ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ – ၂
|
8:05 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
‘ႏိုင္ငံေရသမား
ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္’ ဆိုတဲ့စာစုမွာ မိမိျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ စာေတြနဲ႔
လက္ေတြ႔အေတြ႔အႀကံဳမ်ားအရ ‘ႏိုင္ငံ ေရးသမား တေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္’ ဆိုရင္
လိုအပ္တဲ့ အခ်က္ ၅ ခ်က္ ရွိေၾကာင္း၊ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ပါတယ္။
အခ်က္ ၅ ခ်က္က …
၁။ ကုိယ့္ ပုဂိၢဳလ္ဘဝ ကုိယ္တိုင္က ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုမႈရွိရမယ္။
၂။ ေခတ္ၿပိဳင္ေခတ္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး အိုင္ဒီယိုလိုဂ်ီတခုကို ယုံၾကည္ကိုင္စြဲရပါမယ္။
၃။ ႏိုင္ငံေရဆိုတာ အစုအစည္း အသင္းအပင္းနဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္တဲ့ လုပ္ငန္းမ်ဳိးျဖစ္တာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ အမွန္တကယ္ ႀကံရြယ္တယ္ဆိုရင္ ႏုိင္ငံေရးပါတီတခုခုအတြင္း ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ရပါမယ္။
၄။ မိမိကိုယ္ကို အေတြးအေခၚအရ၊ ႏိုင္ငံေရးအရ၊ စည္းရုံးေရးအရ၊ လုပ္ဟန္အရ၊ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ရပါမယ္။ အဖြဲ႔အ စည္းရဲ႕ေလ့က်င့္ပ်ဳ္ိးေထာင္မႈကိုလည္း ခံယူေလ့က်င့္ရပါမယ္။
၅။ သမိုင္း ဗဟုသုတရွိရပါမယ္။ ‘သမိုင္းေခတ္’ သမိုင္းေခတ္ဆိုတာဟာ သံႀကိဳးကြင္းဆက္လို ခ်ဳိဆက္ေနတာေၾကာင့္ သ မိုင္းဗဟုသုတ မရွိလို႔ (လုံးဝ) လုံးဝ မျဖစ္ပါဘူး ဆိုတဲဲ့အခ်က္ ၅ ခ်က္ပဲ ရွိတယ္။
ပုဂၢိဳလ္ဘဝ ေတာင္းဆိုမႈ
ဒီစာအုပ္မွာ (ပထမ) အခ်က္ျဖစ္တဲ့ ‘ကိုယ့္ပုဂၢိဳလ္ဘဝက ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုမႈရွိရမယ္’ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ေျပာျပ ခ်င္ပါတယ္။ (ဒီအခ်က္ဟာ) ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္ ျဖစ္လာေရးမွာ ‘အေျခခံက်တဲ့ အေၾကာင္းအခ်က္တခု ျဖစ္ပါ တယ္။
လူမႈအဆင့္အတန္း ကိုယ္စားျပဳ
လူတေယာက္ရဲ႕ လူမႈေရးဘဝက သူ႔လူမႈေရးအသိကို ျပ႒ာန္းမွာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ဆိုတာဟာ မိသားစု ယူနစ္မ်ား ဖြဲ႔စည္းထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိသားစု ယူနစ္မ်ား ဆိုတာဟာလည္း လူမႈအဆင့္အတန္း တမ်ဳိးမ်ဳိးကို ကိုယ္ စားျပဳထားၾက စၿမဲပါပဲ။ သူတို႔မိသားစု ရဲ႕ social status ဟာ မိသားစုဝင္ တဦးခ်င္းရဲ႕ social status ျဖစ္ၿမဲ ဓမၼတာပါ ပဲ။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ ‘လူတန္းစားဆိုတာ မရိွေတာ့ပါဘူး’ လို႔ ေျပာဆိုၾက ေရးၾကတာေတြလည္း ၾကားသိေတြ႔ျမင္ ေနရပါ တယ္။
