အသက္ရွည္ရွည္ ခင္ခင္မင္မင္

by ဂ်ဴး - Ju on Monday, October 24, 2011 at 6:51pm

ကၽြန္မ အဘြားၾကီးျဖစ္ေနျပီတဲ့။ ကၽြန္မခင္ပြန္းက ခဏခဏစေနာက္တတ္သည္။
ဟုတ္မ်ားဟုတ္ေနျပီလား မသိ။ ကၽြန္မဧ။္အေတြးေတြ ေတာ္ေတာ္ေခါင္ေနပါသည္။
သားသမီးႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ေခတ္မီရမည့္ ကၽြန္မအေတြးေတြသည္
အျမဲပဲေခတ္ေနာက္က်တတ္ဧ။္။ အခုကိုပဲ ကၽြန္မက သမီးငယ္ကို
အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္ေတြ ေျပာျပခ်င္လွျပီ။ သမီးက ေၾကာ္ျငာေတြ
ၾကည့္ေကာင္းေနဆဲ။

“ရွာၾကည့္လိုက္ဦး … ရွာၾကည့္လိုက္ဦး … ရွာၾကည့္လိုက္ဦး … ” တဲ့။

သမီးက လိုက္၍ဆုိလိုက္ေသးသည္။

ကၽြန္မ ပင့္သက္ရိႈက္မိ၏။ ရုပ္ျမင္သံၾကားအေပၚ ကေလးေတြသည္ေလာက္
စြဲလမ္းေနတာကို ကၽြန္မ မၾကိဳက္ပါ။ ကေလးေတြ တီထြင္ဥာဏ္ ကြန္႔ျမဴးရမည့္
အခ်ိန္မွမရွိေတာ့ဘဲ။ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ ျပသ သမွ်ၾကည့္ေနေသာ
ကေလးတစ္ေယာက္သည္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ တီထြင္ဥာဏ္ျဖင့္ အသံုးျပဳရမည့္ကိစၥေတြ
နည္းကုန္မွာ အမွန္ပဲ။ ရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္ေတြမွာ ကေလးေတြအတြက္
သင့္ေတာ္သည့္ ျပကြက္မ်ိဳးဘယ္ႏွစ္ခု ပါႏုိင္မွာမုိ႔လုိ႔လဲ။

ေၾကာ္ျငာေတြထဲမွာေတာင္ ကေလးေတြၾကည့္ဖို႔ မသင့္ေတာ္သည့္ ျပကြက္ေတြက
အမ်ားၾကီး။ ကေလးေတြအတြက္ တီဗီလိုင္းတစ္လိုင္း သီးသန္႔ထားေပးရင္
မေကာင္းဘူးလား။ ပညာေပးအစီအစဥ္ လ႔ံုး၀မဟုတ္ေသာ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္ေပါ့ေလ။
အင္း… ကၽြန္မအေတြးေတြ ေခါင္ေနျပန္ျပီထင္ပါရဲ႔။ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္
ကေလးေတြအတြက္ ကၽြန္မက ေတာင္းဆုိမိေနတာလဲ၊ အသက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ျပီးသြားေသာ
သားၾကီးအတြက္လား၊ အသက္ငါးႏွစ္ထဲ၀င္ခါစ သမီးအတြက္လား။ ဘယ္ႏွစ္လုိင္း
ထားေပးရမွာလဲ။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ျပံဳးမိသည္။

       Science World အစီအစဥ္မ်ိဳး၊ Discovery အစီအစဥ္မ်ိဳးေတြ ခဏခဏ
လႊင့္ထုတ္ေစခ်င္တာေတာ့ အမွန္ပဲ။
       ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကျဖင့္ တီဗီြမဆိုထားႏွင့္၊ ကက္ဆက္ေတာင္မေပၚေသး။
ညေနေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္မွာ ခဏနားျပီး ကစားၾကသည္။ မူလတန္းအရြယ္တုန္းကမ်ား
က်ဴရွင္ဆုိတာေတာင္ မၾကားဖူးခဲ့ပါဘူး။ ထုပ္ဆီးတိုးတမ္း၊ ခြက္ေခါက္တမ္း၊
ဘုတ္ဒီထိုးတမ္း၊ ေဘာလံုးပစ္တမ္း၊ ေရႊစြန္ညိဳ၀ဲတမ္း ကစားနည္းေတြ စံုလွသည္။
ညစာထမင္းစားခ်ိန္မွာ တစ္ခါတစ္ခါ အကဲပို၍ အိမ္နီးခ်င္း သူငယ္ေလးေတြႏွင့္
ထမင္းအတူစားခ်င္လွ်င္ စားခြင့္ရတတ္ေသး၏။ ကၽြန္မတို႔အိမ္က
ျခံ၀င္းလည္းက်ယ္၊ ကေလးညီအစ္မသံုးေယာက္လည္းရွိေနေတာ့ အိမ္မွာလာ၍စုစားေလ့ရွိပါသည္။
အိမ္ေရွ႔က ကြပ္ပ်စ္ၾကီးေပၚမွာ လူေျခာက္ေယာက္ေလာက္စုျပီး ထမင္းစားရတာ အလြန္ျမိန္သည္။ သူ႔ဟင္း
ကိုယ့္ထဲထည့္ေပး၊ ကုိယ့္ဟင္း သူ႔ထဲထည့္ေပး၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္
မွ်ေ၀ခံစားၾကကာ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္လွသည္။

အခုေခတ္မွာေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ သူငယ္ခ်င္းဆုိေသာ အဓိပၸာယ္ကိုပင္ ေမ့ကုန္ၾကျပီလား မသိ။
‘ခ်စ္ပံု႔ေလးေရ … အိပ္ၾကစို႔ သမီးရယ္၊ ကိုကိုေတာင္အိပ္သြားျပီ”
သမီးက မအိပ္ခ်င္ေသးပါ။ တီဗီြဖန္သားျပင္ေပၚက အရုပ္မ်ားကို ေငးေမာေနဆဲ။
တီဗီြဂိမ္းကစားဖို႔ အျမဲတမ္းတက္ၾကြလွေသာ သားကစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္
အိပ္ရာ၀င္သြားခဲ့ျပီ။ ကိုယ္ပိုင္တီထြင္ဥာဏ္ ဟူေသာ စကားေျပာတုိင္း သားက
ကၽြန္မအား ေခါင္းမာစြာ ျငင္းေလ့ရွိ၏။ သားတုိ႔ကစားေသာ တီဗီြဂိမ္းေတြဟာ
ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ တီထြင္ဥာဏ္ကို ရင့္သန္ေစသည္ဆုိပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မ၏ သားသမီးေတြကို လူသားပီသစြာ ႏူးညံ႔တတ္၊
ခံစားတတ္၊ မွ်ေ၀တတ္ေစခ်င္သည္။

‘သမီး တီဗီြပိတ္ရေအာင္ေနာ္”
သမီးေလးၾကည့္ေနေသာ ေၾကာ္ျငာမ်ားကို ကၽြန္မဇြတ္ပိတ္ပစ္လိုက္ေသာအခါ သမီးက
စိတ္ေကာက္ဖို႔ ႏႈတ္ခမ္းစူေနျပီ။
“သမီးကို ေမေမက ၾကယ္ေလးေတြျပန္႔က်ဲေနတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးအေၾကာင္း ေျပာျပမယ္ေလ”
ၾကယ္စံုေသာ ည၏မုိးေကာင္းကင္အျပည့္ကို သမီးတစ္ခါမွ ေစာင့္မၾကည့္ဖူးေသးဘူး။
သမီး၏ညေကာင္းကင္သည္ ျမိဳ႔ျပေကာင္းကင္ျဖစ္သည့္အျပင္ အိမ္ေပၚထပ္
အိပ္ခန္းျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းၾကည့္ရင္း ျမင္ရသည့္
တစ္၀က္တစ္ပ်က္ေကာင္းကင္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုျမင္ကြင္းကိုပင္
ျခင္ေထာင္ဇာခံျပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆးၾကည့္ႏုိင္၏။ သည္ျမိဳ႔မွာက ျခင္ေတြ
ေပါလြန္းလွသျဖင့္ ျခင္ေထာင္အတြင္းမွ မဟုတ္လွ်င္ ေနရတာ မေအးေဆးပါ။

