"ပန္းတိုင္ကို ဘာေၾကာင့္ မေရာက္ခဲ့သနည္း"

Min Thant Syn created the doc:

ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံ ေပၚထြန္းလာတဲ့ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္ေန႔ တိုင္းျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ အစည္းအေ၀းမွာ သမၼတ စ၀္ေရႊသိုက္က "လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပန္းတိုင္မ်ား"ကို ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ေၾကညာရာမွာ- "အၿမဲ ထာ၀စဥ္ ေရွး႐ႈ သံုးသပ္လ်က္ ရိွေသာ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ မူလ ရည္ရြယ္ခ်က္ သည္ကား ျမန္မာ ျပည္ေထာင္စုတြင္ အရင္းရွင္ ၀ါဒကို ပိတ္ပင္ ပယ္ဖ်က္၍ ႏိုင္ငံ၏ လုပ္ငန္း ေဆာင္တာ အ၀၀ကို တိုင္းသူ ျပည္သားမ်ားသာ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရိွေသာ ဆိုရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံ တည္ေဆာက္ရန္ ျဖစ္ေပသည္။ ထို၀ါဒတြင္ ပိုင္ရွင္ ရိွေသာ ပစၥည္းမ်ားကို အတင္းအဓမၼ လုယက္ ယူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ လံုး၀ မပါဘဲ တိုင္းျပည္အတြင္း ရိွရိွသမွ် ျပည္သူ ျပည္သား အလံုးစံုတို႔ကို ေက်ာသား ရင္သား မခြဲျခားဘဲ ျပည့္၀ ခ်မ္းသာေစ လိုေသာ ၀ါဒသာလွ်င္ ျဖစ္ေလသည္။ လူအတန္းအစား မခြဲျခားဘဲ အားလံုး ျပည္သူ အမ်ားတို႔ ႂကြယ္၀ ခ်မ္းသာမွ သာလွ်င္ ႏိုင္ငံေကာင္း ႏိုင္ငံျမတ္ဟု ဆိုထိုက္ေပသည္"လို႔ ထည့္သြင္း မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။


ထြန္းသစ္စ ႏိုင္ငံမ်ား လမ္းေၾကာင္း
ဒုတိယကမာၻစစ္ ၿပီးဆံုးၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ခြဲမွ် အၾကာမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့တာပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္ကာလမွာ ဆိုရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံ ထူေထာင္ေရး ဆိုတာ တစ္မ်ိဳးသားလံုးရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ႀကီးပါပဲ။ ကမာၻမွာလည္း ဒုတိယ ကမာၻစစ္ႀကီးမွာ ဂ်ာမန္ေတြကို အလဲထိုး ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဆိုဗီယက္ ယူနီယံဟာ ဟီး႐ိုး ျဖစ္ေနတယ္။ အေရွ႕ ဥေရာပ တစ္ခြင္လံုး ဆိုရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံေတြ အၿပိဳင္းအ႐ိုင္း ေပၚထြန္း လာေနခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။
လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပထမဆံုး သမၼတ ကိုယ္တိုင္က "ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ မူလ ရည္ရြယ္ခ်က္သည္ကား . . . ဆိုရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံ တည္ေဆာက္ရန္ ျဖစ္ေပသည္။" လို႔ အတိအလင္း ေၾကညာျခင္းျဖင့္ ထိုစဥ္က ထြန္းသစ္စ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ သြားရာ လမ္းေၾကာင္း အတိုင္း လိုက္ခဲ့တာ မထူးဆန္းပါဘူး။

ဘယ္စနစ္မွ မၿမဲဘူး
၁၉၄၆ ခု ဇန္န၀ါရီလ ဖဆပလ ပဏာမ ညီလာခံႀကီးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက -
"အမွန္ကေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး စနစ္မွ အၿမဲ တည္တံ့တာ မရိွဘူး။ သူ႔အခ်ိန္ သူ႔အေျခအေန အလိုက္ ျဖစ္လာ ၾကတာပဲ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗမာျပည္ အဖို႔မွာေတာ့ အလယ္အလတ္ အဆင့္မွာရိွတဲ့ ဒီအရင္းရွင္ကို စနစ္ ေက်ာ္မသြား ေသးေပမယ့္ အဲဒီစနစ္ ထင္တာ မလုပ္ႏိုင္ဘဲ ဒီစနစ္ကို အျမန္ဆံုး ေက်ာ္သြားႏိုင္မယ့္ စီးပြားေရး သေဘာတရား ေတြကို အေျခခံၿပီး တိုင္းျပည္ တည္မွသာလွ်င္ တကယ့္ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံကို ေရာက္ေအာင္ သြားႏိုင္လိမ့္မယ္။ တကယ့္ ဒီမိုကေရစီ ဆိုတာ ႏိုင္ငံေရး သေဘာတရား အရ ျပည္သူေတြရဲ႕ အက်ိဳးအတြက္ ျပည္သူေတြက တင္ေျမႇာက္တဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ အစိုးရျဖစ္႐ံုႏွင့္ မၿပီးေသးဘူး။ အဲဒီအစိုးရဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ လက္ငင္း စီးပြားေရး အဆင့္အတန္းကို အခြင့္အေရး တန္းတူ ရႏိုင္တဲ့ အေျခအထိ ျမႇင့္တင္ႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးမွ တကယ့္ ဒီမိုကေရစီအထိ လွမ္းတက္ႏိုင္မယ္" လို႔ တင္ျပ ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္။