(တခ်ဳိ႕ကလည္း) ဒီလို ေျပာၾကေရးၾကတာကိုသိပ္ၿပီးအျမင္က်ယ္ သလိုလို၊ သိပ္ၿပီး ေရွ႕တန္းေရာက္သလိုလို ဂိုက္ဖမ္း တာမ်ဳိးလည္း ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သာမန္ မ်က္စိေအာက္မွာ ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ လူမႈအစုအစည္း (သုံးမ်ဳိး) ကို ေထာက္ျပခ်င္ပါ။
တေန႔လုပ္ တေန႔စားေတြ
(ပထမ လူမႈစု) ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အဝင္နဲ႔အထြက္ မွ်တရုိးထိုးစံမႈမရွိတဲ့ လူမႈအစုအစည္းပါ။ ဒီလူမႈအစုထဲမွာ ေတာ ရပ္ေက်းရြာမွာ အေျချပဳေနၾကရတဲ့ (ေတာေနဆင္းရဲသား) ေတြနဲ႔ Rural poor နဲ႔ Urban poor လို႔ဆိုရမယ့္ ၿမိဳ႕ေန ဆင္း ရဲသားေတြပါဝင္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ၿမိဳ႕ေန အလတ္ေအာက္လႊာ Lower middle class ေတြလည္း ဒီလူမႈေရးအစုထဲမွာ ပါဝင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ဟာ တေန႔လုပ္ တေန႔စားေတြပါ။ သူတို႔ဟာ လူဦးေရရဲ႕ ၇၂ ရာခိုင္းႏႈန္း ရွိပါတယ္။ သန္း ၄ဝ ေက်ာ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ၿမိဳ႕ျပမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ားလက္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ မနက္တနပ္၊ ညတနပ္အတြက္ အိမ္ရွိလူကုန္ ေန႔ည မေရြးအလုပ္မေရြး၊ လူ႔ဘဝ တည္တံ့ေရးအတြက္ လူမႈဒုကၡေပါင္းစုံကို ခါးစည္းၿပီး၊ရုန္းကန္ရွာေဖြရပ္တည္ေနၾကရတဲ့ လူမႈ အစုပါ။ ဒီေတာ့ လူထုဆိုတာရဲ႕ အဓိက ကိုယ္ထည္က သူတုိ႔ပါပဲ။
မွ်တသူနဲ႔ ပိုလွ်ံသူ
(ဒုတိယ) လူမႈကေတာ့ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေျပာရရင္ မရွိမရွား လူမႈအစုပါ။ အဝင္နဲ႔ အထြက္ မွ်တသူေတြေပါ့။ သူတို႔က လူဦးေရရဲ႕ ၁၈ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ရွိၾကပါတယ္။
(တတိယ) လူမႈအစုကေတာ့ လုိတာထက္ပိုေနတဲ့ လူမႈအစုပါ။ ပိုလွ်ံေနတဲ့ လူမႈအစုေပ့ါ။ သူတို႔ဟာ လိုတာ ရေနတဲ့ ေန႔ စဥ္သုံး ဗမာစကားနဲ႔ ေျပရရင္ သူေ႒းေတြေပါ့။ သူတို႔ဟာ လူဦးေရ (အမ်ားဆုံး) ၁ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္သာရွိတဲ့ လူမႈအစု ပါ။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕အာဏာနဲ႔ ဥစၥာဓနဆိုတာ ဒီလူမူအစုရဲ႕လက္ထဲမွာပဲရွိတာပါ။ ဒါဟာ ပစၥကၡကာလ၊ ျမန္မာလူ႔အဖြဲ႔ အစည္းရဲ႕ လူမႈအေဆာက္အအုံတည္ရွိေနပုံ ပုံၾကမ္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။
အားလုံးကို ကိုယ္စားမျပဳႏုိင္
ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမား (ကိုနီ) သုိ႔မဟုတ္ (ကိုဝါ) ဆိုတဲ့သူဟာ ဒီလူမႈ အေဆာက္အအုံထဲမွာ သူဟာ ဘယ္လူမႈ အစု အစည္းဝင္ ျဖစ္မလဲ။ သူဟာ ပထမ၊ ဒုတယ၊ တတိယ လူမႈအစုအဝင္ေတြထဲမွာ ဘယ္လူမႈအစုအဝင္လဲ။ ဒီကိုယ္စားျပဳမႈ တမ်ဳိးမ်ဳိးအေပၚမွာ သူ႔ႏုိင္ငံေရး ဝိညာဥ္နဲ႔ သူ႔ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္မႈ political soul and stand တည္ရွိေနမွာ မုခ်ပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ က်ေနာ္ဟာ ျပည္သူလူထုႀကီး တရပ္လုံးကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္လို႔ (ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္လည္း ထင္ တျခားသူေတြ ကိုလည္း ထင္ေနရင္ေတာ့ ) ဒါဟာ Hallucination and fraud တခုခုျဖစ္မွာ ေသခ်ပါတယ္။