“ေမေမတို႔ ရြာမွာျခင္မရွိဘူး” ဟု သမီးကိုေျပာလွ်င္ သမီးမယံုႏုိင္ေခ်။
တကယ္ေတာ့ သဲေျမလႊမ္းသည့္ ကၽြန္မတို႔ရြာတြင္ ေရမွန္သမွ် ဘယ္တုန္းကမွ
အိုင္ထြန္းခဲ့သည္မဟုတ္ေခ်။
သမီးကို ျခင္ေထာင္ထဲသို႔ေခ်ာ့ေခၚလာသည့္
အခ်ိန္တြင္ သားအဖႏွစ္ေယာက္
ဟုိဘက္ခုတင္မွာ အိပ္ေပ်ာ္လ်က္ ရွိျပီ။

“မနက္က် သမီးတို႔ေက်ာင္းမီေအာင္ ေစာေစာထရဦးမွာ မဟုတ္လားသမီးရဲ႔”
မနက္ရွစ္နာရီအထိ အိပ္ခ်င္တတ္ေသာ သမီးေလးအဖုိ႔ ေက်ာင္းမီေအာင္
ေစာေစာထရသည့္အျဖစ္ကို စိတ္ညစ္လွျပီဟု ကၽြန္မ သိပါသည္။
“ေမေမကလည္း ဘာျဖစ္လို႔ ဒီျမိဳ႔သစ္မွာ လာေနတာလဲ၊ ျမိဳ႔ထဲပဲေနလိုက္ ျပီးေရာ”
မူၾကိဳအရြယ္ သမီးက ကေလးၾကီးတစ္ေယာက္လို ဂ်ီးက်တတ္ေသး၏။
“ျမိဳ႔ထဲမွာေနရင္ …”
“ျမိဳ႔ထဲမွာေနရင္ ပ့ုံပံု႔ေနာက္က်မွ ထရင္လဲ ေက်ာင္းမီမွာေပါ့ ေမေမရဲ႔၊
ဆုိင္ကယ္ၾကီးနဲ႔ အၾကာၾကီးသြားေနစရာ မလုိေတာ့ဘူးေပါ့”
ေၾသာ … ကၽြန္မသမီးက က်ိဳးေၾကာင္းဆက္ႏြယ္မႈဆုိတာကိုေတာ့ သိေနသားပဲ၊ သမီး၏
ဆင္ျခင္ဥာဏ္ေတြ၊ တီထြင္ဥာဏ္ေတြအတြက္ ကၽြန္မသိပ္ေတာ့ စိတ္မပူသင့္ဘူး
ထင္ပါရဲ႔ေနာ္။ ကၽြန္မသေဘာက်စြာ ရယ္ေမာမိပါသည္။

“ေမေမ ငယ္ငယ္ကဆုိရင္ သမီးတို႔ထက္ ဆုိးတာေပါ့၊ ေန႔တုိင္းအေစာၾကီး
ထျပီးေက်ာင္းသြားရတာ သမီးရဲ႔”
ကၽြန္မငယ္စဥ္ဘ၀ ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းမႈကို သမီးအား ပံုျပင္သဖြယ္
စီကံုးဖြဲ႔ႏြဲ႔၍ ေျပာျပရဦးမွာေပါ့။

“ေမေမတို႔ရြာမွာ အလယ္တန္းေက်ာင္းမရွိဘူး၊ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းရွိရာ
ေရနံေခ်ာင္းကို အေစာၾကီး ထသြားမွ ေက်ာင္းမီတာ၊ ရြာနဲ႔ေက်ာင္းနဲ႔က
အေ၀းၾကီးပဲ၊ အေ၀းတကာ့ အေ၀းၾကီးပဲ၊ သမီးေက်ာင္းထက္ေတာင္ ေ၀းေသးတာေပါ့၊
ဘတ္စ္ကားမရွိ၊ ဆိုင္ကယ္မရွိ၊ စက္ဘီးရွိရင္ေတာင္ စီးမရဘဲ
တြန္းေနရတဲ့အခ်ိန္မ်ားတယ္၊ သဲေခ်ာင္းအက်ယ္ၾကီးကို ျဖတ္ရေသးတာ သမီးရဲ႔၊
ေျခလ်င္ေလွ်ာက္မွ လူသက္သာေသးတယ္၊ သဲထဲမွာ ေျခက်င္ရုန္းရတာ”
သမီး၏ေက်ာကုန္းေလးကို ဖြဖြေလးပြတ္သပ္၍ ပံုေျပာသည့္ ေလသံမ်ိဳးႏွင့္
ခပ္တိုးတိုးေျပာမိသည္။ သမီးက မ်က္ေတာင္ေလး စင္းကာ နားေထာင္စျပဳလာျပီ။
“သဲေခ်ာင္းဆိုတာမ်ိဳးက မုိးရြာတဲ့အခ်ိန္ကလြဲရင္ ေရမရွိတတ္ဘူးေလ၊ သဲျပင္က
အက်ယ္ၾကီးေပါ့၊ အဲဒီသဲျပင္ အက်ယ္ၾကီးထဲမွာမွ ေခ်ာင္းေသးေသးေတြ ျဖစ္ေနတာ၊
ေခ်ာင္းေလးေတြက ေရေတာ့ သိပ္မနက္ဘူးေပါ့၊ တခ်ိဳ႔ေခ်ာင္းက
ေျခမ်က္စိေလာက္ေရနက္၊ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေျခသလံုးေလာက္ နစ္ေအာင္ ေရမ်ားတာေပါ့၊
ေခ်ာင္းေရထဲ ျဖတ္လိုက္ သဲထဲျပန္ရုန္းလိုက္ေပါ့ သမီးရယ္၊
သဲေခ်ာင္းၾကီးလြန္ျပီးေတာ့ ရြာေတြကိုျဖတ္ရျပန္တာ”

