စိတ္၏ ေလခ်ဥ္တက္သံမ်ား

ေမာင္နန္းေဝ (ဗန္းေမာ္)

by Myo Myint on Tuesday, July 5, 2011 at 6:25am

(၁)
စကားထဲမွာက် ေတာင္ေတြ တစ္ေတာင္ၿပီး တစ္ေတာင္ ခ်ီမေနသည္။ လက္ကေတာ့ ေျမတဆုပ္ေတာင္ သယ္ခဲ့ဖူးသလား မေသခ်ာ။
သစ္ေစ့ကေလးတစ္ေစ့ ၾကဲဖူးရံုသာရွိ၏။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ အိုင္တင္ကေတာ့ ေတာႀကီးတေတာလံုး ကိုယ္ပဲစိုက္ထားခဲ့သေယာင္ေယာင္။
တစ္လွိမ့္ႏွစ္လိမ့္ ေလာက္သာသြားခဲ့ဘူးေသာ
ဘီးက မိုင္ေထာင္ခ်ီ ခရီးအေၾကာင္းေျပာလ်က္။ ထိုဘီး၏ ပန္းမ်ားက ပြန္းပင္ မပြန္းေသး။
စစ္ျပန္ ဓါးေျမွာင္က မိုးဖိုေခ်ာင္သံုး ဓါးမ်ားၾကား၌ လူတြင္က်ယ္လုပ္လြန္း၏။ တကယ့္ တကယ္က် တိုက္ပြဲမွာ အမွန္တကယ္ပါခဲ့သလားဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိ။
အမွန္ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ဘာပန္းမွ မပြင့္သည့္ ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ အရြက္လွေနရံုျဖင့္ လူရာဝင္ေနျခင္းျဖစ္၏။ နည္းနည္းပါးပါး စာတတ္လွ်င္ေတာ့ အရြက္အလွမ်ားကို အဆုပ္အခဲျပဳလ်က္ အပြင့္ပံုဖမ္းကာ စြာက်ယ္စြာက်ယ္ လုပ္ႏိုင္ၾကေသးသည္ မဟုတ္ေလာ။
(၂)
အညံ့ေတြခ်ည္း လာစုေနသည့္ ေနရာတြင္ အညံ့ၿပိဳင္ပြဲသာရွိလိမ့္မေပါ့။
အခြံအေခါင္းသက္သက္ အႏွစ္အသားမဲ့ အုန္းေမာင္းအခ်င္းခ်င္း အသံအက်ယ္ၿပိဳင္မည္။ ဖြတ္ဖြတ္ခ်င္း သူ႔အၿမီးရွည္သည္ ငါ့ အၿမီးရွည္သည္ ျငင္းခုံမည္။ ကုန္မပါေသာေလွမ်ား တစ္စီးႏွင့္ တစ္စီး အလူးၿပိဳင္မည္။ ေရကို ေရသန္႔ဗူးထဲ ထည့္လိုက္ရံုမွ်ျဖင့္ ေရသန္႔ျဖစ္သြားပါမည္တဲ့လား။ ဒါေပမယ္ PH7 အဆင့္မရွိပါပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေရသန္႔အျဖစ္ ခံယူေနသူမ်ားလည္း အေရာင္းအဝယ္ေတာ့ သြက္ေနပါၿပီ။
ျခေသၤ့ထားေသာေလွာင္အိမ္ထဲ ထည့္ေမြးခံရေသာ ဝံပုေလြသည္ ျခေသၤ့စိတ္ကေလး ဝင္ေကာင္းဝင္လာႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျခေသၤ့လို ဟိန္း၍ ရမည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ အခ်ိန္ရင္တန္ေတာ့ သူ႔သဘာဝ အတိုင္း မအူဘဲ ဘယ္ေနႏိုင္ပါမည္နည္း။ တစ္ခုရွိတာက အႏွီဝံပုေလြသည္ ဒီျပင္ေခြးအုပ္ထဲမွာက် ဗိုလ္လုပ္ခ်င္လည္း လုပ္ေပမေပါ့။

(၃)

