ခုိလိုခုိလုျဖစ္ေနတယ္

မေရးပဲ မေနႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုး ေရးမိတာမို႔ ၊ ကၽြန္မေရးမိ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ဆိုခ်င္လည္း ဆိုၾကပါေစေတာ့..။

ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ထဲမွာ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ ကၽြန္မဖတ္ျဖစ္လိုက္တယ္။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ေတာ့ Envoy Journal၊ အမွတ္စဥ္ (၃၃)။ ဒီဂ်ာနယ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ (၁၀) မွာ ေရးထားတဲ့ အယ္ဒီတာတစ္ဦးရဲ႕ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္လည္း ဖတ္ၿပီးေရာ၊ “ ေၾသာ္… ငါတစ္ေယာက္ထဲမွ မဟုတ္ေလပဲ၊ ငါ့လို ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ မိဘေတြလဲ ရွိေနေသးတာပဲ ”..ဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္ေနခဲ့ရတာ အေတာ္ကို ၾကာေနခဲ့ၿပီ။ အဲ့ဒီ ခိုးလိုးခုလုက အေစ့က အပင္ေပါက္၊ အပင္ကေန အရြက္အလက္ေတြ ခက္ျဖာေ၀လာေတာ့၊ ရင္ထဲမွာ အစိုင္အခဲတစ္ခု အျဖစ္နဲ႔ေတာင္   ျဖစ္တည္ေနခဲ့တာ၊ ၾကာ.. ၾကာပါေရာလား။ ၾကာဆို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္္ႏွစ္၊ သားျပည့္တစ္ေယာက္  ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသား ျဖစ္ကထဲကေပါ့။

ကၽြန္မရင္ထဲက ခိုးလိုးခုလုေတြကို မေျပာခင္၊ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုရဲ႕ တစ္ေန႔တာ အခ်ိန္ဇယားေလးနဲ႔ အရင္ ထိေတြ႔ေပးခ်င္တယ္။ သားျပည့္က မနက္ ၇း၃၀နာရီဆို ေက်ာင္းကားလာေခၚတာနဲ႔ ေက်ာင္းပါသြားေလၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ လင္မယားက မနက္ ၈း၃၀နာရီဆို အိမ္ကေန မိမိအလုပ္ကိုယ္စီရွိရာကို ထြက္ၿပီ။ ေန႔လည္ သားျပည့္ ေက်ာင္းျပန္လာခ်ိန္ ၂း၀၀နာရီမွာ အိမ္မွာ သူ႔အဖိုးက ရွိေနတယ္။ အ၀တ္အစားလဲ၊ အနားယူ၊ မုန္႔စား၊ ရုပ္ရွင္၊ ေဘာလံုးပြဲ ၾကည့္ခ်င္ရာၾကည့္၊ အျပင္စာ ဖတ္ခ်င္ရာဖတ္။  ၃း၀၀နာရီဆို သားျပည့္ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ ရံုးကို ဖုန္းဆက္ၿပီ။ ဒီေန႔ေက်ာင္းမွာ ထူးျခားတဲ့ ကိစၥမွန္သမွ် ေျပာျပ၊ ဆရာမမွာတာ၊ စာေမးပြဲနဲ႔ ပတ္သက္တာ စသျဖင့္ေပါ့။

ဖုန္းေျပာၿပီးတာနဲ႔  သူက စာၾကည့္စားပြဲထိုင္ၿပီ။ တစ္ေန႔တာ သင္လာတဲ့ က်က္စာ၊ တြက္စာေတြ အေၾကြးမထားပဲ တစ္ထိုင္ထဲက်က္၊ အဖိုးဆီမွာ စာေတြအလြတ္ဆို။ ညေန ၅း၀၀နာရီမွာ သူ စာက်က္တဲ့ ကိစၥအ၀၀ ၿပီးေလၿပီ။ စာနည္းတဲ့ ေန႔မ်ဳိးဆိုရင္၊ အိမ္နားက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တစ္နာရီေလာက္ ေဘာလံုးကန္။ ၿပီးရင္ ေရမိုးခ်ဳိး၊ ထမင္းစားၿပီး ညေန ၆း၀၀နာရီဆို သူက အိမ္ကေန ၅မိနစ္လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္တဲ့ က်ဳရွင္ကို အဖိုးျဖစ္သူနဲ႔ သြားၿပီ။ ဒီက်ဴရွင္က သူ သူငယ္တန္းေလးထဲက တက္လာတဲ့ က်ဴရွင္။ အဓိကက သူ႔ကို မပင္မပမ္းနဲ႔ သြားလို႔ရေအာင္ အိမ္နဲ႔ နီးနီးနားနားမွာ ထားထားေပးခဲ့တာပါ။ သားျပည့္ က်ဴရွင္တက္ခ်ိန္က ညေန ၆း၀၀နာရီက ည ၈း၀၀နာရီ။ က်ဴရွင္မွာ သင္လိုက္တဲ့ တစ္ေန႔တာ က်က္စာ၊ တြက္စာေတြ ဒုတိယေျမာက္ တစ္ေခါက္ျပန္လုပ္ေပါ့။ သားျပည့္ က်ဴရွင္တက္ေနခ်ိန္မွာ အေဖနဲ႔အေမက ၆နာရီခြဲေလာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး၊ ေနာက္တစ္ေန႔ ထမင္းဘူးအတြက္ ညေစ်းကေန ၀ယ္ျခမ္းလာေတြ ျပင္ဆင္နဲ႔၊ သားျပည့္ က်ဴရွင္က ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ ၈နာရီေနာက္ပိုင္းမွာ မိသားစု လူစံုေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကမွ စလို႔ မိသားစု သံုးေယာက္ ျပန္ဆံုျဖစ္ၾကတယ္။