“ပင္း၀ေနာ္ ေမေမ”
ကၽြန္မ ခဏခဏေျပာျပသည့္ ရြာအေၾကာင္းကို သမီးစိတ္၀င္စားပံုရသည့္အတြက္
ကၽြန္မအျမဲလိုလို ေက်နပ္မိပါသည္။
“ေမေမတို႔ရြာက ပင္း၀ေပါ့ သမီးရဲ႔၊ သဲေခ်ာင္းၾကီးနာမည္က ပင္းေခ်ာင္းေလ”
“ပံု႔ပံု႔ သိပါတယ္”
“အဲဒီ ပင္းေခ်ာင္းလြန္တဲ့အခါ ဘုရားကုန္းရြာကို ေရာက္ေရာ၊
ဘုရားကုန္းရြာျပီးတဲ့အခါ ရြာသစ္ၾကီး၊ ျပီးေတာ့ ရြာသစ္ကေလး၊ ေညာင္ပင္သာ၊
ေဖာင္းကေတာ၊ ထိန္ေခ်ာင္း၊ ေက်ာင္းကုန္း၊ ျပီးေတာ့မွ သေျပတန္းေက်ာင္းကို
ေရာက္တာ”
“ေမေမ မေညာင္းဘူးလား”
“ေညာင္းတာေပါ့ သမီးရယ္၊ ပညာကို လုိခ်င္လြန္းေတာ့ အေညာင္းခံျပီး
ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ အေဖာ္ေတြေဘးမွာ အမ်ားၾကီး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္း
စရင္းေနာက္ရင္း ရယ္ရင္းနဲ႔ပဲ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ရတာေပါ့၊ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့
ေက်ာက္ခဲေလးေတြ ေကာက္ျပီး သစ္ပင္ေတြဆီ ပစ္လုိ႔ရေသးတယ္၊ ကိုင္းေတာေတြထဲ
ပစ္လုိ႔ရေသးတယ္၊ အိမ္ေတြကို ထိမွာ မပူရဘူး၊ သစ္ပင္ေတြက အမ်ားၾကီး၊
တစ္ဖက္မွာ ေတာင္ကမ္းပါးယံ အျမင့္ၾကီးေတြ၊ တစ္ဖက္မွာက
ျမစ္ေရတက္ခ်ိန္မဟုတ္ရင္ ယာခင္းေတြ ကိုင္းခင္းေတြ သမီးရဲ႔”
မ်က္စိတစ္ဆံုး လွမ္းျမင္ႏုိ္င္ေသာ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းေဘးက ကၽြန္းေသာင္ခံုေတြ
ယာခင္းေတြကို သမီးျမင္ဖူးေစခ်င္လုိက္တာ။

“အံမယ္ … လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေတြ႔သမွ်ေတာပန္းေတြကို ခူးႏုိင္ေသးတာ၊
ပန္းေတြကလဲ ေရာင္စံုပဲ သမီးရယ္၊ သိပ္လွတာပဲ၊ ေခြးေသးပန္းဆုိတာက
အျပာေရာင္လွလွေလးေတြ၊ တုိက္ပန္းကေတာ့ ပန္းေရာင္၊ ေခါင္းေလာင္းပန္းက
အ၀ါေရာင္၊ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီပန္းက လိေမၼာ္ေရာင္၊ စိန္နားပန္ ဆုိတဲ့ ပန္းကေတာ့
အပြင့္ေသးေသးေရာင္စံုေလးေတြ စုစုျပီးပြင့္တတ္တာ၊ နားကပ္ပန္းဆိုတာ
ရွိေသးတယ္၊ နားကပ္ေလးေတြလို ခပ္ျပားျပာ၊ ပြင့္ဖတ္အသားထူထူ
အပြင့္ေသးေသးေလးေတြေပါ့၊ ခူးျပီး တံေတြးဆြတ္ နားမွာ ကပ္ထားရင္
တကယ့္နားကပ္ေလးလုိပဲ”

သမီးေလးဘ၀မွာ ပန္းေတြ လုိက္ခူးလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရသည့္ ခံစားမႈကို တစ္ခါမွ
မရရွာေသးပါ။ ကၽြန္မတို႔ျခံထဲမွာ ပန္းပြင့္ေတြကို သမီးက ခူးခ်င္သည္။
သူ႔အေဖက ဟန္႔တားထားသည္။ ကၽြန္မႏွင့္ သူ႔အေဖ မၾကာခဏ စကားမ်ားရသည္။
“ပန္းဆုိတာ ခူးဖို႔အတြက္မဟုတ္ရင္ ဘာအတြက္လဲ ေမာင္ရဲ႔” သိသိၾကီးႏွင့္
ကၽြန္မရန္စကားေျပာမိသည္။
“အလွၾကည့္ဖုိ႔ေပါ့ကြ”
“အဲဒီအလွဆိုတာ သမီးေလး ေပ်ာ္ရႊင္မႈထက္ ပိုျပီးအေရးပါလုိ႔လား”
သူ႔အေဖမရွိသည့္အခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္မကေတာ့ သမီးအား
ပန္းခူးခြင့္ေပးလိုက္တာပါပဲ။ ေတာပန္းကေလးေတြ၏ စိမ္းစိမ္းေမႊးေသာ ရနံ႕ကို
သမီးမခံစားဖူးေသးဘူး။ ေတာလမ္းတစ္ခု၏ ေတာပန္းျဖင့္ ေမႊးျမလတ္ဆတ္ေသာ ေလကို
သမီးေလး မရွဴဖူးေသးဘူး။

“နည္းနည္းေလာက္ေမာရင္ ေညာင္ပင္ၾကီးေတြရဲ႔ ေအာက္မွာ ခဏထုိင္နားျပီး
အေမာေျဖၾကတာေပါ့၊ ဧရာမေညာင္ပင္ၾကီးေတြ သမီးရဲ႔၊ ေမေမတို႔
အိမ္၀င္းထက္ေတာင္ က်ယ္ေသးတယ္။ ဖားလ်ားက်ေနတဲ့ ႏြယ္ၾကိဳးမုတ္ဆိတ္ၾကီးေတြက
ေျမၾကီးေတာင္ထိတယ္၊ အျမစ္ဆံုၾကီးေတြက ေျမေပၚမွာ ေပၚလို႔၊
အဲဒီေညာင္ျမစ္ၾကီးေတြေပၚမွာ ေမေမတို႔ ထုိင္ၾကတာေပါ့၊ တစ္ခါတစ္ခါ
ဖုိးလမင္းက သီခ်င္းဆုိေသးတယ္၊ သူ႔အသံက အရမး္ေကာင္းတာ”
ကၽြန္မေျပာျပလြန္း၍ သမီးသည္ ဖိုးလမင္းဟူေသာ ကၽြန္မ၏ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေလးကို
သိေနျပီ။ ဖိုးလမင္းဆိုဆုိေနတတ္ေသာ သီခ်င္းမ်ားဟု ကၽြန္မခဏခဏဆိုညည္းမိေသာ
သီခ်င္းမ်ားကိုရင္းႏွီးေနျပီ။ သမီးတုိ႔စကားအရေတာ့ ေတာသီခ်င္းေတြေပါ့ေလ၊
ထိုေတာသီခ်င္းေတြထဲမွ သမီးသိပ္ၾကိဳက္ေသာသီခ်င္းမွာ “လက္ရည္တစ္ျပင္တည္း”
ျဖစ္သည္။ ထုိသီခ်င္းက ရုပ္ရွင္ျပကြက္ေလးေတြလုိ
အာရံုထဲျမင္ေယာင္လာေအာင္ပင္ ပံုေျပာျခင္းအတတ္ပညာ၊ သရုပ္ေဖာ္ျခင္း
အတတ္ပညာႏွင့္ ဂီတကိုေပါင္းစပ္ဖြဲ႔ႏြဲ႔ထားေသာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။
ေနာက္တစ္ေၾကာင္းကေတာ့ သမီးငယ္ငယ္ ပိစိေကြးေလးအရြယ္ကတည္းက သမီးကို
ေပြ႔ခ်ီကာ ေခ်ာ့သိပ္တုိင္း ကၽြန္မ ဆုိညည္းမိေသာေၾကာင့္ျဖစ္လိမ့္မည္။

“ေဟ့ … သူငယ္ခ်င္းေရ … တုိ႔နယ္ပယ္တြင္ မုိးသက္ကယ္ဆင္ ရွစ္ခြင္က မည္း …
မုိုးရြာမလိုလိုနဲ႔ပဲ … ညီညႊတ္ေရးနဲ႔ အသက္ရွည္ရွည္ ခင္ခင္မင္မင္ …
လက္ရည္တစ္ျပင္တည္း …. ေရွးကေတာ့ ပိုခ်စ္ၾကတယ္ …”
တကယ္ေတာ့ သမီးကို ေခ်ာ့သိပ္ရင္း ကၽြန္မလြမ္းရေသာ ကၽြန္မ၏ဇာတိရြာကေလးသို႔
သီခ်င္းျဖင့္ တစ္ေခါက္သြားလည္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

