ခပ္စိမ္းစိမ္း ဒႆနမ်ား

 (ကိုကိုးအိမ္(မႏၱေလး))

By Caspian Vincent · 

ကြ်န္ေတာ္ေမြးကင္းစမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုထုပ္ေသာ အႏွီးဟာ ခ်ည္ျဖင့္ရက္လုပ္ ထားေသာ ခ်ည္သားစစ္စစ္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို သိပ္ေသာ ပုခက္မွာ ၾကိမ္ျဖင့္ျပဳလုပ္ ထားေသာ ၾကိမ္ပုခက္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို သိပ္ေသာအိပ္ယာမွာ ၀ါဂြမ္းျဖင့္ျပဳလုပ္ ထားေသာ ဂြမ္းကပ္ေစာင္ႏွစ္ထည္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေခါင္းအံုးကိုေတာ့ ၀ါဂြမ္းစစ္စစ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ႏူးည့ံသည့္ ေခါင္းအံုးငယ္ကေလး ျဖစ္ပါသည္။ ငယ္စဥ္က ကြ်န္ေတာ္ ေခ်ာင္းအလြန္ ဆိုးတတ္ပါသည္။ ထိုသို႕ ေခ်ာင္းဆိုးလွ်င္ ကြမ္းရြက္ႏွင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ကြမ္းရြက္ပံုလ်က္ဆားကို အေမကေက်ြးတတ္သည္။ ကေလးသဘာ၀ အစားစံုစားမိ၍ အစာမေၾကျဖစ္လွ်င္လည္း ထန္းပင္မွျဖစ္ေသာ ထန္းလ်က္ကို ေဆးသဖြယ္ ေက်ြးတတ္ပါသည္။


ငါးႏွစ္ျပည့္၍ သူငယ္တန္းတက္ ေသာအခါ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးႏွင့္ အိက်ီၤအျဖဴကေလးကို ၀တ္ရပါသည္။ ခ်ည္သားအထည္ေလးမ်ား ဆိုရင္ျဖင့္ ၀တ္ရတာအလြန္ သေဘာက်မိသည္။ ေက်ာင္းကို ထည့္သြားေသာ ထမင္းဗူးႏွင့္ေရဗူးကေတာ့ ေကာ္ေစ့ျဖင့္ လုပ္ထားေသာ ေကာ္ဗူးလွလွကေလးမ်ား ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတက္လွ်င္ လြယ္ရေသာ လြယ္အိတ္ကေလးကေတာ့ ခ်ည္သားအျပည့္ ကခ်င္လြယ္အိတ္ အနီကေလး ျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ငယ္စဥ္က ေက်ာက္သင္ပုန္း ေက်ာက္တံျဖင့္စာသင္ရသည္။ ဆရာမကေတာ့ သေဘာၤေဆး အစိမ္းေရာင္ သုတ္ထားေသာ အစိမ္းေရာင္အသားျပား ေပၚတြင္ ေျမျဖဴျဖင့္ ေရး၍စာသင္သည္။ ေက်ာင္းတက္ရတာအလြန္ေပ်ာ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ထိုင္ရေသာ ခံုမ်ားသည္ ကြ်န္းသား၊ ပိေတာက္သား မ်ားျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ သစ္သားခံုအနိမ့္ကေလးမ်ား ျဖစ္သည္။ ပထမဆံုး ေက်ာင္းတက္ရသည့္ေန႕က ေမေမအသစ္၀ယ္ေပးေသာ ရာဘာပင္မွ ျဖစ္သည့္ ရာဘာဖိနပ္အသစ္ ကေလးျဖင့္ေက်ာင္းတက္ရသျဖင့္ ဂုဏ္ေတာင္ယူမိေသးသည္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဆရာမက ေတာင္ဇလပ္ပန္းကေလးေတြ ပန္လာတာကို မွတ္မိေနေသးသည္။ သူငယ္တန္းတုန္းက ဆုရေတာ့ ဆရာမက သစ္သားခဲတံေလး လက္ေဆာင္ေပးတာ အမွတ္တရသိမ္းထားမိသည္။