မ်ဳိးရိုးဆိုတာ ႁခြင္းခ်က္
ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ ေမြးပါ မဟုတ္ပါဘူး။ ေမြပါဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး။ မ်ဳိးရိုးလည္း မလိုက္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ တဦးခ်င္း ေရြးခ်ယ္မႈသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးမ်ဳိးရုိးဆို ႁခြင္းခ်က္ပါ။ မေတာ္တဆ တုိင္ဆုိင္မႈပါ။ အႂကြင္းမဲ့တရားမဟုတ္ ပါဘူး။ ပေဒသရာဇ္စနစ္္ဆန္တဲ့ အာဏာအေမြ ဆက္ခံမႈမ်ဳိးမွာသာ ဒါမ်ဳိးရွိခဲ့ျဖစ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာေပၚကို ၾကည့္ လိုက္ရင္ ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာကို ကိုယ္စားျပဳထား (တပါတီစနစ္) လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ ႏွစ္ပါတီစနစ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ ပါတီစုံစ နစ္ က်င့္သုံးတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ စည္းမ်ဥ္းခံ ဘုရင္စနစ္က်င့္သုံးရတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ားတည္ရွိေနတာကို ေတြ႔ရပါ တယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တခုခုထဲမွာ ႏုိင္ငံေရးပါတီအေရးအတြက္ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိ၊ ဘယ္လိူ နာမည္မ်ဳိးန႔ဲပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ (တကယ္က) ႏုိင္ငံေရးပါတီ တခုခုဟာ သူကိုယ္စားျပဳတဲ့ လူမႈအစုတခုခုရဲ႕ ပါတီပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ရွိရွိသမွ်ပါတီေတြ အားလုံး ဟာ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အျခခံစည္းမ်ဥ္း ဥပေဒကို က်င့္သုံးတဲ့ ဝါရင့္အရင္းရွင္စနစ္က်င့္သုံးတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေတြ အာဏာရထားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အိႏၵိယလုိ စစ္ၿပီးေခတ္မွာမွ ေပၚထြက္လာတဲ့ ႏုိင္ငံမ်ဳိးေတြမွာ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အားလုံးဟာ လူထုအက်ဳိးစီးပြားအတြက္ အက်ဳိးေဆာင္ဖို႔ မေႂကြးေၾကာ္တဲ့ပါတီဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ႏုိင္ငံတာက ဆိုတာ ‘ငါ’ ပဲ။ ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆ္ိုတာလည္း ‘ငါ’ ပဲ ဆိုတဲ့ ‘ငါ’ ပါတီစုံစနစ္ကို က်င့္သုံးခဲ့ၾကတဲ့ အီဂ်စ္က မူဘာရက္၊ လစ္ဗ်ားက ေရႊပစၥတိုပိုင္ရွင္ မစၥတာ ကဒါဖီ တို႔လုိ အာဏာပိုင္စနစ္က်င့္သုံးတ့ဲ ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ (အားလုံး သိၾကတဲ့အတိုင္း ပါပဲ) ဘဝနိဂုိး အဆံုးသတ္ မေကာင္းခဲ့ၾကပါဘူး။
