ေက်ာင္းတက္တဲ့အရြယ္ ေစ်းေရာင္းမယ္
|
4:56 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
ပင္လယ္ကိုျဖတ္ျပီး
တိုက္ခတ္လာတဲ့ေလျပင္ညွင္းက ကၽြန္မစိတ္ေတြကို လန္းဆန္းေစပါတယ္ ။
စိုစြတ္စြတ္သဲေျမေပၚမွာ ေျခဗလာနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ရျခင္းကလည္း
လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ ခံစားမွုကို ျဖစ္ေစပါတယ္ ။ တိမ္ေတြၾကားမွ ခပ္က်ဲက်ဲ
က်ေနတဲ့ေနေ၇ာင္ကလည္း ေႏြးေထြးမွုကို ေပးပါေသးတယ္ ။ ကမ္းစပ္ကို
အရွိန္အဟုန္နဲ႕ ေျပးတိုက္လာတဲ့ ပင္လယ္လွိုင္လံုးေလးေတြရဲ႕ အသံကလည္း
သဘာ၀ရဲ႕ဆည္းခ်က္ေတြလိုပါပဲ ။ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ ရာသီဥုတုအေနထား သဟာဇာတက်စြာ
မွ်တျပီး အနားယူလို႕ေကာင္းတဲ့ေနရာေလးကေတာ့ ေခ်ာင္းသာကမး္ေျခမွာပါပဲ ။
ျမိဳ႕ျပရဲ႕ မြန္းၾကပ္လွတဲ့ ဘ၀ေတြထဲ ခဏတာထြက္ေျပးပုန္းေရွာင္ရင္း ဒီလိုေနရာေလးမွာ အပန္းေျဖအနားယူရတာ ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ ေန႕ရက္ေတြပါပဲ ။ ေနစဥ္ေန ့တိုင္း ၊ မီးခိုးေတြ ၊ ဖုန္မွုေတြ ၊ ၾကပ္သိပ္လွတဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြ ၊ အေရာင္စံုလူစံုၾကားထဲ လွုပ္ရွားရုန္းကန္ေနရတဲ့ ဘ၀မို႕ တစ္ခါတစ္ေလ ေသာကမရွိေလွ်ာက္သြားေနရတဲ့ ယခုလိုေနရက္မ်ိဳးကို ေတာင့္တမိျပန္တယ္ေလ … ။ ရန္ကုန္တြင္ ေျခဗလာျဖင့္လမ္းမေလွ်ာက္ဖူးေပမယ့္ ကမ္းေျခေရာက္တံုး အလုပ္ေတြလည္း ျပီးလို႕ … သဘာ၀ရဲ႕ အသာကို အျပည့္၀ခံစားမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ ေရစပ္စပ္စိုေနတဲ့ သဲေျမျပင္ေပၚကို ဖိနပ္မပါပဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိတယ္ ။ ထိုစဥ္ ဘယ္က ဘယ္လို ထြက္လာမွန္းမသိတဲ့ ကေလးတစ္သိုက္ ေရပံုးေလးမ်ား ကိုယ္စီျဖင့္ "အစ္မ ကဏန္းလႊတ္မလား ၊ ဂံုးလႊတ္မလား " ဟုဆိုကာ အနားသို႕ ေရာက္လာၾကသည္ ။ ဗုေဒါၵတမိရေအာင္ … မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ၾကားရေသာစကားေၾကာင့္ ကၽြန္မ နားမလည္သလိုလို မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ သူတို႕ကို ျပဴးၾကည့္ေနမိတယ္ ။
သူတို႕ ေျပာသလိုပဲ ကဏန္းေလးေတြ အရြယ္စံု ဆိုဒ္စံု ပံုးေလးအတြင္းမွာ ေယာက္ယက္ခတ္ေနေတာ့တယ္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခလိုေနရာမ်ိဳးမွာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ကဏန္းလႊတ္ခိုင္းတယ္ဆိုတာ အ ထူးဆန္းေပါ့ ။ ေရထဲက ကဏန္း ျပန္ဖမ္းျပီး ျပန္လႊတ္ ဒါနဲ႕ပဲ သံသယာလည္ေနတယ္မဟုတ္လားလို႕ ေမးမိေတာ့ ။ ကဏန္းေတြက ေရငန္မွာ မေနဘူးဆိုပဲ ။ လႊတ္လိုက္တာနဲ႕ ေရထဲ ဆင္းေျပးျပီး ေရငန္ကေန ေရနက္ပိုင္းေရာက္မွ ေရခ်ိဳဘက္ထြက္ေျပးတယ္တဲ့ေလ … ။
