ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ျခင္း…
|
11:20 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
[By Sanda Hlaing]
“ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ေတာ့မယ္ဆိုကတည္းက သည္ေယာက်္ားရဲ႕ ရာထူး၀င္ေငြ၊ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဂုဏ္သိကာကို စဥ္းစားၿပီးမွ မိန္းမတစ္ေယာက္က လက္ခံခဲ့တာပဲ။ တကယ့္ တကယ္ လက္ထပ္ၿပီးတဲ့ အခါက်ေတာ့မွ ရာထူးတို႔၊ ၀င္ေငြတို႔၊ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဂုဏ္သိကာတို႔နဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ကိုယ္လက္ထပ္တဲ့ ေယာက်္ားရဲ႕ မယားျဖစ္ရျခင္းဟာ ေရထမ္းသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ မယားျဖစ္ရတာေလာက္မွ ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းမွန္း နားလည္လာရတယ္။ ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့ ေရထမ္းသမားရဲ႕ မယားဟာ သူ႔ေယာက်္ားရဲ႕ အသည္းႏွလုံးကို ပိုရလို႔ပဲ”
အေမရိကန္ သံအမတ္ႏွင့္ စကားလက္ဆုံက်ေနေသာ မမရီကို ေငးရင္း မေလးျဖဴသည္ တစ္ခါက မမရီ ေျပာျပခဲ့ဖူးေသာ စကားမ်ားကို ၾကားေယာင္ေနမိသည္။
မမရီသည္ အျမဲတမ္းအတြင္း၀န္ ဦးေက်ာ္သူ၏ ခ်စ္ဇနီး ေဒၚမိုးရီ ဆိုသူ ျဖစ္၏။ မေလးျဖဴႏွင့္ ညီအစ္မတစ္၀မ္းကြဲ ေတာ္I မေလးျဖဴက မမရီဟု ေခၚျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ဦးေက်ာ္သူႏွင့္ မမရီတြင္ မိုးအိႏၵာဟူေသာ ငါးႏွစ္သမီးေလး တစ္ေယာက္ထြန္းကားခဲ့၏။ အေမရိကန္သံအမတ္ႏွင့္ စကားလက္ဆုံက်ေနေသာ မမရီကို ၾကည့္ရသည္မွာ မေလးျဖဴ၏ မ်က္စိထဲ၀ယ္ တစ္ခုခု လိုေနသလို ထင္မိ၏။ မိုးေရကို မေသာက္သုံးရေသာ စံပယ္ပြင့္ကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ႏွင္းရည္ကို မရသည့္ ႏွင္းဆီပန္းကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ သို႔မဟုတ္ လေရာင္ျခည္ မ၀သည့္ ကုမုျဒာၾကာကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ စြင့္စြင့္ကားကား လွလွပပ လန္းလန္းဆန္းဆန္း မရွိလွေပ။
“ငါ့စိတ္ကိုက ထင္ေနလို႔ပါ”
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေျပာရင္း မေလးျဖဴသည္ မမရီကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ျပန္၏။ မမရီ၏ လွပ၍ က်က္သေရရွိေသာ မ်က္ႏွာကေလးသည္ ေနထိသည့္ ၾကာပြင့္လို ႇႇညႇိဳးႏြမ္းေနေလသည္။ မမရီ၏ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာသည့္ ပင္ကိုဟန္အမူအရာသည္ ေလမုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ႏြမ္းထိသည့္ ႀကိဳးၾကာငွက္လို ေမာပန္းေနေလသည္။
မမရီ၏ ေယာက်္ား ဦးေက်ာ္သူသည္ အေမရိကန္ျပည္သို႔ ကုလသမဂၢတြင္ အထူးအရာရွိအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရန္ ေျပာင္းေရႊ႕ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤ ဧည့္ခံပြဲသည္ ဦးေက်ာ္သူအား ဂုဏ္ျပဳဧည့္ခံေသာပြဲ ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤဧည့္ခံပြဲသို႔ တက္ေရာက္ၾကေသာ မင္းပရိတ္သတ္မ်ားမွာ အထက္တန္း အရာရွိမ်ားသာ အမ်ားဆုံးျဖစ္ရမည္ဟူ၍ အထူးေဖာ္ေျပာစရာပင္ လိုမည္ မထင္ေပ။
ျပံဳးကာ ရယ္ကာ စကားေျပာေနေသာ္လည္း ဟန္ျပံဳး ျပံဳး၍ ဟန္ရယ္ ရယ္ၿပီး ရင္ထဲမွာ မခ်ိေသာ မမရီကို ၾကည့္ရသည္မွာ စိတ္ေမာလွသျဖင့္ မမရီ၏ အနီး၀ယ္ ဂ်ပန္သံအမတ္ကေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာေနေသာ မိမိ၏ ခ်စ္လင္ကို ၾကည့္လိုက္ေလသည္။
ေမာင္သည္ ဘာေတြမ်ား စကားလက္ဆုံက်ေနသည္ မသိ။ ေျခဟန္ လက္ဟန္ႏွင့္တကြ ျပံဳးကာ ရယ္ကာ စကားေျပာေနပုံမွာ အျပစ္မရွိေသာ ကေလးငယ္ကဲ့သို႔ သူ႔မ်က္ႏွာက ၾကည္လင္ေနေလသည္။ မည္သည့္အခါမဆို ေမာင့္ကို ပါတီေတြမွာ ၾကည့္လိုက္တိုင္း သူရွိရာ ေနရာသည္ လူစည္ကားလွသည္။ သူ စကားေျပာလွ်င္ လူတိုင္းပြဲက်သည္။
“ျဖဴ႕ေမာင္ေတာ္ ရွိေလရာ အရပ္ဟာ အျမဲစိုေျပတယ္။ သူ႔ကို လူတိုင္းက ခင္မင္တယ္။ သူနဲ႔ ေနရတာ ျဖဴေတာ့ ေပ်ာ္မွာပဲ”
မေလးျဖဴ၏ မိတ္ေဆြမ်ားသည္ ဤသို႔ပင္ မေလးျဖဴကို ေျပာျပတတ္ၾကသည္။ ဤအေျပာတြင္ မေလးျဖဴက ျပံဳးမိရသည္။ ေမာင္ႏွင့္ ေနရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္ဆိုသည္ထက္ ပ်င္းစရာ မေကာင္းဟူ၍ ေျပာလွ်င္ ပို၍ မွန္ပါလိမ့္မည္။
ေမာင္သည္ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္လည္း စကားေျပာတတ္ပါ၏။ တစ္မိနစ္ တစ္စကၠန္႔ေလးမွ အၿငိမ္မေနဘဲ ဟိုက ပစၥည္း သည္ေရႊ႕ သည္က ပစၥည္း ဟိုေရႊ႕ႏွင့္ လႈပ္ရွားေနတတ္ပါ၏။ ဒါႏွင့္မွ အခ်ိန္ရပါေသးလွ်င္ မေလးျဖဴ စိတ္ဆိုး၍ ရန္ေထာင္လာေအာင္ စစ္ပြဲစ တတ္ေလသည္။ ဒါႏွင့္မွ အားမရေသးပါလွ်င္ တခူးခူး အသံျမည္ေအာင္ ေဟာက္ကာ အိပ္ေတာ့သည္။
“ေမာင္ကေတာ့ စံပဲေဟ့၊ ေမာင္ရွိေလရာ အရပ္ဟာ အသံထြက္ေနတာပဲ”
မေလးျဖဴသည္ ဤသို႔ပင္ သူ႔ေယာက်္ားကို ခ်ီးမြမ္းစရာ မရွိ ရွာၾကံ၍ ခ်ီးမြမ္းတတ္ေလသည္။ ယခုလည္း ေမာင္ ရွိေလရာ အရပ္သည္ အသံထြက္ေန၏။ ေမာင့္အေျပာ၀ယ္ ဂ်ပန္သံအမတ္ကေတာ္သည္ အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ေမာေနရသည္ မဟုတ္ပါလား။ သို႔ေျပာရင္းက တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္တြင္ ေမာင္က မေလးျဖဴထံ ေစာင္းငဲ့၍ ၾကည့္လိုက္ေခ်ေသးသည္။ သူ႔ေမာင္လို ႏႈတ္ေရးမရႊင္သည့္ မေလးျဖဴသည္ ကထိကတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာရင္းက မၾကာခဏ လွည့္ၾကည့္ေနေသာ ခ်စ္လင္ကို ေက်နပ္စြာ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေလသည္။
အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ေမာင္ခ်ည္းေျပာ ေမာင္ခ်ည္းပဲ ျဖစ္သည္။ ဤအဓိပၸာယ္ကို မေလးျဖဴတို႔ႏွစ္ေယာက္မွ လြဲၿပီး မည္သူမွ် နားလည္အံ့မထင္။
------------
တကယ့္ တကယ္ေတာ့ မမရီေယာက်္ား ဦးေက်ာ္သူ၏ ရာထူးႏွင့္ မေလးျဖဴ ေမာင္၏ ရာထူးသည္ အဆင့္အတန္း ကြာျခားလွေလသည္။ အဆင့္အတန္းကြာျခားခဲ့သလို အိမ္ေထာင္ေရး သက္တမ္းကလည္း ျခားနားလွပါ၏။ ဒါေၾကာင့္လည္း တစ္ခါက မမရီသည္ မေလးျဖဴအား ဤကဲ့သို႔ ေျပာျပခဲ့ေလသည္။
