လူထု အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ အေရး

Cloud Cuckoo Land created a doc.

၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ ေရးရကာ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာ ပိုင္ႏိုင္ငံ တစ္ခုျဖစ္လာ ခဲ့ခ်ိန္မွစ၍ ျမန္မာ ႏိုင္ငံတြင္ အေျခခံ ဥပေဒ သံုးရပ္ရွိခဲ့ သည္။ ရွိခဲ့သည့္ အေျခခံ ဥပေဒမ်ားမွာ စနစ္ အေျခခံ ခ်င္းတူညီမႈ မရိွၾကေခ်။ အေျခခံ စနစ္ မတူညီ သည့္ အေပၚ ဖြဲ႔စည္း အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ သမၼတနုိင္ငံမ်ားအျဖစ္ ေပၚေပၚက္ လာခဲသည္

ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္
၁၉၄၇ ခုႏွစ္ အေျခခံဥပေဒအရ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ဖြဲ႔စည္းပံုမွာ အသြင္သဏၭာန္အားျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုျဖစ္ၿပီး အႏွစ္သာရ အားျဖင့္ တစ္ျပည္ေထာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးစနစ္အရ ပါလီမန္ဒီမိုက ေရစီစနစ္ျဖစ္သည္။
လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ ရွိေသာ္လည္း လူဦးေရကို အေျချပဳေရြးေကာက္တင္ ေျမႇာက္သည့္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ (ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္)က ပို၍လုပ္ပိုင္ ခြင့္ရွိသည္။ လႊတ္ေတာ္အတြင္း၌ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား အျဖစ္ ပါတီ တစ္ခုထက္ပို၍ အေရြးခံပိုင္ခြင့္ရွိေသာ္လည္း အမတ္ဦးေရအမ်ားစုရ ပါတီက အစိုးရဖြဲ႔ခြင့္ ရသည္။ ကိုယ္စားလွယ ္အမ်ား စုရပါတီမွာ အစိုးရ ဖြဲ႔ခြင့္ရ၍ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အာဏာ ရရွိသည့္ အျပင္ မူရင္းလႊတ္ေတာ္အမတ္ မ်ားအျဖစ္ ဆက္လက္ ရပ္တည္ ခြင့္ပါရရွိ သျဖင့္ ဥပေဒျပဳေရး အာဏာ ပါ တစ္ခ်ိန္တည္း က်င့္သံုးခြင့္ရသည္။
အမတ္ဦးေရ အနည္းစုရပါတီက လႊတ္ေတာ္တြင္ အတိုက္အခံ အုပ္စုအျဖစ္ အစိုးရအဖြဲ႔၏ လုပ္ေဆာင္မႈ မ်ားအား အကဲခတ္၊ ေဝဖန္၊ ကန္႔ကြက္ စသျဖင့္ ျပဳလုပ္ကာ ထိန္းေက်ာင္း ရသည္။ အာဏာ ရပါတီ၏ ႏိုင္ငံေရးမွာ လႊတ္ေတာ္အတြင္း မိမိတို႔ပါတီ ၏ ရရွိထားေသာ အာဏာ (အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ ဥပေဒျပဳေရး) ဆက္လက္ တည္တံ့ခိုင္ျမဲေရး ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရး ပါတီမွာ မိမိတို႔လက္ဝယ္မရရွိေသးေသာ လႊတ္ေတာ္တြင္း အာဏာရရွိ ေရး ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖင့္ ထိုေခတ္ အခါကာလ၏ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား၏ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားမွာ လႊတ္ေတာ္တြင္း အမ်ားစု ကိုယ္စားလွယ္ရရွိေရး အတြက္ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ား၌ ျပည္သူလူထု၏ ေထာက္ခံမဲ အမ်ားစုရရွိေရး မဟာဗ်ဴဟာ ခ်မွတ္ လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖစ္သည္။