************************************************************

“ေတာရြာသူတုိ႔အိမ္မယ္ … ျမိန္ဖြယ္ပါ့ ထမင္း … မုိးေမွ်ာ္
ငရုတ္သီးေထာင္းနဲ႔ …. ကိုဘိုေကရယ္ … ေဒါင္းလန္းၾကီးရဲ႔ အလယ္…”
တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္လုိလက္ရရွိလွ်င္ ေဒါင္းလန္းဆုိတာကို သမီးသိေအာင္
ေျပာျပခ်င္ေနျပန္၏။ သမီးတုိ႔ သားတုိ႔ ကေလးေတြမဆုိထားနွင့္၊ တခ်ိဳ႔
ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေနတတ္ေသာ လူငယ္ကေလးေတြပင္ ေဒါင္းလန္းကို
ေကာင္းေကာင္းမသိၾကေပ၊ ယခုေခတ္ အသညး္ေရာင္အသား၀ါ ဘီပိုး၊ စီပိုးေတြ
ေၾကာက္ေနရသည့္ ေခတ္မွာေတာ့ ေဒါင္းလန္းအသံုးကို ဆရာ၀န္ေတြ ရႈတ္ခ်ၾကမည္မွာ
ေသခ်ာ၏။

အဲသည္တုန္းက ႏွီးေဒါင္းလန္းဆုိတာ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ေဒါင္းလန္းနဲ႔
ထမင္းစားၾကတဲ့ ဓေလ့ဟာ ေအးအတူပူအမွ် အရာရာကို မွ်ေ၀တဲ့ ဓေလ့ပဲဟု
သားႏွင့္သမီးကုိ ေျပာျပလွ်င္ သူတုိ႔ ရယ္ေမာၾကမလားမသိ။ ႏွီးကို
လင္ပန္းၾကီးသဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ ရက္လုပ္၊ စေစၥးသုတ္ထားသည့္ ယြန္းထည္အျဖစ္
သမီးကေလး ျမင္သာေအာင္ ရွင္းျပရင္း အိမ္မွာရွိေသာ ယြန္းလင္ပန္းေလးကို
ဥပမာျပ စကၠဴျဖဴတစ္ရြက္ႏွင့္ ခဲတံကိုကိုင္ သားသမီးအတြက္ေတာ့ ကၽြန္မက
ပန္းခ်ီဆရာမလည္း ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။

“ေမေမတို႔ ထမင္းစားဖူးတဲ့ ေဒါင္းလန္းၾကီးက ေျခေထာက္မပါဘူး၊ ေဟာဒီလိုမ်ိဳး
သမီးရဲ႔၊ အဲဒါကို ၾကမ္းျပင္ေပၚခ် သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ုိင္းထုိင္၊ ျပီးေတာ့
ကုန္းျပီးစားၾကရတာ”
“ဟင္ …..”

သမီးက ႏွာေခါင္းရႈံေသာအခါ ကၽြန္မရယ္ေမာမိသည္။ သမီးေလး ဘယ္ႏွစ္သက္ပါ့မလဲ။
သမီးက ထမင္းစားလွ်င္ ပန္းကန္ျပားကိုေတာင္ တစ္ေန႔ႏွင့္တစ္ေန႔ စိတ္တုိင္းက်
ေရြးစားခ်င္သည့္ ကေလး။ သည္ေန႔ မစ္ကီးေမာက္စ္ ရုပ္ပံုနဲ႔ ပန္းကန္၊ သည္ေန႔
စင္ဒရဲလားပံုႏွင့္ ပန္းကန္ အဲသည္လုိမ်ိဳး။ သမီးေလး မမီလိုက္ေသာ
သူ႔ဘြားဘြား ကၽြန္မအေမသာ ဒါကိုျမင္လွ်င္ ညည္းတို႔ေခတ္က်မွပဲေအ… ဟု
ရယ္ေမာလိမ့္မည္။

“မိုးေမွ်ာ္ငရုတ္သီးဆုိတာ သိပ္စပ္တာ သမီးရဲ႔။ အပင္မွာ ငရုတ္သီးေလးေတြ
သီးတဲ့အခါ မုိးေပၚကိုေထာင္ျပီး သီးတာ၊ မုိးေကာင္းကင္ကို
ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကသလိုပဲ”
အဲသည္အခ်က္ေၾကာင့္ “မိုးေမွ်ာ္”  ဟုေခၚသလား၊
တျခားအေၾကာင္းရင္းတစ္ခုေၾကာင့္ ေခၚသလားေတာ့ မသိ၊ နာမည္နဲ႔ေတာ့
ေတာ္ေတာ္လုိက္ေလသည္။
“အဲဒီ ငရုတ္သီးေထာင္းကို ေဒါင္းလန္းရဲ႔ အလယ္မွာထား၊ ဟုိလူကႏိႈက္
ဒီလူကႏိႈက္ ရွဴးရွဴးရွဲရွဲေနေအာင္စား၊ ေခၽြးေတြေတာင္ထြက္လို႔
ရွိမွာေနာ္သမီး ”

ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းက မုိးကေလးညိဳညိဳမွာ အဲသည္သီခ်င္းသံကို ၾကားရလွ်င္
ဘာကိုလြမ္းမွန္းမသိ လြမ္းမိ၏။
မိုးေမွ်ာ္ငရုတ္သီးေထာင္း ဆုိတာကလည္း မုိးကေလးညိဳညိဳ၊ ဒါမွမဟုတ္
မိုးေအးေအးစိုိစုိစြတ္စြတ္ ခ်မ္းခ်မ္းမွာ စားဖို႔အလြန္သင့္ေတာ္သည္
မဟုတ္လား။ သီခ်င္းသံကို ၾကားလိုက္ရံုႏွင့္ပင္
ငရုတ္သီးစိမ္းမီးကင္ေထာင္းရန႔ံေလး ေမႊးလာခဲ့ေသးတာ။ သီခ်င္းထဲမွာ
မပါေပမယ့္ ကၽြန္မတုိ႔ ညီအစ္မေတြ ခဏခဏ စားခဲ့ရေသာ၊ ၾကိဳက္လည္းအလြန္
ၾကိဳက္ေသာ၊ ယခုအခါ သမီးတို႔အေဖက ဟင္းမမွတ္သျဖင့္ ကၽြန္မ
မစားရတာၾကာျပီျဖစ္ေသာ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ပန္ေထြေဖ်ာ္အေၾကာင္းကို သမီးအား
တုိင္တည္ေျပာျပရသည္။

