လူလတ္ပိုင္း ဒုကၡ

by Myo Tha Htet on Tuesday, December 7, 2010 at 4:55am

Mid-life crisis လူလတ္ပိုင္း ဒုကၡကို ေရးသားရာတြင္ အသက္အရြယ္ ပိုင္းျခားဆုံးျဖတ္ေရးမွာ ျပႆနာတရပ္ ျဖစ္လာပါတယ္။

မူလက Mid-life crisis ကို အသက္ ၄၀ ေက်ာ္မွ အသက္ ၅၀ အလယ္ပိုင္း အထိ ၾကားကာလမွ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ရည္ညႊန္း သုံးႏႈန္းခဲ့ပါတယ္။

အခုေတာ့ ေခတ္က ျမန္ဆန္စြာ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ေခတ္၊ သိစရာမ်ားကို အခ်ိန္တိုအတြင္း မ်ားမ်ားသိရတဲ့ ေခတ္ဆိုေတာ့ လူေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္စြမ္းရည္နဲ႔ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ အစြမ္းအစမ်ား လ်င္ျမန္စြာ က်ဆင္း ကုန္ပါတယ္။

အသက္ငယ္ငယ္ သိစရာမ်ားမ်ား အလုပ္ေတြမ်ားမ်ားနဲ႔မို႔ အအုိျမန္ျမန္ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ရဲ႕ လူငယ္တခ်ဳိ႕ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ လူႀကီးေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလို႔ ေတြးတတ္ၾကပါတယ္ (သူတို႔ေအာက္ ေလးငါးႏွစ္ပဲ ငယ္တဲ့သူေတြကို ကေလးေတြလို႔ ေခၚကုန္ပါတယ္)။

သိစရာမ်ားပုံ စိတ္ေရာ ဦးေႏွာက္ပါ အနားမေပးပုံ ဥပမာတခု ေျပာရရင္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ေန လူမ်ားဟာ ေရဒီယုိ နားေထာင္၊ ရုပ္သံ သတင္းၾကည့္၊ အင္တာနက္ သုံး၊ သတင္းစာ ဖတ္၊ စာအုပ္ ဖတ္၊ အလုပ္က စာေတြဖတ္၊ ကြန္ပ်ဴတာ သုံး၊ အိုင္ေပါ့ အိုင္ဖုန္း သုံး စသျဖင့္ တေန႔ကို မီဒီယာအသုံးျပဳမႈ အနည္းဆုံး ၁၀ နာရီမွ ၁၅ နာရီ ရွိၾကပါတယ္။

အရင္ကဆိုရင္ ဒီေလာက္မမ်ားပါ၊ အခုဆိုရင္ ဦးေႏွာက္ေရာ၊ စိတ္ႏွလုံးပါ အလြန္အကၽြံ အသုံးခ်ေနၾကတာမို႔ လူေတြ ေဒါင္းလာတာ
ပိုျမန္လာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လူလတ္ပိုင္း ဒုကၡကို အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ အရြယ္မွစၿပီး ခံစားၾကရပါေတာ့တယ္။ ေလ့လာထားတဲ့ စစ္တမ္းေတြအရလည္း အဲဒီလို ဆိုကုန္ပါတယ္။

အသက္ အစိတ္ေလာက္ကစၿပီး လူႀကီးျဖစ္ၿပီလို႔ ဆုိၾကတဲ့လူငယ္ေတြကို ဒီေနရာက အားနာေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။ အလုပ္ေစာေစာ၀င္ၿပီး စာဖတ္နာထားတဲ့ လူငယ္တခ်ဳိ႕က လူႀကီးစိတ္ေတြ ၀င္ၿပီးသကာလ သူတို႔ၾကေတာ့ လူလတ္ပိုင္း ဒုကၡသည္ အပိုင္းအျခားထဲ ဘာေၾကာင့္ မထည့္ရသလဲလို႔ ေမးလာမယ့္အေရးကို ႀကိဳတင္ ကာကြယ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

အသက္ပိုင္းျခားပါရေစဦး၊ အသက္ ၂၀ ေအာက္ကိုေတာ့ ေက်ာင္းတက္၊ ေကာလိပ္တက္ရမယ့္ အရြယ္လို႔ပဲ ထားပါစို႔ရယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း အထက္တန္းၿပီးတာနဲ႔ အလုပ္တန္း၀င္လိုက္ၾကတာမ်ဳိးလည္း ရွိပါတယ္။

