ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္းက ကေလးေတြအတြက္ စိန္႔ဖရန္႔စစ္က အေၾကြေစ့ေလးေတြ
|
11:07 PM |
No မွတ္ခ်က္ |
လြန္ခဲ့သည့္ ၃ လေလာက္က က်ေနာ္ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းေအာင္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္တြင္ ဆံုမိ၏။ စကားစျမည္ေျပာရင္း သူဘယ္သူဘယ္ဝါ၊ ဘယ္မွာေန ဘာေတြလုပ္ေတြ တစတစသိလာ၏။
သူက ထိုင္းဗမာနယ္စပ္ ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္း ပီေအဘီေက်ာင္းေလးက ကေလးေတြကို စာသင္ေန သည့္ဆရာ။ မိဘဆရအသင္းတြင္ ဘဏၰာေရး ရွာေဖြေပးရသူ။ အတြင္းသိ အစင္းသိဟု ဆိုရမည္ထင္၏။ ေက်ာင္းေလးႏွင့္စပ္၍ သူေျပာျပသမွ်ကို နားေထာင္ရင္း စိတ္ေမာလူေမာျဖစ္ေနမည့္ ဆရာဆရာမမ်ား၊ မိဘမ်ားကိုစိတ္တြင္ထင္လာ၏။
က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဒုကၡသည္အျဖစ္ ျဖတ္သန္းခဲ့သူဆိုေတာ့ သူတို႔ေသာကကို ပိုစာနာမိတာလည္းပါမည္ထင္၏။ ႏို႔ဖိုးပီေအဘီ ေက်ာင္းေလးက မ်ိဳးမင္းေအာင္အား ဘဏၰာ ရွာေဖြသူအျဖစ္ တာဝန္ေပးျခင္းမွာ အေတာ္လူေရြးေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္ထင္၏။ တဖြဲ႔တႏြဲ႔ေျပာတတ္သူ မဟုတ္ေသာ္လည္း သူဘာလို ခ်င္၊ ဘာျဖစ္ခ်င္သည္ကို တိတိက်က် ေျပာတတ္သူဟု ထင္၏။
သို႔ျဖင့္ က်ေနာ္တဦးတည္းအေနႏွင့္ တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိေပးလိုက္ေသာ္လည္း ဘာမွမယ္မယ္ရရ မကူျဖစ္ခဲ့။ ထိုတေလာတြင္ ထြက္ရသည့္ခရီး နည္းနည္းစိတ္ေနတာလည္း ပါ၏။ က်ေနာ္ ဖို႔ဝိန္း ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူႏွင့္ အြန္လိုင္းတြင္ စကားေျပာျဖစ္ျပန္၏။ က်ေနာ္က သူ႔အားစာရြက္စာတမ္း အေထာက္အထားႏွင့္ ဓာတ္ပံုေလး ေတြပို႔ေပးႏိုင္လွ်င္ ပိုေကာင္းမည္ဟု ေျပာလိုက္ျဖစ္၏။ သို႔ႏွင့္ သူက လိုအပ္မည့္အေထာက္အထားႏွင့္ ဓာတ္ပံုေလးေတြပို႔လာ၏။
သူ႔ဆီက အေထာက္အထားမ်ားႏွင့္ ဓာတ္ပံုေလးေတြ ေရာက္မလာခင္ တပတ္ေလာက္ကပဲ ဖို႔ဝိန္းက စိန္႔ဖရန္႔စစ္ယူနီဗားစတီး (University of Saint Francis) ႏွင့္ စီနီမာစင္န္တာ (Fort Wayne Cinema Center) တို႔ပူးေပါင္း၍ က်ေနာ့္မွတ္တမ္း ရုပ္ရွင္ကားကို ၿမိဳ႔ခံ ပရိသတ္အား အခမဲ့ ၂ ပြဲ ျပေပး၏။ ေအာက္တိုဘာ ၁၃ ရက္ေန႔တြင္ စိန္႔ဖရန္႔စစ္မွေက်ာင္းသားမ်ားခ်ည္း တပြဲထပ္ျပဖို႔လည္း ရွိေသး၏။