က်ဴရွင္ဆိုတာကိုသားျပည့္အတြက္၊စာေတြ ျပန္အံရြတ္ႏိုင္ဖို႔၊ ေက်ာင္းစာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ပံုမွန္ လုပ္သြားနိုင္ဖို႔အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ထားခဲ့ပါတယ္။  ကေလးကို ဘာဖိအားမွ မေပးလိုပါဘူး၊ စာကို အေၾကြးမထားပဲ၊ ပံုမွန္လုပ္သြားဖို႔ကိုပဲ ဆရာမအေနနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ေပးပါလို႔ က်ဴရွင္သင္တဲ့ ဆရာမကို သူငယ္တန္း၊ က်ဴရွင္ စအပ္ထဲကလည္း ေျပာထားခဲ့တယ္။

စေန၊ တနဂၤေႏြ(၂)ရက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းေရာ၊ က်ဴရွင္ေရာ ပိတ္ေလတယ္။ တစ္ပတ္စာ သင္ထားတဲ့ စာေတြကို၊ အေမနဲ႔ ျပန္ေႏႊးေတာ့ သားျပည့္က စာေတြ (၃)ေခါက္ေလာက္ ျပန္က်က္မွတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနၿပီ။ သူတို႔ စာေမးပြဲေတြက တစ္လတစ္ခါ စစ္တာဆိုေတာ့၊ စာေမးပြဲ ေျဖကာနီး ဆယ္ရက္ေလာက္ဆို၊ တစ္ေန႔တစ္ဘာသာ ပံုမွန္ ျပန္က်က္မွတ္ရင္းနဲ႔ စာေမးပြဲမေျဖခင္ ရီေဗးရွင္း ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ သူရသြားၿပီ။ ဆိုေတာ့ လစဥ္ စာေမးပြဲေျဖကာနီးတိုင္း သူက စာကို (၅)ခါျပန္ေလာက္ က်က္ၿပီးသား၊ ရၿပီးသား ျဖစ္ေလၿပီ။

သားျပည့္ကိုယ္တိုင္ကိုက စိတ္ပူတတ္သူ၊ စာအေၾကြးမထားတတ္သူ၊ စာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဥာဥ္ေကာင္းေလေတာ့ စာေတြကို ကၽြန္မတို႔က မတိုက္တြန္းရေလပဲ သူ႔အသိစိတ္ဓာတ္နဲ႔သူ က်က္မွတ္တာမို႔ သူ႔ပညာေရးအတြက္ ဘာဖိအားမွ မေပးေလပဲ စာေမးပြဲမွာ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ ေအာင္ျမင္တာက ကၽြန္မတို႔အတြက္ တကယ့္ကို ဘုရားေပးတဲ့ ဆုပါပဲ။

စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ကၽြန္မတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုး သူနဲ႔အတူ အခ်ိန္ျပည့္ ေနေပးတယ္။ သူနဲ႔ သြားတယ္၊ စားတယ္၊ ကစားတယ္၊ ကာရာအိုေက ဆိုၾကတယ္။ တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္ၿပီး၊ မိဘႏွစ္ပါးလံုးက အခ်ိန္အျပည့္အ၀ မေပးႏိုင္ေလေတာ့၊ ရတဲ့ အားလပ္ခ်ိန္ေလးမွာ သူ႔ကို စိတ္ေရာ၊ လူေရာ က်န္းမာဖြံ႔ၿဖိဳးေစဖို႔ ကၽြန္မတို႔ မိဘႏွစ္ေယာက္လံုး အၿမဲ အားထုတ္ပါတယ္။