ဆိုေတာ့ သူတို႔ကေတာ့ အသက္ ၁၆၊ ၁၇ မွာပဲ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ေရာက္လာၾကေတာ့ အသက္ ၂၀ ဆိုရင္ပဲ မန္ေနဂ်ာ ျဖစ္သူျဖစ္၊ အယ္ဒီတာ ျဖစ္သူျဖစ္၊ လုပ္ငန္းပိုင္ရွင္ ျဖစ္သူျဖစ္ အဲဒါမ်ဳိးေတြလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြကေတာ့ သာမန္ထက္ စြမ္းသူေတြလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ျခြင္းခ်က္ ေပးရမွာေပါ့ဗ်ာ။

အသက္ ၂၀ ကေန ၃၀ အထိကိုေတာ့ လူငယ္လို႔ ဆုိၾကပါစို႔ရယ္၊ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ စ၀င္ရမယ့္အရြယ္၊ အတက္ၾကြဆုံး၊ ခြန္အားအရွိဆုံး၊ စိတ္ဆႏၵအျပင္းထန္ဆုံး အရြယ္ေတြေပါ့။ သူတို႔က စိတ္ပါရင္ ပါသေလာက္ သင္သေလာက္တတ္၊ ခိုင္းသေလာက္လုပ္၊ ေျမွာက္စားသေလာက္ ေတာက္ၾကြားတဲ့ အရြယ္ေတြေပါ့ဗ်ာ။

ဒီေန႔ေခတ္ လုပ္ငန္းခြင္ေတြကို ၾကည့္ပါ။ ဒီလူငယ္အရြယ္ေတြက အဲဒီလုပ္ငန္းခြင္ေတြရဲ႕ အဓိက ေမာင္းႏွင္အားေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ထိန္းေက်ာင္းသူ ေကာင္းရင္ေကာင္းသလို လုပ္ငန္းေတြ အျမတ္အစြန္းေတြ အမ်ားႀကီး ရၾကပါတယ္။

အဲ… ျပႆနာက အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ကေန အသက္ ၅၀ ေအာက္ေတြမွာ အထက္က ေျပာခဲ့တဲ့ လူလတ္ပိုင္း ဒုကၡက်ေတာ့တာပါပဲ။

လူလတ္ပိုင္းေတြမွာ ခုနေျပာတဲ့ လူငယ္ေတြလို တက္ၾကြမႈက အားသိပ္မေကာင္းေတာ့ပါဘူး၊ ခြန္အားကလည္း ေယဘူယ်သေဘာေျပာရရင္ က်စျပဳလာပါၿပီ၊ စိတ္ဓာတ္ကလည္း ပ်က္စျပဳလာပါၿပီ။ ေရွ႕ေရးေနာက္ေရးေတြး ပူပန္တတ္လာပါၿပီ၊ turning point လို႔ ေခၚတဲ့ ထြက္ေပါက္ တခုခုကို ရွာလာၾကပါၿပီ။

သူတို႔မွာလည္း အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ရွိပါတယ္။ ေနာက္တက္ လူငယ္ေျခတက္ေတြလို သူတို႔မွာ တက္ၾကြမႈေတြ မရွိေတာ့တာ သူတို႔ သိၾကပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေပါက္ေတြ ထက္လည္း အခြင့္အေရးေရာ အဆင့္အတန္းပါ သာခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးကလည္း ရွိေနပါတယ္။

ဒီေတာ့ ရွိထားတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြကေန တခုခုကို ထိုးေဖာက္ထြက္ဖို႔ရယ္၊ အနာဂတ္လွဖို႔ရယ္၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ရယ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးကို သူတို႔ စဥ္းစားရပါေတာ့တယ္။

အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာကေတာ့ လူျဖစ္ေစာတဲ့အတြက္ (အသက္ခ်င္းတူတူ သူတုိ႔က အေတြ႕အႀကံဳ ပိုစုံေနတာကို ဆိုလိုပါတယ္) လူလတ္ပိုင္းဒုကၡကလည္း အေရွ႕ဘက္က လူေတြထက္ ပိုမ်ားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕မ်ားဆို အသက္ ၃၀ ေက်ာ္စမွာပဲ ႏွစ္ခါေလာက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ကြဲၿပီးေနပါၿပီ။ သူတို႔မွာ လုပ္ငန္းခြင္ ျပႆနာေတြအျပင္ လူမႈဆက္ဆံေရး ျပႆနာေတြလည္း ရွိေနတတ္ပါတယ္။