မယံုလို႕ တေကာင္ေလာက္စမ္းလႊတ္လိုက္ေတာ့ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေအာက္ကို တိုးေလွ်ာျပီးေျပးဆင္းတာေတြ႕တယ္ …. ခဏအၾကာမွာ လံုး၀ကိုေပ်ာက္သြားပါေတာ့တယ္ … ။ ကမ္းေျခမွာေနတဲ့ ကဏန္းေတြက ေရငန္ သဲကဏန္းေလးေတြျဖစ္ျပီး စားလို႕ရတဲ့ အရြယ္မရွိတာကိုလည္း ကေလးေတြဆီက ဗဟုသုတအေနနဲ႕ၾကားခဲ့ရပါေသးတယ္ ။ စပ္စပ္စုစုကၽြန္မက ဒီကဏန္းေတြလႊတ္မယ့္လူမရွိလွ်င္ ဘာျဖစ္မလဲေမးၾကည့္ေတာ့ ဟင္းအိုးထဲေရာက္မွာေပါ့လို႕လည္း ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႕ ေျပာၾကပါေသးတယ္ ။ ကေလးေတြရဲ့ ပံုပန္းသြင္းျပင္က ႏြမ္းလ်ေနေပမယ့္ သူတို႕ အျပံုးေလးေတြက ၀င္းလက္ေနပါတယ္ ။ အ၀တ္စား အဆင္ယင္အရသာ ႏြမ္းပါးခ်င္ႏြမ္းပါးမယ္ ၊ စာရိတၱပိုင္းမွာ မႏြမး္ပါးဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုေတာ့ သူတို႕နဲ႕ စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ေျပာစဥ္အတြင္း ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းခံစားမိပါတယ္ ။ ကဏန္းေလးေတြတစ္ေန႕ ဘယ္ေလာက္ဖိုးေရာင္းရသလဲေမးေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေထာင္ဖိုးေလာက္သာ ပွ်မ္းမွ်ေရာင္းရပါသတဲ့ ။ ခရီးသြားတဲ့ရာသီေလာက္သာ ေရာင္းအားေကာင္းေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္ ။ ကဏန္းတစ္ေကာင္ကို တစ္ရာက်ပ္ႏွုန္းနဲ႕ေရာင္းျပီး အေရာင္းထိုင္းတဲ့ေန႕ေတြမွာ အိမ္စရိတ္ရေအာင္ တစ္ေကာင္ ငါးဆယ္က်ပ္နဲ႕ေရာင္းပါတယ္ ။ ဒါ့ျပင္ ဂံုးေလးေတြကိုလည္း တစ္လံုးတစ္ေထာင္နဲ႕ ဇီ၀ိတဒါန လုပ္ႏိုင္ပါေသးသတဲ့ေလ … ။ ကေလးေတြဆီက ဂံုးနဲ႕ ကဏန္းအားလံုးလႊြတ္ျပီးေတာ့ ရွင္းေပးလိုက္ရတာ သံုးေထာင့္ငါးရာေလာက္ပဲမုိ႕ ဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လား လႊတ္လိုက္တာေတြက အမ်ားၾကီးလို႕ ေမးတဲ့အခါ ။ သူတို႕ သခ်ာၤတြက္တက္ပါတယ္တဲ့ ကဏန္းလႊတ္ေနကတည္းက အေကာင္ေရ ေရတြက္ခဲ့တာပါတဲ့ေလ ။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက အေကာင္ေသးေလးေတြကိုပါ အစစ္အေနနဲ႕ ထည့္ေပးတာေၾကာင့္ အမ်ားၾကီးျဖစ္ေနတာလို႕ ထင္ေနတာပါလို႕ ျပန္ေခ်ပေျပာဆိုပါေသးတယ္ ။