“ညီမေရ… မမရီေယာက်္ားက ရာထူးႀကီးတယ္၊ လခမ်ားတယ္ ဆိုၿပီး လူေတြက မမရီကို အထင္ႀကီးၾကတယ္၊ တကယ့္တကယ္ေတာ့ ရာထူးႀကီးတာဟာ သူ႔ဘာသာႀကီးေနတာပဲ၊ လခမ်ားတယ္ ဆိုတာလည္း က်ားႀကီးေတာ့ ေျခရာႀကီးသလို ကလပ္စားစရိတ္ ဘာစားစရိတ္ေတြနဲ႔ ဂဏန္းကသာ မ်ားတာကြဲ႕၊ မမရီ လက္ထဲ ေရာက္တာကေတာ့ အိမ္သုံးစားစရိတ္အျဖစ္ လခရဲ႕ အစြန္းထြက္ရဲ႕ တစ္၀က္ပါကြာ၊ အိမ္ေထာင္သက္တမ္း ရွည္ေတာ့မွ ပိုဆိုးတာကြဲ႕၊ တကယ့္တကယ္ေတာ့ ကိုကိုနဲ႔ မမရီဟာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္မျမင္ရရင္ ေသမတတ္ ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ ခ်စ္သူေတြပါ။ အိမ္က သူနဲ႔ မေပးစားဘူးဆိုလို႔ မမရီမွာ အိပ္ေဆးေတြ ေသာက္ၿပီး ေသေၾကာင္းၾကံခဲ့မိပါေသးတယ္။ သူကလည္း မမရီကို မျမင္ရရင္ မေနႏိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး လူႀကီးေတြ မသိေအာင္ အေစာင့္ေတြၾကားထဲက ခိုးခိုးၿပီး လာေတြ႕တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူကလည္း ရာထူးရလာတာနဲ႔ အိမ္က သေဘာတူတယ္၊ မမရီတို႔ သိပ္ေပ်ာ္ၾကတာပဲ၊ မိုးမဆုံး ေျမမဆုံးဆိုတာ ဒါပဲေပါ့ကြာ၊ မမရီတို႔ ဇာတ္လမ္းကို ညီမလည္း သိသားပဲ မဟုတ္လား”
“အခ်စ္ဆုံး အေကာင္းဆုံး အရည္အခ်င္းအျပည့္ဆုံး မိန္းမကို ရသျဖင့္ သူ႔ေလာက္လ်င္တဲ့လူ သည္ေလာကမွာ မရွိပါဘူး”ဟူ၍ မိတ္ေဆြအေပါင္းကို ၀မ္းသာအားရ ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပေနသည္။ အစ္ကိုေက်ာ္သူ၏ ရႊန္းျမျမ မ်က္ႏွာႀကီးကို မေလးျဖဴက ျမင္ေယာင္ေနမိေလသည္။
“ခက္တယ္ကြ ညီမရ၊ ေယာက်္ားနဲ႔ မိန္းမ သေဘာထားဟာ ဘယ္ေလာက္ကြဲလြဲသလဲဆိုရင္ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ အပ်ိဳဘ၀က ရည္းစားေတြ မႈိလိုေပါက္ေအာင္ ထားခဲ့ ထားခဲ့ သည္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို လင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္လက္ခံလိုက္ၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္ေယာက်္ားက လြဲရင္ သည့္ျပင္ေယာက်္ားေတြဟာ ဖြဲ ဆန္ကြဲခ်ည္း ထင္တယ္။ ေယာက်္ားေတြကေတာ့ သည္လို မဟုတ္ဘူး။ ရည္းစားေတြ မႈိလိုေပါက္ေနတဲ့အထဲက မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ဇနီးအျဖစ္ ယူလိုက္တယ္။ သည္မိန္းကကို မယူခင္က ယုယခဲ့သမွ် ျမတ္ႏိုးခဲ့သမွ်၊ အလိုလိုက္ခဲ့သမွ် သူ႔မိန္းမ ျဖစ္ၿပီဆိုတဲ့ ေန႔က စၿပီး သည္မိန္းမဟာ ငါပိုင္ၿပီ၊ ငါ ခ်စ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ခ်စ္ႏိုင္ၿပီ၊ ငါ ယုယခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ ယုယႏိုင္ၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ အေရးမႀကီးေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး ယုယမႈ၊ ျမတ္ႏိုးမႈ၊ ေလးစားမႈ၊ အလိုလိုက္မႈ အားလုံးကို တျခားမိန္းမဆီ ပို႔လိုက္တယ္။ တျခားမိန္းမဆိုတာကလည္း မိန္းမတိုင္း ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ သူနဲ႔ အစအနရွိတဲ့ မိန္းမေတြ၊ သူ စိတ္၀င္စားတဲ့ ဟာေတြကိုေပါ့ကြာ၊ မမရီ ေျပာတာ နားလည္လား ညီမ”
မမရီ၏ ဇာတ္ေၾကာင္းကို သိေနသည့္ မေလးျဖဴက အလိုက္သင့္ပင္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေလသည္။ မမရီ ေျပာသကဲ့သို႔ပင္ အစ္ကိုေက်ာ္သူသည္ ဤအတိုင္းပင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ အနီးစပ္ဆုံး ဥပမာကို ျပရမည္ ဆိုပါလွ်င္ မမရီကို ငုံထားမတတ္ ခ်စ္ေသာ၊ ယုယေသာ၊ ျမတ္ႏိုးေသာ အစ္ကိုေက်ာ္သူသည္ ယခုအခါတြင္ မမရီ ေမာ္ေတာ္ကားေပၚ တက္ရန္အတြက္ ဖြင့္ရန္ က်ပ္တည္းေသာ ကားတံခါးကိုပင္ ဖြင့္ေပးလိုဟန္ မရွိေတာ့ေပ။
“အသုံးမက်ေသာ မိန္းမ၊ နားမလည္ေသာ မိန္းမ၊ ညံ့ဖ်င္းေသာ မိန္မ”ဟူ၍ အဓိပၸာယ္ထြက္ေသာ အသုံးအႏႈန္းမ်ားႏွင့္လည္း အစ္ကိုေက်ာ္သူသည္ မမရီအား လူပုံအလယ္၀ယ္ ၾသဘာျပဳတတ္ပါေသး၏။ မည္သူျဖင့္ ေတာ္ေၾကာင္းကို မမရီေရွ႕၀ယ္ အျခား မိန္းမတစ္ေယာက္အား ခ်ီးမြမ္းရသည္ကလည္း အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းလွပါ။
သူ ခ်ီးမြမ္းလိုလွ်င္ ႐ိုးအႏုံဖ်င္း အက်င့္စာရိတၱမွအစ အသုံးမက်သည္ကို သိေနပါလ်က္ႏွင့္ ထိုမိန္းမအေၾကာင္း ေရငုံၿပီး မ်က္စိမွိတ္ကာ မမရီကို သူ အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာသည့္ အခါမ်ားကလည္း ရွိပါေသး၏။
“ေအးကြယ္၊ တကယ္ေတာ့ ကိုကိုဟာ ေစတနာကို နားမလည္တာပါ၊ မမရီ အတတ္ႏိုင္ဆုံး၊ အေကာင္းဆုံး သူ႔အတြက္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္၊ သူ မမရီရဲ႕ ေစတနာကို အသိအမွတ္မျပဳဘူး၊ ဘယ္တုန္းကမွ မလုပ္ခဲ့ဖူးတာေတြ သူ႔ကို မမရီ လုပ္ေပးခဲ့တယ္၊ သူ နားမလည္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါ တစ္ခါေတာ့လည္း မမရီတို႔ အိမ္က ေရထမ္းသမား ေမာင္သိန္းရဲ႕ မယားေလာက္မွ ငါ့ဘ၀ဟာ မသာယာပါလားလို႔ မမရီ ေတြးမိတယ္”
အျမဲတမ္း အတြင္း၀န္ကေတာ္ ရင့္မႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္က သူ႔ရဲ႕ အျမင့္ဆုံးေသာ ဘ၀ကို “ေရထမ္းသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ေလာက္မွ မသာယာပါလား” ဟူ၍ ႏႈိင္းယွဥ္လိုက္ပုံမွာ မေလးျဖဴအဖို႔ မရယ္ေမာဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ပါ။
“ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ မမရီရယ္၊ ခုလုပ္မွ ခုစား၊ သည္ေန႔ စားရလို႔ မနက္ျဖန္ ဘယ္လိုမွန္း မသိတဲ့ ဘ၀ကိုမ်ား အားက်ရတယ္လို႔”
“ညီမ မသိဘူးေနာ္၊ စားစရာ၊ ၀တ္စရာ၊ ေနစရာေတြ မရွိဘူးဆိုတာက ဘ၀တစ္ခုကြဲ႕၊ သည္စားဖို႔ ေနဖို႔ ၀တ္ဖို႔ကို ပူပင္ေၾကာင့္ၾကေနရတဲ့အထဲက 'ငါ့မယား မီးယပ္က်ိဳးေလး ငါ ရွာေကၽြးမွ စားရမွာပါလား၊ ငါ့မယား လူမမာ သနားစရာေလးပါလား'ဆိုတဲ့ ၾကင္နာျမတ္ႏိုးမႈကို ခံယူရတဲ့ ဘ၀ဟာ စၾက၀ေတးမႏၶတ္မင္းရဲ႕ ၾကင္ယာသက္ထားဘ၀နဲ႔ေတာင္ မလဲႏိုင္ေအာင္ သာယာတယ္၊ ေမာင္သိန္းရဲ႕ မယား မႏုဟာ မီးယပ္က်ိဳး က်ိဳးေနတယ္။ ေမာင္သိန္းက သူ ေရထမ္းတာဟာ သူ႔မယား မီးယပ္က်ိဳးကို လုပ္ေကၽြးဖို႔လို႔ အျမဲေျပာတယ္။ ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ သူ႔ကို ေကၽြးရင္လည္း သူ ဘယ္ေတာ့မွ မစားရက္ဘူး၊ သူ႔မယား မီးယပ္က်ိဳးဖို႔ အျမဲသယ္သယ္သြားတယ္၊ တစ္ခါတေလ ေရခပ္ေနာက္က်လို႔ “ဟဲ့ ေမာင္သိန္း သည္ေန႔ေနာက္က်လိုက္တာလို႔” ေမးလိုက္ရင္ “ ဟုတ္ကဲ့ မမ ညက မႏု ကိုယ္ေတြ လက္ေတြ ကိုက္လို႔ ႏွိပ္ေပးေနရလို႔ မိုးလင္းမွ အိပ္ရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ပါ မမ”လို႔မ်ား ေျဖရင္ “ အင္း မယ္ႏုရယ္၊ နင့္ႏွယ္ ကံေကာင္းလိုက္တာဟယ္၊ တို႔မ်ား ညည ေခ်ာင္းဆိုရင္ ေရခပ္ေပးမယ့္လူ မရွိဘူး၊ တစ္ေယာက္တည္း ေမာေန၊ မ်က္ရည္ေတြ က်ေအာင္ ေခ်ာင္းဆိုးေန ကိုကိုတို႔မ်ား လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ဘူး၊ သူသာ တစ္ခုခု ျဖစ္ရင္ မမရီမွာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိနဲ႔” လို႔ တစ္ေယာက္တည္း ေျပာမိတယ္၊ တစ္ခါ တစ္ခါေတာ့လည္း မယ္ႏုလို႔ မီးယပ္က်ိဳး က်ိဳးၿပီး အိပ္ရာထဲက မထႏိုင္ေအာင္ မမာမက်န္း ျဖစ္လိုက္ခ်င္တယ္”