“ခရမး္ခ်ဥ္ ပန္ေထြေဖ်ာ္လုပ္ဖုိ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို ျပဳတ္ရင္လဲရပါရဲ႔၊
ဒါေပမယ့္ မီးဖုတ္တာက ပိုေမႊးတာ သမီးရဲ႔၊ ေမေမတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက
ထမင္းခ်က္ရင္ ထင္းမီးနဲ႔ခ်က္တာ၊ မီးက်ီးခဲ ရဲရဲေပၚမွာ
ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြထည့္မီးဖုတ္တာ၊ ေမႊးေနတာပဲ”
ခရမ္းခ်ဥ္သီးသာမက ခရမ္းခ်ဥ္စိုက္ခင္းေတြ အေၾကာင္းပါ ျဖည့္စြက္ေျပာမိ၏။
“တစ္ခါတုန္းကေတာ့ လူၾကီးေတြ တားထားတဲ့ၾကာက ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို ကူဆြတ္မိတယ္
သမီးရဲ႔၊ ခရမ္းခ်ဥ္အရြက္မွာေရာ၊ အသီးရဲ႔ အညွာဖတ္ေလးေတြမွာေရာ
အေမႊးႏုနုဆူးမွ်င္ေလးေတြပါတယ္၊ အဲဒီအေမႊးေတြနဲ႔ ထိမိရင္ ယားေတာ့တာပဲ၊
ေမေမက စိုက္ခင္းထဲမွာ တစ္ကိုယ္လံုးယားယံလာတာေပါ့၊ လူၾကီးေတြ
ေျပာစကာနားမေထာင္မိလို႔ေလ မွတ္ထားေနာ္သမီး … လူၾကီးက ကေလးကို
ဟုိဟာမလုပ္နဲ႔ ဒီဟာမလုပ္နဲ႔ တားတယ္ဆုိတာ ေကာင္းေစခ်င္လို႔၊
ဒုကၡမေတြ႔ေအာင္လုိ႔ ေစတနာနဲ႔ေျပာတာ၊ နားေထာင္ရတယ္ …. သိလား ”
“သမီး မလုပ္ရဘူး” ဟု တားျမစ္တုိင္း ကၽြန္မအားခံတန္တန္၊ သို႔ေသာ္
မ၀ံ့မရဲမ်က္ႏွာေပးကေလးျဖင့္ “လုပ္မွာပဲ” ဟု ခၽြဲႏြဲ႔တတ္ေသာ သမီးကို
တစ္လက္စတည္း သတိေပးရ၏။

“ယာခင္းထဲကိုလုိက္ရတာ ေမေမျဖင့္ အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ၊ မ်က္စိတစ္ဆံုး
လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္၊ ၾကည့္ေလရာရာမွာ စိုက္ခင္းေတြ၊ အထက္မွာက
အျပာေရာင္မုိးေကာင္းကင္နဲ႔ တိမ္လိပ္တိမ္ပန္းၾကီးေတြ၊ ေအာက္ဘက္မွာက
အစိမ္းေရာင္ စိုက္ခင္းေတြၾကားထဲက ေရာင္စံု အသီးအပြင့္ေတြ အကြက္လိုက္
အကြက္လိုက္ ေဆးျခယ္ထားသလိုပဲ၊ ခရမး္ခ်ဥ္စုိက္ခင္းမွာ အစိမ္းနဲ႔အနီ၊
ခရမ္းသီးစုိက္ခင္းမွာက အစိမ္းနဲ႔ မရမ္းေရာင္၊ ေဒါနပန္းခင္းေတြဆိုရင္
ေနာက္ထပ္ အစိမ္းေရာင္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ သိပ္လွတယ္၊ ေလကလဲေမႊးေနတာပဲ”
ေျမာင္းပုပ္နံ႔ကို သမီးသိသည္။ လူေတြ၏ ကုိယ္နံ႔ေခၽြးန႔ံကို သမီးသိသည္။
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ အေၾကာ္ဆိုင္ေတြမွ ဆီေၾကာ္န႔ံကို သမီးသိသည္။ ဓါတ္ဆီန႔ံကို
သမီးသိသည္။ ကားေတြ ဆုိင္ကယ္ေတြ၏ အိပ္ေဇာပိုက္မွ ထြက္သည့္ မႊန္ထူသည့္
မီးခုိးန႔ံကို သမီးသိသည္။ ယာခင္းႏွင့္ ကြင္းျပင္ဆီကလာသည့္
ေမႊးပ်ံ႔ပ်႕ံရန႔႔ံကိုေတာ့ သမီး မသိေသးပါ။ ယာကန္သင္းရိုးေပၚမွာ
မတ္တပ္ရပ္ရင္ ယာခင္းထဲမွ ျဖတ္သန္းတုိက္ခတ္လာေသာ ေလျပည္ေလညင္းကို သမီးေလး
မရွဴဖူးေသးဘူး။

“မိုးတိမ္ယံကာကြယ္ … ယာလယ္ျပင္လမ္းမွာေလ … ထန္းပင္ ထန္းလက္ ထန္းရြက္ေတြက
အသြယ္သြယ္ပါေမာင္ရယ္ … ျမရင္တို႔ရြာ ရိုးရာဇာတိႏြယ္ … ေၾသာ္…. လမ္းစဥ္
လမ္းဆက္ လမ္းမ်က္စိေတာင္မွ လည္ပါတယ္ေနာ္ကြယ္… ပ်ိဳရဲ႔ ညိဳႏြဲ႔ ….
ၾကိဳလွည့္ပါ ဆံေကသြယ္…”

ျမရင္တုိ႔ရြာ …. တဲ့။ အားရဂုဏ္ယူစြာ သီဆိုလိုက္သည့္အသံကို
ကၽြန္မနားထဲမွာစြဲလန္းလွသည္။ မျမရင္တုိ႔ ရြာလား။ နန္းေတာ္ေရွ႔ဆရာတင္တုိ႔
ရြာလား။ သူတုိ႔လည္း လြမ္းေပမွာေပါ့။ ကၽြန္မတုိ႔ရြာမွာေတာ့ ရြာအ၀င္မွာ
ထန္းပင္ၾကီးေတြက သိပ္လွသည္။ အပင္ျမင့္ျမင့္မွ တြဲေလာင္းက်ေနေသာ
စာဗူးေတာင္းေလးေတြလည္း ရွိသည္။ ေကာက္ရိုးႏွင့္ ျမက္ေျခာက္
ေရာစပ္ရက္လုပ္ကာ ေဆာက္ထားသည့္ လက္သမားဆရာ စာကေလးေတြ၏ အိမ္ေလးေတြေပါ့ေလ။
ထုိစာဗူးေတာင္းကေလးေတြက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္ျမဲေနခဲ့သည္။
ထုိစာဗူးေတာင္း ကေလးေတြကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ကၽြန္မမွာ သြားသြားေမာ့ၾကည့္ရတာ
အေမာသား။ ထိုစာဗူးေတာင္းကေလးေတြကို သမီးျမင္ဖူးေစခ်င္သည္။
ရြာထိပ္က မန္က်ည္းပင္ၾကီး၏ ေအာက္မွာေတာ့ ေသာက္ေရအိုးစင္ကေလးရွိသည္။
ပင္းေခ်ာင္းသဲျပင္ၾကီးကို ရုန္းလာရေသာ လူအတြက္ အေမာေျပေသာက္စရာ
ေရေအးေအးေလးေပါ့။ ေရအုိးစင္ေအာက္က သဲေျမစိုစိုမွာ
စပါးပင္စုစုေသးေသးေလးေတြ စိမ္းျမလို႔၊ ပို၍ပို၍ ရင္ေအးစရာ။
အဲသည္ ေသာက္ေရအုိးစင္မွာ လက္ကိုင္ရိုးတပ္ အုန္းမႈတ္ခြက္လည္း ရွိခဲ့ဖူး၊
တစ္ဆင့္တက္၍ ေျပာင္လက္ေနေသာ ဒန္ပါးပါးေရခြက္လည္း ရွိခဲ့ဖူး၊
ေသာက္ေရအုိးဖံုးကလည္း ေျမေရအုိးဖံုးမွ ေၾကြရည္သုတ္ သံပန္းကန္ျပားအထိ
အဆင့္တက္ခဲ့သည္။ ခြက္ေတြ၊ ပန္းကန္ျပားေတြကို ေရအုိးစင္တုိက္ႏွင့္
တြဲခ်ည္ထားစရာမလိုခဲ့။ ဘယ္သူမွလည္း ယူဖုိ႔စိတ္မကူးခဲ့။
လူမ်ိဳးတစ္ရာ့တစ္ပါး ကိုင္ ၍ ေသာက္ေသာေရခြက္ကို ကၽြန္မတို႔ ေမာေမာႏွင့္
ေက်းဇူးတင္စြာ ေသာက္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ရြ႔ံရွာရေကာင္းသည္ဟု မသိခဲ့။ ေရာဂါေတြ
ကူးစက္ေလမလားဟုလညး္ အေတြးမေရာက္ခဲ့ေခ်။ အဲသည္ေသာက္ေရကို ေခ်ာင္းထဲက
လက္ယက္တြင္းမွာ စိတ္ရွည္ရွည္ ခပ္ယူရတာျဖစ္သည္။