ယုန္သူငယ္ပံု ဖမ္းထားေပမယ့္လည္း က်ားငစဥ္းလဲ စိတ္ကိုကား မေဖ်ာက္ဖ်က္ႏိုင္ေသး။
ေဘာလံုးစကားႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ လူလူခ်င္း ဆက္ဆံေရးတြင္ အလိမ္အေခါက္ေတြ မ်ားသေလာက္ ေျခေယာင္ျပလြန္း၏။ ၿပီးေတာ့ ေနရာတကာမွာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ဂိုးတတ္သြင္းခ်င္ေနရပါသနည္း။ ႏိုင္ငံေရး နယ္ပယ္၌သာမက အျခားဘယ္က႑တြင္မဆို ဇြတ္ေရာ၊ အတင္းေရာ အိမ္ဦးခန္းမွာ ဝင္ထိုင္မည္။ အမွန္တကယ္လိုအပ္ေနေသာ ပန္းကန္ေဆး၊ ခြက္ေဆးသည့္ ေနရာမ်ားသို႔ တြန္းထိုးပို႔၍ပင္ မရ။
လုပ္သမႇ် ဘယ္အလုပ္မွာ မဆို ဗီြဒီယို ကင္မရာႏွင့္ တည့္တည့္မွာသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေနရာခ်ထားေလ့ရွိၿမဲ။ ကင္မရာကို ေက်ာေပးၿပီးေတာင္မွ ဘယ္အခါမွ် မထိုင္တတ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္လိုဖြယ္ အၿပံဳးေတြေအာက္မွာ ဓါးသြားမ်ားကို ျမွဳပ္ထားလိုက္ေသး၏။
ေဖၚျမဴလာကေတာ့ ေလာကတၳစရိယ တံဆိပ္ကပ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေစ်းကြက္ဝင္ေအာင္ လုပ္မည္။ သူတပါးအား အကူအညီေပးေရးနည္းနာျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေရာင္းျမွင့္တင္မည္။ ဘယ္အေျခအေနမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မိမိ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားအား ပါကင္လွလွ ထုတ္ပိုးဖို႔ကိုေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့သည္ မရွိေပ။
တခါတရံ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ မုန္႔ထုတ္မ်ားလို အထဲမွာ မျဖစ္စေလာက္ မုန္႔ကေလး ထည့္သြင္းလ်က္ ေလအျပည့္ျဖည့္ကာ အရြယ္အစားႀကီးေအာင္ တမင္လုပ္ထားတတ္၏။ တခါတရံမွာ နာမည္ရ အလွကုန္လို ပစၥည္းစား အေပၚယံ ပါသည္မွ် ထည့္၍ ေအာက္ခံ ဗူးကို ဗလာ အခါင္းအတိုင္း အျပင္ပန္းၾကည့္လွ်င္ အျပည့္ရွိေလဟန္ အသြင္ယူထားတတ္၏။ တခါတရံ ငပိႏွင့္ လကၻက္လို အႏၱရာယ္ရွိေသာ ေဆးဆိုးထားမွန္းမသိေစရဘဲ ေဖာက္သည္ကို ဆြဲေဆာင္ရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အေရာင္ အဆင္းေကာင္းရံု ႀကိဳးစားထားတတ္။ တခါတရံ တရုတ္ ႏို႔မႈန္႔ထုတ္လို အစစ္အမွန္ ႏို႔မႈန္႔ နည္းနည္း၌ ဥပါဒ္ ျဖစ္ေစမည့္ ေစ်းေပါေပါ မယ္လမင္းမ်ားမ်ား ေရာေႏွာလ်က္ ေလ်ာ့ေစ်းျဖင့္ အစြံထုတ္သည္မ်ားလည္း ရွိ၏။
မရိုးသားမႈဆိုသည္မွာ ေသြးေဖာက္စစ္ရံုမွ်ျဖင့္ သိႏိုင္ေသာ A (H1 N1) လူတုတ္ေကြးေရာဂါပိုး မဟုတ္။ မုန္တိုင္းသတင္းလို ႀကိဳတင္ သတိေပးခ်က္လည္း မထုတ္ျပန္ႏိုင္။
မေသေဆးကေတာ့ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္ ေပၚေကာင္း ေပၚလာမည္။ မရိုးသားမႈ အတြက္မွာမူ ဘယ္ေတာ့မွ ေဆးမရွိ။
(၄)