အရြယ္နဲ႕မလိုက္ေအာင္ပဲ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာလြန္းတဲ့ ကေလးေတြအေၾကာင္း စပ္စုခ်င္စိတ္ျဖစ္မိျပန္ေတာ့ သူတို႕ေလးေတြရဲ႕ ဘ၀တစိတ္တပိုင္းကိုလည္း သိခြင့္ရခဲ့ပါေသးတယ္ ။ ကေလးေတြထဲက အမ်ားစုက ေက်ာင္းမေနေတာ့ပါဘူး အလြန္ဆံုးေလးတန္း ၊ ငါးတန္းေလာက္မွာပဲ ေက်ာင္းထြက္ကာ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ၾကံဳရာက်ပန္းလုပ္ေရာင္းျပီးရွာေကၽြးေနၾကတာပါ ။ ကဏန္းေရာင္းတဲ့ ကေလးေတြအသက္ကိုေမးၾကည့္ေတာ့ အငယ္ဆံုး ငါးႏွစ္မျပည့္တျပည့္ေလးေတာင္ ပါပါေသးတယ္ ။ သားေလးနာမည္ဘယ္သူလဲလို႕ေမးေတာ့ …. စကားေတာင္ လံုးေစ့ပတ္ေစ့မေျပာတတ္ေသးတာေတြ႕ရတယ္ ။
ကၽြန္မျမင္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္ ။ ဒီအရြယ္ေလးေတြဟာ စာသင္ခန္းထဲမွာ ရွိေနရမယ့္အရြယ္ေလးေတြပါ ။ မိဘ အစဥ္ဆက္ ေလွ်ာက္လာတဲ့ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ေသစာရွင္စာေလာက္သာ သင္ခြင့္ရျပီး ေစ်းသည္ဘ၀ ၊ က်ပန္းလုပ္စားရတဲ့ ဘ၀ကိုေရာက္ကုန္ၾကပါတယ္ ။ မိဘေတြရဲ႕ အေထာက္ပံ့ သြန္သင္မွုကို မရခဲ့ေပမယ့္ အလုပ္ကေပးတဲ့အေတြ႕ၾကံဳေၾကာင့္ တတ္ေျမာက္ခဲ့တာကေတာ့ ေပါငး္သင္းဆက္ဆံေရးပါပဲ ။ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အက်ီ ၤေလးေတြနဲ႕ ကေလးေတြႏွုတ္ဖ်ားက ထြက္တဲ့စကား ဘယ္လိုမွ ဒီေလာက္ေျပာတတ္လိမ့္မယ္လို႕ ကၽြန္မေတြးမထားခဲ့မိပါဘူး ။ အသက္ရြယ္မ်ိဳးစံုနဲ႕ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္ေအာင္ စကားေျပာဆိုႏိုင္တာကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္ ။ မရွိခိုးႏိုးဆိုတဲ့စကားပံုမ်ိဳးရွိခဲ့ေပမယ့္ … ဒီကေလးေတြကေတာ့ ကုိယ္က်င့္တရားမပ်က္ျပားပဲ အလုပ္လုပ္မွ ပိုက္ဆံရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ ကိုယ္စီရွိေနခဲ့တာကိုလည္း ေလးစားစရာေတြ႕ျမင့္ခဲ့ရပါတယ္ … ။ ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ေရး ခဏ၀င္ေတြးၾကည့္ျပန္ေတာ့ စိတ္မသက္မသာျဖစ္မိခဲ့တယ္ ။ တစ္သက္လံုး ေသာင္ျပင္မွာပဲ ေစ်းသည္ဘ၀နဲ႕ ေနေတာ့မတဲ့လား … ။ ေက်ာင္းမတတ္ခ်င္ဘူးလားေမးျပန္ေတာ့ … ေက်ာင္းတက္လွ်င္ ပိုက္ဆံကုန္မွာေပါ့တဲ့ ။ အေမနဲ႕ အေဖမွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူးတဲ့ေလ ။