ငါးမူး သံုးမူးတစ္ပဲ ဒီမိုကေရစီ
"အခု ဒီမိုကေရစီ ေခၚေနတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြ အမ်ားဟာ တကယ့္ ဒီမိုကေရစီေတြ မဟုတ္ဘူး။ ငါးမူး သံုးမူး တစ္ပဲ ေလာက္ပဲ ဒီမိုကေရစီေတြ ျဖစ္ၾကေသးတယ္။ အဲဒီ ဒီမိုကေရစီေတြဟာ အရင္းစစ္ လိုက္ေတာ့ အရင္းရွင္ေခၚတဲ့ ပစၥည္း၊ အရင္းရွင္ေတြ စီးပြားေရး ျခယ္လွယ္တဲ့ စနစ္ အေျခခံတဲ့ ဒီမိုကေရစီေတြ ျဖစ္တယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အရင္းရွင္ေတြရဲ႕ အာဏာရွင္ စနစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဒီမိုကေရစီ ဆိုလို႔ ဗန္းျပၿပီး ထားတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပဲ"လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက မိန္႔ၾကားခဲ့တာဟာ ေခတ္ အဆက္ဆက္ မျငင္းႏိုင္တဲ့ အမွန္တရားေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရး သုခမိန္စကား
အဲဒီ မိန္႔ၾကားခ်က္ ေတြထဲမွာ "အမွန္ကေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးစနစ္မွ အၿမဲ တည္တံ့တာ မရိွဘူး။ သူ႔အခ်ိန္ သူ႔အေျခအေန အလိုက္ ျဖစ္လာၾကတာပဲ" ဆိုတဲ့စကားကေတာ့ ဆုိဗီယက္ ယူနီယံႀကီး တလူလူ တန္ခိုးထြားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေျပာခဲ့တာ ျဖစ္ၿပီး ယေန႔လို အခ်ိန္မွာ ျပန္ဖတ္ရတဲ့ အခါ "ေၾသာ္ ဒါေၾကာင့္လည္း စာေရးဆရာႀကီး ေမာင္ထင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကို ႏိုင္ငံေရး သုခမိန္လို႔ ေရးခဲ့တာပဲ"လို႔ သေဘာေပါက္ရပါတယ္။
ဆိုဗီယက္ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္ႀကီးကို ခုလိုမ်ိဳး ၿပဳိက် ပ်က္စီးသြား လိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္သူက ေရႊဉာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္ရဲမွာလဲဗ်ာ။ ၿပိဳက်မည့္ ၿပိဳက်ေတာ့လည္း ဆိုဗီယက္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီဆိုတာ ဆိုင္းဘုတ္ ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ ဘ၀ေရာက္ခဲ့တာပဲ။

ဆိုရွယ္လစ္ ဘာေၾကာင့္ က်ဆံုး
ကမာၻမွာ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ က်ဆံုးခဲ့တာကို သံုးသပ္ ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္လွမ္း မမီေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္က်ဆံုးရျခင္းကိုေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳ မွတ္တမ္းမ်ားကို ေလ့လာရင္ မွန္မွန္ကန္ကန္ တြက္ဆလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။
ပထမဆံုး အမွားကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတ ကိုယ္တိုင္ ေၾကညာခဲ့တဲ့ "လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပန္းတိုင္မ်ား" ထဲမွာ ". . . ထို၀ါဒတြင္ ပိုင္ရွင္ရိွေသာ ပစၥည္းမ်ားကို အတင္းအဓမၼ လုယက္ ယူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ လံုး၀မပါဘဲ တုိင္းျပည္ အတြင္းရိွရိွ သမွ် ျပည္သူျပည္သား အလံုးစံုတို႔ကို ေက်ာသားရင္သား မခြဲျခားပဲ ျပည့္ဝခ်မ္းသာ ေစလိုေသာ ဝါဒသာလွ်င္ ျဖစ္ေလသည္။ လူ႔အတန္းအစား မခြဲျခားဘဲ အားလံုး ျပည္သူ လူအမ်ားတို႔ ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာမွ သာလွ်င္ ႏိုင္ငံေကာင္း ႏိုင္ငံျမတ္ဟု ဆိုထိုက္ ေပသည္"လို႔ ေဖာ္ျပထားေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ ဘယ္လို က်င့္သံုးခဲ့ၾကသလဲ။ မေ၀းလွေသးတဲ့ အတိတ္သမိုင္းက သင္ခန္းစာေတြ ေပးေနပါတယ္။
ဒုတိယ အမွားကေတာ့ ဆိုရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္ ၾကမယ္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ၾကတဲ့ လက္၀ဲသမားေတြ အားလံုး ဘိုးဘိုးေအာင္ရဲ႕ ၀လံုးေတြလို ဆတိုးႏႈန္းနဲ႔ ကြဲအက္ ခြဲထြက္ခဲ့ ၾကျခင္းပါပဲ။
အတိတ္သမိုင္း သင္ခန္းစာေတြကို ေထာက္ခ်င့္ရင္ျဖင့္ အမ်ိဳးသား စည္းလံုး ညီၫြတ္ေရး တည္ေဆာက္ႏိုင္မွသာ တစ္မ်ိဳးသား လံုး ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ၾကမည္ ဆိုတာ သံသယ ျဖစ္စရာ မလိုပါ။
ေမာင္၀ံသ