စကားေနာက္ တရားပါ (၄)

ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈ

                                                                       Confidence

Confidence comes not from always being right but from not fearing to be wrong.

                                                                                                   Peter T.Mcintyre      

                           

ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈဆိုတာ အၿမဲတမ္းမွန္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္တဲ့ဆီက လာတာမဟုတ္ဘူး။ မွားသြားမွာကိုမေၾကာက္

တတ္တဲ့ဆီက လာတာ။

          လူတစ္ေယာက္က အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္တဲ႔အခါမွာ ထိေရာက္မွန္ကန္ေအာင္ျမင္မႈရိွ

တယ္။ ေဘာလံုးတစ္လံုးကို အမိအရဆြဲယူသြားၿပီး၊ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ကန္သြင္းလိုက္လို႔ ဂိုးသမားမဖမ္းႏိုင္ဘဲ ဂိုး၀င္သြားတယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒီပုဂိဳလ္က လုပ္လိုက္ရင္ အၿမဲတမ္းေသခ်ာတယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွမလြဲဘူး။ ဒီေဘာလံုး သမားမ်ိဳးကေတာ့ရွားတယ္။ သူ႔ဆီေရာက္သြားရင္ အတင္းမရမကထိုးေဖာက္ၿပီး ဂိုးရေအာင္ သြင္းႏိုင္တယ္။ အင္မတန္ ေသခ်ာတဲ့ ေျခေထာက္လို႔ ေျပာဆိုခ်ီးမြမ္းတတ္ၾကသည္။

          တစ္ဆက္တည္းမွာဘဲ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈဆိုတာ အၿမဲတမ္းမွန္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့လူေတြ စိတ္ဓာတ္နဲ႔

လုပ္ရပ္ထဲမွာသာ ျဖစ္တည္ရွင္သန္ေနတတ္တဲ့ အရာဘဲ ေကာက္ခ်က္ခ်မိတတ္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္

ၾကည့္လိုက္ေတာ့  ကိုယ္က သံုးခါလုပ္ရင္ ႏွစ္ခါေလာက္လြဲတတ္၊ မွားတတ္တဲ့လူမ်ိဳးျဖစ္ေနတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈမရိွ ျဖစ္လာတယ္။  ဒီေတာ့ ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ရမယ့္ကိစၥ မ်ိဳးဟာ ငါနဲ႔မသင့္ ေတာ္ဘူးေလလို႔  ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေလ်ာတြက္ၿပီး ေတာ္ရံုေလ်ာ္ရံု အဆင့္မွာဘဲ ရပ္က်န္ ေနခဲ့ခ်င္တယ္။

                စင္စစ္ ခုနလူေတြဟာ အမွားေတြ လြဲေခ်ာ္မႈေတြကၾကားက ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့လုပ္ကိုင္ ႀကိဳးစားလာခဲ့ၾကလို႔ ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းလာခဲ့ၾကတာပါ။ ပထမေတာ့ သူတုိ႔လည္း လုပ္တို္င္းမမွန္ခဲ့ၾကသလို၊ ကန္သြင္းတိုင္း ဂိုး၀င္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မွားပါေစ၊ မွားစမ္း။ လြဲပါေစ၊ လြဲစမ္း၊ လုပ္တာက မွန္ေအာင္လုပ္တာ၊ ကန္တာက ဂိုးေပါက္ထဲ ၀င္ေအာင္ကန္တာ။ လက္ေတြေျခေတြ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကလြဲသြားေပမယ့္ မ်က္စိထဲမွာ အမွန္ကို ထင္းထင္းႀကီးျမင္ေနတယ္။ ပိုက္နဲ႔ေထြးကနဲျဖစ္သြားတဲ့ ေဘာလံုးကို ကြက္ကြက္ ကြင္းကြင္း ေတြ႔ေနတယ္။

          ငါျမင္ထားတဲ့အမွန္နဲ႔ မွန္းထားတဲ့ဂိုးဆီ မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားမယ္။ သြားတဲ့အခါ အမွားေတြ၊