ေကာင္းတာနဲ႔၊ ဆိုးတာနဲ႔ကိုလည္း သူ႔အသက္အရြယ္၊ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္နဲ႔ ဆင္ျခင္ဆံုးျဖတ္တတ္ေအာင္၊ တစ္ဦးထဲသားမို႔ အတၱမႀကီးေအာင္၊ စာနာစိတ္ထားၿပီး၊ အမ်ားနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြေနတတ္ေအာင္၊ မိမိကိုယ္ကို မိမိအားကိုးတတ္ေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေလ့က်င့္ေပးပါတယ္။

ကေလးကို စိတ္ခြန္အား ဖြံ႔ၿဖိဳးေစခ်င္တာက အဓိကပါဘဲ။

တကယ္ေျပာခ်င္တဲ့ ေနရာက အခုမွ စမွာပါ။

သားျပည့္ အခုတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းက အစဥ္အဆက္ စည္းကမ္းေသ၀ပ္မႈ၊ ေအာင္ခ်က္ေကာင္းမႈရွိတဲ့ အ.ထ.က   ေက်ာင္းႀကီးတစ္ခုပါ။ ေက်ာင္းကိုို ပံုမွန္ တစ္ႏွစ္ကို(၄)ႀကိမ္ ကၽြန္မေရာက္ပါတယ္။ ပထမတစ္ႀကိမ္က ေက်ာင္းအပ္တဲ့ေန႔၊ ဒုတိတစ္ႀကိမ္က ေက်ာင္းစဖြင့္တဲ့ေန႔၊ တတိယတစ္ႀကိမ္က ေအာင္စာရင္း ၾကည့္တဲ့ေန႔၊ စတုတၳတစ္ႀကိမ္က ပညာရည္ခၽြန္ ဆုေပးပြဲေန႔။

ေန႔တဓူ၀ ေက်ာင္းပို႔၊ ဆရာမနဲ႔ ထိေတြ႔ဖို႔ ကၽြန္မအခြင့္အေရး မရပါဘူး။ အဲ့ဒီလိုေတြ႔ဖို႔လည္း လိုအပ္တယ္လို႔ ကၽြန္မ လက္မခံထားခဲ့ဘူး။ ဒီလို အတန္းပိုင္ဆရာမနဲ႔ အထိအေတြ႔နည္းတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ တျခားအေမေတြလို၊ သားျပည့္ရဲ႕ အတန္းပိုင္ဆရာမနဲ႔ ခင္မင္ ရင္းႏွီးမႈရွိမေနဘူးဆိုတာ အထူးေျပာဖို႔ လိုမယ္ မထင္ပါဘူး။

သူငယ္တန္း၊ ပထမတန္းမွာ သားျပည့္တစ္ေယာက္ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္   ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ျခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ ဆရာမႏွစ္ေယာက္လံုးက က်ဴရွင္ လံုး၀မျပတဲ့ ဆရာမေတြ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ဒုတိယတန္းမွာ စေတြ႔ေတာ့တာပါဘဲ။ ေက်ာင္းက်ဴရွင္တဲ့..။ အစဥ္အဆက္ ပညာထူးခၽြန္သူမ်ားကို အတန္းသစ္မွာ ဆရာမေတြက သတိထားမိၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ သားျပည့္ကို ေက်ာင္းက်ဴရွင္တက္ဖို႔ ဆရာမက ေျပာပါတယ္။ “ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ အိမ္မွာ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ဘာသာစံု ေက်ာင္းက ဆရာမေတြ က်ဴရွင္ သင္မယ္၊ သားျပည့္လာတက္ပါ..” ဆိုေျပာလာတယ္။ က်ဴရွင္တက္ရမယ့္ ေနရာက အိမ္ကေနသြားရင္ ၄၅မိနစ္ေလာက္ ကားစီးရမယ္၊ ဒီထက္ဆိုးတာက ကၽြန္မတို႔ မိသားစုပိုင္ စေန၊တနဂၤေႏြကို ကၽြန္မတို႔ ဖဲ့မေပးႏိုင္ပါဘူး။ ဒီပိတ္ရက္၂ရက္ကိုေတာ့ အျပည့္အ၀ သားကို အနားယူေစခ်င္လွပါတယ္။