စိတ္ရွည္ေသာ ကၽြန္မက ကၽြန္မတုိ႔အိမ္အတြက္ ေသာက္ေရခပ္သြားသည့္အခါတုိင္း
ဖိုးလမင္းအတြက္ပါ ေရေစာင့္ခပ္ေပးခဲ့သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ သဲက်င္းေသးေသးေလးထဲ
ေရအတက္ေႏွးလွ်င္ ေက်ာင္းစာအုပ္ကေလး ယူသြားျပီး ေရေစာင့္ရင္း
စာက်က္ႏုိင္ေသး၏။ ကၽြန္မတုိ႔ ေရခ်ိဳးရန္ ရန္ ရြာ၏အေနာက္ေတာင္ေထာင့္က
ေရတြင္းၾကီးဆီကို သြားၾကလွ်င္ေတာ့ ဖုိးလမင္းက ကၽြန္မတို႔ ေရခ်ိဳးဖို႔
ေရငင္ေပးျမဲျဖစ္သည္။ အဲသည္ေရတြင္းၾကီးကို “ကမာၻတြင္း” ဟုေခၚၾကသည္။
ဘယ္ေလာက္ပဲ ေနပူေနပါေစ ကမာၻတြင္းက ေရျဖင့္တစ္ပံုးေလာင္းခ်ိဳး လုိက္ရလွ်င္
ေအးျမလန္းဆန္းသြားေလ့ ရွိပါသည္။ သံုးေရခပ္ေဖာ္၊ ေရခ်ိဳးေဖာ္၊
ယာခင္းထဲသို႔ ထမင္းခ်ိဳင့္ပို႔ေဖာ္ သူတို႔ေတြကပဲ
ေက်ာင္းသြားေဖာ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မတို႔ဘ၀က အလြန္ေအးခ်မ္း
ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းသည္။
ထိုသူငယ္ခ်င္းေလးမ်ား ဘယ္ဆီကိုမ်ား ေရာက္ေနၾကပါလိမ့္။

***********************************************************
“ေခ်ာင္းေပၚမွာ … ျဖတ္လာရွာတဲ့ ပုတတ္ကေလးေတြ နီက်င္က်င္ရယ္ ….
ႏြယ္ၾကိဳးမွ်င္နဲ႔သြယ္ … ေၾသာ္ … ငယ္မူမေဖ်ာက္ႏုိင္ဘု ေပ်ာ္ေလာက္ဖြယ္
မယ္ရင္ရယ္ … လြမ္းပါဘိတယ္ ။။။ ပ်ိဳ႔ဇာတိႏြယ္ ပ်ိဳတုိ႔ ဇာတိႏြယ္ ….”
ပုတတ္ကေလးေတြကို ကၽြန္မတုိ႔ ႏြယ္ၾကိဳးမွ်င္နဲ႔ မသြယ္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း
တစ္စုတစ္ေ၀းၾကီးမုိ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာ အမွန္ပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔က
ပုစဥ္းေလးေတြေတာ့ ဖမ္းဖူးသည္။

“ေမေမတို႔ေတြ ပုစဥ္းဖမ္းၾကတာ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတာပဲ သမီးရဲ႔၊
ပုစဥ္းေလးေတြက ခ်ဥ္ေပါင္ပြင့္ေတြနားမွာ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ေနျပီဆို ေမေမတုိ႔က
ေျခဖြနင္းျပီး တိတ္တိတ္ကေလး ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ၊ ပုစဥ္းလဲ နားေရာ
ပုစဥ္းေတာင္ပံေလးေတြက စုသြားတာကိုး၊ အဲဒီေတာင္ပံေလးေတြကို လက္ညိွဳးနဲ႔
လက္မၾကားမွာ အသာညွပ္ယူျပီး ဖမ္းလိုက္တာေပ့ါ၊ ေျခသံလံုရမယ္၊ လက္သြက္ရမယ္၊
သိမ့္ေမြ႔ရမယ္၊ ေမေမတုိ႔မ်ား ပုစဥ္းလဲ ဖမ္းတတ္ပါ့၊ လိပ္ျပာလဲ ဖမ္းတတ္ပါ့၊
ျပီးရင္ ဖန္ပုလင္းေတြထဲထည့္၊ ခဏအဖံုးေလးအုပ္ျပီး အလွၾကည့္တတ္ေသးတာ၊
ပုစဥ္းေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး သမီးေရ၊ ပုစဥ္းျပာဆုိတာက မရမ္းျပာေရာင္
သိပ္လွတာပဲ၊ ပုစဥ္းအေသး၊ အလတ္၊ အၾကီး အုိ … စံုေနတာပဲ၊ ဖုိးလမင္းရယ္၊
ေၾကြရုပ္ရယ္၊ ေမေမရယ္ေပါ့၊ တစ္ခါတုန္းက ပုစဥ္းဖမ္းရင္းနဲ႔
လက္မွာခူေကာင္ကိုက္ခံရလုိ႔ ေမေမ့မွာငိုရေသးတာ”

ကၽြန္မငုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္မကို ေခ်ာ့ေမာ့ကာ အိမ္ျပန္ေခၚလာၾကသည္။
ထိုသူငယ္ခ်င္းေလးေတြသည္ပင္ ေက်ာင္းအျပန္ ေခ်ာင္းေရက်ေနလွ်င္
တစ္ေယာက္လက္ကုိ တစ္ေယာက္တြဲ၍ အားေပးမာန္တင္းရင္း ေခ်ာင္းအက်ယ္ၾကီးကို
ျဖတ္ခဲ့ၾကစဥ္က ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္။ နန္းေတာ္ေရွ႔ဆရာတင္၏ ေခ်ာင္းက
ဘယ္လုိေနမလဲမသိ။ ကၽြန္မတို႔၏ ပင္းေခ်ာင္းကေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ေရက်လွ်င္
ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းပါသည္။