ဂ်ပန္၊ တရုတ္၊ ကိုရီးယားနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက အသက္ ၃၀၊ ၃၀ စြန္းတဲ့အထိ မိဘနဲ႔အတူေန ကေလးလို ေနခ်ိန္မွာပဲ အေနာက္ဖက္က လူေတြၾကေတာ့ ကေလးအေဖ၊ ကေလးအေမေတြ ႏွစ္ႀကိမ္ႏွစ္ခါေလာက္ ျဖစ္ၿပီး ေနေလေတာ့ လူမႈဆက္ဆံေရး ဒုကၡေတြက ပိုလို႔ေတာင္ မ်ားတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ အေနာက္ႏိုင္ငံတခ်ိဳ႕ရဲ႕ အစိုးရ လူမႈအေထာက္အပံ့ေတြက သိပ္ေကာင္းပါတယ္။

မိခင္တဦးတည္းနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ထားရတဲ့ ကေလးေတြရွိရင္ အစိုးရက အိမ္ေရာ၊ ကေလးေတြအတြက္ပါ ေထာက္ပံ့ထားတာမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ သူတို႔မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ဒုကၡေရာက္ၾကပါတယ္။ ဘာဒုကၡေတြလည္း ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ားသားပါပဲ၊

ကေလးရွိတဲ့အတြက္ ကေလးတန္းလန္း ျဖစ္ေနတတ္တယ္၊ တခါ ကေလးကိုလည္း ေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္ရပါတယ္၊ ရိုက္သလို ရိုက္၊ ပစ္ခ်င္သလို ပစ္ထားလို႔လည္း မရျပန္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ အလုပ္လည္း ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ွ
Single mother အိမ္ေထာင္မဲ့ မိခင္ျဖစ္တဲ့အတြက္ အရြယ္ကလည္း ရွိေနဦးမယ္ဆိုရင္ အေဖာ္မဲ့တာကလည္း လူလတ္ပိုင္း ဒုကၡက မေသးလွပါဘူး။ ဒီတခုတည္းလည္း မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ အလိုမက်တဲ့ စိတ္ေတြ၊ ပ်ံ႕လြင့္တဲ့ စိတ္ေတြဟာ လူငယ္ေတြနဲ႔ လားလားမွမဆိုင္ ပိုမ်ားေနတတ္ပါတယ္။ စိတ္ကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႔ စိတ္အလို မလိုက္မိဖို႔ဟာက သိပ္အေရးႀကီးလာပါတယ္။

စိတ္အလိုသာ လိုက္မိခဲ့ရင္ ဖိအားမ်ားတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ေတြမွာ ျပႆနာေတြ တက္တာ၊ ရန္ပြဲေတြ ျဖစ္ကုန္တာ၊ အလုပ္ေတြ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ အကုန္ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ကုန္တာေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ေလာကီလူသားေတြ ျဖစ္ေနဆဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လိုအင္ေတြ မ်ားသလို အတၱေတြကလည္း ရွိေနဆဲပါ။ ငါ ေျပာသလုိ မျဖစ္လို႔၊ ငါေျပာသလို မလုပ္လို႔၊ ငါျဖစ္ခ်င္တဲ့အတိုင္း မလုပ္ရလို႔ဆိုၿပီး ေပါက္ကြဲထြက္လို႔ကလည္း ေနရာတိုင္း ရႏိုင္တာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။

ဒီၾကားထဲ မိသားစုတြင္းမွာလည္း ျပႆနာေတြက ရွိေနမယ္ဆိုရင္ ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးၿပီေပါ့၊ အလုပ္မွာ အဆင္မေျပ၊ လူမႈဆက္ဆံေရးကလည္း အဆင္မေျပ၊ မိသားစုျပႆနာကပါ အဆင္မေျပနဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီလို အဆင္မေျပမႈေတြ မ်ားလာရင္ ရူးေတာင္ သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကို ေဖာက္ထြက္တဲ့ နည္းလမ္းေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ နည္းနည္းပါးတဲ့ လူေတြက ေပးလည္း ေပးၾကပါတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ အစားအေသာက္ေလးေတြ ကိုယ္စားခ်င္ရာ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္တာ၊ ၀ိုင္းဖြဲ႕ၾကတာ၊ ေဆးလိပ္ အရက္ မူးယစ္ေဆး သုံးစြဲၾကတာ၊ မိန္းမ ေယာက်္ား လိင္တူခ်စ္သူ ထားၾကတာ အစုံေပါ့ေလ… လုပ္လာၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြကလည္း အၿမဲ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ေပးတာ မဟုတ္ျပန္ပါဘူး၊ အခိုက္အတန္႔တခုအထိပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ မဆင္မျခင္လုပ္မိရင္ က်န္းမာေရးထိခိုက္တာအျပင္ ေငြေရးေၾကးေရးလည္း ကုန္က်မႈလည္း မ်ားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