ေနရာေ၀းလို႔ အပို႔အႀကိဳ လုပ္ဖို႔ အခက္အခဲရွိလို႔၊ က်ဴရွင္မတက္ႏိုင္ပါဘူးလို႔ ဆရာမကို ေျပာခိုင္းေပမယ့္၊ ဆရာမက ေန႔တိုင္းတက္ဖို႔ပဲ     ေျပာေနတယ္ဆို ေျပာလာလို႔၊ ကၽြန္မမွာ သားျပည့္လက္ဆြဲၿပီး၊ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမကို မတက္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာဖို႔ လိုက္ေတြ႔ရပါေသးတယ္။ သားျပည့္ သခ်ာၤစာအုပ္က ပုစၦာေတြမွာ အမွတ္ မျခစ္ထားတာ ေတြ႔လို႔ ေမးေတာ့ “ သခ်ာၤ ဆရာမက အိမ္မွာ ကိုယ့္အေဖအေမကို ျပန္စစ္ၿပီး ျခစ္ခိုင္း ” ဆိုလို႔ ကၽြန္မမွာ အံ့ၾသမဆံုး ျဖစ္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းက်ဴရွင္ တက္တဲ့ ကေလးမ်ားရဲ႕  စာအုပ္မွာေတာ့ အမွတ္မ်ား အျပည့္ႏွင့္ပါ။

စာေမးပြဲနီးၿပီဆို   ေက်ာင္းက်ဴရွင္ ကေလးမ်ားက ဓမၼာ့ဓိ႒ာန္ ေမးခြန္းမ်ား ရေနခ်ိန္မွာ၊ သားျပည့္တို႔လို ေက်ာင္းသားမ်ားကေတာ့ သင္သမွ် အစအဆံုးက်က္ ဆိုတာကလြဲလို႔ ဘာမွ မရပါဘူး။ ဒုတိယတန္းမွာ သားျပည့္ အရင္လို အဆင့္တစ္ မရေတာ့တာကေတာ့၊ ထူးေျပာဖို႔ လိုမယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေတာင္ တစ္မွတ္၊ ႏွစ္မွတ္ကြာနဲ႔ အဆင့္ငါးကေန မေက်ာ္လို႔ ဆရာမက က်ဴရွင္ဘယ္မွာ တက္ေနလဲလို႔ ေခၚေမးတာ မၾကာခဏ ခံရပါတယ္။

တတိယတန္းမွာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းက်ဴရွင္မတက္လို႔ ဆရာမက မၾကည္ပါဘူး။ လူေကာင္ထြားတဲ့၊ စကားကို လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ေျပာတတ္တဲ့ သားျပည့္တစ္ေယာက္ အတန္းေခါင္းေဆာင္လုပ္ရပါတယ္။ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ပို႔ခိုင္းတဲ့ အတန္းေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးရတယ္၊ ေက်ာင္းသန္႔ရွင္းေရး ဦးေဆာင္ လုပ္ေပးရတယ္၊ အတန္းထဲမွာ အသံ၀င္ေအာင္ စာေခၚေပးရတယ္၊ စကားမ်ားသူ နာမည္မွတ္ေပးရတယ္၊  သား… ေက်ာင္းအလုပ္ေတြနဲ႔  စာေတြ မမွီဘူးဆိုၿပီး အိမ္ေရာက္ရင္ တကုတ္ကုတ္စာေတြ ျပန္ကူးေနရတဲ့ သားျပည့္ကို “ဆရာမက သားကို အားကိုးတာ ၀မ္းသာစရာပါ သားရယ္” ဆိုၿပီး ကၽြန္မတို႔မွာ အားေပးရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ “ေက်ာင္းတြင္း ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈဆုကို   ေနမေကာင္းလို႔ ေက်ာင္းတက္ေတာင္ မမွန္တဲ့၊ သားတို႔ အသင္းေန႔ဆို တံျမက္စည္း လွည္းဖို႔ မနည္းေျပာရတဲ့ ေကာင္မေလးက ရသြားတာ ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္” လို႔ ေမးလာတဲ့ သားျပည့္အေမးကို ဘယ္လို ေျဖရမလဲလို႔ ကၽြန္မတို႔ ဦးေႏွာက္ ေျခာက္ခဲ့ရဘူးပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ကေလးမ်ားနဲ႔ ေက်ာင္းအၿပိဳင္တက္ေနတဲ့ ကဲတဲ့၊ သည္းတဲ့ မိဘေတြရွိတာကိုလည္း သားျပည့္ဆီကေန သိရပါတယ္။ ဆရာမစားဖို႔ ေန႔စဥ္မုန္႔၊ ဟင္းယူလာေပးတဲ့ မိခင္ေတြ၊ သူ႔ဟင္းငါ့ဟင္း၊ သူ႔မုန္႔ငါ့မုန္႔ အလုအယက္ ေကၽြးရင္း စိတ္၀မ္းေတြေတာင္ ကြဲၾကတယ္ဆိုလို႔ အဲ့ဒီေလာက္ေတာင္ လံု႕လစိုက္ႏိုင္တဲ့ မိဘမ်ဳိးအတြက္ အံ့ၾသမိရျပန္ပါတယ္။ “ဆရာမက သားကို ဥာဏ္ေလးကေတာ့ ေကာင္းခ်င္ရက္နဲ႔၊ မိဘပ့ံပိုးမႈ မတရားအားနည္းေနတယ္” လို႔ ေျပာတယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္မမွာ သူတို႔ေျပာတဲ့ ပံ့ပိုးမႈဆိုတာရဲ႕ အဓိပၸါယ္အတြက္ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရပါတယ္။ တတိယတန္းမွာ အဆင့္(၁)ကေန(၃)အတြင္း မခ်ိတ္ေတာ့လို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ သားျပည့္ကို ေျဖာင့္ဖ်ရပါတယ္။ စစ္မွန္တဲ့ အဆင့္ဆိုတာ သူမ်ားပံ့ပိုးမႈမပါဘဲ မိမိကိုယ္တိုင္ အားထုတ္ျခင္းကမွ ရလာတဲ့အဆင့္ ဆိုတာကို ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ သားျပည့္ကို ကၽြန္မတို႔ နား၀င္ေအာင္ ရွင္းျပထားရပါတယ္။