ေန႕လည္ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ အိမ္ျပန္ေရခ်ိဳး ထမင္းစားသည္။ ေရခ်ိဳးေတာ့ အိမ္မွာအလြယ္တကူရသည့္ တေလ်ာ္ကင္ပြန္း ျဖင့္ေခါင္းေလွ်ာ္ျဖစ္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုေန႕က ေမေမသံုးသည့္ သံလြင္ဆီေမႊးကို ခိုးလိမ္းခဲ့ေသးသည္။ ထမင္းစားေတာ့ ရြာကအမ်ိဳးေတြလာတုန္းက လက္ေဆာင္ပါလာသည့္ ေကာက္ၾကီးဆန္ႏွင့္ခ်က္သည့္ ထမင္းကို ေမေမက ႏွမ္းဆီေမႊးေမႊးေလး ဆမ္းေပးသည္။ စားလို႕ ေကာင္းပါဘိျခင္း။ ဟင္းအျဖစ္ အခါမကုန္ခင္ လွမ္းထားေသာ ဗူးသီးေျခာက္ကို ေရစပ္စပ္ေလးျဖင့္ ခ်က္ထားျပီး ဆားငံျပာရည္ေဖ်ာ္ကာ ခရမ္းသီး အတို႕အျမဳပ္တို႕ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ သံုးတန္း၊ ေလးတန္းေရာက္ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေပါလာျပီး ကစားနည္း မ်ိဳးစံုကစားျဖစ္လာသည္။ မန္က်ည္းေစ့ ေတာက္တမ္း၊ ၾကက္ေပါင္ကြင္း ခုန္တမ္း၊ အစရွိသျဖင့္ ေပါ့။ ငါးတန္းေရာက္ေတာ့ စာေရးလွ်င္ ေဘာပင္ႏွင့္ေရးရမည္ ဆိုသျဖင့္ ေဖေဖက ေရာင္စံုေကာ္ေဘာပင္ ကေလးေတြတစ္ဒါဇင္ ၀ယ္ေပးခဲ့သည္။

ကိုးတန္းစာေမးပြဲေျဖျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႕ အိမ္ေျပာင္းၾကသည္။ အိမ္ကေလးမွာ ၀န္ထမ္းအိမ္ယာ ကေလးျဖစ္သည့္အတိုင္း တစ္ေျဖာင့္တည္း၀ါးလံုး ကေလးမ်ားကို ညီညီညာညာစီခင္းထားျပီး ပတ္ပတ္လည္မွာလည္း ၀ါလံုးေလးေတြကို စိပ္စိပ္ေလးေတြ ကာထားပါသည္။ အမိုးကိုေတာ့ ကပ္အထူစားတစ္မ်ိဳးျဖင့္ မိုးထားသျဖင့္ မိုးရြာျပီမ်ားဆိုရင္ျဖင့္ ကပ္နံ႕ေလးေတြ ၀ါးနံ႕ေလးေတြ တသင္းသင္းရေနတတ္ပါသည္။ သဘာ၀ ၀ါးေရာင္စိမ္းစိမ္းေလးေတြကို သေဘာက်သျဖင့္ ေဆးေတာင္မသုတ္ခဲ့ၾကပါ။ ဒီအိမ္ကေလးကိုေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အၾကိဳက္လည္း ေျပာင္းသြားခဲ့ပါသည္။ အိမ္ျခံ၀င္းနံရံနားမွာ အေလ့က်ေပါက္သလား စိုက္ထားသလားပဲ မသိႏိုင္တဲ့ ဆူးပုပ္ၾကီးပင္ကေန မိုးေလးတျဖိဳင္ႏွစ္ျဖိဳင္က်လိုက္လို႕ အႏုေလးေတြ ထြက္လာျပီဆိုရင္ ဆူးပုပ္ညႊန္႕ေလးေတြခူး၊ စေကာေလးေပၚ ကင္ပြန္းရြက္ႏုေတြ တင္ျပီး လာလာေရာင္းတတ္တဲ့ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုးသည္ ဆီက ကင္ပြန္းရြက္ႏုေတြ ၀ယ္ျပီး ကင္ပြန္းရြက္စပ္ခ်ဥ္ခ်က္၊ ဆူးပုပ္ရြက္ေၾကာ္ျပီး ေကာက္သစ္ဆန္နဲ႕ခ်က္တဲ့ ထမင္းအိအိ ေထြေထြးေလးကို ပဲဆီေမႊးေမႊးေလး ဆမ္းျပီး ေလြးၾကပါသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ဆယ္တန္းေအာင္ ေတာ့ ဂုဏ္ထားသံုးဘာသာပါတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေဖေဖက အဘိုးဆီက အေမြရခဲ့တဲ့ ၂×၈၀ ပေလကပ္ ကြက္ရိုက္အေကာင္းစား တစ္ထည္နဲ႕ ခ်ည္သားအစစ္ ပင္နီတုိက္ပံုတစ္ထည္ ဆုခ်ပါသည္္။

တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ အမိတကၠသိုလ္အနီး တမာတန္းစိမ္းစိမ္းေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း တကၠသိုလ္ ေလးႏွစ္တာအခ်ိန္ကုန္ဆံုးခဲ့ပါသည္။

ေက်ာင္းေတြျပီးလို႕ အလုပ္လုပ္တဲ့အခ်ိန္ ျပည္ပခရီးေတြ ၾကံဳလာရတဲ့အခ်ိန္ ခ်ည္သားအစစ္နဲ႕လုပ္ထားတဲ့ ျပည္တြင္းျဖစ္ လက္ေဂ့ရွ္ လွလွေလးေတြ ဆြဲျပီး ႏိုင္ငံတကာ အင္မီဂေရးရွင္းကို ျဖတ္ရတိုင္း ေက်နပ္ျခင္းတစ္ရပ္ကို ခံစားမိျမဲပါ။ အဂၤလန္ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း ေတြကိုျမင္ရတိုင္း ေတာအုပ္၊ေတာင္အုပ္ေတြနဲ႕ စိမ္းလန္းတဲ့ ျမန္မာ့ေျမကို သတိရမိတတ္သည္။ ဆင္းဒ၀စ္ခ်္နဲ႕ ဘာဂါေတြခ်ည္း စားရတိုင္း အေမခ်က္တဲ့ ျခံတြင္းျဖစ္ အစိမ္းေရာင္ဟင္းလွ်ာမ်ားကို တမ္းတမိတတ္သည္။ ဖရီဇာထဲက ပန္းသီးေတြကုိ ျမင္ရတိုင္း အပင္ေပၚတက္ခူးစားရတဲ့ အိမ္ေနာက္ေဘးက မာလကာပင္ကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ေအးစက္ေနတဲ့ အဲရ္ကြန္းနံ႕ကို ခံစားမိတိုင္း ၀ါးလံုးနံရံေတြၾကားက ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ၀ါးနံ႕သင္းတဲ့ ေလႏုေအးေတြကို သတိရမိတတ္သည္။ ေငြေၾကးစီးဆင္းမွဴ႕ အေၾကာင္းကို အငမ္းမရေျပာေနၾကတဲ့ သူတို႕ေတြရဲ႕ အေနာက္သံ၀ဲ၀ဲေတြကို ၾကားရတိုင္း ျမန္မာပီသေသာ အသံျဖင့္ အစိမ္းေရာင္လႊမ္းတဲ့ ျမန္မာ့သယံဇာတေတြ အေၾကာင္း ဂုဏ္ယူစြာျဖင့္ အားပါးတရ ေျပာျပခ်င္မိသည္။ တို႕ႏိုင္ငံရဲ႕ အစိမ္းေရာင္ ၀ါးမ်ိဳသံကို သဲ့သဲ့ၾကားရတိုင္း တို႕ႏွလံုးသားမွ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ထြက္သကဲ့သို႕ ခံစားမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ႏွလံုးသားေတြသည္လည္း စိမ္းသက္ေအးစက္ခဲ့ျပီေကာ……॥။ စိမ္းသက္ျခင္းႏွင့္အတူ ကြ်န္ေတာ္တစ္ခါက ေရးခဲ့ဖူးေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ကိုသာ တဖြဖြေရရြတ္ ေနမိေတာ့သည္။