မိမိပါတီေထာက္ခံမႈ အမ်ားစုရရွိေရးအတြက္ ပါတီအမာခံ အင္အားစုမ်ား စုစည္းျခင္းမွာ ပါတီ၏ ပင္မႏိုင္ငံေရးစည္း႐ံုးမႈျဖစ္ သည္။ သို႔ျဖင့္ ပါတီစည္း႐ံုးေရးတြင္ ပါတီအေျခခံအဖြဲ႕အစည္းမ်ား အားေကာင္း ေစရန္ စည္း႐ံုးျခင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လူဦးေရအမ်ားစုျဖစ္ သည့္ ေတာင္သူလယ္သမား၊ ေက်းလက္ေနျပည္သူမ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕ေန အလုပ္သမားမ်ားအတြင္း အမာခံပါတီအင္အားစုအျဖစ္ လူထုအဖြဲ႕ အစည္းမ်ား ဖြဲ႕စည္းျခင္းမွာ ထင္ရွားေသာ စည္း႐ံုးေရးလမ္းစဥ္ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ပါတီ၏ ဝါဒေရးစည္း႐ံုးမႈကို ခံယူသည့္ အလုပ္သမား အဖြဲ႕အစည္း၊ ေတာင္သူ လယ္သမား အဖြဲ႕အစည္း၊ လူငယ္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအဖြဲ႕အစည္း၊ စီးပြားေရးကုန္သြယ္မႈအဖြဲ႕အစည္း စသည့္ လူထုလူတန္းစားအေျချပဳအဖြဲ႕အစည္းမ်ား ဖြဲ႕စည္းလႈပ္ရွားခဲ့ၾက သည္။
ဤသို႔ေသာ ႏိုင္ငံေရးစည္း႐ံုးမႈ လကၡဏာမွာ ထိုေခတ္အခါ ကာလ၏ ႏိုင္ငံေရးစည္း႐ံုးမႈ ပံုသဏၭာန္ျဖစ္ရာ အာဏာရႏိုင္ငံေရး ပါတီျဖစ္ေစ၊ အာဏာလက္မဲ့ အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရးပါတီ အသီးသီး တို႔က ျဖစ္ေစ လုပ္ေဆာင္ ေနခဲ့ၾကသည့္ ႏိုင္ငံေရးစည္း႐ံုးမႈ ပံုသဏၭာန္ျဖစ္သည္။ ပံုသဏၭာန္အရ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္တြင္ ျပည္သူ လူထု၏ ပါဝင္ပတ္သက္မႈမ်ား ရွိေနသည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္ လည္း ႏိုင္ငံ တည္ေဆာက္ေရးကိစၥမ်ားတြင္ ျပည္သူလူထု၏ ႏိုင္ငံေရးဆင္ျခင္တံု တရားျဖင့္ ပါဝင္လုပ္ေဆာင္သည့္ အဆင့္ျမင့္ႏိုင္ငံေရးဓေလ့အျဖစ္ ယူဆရန္ မသင့္ေလ်ာ္လွေခ်။ စင္စစ္ အားျဖင့္ ျပည္သူတို႔၏ ႏိုင္ငံေရး ပါတီမ်ားအေပၚ အျမင္ႏွင့္ တိမ္းညြတ္မႈမွာ ပုဂၢိဳလ္ေရးၾကည္ညိဳမႈ သို႔မဟုတ္ မႏွစ္ၿခိဳက္မႈႏွင့္ တစ္ပြဲတိုး အေျပာအေဟာေကာင္းမြန္မႈ အေပၚ ဘက္လိုက္မႈ ကဲျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ျပည္ေထာင္စုဆိုရွယ္လစ္သမၼတျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္
၁၉၇၄ အေျခခံ ဥပေဒအရ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံ အျဖစ္ ထူေထာင္ ရန္ျဖစ္သည္။ ဆိုရွယ္လစ္မူဝါဒ အေျခခံမ်ားအရ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဦးေဆာင္ပါတီတစ္ရပ္ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းဦးေဆာင္ၿပီး စီမံကိန္း စီးပြားေရး စနစ္ကို က်င့္သံုးသည္။ ႏိုင္ငံေရးအရ ပါတီ ဦးေဆာင္မႈကို ခံယူရၿပီး စီးပြားေရးတြင္ ေဈးကြက္ အင္အားစုမ်ား၏ အခန္းက႑အား လက္မခံျငင္းပယ္သည္။ အေျခခံဥပေဒအရ ဦးေဆာင္ ဖြဲ႕စည္းသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ ပါတီ၏ ဦးေဆာင္မႈကို ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးက လိုက္နာရသည္။ တစ္နည္း အားျဖင့္ ျပည္သူအားလံုး၏ဘဝမွာ နိုင္ငံေရးဘဝအျဖစ္ ခံယူရသည္။ ပါတီ ဦးေဆာင္မႈ၏ ျပင္ပတြင္ ေနထိုင္ခြင့္ရွိသည္ဟု ဆိုရေသာ္လည္း မိမိတို႔၏ ပုဂၢလိကဘဝအာမခံခ်က္မရွိသည့္ အပယ္ခံလူတန္းစားတစ္ရပ္ အသြင္ျဖင့္သာ ရပ္တည္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။