ကေလးေတြကေတာ့ သူတို႕ ဘ၀ကို သူတို႕ ေနေပ်ာ္ေနၾကေပမယ့္ ျမင္ရတဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ မ်က္ရဲ၀ဲမိတယ္ ။ သူတို႕နဲ႕ ယွဥ္ေတာ့မွ ငါေတာင္ဒီေလာက္ အသံုးက်ခဲ့ဖူးလားဆိုတာမ်ိဳး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ေမးမိတယ္ ။ မိဘေတြကိုယ္တိုင္ကလည္း ဒီလိုဘ၀ကေနအိမ္ေထာင္က်ျပီး ႏွုတ္ခမ္းပဲ့ျခင္း မီးမွုတ္ရာက ကေလးေတြေျမစာပင္ျဖစ္ၾကရတယ္ ။ တာ၀န္ယူမွုဆိုတာမ်ိဳး ၊ မိဘ၀တၱရားဆိုတာမ်ိဳး နားလည္ခဲ့ဟန္မတူဘူး ။ ေမြးျပီး တာ၀န္ေက်တယ္ထင္ကာ ၾကံဳရာဘ၀ရွာစားေစခဲ့တာ သူတို႕ေလးေတြအစား အငွားေဒါသျဖစ္မိခဲ့တယ္ ။ ကေလးေတြကေတာ့ မိဘကို အျပစ္တင္တဲ့ စိတ္လံုး၀မရွိၾကပံုပါပဲ … ။ ကိုယ့္ဘ၀နဲ႕ကိုယ္လို႕ ခံယူထားၾကပံုပါ ။
အခမဲ့ပညာေရးေတြ လုပ္ေပးေနတဲ့ၾကားက ေက်ာင္းမေနႏိုင္ေသးတဲ့ ကေလးေတြရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ တကယ္လက္ေတြ႕ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတယ္ ။ အခမဲ့စာသင္ၾကားႏိုင္ပါလွ်က္ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ထက္ စား၀တ္ေနေရးစရိတ္ရွာရတဲ့ ကေလးေတြ အရြယ္နဲ႕မလိုက္ေအာင္ သူတို႕ဘ၀ၾကမ္းတမ္းၾကရွာတယ္ ။ ငါးႏွစ္ဆိုတဲ့အရြယ္ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြၾကားထဲ တီတီတာတာခၽြဲျပီး လိုခ်င္သမွ် လက္ညွိဳးထိုး၀ယ္ခိုင္းတတ္တဲ့ ျမို႕ကကေလးေတြကေတာ့ ဒီလိုအေတြ႕ၾကံဳမ်ိဳး ရွိမွာမဟုတ္ဘူးေလ ။ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးပြင့္ကတည္းက ၀မ္းစာအတြက္ရွာေဖြရတဲ့ သူတို႕ဘ၀ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာနဲ႕ ဘာမ်ားလုပ္ေပးႏိုင္ပါလိမ့္လို႕ ေတြးမိျပန္ေတာ့ ဘာမွ လုပ္ေပးႏိုင္တာမရွိဘူးေလ ။ ေက်ာင္းတက္ခ်င္လားေမးျပီး ေက်ာင္းထားေပးဦးေတာ့ မေနခ်င္ပါဘူး တဲ့ …. ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ကာလ ပိုက္ဆံရွာမရတာေၾကာင့္ပါတဲ့ေလ ။ ဒါမွမဟုတ္ဘာအလုပ္လုပ္ခ်င္သလဲဆိုေတာ့လည္း ေရေရရာရာမရွိပါဘူး ။ပိုက္ဆံရမယ့္အလုပ္ ရိုးရိုးသားသားဆို ဘာမဆိုလုပ္ပါမယ္တဲ့ … ။သူမ်ားပစၥည္းေတာ့ ခိုး၀ွက္လိမ္မစားပါဘူးတဲ့ေလ ။ ေရရွည္အလုပ္ျမဲဖို႕အတြက္ပါတဲ့ ..။ ျမို႕ကကေလးေတြကေတာ့ သားသားၾကီးလွ်င္ ဘာလုပ္မလဲေမးတိုင္း စစ္ဗိုလ္ၾကီးလုပ္မယ္ ၊ ဆရာ၀န္ၾကီးလုပ္မယ္ ၊ အင္ဂ်င္နီယာၾကီးလုပ္မယ္ စသျဖင့္ (တကယ္ျဖစ္ခ်င္ခ်င္ မျဖစ္ခ်င္ခ်င္) ေျပာတတ္ၾကတယ္ ။ အဲ့ဒီကေလးေတြက မိမိဘ၀ကို မိမိကိုယ္တိုင္ေတာင္ အခ်ိဳးခ်ဖို႕ ေတြးမၾကည့္တတ္သူေလးေတြပါ … ။ မိဘရင္ခြင္မွာ မိမိကိုယ္ကို ကေလးလို႕ ခံယူရင္း ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြေပါ့ ။