အ႐ူးႀကီးလို စိတ္ကူးရတိုင္း ေျပာခ်င္ရာေတြ ေျပာေနသည့္ အစ္မ ျဖစ္သူကို ၾကည့္ရင္း မေလးျဖဴမွာ ရယ္ရမလို ငိုရမလို ျဖစ္လာရ၏။
“ငါ က်န္းမာလို႔ ငါ့ကို ကိုကိုက ဂ႐ုမစိုက္တာ၊ မယ္ႏုလိုသာ ငါလည္း မီးယပ္က်ိဳး က်ိဳးေနရင္ ေမာင္သိန္းက သူ႔မယား ဂ႐ုစိုက္ ၾကင္နာသလို ကိုကိုလည္း ငါ့ကို ဂ႐ုစိုက္မွာပါပဲလို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ေတြးမိတယ္”
“တကယ့္အရင္းကို စစ္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ေတာ့မယ္ ဆိုကတည္းက သည္ေယာက်္ားရဲ႕ ရာထူး၊ ၀င္ေငြ၊ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဂုဏ္သိကာကို စဥ္းစားၿပီးမွ လက္ခံခဲ့တာပဲ၊ လက္ထပ္ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့မွ ကိုယ္ လက္ထပ္တဲ့ေယာက်္ားရဲ႕ ရာထူးတို႔၊ ၀င္ေငြတို႔ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဂုဏ္သိကာတို႔ဆိုတာဟာ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ေရထမ္းသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ မယား ျဖစ္ရတာေလာက္မွ မဟန္မွန္း နားလည္ရတယ္၊ ရာထူး ဆိုတာကလည္း ဘ၀သာယာမႈကို မေပးဘူး၊ ၀င္ေငြဆိုတာကလည္း သူ သုံးခ်င္သလို သုံး၊ သူ စာရင္းျပခ်င္သလို ျပၿပီး က်န္တာမွ ရတာမို႔ အိမ္ေထာင္တစ္ခုရဲ႕ အသုံးစရိတ္ဟာ မဖူလုံခဲ့ပါဘူး၊ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဂုဏ္သိကာဆိုတာကလည္း အိမ္ေထာင္သာယာေရးမွာ အေထာက္အကူ မျပဳပါဘူး၊ အဲ… အိမ္ေထာင္သာယာေရး၊ ဘ၀သာယာေရးကို တကယ္ ေပးတာကေတာ့ ကိုယ့္ေယာက်္ားရဲ႕ အသည္းႏွလုံးကို ပိုင္ဆိုင္ရျခင္းပဲ ညီမ၊ ကိုယ့္ေယာက်္ား ကိုယ့္လင္ရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ ျမတ္ႏိုးျခင္း ယုယျခင္းကိုမွ မပိုင္ရ၊ မခံယူရရင္ သည္မိန္းမဘ၀ဟာ အသက္ရွင္လ်က္နဲ႔ ေသေနတာနဲ႔ မျခားနားပါဘူး၊ တကယ္ေတာ့ မမရီဟာ အတြင္း၀န္ ဦးေက်ာ္သူရဲ႕ “ပြဲတက္မယား”ပါ။ ၾကင္ယာသက္ထား ခ်စ္မယား မဟုတ္ပါဘူး”
မေလးျဖဴသည္ ဇာပ၀ါကို စုံခ်၍ အေမရိကန္သံအမတ္၏ လက္ယာဘက္တြင္ ထိုင္ကာ ညစာ သုံးေဆာင္ေနသည့္ မမရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိေလသည္။
မင္းပြဲသဘင္၀ယ္ မမရီသည္ အျမဲတမ္း အတြင္း၀န္ ဦးေက်ာ္သူ၏ ခ်စ္ဇနီးအျဖစ္ ပြဲလယ္တင့္ေနေလ၏။ သို႔ေသာ္ ဦးေက်ာ္သူ၏ အသည္းႏွလုံးႏွင့္ ေမတၱာကိုမူကား မပိုင္ရွာသူပါတကား။
ေမာင္သည္ မ်က္လုံးမ်ားကို ခပ္စင္းစင္း ခပ္ေစြေစြ လုပ္၍ ျပံဳးတုံးတုံး အမူအရာႏွင့္ မေလးျဖဴကို ျပန္ၾကည့္ လိုက္ေလသည္။ ေမာင့္အၾကည့္သည္ အျပစ္ကင္းစင္သလို ေမာင့္အျပံဳးသည္ မေလးျဖဴအဖို႔ ရင္ခုန္စရာ ေကာင္းလွပါ၏။ ေမာင့္အမူအရာသည္ အျပစ္ကင္းစင္သည့္ ကေလးငယ္ကဲ့သို႔ ခ်စ္စဖြယ္ရွိၿပီး ေမာင့္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ရင္ေအးစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ေမာင္ႏွင့္ မေလးျဖဴတို႔ အိမ္ေထာင္သက္သည္ အခ်ိန္တိုေတာင္းလွပါေသး၏။
“ေမာင္ႏွင့္ လက္ထပ္ေတာ့မည္”ဟူေသာ သတင္းကို မေလးျဖဴ၏ မိတ္ေဆြမ်ားၾကားသိၾကစဥ္က ေမာင္၏ ရာထူး၊ ေမာင္၏ ၀င္ေငြ၊ ေမာင္၏ အရည္အခ်င္းႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာသည္ ႀကီးမားပါ၍ မေလးျဖဴအတြက္ ၀မ္းသာၾကေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးစကား ေျပာၾကားၾက၏။
မေလးျဖဴသည္ သူ၏ ရင္ကိုသာ ခြဲျပလိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။ ဤ ဂုဏ္သိကၡာေတြေၾကာင့္ ေမာင့္ေမတၱာကို လက္ခံရန္ မေလးျဖဴ မည္မွ် အခ်ိန္ယူ၍ စဥ္းစားခဲ့သည္ကို မေလးျဖဴ၏ မိတ္ေဆြမ်ား မသိၾကပါေလ။ “မျပံဳးခ်င္ဘဲ ျပံဳးရသည့္ ဘ၀” ႏွင့္ “ ဟုတ္ပါသည္ မွန္ပါသည္၊ အားလုံးေကာင္းပါသည္” ဟူေသာ အေပၚယံ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံျခင္းကို မေလးျဖဴသည္ အေၾကာက္ဆုံး ျဖစ္ေလသည္။
မိုးရြာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရမည္ ဆိုပါလွ်င္ မေမာသည့္ မေလးျဖဴ၊ တစ္ေတာင္တစ္ရပ္ ရွည္သည့္ ျမက္ပင္ရွည္ႀကီးမွား တိုးေ၀ွ႔၍ စမ္းေခ်ာင္းေတြ႕တိုင္း ထဘီ ဒူးဆစ္ေပေအာင္ မ၍ ဆင္းကာ ေဆာ့ကစားခ်င္သည့္ မေလးျဖဴသည္ “ဟန္ေဆာင္ေလာက” ႏွင့္ မထိုက္တန္ေပ။
“ေမာင့္ကို ျဖဴ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္ ေမာင္၊ ျဖဴ႕ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း ျဖဴ ယုံၾကည္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လူေတြက ျဖဴ ေမာင့္ကို လက္ထပ္တာ ေမာင့္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတြေၾကာင့္လို႔ ေျပာတဲ့အခါ ျဖဴျဖင့္ သိပ္အသည္းနာမိတာပဲ”
လြတ္လပ္စြာ ေန၍ လြတ္လပ္စြာ ေတြးတတ္သည့္ မေလးျဖဴသည္ လြတ္လပ္ျခင္း၏ အရသာကို ပ်က္ျပဳန္းေစသည့္ ေမာင့္ဘ၀ႏွင့္ မိမိ၏ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းသည့္ ေမတၱာကို လဲလွယ္ေစေသာအခါ ရင္နင့္စြာ ေျပာျပတတ္၏။
“လူေတြက ထင္တယ္ ေမာင္၊ အိမ္ေထာင္ေရးကို သူတို႔က ေငြေၾကးနဲ႔ တန္ဖိုးျဖတ္ၾကတယ္၊ ေငြေၾကးရွိရင္ အားလုံး ၿပီးစီးတယ္မ်ား ထင္ေနၾကသလားပဲ၊ မွန္တာ ေျပာမယ္ ေမာင့္ကို လက္ထပ္လို႔ ျဖဴ႕မွာ ဂုဏ္တက္လာမွာေတာ့ ေျမႀကီး လက္ခတ္မလြဲဘဲ၊ ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့ လူေတြဟာ ဂုဏ္ရွိတဲ့လူကို ပူေဇာ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ ျဖဴ လိုခ်င္တာက ေမာင့္အသည္းႏွလုံးပါ၊ ေမာင့္အယုအယပါ၊ ေမာင့္ျမတ္ႏိုးမႈပါ။ ဒါေတြကို လိုခ်င္လို႔ လေရာင္ေအာက္မွာ သီခ်င္းေအာ္ဆိုခ်င္တဲ့ မိန္းမ၊ မိုးရြာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရမွာကို ႀကိဳက္တဲ့ မေရႊျဖဴရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးေတြကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး ေမာင့္ေမတၱာနဲ႔ လဲလွယ္ယူရမွာပါ“
“ဒါေၾကာင့္လည္း ျဖဴ ဆုေတာင္းပါတယ္၊ ျဖဴဟာ သစ္ပင္စိုက္ ၀ါသနာပါတာမို႔ သစ္ပင္စိုက္တဲ့အခါမွာ ျဖဴ စိုက္တဲ့ ႏွင္းဆီပင္ကေလးက ႏွင္းဆီပန္းပြင့္ရင္ ျဖဴ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ေအာင္ ၀မ္းသာတယ္၊ ျဖဴ စိုက္တဲ့ သရက္ပင္က အသီးသီးရင္ ျဖဴ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးတယ္၊ ျဖဴ ျပဳျပင္ယုယထားတဲ့ သစ္ပင္ကေလးက ျဖဴ ၀မ္းသာ ေက်နပ္ေအာင္ အသီးသီးေပးပါလား၊ ပန္းပြင့္ကေလး ပြင့္ေပးပါကလား ဆိုၿပီး ၾကည္ႏူးမိပါတယ္၊ အဲဒီလိုပဲ ေမာင့္အေပၚမွာ ျဖဴ ထားတဲ့ ေမတၱာေစတနာဟာ ျဖဴ႕အေပၚမွာ တုံ႔ျပန္မႈရရင္ ျဖဴ ေက်နပ္ပါၿပီ၊ ဒါထက္လည္း ျဖဴ ဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္ရဲပါဘူး”
