အာဇာနည္ေန႔

 (တကၠသိုလ္ေနဝင္း) (ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏အပါးေတာ္ၿမဲ၊ ဗိုလ္ထြန္းလွ)

by Myo Myint on Tuesday, July 12, 2011 at 7:12pm

“ေပ်ာက္ေသာသူ ရွာလွ်င္ေတြ႔ ေသေသာသူ ၾကာလွ်င္ေမ့”
ဤကား ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔ ေျပာေနက် ဆိုရုိးစကားပင္ျဖစ္သည္။
ေယဘူယ်အားျဖင့္ မွန္ကန္ေသာဆိုရိုးစကားလည္းျဖစ္ပါ၏။
အထူးသျဖင့္ အခ်ိန္ကာလၾကာျမင့္လာေသာ္ ေသေသာသူအား တျဖည္းျဖည္းေမ့ေလ်ာ့ကာ ေနာက္ဆံုး လံုးလံုးသတိမရေတာ့ေသာ အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္လာတတ္သည္။

ဤသို႔လွ်င္ ေယ်ဘူယ်အားျဖင့္ မွန္ကန္ေသာဆိုရုိးစကားႏွင့္ပတ္သက္၍ ခြၽင္းခ်က္ေတာ့ရွိေနပါသည္။
ယင္းခြၽင္းခ်က္ကား လြန္ခဲ့ေသာ(၆၃)ႏွစ္ ၁၉၄၇-ခုနစ္၊ ဇူလိုင္ (၁၉)ရက္၊ စေနေန႔က ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ အလြန္အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ၿပီး မည္သို႔မွေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္၍မရႏုိင္သည့္ အစြန္းအထင္း၊ အမည္းကြက္ႀကီး (သို႔မဟုတ္)ႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈႀကီးျဖစ္ရာ မွ အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ အေပါင္းပါ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအတုံးအရုံးႏွင့္ ေရတိမ္နစ္ က် ဆုံးခဲ့ရျခင္းသည္ အခ်ိန္ကာလမည္မွ်ပင္ၾကာျမင့္ေစကာမူ ေမ့ေပ်ာက္၍မရႏိုင္သည့္ ခြၽင္းခ်က္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသတည္း။
အထူးသျဖင့္ (၁၉-၇-၄၇)ေန႔က ျဖစ္ရပ္ႏွင့္တကြ ယင္းျဖစ္ရပ္မတိုင္မီတစ္လအတြင္းက ျဖစ္ရပ္မ်ားကို အနီးကပ္သိရွိခဲ့ရသူ ကြၽန္ေတာ့္ အဖို႔ မေမ့ႏုိင္ရုံမကျပင္းစြာ နာက်ည္းေၾကကြဲျခင္း၊ ယူႀကံဳးမရျဖစ္ျခင္း၊ ေျဖမဆည္ႏိုင္ေအာင္ပူေဆြး၀မ္းနည္းျခင္းစေသာ စိတ္လႈပ္ရွား မႈဒဏ္ ကို ႏွစ္စဥ္ ဇူလိုင္လနီးကပ္လာတိုင္း အလူးအလဲခံစားရတတ္ပါသည္။
ဘာေၾကာင့္ ဤသို႔ဆိုရေၾကာင္းကိုလည္း ယခု ဆက္လက္ေဖာ္ျပလတၱံေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားက အေျဖေပးႏုိင္လိမ့္မည္ ထင္ပါ သည္။
၁၉၄၇ခုနစ္၊ ဇူလုိုင္လဆန္းတြင္ ‘ဘီအိုဒီ’ ေခၚ ၿဗိတိသွ်စစ္တပ္ပင္မ လက္နက္ခဲယမ္းသိုေလွာင္ေရးတပ္မွ ဘရင္းဂန္း၊ ေတာ္မီဂန္း၊ စတင္း ဂန္းစေသာေမာင္းျပန္လက္နက္မ်ားႏွင့္တကြခဲယမ္းက်ည္ဆန္ အေျမာက္အျမားကို ပစၥည္းထုတ္ပံုစံအတုမ်ားျဖင့္ မသမာသူတစ္စုက ထုတ္ယူသြားေၾကာင္းကို Special Branch ေခၚရဲတပ္ဖြဲ႔ဌာနခ်ဳပ္၏ ‘သတင္းတပ္ဖြဲ႔’က သတင္းရသျဖင့္ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးမွတဆင့္ အစိုးရအဖြဲ႔ထံ သတင္းပို႔အစီရင္ခံခဲ့ပါသည္။
ထုိအခ်ိန္က ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းသည္ ႏိုင္ငံျခား ခရီးထြက္ေန၍ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရး၀န္ႀကီး ေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမက ေခတၱ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးအျဖစ္တာ၀န္ယူေနပါသည္။