ဤနည္း အားျဖင့္ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးမွာ ႏိုင္ငံေရးအရ ပါဝင္ ပတ္သက္မႈမ်ားစြာ ရွိသည္ဟု ဆိုရေသာ္လည္း ပါတီတြင္း ဒီမိုကေရစီ အသြင္သဏၭာန္အျဖစ္ က်င့္သံုးသည့္ စုေပါင္း ေခါင္းေဆာင္မ ႈ ဆိုသည္ မွာ ပါတီ အထက္ အဆင့္ဆင့္တို႔၏ ၫႊန္ၾကားမႈကို လိုက္နာရျခင္းသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ျပည္သူ တစ္ရပ္လံုးမွာလည္း ႏိုင္ငံေရး ဘဝတြင္ မိမိတို႔ကိုယ္စားျပဳ လူထုလူတန္းစား အဖြဲ႔အစည္း ဝင္ ျဖစ္ရသည္။ ဆိုရွယ္လစ္ သေဘာ တရားအရ လူသားအားလံုးမွာ ကာယအား၊ ဥာဏအားအရ အလုပ္ လုပ္ၾက သူမ်ားျဖစ္၍ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး အလုပ္သမား လူတန္းစားခ်ည္း ျဖစ္ၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ ဥာဏအားျဖင့္ အလုပ္လုပ္ ကိုင္ၾကသူမ်ားမွာ အသိ ဥာဏ္ပညာအတိုင္းအတာ မတူညီမႈ၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း မတူညီမႈ၊ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းပိုင္ဆိုင္မႈ ပမာဏ ကြဲျပားမႈ အေပၚမူတည္၍ ဓနရွင္ေပါက္စမ်ား ပညာတတ္လူတန္းစားမ်ား စသည္ျဖင့္ ထပ္မံ စိတ္ျဖာထားသည္။

လူတန္းစားလကၡဏာအေပၚ အေျချပဳကာ ပါတီ ဦးေဆာင္မႈအေပၚ လက္ခံလိုက္နာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ယံုၾကည္စိတ္ခ် ရမႈ အတိုင္းအတာကို အကဲျဖတ္သတ္မွတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ပညာ တတ္မ်ားမွာ သဘာဝအရ အထက္မွ ေစခိုင္းသမွ်အေပၚ မ်က္စိမွိတ္ ယံုၾကည္လက္ခံတတ္သူမ်ား မဟုတ္ၾကသျဖင့္ ပါတီအဖြဲ႔အစည္း အဆင့္ဆင့္တြင္ ပါတီဦးေဆာင္မႈ၏ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ခံရသူမ်ား ျဖစ္ေလ့ မရွိၾကေခ်။ ဤသို႔ျဖင့္ ဦးေဆာင္ပါတီ၏ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရသည့္ အမာခံ အင္အားစုမွာ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ပညာအင္အားနည္းသူ၊ က်ိဳးႏြံသူ၊ အထက္အဖြဲ႔အစည္းအလိုက် တစ္သေဝမတိမ္း လုပ္ေဆာင္တတ္သူ မ်ားသာ ႏိုင္ငံေရးဘဝတြင္က်ယ္မႈ ရရွိၾကသည္။ ဤလကၡဏာ ေၾကာင္း သေဘာတရားအရ စုေပါင္းေခါင္းေဆာင္မႈဟု ဆိုေစကာမူ လက္ေတြ႔ဘဝ၌ တစ္ပါတီအာဏာရွင္စနစ္ ႀကီးထြားလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ျပည္ေထာင္စုသမၼတျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္
၂၀ဝ၈ ခုႏွစ္တြင္ ျပ႒ာန္းခဲ့ေသာအေျခခံဥပေဒအရ ႏိုင္ငံေတာ္ ကို စည္းကမ္းျပည့္ဝသည့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ က်င့္သံုးသည့္ သမၼတ ႏိုင္ငံေတာ္ျဖစ္လာၿပီး သမၼတအုပ္ခ်ဳပ္သည့္ ျပည္ေထာင္စု စနစ္ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းသည္။ စီးပြားေရးမူဝါဒမွာ ေဈးကြက္စီးပြားေရးျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အာဏာသံုးရပ္ျဖစ္သည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ အား ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ၊ ဥပေဒျပဳအာဏာအား ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္ ႏွင့္ တရားစီရင္ေရးအာဏာအား ျပည္ေထာင္စု တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္ ဟူ၍ သီးျခားစီ ခြဲေဝအပ္ႏွင္းထားသည္။ အာဏာသံုးရပ္မွာ တရားဥပေဒ ႏွင့္အညီ အျပန္အလွန္ ထိန္းေက်ာင္းမႈသာရွိ၍ လႊမ္းမိုးမႈ မျပဳႏိုင္ေခ်။
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာႏွင့္ပတ္သက္၍ သမၼတအား လုပ္ပိုင္ခြင့္ မ်ား အပ္ႏွင္းထားၿပီးျဖစ္သည္။ မိမိအား အပ္ႏွင္းထားသည့္ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ဆိုင္ရာ ကိစၥရပ္မ်ားအား အုပ္ခ်ဳပ္စီမံခန္႔ခြဲရာ၌ က႑မ်ား အလိုက္ တာဝန္ခြဲေဝေပးထားသည့္ လက္ေထာက္မ်ား(ဝန္ႀကီးမ်ား) ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ ဖြဲ႕စည္းေဆာင္ရြက္သည္။ သမၼတ ဦးေဆာင္သည့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕(အစိုးရအဖြဲ႕)
မွာ ႏိုင္ငံေရး ပါတီတစ္စံုတစ္ခု၏ သေဘာတရားအေပၚ တိမ္းညြတ္မႈ ရွိေကာင္း ရွိႏိုင္ေသာ္လည္း အဆိုပါႏိုင္ငံေရးပါတီ၏ မူဝါဒလုပ္ငန္း စဥ္အတိုင္း လိုက္နာလုပ္ေဆာင္ရန္ မဟုတ္ေခ်။ ႏိုင္ငံ တည္ေဆာက္ေရး အတြက္ အေရးပါသည့္ မူဝါဒလမ္းစဥ္ႏွင့္ မိမိတို႔ သက္ဆိုင္ရာက႑အလိုက္ လုပ္ငန္းမ်ား ခ်မွတ္ အေကာင္အထည ္ေဖာ္လုပ္ ေဆာင္ရာ၌ နားလည္ ကြ်မ္းက်င္ သည့္ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားသည့္အဖြဲ႕ ျဖစ္ရသည္။

တစ္နည္းအားျဖင့္ ပါတီအဖြဲ႔အစည္း၏ ဦးေဆာင္လမ္းညႊန္မႈကို ခံယူသည္ထက္ မိမိတစ္ဦး ခ်င္းစီ၏ စြမ္းေဆာင္မႈ အရည္အခ်င္းအေပၚ ပို၍ အေလးထားဂ႐ုျပဳရသည္ဟု ဆိုလိုရင္းျဖစ္သည္။ ဥပေဒျပဳေရးအာဏာႏွင့္ပတ္သက္၍ အစိုးရအဖြဲ႕ကသာ မူလ တင္သြင္းခြင့္ရွိသည့္ စီမံကိန္း ေရးရာ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ ရသံုးမွန္းေျခ ေငြစာရင္း ႏွင့္ အခြန္ေကာက္ယူျခင္းကိစၥမွလြဲ၍ က်န္ေရးရာကိစၥမ်ားအတြက္ ဥပေဒၾကမ္းတစ္ရပ္တင္သြင္းရာတြင္ လႊတ္ေတာ္ေရးရာေကာ္မတီမ်ား မွတစ္ဆင့္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက စတင္အေရးယူေဆာင္ ရြက္ရျခင္းျဖစ္ေပရာ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစနစ္ က်င့္သံုးသည့္ လႊတ္ေတာ္ မ်ားကဲ့သို႔ အမ်ားစုပါတီ၏ အျမဲတေစ လႊမ္းမိုးမႈ အေျခအေနမ်ိဳး မရွိ ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ လႊတ္ေတာ္အတြင္း ႏိုင္ငံေရးပါတီတစ္ရပ္၏ မူဝါဒ လႊမ္းမိုးမႈပံုစံမွ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးခ်င္းစီႏွင့္ လႊတ္ေတာ္ ေရးရာ ေကာ္မတီအသီးသီးတို႔၏ စြမ္းေဆာင္ ႏိုင္စြမ္း ရွိမႈတို႔အေပၚ ေရြ႕လာေနၿပီျဖစ္သည္။


လူထုအဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင္႕ ႏိုင္ငံေတာ္အေရး