မေလးျဖဴသည္ သူ ေျပာလိုသည္မ်ားကို အားရပါးရႀကီး ေျပာၿပီးေသာအခါ အားရပါးရႀကီးပင္ ငိုခ်လိုက္ေလသည္။
----------
“ တကယ့္ တကယ္ေတာ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္တယ္ဆိုတာဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္အဖို႔ ကိုးကြယ္အားကိုးရာ ရွာျခင္းပါပဲ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတယ္ ဆိုတာကေတာ့ ဘ၀ႏွစ္ခုကို ေပါင္းစပ္ျခင္းမို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ျမတ္ႏိုးယုယ၊ ၾကင္နာ၊ စာနာႏိုင္မွ အိမ္ေထာင္ျပဳသင့္ပါတယ္၊ ဒါကလြဲၿပီး ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိသင္ပါဘူး”
အေတြးေခါင္သည့္ မေလးျဖဴသည္ ထုံးစံအတိုင္းပင္ ဥပေဒသႏွစ္ခုကို စဥ္းစားမိလိုက္ျပန္၏။
“ခက္တယ္ ညီမ၊ ေတာ္ေတာ္ပဲ ခက္တယ္၊ လူ႔စိတ္ဆိုတာ အေတြးေတြက အျမဲပဲ ေ၀တတ္တယ္၊ ကိုယ့္ေယာက်္ားဟာ တျခား မိန္းမတစ္ေယာက္အေပၚမွာ စိတ္၀င္စားေနတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ဒါ့ထက္ကဲၿပီး ကိုယ့္ေယာက်္ားဟာ တျခား မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ကိုယ့္ကို အလိုလိုက္တာထက္ ပိုၿပီး အလိုလိုက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိ မယားေခါင္းထဲမွာ ၀င္ေနရင္ ကိုယ့္ေယာက်္ားကို ကိုယ္ခ်စ္တာက ခ်စ္တာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မေက်နပ္ခ်င္ဘူး၊ စိတ္တုိခ်င္တယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ျပဳစုရမွာေတြ၊ ယုယရမွာေတြဟာ အလိုလိုေႏွးေကြးလာတယ္၊
“ငါက ခ်စ္ေပမယ့္ သူက ခ်စ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ငါ့ကို သူ႔အမ်ိဳးသမီးေလာက္ ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး” ဆိုတဲ့ အသိဟာ မယား ေခါင္းထဲမွာ ၀င္ေနတယ္၊ သည္ေတာ့ မယားရင္ထဲမွာ သူ႔ေယာက်ာ္းကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္ခ်စ္ မေက်နပ္ဘူး၊ မေက်နပ္ေတာ့ မသြက္လက္ဘူးေပါ့၊ သည္ေတာ့ သူတို႔ကလည္း အျပစ္ရွာလာၾကတယ္၊ မိန္းမက တာ၀န္မေက်ဘူးေပါ့”
“တကယ္ေတာ့ မမရီတို႔ အိမ္ေထာင္ရွင္ ဇနီးမယားေတြမွာ ျပႆနာေတြက အမ်ားႀကီး ရွိတာကြဲ႕၊ အိမ္စရိတ္ မလုံေလာက္လို႔ စိတ္ညစ္ရတာက တစ္မ်ိဳး၊ သားသမီး ေနမေကာင္းလို႔ ပူပင္ေသာက ေရာက္ရတာက တစ္သြယ္၊ ေဆြေရးမ်ိဳးေရး ကိစၥအတြက္ စိတ္ပင္ပန္းရတာက တစ္ဖုံ၊ ေယာက်္ားေတြက ေျပာဦးမယ္၊ သူတို႔မွာ အလုပ္၀တၱရားက ပင္ပန္းတယ္လို႔ မွန္ပါတယ္၊ မမရီတို႔ မိန္းမေတြမွာလည္း သူတို႔လို အလုပ္၀တၱရားက လက္ညႇိဳးထိုးျပစရာ မရေပးမယ့္ စိတ္႐ႈပ္စရာ စိတ္ပင္ပန္းစရာေတြဟာ အျမဲရွိတာပဲ မဟုတ္လား၊ ျဖဴလည္း အိမ္ေထာင္သည္ပါ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာမိႏိုင္ပါတယ္”
“အထူးသျဖင့္ေပါ့ကြယ္၊ ကိုယ့္ေယာက်္ားက ကိုယ့္ထက္ ပိုခ်စ္သြားမယ့္ မိန္းမ၊ ဒါမွမဟုတ္ ခ်စ္ရမယ့္ မိန္းမ ရွိလာမွာကို အေၾကာက္ဆုံးပဲကြယ္၊ သည္ေတာ့ အလုပ္မ်ားလို႔ ႐ုံးျပန္ေနာက္က်တယ္ပဲထား၊ မယားစိတ္ထဲမွာက ဘယ္အဆက္နဲ႔မ်ား တြဲေနပါလိမ့္၊ ငါ့ေယာက်္ားကလည္း ရာထူးႀကီး ဂုဏ္ႀကီးဆိုေတာ့ ငါ့ေယာက်္ားကို ပိုင္းခ်င္လို႔ ညာျဖန္းတဲ့ မိန္းမနဲ႔မ်ား ေတြ႕သြားရင္ ငါေတာ့ ငါ့သမီးေလးနဲ႔ ဒုကၡျဖစ္ေတာ့မွာပဲ ဆိုတဲ့ အေတြးထက္ ငါ့ထက္ ဂ႐ုစိုက္ရမယ့္ မိန္းမဆိုတဲ့ အသံကေလးကိုေတာင္မွ ၾကားႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ျဖဴလည္း မိန္းမပဲ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ေပါ့ကြယ္၊ သည္အထဲ ငါက အိမ္သုံးဖို႔ ပိုက္ဆံေတာင္းရင္ျဖင့္ မရွိဘူး ေျပာတယ္၊ သူ႔ဟာမဖို႔ေတာ့ ဘာ၀ယ္ေပးရတာနဲ႔ ညာ၀ယ္ေပးရတာနဲ႔ဆိုတဲ့ မနာလိုစိတ္ေတြကလည္း ၀င္ေန၊ ႐ုံးျပန္ခ်ိန္ကေနၿပီး ေစာင့္လာလိုက္တာ အခ်ိန္လြဲေလ ေစာင့္ရတဲ့လူက မလာလို႔ စိတ္တိုတာ တစ္မ်ိဳး၊ ခုနလို အေတြးေတြ ေခါင္တာက တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေဟာ… ေယာက်္ားလည္း ေရာက္လာေရာ ႏႈတ္ခမ္းစူခ်င္ေရာ၊ ေစာင့္ရ ေမွ်ာ္ရလြန္းလို႔ စိတ္ပင္ပန္းၿပီး လူကလည္း မလႈပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ လင္ဆိုေတာ့ ႏြဲ႔ကလည္း ႏြဲ႔ခ်င္ေသးတာ မဟုတ္လား၊ အဲဒါ သူတို႔က ဦးေအာင္ ဆူေတာ့တာပဲ၊ ကိုယ္ကလည္း သူ ေနာက္က်တာကို ေျပာမွာစိုးလို႔ သူက ဦးေအာင္ ရန္စတာလို႔ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ေတြးၿပီး ျပန္ပက္လိုက္တာပဲ၊ ကဲ… အဲဒါ ဘယ္သူ႔အဆိုးလဲ၊ ဘယ္သူ႔အျပစ္တင္ရမလဲ၊ သူတို႔မွာသာ အစအန မရွိရင္ ဘယ္မိန္းမကမွ ကိုယ့္ေယာက်္ားကို အခုလို မထင္ဘူး၊ ကိုယ့္ေယာက်္ားကို အထင္ႀကီးလိုက္တာမွ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ကိုယ့္ေယာက်္ားကို အထင္ႀကီးရာမွာ မတူၾကဘူး မဟုတ္လား ျဖဴ”
မမရီ၏ အေျပာ၀ယ္ မေလးျဖဴက ျပံဳးရျပန္ေလသည္။ မမရီ ေျပာသမွ် စကားမ်ားအနက္ မိန္းမေတြ ကိုယ့္ေယာက်္ားကိုယ္ အထင္ႀကီးပုံကိုမူ သေဘာအက်ဆုံး ျဖစ္ေလသည္။ မေလးျဖဴသည္လည္း သူ႔ေမာင္ကို သူ အထင္ႀကီးသူပင္ မဟုတ္ပါလား။ ေမာင္ ဘာလုပ္လုပ္ ဟုတ္သည္ပင္ ထင္သည္။ ေမာင္လိုလူ ဇမၺဴမွာ မရွိဘူး ထင္လို႔လည္း ေရြးၿပီး ခ်စ္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါလား။
“သည္လို ကိုယ့္ေယာက်္ား အစအနကို သူမ်ားေတြ နားမဆံ့မွ ကိုယ္က သိရတဲ့ အျဖစ္ရယ္၊ ကိုယ္က ခ်စ္သလို မတုံ႔ျပန္ပါလားဆိုတဲ့ အသိရယ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို အသံမာမာကေလးနဲ႔ ေျပာလည္း ငါ့ကို မခ်စ္လို႔လို႔ ေတြးလိုက္တာပဲ၊ ကိုယ္လုပ္ေပးတာကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုလည္း ဘယ္ႀကိဳက္ေတာ့မလဲ၊ ငါ့ကို အခ်စ္ေပါ့ေတာ့ အျပစ္၀င္တာေပါ့လို႔ ေတြးတယ္ကြဲ႔၊ မျဖဴေကာ မေတြးမိဘူးလားဟင္၊ မမရီလို မေတြးမိဘူးလား”
မေလးျဖဴက ကိုယ္ခ်င္းစာစြာႏွင့္ အစ္မျဖစ္သူ အခ်စ္စိတၱဇေ၀ဒနာသည္ႀကီးကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိ၏။
“စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါကြယ္၊ ရည္းစားဘ၀က မမရီ ထိုင္ရင္ တင္ပါးႏုႏု နာမွာစိုးလို႔ သူ႔လက္ကိုင္ပ၀ါ ခင္းေပးရတာနဲ႔၊ ကုလားထိုင္လက္တန္းေပၚ မမရီ လက္တင္ထားရင္ နာမွာစိုးလို႔ သူ႔လက္ဖ၀ါး ခံေပးရတာနဲ႔၊ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ကြယ္ မမရီ အလွပ်က္မွာစိုးလို႔ မထိရက္ မတို႔ရက္ဘဲ အလွၾကည့္လာတဲ့သူက ခုေတာ့ တစ္ေန႔က ထမင္းခ်က္တဲ့သူ ထြက္သြားလို႔ မမရီ ထမင္း၀င္ခ်က္တာ လက္ မီးေလာင္သြားတယ္ကြယ္၊ အဲဒါ သူ႔ေရွ႕ ကိုယ့္လက္ကေလး ကိုယ္ ကိုင္ေနမိေတာ့...