သားျပည့္ အခု ေလးတန္းေရာက္ေနပါၿပီ။ ထံုးစံအတိုင္း   ေက်ာင္းအပ္ရက္၊ ေက်ာင္းစဖြင့္တဲ့ ရက္ကလြဲလို႔ ေက်ာင္းကို ကၽြန္မ မေရာက္ပါဘူး။ ေက်ာင္းက်ဴရွင္ကိုေတာ့ မတက္ဘူးဆိုတာ စကထဲက အတန္းပိုင္ဆရာမကို ေျပာထားလိုက္ပါၿပီ။ တစ္ေန႔ တစ္ဘာသာ တစ္နာရီ၊ တစ္လမွာ ရွစ္ရက္နဲ႔ ဘာသာရပ္ဆရာမအားလံုးနဲ႔ ႏွစ္ေသာင္းနီးပါး က်ဴရွင္လခက ေလးတန္းကေလး တစ္ေယာက္အတြက္ မလိုအပ္ဖူးဆိုတာထက္၊ ကေလးအတြက္ ထိေရာက္တဲ့ သင္ၾကားမႈမ်ဳိး မဟုတ္မွန္းသိရက္နဲ႔၊ ဘာအတြက္ အခ်ဳိ႕မိဘမ်ား သူတို႔ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းက်ဴရွင္ ထားခ်င္ေနရသလဲဆိုတာကို   ေဗဒင္ေမးစရာေတာင္ မလိုပဲ သိႏိုင္ပါတယ္။

“ ေက်ာင္းဖြင့္စက၊ ေက်ာင္းက်ဴရွင္တက္မယ့္သူေတြ ေအာက္ထပ္ အခန္းလြတ္မွာ သြားစုပါလို႔ ဆရာမေျပာေတာ့ ထြက္လာလိုက္တာ လူေတြ အတန္းတ၀က္ေက်ာ္တယ္ ေမေမ၊ ေနာက္မွ ၀ိုင္းေတြ ခြဲသင္ဖို႔ ေနရာေတြ သတ္မွတ္မလို႔ ေခၚတာလို႔ သိရတယ္ ” လို႔ သားျပည့္ ေျပာျပေတာ့၊ တန္းခြဲ၅ခုက က်ဴရွင္တက္မယ့္ ကေလးေတြနဲ႔ ဆရာမေတြ ရတဲ့ က်ဴရွင္လခကို စိတ္ထဲကေန တြက္ၾကည့္ေနမိတယ္။

တစ္ရက္.. လပါတ္စာေမးပြဲ ေျဖကာနီး၊ သားျပည့္စာက်က္ေနတုန္း ကၽြန္မနားထဲ ၾကားလိုက္ရတာက လြဲေနတာမို႔ သူ႔စာအုပ္ ယူၾကည့္ေတာ့၊ ေလာကဓံတရား(၈)ပါးကို ပါ႒ိနဲ႔ အနက္တြဲဆိုေနတာက အလြဲႀကီး။ ဒါနဲ႔ အိမ္မွာရွိတဲ့ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသရဲ႕ စာအုပ္ကို ယူၿပီး စစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလာကဓံတရား(၈)ပါးမွာ (၂)ပါးက ပါ႒ိလို စာလံုးေပါင္း မွားေနယံုသာမက အနက္ပါ လံုး၀ လြဲေနတာ။ အေရးႀကီးတဲ့ အပုဒ္ဆိုေတာ့ သားျပည့္ရဲ႕ မ်က္ႏွာက ပ်က္ေနၿပီ။ မနက္ျဖန္ဆို စာေမးပြဲက စၿပီ။ ဒီ စာရိတၱ ဘာသာက ေနာက္ဆံုးေန႔ ေျဖရမွာဆိုေတာ့ အခ်ိန္ေတာ့ရေသးတယ္၊ သား မပူနဲ႔ဆို အေဖနဲ႔အေမ ႏွစ္ေယာက္သား   အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသရဲ႕ ေလာကဓံတရား(၈)ပါးကို မိတၱဴကူး၊ ဆရာမနဲ႔ ေက်ာင္းမွာ စာေမးပြဲမေျဖခင္ သြားေတြ႔ရပါတယ္။