ကေလးေတြရဲ႕ လူေနမွုစရိုက္နဲ႕ ေပါက္ဖြားရာ ေဒသကြာျခားတာေၾကာင့္ အသက္ခ်င္းတူတာေတာင္ ေတြးေတာပံုေလးေတြျခားနားေနတယ္ … ။ ေက်ာင္းလည္း မတတ္ခ်င္ ၊ စာသင္တာကို ၀န္ထုတ္၀န္ပိုးလို သေဘာထားတဲ့ကေလးေတြၾကား ကူညီႏိုင္တာ ဘာမွမရွိတာမို႕ … ပါလာတဲ့ မုန္႕ေကၽြး ၊ မုန္႕ဖိုးေပးျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္ … ။ ေပ်ာ္ရႊင္ခုန္ေပါက္ျပီး ျပန္ထြက္သြားတဲ့ သူတို႕ေက်ာျပင္ေတြကိုၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းသာခ်မိပါေတာ့တယ္ .. ။ ။
( http://mandalaygazette.com/87653/society-lifestyle မွာပံုေတြ ပိုမ်ားမ်ားတင္ေပးထားပါတယ္ ။ )
ျမိဳ႕ျပရဲ႕ မြန္းၾကပ္လွတဲ့ ဘ၀ေတြထဲ ခဏတာထြက္ေျပးပုန္းေရွာင္ရင္း ဒီလိုေနရာေလးမွာ အပန္းေျဖအနားယူရတာ ၾကံဳေတာင့္ၾကံဳခဲ ေန႕ရက္ေတြပါပဲ ။ ေနစဥ္ေန ့တိုင္း ၊ မီးခိုးေတြ ၊ ဖုန္မွုေတြ ၊ ၾကပ္သိပ္လွတဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြ ၊ အေရာင္စံုလူစံုၾကားထဲ လွုပ္ရွားရုန္းကန္ေနရတဲ့ ဘ၀မို႕ တစ္ခါတစ္ေလ ေသာကမရွိေလွ်ာက္သြားေနရတဲ့ ယခုလိုေနရက္မ်ိဳးကို ေတာင့္တမိျပန္တယ္ေလ … ။ ရန္ကုန္တြင္ ေျခဗလာျဖင့္လမ္းမေလွ်ာက္ဖူးေပမယ့္ ကမ္းေျခေရာက္တံုး အလုပ္ေတြလည္း ျပီးလို႕ … သဘာ၀ရဲ႕ အသာကို အျပည့္၀ခံစားမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ ေရစပ္စပ္စိုေနတဲ့ သဲေျမျပင္ေပၚကို ဖိနပ္မပါပဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိတယ္ ။ ထိုစဥ္ ဘယ္က ဘယ္လို ထြက္လာမွန္းမသိတဲ့ ကေလးတစ္သိုက္ ေရပံုးေလးမ်ား ကိုယ္စီျဖင့္ "အစ္မ ကဏန္းလႊတ္မလား ၊ ဂံုးလႊတ္မလား " ဟုဆိုကာ အနားသို႕ ေရာက္လာၾကသည္ ။ ဗုေဒါၵတမိရေအာင္ … မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ၾကားရေသာစကားေၾကာင့္ ကၽြန္မ နားမလည္သလိုလို မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ သူတို႕ကို ျပဴးၾကည့္ေနမိတယ္ ။
သူတို႕ ေျပာသလိုပဲ ကဏန္းေလးေတြ အရြယ္စံု ဆိုဒ္စံု ပံုးေလးအတြင္းမွာ ေယာက္ယက္ခတ္ေနေတာ့တယ္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခလိုေနရာမ်ိဳးမွာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ကဏန္းလႊတ္ခိုင္းတယ္ဆိုတာ အ ထူးဆန္းေပါ့ ။ ေရထဲက ကဏန္း ျပန္ဖမ္းျပီး ျပန္လႊတ္ ဒါနဲ႕ပဲ သံသယာလည္ေနတယ္မဟုတ္လားလို႕ ေမးမိေတာ့ ။ ကဏန္းေတြက ေရငန္မွာ မေနဘူးဆိုပဲ ။ လႊတ္လိုက္တာနဲ႕ ေရထဲ ဆင္းေျပးျပီး ေရငန္ကေန ေရနက္ပိုင္းေရာက္မွ ေရခ်ိဳဘက္ထြက္ေျပးတယ္တဲ့ေလ … ။