စာဖတ္တာ၊ ခရီးထြက္တာေတြလည္း လုပ္တတ္ၾကပါတယ္၊ ကဇာတ္ပြဲ ဒါမွမဟုတ္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာ၊ ေဘာလုံးပြဲၾကည့္တာ၊ သီခ်င္းနားေထာင္တာေတြလည္း လုပ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ လုပ္ၾကတာပါပဲ။

အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ ေဆာင္ရြက္တာ၊ ၀ါသနာတူသူေတြနဲ႔ လုပ္ငန္းတခုကို ပူးတြဲေဆာင္ရြက္ၾကတာေတြကလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ကိုယ္ခံစားေနရတာေတြကို အျပန္အလွန္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆို ေ၀မွ်ခံစားၾကတာ၊ က်န္းမာေရးလိုက္စားတဲ့ အုပ္စုေတြေလး ထူေထာင္ လႈႈပ္ရွားကစားၾကာတာမ်ဳိး လည္း လုပ္လို႔ရပါတယ္။

အေကာင္းဆုံးကေတာ့ သမာဓိ အားေကာင္းေအာင္ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္မႈရေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္ၾကပါတယ္။ စိတ္တည္ၿငိမ္တဲ့အခါ လုပ္ရကိုင္ရတာေတြ ေပါ့ပါးၿပီး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မွန္ကန္တာကို ေတြ႕ရပါမယ္။ သမာဓိရွိတဲ့သူဟာ စိတ္ပင္ပန္း ကိုယ္ပင္ပန္းလည္း သိပ္မျဖစ္ဘဲ နာရီေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကိုလည္း အသုံးျပဳၿပီး အလုပ္လုပ္ႏိုင္တာကို ေလ့လာေတြ႕ရွိရပါတယ္။

လူလတ္ပိုင္း ဒုကၡမွာ အဆိုးရြားဆုံးက စိတ္ပ်ံ႕လြင့္တာပါပဲ၊ စိတ္ေတြက ဂဏွာမၿငိမ္ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ မိန္းမ၊ ေယာက်္ားပဲ အေျပးအလႊား ယူရေတာ့ မလိုလို ဒါမွမဟုတ္ ရွိၿပီးျဖစ္ေနရင္လည္း ဒီေယာက်္ား၊ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြကို ပစ္ၿပီး တေနရာရာကို လြတ္ရာကၽြတ္ရာ ေျပးရမလိုလို၊ စိတ္ကုိယ္ႏွစ္ပါးလုံး ပင္ပန္းေနရတဲ့ အလုပ္ကပဲ ခ်က္ခ်င္းထြက္လိုက္ရမလိုလို ဒါမွမဟုတ္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကိုပဲ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္း ထုတ္ေဖာ္ ေျပာခ်လိုက္ရမလိုလို ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

အမ်ဳိးသမီးေတြဆိုလည္း ေလးငါးဆယ္ႏွစ္ေပါင္းသင္းလာတဲ့ ေယာက်္ားကို အထင္မႀကီးေတာ့တာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္၊ စိတ္ကုန္ခမ္းသြားတဲ့ သေဘာမ်ဳိးေပါ့၊ လိင္စိတ္တခုတည္းကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အေထြေထြ မေက်နပ္မႈႀကီးေပါ့ေလ။ အပ်ဳိႀကီး၊ လူပ်ဳိႀကီးေတြကလည္း ပ်ာယာခတ္စ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။

ဒါေတြကို ကုစားႏိုင္တဲ့နည္းကေတာ့…

၁။ ကိုယ္ဘာျဖစ္ေနသလဲဆုိတာကို သိေအာင္လုပ္ဖို႔

၂။ ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲဆိုတာကို သိေအာင္လုပ္ဖို႔

၃။ ဘာလုပ္သင့္သလဲဆုိတာကို နည္းလမ္းရွာဖို႔

၄။ သမာဓိအားေကာင္းေအာင္ တနည္း စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ ထားႏိုင္ဖို႔ စဦး ႀကိဳးစားဖို႔ (အလုပ္တခုခုကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လုပ္ဖို႔ပါပဲ)

၅။ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ကေန အသက္ ၅၀ ေအာက္ ဘယ္သူမဆို ႀကံဳေတြ႕ႏိုင္တဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြမို႔ ငါခ်ည္း မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ ေယာနိေသာ မနသိကာရ ဆိုတဲ့ သင့္တင့္တဲ့ ႏွလုံးသြင္းျခင္းမ်ဳိးနဲ႔သာ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ပါေၾကာင္းကို ေရးသားလိုက္ရပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၆ ရက္။ ည ၁၀ နာရီခြဲ။

www.septembermyo.wordpress.com မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။