သုခေျမ

by Zay Ya on Friday, December 16, 2011 at 12:55am

 

အဲ့ေန႔က ေကာင္းကင္ တစ္ခုလံုး ဘာတိမ္မွ မရွိဘူး။  ေလလည္း တိုက္မေနဘူး -။ အဲ့ေတာ့ စူးရွရွ ေနေရာင္ေတြခ်ည္း အစြမ္းကုန္ ေတာက္ေနေတာ့တယ္။ ဒီေနေရာင္ သြန္းေလာင္းက် ျပီး စူးရွေနပံုက ရက္စက္တဲ့ သရုပ္ အျပည့္ရွိတယ္။ မေနမနား ပူျပင္း လြန္းလို႔ အပူေငြ႕ေတြ တလိႈင္လိႈင္ထ ေနတယ္။ ပံုရိပ္ေတြ က မႈန္ဝါးရီေဝ ေနၾက တယ္။ ဒီလမ္း ေပၚမွာ က်ဳပ္ တစ္ေယာက္တည္း။


က်ဳပ္ ဝဲယာ ဟိုသည္ဘက္ ေတြ အကုန္လံုးက လယ္ကြင္းေတြခ်ည္းပဲ။ သူတို႔ေတြက ဟိုးမိုးကုပ္ စက္ဝိုင္း ေအာက္စြန္း အထိ တျပန္႔တေျပာ ရွိတယ္။ စိမ္းညိဳ႕ ေနရမယ့္ ေျမဇာျမက္ေတြေတာ့ တစ္ပင္ တစ္ေလမွ ခင္ဗ်ား ေတြ႔ရမယ္ မထင္ပါေလနဲ႔ ။ လြတ္လပ္တဲ့ ေလကို ရွဳရွိဳက္ ဖူးပြင့္ေနမယ့္ ပန္းတစ္ပြင့္မွ မရွိဘူး ။ ဒီလို ႏွလံုးတစ္ခု လံုး ကြဲအက္ ဖုန္ထေနတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ဘယ္ပန္း ကေရာ ပြင့္ေနမွာလဲ - က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ မဆန္းလွဘူးရယ္။ အရာအားလံုးက ဟိုေနရာမွာ ၊ ဒီေနရာမွာ - စသျဖင့္- ကိုယ့္ဒုကၡ ဥခြံေလးထဲ ကိုယ့္ဘာသာ ဝင္ခိုေနၾကတယ္။

တကယ္က - ေခတ္ အဆက္ဆက္ တိုက္စားခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြ ရွိတယ္။ ေျပာမျပႏိုင္တဲ့ တပ္မက္စိတ္ ေတြ ရွိတယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ အားလံုး မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္။ ငိုေၾကြးျပီးရင္း ငိုေၾကြးရင္း သစ္ညိဳပင္ ေတြလည္း အျမစ္ျပတ္၊ ပ်က္ျပဳန္း သြားတယ္။ ဒီကမၻာေျမ တစ္ခုတည္း အကာအကြယ္မဲ့ တံုးလံုး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အရင္ကဆို ဒီေနေရာင္ ေလာက္ မ်ိဳးက ဘယ္မႈလိမ့္မလဲ။ စိမ္းျမျမ အရိပ္ေတြနဲ႔ ထီးရိပ္ လို ခို၊၊ မလိုတမာ  ျပံဳးျပီးသာ ေနလိုက္ေတာ့မွာ။



အခုေတာ့ အၾကင္နာ မဲ့လြန္းတယ္ပဲ ေျပာေျပာ -

ဒီလို ေနေရာင္ေအာက္မွာ
အဖံုးအကာ၊ မ်က္လႊာ မပါတဲ့ ပကတိ မ်က္လံုး တစ္စံုတည္း
က်န္ေနရစ္တယ္။

ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မဲ့ ေၾကာင္ေတာင္ကန္း စမ္းတဝါးဝါး။
ကမၻာေျမက တဗ်စ္ဗ်စ္ ျမည္ဟည္း အက္ကြဲသြား။

ခင္ဗ်ား - က်ဳပ္ေျပာတာ မယံု ရင္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ နကိုက ႏူးညံ့တဲ့ ျပာလြင္လြင္ လွပေနခဲ့တာေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ေနတာ မေတြ႕ဘူးလား။ ရာစုႏွစ္နဲ႔ ခ်ီျပီး အပူဒဏ္ ေတြ လြန္ကဲ ခဲ့လြန္းလို႔  ျပာမြဲမြဲ ျဖစ္ေနတာကိုေရာ မေတြ႕ဘူးလား။ တကယ္ဆို ဒီလို ေကာင္းကင္မ်ိဳးက မိုးဖြဲဖြဲေလး ျဖစ္ျဖစ္၊  ရြာခ်ပစ္သင့္တာ။ မြတ္သိပ္ရင္း ေသဆံုးေန ၾကတဲ့ သစ္ပင္ ျခံဳႏြယ္ အစ အေန ေတြကိုေရာ ခင္ဗ်ား သတိမူမိ ၊ ၾကည့္မိ ရဲ႕လား။  တစျပင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဒီကမၻာ ဟာ - စင္စစ္ အဲ့ မိုးရြာမွ - ျပန္ စိုျပည္ႏိုင္ဖို႔ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။

ခုေနခါမွာ - ခင္ဗ်ားက သူတို႔ကို “ဘဝ ဆိုတာ ရွင္သန္ေနမႈပဲကြ” လို႔ သြားေျပာၾကည့္ ။ အသက္မဲ့ တဲ့ ရယ္သံေတြနဲ႔ သူတို႔ ခင္ဗ်ားကုိ ဝိုင္းဟားတိုက္ လိုက္ ၾကလိမ့္မယ္။ က်ဳပ္သိတယ္။

တကယ္က သူတို႔ အားလံုး ေသဆံုး ေနၾကတယ္။ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ ဆီ ေလ်ာက္လွမ္းရင္း - ေမ်ွာ္လင့္ရာ ေနရာေတြဆီ အေရာက္မွာ ေသဆံုး ကုန္ၾကတယ္။ ဘာလို႔ဆို - အဲ့ဒီ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ ရဲ႕ အလြန္ ဟိုဘက္ျခမ္းမွာ အားလံုး အတြက္ သခ်ၤဳ ိင္း ေျမ က အဆင္သင့္ ေစာင့္ဆိုင္း ေနတာမို႔လို႔ပဲ။ စိုးစိုးစီစီ အသံ တစ္သံမွ  ၾကားရမယ္ မထင္နဲ႔ ။ အံ့အားသင့္စရာ   ေၾကာက္လန္႔စရာ   တိတ္ဆိတ္မႈ သက္သက္သာ ၾကီးစိုး တည္ရွိ ေနတယ္။

အခုလည္း - ပါးပါးေလး က်န္ခဲ့တဲ့ ဒီေလကို ရွဴရွိဳက္ဖို႔ သက္ရွိသတၱဝါ ဆိုတာ တစ္ေကာင္တစ္ျမီးမွ မရွိဘူးရယ္။

တစ္ခ်ိန္တုန္းက ရွင္သန္္ခဲ့တယ္ -
အခု ေသဆံုး ကုန္ၾကတယ္။

ခင္ဗ်ား အတြက္ေတာ့ မသိဘူး။ -
က်ဳပ္ဘာသာ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ ဒါဟာ မထူးဆန္းဘူး။

......................
Reading on J.K
......................
http://zayya.blog.com/
http://zayya.wordpress.com/
http://zayyablogger.blogspot.com/