မယံုလို႕ တေကာင္ေလာက္စမ္းလႊတ္လိုက္ေတာ့ ေရမ်က္ႏွာျပင္ေအာက္ကို တိုးေလွ်ာျပီးေျပးဆင္းတာေတြ႕တယ္ …. ခဏအၾကာမွာ လံုး၀ကိုေပ်ာက္သြားပါေတာ့တယ္ … ။ ကမ္းေျခမွာေနတဲ့ ကဏန္းေတြက ေရငန္ သဲကဏန္းေလးေတြျဖစ္ျပီး စားလို႕ရတဲ့ အရြယ္မရွိတာကိုလည္း ကေလးေတြဆီက ဗဟုသုတအေနနဲ႕ၾကားခဲ့ရပါေသးတယ္ ။ စပ္စပ္စုစုကၽြန္မက ဒီကဏန္းေတြလႊတ္မယ့္လူမရွိလွ်င္ ဘာျဖစ္မလဲေမးၾကည့္ေတာ့ ဟင္းအိုးထဲေရာက္မွာေပါ့လို႕လည္း ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႕ ေျပာၾကပါေသးတယ္ ။ ကေလးေတြရဲ့ ပံုပန္းသြင္းျပင္က ႏြမ္းလ်ေနေပမယ့္ သူတို႕ အျပံုးေလးေတြက ၀င္းလက္ေနပါတယ္ ။ အ၀တ္စား အဆင္ယင္အရသာ ႏြမ္းပါးခ်င္ႏြမ္းပါးမယ္ ၊ စာရိတၱပိုင္းမွာ မႏြမး္ပါးဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုေတာ့ သူတို႕နဲ႕ စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ေျပာစဥ္အတြင္း ကၽြန္မေကာင္းေကာင္းခံစားမိပါတယ္ ။ ကဏန္းေလးေတြတစ္ေန႕ ဘယ္ေလာက္ဖိုးေရာင္းရသလဲေမးေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေထာင္ဖိုးေလာက္သာ ပွ်မ္းမွ်ေရာင္းရပါသတဲ့ ။ ခရီးသြားတဲ့ရာသီေလာက္သာ ေရာင္းအားေကာင္းေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္ ။ ကဏန္းတစ္ေကာင္ကို တစ္ရာက်ပ္ႏွုန္းနဲ႕ေရာင္းျပီး အေရာင္းထိုင္းတဲ့ေန႕ေတြမွာ အိမ္စရိတ္ရေအာင္ တစ္ေကာင္ ငါးဆယ္က်ပ္နဲ႕ေရာင္းပါတယ္ ။ ဒါ့ျပင္ ဂံုးေလးေတြကိုလည္း တစ္လံုးတစ္ေထာင္နဲ႕ ဇီ၀ိတဒါန လုပ္ႏိုင္ပါေသးသတဲ့ေလ … ။ ကေလးေတြဆီက ဂံုးနဲ႕ ကဏန္းအားလံုးလႊြတ္ျပီးေတာ့ ရွင္းေပးလိုက္ရတာ သံုးေထာင့္ငါးရာေလာက္ပဲမုိ႕ ဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လား လႊတ္လိုက္တာေတြက အမ်ားၾကီးလို႕ ေမးတဲ့အခါ ။ သူတို႕ သခ်ာၤတြက္တက္ပါတယ္တဲ့ ကဏန္းလႊတ္ေနကတည္းက အေကာင္ေရ ေရတြက္ခဲ့တာပါတဲ့ေလ ။ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက အေကာင္ေသးေလးေတြကိုပါ အစစ္အေနနဲ႕ ထည့္ေပးတာေၾကာင့္ အမ်ားၾကီးျဖစ္ေနတာလို႕ ထင္ေနတာပါလို႕ ျပန္ေခ်ပေျပာဆိုပါေသးတယ္ ။
အရြယ္နဲ႕မလိုက္ေအာင္ပဲ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာလြန္းတဲ့ ကေလးေတြအေၾကာင္း စပ္စုခ်င္စိတ္ျဖစ္မိျပန္ေတာ့ သူတို႕ေလးေတြရဲ႕ ဘ၀တစိတ္တပိုင္းကိုလည္း သိခြင့္ရခဲ့ပါေသးတယ္ ။ ကေလးေတြထဲက အမ်ားစုက ေက်ာင္းမေနေတာ့ပါဘူး အလြန္ဆံုးေလးတန္း ၊ ငါးတန္းေလာက္မွာပဲ ေက်ာင္းထြက္ကာ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ၾကံဳရာက်ပန္းလုပ္ေရာင္းျပီးရွာေကၽြးေနၾကတာပါ ။ ကဏန္းေရာင္းတဲ့ ကေလးေတြအသက္ကိုေမးၾကည့္ေတာ့ အငယ္ဆံုး ငါးႏွစ္မျပည့္တျပည့္ေလးေတာင္ ပါပါေသးတယ္ ။ သားေလးနာမည္ဘယ္သူလဲလို႕ေမးေတာ့ …. စကားေတာင္ လံုးေစ့ပတ္ေစ့မေျပာတတ္ေသးတာေတြ႕ရတယ္ ။