စိန္႔ဖရန္႔စစ္ႏွင့္ က်ေနာ္က ေရစက္ပါသလားမေျပာတတ္။ က်ေနာ္ အေမရိကားေရာက္ၿပီး ၂ လအတြင္းမွာပင္ က်ေနာ့္အား "ဗမာျပည္ လူ႔အခြင့္အေရး အေျခအေနႏွင့္ ဘာ့ေၾကာင့္ ဗမာျပည္သားေတြ ဒီကို ဒုကၡသည္အျဖစ္ေရာက္" ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ လာေရာက္ ေဟာေျပာေပးရန္ ဖိတ္၏။ ေနာက္ပိုင္းလည္း မၾကာမၾကာဆိုသလို ဖိတ္၏။ က်ေနာ္လည္းသြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ႏွင့္ စိန္႔ဖရန္႔စစ္သည္ မစိမ္းေတာ့။
စီနီမာစင္န္တာမွာ ျပေတာ့ တာဝန္ခံအမ်ိဳးသမီးက လာၾကည့္သူေတြကို "ဘာ့ေၾကာင့္ဒီကားျပ" ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေလး ရွင္းျပၿပီး ေစနာရွင္မ်ား အေနျဖင့္ ဒါနျပဳလိုက ျပဳႏိုင္ေၾကာင္း၊ ရမည့္ေငြကို ဖို႔ဝိန္းၿမိဳ႕ရွိ ဒုကၡသည္အေရး ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေနသည့္ ေအဂ်င္စီတခုခုအား လႉမည္ျဖစ္ ေၾကာင္းေျပာျပ၏။
ထိုအစီအစဥ္ကို က်ေနာ္ႀကိဳတင္ သိမထား။ မသိလည္း ကိစၥမရွိ။ သူတို႔အစီအတြက္ က်ေနာ့္မွာ ကန္႔ကြက္စရာ ဘာ အေၾကာင္းမွလည္းမရွိ။ ႀကိဳဆိုပင္ႀကိဳဆိုအပ္၏ဟု ထင္သည္။ ပြဲၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ပရိသတ္ႏွင့္ အေမးအေျဖ။ သည္လိုႏွင့္ ပြဲၿပီးသြား၏။
မ်ိဳးမင္းေအာင္ ပို႔လိုက္သည့္ ဓာတ္ပံုေတြကို ျပန္ကူး၊ စာရြက္စာတမ္းေတြ ပရင့္ထုတ္၊ ကာဗာအမာ ဖိုလ္ဒါေလးႏွင့္ ဓာတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္ ေလးထဲထည့္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒါေလးေတြျပျပၿပီး ဆန္ရင္းေတြကို ဖြပ္၏။ လူတိုင္းကိုလည္း မေျပာခ်င္။ မေျပာရက္။ ဒီကအေျခအေနကလည္း ကိုယ့္ ဝမ္းနာကိုယ္သာသိ ျဖစ္၏။
လူ ၇ ဦးခန္႔ ဝိုင္းထည့္သျဖင့္ ေဒၚလာ ၂ဝဝ ေက်ာ္ေလာက္ ရလာ၏။ ကမ့္ထဲလွမ္းပို႔မည္စိတ္ကူးၿပီးမွ အႀကံတခု ထပ္ရ၏။ ေအာက္တိုဘာ ၁၃ စိန္႔ဖရန္႔စစ္ပြဲတြင္ ေက်ာင္းသားေတြဆီက အလႉခံၾကည့္ရန္။ တာဝန္ခံ ပေရာ္ဖက္ဆာကို က်ေနာ့္စိတ္ကူး ေျပာျပေတာ့ ဝမ္းပမ္းတသာ လက္ခံသည္။ ဓာတ္ပံုေလးေတြ ပို႔ေပးပါ။ သူ ပါဝါပိြဳင့္ဆလိုက္ရိႉးေလး လုပ္ထားမည္။
က်ေနာ့္ ေဟာေျပာမႈအၿပီးသတ္ ခါနီးတြင္ ဒုကၡသည္စခန္းကေက်ာင္းေလးကိစၥ ၅ မိနစ္ေလာက္ စကားေျပာပါ။ ေျပာေနခ်ိန္မွာ ဆလိုက္ရိႉးကို ေနာက္ခံအေနႏွင့္ ထိုးျပမည္။ ၿပီးေတာ့ စီနီမာစင္န္တာတြင္ျပတုန္းက ေကာက္ခံရထားသည့္ပိုက္ဆံကေလးကိုလည္း ႏို႔ဖိုးကိုပဲ လွဴဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္ ဆို၏။ စိတ္ကူးႏွင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတြက္ က်ေနာ္လည္း ဝမ္းသာ၏။ ေက်းဇူးလည္း ႀကိဳတင္ေနမိ၏။
