပၚ မၫွာမတာ ထိုင္ခ်ေနသည့္ ဖိအားမ်ားကို ၿငိမ္ၿငိမ္ သက္သက္ လက္ခံ ေနရသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးသည္ ဆိုဖာခံုကေလးေတြ ျဖစ္ေနခဲ့တာပါလား။ ႏွစ္ကာလ ၾကာေညာင္း လာၿပီျဖစ္သည့္ ဆိုဖာခံုကေလးေတြလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ထံတြင္ အနီေရာင္ စိုစိုရင့္ရင့္ မက်န္ေတာ့ဘဲ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အေရာင္လြင့္ လာခဲ့ၾကၿပီ။

(၄)
ဖုန္အလိမ္းလိမ္း တက္၍ အေရာင္လြင့္ကာ မြဲေျခာက္ေျခာက္ ျဖစ္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ ဆိုဖာခံု ကေလးကို တယုတယ ဖုန္သုတ္၍ သန္႔႐ွင္းေအာင္ ျပဳလုပ္ၿပီး ခ်ိန္တြင္ ထိုခံုကေလးကို အတန္ၾကာ ကၽြန္ေတာ္ စိုက္ၾကည့္ ေနမိသည္။ ေနာက္ … ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးစ အားလံုးကို ၿငိမ္သက္ေစၿပီး မထိုင္တာ ၾကာၿပီ ျဖစ္သည့္ ခံုကေလးေပၚ ကၽြန္ေတာ္ တက္ထိုင္ လိုက္သည္။ အနည္းငယ္မွ်ေသာ ဆန္႔က်င့္မႈမ်ိဳး မျပဳေတာ့ဘဲ ခံုကေလး၏ အတြင္းထဲသို႔ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းအခ်ိဳ႕ အိခနဲ ဝင္ေရာက္ သြားျခင္းကို ခ်က္ျခင္းလိုလို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားသိ႐ွိ လိုက္ရေသာအခါ “ဟက္” ခနဲ အသံထြက္၍ နာက်င္စြာ ရယ္ေမာလိုက္ မိေလသည္။


Label : ရသစာတမ္း


သူရႆဝါ
ဇူလိုင္လ ၈ ရက္ ၊ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္
www.thurathawah.net
www.facebook.com/LiteraryArtBl​og

www.facebook.com/ThuraThawah