အေရွ႔ေျမာက္အရပ္မွ မည္းေမွာင္ကာ ရြာခ်ေသာ မုိးဆုိလွ်င္
ပင္းေခ်ာင္းေရစီးၾကမ္းတမ္းကာ ေရလွ်ံေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ေရေတြ
တေ၀ါေ၀ါလိမ့္ဆင္းလာသည္မွာ ေၾကာက္စရာပင္။ အဲသည္အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကၽြန္မတို႔
ကေလးတစ္သိုက္သည္ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ေလးေတြကို ပုိက္ကာ ဘုရားကုန္းအေျခက
အေၾကာ္တဲကေလးေအာက္မွာ စုထိုင္မုိးခိုကာ ေခ်ာင္းေရနည္းသြားသည္အထိ
ေစာင့္ေနရတတ္သည္။ နည္းနည္းအရဲကိုးကာ အိမ္အျပန္အလ်င္လိုခ်င္ေသာ
ကေလးတုိ႔အား လူၾကီးေတြက ဟန္႔တားကာ ေစာင့္ေရွာက္ၾကပ္မတ္ရ၏။ ကၽြန္မတို႔
အုပ္စုကေတာ့ အႏၱရာယ္ကင္းျပီဆိုမွ စိတ္ခ်ရေတာ့မွ ျဖတ္ကူးေလ့ရွိသည္။
အဓိကကေတာ့ ကၽြန္မ၏အသည္းငယ္မႈေၾကာင့္ပါပဲ။ ကၽြန္မက ေရနည္းနည္းနက္လွ်င္
ေၾကာက္တတ္သည္။ တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္ႏွင့္ ေနာက္က်န္ေနခ်င္သည့္ ကၽြန္မကို
သူတို႔ေတြက အလယ္မွာထား၍ လက္ခ်င္းတြဲခ်ိတ္ကာ ေခ်ာင္းကူးရ၏။
“တစ္ခါကေတာ့ ေမေမက ေခ်ာင္းကူးရင္းနဲ႔ ေရစီးတာကို ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း
မူးလာတယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မူးေနမွန္း မသိေသးခင္မွာ ယိုင္လဲသြားတာေပါ့
သမီးရယ္၊ အတြဲနဲ႔ တန္းစီျပီး ျဖန္႔ေလွ်ာက္ကူးၾကတာမုိ႔ ေမေမယိုင္ေတာ့
သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ယိုင္ကုန္တာေပါ့၊ ေမေမေၾကာက္လုိက္တာ ငိုေတာင္ယူရတယ္၊
ေမေမငိုေတာ့ ဖိုးလမင္းက အျဖစ္မရွိဘူး ဘာဘူးနဲ႔ေငါက္ေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္
ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ သူကပဲ ေမေမ့ကို သူေက်ာေပၚမွာ ကုန္းပိုးျပီး
ေခ်ာင္းကူးေတာ့တာပဲ သမီးရယ္၊ ေမေမ့ကိုသူက မ်က္စိမွိတ္ထားတဲ့၊
ေအာက္ကေရျပင္ကို ငံု႔မၾကည့္နဲ႔၊ ဒီအတုိင္းမ်က္စိမွိတ္ျပီး လုိက္ခဲ့တဲ့၊
ေမေမကလဲ သူငယ္ခ်င္းကို ကုန္းစီးရတာရွက္ေပမယ့္ ေၾကာက္လြန္းေတာ့
မရွက္နုိင္ေတာ့ဘူး၊ မ်က္စိမွိတ္ျပီး သူ႔ေက်ာေပၚမွာ လုိက္လာရတာပဲ”

သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္မရွက္မည္ဟု သိသျဖင့္ ရယ္ေမာစေနာက္ျခင္း မျပဳၾကပါ။
ကၽြန္မအား စိုးရိမ္မကင္း မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ၾကရံုသာ
ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းဆုိတာ အဲဒါေပါ့ သမီးရယ္။ အဲသည္ ေခ်ာင္းျပင္သည္
ေႏြရာသီမွာေတာ့ မဆံုးေသာ သဲကႏၱာရၾကီးလို က်ယ္ျပန္႔ျဖဴေဖြးေနတတ္ျပန္၏။
သဲကႏာၱရမဟုတ္ေသာ ကၽြန္မတုိ႔ေခ်ာင္းျပင္သည္ ေဆာင္းရာသီမွာေတာ့
ၾကက္သြန္စိုက္ဖုိ႔ ေျမၾသဇာ ေကာင္းလွေသာ ေျမၾကီးလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။
“ၾကက္သြန္ခင္းေတြမွာ ၾကက္သြန္ပင္ေတြက သမီးရဲ႔ ရင္ဘတ္ေလာက္ေတာင္
ျမင့္တယ္ကြယ္၊ စိမ္းစိုေနတာပဲ၊ ၾကက္သြန္မိတ္ကို သိတယ္မဟုတ္လား”
ၾကက္သြန္စိုက္ခ်ိန္၊ ၾကြက္သြန္ႏုတ္ခ်ိန္တို႔တြင္ ေခ်ာင္းျပင္မွာ
လူေတြစည္ကားလ်က္ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ၾကသလိုပဲ။ ထမင္းထုပ္ေတြ
ျဖည္စားၾက၊ဘူးသီးေျခာက္ေရဘူးမွ ေရကိုေမာ့ေသာက္ၾက၊ သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုၾက၊
ဘယ္ေလာက္မ်ား ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္လုိက္ၾကသလဲေနာ္။

“ေၾသာ္ … ငယ္မူမေဖ်ာက္ႏုိင္ဘု ေပ်ာ္ေလာက္ဖြယ္ မယ္ရင္ရယ္ … လြမ္းပါဘိတယ္၊
ပ်ိဳ႔ဇာတိႏြယ္ … ႏွစ္တုိင္းဆက္ထြန္ ၾကက္သြန္ခင္းရဲ႕အလယ္ …. ညီညႊတ္ေရးနဲ႔
အသက္ရွည္ရွည္ ခင္ခင္မင္မင္ လက္ရည္တစ္ျပင္တည္း … ေရွးကေတာ့ ပိုခ်စ္ၾကတယ္”
တစ္ေယာက္ရဲ႔ၾကက္သြန္က တစ္ေယာက္ထက္ ပိုၾကီးသည္။ အထြက္ေကာင္းသည္ဟု
မနာလိုျခင္းမရွိ။ စုိက္ခင္းတစ္ခုႏွင့္ စိုက္ခင္းတစ္ခု ကူညီေနက်။
တုိင္ပင္ေနက်ျဖစ္သည္။ ဖုိးလမင္းတုိ႔ စုိက္ခင္းဘက္မွာ ေရနည္းလွ်င္
ကၽြန္မတုိ႔စိုက္ခင္းဘက္မွ ေရကို ေဖာက္ေပးလိုက္တာပါပဲ။ ၾကက္သြန္ႏုတ္ခ်ိန္၊
ျဖတ္ခ်ိန္တို႔မွာလည္း စည္းစည္းလံုးလံုး၊ ျမိဳ႔က ပြဲရံုေတြဆီ
လွည္းျဖင့္တုိက္ေတာ့လည္း စည္းစည္းလံုးလံုး။ အိမ္တစ္အိမ္မွာ ေခါင္မုိး
မုိးလွ်င္ ဘယ္ကလက္သမားမွမရွိ၊ အိမ္နီးခ်င္းေယာက္်ားေတြက
၀ုိင္းမုိးေပးၾကတာပါပဲ။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ပဲလြန္းေစ့ျဖင့္ ေပါင္းထားေသာ
ေကာက္ညွင္းျဖဴေပါင္းႏွင့္ ယင္ေပါင္စာ ငါးေၾကာ္ေလးေတြႏွင့္၊
ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ အမယ္… ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုတ္ေတာင္ ေရေႏြးျမည္းဖုိ႔
တည္ခင္းၾကေသးသည္။