“က်ဳပ္ကို ႏြဲ႔ျပမေနစမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ထမင္းခ်က္ရလို႔ လက္မီးေလာင္တာ အဆန္း မဟုတ္ပါဘူးတဲ့၊ ကိုယ္ မတတ္လို႔ ကိုယ္ခံရတာတဲ့”
ကဲ.. ညီမ စဥ္းစား ၾကည့္စမ္း၊ ဘယ္ေလာက္ အသည္းနာစရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ၊ သည္ေန႔ပဲ မမရီ ေမေမကလည္း အိမ္ကို လာလည္တာနဲ႔ ၾကံဳသြားတယ္၊ သမီးလက္ကေလး မီးေလာင္တာ တယုတယ ကိုင္ၾကည့္ၿပီး “ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ သမီးရယ္၊ သမီးက မီးဖို၀င္ဖူးတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ လုပ္စ ကုိင္စ မရွိေတာ့ ျဖစ္တာေပါ့၊ ေအးေပါ့ေလ၊ ကိုယ့္လင္ ကိုယ့္သား စားဖို႔ဆိုေတာ့ လုပ္ရတာပဲ၊ ဒါဟာ မိန္းမေတြရဲ႕ မိခင္စိတ္ေစတနာ” လို႔ ေျပာရင္း ႏွစ္သိမ့္သြားရွာတယ္”
“တကယ္ေတာ့ စကားတစ္လုံးပါပဲ၊ သူမ်ား နား၀င္ေအာင္ ႏွစ္သိမ့္တတ္တဲ့ စကားေျပာရမွာ ခဲယဥ္းသလားကြယ့္၊ မိန္းမေတြဟာ ႏွာေခါင္းမပါရင္ ဟိုဟာကိုေတာင္ စားၾကတယ္လို႔ စကားပုံ ရွိတယ္ေနာ္၊ မမရီကို ငယ္ငယ္က လူႀကီးေတြက သည္စကားပုံနဲ႔ ႏႈိင္းရင္ ဆတ္ဆတ္ခါ နာမိတယ္၊ သည္မိန္းမ အညံ့စားေတြထဲမွာ မိုးရီ မပါပါဘူးလို႔ လက္မေထာင္ၿပီး ျငင္းခဲ့ဖူးတယ္။ ခုေတာ့ ၀န္ခံတယ္ ညီမေရ မိုးက လြဲရင္ ကိုကိုက ဘယ္မိန္းမကိုမွ မ်က္ေမႊးေထာ္လို႔ ေမာ္ၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ အမယ္ေလး ညီမေရ႕ မမရီရင္ထဲ ပီတိေတြဆိုတာ အထပ္လိုက္ အထပ္လိုက္ လူႀကီးေတြက ဘယ္လိုပဲ သေဘာမတူဘူးေျပာ “ ကိုကိုမွ ကိုကို” ကိုကိုကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔မွ မခ်စ္ႏိုင္ဘူးေပါ့”
“ယုံမိတာ ယုံမိတာ၊ တကယ္ေတာ့ ႏွာေခါင္း ရွိလ်က္နဲ႔ နံရမွန္း မသိတဲ့ မမရီပါကြာ၊ အခုေတာ့ ကိုယ့္ေယာက်္ားကို ၾကံဖန္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ရေသးသေဟ့၊ သူ႔သမီးကိုေတာ့ ခ်စ္ရမွန္း သိသကြယ့္၊ ဒါ တစ္ခုေတာ့ ကိုကို႔ကို ေက်နပ္မိပါတယ္၊ မမရီကို မၾကင္နာေပမယ့္ သမီးေလးကို ျမတ္ႏိုးရင္ မမရီ ခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြထဲက တစ္၀က္ ေလ်ာ့ပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ ရယ္စရာေျပာရဦးမယ္ မမရီ ကိုကို႔ကို ေမးၾကည့္တယ္၊ ေနစမ္းပါဦးရွင့္၊ မိန္းမရွိၿပီးသား အိမ္ေထာင္ရွင္ ေယာက်္ားေတြဟာ သားတာ၀န္ မယားတာ၀န္ ဆိုတဲ့ အိမ္ေထာင့္တာ၀န္ေတြ ထမ္းေနရေသးတဲ့အထဲက ဘာျပဳလို႔မ်ား အေပ်ာ္ထားခ်င္ရတာလဲလို႔”
“အေျဖလဲ နားေထာင္ဦး ညီမေရ႕၊ ေတာ္ေတာ္ မသိသားဆိုးတဲ့ မိန္းမတဲ့၊ ေယာက်္ားဆိုတာ ကုိယ္နဲ႔ ဘ၀အေဖာ္ ျဖစ္၇မယ့္ မိန္းမကိုသာ အႀကိဳက္ေရြးၿပီး ယူခဲ့တာတဲ့၊ သည့္ျပင္ မိန္းမက်ေတာ့ မိန္းမလွ မလွ၊ ေခ်ာ ေခ်ာမေခ်ာ၊ အရည္အခ်င္း ရွိ မရွိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ေရြးေနတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့”
“ဒါျဖင့္ ဘာၾကည့္တာလဲလို႔ ထပ္ေမးတာေပါ့၊ ေျပာ မေျပာခ်င္ပါဘူး ညီမရယ္၊ ဘာမွၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူးတဲ့ ကိုယ္က စ လို႔ လြယ္လြယ္နဲ႔ လိုက္လာတဲ့ မိန္းမကို ေက်နပ္လိုက္တာပဲတဲ့၊ ကိုယ့္မိန္းမက ကိုယ့္အေပၚမွာ ဆက္ဆံတာ ဣေႁႏၵသိကၡာေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ မေပ်ာ္ဘူးတဲ့၊ သူတို႔က “ တို႔”လိုက္တာနဲ႔ ေျပးကပ္ဆိုပဲ၊ ကဲ… မမရီတို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားတဲ့ မိန္းမေတြ ဣေႁႏၵေရႊေပးလို႔ မရဆိုတဲ့ စံ နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းသိမ္းတဲ့ မိန္းမေတြ ဘာလုပ္ၾကမလဲ၊ ဘာအဓိပၸာယ္ရွိေတာ့မလဲ”
မေလးျဖဴသည္ အခ်ိဳပန္းကန္ထဲမွ မုန္႔အစအနေလးမ်ားကို ဇြန္းႏွင့္ သိမ္းရင္း စုရင္း မမရီ တစ္ခါက ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ “သူ႔ဘ၀”ကို ေတြးေနမိေလသည္။
မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ မိန္းမသည္ မိန္းမသာ ျဖစ္သျဖင့္ တစ္ေန႔တြင္ ေလာကဓမၼတာအရ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကပါက “ကိုယ့္လင္သား ျပဳမွ ႏုရသည့္ဘ၀”ခ်ည္းသာ မဟုတ္ပါလား၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ေရွးလူႀကီးမ်ားက စကားပုံ ထားခဲ့ၾကေလသည္။ “ဆူးေပၚဖက္က်လည္း ဖက္ေပါက္၊ ဖက္ေပၚ ဆူးက်လည္း ဖက္ပင္ေပါက္ရမည္တည္း”။
ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ မေလးျဖဴ၏ အေတြးမ်ားသည္ ရပ္သြားေလေတာ့သည္။ ထမင္းစားပြဲ အၿပီးတြင္ ဦးေက်ာ္သူက သူ႔အား ဂုဏ္ျပဳသည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း မိန္႔ခြန္းရွည္ႀကီးကို ခံ့ခံ့ညားညား ေျပာေနေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။
ဏီဏီယဥ္
ျမ၀တီမဂၢဇင္း
၁၉၆၄၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ။
ေခတ္ၿပိဳင္တို႔၏ သတို႔သမီး ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး ၀တၳဳတိုမ်ား စာအုပ္၊ စာမူခြင့္ျပဳခ်က္အမွတ္ ၅၀၀၄၉၄၀၃၀၈ျဖင့္ ပထမအႀကိမ္၊ ႏို၀င္ဘာလ ၂၀၀၈ခုႏွစ္က ကံ့ေကာ္၀တ္ရည္စာေပကေန ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ သည္စာအုပ္ေလးထဲမွာ ပါတဲ့ ၀တၳဳေလး တစ္ပုဒ္ပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ေလာက္က ေရးခဲ့တဲ့ စာေလးဟာ… အခုေခတ္နဲ႔ သိပ္ကြာဟေနသလား မကြာဟဘူးလားဆိုတာကို စာဖတ္သူမ်ားကိုယ္တိုင္ ခံစားၾကည့္ၿပီး အေတြးပြားလို႔ရေအာင္ ဖတ္ေနရင္း အမ်ားအတြက္ မွ်ေ၀ေပးလိုက္တာပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင့္။
စႏၵာ
“ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ေတာ့မယ္ဆိုကတည္းက သည္ေယာက်္ားရဲ႕ ရာထူး၀င္ေငြ၊ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဂုဏ္သိကာကို စဥ္းစားၿပီးမွ မိန္းမတစ္ေယာက္က လက္ခံခဲ့တာပဲ။ တကယ့္ တကယ္ လက္ထပ္ၿပီးတဲ့ အခါက်ေတာ့မွ ရာထူးတို႔၊ ၀င္ေငြတို႔၊ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဂုဏ္သိကာတို႔နဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ကိုယ္လက္ထပ္တဲ့ ေယာက်္ားရဲ႕ မယားျဖစ္ရျခင္းဟာ ေရထမ္းသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ မယားျဖစ္ရတာေလာက္မွ ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းမွန္း နားလည္လာရတယ္။ ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့ ေရထမ္းသမားရဲ႕ မယားဟာ သူ႔ေယာက်္ားရဲ႕ အသည္းႏွလုံးကို ပိုရလို႔ပဲ”
အေမရိကန္ သံအမတ္ႏွင့္ စကားလက္ဆုံက်ေနေသာ မမရီကို ေငးရင္း မေလးျဖဴသည္ တစ္ခါက မမရီ ေျပာျပခဲ့ဖူးေသာ စကားမ်ားကို ၾကားေယာင္ေနမိသည္။