မလာစဖူးေရာက္လာတဲ့ ကၽြန္မကို အတန္းပိုင္ ဆရာမက အံ့ၾသသြားပံုရပါတယ္။ အတန္းပိုင္ဆရာမက သိပၸံသင္တာပါ။ မိတၱဴစာရြက္ေလးျပၿပီး လြဲေနတာကို ေျပာျပေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ ဆရာမက စာရိတၱသင္ဖူးခဲ့ေတာ့ စာလံုးေပါင္းမွားေနတာေရာ၊ အနက္လြဲေနတာကိုပါ လက္ခံလိုက္ပါတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္ ဆရာမကိုလည္း ေျပာျပေပးမယ္ ေျပာပါတယ္။ ညေန သားျပည့္ ေက်ာင္းက ျပန္လာလို႔ ဘာထူးလဲေမးေတာ့ “ အခု သင္ထားတဲ့ အတိုင္းပဲေျဖ၊ မွားတာ မွန္တာ ဘာမွ ေျပာမေနနဲ႔လို႔ ဆရာမက ေျပာတယ္” လို႔ ေျပာလာပါတယ္။ သားျပည့္က “ ဒီအပုဒ္ စာေမးပြဲမွာ ပါလာရင္ သားဘယ္လိုေျဖရမလဲ ” လို႔ ငိုမဲ့မဲ့နဲ႔ ေမးလာေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ေတြ အေတာ့္ကို ေလသြားရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သားျပည့္ကို “ပါလာရင္ အခု ေမေမ အမွားျပင္ေပးထားတဲ့ အတိုင္းသာ ေျဖလိုက္၊ အမွတ္နည္းလဲ ျပႆနာမရွိဘူး၊ မွားေနတာႀကီးကို သားကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ရက္နဲ႔ ေျဖတာ မျဖစ္ေစနဲ႔၊ ၾကားလား..” လို႔ မွာရတယ္။

အဲ့ဒီ စာရိတၱေျဖၿပီးတဲ့ ေန႔က သားျပည့္ ရံုးကို ထံုးစံအတိုင္း ဖုန္းဆက္တယ္။ “ ေမေမ.. ဟိုအပုဒ္ႀကီး ပါလာတယ္၊ ကံေကာင္းတာက ႏွစ္သက္ရာ သံုးပုဒ္ေျဖပါဆို ေမးတာမို႔လို႔ သား အဲ့ဒီအပုဒ္မေရြးပဲ၊ ဒီျပင္အပုဒ္ပဲ ေရြးေျဖလိုက္တယ္” လို႔ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ ေျပာလာတာမို႔  ေတာ္ေသးတာေပါ့လို႔ စိတ္ထဲျဖစ္သြားရတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏိုင္၀င္ဘာလက စာေမးပြဲကို ၿမိဳ႔နယ္စစ္စစ္မယ္၊ အရင္လို တစ္လစာပဲ စာေမးပြဲမွာ ေမးမွာမဟုတ္ပဲ၊ ေက်ာင္းစဖြင့္ထဲက ေျခာက္လစာ စာေတြ အားလံုးထဲက ေမးမယ္၊ အမွတ္ေတြကို သူမ်ားေက်ာင္းက ျခစ္မယ္၊ ေမးခြန္းေတြ ဘာေမးဆိုတာလည္း မသိရဘူးလို႔ သိလိုက္ရတယ္။ လစဥ္ စာေမးပြဲမွာ အမွတ္ေတြ ေကာင္းေပမယ့္၊ တစ္မွတ္ကြာ ႏွစ္မွတ္ကြာ၊ အဆင့္ေလး၊ ငါးနဲ႔ ေက်နပ္ေနရတဲ့ သားျပည့္ တစ္ေယာက္ ၀မ္းသာသြားတယ္။ သူက စာေတြ အားလံုး ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ ရေနသူဆိုေတာ့ ဒီလိုၿမိဳ႕နယ္ စာေမးပြဲဆို၊ အစစ္အမွန္ အမွတ္ေတြ ရေတာ့မယ္ဆိုတာ သူသိတယ္ေလ။ ၿမိဳ႕နယ္စာေမးပြဲ ေျဖၿပီးေတာ့ သားျပည့္တစ္ေယာက္ စာမ်ားတဲ့ လူမႈေရးဘာသာကို ဘယ္သူမွ မရခဲ့ဖူးတဲ့၊ အမွတ္ျပည့္ တစ္ရာရခဲ့တယ္။ အဆင့္လည္း ငါးကေန ႏွစ္ကို တက္သြားတယ္။ အဆင့္တစ္နဲ႔သူက တစ္မွတ္ပဲ ကြာတာမို႔ သားျပည့္ စိတ္အားတက္သြားရတဲ့ လေပါ့။