ေအာက္တိုဘာ ၁၃ ရက္ စိန္႔ဖရန္႔စစ္ကိုသြားေတာ့ အေမရိကန္မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ဆံု၏။ အတန္း ၂ တန္းက ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္သျဖင့္ လူတရာခန္႔ ရွိမည္ထင္၏။ က်ေနာ့္ကား Burma Soldier ကို ျပ၏။ ၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းအေမးအေျဖ။ အေမးအေျဖၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က ႏို႔ဖိုး ပီေအဘီေက်ာင္းေလးအေၾကာင္း ဆလိုက္ရိႉးျပၿပီး အတိုခ်ဳပ္ေျပာျပ၏။ ပြဲၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ႏွင့္စကားေျပာလိုသူအခ်ိဳ႔ႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာၿပီး ျပန္ကာနီးမွ တာဝန္ခံဆရာမ Katrina Boedeker က ပိုက္ဆံထည့္ထားသည့္စာအိပ္ေလး က်ေနာ့္ကိုကမ္း၏။
ဘယ္ေလာက္ရမွန္း သူလည္းမသိ။ က်ေနာ္ လည္းမသိ။ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး ျပန္အလာ လမ္းမွာကတည္းက ပိုက္ဆံေတြ ေရၾကည့္ခ်င္ေန၏။ အိပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ေဖါင္း ကားေန၏။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ျခင္း အိပ္ကိုဖြင့္ၿပီး စားပြဲေပၚသြန္ခ်လိုက္ေတာ့ အရင္ဆံုး က်လာသည္က အေႂကြေစ့မ်ား။ တမတ္ေစ့၊ ဆယ္ ျပားေစ့ေတြလည္းပါသည္။ ေငြစကၠဴေတြကလည္း တထပ္ႀကီး။ တူရာတူရာတန္ဖိုးအလိုက္ ထပ္လိုက္ေတာ့မွ တေဒၚလာတန္ေတြက အမ်ား ဆံုး။ ၿပီးေတာ့ ၂ ေဒၚလာ၊ ၅ ေဒၚလာ၊ ၁ဝ ေဒၚႏွင့္ အႀကီးဆံုး အရြက္က ေဒၚလာ ၂ဝ။ ေက်ာင္းသားေတြ မုန္႔ဖိုးေလးေတြကေန ႏိုင္ သေလာက္ထည့္လိုက္ၾကတာပါလားဟုေတြးကာ စိတ္ထဲခံစားမႈတမ်ိဳး ျဖစ္မိေသး၏။ ဘာလဲေတာ့မေျပာတတ္။
ဒီေန႔ သူတို႔လႉသည့္ေငြႏွင့္ စီနီမာစင္န္တာမွာ ရသည့္ေငြ ၂ ခုေပါင္းက ၅ဝ၇ ေဒၚလာ။ က်ေနာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္ ဆန္ရင္းေတြကို ဖြပ္လို႔ရတာက ေဒၚလာ ၂၆ဝ။ ေပါင္းေတာ့ ၇၆၇ ေဒၚလာ။ ဘတ္ေငြနဲ႔ လႊဲေတာ့ ၂ေသာင္း ၃ေထာင္ ၁၁၃ ဘတ္ ျပား ၅၀ (၂၃၁၁၃.၅ဝ)။ တတ္ႏိုင္သူေတြအဖို႔ ေငြ ၇ဝဝ ရာသည္ မေျပာပေသာ္လည္း ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္းက ကေလးေတြအတြက္ေတာ့ အထိုက္အေလွ်ာက္ ကာမိေထမိမည္။
မ်ိဳးမင္းေအာင္ႏွင့္ ဆရာေတြဆီ လွမ္းပို႔ရင္း ေက်ာင္းတံဆိပ္တံုးေလး ထုၿပီး ေက်းဇူးတင္စာကေလး ထုတ္ေပးပါဆိုေတာ့ လုပ္ေပး၏။ သို႔ႏွင့္ ဒါနေလးတခု ေျမာက္သြားေတာ့၏။ အေမရိကန္ေက်ာင္းသားေလးေတြ၏ မုန္႔ဖိုးသည္ ဒုကၡသည္စခန္းက ဗမာျပည္သားကေလးငယ္ေတြ အတြက္ စာအုပ္၊ စာေရးကိရိယာႏွင့္ ေက်ာင္းသံုးပစၥည္း.....။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
ေအာက္တိုဘာ ၁၉ ၊ ၂ဝ၁၁
0 comments:
Post a Comment