ျပန္လာခဲ့ပါ အခ်စ္ရယ္
ငါ့တိုင္းျပည္ေလးမွာ အဂတိ လိုက္စား ၊ မသမာမႈေတြ ရွိေနေပမယ့္
ငါတို႕ လူမ်ိဳးေတြက ရိုးသားေဖာ္ေရြတက္ပါတယ္

ျပန္လာခဲ့ပါ အခ်စ္ရယ္
ငါ့တိုင္းျပည္ေလးမွာ ေရမီးစံုေအာင္ ၂၄ နာရီ မလာေပမယ့္
လမ္းေဘးက ေရအိုးစင္ေတြမွာ
ေရအျပည့္ရိွေနတက္ပါတယ္ ။

ျပန္လာခဲ့ပါ အခ်စ္ရယ္
ငါ့တိုင္းျပည္ေလးမွာ ေမာ္ၾကြား ေစာ္ကားမႈေတြ ရွိေနေပမယ့္
ငါ့တို႕ လူမ်ိဳးေတြက ရိုက်ိဳးနွိမ္ခ် ဆက္ဆံတက္ၾကပါတယ္

ျပန္လာခဲ့ပါ အခ်စ္ရယ္
ငါ့တိုင္းျပည္ေလးမွာ ငတ္ျပတ္လို႕ စုတ္ျပတ္ေနေပမယ့္
ငါတို႕လူမ်ိဳးေတြက အလွဴေရစက္ လက္နဲ႔ မကြာ ရွိတက္ၾကပါတယ္

မင္းေျပာျပတက္တဲ့ နိင္ငံၾကီး အေၾကာင္းကို
ငါ မက္ေမာပါတယ္
ေရမီးထိန္လင္းစြာနဲ႔ လွပေနတက္တဲ့ ဥယ်ာဥ္ၾကီးေတြ
မိုးျပာေရာင္ ေနာက္ခံေအာက္က အေဆာက္အဦးၾကီးေတြ
ကေလးက အစ " ဟလို " ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ
မင္းေျပာျပတိုင္း ငါမက္ေမာပါတယ္

ဒါေပမယ့္.....အခ်စ္ရယ္
ငါ့ကို ခ်စ္ရင္ ငါ့တိုင္းျပည္ေလးကို ျပန္လာခဲ့ပါေနာ္

၀င္းလက္ျပိဳးျပက္ေနတဲ့ မွန္ခန္းထဲက
ကာပူခ်ီနိ ထက္
အမိုးအကာမဲ့ သစ္ပင္ေအာက္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က
အၾကမ္းေရ ကုိ ငါပိုမက္ေမာတယ္

မက္ေဒါနယ္နဲ႔ ကိုကာကိုလာကို
မင္းေသာက္ေနခ်ိန္မွာ
ဘူးသီးေၾကာ္နဲ႔ ဆလက္ရြက္ကို ငါသေဘာက်တယ္

အသားညွပ္ေပါင္မုန္႕ထက္
ငါးပိရည္နဲ႔ ထမင္း လူးစားရတာကိို
ငါေက်နပ္တယ္

ခ်ဥ္ေပါင္နဲ႔ ၀က္သား မလဲနိင္သလို
ဘာဘီက်ဴးကိုလည္း ပုန္းရည္ၾကီးနဲ႔
ငါမလဲ နိင္ခဲ့ပါဘူး

ဒါပါပဲ......ခ်စ္ရယ္
ေနာက္ဆံုး
ပတ္ဗလိုနီရူဒါ ေျပာသလို ငါကလည္း
" ငါ့တိုင္းျပည္က သစ္ျမစ္ေလးေတြကိုေတာင္ ငါခ်စ္တယ္


ခံစားေရးသားသူ - ကိုကိုးအိမ္(မႏၱေလး)
(၂-၁၀-၂၀၁၁ နံက္ ငါးနာရီ)
www.kokoeaimmdy.info