၈ဝ ခုႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အေရွ႕ေတာင္အာရွေဒသအတြင္းမွာ တပါတီစနစ္က်င့္သုံးတဲ့ အင္ဒိုနီးရွားက၊ ဆူဟာတို၊ ဖိ လစ္ပိုင္က မားကို႔စ္၊ ေတာင္ကိုရီးက ခ်န္ဒူးဝမ္၊ ဗီယနန္က ငုယင္ဗန္သယူး၊ ကေမၻာဒီယားက လုံႏုိးနဲ႔ သီရိမာတက္၊ ေလာက ဘြန္အံုး စတဲ့ အာဏာရွင္ႀကီးမ်ားဟာ သူတို႔ေရွ႕ကသမိုင္းရဲ႕ နမႈနာစံျပဳျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဟစ္တလာတို႔၊ မူဆိုလီနိတို႔၊ တိုဂ်ဳိတို႔ဆိုတဲ့ ဖက္ဆစ္ဝါဒီႀကီးမ်ားလို ပါပဲ။ ၂၁ ရာစုထဲမွာ တည္ရွိေနတဲ့ တပါတီစနစ္၊ ႏွစ္ပါတီစနစ္၊ ပါတီစုံစနစ္ စတဲ့ ေခတ္သစ္ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ (ခြင္) ထဲမွာ အာဏာကို ဆက္ထိန္းထားခ်င္ၾကေသးတဲ့ အာဏာရွုင္ႀကီးေတြ အတြက္ေတာ့ အေကာင္းဆုံး သမိုင္းနမႈနာနဲ႔ သင္ခန္းစာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္တမ္း ယဥ္ေက်းဖို႔
တပါတီစနစ္၊ ႏွစ္ပါစနစ္၊ ပါတီစနစ္စုံတဲ့ ေခတ္သစ္ႏုိင္ငံေရးစနစ္မ်ားဟာ စင္စစ္ ပေဒသရာဇ္စနစ္ ငါ့မင္းငါ့ခ်င္းစနစ္ Despotism စနစ္မ်ားနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ႏို္င္ငံေရးအရ၊ ယဥ္ေက်းလာတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါထက္ ပိုယဥ္ေက်းဖို႔ေကာင္းတာက (ဒီႏုိင္ငံေရး စနစ္မ်ားဟာ) ပုံသဏၭာန္အရေရာ ဥပေဒအရပါ ယဥ္ေက်းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ လူထုအ က်ဳိးဆိုတာကို အမွန္တကယ္ ကိုယ္စားျပဳဖို႔လိုတာ အမွန္ပဲ။
ေအာင္သာ (ပီသုံးလုံး)
ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၂ ၊ အမွတ္ ၇၁ မွ …
၁။ ကုိယ့္ ပုဂိၢဳလ္ဘဝ ကုိယ္တိုင္က ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုမႈရွိရမယ္။
၂။ ေခတ္ၿပိဳင္ေခတ္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး အိုင္ဒီယိုလိုဂ်ီတခုကို ယုံၾကည္ကိုင္စြဲရပါမယ္။
၃။ ႏိုင္ငံေရဆိုတာ အစုအစည္း အသင္းအပင္းနဲ႔ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္တဲ့ လုပ္ငန္းမ်ဳိးျဖစ္တာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ အမွန္တကယ္ ႀကံရြယ္တယ္ဆိုရင္ ႏုိင္ငံေရးပါတီတခုခုအတြင္း ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ရပါမယ္။
၄။ မိမိကိုယ္ကို အေတြးအေခၚအရ၊ ႏိုင္ငံေရးအရ၊ စည္းရုံးေရးအရ၊ လုပ္ဟန္အရ၊ ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ရပါမယ္။ အဖြဲ႔အ စည္းရဲ႕ေလ့က်င့္ပ်ဳ္ိးေထာင္မႈကိုလည္း ခံယူေလ့က်င့္ရပါမယ္။
၅။ သမိုင္း ဗဟုသုတရွိရပါမယ္။ ‘သမိုင္းေခတ္’ သမိုင္းေခတ္ဆိုတာဟာ သံႀကိဳးကြင္းဆက္လို ခ်ဳိဆက္ေနတာေၾကာင့္ သ မိုင္းဗဟုသုတ မရွိလို႔ (လုံးဝ) လုံးဝ မျဖစ္ပါဘူး ဆိုတဲဲ့အခ်က္ ၅ ခ်က္ပဲ ရွိတယ္။