ေဖာ္ျပပါ လက္နက္ခဲယမ္းမ်ား လိမ္လည္ထုတ္ယူသြားျခင္းႏွင့္ ပက္သက္၍ အစိုးရအဖြဲ႔က လိုအပ္သလိုေဆာင္ရြက္ရန္ ေခတၱျပည္ထဲေရး ၀န္ႀကီးအား တာ၀န္ေပးလိုက္ပါသည္။
၀န္ႀကီးဦးျမလည္း ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဌာနက တိုက္ရိုက္ကြပ္ကဲေသာ (ေနာက္ပိုင္း ျပည္ေထာင္စုစစ္ရဲတပ္ UMP ျဖစ္လာသည္။) ေသာင္း က်န္းမႈ ႏွိမ္နင္းေရးတပ္မွ တပ္စိတ္တစ္စိတ္ကို လက္နက္ခဲယမ္းအျပည့္အစုံ (ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ားအပါအ၀င္)ႏွင့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ ဆန္း၏ ရုံးခန္းျပင္ဘက္တြင္ လုံၿခံဳေရးတာ၀န္ခ်ထားလိုက္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ သေဘာထားကိုသိထားသူ ၀န္ႀကီးဦးျမသည္ လက္နက္ကိုင္တပ္စိတ္ လုံၿခံဳေရးအေစာင့္ခ်ထားျခင္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အား လံုး၀အသိမေပးခဲ့ေခ်။ ထို႔ျပင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႔၍ ရံုးခန္းအျပင္ဘက္လံုၿခံဳေရးတပ္စိတ္ခ်ထားေၾကာင္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား မေျပာရန္ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အလိုက္သိစြာႏွင့္ပင္ ဦးျမအားကတိေပးၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား မေျပာဘဲေန လိုက္ပါသည္။
သို႔ရာတြင္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ တစ္ေန႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ကြၽန္ေတာ္တို႔ရုံးဘက္လာၿပီး ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းဘက္တံခါးေပါက္မွ ရုံးခန္းသို႔အ၀င္ တြင္မလွမ္းမကမ္းရွိ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးဌာနဘက္သို႔ခ်ိဳးေကြ႔သည့္ ေထာင့္နားေမာင္းျပန္ေသနတ္ကိုင္ ရဲေဘာ္သံုးေလးဦးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လွမ္းျမင္သြားပါသည္။
ခ်က္ခ်င္း ဘာမွမေျပာဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ရုံးခန္းတြင္းသို႔ေရာက္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္အား ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ေခၚေမးပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္၊ ငါ့ရုံးခန္းေရွ႕က လက္နက္ကိုင္ရဲေဘာ္ေတြက ဘာလုပ္တာလဲ”
“ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးက လိုအပ္တယ္ထင္လို႔ လုံၿခံဳေရးအေစာင့္ခ်ထားတာပါ”
ကြၽန္ေတာ္က ရွင္းျပသည္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သေဘာက်ဟန္မတူပါ။
“မလိုပါဘူးကြာ။ ငါ့ကို ဘယ္သူကမွလည္း လုပ္ႀကံမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ငါကလည္း မစိုးရိမ္ဘူး။ ငါ့ရုံးခန္းေရွ႕မွာ လက္နက္ကိုင္ရဲေဘာ္ေတြ ခ်ထားတာကို ငါ မျမင္ခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ မင္းကိုယ္တိုင္ ခုခ်က္ခ်င္း ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဦးျမဆီသြားၿပီး ငါက ၫႊန္ၾကားတယ္လို႔ေျပာ။ ငါ့ရုံးခန္းေရွ႕က လက္နက္ကိုင္ရဲေဘာ္ေတြကိုခ်က္ခ်င္း ျပန္ရုပ္ခိုင္းလိုက္။ ကဲ…မင္း အခုပဲ သြားေျပာေပေတာ့”