မမရီသည္ အျမဲတမ္းအတြင္း၀န္ ဦးေက်ာ္သူ၏ ခ်စ္ဇနီး ေဒၚမိုးရီ ဆိုသူ ျဖစ္၏။ မေလးျဖဴႏွင့္ ညီအစ္မတစ္၀မ္းကြဲ ေတာ္I မေလးျဖဴက မမရီဟု ေခၚျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ဦးေက်ာ္သူႏွင့္ မမရီတြင္ မိုးအိႏၵာဟူေသာ ငါးႏွစ္သမီးေလး တစ္ေယာက္ထြန္းကားခဲ့၏။ အေမရိကန္သံအမတ္ႏွင့္ စကားလက္ဆုံက်ေနေသာ မမရီကို ၾကည့္ရသည္မွာ မေလးျဖဴ၏ မ်က္စိထဲ၀ယ္ တစ္ခုခု လိုေနသလို ထင္မိ၏။ မိုးေရကို မေသာက္သုံးရေသာ စံပယ္ပြင့္ကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ႏွင္းရည္ကို မရသည့္ ႏွင္းဆီပန္းကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ သို႔မဟုတ္ လေရာင္ျခည္ မ၀သည့္ ကုမုျဒာၾကာကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ စြင့္စြင့္ကားကား လွလွပပ လန္းလန္းဆန္းဆန္း မရွိလွေပ။
“ငါ့စိတ္ကိုက ထင္ေနလို႔ပါ”
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေျပာရင္း မေလးျဖဴသည္ မမရီကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ျပန္၏။ မမရီ၏ လွပ၍ က်က္သေရရွိေသာ မ်က္ႏွာကေလးသည္ ေနထိသည့္ ၾကာပြင့္လို ႇႇညႇိဳးႏြမ္းေနေလသည္။ မမရီ၏ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာသည့္ ပင္ကိုဟန္အမူအရာသည္ ေလမုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ႏြမ္းထိသည့္ ႀကိဳးၾကာငွက္လို ေမာပန္းေနေလသည္။
မမရီ၏ ေယာက်္ား ဦးေက်ာ္သူသည္ အေမရိကန္ျပည္သို႔ ကုလသမဂၢတြင္ အထူးအရာရွိအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရန္ ေျပာင္းေရႊ႕ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤ ဧည့္ခံပြဲသည္ ဦးေက်ာ္သူအား ဂုဏ္ျပဳဧည့္ခံေသာပြဲ ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤဧည့္ခံပြဲသို႔ တက္ေရာက္ၾကေသာ မင္းပရိတ္သတ္မ်ားမွာ အထက္တန္း အရာရွိမ်ားသာ အမ်ားဆုံးျဖစ္ရမည္ဟူ၍ အထူးေဖာ္ေျပာစရာပင္ လိုမည္ မထင္ေပ။
ျပံဳးကာ ရယ္ကာ စကားေျပာေနေသာ္လည္း ဟန္ျပံဳး ျပံဳး၍ ဟန္ရယ္ ရယ္ၿပီး ရင္ထဲမွာ မခ်ိေသာ မမရီကို ၾကည့္ရသည္မွာ စိတ္ေမာလွသျဖင့္ မမရီ၏ အနီး၀ယ္ ဂ်ပန္သံအမတ္ကေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာေနေသာ မိမိ၏ ခ်စ္လင္ကို ၾကည့္လိုက္ေလသည္။
ေမာင္သည္ ဘာေတြမ်ား စကားလက္ဆုံက်ေနသည္ မသိ။ ေျခဟန္ လက္ဟန္ႏွင့္တကြ ျပံဳးကာ ရယ္ကာ စကားေျပာေနပုံမွာ အျပစ္မရွိေသာ ကေလးငယ္ကဲ့သို႔ သူ႔မ်က္ႏွာက ၾကည္လင္ေနေလသည္။ မည္သည့္အခါမဆို ေမာင့္ကို ပါတီေတြမွာ ၾကည့္လိုက္တိုင္း သူရွိရာ ေနရာသည္ လူစည္ကားလွသည္။ သူ စကားေျပာလွ်င္ လူတိုင္းပြဲက်သည္။
“ျဖဴ႕ေမာင္ေတာ္ ရွိေလရာ အရပ္ဟာ အျမဲစိုေျပတယ္။ သူ႔ကို လူတိုင္းက ခင္မင္တယ္။ သူနဲ႔ ေနရတာ ျဖဴေတာ့ ေပ်ာ္မွာပဲ”
မေလးျဖဴ၏ မိတ္ေဆြမ်ားသည္ ဤသို႔ပင္ မေလးျဖဴကို ေျပာျပတတ္ၾကသည္။ ဤအေျပာတြင္ မေလးျဖဴက ျပံဳးမိရသည္။ ေမာင္ႏွင့္ ေနရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္ဆိုသည္ထက္ ပ်င္းစရာ မေကာင္းဟူ၍ ေျပာလွ်င္ ပို၍ မွန္ပါလိမ့္မည္။
ေမာင္သည္ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္လည္း စကားေျပာတတ္ပါ၏။ တစ္မိနစ္ တစ္စကၠန္႔ေလးမွ အၿငိမ္မေနဘဲ ဟိုက ပစၥည္း သည္ေရႊ႕ သည္က ပစၥည္း ဟိုေရႊ႕ႏွင့္ လႈပ္ရွားေနတတ္ပါ၏။ ဒါႏွင့္မွ အခ်ိန္ရပါေသးလွ်င္ မေလးျဖဴ စိတ္ဆိုး၍ ရန္ေထာင္လာေအာင္ စစ္ပြဲစ တတ္ေလသည္။ ဒါႏွင့္မွ အားမရေသးပါလွ်င္ တခူးခူး အသံျမည္ေအာင္ ေဟာက္ကာ အိပ္ေတာ့သည္။
“ေမာင္ကေတာ့ စံပဲေဟ့၊ ေမာင္ရွိေလရာ အရပ္ဟာ အသံထြက္ေနတာပဲ”
မေလးျဖဴသည္ ဤသို႔ပင္ သူ႔ေယာက်္ားကို ခ်ီးမြမ္းစရာ မရွိ ရွာၾကံ၍ ခ်ီးမြမ္းတတ္ေလသည္။ ယခုလည္း ေမာင္ ရွိေလရာ အရပ္သည္ အသံထြက္ေန၏။ ေမာင့္အေျပာ၀ယ္ ဂ်ပန္သံအမတ္ကေတာ္သည္ အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ေမာေနရသည္ မဟုတ္ပါလား။ သို႔ေျပာရင္းက တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္တြင္ ေမာင္က မေလးျဖဴထံ ေစာင္းငဲ့၍ ၾကည့္လိုက္ေခ်ေသးသည္။ သူ႔ေမာင္လို ႏႈတ္ေရးမရႊင္သည့္ မေလးျဖဴသည္ ကထိကတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာရင္းက မၾကာခဏ လွည့္ၾကည့္ေနေသာ ခ်စ္လင္ကို ေက်နပ္စြာ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေလသည္။
အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ေမာင္ခ်ည္းေျပာ ေမာင္ခ်ည္းပဲ ျဖစ္သည္။ ဤအဓိပၸာယ္ကို မေလးျဖဴတို႔ႏွစ္ေယာက္မွ လြဲၿပီး မည္သူမွ် နားလည္အံ့မထင္။
------------
တကယ့္ တကယ္ေတာ့ မမရီေယာက်္ား ဦးေက်ာ္သူ၏ ရာထူးႏွင့္ မေလးျဖဴ ေမာင္၏ ရာထူးသည္ အဆင့္အတန္း ကြာျခားလွေလသည္။ အဆင့္အတန္းကြာျခားခဲ့သလို အိမ္ေထာင္ေရး သက္တမ္းကလည္း ျခားနားလွပါ၏။ ဒါေၾကာင့္လည္း တစ္ခါက မမရီသည္ မေလးျဖဴအား ဤကဲ့သို႔ ေျပာျပခဲ့ေလသည္။
“ညီမေရ… မမရီေယာက်္ားက ရာထူးႀကီးတယ္၊ လခမ်ားတယ္ ဆိုၿပီး လူေတြက မမရီကို အထင္ႀကီးၾကတယ္၊ တကယ့္တကယ္ေတာ့ ရာထူးႀကီးတာဟာ သူ႔ဘာသာႀကီးေနတာပဲ၊ လခမ်ားတယ္ ဆိုတာလည္း က်ားႀကီးေတာ့ ေျခရာႀကီးသလို ကလပ္စားစရိတ္ ဘာစားစရိတ္ေတြနဲ႔ ဂဏန္းကသာ မ်ားတာကြဲ႕၊ မမရီ လက္ထဲ ေရာက္တာကေတာ့ အိမ္သုံးစားစရိတ္အျဖစ္ လခရဲ႕ အစြန္းထြက္ရဲ႕ တစ္၀က္ပါကြာ၊ အိမ္ေထာင္သက္တမ္း ရွည္ေတာ့မွ ပိုဆိုးတာကြဲ႕၊ တကယ့္တကယ္ေတာ့ ကိုကိုနဲ႔ မမရီဟာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္မျမင္ရရင္ ေသမတတ္ ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ ခ်စ္သူေတြပါ။ အိမ္က သူနဲ႔ မေပးစားဘူးဆိုလို႔ မမရီမွာ အိပ္ေဆးေတြ ေသာက္ၿပီး ေသေၾကာင္းၾကံခဲ့မိပါေသးတယ္။ သူကလည္း မမရီကို မျမင္ရရင္ မေနႏိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး လူႀကီးေတြ မသိေအာင္ အေစာင့္ေတြၾကားထဲက ခိုးခိုးၿပီး လာေတြ႕တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူကလည္း ရာထူးရလာတာနဲ႔ အိမ္က သေဘာတူတယ္၊ မမရီတို႔ သိပ္ေပ်ာ္ၾကတာပဲ၊ မိုးမဆုံး ေျမမဆုံးဆိုတာ ဒါပဲေပါ့ကြာ၊ မမရီတို႔ ဇာတ္လမ္းကို ညီမလည္း သိသားပဲ မဟုတ္လား”
“အခ်စ္ဆုံး အေကာင္းဆုံး အရည္အခ်င္းအျပည့္ဆုံး မိန္းမကို ရသျဖင့္ သူ႔ေလာက္လ်င္တဲ့လူ သည္ေလာကမွာ မရွိပါဘူး”ဟူ၍ မိတ္ေဆြအေပါင္းကို ၀မ္းသာအားရ ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပေနသည္။ အစ္ကိုေက်ာ္သူ၏ ရႊန္းျမျမ မ်က္ႏွာႀကီးကို မေလးျဖဴက ျမင္ေယာင္ေနမိေလသည္။
“ခက္တယ္ကြ ညီမရ၊ ေယာက်္ားနဲ႔ မိန္းမ သေဘာထားဟာ ဘယ္ေလာက္ကြဲလြဲသလဲဆိုရင္ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ အပ်ိဳဘ၀က ရည္းစားေတြ မႈိလိုေပါက္ေအာင္ ထားခဲ့ ထားခဲ့ သည္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို လင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္လက္ခံလိုက္ၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္ေယာက်္ားက လြဲရင္ သည့္ျပင္ေယာက်္ားေတြဟာ ဖြဲ ဆန္ကြဲခ်ည္း ထင္တယ္။ ေယာက်္ားေတြကေတာ့ သည္လို မဟုတ္ဘူး။ ရည္းစားေတြ မႈိလိုေပါက္ေနတဲ့အထဲက မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ဇနီးအျဖစ္ ယူလိုက္တယ္။ သည္မိန္းကကို မယူခင္က ယုယခဲ့သမွ် ျမတ္ႏိုးခဲ့သမွ်၊ အလိုလိုက္ခဲ့သမွ် သူ႔မိန္းမ ျဖစ္ၿပီဆိုတဲ့ ေန႔က စၿပီး သည္မိန္းမဟာ ငါပိုင္ၿပီ၊ ငါ ခ်စ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ခ်စ္ႏိုင္ၿပီ၊ ငါ ယုယခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ ယုယႏိုင္ၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ အေရးမႀကီးေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး ယုယမႈ၊ ျမတ္ႏိုးမႈ၊ ေလးစားမႈ၊ အလိုလိုက္မႈ အားလုံးကို တျခားမိန္းမဆီ ပို႔လိုက္တယ္။ တျခားမိန္းမဆိုတာကလည္း မိန္းမတိုင္း ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ သူနဲ႔ အစအနရွိတဲ့ မိန္းမေတြ၊ သူ စိတ္၀င္စားတဲ့ ဟာေတြကိုေပါ့ကြာ၊ မမရီ ေျပာတာ နားလည္လား ညီမ”