ပုဂၢိဳလ္ဘဝ ေတာင္းဆိုမႈ
ဒီစာအုပ္မွာ (ပထမ) အခ်က္ျဖစ္တဲ့ ‘ကိုယ့္ပုဂၢိဳလ္ဘဝက ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ ေတာင္းဆိုမႈရွိရမယ္’ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ေျပာျပ ခ်င္ပါတယ္။ (ဒီအခ်က္ဟာ) ႏိုင္ငံေရးသမားတေယာက္ ျဖစ္လာေရးမွာ ‘အေျခခံက်တဲ့ အေၾကာင္းအခ်က္တခု ျဖစ္ပါ တယ္။
လူမႈအဆင့္အတန္း ကိုယ္စားျပဳ
လူတေယာက္ရဲ႕ လူမႈေရးဘဝက သူ႔လူမႈေရးအသိကို ျပ႒ာန္းမွာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ဆိုတာဟာ မိသားစု ယူနစ္မ်ား ဖြဲ႔စည္းထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိသားစု ယူနစ္မ်ား ဆိုတာဟာလည္း လူမႈအဆင့္အတန္း တမ်ဳိးမ်ဳိးကို ကိုယ္ စားျပဳထားၾက စၿမဲပါပဲ။ သူတို႔မိသားစု ရဲ႕ social status ဟာ မိသားစုဝင္ တဦးခ်င္းရဲ႕ social status ျဖစ္ၿမဲ ဓမၼတာပါ ပဲ။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ ‘လူတန္းစားဆိုတာ မရိွေတာ့ပါဘူး’ လို႔ ေျပာဆိုၾက ေရးၾကတာေတြလည္း ၾကားသိေတြ႔ျမင္ ေနရပါ တယ္။
(တခ်ဳိ႕ကလည္း) ဒီလို ေျပာၾကေရးၾကတာကိုသိပ္ၿပီးအျမင္က်ယ္ သလိုလို၊ သိပ္ၿပီး ေရွ႕တန္းေရာက္သလိုလို ဂိုက္ဖမ္း တာမ်ဳိးလည္း ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သာမန္ မ်က္စိေအာက္မွာ ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ လူမႈအစုအစည္း (သုံးမ်ဳိး) ကို ေထာက္ျပခ်င္ပါ။
တေန႔လုပ္ တေန႔စားေတြ
(ပထမ လူမႈစု) ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အဝင္နဲ႔အထြက္ မွ်တရုိးထိုးစံမႈမရွိတဲ့ လူမႈအစုအစည္းပါ။ ဒီလူမႈအစုထဲမွာ ေတာ ရပ္ေက်းရြာမွာ အေျချပဳေနၾကရတဲ့ (ေတာေနဆင္းရဲသား) ေတြနဲ႔ Rural poor နဲ႔ Urban poor လို႔ဆိုရမယ့္ ၿမိဳ႕ေန ဆင္း ရဲသားေတြပါဝင္ၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ၿမိဳ႕ေန အလတ္ေအာက္လႊာ Lower middle class ေတြလည္း ဒီလူမႈေရးအစုထဲမွာ ပါဝင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ဟာ တေန႔လုပ္ တေန႔စားေတြပါ။ သူတို႔ဟာ လူဦးေရရဲ႕ ၇၂ ရာခိုင္းႏႈန္း ရွိပါတယ္။ သန္း ၄ဝ ေက်ာ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ၿမိဳ႕ျပမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်ားလက္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ မနက္တနပ္၊ ညတနပ္အတြက္ အိမ္ရွိလူကုန္ ေန႔ည မေရြးအလုပ္မေရြး၊ လူ႔ဘဝ တည္တံ့ေရးအတြက္ လူမႈဒုကၡေပါင္းစုံကို ခါးစည္းၿပီး၊ရုန္းကန္ရွာေဖြရပ္တည္ေနၾကရတဲ့ လူမႈ အစုပါ။ ဒီေတာ့ လူထုဆိုတာရဲ႕ အဓိက ကိုယ္ထည္က သူတုိ႔ပါပဲ။
မွ်တသူနဲ႔ ပိုလွ်ံသူ
(ဒုတိယ) လူမႈကေတာ့ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေျပာရရင္ မရွိမရွား လူမႈအစုပါ။ အဝင္နဲ႔ အထြက္ မွ်တသူေတြေပါ့။ သူတို႔က လူဦးေရရဲ႕ ၁၈ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ရွိၾကပါတယ္။