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တိက်ျပတ္သားစြာေျပာသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဌာနသို႔ အျမန္သြားေရာက္၍ ၀န္ႀကီးေပ်ာ္ဘြယ္ဦးျမအား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကအမိန္႔ေပးလိုက္ပံုကို ေျပာျပလိုက္ ပါသည္။
၀န္ႀကီး ဦးျမသည္ အလြန္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပံုရပါသည္။
“ခက္ေတာ့တာပဲကြာ၊ ငါတို႔က လံုျခံဳေရးအတြက္ လိုအပ္တယ္ထင္လို႔ လက္နက္ကိုင္တပ္စိတ္ခ်ထားတာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ျမင္သြားတာ ဆိုးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ သူ႔အမိန္႔ကိုလည္း တို႔က မနာခံလို႔မျဖစ္ဘူး၊ ငါေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူးကြာ”
ဤသို႔ ၿငီးျငဴရင္းႏွင့္ပင္ ၀န္ႀကီးဦးျမသည္ သက္ဆိုင္ရာသို႔ တယ္လီဖုန္းဆက္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရုံးခန္းေရွ႕မွ လက္နက္ကိုင္လုံျခံဳေရးတပ္စိတ္ကို ခ်က္ခ်င္းရုပ္သိမ္းရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္ရပါေတာ့သည္။
ထိုေန႔ ညေနဘက္ ရုံးမွအိမ္သို႔အျပန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ စကားမ်ားမ်ားမေျပာဘဲ တစ္စံုတစ္ခုကိုစဥ္းစားေနဟန္ျဖင့္ ၿငိမ္ေနရင္းမွ ရုတ္တ ရက္ ေကာက္ခါငင္ခါကြၽန္ေတာ့္အား ေမးခြန္းထုတ္ပါသည္။
“ေဟ့ တို႔အိမ္မွာေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြမွာလက္နက္ရွိသလား”
“မရွိပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သူတို႔က ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြဆိုေတာ့ တရား၀င္လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔၀င္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ လက္နက္မရွိၾကပါဘူး”
ကြၽန္ေတာ္က အမွန္အတိုင္းေျပာလိုက္ပါသည္။ သည္ေတာ့မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သူ၏ စိတ္ထဲ ျဖစ္ေပၚခံစားမိပံုကို ေျပာပါသည္။
“ငါကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ေသရမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး။ ဘယ္သူကမွလည္း ငါ့ကို လုပ္ႀကံမယ္မထင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ကြာ အိမ္မွာရွိတဲ့ ကေလးေတြအတြက္ေတာ့ ငါစိုးရိမ္သလိုျဖစ္မိတယ္။ဒီေတာ့ လိုလိုမယ္မယ္ေပါ့ကြာ။ သက္ဆိုင္ရာကို ဒီေန႔ပဲမင္းကိုယ္တိုင္သြားၿပီး ငါက ခိုင္းတယ္လုိ႔ေျပာ။ သင့္ေတာ္မယ့္ လက္နက္နည္းနည္းပါးပါးထုတ္ယူၿပီး အိမ္က ရဲေဘာ္ေတြကို ေပးထားလိုက္ ဒါပဲ”
ဤသို႔အမိန္႔ေပးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ သက္ဆိုင္ရာႏွင့္ဆက္သြယ္အစီအစဥ္လုပ္ၿပီး ေတာ္မီဂန္းတစ္လက္၊ စတင္းဂန္းတစ္လက္၊ ေျခာက္လံုးျပဴးႏွစ္လက္တို႔ကို က်ည္ဆံမ်ားႏွင့္တကြ ထုတ္ယူကာ တာ၀ါလိန္းလမ္းဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္တြင္ေနေသာ ရဲေဘာ္မ်ားအား ေပးထားလိုက္ပါသည္။
ႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈႀကီး ျဖစ္ပြားခဲ့သည္မွာ ၁၉၄၇-ခုနစ္၊ ဇူလိုင္လ (၁၉)ရက္ စေနေန႔ ျဖစ္ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္ေသာ အစိုးရအဖြဲ႔၀င္၀န္ႀကီးမ်ား (ကက္ဘိနက္) အစည္းအေ၀းက်င္းပေနခိုက္ မသမာသူ လူသတ္သမားအ ဖြဲ႔က ၀င္ေရာက္လုပ္ႀကံပစ္ခတ္ျခင္းျဖစ္သည္။
အမွန္ေတာ့ ယင္း၀န္ႀကီးအစည္းအေ၀းသည္ ဇူလုိင္ (၁၉) ရက္ စေနေန႔တြင္ က်င္းပရန္မဟုတ္ပဲ “ဇူလိုင္ (၁၆)ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔” တြင္ လုပ္ရမည္ျဖစ္သည္။
ဤေနရာတြင္ အစိုးရအဖြဲ႔၀င္၀န္ႀကီးမ်ား အစည္းအေ၀းအေၾကာင္း အနည္းငယ္ရွင္းျပရန္လိုေပလိမ့္မည္။
၁၉၄၆-ခု၊ စက္တင္ဘာလ (၂၆) ရက္ေန႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအစိုးရအဖြဲ႔အာဏာကို လက္ခံရယူၿပီးခ်ိန္မွစ၍ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔ အစည္း အေ၀းကို အပတ္စဥ္ စေနေန႔ နံနက္(၁၀) နာရီ က်င္းပေနက်ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က ဂဠဳန္ဦးေစာသည္ ဘုရင္ခံကတိုက္ရိုက္ခန္႔အပ္ထား ေသာ ၀န္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ေနရာ သူသည္လည္း အပတ္စဥ္စေနေန႔တိုင္း က်င္းပေသာ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔အစည္းအေ၀းသို႔ တက္ရသည္။ သို႔ရာတြင္၁၉၄၇-ခုနစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ၿဗိတိသွ်အစိုးရတို႔ သေဘာတူခ်ဳပ္ဆိုေသာ “ေအာင္ဆန္း အက္တလီစာခ်ဳပ္” ကိုဂဠဳန္ဦးေစာႏွင့္ သခင္ဗစိန္တို႔ သေဘာမတူဘဲကန္႔ကြက္ၾကသျဖင့္ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ ဦးေစာႏွင့္သခင္ဗစိန္တို႔သည္ အစိုးရအဖြဲ႔၀င္၀န္ႀကီးအျဖစ္မွ ႏႈတ္ထြက္သြားၾကရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ေနာက္ပိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဦးေဆာင္ေသာ အစိုးရအဖြဲ႔အစည္းအေ၀းမ်ားသို႔ မတက္ၾကရေတာ့ေခ်။
ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံမွ ျပန္လာၿပီးေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အပတ္စဥ္၀န္ႀကီးအဖြဲ႔ (ကက္ဘိနက္) အစည္းအေ၀းကို စေနေန႔ မလုပ္ေတာ့ ဘဲ ဗုဒၶဟူးေန႔က်င္းပရန္ ေျပာင္းေရႊ႕သတ္မွတ္လုိက္သည္။
ယင္းအေၾကာင္းကို ဂဠဳန္ဦးေစာကမသိ။ ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔အစည္းအေ၀းသည္ စေနေန႔ (၁၀) နာရီက်င္းပၿမဲ က်င္းပေနသည္ဟု ထင္မွတ္ေန သည္။
၁၉၄၇-ခုနစ္၊ ဇူလိုင္လ၏ တတိယေျမာက္ အစည္းအေ၀းကို ဇူလိုင္ (၁၆) ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ က်င္းပရန္သတ္မွတ္ထားၿပီးျဖစ္ရုံမက အစည္းအေ၀းဖိတ္စာမ်ားကို ၀န္ႀကီးအသီးသီးထံသို႔ ျဖန္႔ေ၀ထားၿပီး ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ဇူလုိင္ (၁၆) ရက္၊ ဗုဒၵဟူးေန႔တြင္ တုိင္းျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္၏ ဆပ္ေကာ္မတီတစ္ခုျဖစ္ေသာ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံ ဥပေဒေရး ဆြဲေရးေကာ္မတီ အစည္းအေ၀းက်င္းပရန္ ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ထားၿပီးျဖစ္ေနသည္။အစည္းအေ၀းႏွစ္ခုတိုက္ေနေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံသတင္းပို႔တင္ျပေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က “လႊတ္ေတာ္ေကာ္မတီအစည္းအေ၀းက အေရးႀကီးတယ္၊ လူႀကီးေတြလည္း ပါေန တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲ့ဒီအစည္းအေ၀းကို ဒီတိုင္းပဲထား၊ ကက္ဘိနက္အစည္းအေ၀းကိုေတာ့စေနေန႔ေျပာင္းလုပ္လိုက္၊ ၀န္ႀကီးေတြဆီကို လည္း ဖိတ္စာအသစ္ရိုက္ၿပီးေပးလိုက္”ဟု အမိန္႔ေပးလိုက္ရာ “မေမ့ႏိုင္ေသာ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ေန႔” တြင္ အစိုးရအဖြဲ႔အစည္းအေ၀း က်င္း ပျဖစ္သြားကာ ႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈႀကီးလည္း ျဖစ္ပြားခဲ့ရပါေတာ့သည္။
ဤသည္တို႔ကား ၁၉၄၇-ခုနစ္၊ ဇူလိုင္လဆန္းက အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားျဖစ္ရာ ေန႔လယ္ပိုင္း ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကည့္ေသာ အခါ အလြန္၀မ္းနည္းယူႀကံဳးမရျဖစ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကံၾကမၼာ၏လွည့္စားမႈ သုိ႔မဟုတ္ အလွည့္အေျပာင္းမ်ားကိုေတြ႔ရ ပါ သည္။
ပထမအခ်က္အေနျဖင့္ အကယ္၍သာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူ၏ ရုံးခန္းေရွ႕မွ လက္နက္ကိုင္လံုၿခံဳေရးတပ္စိတ္ကို ရုပ္သိမ္းရန္ အမိန္႔ မေပးခဲ့လွ်င္။
ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ေန႔က်ေတာ့ လူသတ္သမားအဖြဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔အား လုပ္ႀကံရန္လာေသာအခါ လုံၿခံဳေရးတပ္စိတ္ႏွင့္တိုက္ပဲြျဖစ္ရုံသာရွိမည္။ လုပ္ႀကံမႈႀကီးေတာ့မျဖစ္ႏိုင္။
တိုက္ပြဲျဖစ္လွ်င္လည္း လံုၿခံဳေရးတပ္စိတ္က လူအင္အား၊ လက္နက္အင္အားပိုေကာင္းသျဖင့္ လူသတ္သမားအဖြဲ႔အား တစ္ေယာက္မ က်န္ သုတ္သင္ေျခမႈန္းပစ္ႏိုင္မည္မွာ ေသခ်ာသည္။
အကယ္၍သာ တိုင္းျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒေရးဆြဲေရးေကာ္မတီ က ဇူလိုင္ (၁၆) ရက္ေန႔တြင္ အစည္းအေ၀း က်င္းပရန္ခ်ိန္းမထားခဲ့လွ်င္၀န္ႀကီးအဖြဲ႔ (ကက္ဘိနက္) အစည္းအေ၀းကို ခါတိုင္းအပတ္စဥ္ က်င္းပေနက်ဗုဒၶဟူးေန႔ (ဇူလိုင္ ၁၆)တြင္ က်င္းပျဖစ္မည္။ ဗုဒၶဟူးေန႔တိုင္း က်င္းပေသာ၀န္ႀကီးအဖြဲ႔အစည္းအေ၀းအေၾကာင္း မသိသူ ဂဠဳန္ဦးေစာသည္ သူ၏လူသတ္သမားအဖြဲ႔ အား ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ စေနေန႔တြင္လႊတ္မည္ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ ၀န္ႀကီးအစည္းအေ၀းမရွိ၍လုပ္ႀကံမႈႀကီးလည္း ျဖစ္ပြားမည္မဟုတ္ေခ်။