တိုင္းျပည္အေရး ႏိုင္ငံအေရးဆိုသည္မွာ သာမန္ျပည္သူမ်ား၏ ကိစၥမဟုတ္၊ အစိုးရမင္းမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ ကိစၥဟူေသာအယူအဆမ်ိဳး ယခုေခတ္ကာလတြင္ ႏိုင္ငံအသီးသီးရွိ ျပည္သူ တို႔က လက္မခံၾကေတာ့ေခ်။ တစ္ခ်ိန္က ပါတီဦးေဆာင္မႈကို ေရွ႕တန္းတင္ခဲ့ၾကသည့္ ပါတီႀကီးစိုးသည့္ႏိုင္ငံမ်ား၌ပင္ ႏိုင္ငံအေရး၌ ျပည္သူ လူထုပါဝင္ပတ္သက္မႈ အစီအစဥ္မ်ား ျပဳလုပ္လာ ခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီေခတ္ တြင္ ႏိုင္ငံေရးပါတီအသီးသီးတို႔၏ စည္း႐ံုးမႈျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ ခဲ့ၾကသည္။ ထိုလူထု အဖြဲ႕အစည္း မ်ားမွာ ဆိုခဲ့ပါ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္၌ ျပည္သူလူထု ပါဝင္ပတ္သက္ေရးအျဖစ္ သာမန္အားျဖင့္ ယူဆႏိုင္ ေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ဘဝတြင္ ပါတီေထာက္ခံသူမ်ား၏ အသင္းအဖြဲ႕ အသြင္ လကၡဏာ သာေဆာင္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာ လူထုလူတန္းစား၏ အက်ိဳးစီးပြားႏွင့္ သေဘာထားအျမင္မ်ားအား ကိုယ္စားျပဳလႈပ္ရွား သည့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ိဳးမဟုတ္ခဲ့ၾကေခ်။
လူထုအဖြဲ႕အစည္းမ်ား တည္ေထာင္ဖြဲ႕စည္းရာတြင္ အမ်ားအားျဖင့္ မိမိဆႏၵအေလ်ာက္ပါဝင္ စုစည္းျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း အာဏာရပါတီ၏ စည္း႐ံုးမႈျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းမႈ မ်ိဳးျဖစ္၍ ရွိၿပီးအစိုးရ၏ အေရးတယူ အားေပးေထာက္ခံမႈရ အဖြဲ႕အစည္း မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္မွစ၍ တည္ေထာင္ခဲ့သည့္ ျမန္မာဆိုရွယ္လစ္စနစ္ ေခတ္တြင္ ပါတီဦးေဆာင္သည့္ ႏိုင္ငံေရးစနစ္အရ ဗဟိုမွ စီမံကိန္းခ် စီးပြားေရးစနစ္ က်င့္သံုးျခင္းျဖစ္ရာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈ၊ ကုန္ထုတ္ လုပ္မႈႏွင့္ ဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းမ်ားအားလံုးမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္လုပ္ငန္း မ်ားအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ရေပရာ ထိုလုပ္ငန္းမ်ား ႐ြက္ေဆာင္ ရသည့္ ျပည္သူ လူထုတစ္ရပ္လံုးမွာ ပါတီဦးေဆာင္မႈခံယူရသည့္ အလုပ္သမား လူတန္းစားမ်ား ျဖစ္လာၾကသည္။ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားမွာလည္း ေျမယာကို ပုဂၢလိက ပိုင္ဆိုင္မႈ မ႐ွိဘဲ ႏိုင္ငံေတာ္ကပိုင္ဆိုင္သည့္ ေျမယာ မ်ားအေပၚ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရရွိသူမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။

ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ အလုပ္သေဘာအရ သီးျခားျဖစ္ေနသည့္ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား ကိုသာ ေတာင္သူလယ္သမားအဖြဲ႕အစည္းအျဖစ္ စည္း႐ံုးဖြဲ႕စည္း၍ က်န္လုပ္သားျပည္သူတစ္ရပ္လံုးအားအလုပ္သမားမ်ားအျဖစ္ စည္း႐ံုး ဖြဲ႕စည္းသည္။ အလုပ္မလုပ္ကိုင္ၾကေသးသည့္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ မ်ားကို လူငယ္အဖြဲ႕အစည္းႏွင့္ မိမိကိုယ္ပိုင္ အႏုပညာလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ ၾကသူ စာေပ၊ ဂီတ၊ သဘင္၊ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု စသည္တို႔ကို လုပ္ငန္း အလိုက္စည္း႐ံုးဖြဲ႕စည္းသည္။ မည္သို႕ပင္စုစည္းသည္ျဖစ္ေစ ဖြဲ႕စည္း သမွ် အစုအစည္း အသင္းအဖြဲ႕အားလံုး ပါတီဦးေဆာင္မႈကို ခံယူရ သည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ မိမိဆႏၵအေလ်ာက္ အဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္ႏိုင္ခြင့္ရွိသည္ ဆိုေသာ္ျငားလည္း ဦးေဆာင္ပါတီ၏ စည္း႐ံုးသိမ္းသြင္းမႈကို ျငင္းဆန္ ရန္ဆိုသည္မွာ မျဖစ္ႏိုင္သည့္ ဘဝေပး အေျခအေန ျဖစ္သည္။
သို႕ျဖစ္၍ ျမန္မာ့ဆို႐ွယ္လစ္စနစ္ေအာက္၌ အသြင္သဏၭာန္ အားျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္အေရး၌ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး ပါဝင္ပတ္သက္မႈရွိပါ သည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း ျပည္သူလူထု၏ သေဘာထား အမွန္ကို ထင္ဟပ္ ျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳျခင္းထက္ ဦးေဆာင္ပါတီ၏ လမ္းညႊန္မႈကို တစ္သေဝမတိမ္း လိုက္နာလုပ္ေဆာင္ရျခင္းသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ယေန႔ကာလတြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ဥပေဒျပဳ ေရးႏွင့္ တရားစီရင္ေရး အာဏာ သံုးရပ္မွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ား ခြဲေဝထားကာ အျပန္အလွန္ထိန္း ေက်ာင္းမႈျပဳသည့္ သမၼတအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ျဖစ္သည္။ သမၼတအုပ္ခ်ဳပ္ သည့္စနစ္ျဖစ္၍ အစိုးရဆို သည္မွာ ျပည္သူ႔ေရးရာ ဝန္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္း မ်ားကိုသာ အဓိက ေရွး႐ႈလုပ္ေဆာင္ရျခင္းျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မဲအမ်ားစုရရွိေရးကို ရည္႐ြယ္ကာ ျပည္သူလူထုအၾကား ႏိုင္ငံေရး စည္း႐ံုးေရး လုပ္ေဆာင္ ရန္ မလိုအပ္ေခ်။
သို႕ျဖစ္၍ လႊတ္ေတာ္က အစိုးရအဖြဲ႕ကို ေမးျမန္းသည့္ ေမးခြန္း မ်ား၊ တင္သြင္းသည့္အဆိုမ်ားႏွင့္ ဥပေဒၾကမ္းမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ အစိုးရ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္လည္းေကာင္း ျပည္သူလူထု ၏အက်ိဳးစီးပြား ကိုယ္စားျပဳေရးတို႔မွာ အခ်က္အခ်ာက်သည့္ အေရးကိစၥ မ်ား ျဖစ္လာသည္။ အဆိုပါအခ်က္အခ်ာကိစၥမ်ား ျဖစ္ေပၚတိုးတက္ ေရးအတြက္ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးက ေစာင့္ၾကည့္ အကဲခတ္ရန္ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ ေစာင့္ၾကည့္အကဲခတ္ရန္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အေရးကိစၥမ်ားတြင္ ျပည္သူလူထုစိတ္အားတက္ျြကစြာ ပါဝင္လာရန္ လိုအပ္လာသည္။ အဆိုပါ လိုအပ္ခ်က္ အရ ျပည္သူမ်ား၏ အက်ိဳးစီးပြားကိုယ္စားျပဳ လူထုအဖြဲ႕အစည္းမ်ား အသီးသီးဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္လုပ္ကိုင္ရန္ လိုအပ္ လာသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ လူဦးေရ၏ ရာခိုင္ႏႈန္းအမ်ားစုမွာ ေက်းလက္ ေနျပည္သူ ေတာင္သူလယ္သမားျဖစ္ၾကရာ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရးကိစၥမ်ား ႐ြက္ေဆာင္ၾကရာတြင္ ေက်းလက္ျပည္ သူမ်ား ၏ အက်ိဳးစီးပြားကို အဓိက ေရွး႐ႈစဥ္းစားၾကရန္ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားႏွင့္ လုပ္သားျပည္သူမ်ားကိုယ္စားျပဳ လူထု အဖြဲ႕အစည္းမ်ား တည္ေထာင္ဖြဲ႕စည္းကာ အာဏာပိုင္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ ဥပေဒျပဳ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ဆက္သြယ္၍ အျပန္အလွန္ အေထာက္ အကူျပဳလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ေဆာင္႐ြက္ရန္ လိုအပ္သည္။ သို႕ရာတြင္ လူထုအဖြဲ႕ အစည္း ဆိုသည္မွာ လြတ္လပ္ေသာ အဖြဲ႕ အစည္း၊ မိမိဆႏၵအေလ်ာက္ စုစည္းတည္ေထာင္ေသာ အဖြဲ႕အစည္း၊ မိမိလူထုလူတန္းစားအလႊာႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္အက်ိဳးစီးပြားကို ေရွး႐ႈ သည့္ အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္ရန္ လိုအပ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေရွးယခင္ ကာလမ်ားက ရွိခဲ့ဖူးေသာ ပါတီႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းတစ္စံုတစ္ခု၏ လမ္းညႊန္မႈကို ခံယူလိုက္နာရေသာ အဖြဲ႕အစည္း မ်ိဳးမျဖစ္ရန္ အာဏာ လက္ရွိ အစိုးရ၏ အလိုက် လိုက္နာရသည့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ိဳး မျဖစ္ေစ ရန္ သတိျပဳရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
အေျခခံဥပေဒသစ္၏ သမၼတအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္အရ အစိုးရမွာ ျပည္သူ႕ေရးရာဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ရသည့္ အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္၍ ႏိုင္ငံေရး၊ စည္း႐ံုးေရးလုပ္ငန္းမ်ား ေဒြးေရာယွက္ တင္ျပဳလုပ္ရမည့္ အဖြဲ႕အစည္းမဟုတ္ဆိုသည္ကိုလည္းေကာင္း၊ ေတာင္သူလယ္သမား၊ အလုပ္သမားႏွင့္ အျခားေသာ သက္ေမြးဆိုင္ ရာ၊ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ၊ လူမႈေရးဆိုင္ရာ စသည့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ လူထု အဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွာ မိမိတို႔ကိုယ္စားျပဳသည့္ လူထုလူတန္းစားအလႊာ ၏ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္၏အေရးကိစၥမ်ားတြင္ တက္ၾကြ စြာ ပါဝင္ျခင္းျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရးဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံေတာ္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ဆက္သြယ္ေဆာင္ရြက္ၾကသည့္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္ဆိုသည္ကိုလည္းေကာင္း ရွင္းလင္းစြာ သေဘာေပါက္ၾကရန္ အေရးႀကီးေပသည္။


posted by ႏုိင္ေအာင္ဝင္း
The Voice Journal