အလြဲေတြ၊ အရႈံးေတြ ေတြ႔မယ္။ ေတြ႔ေတြ႔ မေၾကာက္ဘူး။ တစ္ေန႔က်ရင္ အၿမဲတမ္းမွန္္ရမယ္။ မလြဲတမ္း ကန္ျပမယ္ဆိုၿပီး ယံုၾကည္စိတ္ခ်ထားတယ္။ ဒီယံုၾကည္စိတ္နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ အမွားခံ၊ အလြဲခံၿပီး မဆုတ္ မနစ္ႀကိဳးပမ္းလာခဲ့တဲ့အတြက္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အၿမဲတမ္းမွန္တဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို ယံုၾကည္မႈရိွတယ္ဆိုတာ ဒါပဲေပါ႔။

          ေစာေစာက ေတာ္ရံုေလ်ာ္ရံုအဆင့္မွာ ရပ္က်န္ခဲ့တဲ့လူမ်ိဳးကေတာ ့ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈဆိုတဲ့ တြန္းအား

ကင္းမဲ့ေနတဲ့အတြက္ မွားသြားမလား၊ လြဲသြားမလားတြက္ရင္းနဲ႔ ဘာတစ္ခုမွ် ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မလုပ္ ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လုပ္ျပန္ရင္လည္း ခ်ီတုန္ခ်တုန္ျဖစ္ေနတာ၊ စဥ္းစားေတြေ၀ေနတာေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အျဖစ္မရိွတဲ့လူအျဖစ္ ေရာက္သြားတတ္တယ္။

          အေမရိကန္စာေရးဆရာ ခရစၥယန္ႏု၀ယ္လ္ဘိုဗီး ဆိုတဲ့ပုဂိဳလ္က ေျပာဖူးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အမ်ား အားျဖင့္အေရးနိမ့္ရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမယံုၾကည္လိုပဲ။ အစြမ္းအစကိုယံုမွ အစြမ္းအစ ရိွတာ။ လူက ဘယ္လိုဘဲ သန္မာေနပါေစ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေရာ ကိုယ့္အစြမ္းအစကိုပါ မယံုၾကည္ရင္ အေပ်ာ့ညံ့ဆံုးလူ ျဖစ္သြား တတ္တယ္တဲ့။

          ေလာကမွာ ေရွ႕မတိုး၊ ေနာက္မဆုတ္ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးရိွတယ္။ မၿပီးႏိုင္မျပတ္ႏိုင္၊ လက္စ

တန္းလန္းနဲ႕ အခ်ိန္ဆြဲထားရတဲ့ကိစၥေတြ ေနာက္မွလုပ္မယ္ဆိုၿပီး အခ်ိိန္ေရႊ႕ထားရတာေတြ၊ ဆက္လုပ္လို႔ ေတာ့မျဖစ္ဘူးထင္တယ္ဆိုၿပီး၊ ေခ်ာင္ထိုးထားရတာေတြ၊ လူုၾကားေကာင္းရံုဟန္ျပေလာက္ လုပ္ျပေနတာ ေတြ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာလည္း ရိွႏိုင္တယ္။ ရံုးတစ္ရံုး၊ လုပ္ငန္းဖြဲ႔တစ္ခု၊ မိသားစုတစ္စု၊ လူတစ္ေယာက္မွာ လည္း ရိွႏိုင္တယ္။

         ဘာေၾကာင့္ဒီလို ျဖစ္ေနရတာလဲလို႔ ျပန္ၿပီးစစ္ေဆးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးရယ္။ လုပ္လိုက္ရင္ မွားသြားမလား၊ ရံႈးနိမ့္သြားမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္ေၾကာင္းၾကစိတ္ေၾကာင့္ဘဲ။ စိုးရိမ္ေၾကာင္းၾကစိတ္က ဟန္႔တား ထားလို႔ ဒီလိုေသာင္မတင္ေရမက် ျဖစ္ေနတာ။ဒီလိုေနေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။ ၾကာရင္ အေပ်ာ႔ညံံ့ဆံုး၊ အင္အား အခ်ိနဲ႔ဆံုး အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္သြားရံု ရိွတာေပါ႔။

              စကားအလ်ဥ္းသင့္လို႔ စိတ္ပညာရွင္ဆိုတဲ့ မဂဇင္းထဲက ရႈံးနိမ့္ျခင္းအေၾကာင္းေရးထားတာေလးကို