ကၽြန္မျမင္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္ ။ ဒီအရြယ္ေလးေတြဟာ စာသင္ခန္းထဲမွာ ရွိေနရမယ့္အရြယ္ေလးေတြပါ ။ မိဘ အစဥ္ဆက္ ေလွ်ာက္လာတဲ့ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ေသစာရွင္စာေလာက္သာ သင္ခြင့္ရျပီး ေစ်းသည္ဘ၀ ၊ က်ပန္းလုပ္စားရတဲ့ ဘ၀ကိုေရာက္ကုန္ၾကပါတယ္ ။ မိဘေတြရဲ႕ အေထာက္ပံ့ သြန္သင္မွုကို မရခဲ့ေပမယ့္ အလုပ္ကေပးတဲ့အေတြ႕ၾကံဳေၾကာင့္ တတ္ေျမာက္ခဲ့တာကေတာ့ ေပါငး္သင္းဆက္ဆံေရးပါပဲ ။ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အက်ီ ၤေလးေတြနဲ႕ ကေလးေတြႏွုတ္ဖ်ားက ထြက္တဲ့စကား ဘယ္လိုမွ ဒီေလာက္ေျပာတတ္လိမ့္မယ္လို႕ ကၽြန္မေတြးမထားခဲ့မိပါဘူး ။ အသက္ရြယ္မ်ိဳးစံုနဲ႕ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္ေအာင္ စကားေျပာဆိုႏိုင္တာကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္ ။ မရွိခိုးႏိုးဆိုတဲ့စကားပံုမ်ိဳးရွိခဲ့ေပမယ့္ … ဒီကေလးေတြကေတာ့ ကုိယ္က်င့္တရားမပ်က္ျပားပဲ အလုပ္လုပ္မွ ပိုက္ဆံရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ ကိုယ္စီရွိေနခဲ့တာကိုလည္း ေလးစားစရာေတြ႕ျမင့္ခဲ့ရပါတယ္ … ။ ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္ေရး ခဏ၀င္ေတြးၾကည့္ျပန္ေတာ့ စိတ္မသက္မသာျဖစ္မိခဲ့တယ္ ။ တစ္သက္လံုး ေသာင္ျပင္မွာပဲ ေစ်းသည္ဘ၀နဲ႕ ေနေတာ့မတဲ့လား … ။ ေက်ာင္းမတတ္ခ်င္ဘူးလားေမးျပန္ေတာ့ … ေက်ာင္းတက္လွ်င္ ပိုက္ဆံကုန္မွာေပါ့တဲ့ ။ အေမနဲ႕ အေဖမွာ ပိုက္ဆံမရွိဘူးတဲ့ေလ ။
ကေလးေတြကေတာ့ သူတို႕ ဘ၀ကို သူတို႕ ေနေပ်ာ္ေနၾကေပမယ့္ ျမင္ရတဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ မ်က္ရဲ၀ဲမိတယ္ ။ သူတို႕နဲ႕ ယွဥ္ေတာ့မွ ငါေတာင္ဒီေလာက္ အသံုးက်ခဲ့ဖူးလားဆိုတာမ်ိဳး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ေမးမိတယ္ ။ မိဘေတြကိုယ္တိုင္ကလည္း ဒီလိုဘ၀ကေနအိမ္ေထာင္က်ျပီး ႏွုတ္ခမ္းပဲ့ျခင္း မီးမွုတ္ရာက ကေလးေတြေျမစာပင္ျဖစ္ၾကရတယ္ ။ တာ၀န္ယူမွုဆိုတာမ်ိဳး ၊ မိဘ၀တၱရားဆိုတာမ်ိဳး နားလည္ခဲ့ဟန္မတူဘူး ။ ေမြးျပီး တာ၀န္ေက်တယ္ထင္ကာ ၾကံဳရာဘ၀ရွာစားေစခဲ့တာ သူတို႕ေလးေတြအစား အငွားေဒါသျဖစ္မိခဲ့တယ္ ။ ကေလးေတြကေတာ့ မိဘကို အျပစ္တင္တဲ့ စိတ္လံုး၀မရွိၾကပံုပါပဲ … ။ ကိုယ့္ဘ၀နဲ႕ကိုယ္လို႕ ခံယူထားၾကပံုပါ ။