မမရီ၏ ဇာတ္ေၾကာင္းကို သိေနသည့္ မေလးျဖဴက အလိုက္သင့္ပင္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေလသည္။ မမရီ ေျပာသကဲ့သို႔ပင္ အစ္ကိုေက်ာ္သူသည္ ဤအတိုင္းပင္ ျဖစ္ေနပါသည္။ အနီးစပ္ဆုံး ဥပမာကို ျပရမည္ ဆိုပါလွ်င္ မမရီကို ငုံထားမတတ္ ခ်စ္ေသာ၊ ယုယေသာ၊ ျမတ္ႏိုးေသာ အစ္ကိုေက်ာ္သူသည္ ယခုအခါတြင္ မမရီ ေမာ္ေတာ္ကားေပၚ တက္ရန္အတြက္ ဖြင့္ရန္ က်ပ္တည္းေသာ ကားတံခါးကိုပင္ ဖြင့္ေပးလိုဟန္ မရွိေတာ့ေပ။
“အသုံးမက်ေသာ မိန္းမ၊ နားမလည္ေသာ မိန္းမ၊ ညံ့ဖ်င္းေသာ မိန္မ”ဟူ၍ အဓိပၸာယ္ထြက္ေသာ အသုံးအႏႈန္းမ်ားႏွင့္လည္း အစ္ကိုေက်ာ္သူသည္ မမရီအား လူပုံအလယ္၀ယ္ ၾသဘာျပဳတတ္ပါေသး၏။ မည္သူျဖင့္ ေတာ္ေၾကာင္းကို မမရီေရွ႕၀ယ္ အျခား မိန္းမတစ္ေယာက္အား ခ်ီးမြမ္းရသည္ကလည္း အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းလွပါ။
သူ ခ်ီးမြမ္းလိုလွ်င္ ႐ိုးအႏုံဖ်င္း အက်င့္စာရိတၱမွအစ အသုံးမက်သည္ကို သိေနပါလ်က္ႏွင့္ ထိုမိန္းမအေၾကာင္း ေရငုံၿပီး မ်က္စိမွိတ္ကာ မမရီကို သူ အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာသည့္ အခါမ်ားကလည္း ရွိပါေသး၏။
“ေအးကြယ္၊ တကယ္ေတာ့ ကိုကိုဟာ ေစတနာကို နားမလည္တာပါ၊ မမရီ အတတ္ႏိုင္ဆုံး၊ အေကာင္းဆုံး သူ႔အတြက္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္၊ သူ မမရီရဲ႕ ေစတနာကို အသိအမွတ္မျပဳဘူး၊ ဘယ္တုန္းကမွ မလုပ္ခဲ့ဖူးတာေတြ သူ႔ကို မမရီ လုပ္ေပးခဲ့တယ္၊ သူ နားမလည္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါ တစ္ခါေတာ့လည္း မမရီတို႔ အိမ္က ေရထမ္းသမား ေမာင္သိန္းရဲ႕ မယားေလာက္မွ ငါ့ဘ၀ဟာ မသာယာပါလားလို႔ မမရီ ေတြးမိတယ္”
အျမဲတမ္း အတြင္း၀န္ကေတာ္ ရင့္မႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္က သူ႔ရဲ႕ အျမင့္ဆုံးေသာ ဘ၀ကို “ေရထမ္းသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ေလာက္မွ မသာယာပါလား” ဟူ၍ ႏႈိင္းယွဥ္လိုက္ပုံမွာ မေလးျဖဴအဖို႔ မရယ္ေမာဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ပါ။
“ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ မမရီရယ္၊ ခုလုပ္မွ ခုစား၊ သည္ေန႔ စားရလို႔ မနက္ျဖန္ ဘယ္လိုမွန္း မသိတဲ့ ဘ၀ကိုမ်ား အားက်ရတယ္လို႔”
“ညီမ မသိဘူးေနာ္၊ စားစရာ၊ ၀တ္စရာ၊ ေနစရာေတြ မရွိဘူးဆိုတာက ဘ၀တစ္ခုကြဲ႕၊ သည္စားဖို႔ ေနဖို႔ ၀တ္ဖို႔ကို ပူပင္ေၾကာင့္ၾကေနရတဲ့အထဲက 'ငါ့မယား မီးယပ္က်ိဳးေလး ငါ ရွာေကၽြးမွ စားရမွာပါလား၊ ငါ့မယား လူမမာ သနားစရာေလးပါလား'ဆိုတဲ့ ၾကင္နာျမတ္ႏိုးမႈကို ခံယူရတဲ့ ဘ၀ဟာ စၾက၀ေတးမႏၶတ္မင္းရဲ႕ ၾကင္ယာသက္ထားဘ၀နဲ႔ေတာင္ မလဲႏိုင္ေအာင္ သာယာတယ္၊ ေမာင္သိန္းရဲ႕ မယား မႏုဟာ မီးယပ္က်ိဳး က်ိဳးေနတယ္။ ေမာင္သိန္းက သူ ေရထမ္းတာဟာ သူ႔မယား မီးယပ္က်ိဳးကို လုပ္ေကၽြးဖို႔လို႔ အျမဲေျပာတယ္။ ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ သူ႔ကို ေကၽြးရင္လည္း သူ ဘယ္ေတာ့မွ မစားရက္ဘူး၊ သူ႔မယား မီးယပ္က်ိဳးဖို႔ အျမဲသယ္သယ္သြားတယ္၊ တစ္ခါတေလ ေရခပ္ေနာက္က်လို႔ “ဟဲ့ ေမာင္သိန္း သည္ေန႔ေနာက္က်လိုက္တာလို႔” ေမးလိုက္ရင္ “ ဟုတ္ကဲ့ မမ ညက မႏု ကိုယ္ေတြ လက္ေတြ ကိုက္လို႔ ႏွိပ္ေပးေနရလို႔ မိုးလင္းမွ အိပ္ရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ပါ မမ”လို႔မ်ား ေျဖရင္ “ အင္း မယ္ႏုရယ္၊ နင့္ႏွယ္ ကံေကာင္းလိုက္တာဟယ္၊ တို႔မ်ား ညည ေခ်ာင္းဆိုရင္ ေရခပ္ေပးမယ့္လူ မရွိဘူး၊ တစ္ေယာက္တည္း ေမာေန၊ မ်က္ရည္ေတြ က်ေအာင္ ေခ်ာင္းဆိုးေန ကိုကိုတို႔မ်ား လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ဘူး၊ သူသာ တစ္ခုခု ျဖစ္ရင္ မမရီမွာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိနဲ႔” လို႔ တစ္ေယာက္တည္း ေျပာမိတယ္၊ တစ္ခါ တစ္ခါေတာ့လည္း မယ္ႏုလို႔ မီးယပ္က်ိဳး က်ိဳးၿပီး အိပ္ရာထဲက မထႏိုင္ေအာင္ မမာမက်န္း ျဖစ္လိုက္ခ်င္တယ္”
အ႐ူးႀကီးလို စိတ္ကူးရတိုင္း ေျပာခ်င္ရာေတြ ေျပာေနသည့္ အစ္မ ျဖစ္သူကို ၾကည့္ရင္း မေလးျဖဴမွာ ရယ္ရမလို ငိုရမလို ျဖစ္လာရ၏။
“ငါ က်န္းမာလို႔ ငါ့ကို ကိုကိုက ဂ႐ုမစိုက္တာ၊ မယ္ႏုလိုသာ ငါလည္း မီးယပ္က်ိဳး က်ိဳးေနရင္ ေမာင္သိန္းက သူ႔မယား ဂ႐ုစိုက္ ၾကင္နာသလို ကိုကိုလည္း ငါ့ကို ဂ႐ုစိုက္မွာပါပဲလို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္ေတြးမိတယ္”
“တကယ့္အရင္းကို စစ္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ေတာ့မယ္ ဆိုကတည္းက သည္ေယာက်္ားရဲ႕ ရာထူး၊ ၀င္ေငြ၊ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဂုဏ္သိကာကို စဥ္းစားၿပီးမွ လက္ခံခဲ့တာပဲ၊ လက္ထပ္ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့မွ ကိုယ္ လက္ထပ္တဲ့ေယာက်္ားရဲ႕ ရာထူးတို႔၊ ၀င္ေငြတို႔ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဂုဏ္သိကာတို႔ဆိုတာဟာ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ေရထမ္းသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ မယား ျဖစ္ရတာေလာက္မွ မဟန္မွန္း နားလည္ရတယ္၊ ရာထူး ဆိုတာကလည္း ဘ၀သာယာမႈကို မေပးဘူး၊ ၀င္ေငြဆိုတာကလည္း သူ သုံးခ်င္သလို သုံး၊ သူ စာရင္းျပခ်င္သလို ျပၿပီး က်န္တာမွ ရတာမို႔ အိမ္ေထာင္တစ္ခုရဲ႕ အသုံးစရိတ္ဟာ မဖူလုံခဲ့ပါဘူး၊ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဂုဏ္သိကာဆိုတာကလည္း အိမ္ေထာင္သာယာေရးမွာ အေထာက္အကူ မျပဳပါဘူး၊ အဲ… အိမ္ေထာင္သာယာေရး၊ ဘ၀သာယာေရးကို တကယ္ ေပးတာကေတာ့ ကိုယ့္ေယာက်္ားရဲ႕ အသည္းႏွလုံးကို ပိုင္ဆိုင္ရျခင္းပဲ ညီမ၊ ကိုယ့္ေယာက်္ား ကိုယ့္လင္ရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ ျမတ္ႏိုးျခင္း ယုယျခင္းကိုမွ မပိုင္ရ၊ မခံယူရရင္ သည္မိန္းမဘ၀ဟာ အသက္ရွင္လ်က္နဲ႔ ေသေနတာနဲ႔ မျခားနားပါဘူး၊ တကယ္ေတာ့ မမရီဟာ အတြင္း၀န္ ဦးေက်ာ္သူရဲ႕ “ပြဲတက္မယား”ပါ။ ၾကင္ယာသက္ထား ခ်စ္မယား မဟုတ္ပါဘူး”
မေလးျဖဴသည္ ဇာပ၀ါကို စုံခ်၍ အေမရိကန္သံအမတ္၏ လက္ယာဘက္တြင္ ထိုင္ကာ ညစာ သုံးေဆာင္ေနသည့္ မမရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိေလသည္။