အကယ္၍သာ လူသတ္သမားအဖြဲ႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား အတြင္း၀န္ရုံးတြင္မလုပ္ႀကံပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ေနအိမ္ (ဗဟန္းတာ၀ါလိန္းလမ္း ယခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္တည္ရွိရာ)တြင္လာေရာက္လုပ္ႀကံပါက သူတို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွိရာ အိမ္ေပၚထပ္သို႔ပင္တက္ႏိုင္မည္မဟုတ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အမိန္႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လက္နက္တပ္ဆင္ေပးထားေသာ အိမ္ရွိရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲျဖစ္မည္။ ယင္းသို႔ တိုက္ပြဲျဖစ္လွ်င္ အိမ္မွ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ဘီဒီေအတပ္မေတာ္ႏွင့္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးတပ္သားရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္၍လက္နက္ကိုင္တြယ္မႈ ကြၽမ္း က်င္သည့္ျပင္ တိုက္ပဲြအေတြ႔အႀကံဳလည္းရွိေသာေၾကာင့္ လူသတ္အဖြဲ႔အား အလြယ္တကူပင္တြန္းလွန္တိုက္ခိုက္ပစ္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။
သို႔ရာတြင္ လူသတ္အဖြဲ႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အိမ္သို႔မလာဘဲ လက္နက္ကုိင္အေစာင့္မရွိေသာ အတြင္း၀န္ရုံးသို႔ သြားေရာက္လုပ္ႀကံခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း လုပ္ႀကံမႈႀကီး ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ရသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခမ်ာ ဖခင္တို႔၏ ႀကီးမားေသာေမတၱာအဟုန္ေၾကာင့္ လူမမယ္ရင္ေသြးငယ္မ်ားအတြက္ စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္ကာ “လိုလိုမယ္မယ္ ေပါ့ကြာ”ဟုဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အားအိမ္မွ ရဲေဘာ္မ်ားအား လက္နက္တပ္ဆင္ခိုင္းခဲ့သည္။ သူ႔ကိုယ္သူ အတြက္ေတာ့လံုး၀မစိုးရိမ္ဘဲ “ငါက ေသရမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း ငါ့ကိုလုပ္ႀကံမွာ မဟုတ္ပါဘူး”ဟု ေျပာခဲ့ရွာသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္က်ေတာ့ သူထင္ သလိုမျဖစ္ခဲ့။ သူခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာရင္ေသြးငယ္မ်ား ဘာမွမျဖစ္ပဲ သူကိုယ္တိုင္ကသာ(၁၉-၇-၄၇)ေန႔က မရႈမလွ “ေရတိမ္နစ္” က်ဆံုး ခဲ့ရရွာသည္။
ကံတရားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္တကြ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားအားလံုးကို ဒဏ္ခတ္သလို ပ်က္ရယ္ျပဳလွည့္စားလိုက္ျခင္းေပလား။
ဗုဒၶရွင္ေတာ္ဘုရား၏ အဆံုးအမအရ ကံ၊ ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုၾကည္ရမည္ဟု ညႊန္ျပထားပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္သို႔မွ မေမ့ႏိုင္ေသာ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္၊ စေနေန႔က ျဖစ္ရပ္အေၾကာင္းျပန္ေျပာင္းသတိရမိတိုင္း
“သတၱ၀ါမွန္သမွ် ကံစီမံ ဖန္တီးရာသာ လုိက္နာ၊ နာခံေနၾကရသည္ပါတကား”
ဟူေသာ အဂုၤတၱရနိကယ္ အဘိဏွသုတ္ေတာ္လာ တရားသေဘာအတိုင္း ဆင္ျခင္ ႏွလံုးသြင္း၍ သံေ၀ဂဥာဏ္ပြားမ်ားၾကရန္သာ ရွိပါေတာ့သတည္း။

တကၠသိုလ္ေနဝင္း...... စတုိင္သစ္မဂၢဇင္း(၁၉၉၅)