အခမဲ့ပညာေရးေတြ လုပ္ေပးေနတဲ့ၾကားက ေက်ာင္းမေနႏိုင္ေသးတဲ့ ကေလးေတြရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ တကယ္လက္ေတြ႕ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတယ္ ။ အခမဲ့စာသင္ၾကားႏိုင္ပါလွ်က္ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ထက္ စား၀တ္ေနေရးစရိတ္ရွာရတဲ့ ကေလးေတြ အရြယ္နဲ႕မလိုက္ေအာင္ သူတို႕ဘ၀ၾကမ္းတမ္းၾကရွာတယ္ ။ ငါးႏွစ္ဆိုတဲ့အရြယ္ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြၾကားထဲ တီတီတာတာခၽြဲျပီး လိုခ်င္သမွ် လက္ညွိဳးထိုး၀ယ္ခိုင္းတတ္တဲ့ ျမို႕ကကေလးေတြကေတာ့ ဒီလိုအေတြ႕ၾကံဳမ်ိဳး ရွိမွာမဟုတ္ဘူးေလ ။ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးပြင့္ကတည္းက ၀မ္းစာအတြက္ရွာေဖြရတဲ့ သူတို႕ဘ၀ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာနဲ႕ ဘာမ်ားလုပ္ေပးႏိုင္ပါလိမ့္လို႕ ေတြးမိျပန္ေတာ့ ဘာမွ လုပ္ေပးႏိုင္တာမရွိဘူးေလ ။ ေက်ာင္းတက္ခ်င္လားေမးျပီး ေက်ာင္းထားေပးဦးေတာ့ မေနခ်င္ပါဘူး တဲ့ …. ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ကာလ ပိုက္ဆံရွာမရတာေၾကာင့္ပါတဲ့ေလ ။ ဒါမွမဟုတ္ဘာအလုပ္လုပ္ခ်င္သလဲဆိုေတာ့လည္း ေရေရရာရာမရွိပါဘူး ။ပိုက္ဆံရမယ့္အလုပ္ ရိုးရိုးသားသားဆို ဘာမဆိုလုပ္ပါမယ္တဲ့ … ။သူမ်ားပစၥည္းေတာ့ ခိုး၀ွက္လိမ္မစားပါဘူးတဲ့ေလ ။ ေရရွည္အလုပ္ျမဲဖို႕အတြက္ပါတဲ့ ..။ ျမို႕ကကေလးေတြကေတာ့ သားသားၾကီးလွ်င္ ဘာလုပ္မလဲေမးတိုင္း စစ္ဗိုလ္ၾကီးလုပ္မယ္ ၊ ဆရာ၀န္ၾကီးလုပ္မယ္ ၊ အင္ဂ်င္နီယာၾကီးလုပ္မယ္ စသျဖင့္ (တကယ္ျဖစ္ခ်င္ခ်င္ မျဖစ္ခ်င္ခ်င္) ေျပာတတ္ၾကတယ္ ။ အဲ့ဒီကေလးေတြက မိမိဘ၀ကို မိမိကိုယ္တိုင္ေတာင္ အခ်ိဳးခ်ဖို႕ ေတြးမၾကည့္တတ္သူေလးေတြပါ … ။ မိဘရင္ခြင္မွာ မိမိကိုယ္ကို ကေလးလို႕ ခံယူရင္း ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြေပါ့ ။
ကေလးေတြရဲ႕ လူေနမွုစရိုက္နဲ႕ ေပါက္ဖြားရာ ေဒသကြာျခားတာေၾကာင့္ အသက္ခ်င္းတူတာေတာင္ ေတြးေတာပံုေလးေတြျခားနားေနတယ္ … ။ ေက်ာင္းလည္း မတတ္ခ်င္ ၊ စာသင္တာကို ၀န္ထုတ္၀န္ပိုးလို သေဘာထားတဲ့ကေလးေတြၾကား ကူညီႏိုင္တာ ဘာမွမရွိတာမို႕ … ပါလာတဲ့ မုန္႕ေကၽြး ၊ မုန္႕ဖိုးေပးျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္ … ။ ေပ်ာ္ရႊင္ခုန္ေပါက္ျပီး ျပန္ထြက္သြားတဲ့ သူတို႕ေက်ာျပင္ေတြကိုၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းသာခ်မိပါေတာ့တယ္ .. ။ ။
( http://mandalaygazette.com/87653/society-lifestyle မွာပံုေတြ ပိုမ်ားမ်ားတင္ေပးထားပါတယ္ ။ )
0 comments:
Post a Comment