ေဘာလံုး၀ါသနာပါတဲ့ သားျပည့္တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းပြဲအတြက္ တိုက္စစ္မွဴးအျဖစ္ အေရြးခံခဲ့ရၿပီး၊ သူတို႔ေက်ာင္း ဒုတိယဆု ေငြတံဆိပ္ရခဲ့တာကို “ အားေပးတတ္သူမ်ားႏွင့္”  ပို႔စ္မွာ ကၽြန္မ ေရးခဲ့ဖူးပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းအတြက္ ဘက္စံုထူးခၽြန္ဆုေျဖဖို႔ အတန္းထဲက ေရြးခ်ယ္တဲ့ သံုးေယာက္ထဲမွာ သားျပည့္ ပါ၀င္ခြင့္ မရခဲ့ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မ အထူးေျပာဖို႔ လိုမယ္မထင္ပါဘူး။

ဒါ.. အခု ကၽြန္မ စိတ္ထဲ စြဲထင္ေနတဲ့ အခ်က္အခ်ဳိ႕ ေရးျပတာပါ။ ေက်ာင္းက်ဴရွင္တက္တဲ့ ကေလးေတြ အားလံုးကို အတန္းရဲ႕ ေရွ႕ဆံုးမွာ ထိုင္ေစၿပီးေတာ့၊ က်န္ ကေလးမ်ားက အေနာက္မွာသာ ထိုင္ေစတာ၊ (ေက်ာင္းစဖြင့္တုန္းက ဒုတိယလိုင္းမွာ ေနရာရခဲ့တဲ့ သားျပည့္လဲ အတန္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခံုမွာ ထိုင္ရပါတယ္)၊ သီတင္းကၽြတ္ကန္ေတာ့ဖို႔ ဆရာမက သူႀကိဳက္တဲ့၊ မႀကိဳက္တဲ့ ပစၥည္းစာရင္းကို ကေလးေတြသိေအာင္၊ ဒါ့ထက္ မိဘေတြ သိေအာင္၊ ေရးေပးတယ္ဆိုလို႔  ကၽြန္မမွာ မ်က္လံုးေတြ ျပဴးၿပီးရင္း ျပဴးရတာ၊ ေနာက္……….၊ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္၊ အဲ့ဒါေတြ မပါေသးပါဘူး။

အခ်ိန္တစ္ခုတုန္းက အစိုးရေက်ာင္းဆရာမေတြ က်ဴရွင္ျပခြင့္   ျပင္းျပင္းထန္တန္ တားျမစ္လိုက္ပါေသးတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာင္ ကေလးေတြကို က်ဴရွင္ကို လာရင္၊ လြယ္အိတ္မလြယ္ခဲ့ေစပဲ၊   ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြကို တျခားအိတ္နဲ႔ ထည့္ၿပီး က်ဴရွင္လာတက္ေစတာ အခု ဒီပို႔စ္ေရးရင္း ျပန္မွတ္မိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့   ေက်ာင္းက်ဴရွင္ေတြကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းပဲ ေပးေနၾကၿပီး၊ က်ဴရွင္အတြက္ ေက်ာင္းသားလုရင္း ဆရာမအခ်င္းခ်င္း စကားမ်ားၾကတယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ၾကားလာရေတာ့၊ ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာမေတြ အိမ္မွာ ေႏြရာသီ အခမဲ့ စာသင္ေပးတာ၊ ေက်ာင္းစာအျပင္ ဘာသာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြကိုပါ သင္ေပးခဲ့တဲ့ နာသံုးနာ ျပည့္၀တဲ့ ဆရာမမ်ားႏွင့္ သားျပည့္တို႔ ေခတ္မွာ မႀကံဳေတြ႔ ရေလေတာ့တာကို စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာ ျဖစ္မိရပါတယ္။

Envoy Journal၊ အမွတ္စဥ္ (၃၃) မွ ေဆာင္းပါး

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ အစိုင္အခဲေတြ ျဖစ္တည္ေနခဲ့တာ အေတာ့္ကို ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အစပိုင္းမွာ ေျပာခဲ့သလို၊ အင္ဗြိဳင္းဂ်ာနယ္မွာ ေရးထားတာဖတ္ၿပီး၊ ကၽြန္မ ဒီပို႔စ္ေလးကို ခ်ေရးျဖစ္သြားတာပါ။