“ဖိုးလမင္းတို႔ ၾကက္သြန္ေစာျဖတ္ရင္ ေမေမတုိ႔က သူတို႔ျခံထဲသြားျပီး
ၾကက္သြန္ျဖတ္ေပးၾကတယ္၊ တစ္ေတာင္းကို တစ္မတ္ပုိက္ဆံရတယ္”
“တစ္မတ္ဆုိတာ ဘယ္ေလာက္လဲ ေမေမ”
“တစ္မတ္ဆုိတာ ႏွစ္ဆယ့္ငါးျပားေပါ့ သမီးရယ္၊ တစ္က်ပ္ရဲ႔ေလးပံု တစ္ပံုေပါ့”
တစ္က်ပ္ကိုပင္ သိပ္မသိႏုိင္ေသာ သမီးအား တစ္မတ္ဆိုတာ ဘယ္လုိလဲဟု
ရွင္းျပရဦးမည္။ မနက္ျဖန္က်မွ ကၽြန္မစုသိမ္းထားသည့္ အေၾကြေစ့ထုပ္ကို
ျပန္ရွာရဦးမည္။ အခုေတာ့ သမီးအိပ္ေပ်ာ္သည္အထိ ပံုျပင္ကို
ဆက္ေျပာခ်င္ေသးသည္။

သည္ႏွစ္ေႏြရာသီေရာက္လွ်င္ေတာ့ သားႏွင့္သမီးကို ေခၚလ်က ကၽြန္မတို႔ရြာသို႔
အလည္သြားျဖစ္ေအာင္ သြားလုိက္ဦးမယ္။ သူတုိ႔အေဖ မလိုက္ႏုိင္လွ်င္လည္း
ထားခဲ့လုိက္ေတာ့မည္။ ျမိဳ႔ျပက ကေလး၏ဘ၀သည္ ေက်းရြာက ကေလးေတြ၏ဘ၀ထက္
ဘယ္ေနရာမွာ ပို၍ေကာင္းသည္၊ ဘယ္ေနရာမွာပို၍ ဆိုးသည္ဆိုတာ သားတုိ႔ သမီးတုိ႔
သိခ်င္မွာပဲ။ ရုပ္၀တၳဳျပည့္စံုမႈက ပို၍သာသည့္အခ်က္မ်ား ရွိသလို
စိတ္ျပည့္စံုမႈက ပို၍သာသည့္ အခ်က္မ်ားကိုလည္း သားတို႔ သမီးတုိ႔
သိေစခ်င္သည္။ အဓိကကေတာ့ လူ႔ဘ၀မွာ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာမ်ိဳးဟာ ဘာကိုေခၚတာလဲဟု
သိေစခ်င္လွသည္။

ရြာေရာက္လွ်င္ေတာ့ ဖုိးလမင္းတုိ႔ ေၾကြရုပ္တုိ႔ကို ေတြ႔မွေတြ႔ရပါ့မလား။
ရွိၾကမွာပါ။ သားသမီးေတြႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည့္ မိသားစု
ႏွစ္စုျဖစ္လိမ့္မည္။ ဒါမွမဟုတ္ မိသားစု တစ္ခုတည္းပဲလား ….. ။
ထိုအေတြးကို ယခုမွ ကၽြန္မေတြးမိ၏။ ကၽြန္မအေတြးကို
ကၽြန္မျပန္၍သေဘာက်သြားကာ အသံထြက္၍
ရယ္မိသည္။ ။

ဂ်ဴး (အေရာင္မ်ားႏွင္႔ ကစားျခင္း)

************************************************************
*****************
“လက္ရည္တစ္ျပင္တည္း”
(နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္)

လက္ရည္တစ္ျပင္တည္း … ႏွီးေဒါင္းလန္းေတြနဲ႔ …. ၀ုိင္းဖြဲ႔ကာ စားၾကသည္တြင္ ….
ျမမဒီရင္ ခပ္ငယ္ငယ္ ေတးဆုိၾက ျမဴးေပ်ာ္ၾက …. ေဟ့ … သူငယ္ခ်င္းေရ …
တုိ႔နယ္ပယ္တြင္ မုိးသက္ကယ္ဆင္ ရွစ္ခြင္က မည္း … မုိုး … ရြာမလိုလိုနဲ႔ပဲ …
ညီညႊတ္ေရးနဲ႔  အသက္ရွည္ရွည္ ခင္ခင္မင္မင္ … လက္ရည္တစ္ျပင္တည္း ….
ေရွးကေတာ့ ပိုခ်စ္ၾကတယ္ …
ေတာရြာသူတုိ႔အိမ္မယ္ ေမာင္ရယ္ …  ျမိန္ဖြယ္ပါ့ ထမင္း … မုိးေမွ်ာ္
ငရုတ္သီးေထာင္းနဲ႔ …. ကိုဘိုေကရယ္ … ေဒါင္းလန္းၾကီးရဲ႔ အလယ္…
ညီညႊတ္ေရးနဲ႔ အသက္ရွည္ရွည္ ခင္ခင္မင္မင္ … လက္ရည္တစ္ျပင္တည္း ….
ေရွးကေတာ့ ပိုခ်စ္ၾကတယ္ …

မိုးတိမ္ယံကာကြယ္ … ယာလယ္ျပင္… ယာလယ္ျပင္လမ္းမွာလ … ထန္းပင္ ထန္းလက္
ထန္းရြက္ေတြက အသြယ္သြယ္ပါေမာင္ရယ္ …မိုး… မုိး… မိုး … မိုးတိမ္ယံကာကြယ္
… ယာလယ္ျပင္လမ္းမွာလ … ထန္းပင္ ထန္းလက္ ထန္းရြက္ေတြက အသြယ္သြယ္ပါေမာင္ရယ္
… ျမရင္တို႔ရြာ ရိုးရာဇာတိႏြယ္ … ေၾသာ္…. လမ္းစဥ္ လမ္းဆက္
လမ္းမ်က္စိေတာင္မွ … လည္ပါတယ္ေမာင္ရယ္…အစ္ကိုရဲ႔ … ညိဳႏြဲ႔ ….
ၾကိဳလွည့္ပါ ဆံေကသြယ္…
ညီညႊတ္ေရးနဲ႔ အသက္ရွည္ရွည္ ခင္ခင္မင္မင္ … လက္ရည္တစ္ျပင္တည္း ….
ေရွးကေတာ့ ပိုခ်စ္ၾကတယ္ …
တံစို႔ေပၚမွာ …. ကင္ပါတယ္ …. ေမာင္ရယ္ … ဆူရင္ခပ္ျပီး …
ဟင္းရြက္ကန္စြန္းေပါင္းနဲ႔ … ေရအင္တံုမယ္ ေသာင္းေျပာင္းေရာလို႔နယ္ …
ညီညႊတ္ေရးနဲ႔  အသက္ရွည္ရွည္ ခင္ခင္မင္မင္ … လက္ရည္တစ္ျပင္တည္း ….
ေရွးကေတာ့ ပိုခ်စ္ၾကတယ္ …

(ေခ်ာင္းေပၚမွာ … ျဖတ္လာရွာတဲ့ ပုတတ္ကေလး နီက်င္က်င္ရယ္ ….
ႏြယ္ၾကိဳးရွည္နဲ႔သြယ္ … ငယ္မူမေဖ်ာက္ႏုိင္ဘူး … ေပ်ာ္ေလာက္ဖြယ္ မယ္ရင္ရယ္
… လြမ္းပါဘိတယ္ …. ပ်ိဳ႔ဇာတိႏြယ္ ပ်ိဳတုိ႔ ဇာတိႏြယ္ …. ႏွစ္တုိင္းဆက္ထြန္
… ၾကက္သြန္ခင္းရဲ႕အလယ္ …. ညီညႊတ္ေရးနဲ႔ အသက္ရွည္ရွည္ ခင္ခင္မင္မင္
လက္ရည္တစ္ျပင္တည္း … ေရွးကေတာ့ ပိုခ်စ္ၾကတယ္…)