ေဖာ္ျပခ်င္ပါတယ္။

          လူမ်ားစုအဖို႔ေတာ့ ရံႈးနိမ့္ျခင္းဆိုတဲ့စကားလံုးဟာ သူတို႔အတြက္ ေနာက္ဆံုးပိတ္ ပြဲသိမ္းသေဘာ ေဆာင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ျမင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ရံႈးနိမ့္တယ္ဆိုတာ အစဘဲ ရိွေသးတယ္။ထပ္ၿပီးအားထုတ္ႀကိဳးပမ္းဖို႔ တြန္းကန္ေပးတဲ့ေျခနင္းခံ တစ္ခုပဲ။ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ရံႈးနိမ္ ့ျခင္းဆိုတာကို ထည့္ေတာင္မစဥ္းစားၾကဘူး။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေခါင္ရြက္လုပ္တဲ့လူက ဒီစကားလံုးကို မသံုးဘဲ၊ သူနဲ႔အေၾကာင္းတူ အသံကြဲျဖစ္တဲ့ အမွားအယြင္းလို႔၊ အစ မွားတာလို႔ ၊ ေနာက္ျပန္ ဆုတ္တာလို႔၊ စကားလံုးမ်ိဳးေတြသာ သံုးႏႈန္းတတ္ၾကတယ္။

          ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။ က်ဳပ္မွာ ေခါင္းေဆာင္မႈအတတ္ပညာရိွတယ္ဆိုရင္ အဲဒါ

ဟာ က်ဳပ္အေနနဲ႔ အမွားေတြလုပ္ႏိုင္သေလာက္မ်ားေအာင္ ခပ္သြက္သြက္လုပ္ၿပီး၊ ဒီအမွားေတြထဲကေန သင္ခန္းစာယူတာပဲ ျဖစ္ရမယ္တဲ့။

          ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အေမရိကန္သမၼတႀကီး ဟယ္ရီထရူးမင္းရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ အဆိုအမိန္႔ ကိုျပန္အစေဖာ္တယ္။ သမၼတႀကီးက က်ဳပ္က ဆံုးျဖတ္ခ်က္အမွားတစ္ခုကို လုပ္မိၿပီဆိုရင္ အသာကေလး အျပင္ထြက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အမွားတစ္ခု ထပ္လုပ္တယ္လို႔ ဆိုသတဲ့။

          ေကာ့ပါးစ္  ေဆာက္လုပ္ေရးပစၥည္းနဲ႔ ေဆာင္ရြက္မႈလုပ္ငန္းကုမဏီႀကီးရဲ႕ ဥကၠဠရာထူးကေန အနား ယူသြားတဲ့ ဖလက္ထ်ာဘိုင္ရြန္ကို သူဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး လုပ္ကိုင္ခဲ့ရတဲ့အထဲမွာ ဘယ္ဟာျဖင့္ အခက္ခဲဆံုး ပါလို႔ေမးေတာ့၊ သူက “ခက္ခဲတဲ့အဆံုးအျဖတ္ဆိုတာ ဘယ္ဟာရယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္္မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့သမွ် အတတ္ႏိုင္ဆံုးအေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားလုပ္တာပါပဲ။ စိုးရိမ္စိတ္ဆိုတာ အေတြးလမ္းေၾကာင္းမွာ အဟနု္႔အတား ေတြနဲ႔ ပိတ္ဆို႔ထားတတ္တယ္ဗ်” လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။

          ဘဲ့နဲ႔လဲ၊ မွားမွာစိုးရိမ္တုန္းဘဲ့လား၊ ရႈံးနိမ့္မွာ ေၾကာက္ၾကတုန္းလား။ လူတိုင္းမွာ အစြမ္းအစရိွတယ္။

ကိုယ့္အစြမ္းအစကို ကိုယ္ယံုၾကည္ဖို႔ဘဲ လိုတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္စိတ္အျပည့္နဲ႔ ကိုယ္အတတ္ႏိုင္ ဆံုး၊အေကာင္းဆံုးသာႀကိဳးစားၿပီး လုပ္လိုက္စမ္းပါ။ မွန္ရေစ့မယ္။ မွန္သမွ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္တယ္ဆို သလို၊ ပစ္မွတ္ဗဟိုတည့္တည့္ကို မွန္မွာ။ ၿပီးေတာ့ရင္ထဲမွာ လိုဏ္သံဟပ္ၿပီး၊ နား၀မွာ ပဲ့တင္ထပ္လာမယ့္ အသံႀကီးတစ္သံၾကားရဦးမယ္။ အဲဒါက “ဂိုး” လို႔ အင္နဲ႔အားနဲ႔တစ္ခဲနက္ ဩဘာသံ။

         ျမင့္စိုးလႈိင္

ရႏွံ႔သစ္ မဂဇင္းမွ