(တတိယ) လူမႈအစုကေတာ့ လုိတာထက္ပိုေနတဲ့ လူမႈအစုပါ။ ပိုလွ်ံေနတဲ့ လူမႈအစုေပ့ါ။ သူတို႔ဟာ လိုတာ ရေနတဲ့ ေန႔ စဥ္သုံး ဗမာစကားနဲ႔ ေျပရရင္ သူေ႒းေတြေပါ့။ သူတို႔ဟာ လူဦးေရ (အမ်ားဆုံး) ၁ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္သာရွိတဲ့ လူမႈအစု ပါ။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕အာဏာနဲ႔ ဥစၥာဓနဆိုတာ ဒီလူမူအစုရဲ႕လက္ထဲမွာပဲရွိတာပါ။ ဒါဟာ ပစၥကၡကာလ၊ ျမန္မာလူ႔အဖြဲ႔ အစည္းရဲ႕ လူမႈအေဆာက္အအုံတည္ရွိေနပုံ ပုံၾကမ္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။
အားလုံးကို ကိုယ္စားမျပဳႏုိင္
ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမား (ကိုနီ) သုိ႔မဟုတ္ (ကိုဝါ) ဆိုတဲ့သူဟာ ဒီလူမႈ အေဆာက္အအုံထဲမွာ သူဟာ ဘယ္လူမႈ အစု အစည္းဝင္ ျဖစ္မလဲ။ သူဟာ ပထမ၊ ဒုတယ၊ တတိယ လူမႈအစုအဝင္ေတြထဲမွာ ဘယ္လူမႈအစုအဝင္လဲ။ ဒီကိုယ္စားျပဳမႈ တမ်ဳိးမ်ဳိးအေပၚမွာ သူ႔ႏုိင္ငံေရး ဝိညာဥ္နဲ႔ သူ႔ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္မႈ political soul and stand တည္ရွိေနမွာ မုခ်ပဲ ျဖစ္ပါ တယ္။ က်ေနာ္ဟာ ျပည္သူလူထုႀကီး တရပ္လုံးကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္လို႔ (ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္လည္း ထင္ တျခားသူေတြ ကိုလည္း ထင္ေနရင္ေတာ့ ) ဒါဟာ Hallucination and fraud တခုခုျဖစ္မွာ ေသခ်ပါတယ္။
မ်ဳိးရိုးဆိုတာ ႁခြင္းခ်က္
ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ ေမြးပါ မဟုတ္ပါဘူး။ ေမြပါဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး။ မ်ဳိးရိုးလည္း မလိုက္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံေရးဆိုတာ တဦးခ်င္း ေရြးခ်ယ္မႈသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးမ်ဳိးရုိးဆို ႁခြင္းခ်က္ပါ။ မေတာ္တဆ တုိင္ဆုိင္မႈပါ။ အႂကြင္းမဲ့တရားမဟုတ္ ပါဘူး။ ပေဒသရာဇ္စနစ္္ဆန္တဲ့ အာဏာအေမြ ဆက္ခံမႈမ်ဳိးမွာသာ ဒါမ်ဳိးရွိခဲ့ျဖစ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာေပၚကို ၾကည့္ လိုက္ရင္ ႏုိင္ငံေတာ္အာဏာကို ကိုယ္စားျပဳထား (တပါတီစနစ္) လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ ႏွစ္ပါတီစနစ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၊ ပါတီစုံစ နစ္ က်င့္သုံးတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ စည္းမ်ဥ္းခံ ဘုရင္စနစ္က်င့္သုံးရတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ားတည္ရွိေနတာကို ေတြ႔ရပါ တယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တခုခုထဲမွာ ႏုိင္ငံေရးပါတီအေရးအတြက္ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိ၊ ဘယ္လိူ နာမည္မ်ဳိးန႔ဲပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ (တကယ္က) ႏုိင္ငံေရးပါတီ တခုခုဟာ သူကိုယ္စားျပဳတဲ့ လူမႈအစုတခုခုရဲ႕ ပါတီပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ရွိရွိသမွ်ပါတီေတြ အားလုံး ဟာ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အျခခံစည္းမ်ဥ္း ဥပေဒကို က်င့္သုံးတဲ့ ဝါရင့္အရင္းရွင္စနစ္က်င့္သုံးတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေတြ အာဏာရထားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အိႏၵိယလုိ စစ္ၿပီးေခတ္မွာမွ ေပၚထြက္လာတဲ့ ႏုိင္ငံမ်ဳိးေတြမွာ ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အားလုံးဟာ လူထုအက်ဳိးစီးပြားအတြက္ အက်ဳိးေဆာင္ဖို႔ မေႂကြးေၾကာ္တဲ့ပါတီဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ႏုိင္ငံတာက ဆိုတာ ‘ငါ’ ပဲ။ ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆ္ိုတာလည္း ‘ငါ’ ပဲ ဆိုတဲ့ ‘ငါ’ ပါတီစုံစနစ္ကို က်င့္သုံးခဲ့ၾကတဲ့ အီဂ်စ္က မူဘာရက္၊ လစ္ဗ်ားက ေရႊပစၥတိုပိုင္ရွင္ မစၥတာ ကဒါဖီ တို႔လုိ အာဏာပိုင္စနစ္က်င့္သုံးတ့ဲ ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ (အားလုံး သိၾကတဲ့အတိုင္း ပါပဲ) ဘဝနိဂုိး အဆံုးသတ္ မေကာင္းခဲ့ၾကပါဘူး။
၈ဝ ခုႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အေရွ႕ေတာင္အာရွေဒသအတြင္းမွာ တပါတီစနစ္က်င့္သုံးတဲ့ အင္ဒိုနီးရွားက၊ ဆူဟာတို၊ ဖိ လစ္ပိုင္က မားကို႔စ္၊ ေတာင္ကိုရီးက ခ်န္ဒူးဝမ္၊ ဗီယနန္က ငုယင္ဗန္သယူး၊ ကေမၻာဒီယားက လုံႏုိးနဲ႔ သီရိမာတက္၊ ေလာက ဘြန္အံုး စတဲ့ အာဏာရွင္ႀကီးမ်ားဟာ သူတို႔ေရွ႕ကသမိုင္းရဲ႕ နမႈနာစံျပဳျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဟစ္တလာတို႔၊ မူဆိုလီနိတို႔၊ တိုဂ်ဳိတို႔ဆိုတဲ့ ဖက္ဆစ္ဝါဒီႀကီးမ်ားလို ပါပဲ။ ၂၁ ရာစုထဲမွာ တည္ရွိေနတဲ့ တပါတီစနစ္၊ ႏွစ္ပါတီစနစ္၊ ပါတီစုံစနစ္ စတဲ့ ေခတ္သစ္ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ (ခြင္) ထဲမွာ အာဏာကို ဆက္ထိန္းထားခ်င္ၾကေသးတဲ့ အာဏာရွုင္ႀကီးေတြ အတြက္ေတာ့ အေကာင္းဆုံး သမိုင္းနမႈနာနဲ႔ သင္ခန္းစာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္တမ္း ယဥ္ေက်းဖို႔
တပါတီစနစ္၊ ႏွစ္ပါစနစ္၊ ပါတီစနစ္စုံတဲ့ ေခတ္သစ္ႏုိင္ငံေရးစနစ္မ်ားဟာ စင္စစ္ ပေဒသရာဇ္စနစ္ ငါ့မင္းငါ့ခ်င္းစနစ္ Despotism စနစ္မ်ားနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ႏို္င္ငံေရးအရ၊ ယဥ္ေက်းလာတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါထက္ ပိုယဥ္ေက်းဖို႔ေကာင္းတာက (ဒီႏုိင္ငံေရး စနစ္မ်ားဟာ) ပုံသဏၭာန္အရေရာ ဥပေဒအရပါ ယဥ္ေက်းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ လူထုအ က်ဳိးဆိုတာကို အမွန္တကယ္ ကိုယ္စားျပဳဖို႔လိုတာ အမွန္ပဲ။
ေအာင္သာ (ပီသုံးလုံး)
ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၂ ၊ အမွတ္ ၇၁ မွ …
0 comments:
Post a Comment