ယာညက္ေစဖို႔ အႀကံျဖင့္ အစာယက္ခြင္ ့ေပးျခင္းအေပၚ ၾကက္က ေက်းဇူးတင္သင့္ပါရဲ႕လား။
အခင္း၌ အရြက္ခူးခြင့္ ျပဳလိုက္ျခင္း၏ အဓိက အေၾကာင္းအရင္းသည္ အပင္ အညြန္႔တတ္ေစခ်င္သည့္ အဓိက အေၾကာင္းအရင္း မဟုတ္ပါေလာ။
တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ ဖိနပ္ အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ဆိုလွ်င္ သဲႀကိဳးေပါက္မွာ စိုးသျဖင့္ သူတပါးအား ေပးစီးၿပီး အသားက်သြားမွ ျပန္ယူတတ္သည့္ သေဘာေတြရွိ၏။
တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက် အဆိပ္ပါ မပါ သိခ်င္ေသာေၾကာင့္ သူတပါးအား ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ေကၽြးေမြးေလဟန္ အရင္စားခိုင္းပံုမ်ိဳးေတြလည္း မ်ားလွၿပီ။
အေပၚသို႔ ဆြဲတတ္မည့္ ငုတ္မ်ားအား ၿမဲၿမံေအာင္ ရိုက္သြင္းေနသလိုမ်ိဳး မိတ္ေဆြမ်ားကို အေရး တယူျပဳမည္။ ေျခနင္းတတ္ရမည့္ ေလွခါးထစ္မ်ားကို ခိုင္ခံေအာင္ ႏွီးတုတ္သလိုမ်ိဳး သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ျပဳစုမည္။ တခါတရံ ထို အေပါင္းအသင္းတို႔၏ ဒုကၡကို ကုညီေျဖရွင္းသည္မွာလည္း စီးရမည့္ ေလွဝမ္းထဲ ဝင္လာသည့္ ေရမ်ားအား ခပ္ထုတ္လိုရင္းသာျဖစ္၍ အျခားဘာအေၾကာင္းမွ မဟုတ္ေခ်။
အရင္ဆံုး အစာေကၽြးသည္။ ေရတိုက္သည္။ စကားအခ်ိဳကေလးေတြ သံုး၍ ေခ်ာ့သည္။ ေခါင္းပြတ္၊ ပခံုးပုတ္ လုပ္လာလွ်င္ သတိထား။ ေနာက္တဆင့္ ေက်ာ္ေပၚမွာ ကုန္းႏွီး အတင္ခံလိုက္ရသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္သြားၿပီ။ ျမင္းတေကာင္အျဖစ္ အသံုးခ်လိုျခင္းျဖစ္မွန္း တတ္ခြ အစီးခံလိုက္ရမွ သိလိုက္ၾကတာမ်ိဳး မဟုတ္လား။
(၅)

“လွ်ာ” က “ လက္” မ်ားထက္ အလုပ္ခ်ိန္ မပိုသင့္ပါ။ မိမိ၏ ပါးစပ္ကို အသား မေပးသမွ် ကာလပတ္လံုး မိမိ၏ နားမ်ားအား မိမိဘာသာ အဆံုးစီရင္ မိၿပီးသား ျဖစ္သြားႏိုင္ပါသည္။
ဘယ္ငွက္မဆို အျခားတပါးေသာ ငွက္မ်ား၏ ေတာင္ပံ ရိုက္သံကို မၾကားခ်င္၍ မရပါ။ ဘယ္ငါးမဆို အျခားတပါးေသာ ငါး၏ အၿမီးအလွကို မျမင္ခ်င္၍ မရပါ။ ဘယ္ ဓါး မဆို အျခား တပါးေသာ ဓါး မ်ား၏ အသြားထက္ျမတ္မႈကိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳရပါလိမ့္မည္။
အကယ္၍ ငွက္ေတာင္ပြ တစံုက မုန္တိုင္းအေပၚ ထိန္းကြပ္ထားသည္ဟု လည္းေကာင္း၊ ငါး အၿမီး တစ္ေခ်ာင္းက လိႈင္းလံုးမ်ားအား ဖန္တီးခဲ့သည္ဟု လည္းေကာင္း၊ ဓါးသြား တစ္ခုက စစ္ပြဲ အႏိုင္အရႈံးကို အဆံုးအျဖတ္ ေပးမည္ဟုလည္းေကာင္း ေသြးနားထင္ေရာက္ ဘဝင္ကိုင္ေနၾကသည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ရယ္သြမ္းေသြးေနမိရံုမွ တပါး အျခားမရွိ။

ေမာင္နန္းေဝ (ဗန္းေမာ္)
 http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=170%3A2009-12-15-10-34-42&catid=42%3A2009-04-17-01-31-38&Itemid=62&showall=1 မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။၂၃ ဇူလိုင္ ၂၀၀၉