တန္းတူညီတူ ပညာေရးစနစ္မွာ သားျပည့္တို႔လို ပညာကို ခြဲျခားသင္ယူျခင္း ခံေနရတဲ့ ကေလးမ်ားစြာ ရွိေနဦးမွာ မလြဲပါဘူး။ ဒီလို ခြဲျခား ဆက္ဆံတာဟာ ခြဲျခားခံရတဲ့ ကေလးေတြဘက္က ၾကည့္ရင္၊ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ႏုႏုေလးေတြကို ဖိႏွိပ္ခ်ဳိးခံေနရ သလိုျဖစ္ၿပီး၊ အေရးေပး ဆက္ဆံခံရတဲ့ ကေလးေတြဘက္ကို ၾကည့္ရင္လဲ လြဲမွားသြာရေနတဲ့့ အခြင့္အေရးအေပၚမွာ သာယာတတ္သြားတဲ့ စိတ္ေတြ၀င္လာၿပီး  သူတို႔ရဲ႕ ပင္ကိုယ္ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေတြပါ က်ဆင္းသြားႏိုင္ပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ မိခင္ကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့သူပါ။ ဒါေပမယ့္ ယေန႔ေခတ္မွာ နာသံုးနာျပည့္၀တဲ့ ဆရာမ စစ္စစ္ေတြ ရွိေနေပမယ့္၊ တကယ္ကို ရွားပါးလာခဲ့ၿပီလို႔ မိခင္ႀကီးက ေျပာဖူးပါတယ္။ မိဘ၊ ဆရာ၊ ေက်ာင္းသား မွန္ကန္တဲ့ နည္းလမ္းနဲ႔ ပူးေပါင္းပါမွ အရည္အေသြးျပည့္တဲ့ ေက်ာင္းသားေကာင္းမ်ား ေပၚထြက္လာမွာပါ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေက်ာင္းသားမ်ား လက္၀ယ္ ရရွိထားတဲ့ ဆုတံဆိပ္ေတြ၊ ဆုကဒ္ျပားေတြဟာ စစ္မွန္တဲ့ ဆုတံဆိပ္ေတြ မဟုတ္ပဲ၊ ဖန္တီးရယူထားတဲ့ ဆုတံဆိပ္မ်ားသာ ျဖစ္လာမွာပါ။ မိဘအခ်ဳိ႕ကလည္း မသာယာသင့္တဲ့ အခြင့္အေရးေပၚမွာ သာယာရင္း၊ ဂုဏ္ယူေနၾကရင္း၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မစစ္မွန္တဲ့ ရလာဒ္ေတြအေပၚမွာ အသားတက် ရွိေနၾကတာဟာ သူတို႔ ကေလးမ်ားအတြက္  တကယ့္ကို ရင္ေလးစရာပါ။

ကေလးေတြဟာ ေနာင္အနာဂတ္ရဲ႕ အညြန္႔အဖူးေလးေတြပါ။ ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ကို အသြင္သစ္ကူးေျပာင္းေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဟိုး…ထိပ္ဆံုးေတြကေန ကမၻာကို ရင္ေဘာင္တန္းဖို႔ လုပ္ေနတာထက္၊ ေအာက္ေျခ၊ အေျခခံကစလို႔ အခုလို အေျခခံပညာအဆင့္မွာ လႈိက္စားေနတဲ့၊ အရိုးစြဲ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ စံနစ္ဆိုးေတြ၊ အမူအက်င့္ဆိုးေတြ၊ ပညာကို ၀ယ္ယူရတဲ့ အျဖစ္ေတြကေန အရင္ဦးဆံုး ကင္းစင္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ လိုအပ္လွပါတယ္။ တန္းတူညီမွ်တဲ့ ပညာသင္ၾကားခြင့္၊ အရည္အေသြး ျပည့္၀တဲ့သင္ၾကားမႈေတြနဲ႔ လူငယ္လူရြယ္မ်ား ပညာကို မွန္ကန္တဲ့ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္ သင္ယူခြင့္ အမွန္တကယ္ ရေစခ်င္လွပါတယ္ရွင္။

‎“Educating the mind without educating the heart is no education at all.”— Aristotle —

“Education is not the answer to the question. Education is the means to the answer to all questions.”
– William Allin –

“The main part of intellectual education is not the acquisition of facts but learning how to make facts live.”
– Oliver Wendell Holmes–

“Getting things done is not always what is most important. There is value in allowing others to learn, even if the task is not accomplished as quickly, efficiently or effectively.”
– R.D. Clyde –

ျမေသြးနီ ဘေလာ့မွ မ်ွေ၀ပါသည္