မင္းပြဲသဘင္၀ယ္ မမရီသည္ အျမဲတမ္း အတြင္း၀န္ ဦးေက်ာ္သူ၏ ခ်စ္ဇနီးအျဖစ္ ပြဲလယ္တင့္ေနေလ၏။ သို႔ေသာ္ ဦးေက်ာ္သူ၏ အသည္းႏွလုံးႏွင့္ ေမတၱာကိုမူကား မပိုင္ရွာသူပါတကား။
ေမာင္သည္ မ်က္လုံးမ်ားကို ခပ္စင္းစင္း ခပ္ေစြေစြ လုပ္၍ ျပံဳးတုံးတုံး အမူအရာႏွင့္ မေလးျဖဴကို ျပန္ၾကည့္ လိုက္ေလသည္။ ေမာင့္အၾကည့္သည္ အျပစ္ကင္းစင္သလို ေမာင့္အျပံဳးသည္ မေလးျဖဴအဖို႔ ရင္ခုန္စရာ ေကာင္းလွပါ၏။ ေမာင့္အမူအရာသည္ အျပစ္ကင္းစင္သည့္ ကေလးငယ္ကဲ့သို႔ ခ်စ္စဖြယ္ရွိၿပီး ေမာင့္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ရင္ေအးစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ေမာင္ႏွင့္ မေလးျဖဴတို႔ အိမ္ေထာင္သက္သည္ အခ်ိန္တိုေတာင္းလွပါေသး၏။
“ေမာင္ႏွင့္ လက္ထပ္ေတာ့မည္”ဟူေသာ သတင္းကို မေလးျဖဴ၏ မိတ္ေဆြမ်ားၾကားသိၾကစဥ္က ေမာင္၏ ရာထူး၊ ေမာင္၏ ၀င္ေငြ၊ ေမာင္၏ အရည္အခ်င္းႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာသည္ ႀကီးမားပါ၍ မေလးျဖဴအတြက္ ၀မ္းသာၾကေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးစကား ေျပာၾကားၾက၏။
မေလးျဖဴသည္ သူ၏ ရင္ကိုသာ ခြဲျပလိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။ ဤ ဂုဏ္သိကၡာေတြေၾကာင့္ ေမာင့္ေမတၱာကို လက္ခံရန္ မေလးျဖဴ မည္မွ် အခ်ိန္ယူ၍ စဥ္းစားခဲ့သည္ကို မေလးျဖဴ၏ မိတ္ေဆြမ်ား မသိၾကပါေလ။ “မျပံဳးခ်င္ဘဲ ျပံဳးရသည့္ ဘ၀” ႏွင့္ “ ဟုတ္ပါသည္ မွန္ပါသည္၊ အားလုံးေကာင္းပါသည္” ဟူေသာ အေပၚယံ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံျခင္းကို မေလးျဖဴသည္ အေၾကာက္ဆုံး ျဖစ္ေလသည္။
မိုးရြာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရမည္ ဆိုပါလွ်င္ မေမာသည့္ မေလးျဖဴ၊ တစ္ေတာင္တစ္ရပ္ ရွည္သည့္ ျမက္ပင္ရွည္ႀကီးမွား တိုးေ၀ွ႔၍ စမ္းေခ်ာင္းေတြ႕တိုင္း ထဘီ ဒူးဆစ္ေပေအာင္ မ၍ ဆင္းကာ ေဆာ့ကစားခ်င္သည့္ မေလးျဖဴသည္ “ဟန္ေဆာင္ေလာက” ႏွင့္ မထိုက္တန္ေပ။
“ေမာင့္ကို ျဖဴ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္ ေမာင္၊ ျဖဴ႕ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း ျဖဴ ယုံၾကည္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လူေတြက ျဖဴ ေမာင့္ကို လက္ထပ္တာ ေမာင့္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတြေၾကာင့္လို႔ ေျပာတဲ့အခါ ျဖဴျဖင့္ သိပ္အသည္းနာမိတာပဲ”
လြတ္လပ္စြာ ေန၍ လြတ္လပ္စြာ ေတြးတတ္သည့္ မေလးျဖဴသည္ လြတ္လပ္ျခင္း၏ အရသာကို ပ်က္ျပဳန္းေစသည့္ ေမာင့္ဘ၀ႏွင့္ မိမိ၏ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းသည့္ ေမတၱာကို လဲလွယ္ေစေသာအခါ ရင္နင့္စြာ ေျပာျပတတ္၏။
“လူေတြက ထင္တယ္ ေမာင္၊ အိမ္ေထာင္ေရးကို သူတို႔က ေငြေၾကးနဲ႔ တန္ဖိုးျဖတ္ၾကတယ္၊ ေငြေၾကးရွိရင္ အားလုံး ၿပီးစီးတယ္မ်ား ထင္ေနၾကသလားပဲ၊ မွန္တာ ေျပာမယ္ ေမာင့္ကို လက္ထပ္လို႔ ျဖဴ႕မွာ ဂုဏ္တက္လာမွာေတာ့ ေျမႀကီး လက္ခတ္မလြဲဘဲ၊ ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့ လူေတြဟာ ဂုဏ္ရွိတဲ့လူကို ပူေဇာ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ ျဖဴ လိုခ်င္တာက ေမာင့္အသည္းႏွလုံးပါ၊ ေမာင့္အယုအယပါ၊ ေမာင့္ျမတ္ႏိုးမႈပါ။ ဒါေတြကို လိုခ်င္လို႔ လေရာင္ေအာက္မွာ သီခ်င္းေအာ္ဆိုခ်င္တဲ့ မိန္းမ၊ မိုးရြာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရမွာကို ႀကိဳက္တဲ့ မေရႊျဖဴရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးေတြကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး ေမာင့္ေမတၱာနဲ႔ လဲလွယ္ယူရမွာပါ“
“ဒါေၾကာင့္လည္း ျဖဴ ဆုေတာင္းပါတယ္၊ ျဖဴဟာ သစ္ပင္စိုက္ ၀ါသနာပါတာမို႔ သစ္ပင္စိုက္တဲ့အခါမွာ ျဖဴ စိုက္တဲ့ ႏွင္းဆီပင္ကေလးက ႏွင္းဆီပန္းပြင့္ရင္ ျဖဴ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ေအာင္ ၀မ္းသာတယ္၊ ျဖဴ စိုက္တဲ့ သရက္ပင္က အသီးသီးရင္ ျဖဴ ေက်နပ္ၾကည္ႏူးတယ္၊ ျဖဴ ျပဳျပင္ယုယထားတဲ့ သစ္ပင္ကေလးက ျဖဴ ၀မ္းသာ ေက်နပ္ေအာင္ အသီးသီးေပးပါလား၊ ပန္းပြင့္ကေလး ပြင့္ေပးပါကလား ဆိုၿပီး ၾကည္ႏူးမိပါတယ္၊ အဲဒီလိုပဲ ေမာင့္အေပၚမွာ ျဖဴ ထားတဲ့ ေမတၱာေစတနာဟာ ျဖဴ႕အေပၚမွာ တုံ႔ျပန္မႈရရင္ ျဖဴ ေက်နပ္ပါၿပီ၊ ဒါထက္လည္း ျဖဴ ဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္ရဲပါဘူး”
မေလးျဖဴသည္ သူ ေျပာလိုသည္မ်ားကို အားရပါးရႀကီး ေျပာၿပီးေသာအခါ အားရပါးရႀကီးပင္ ငိုခ်လိုက္ေလသည္။
----------
“ တကယ့္ တကယ္ေတာ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္တယ္ဆိုတာဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္အဖို႔ ကိုးကြယ္အားကိုးရာ ရွာျခင္းပါပဲ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတယ္ ဆိုတာကေတာ့ ဘ၀ႏွစ္ခုကို ေပါင္းစပ္ျခင္းမို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ျမတ္ႏိုးယုယ၊ ၾကင္နာ၊ စာနာႏိုင္မွ အိမ္ေထာင္ျပဳသင့္ပါတယ္၊ ဒါကလြဲၿပီး ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိသင္ပါဘူး”
အေတြးေခါင္သည့္ မေလးျဖဴသည္ ထုံးစံအတိုင္းပင္ ဥပေဒသႏွစ္ခုကို စဥ္းစားမိလိုက္ျပန္၏။
“ခက္တယ္ ညီမ၊ ေတာ္ေတာ္ပဲ ခက္တယ္၊ လူ႔စိတ္ဆိုတာ အေတြးေတြက အျမဲပဲ ေ၀တတ္တယ္၊ ကိုယ့္ေယာက်္ားဟာ တျခား မိန္းမတစ္ေယာက္အေပၚမွာ စိတ္၀င္စားေနတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ဒါ့ထက္ကဲၿပီး ကိုယ့္ေယာက်္ားဟာ တျခား မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ကိုယ့္ကို အလိုလိုက္တာထက္ ပိုၿပီး အလိုလိုက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိ မယားေခါင္းထဲမွာ ၀င္ေနရင္ ကိုယ့္ေယာက်္ားကို ကိုယ္ခ်စ္တာက ခ်စ္တာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မေက်နပ္ခ်င္ဘူး၊ စိတ္တုိခ်င္တယ္၊ အဲဒီအခါမွာ ျပဳစုရမွာေတြ၊ ယုယရမွာေတြဟာ အလိုလိုေႏွးေကြးလာတယ္၊
“ငါက ခ်စ္ေပမယ့္ သူက ခ်စ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ငါ့ကို သူ႔အမ်ိဳးသမီးေလာက္ ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး” ဆိုတဲ့ အသိဟာ မယား ေခါင္းထဲမွာ ၀င္ေနတယ္၊ သည္ေတာ့ မယားရင္ထဲမွာ သူ႔ေယာက်ာ္းကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်စ္ခ်စ္ မေက်နပ္ဘူး၊ မေက်နပ္ေတာ့ မသြက္လက္ဘူးေပါ့၊ သည္ေတာ့ သူတို႔ကလည္း အျပစ္ရွာလာၾကတယ္၊ မိန္းမက တာ၀န္မေက်ဘူးေပါ့”
“တကယ္ေတာ့ မမရီတို႔ အိမ္ေထာင္ရွင္ ဇနီးမယားေတြမွာ ျပႆနာေတြက အမ်ားႀကီး ရွိတာကြဲ႕၊ အိမ္စရိတ္ မလုံေလာက္လို႔ စိတ္ညစ္ရတာက တစ္မ်ိဳး၊ သားသမီး ေနမေကာင္းလို႔ ပူပင္ေသာက ေရာက္ရတာက တစ္သြယ္၊ ေဆြေရးမ်ိဳးေရး ကိစၥအတြက္ စိတ္ပင္ပန္းရတာက တစ္ဖုံ၊ ေယာက်္ားေတြက ေျပာဦးမယ္၊ သူတို႔မွာ အလုပ္၀တၱရားက ပင္ပန္းတယ္လို႔ မွန္ပါတယ္၊ မမရီတို႔ မိန္းမေတြမွာလည္း သူတို႔လို အလုပ္၀တၱရားက လက္ညႇိဳးထိုးျပစရာ မရေပးမယ့္ စိတ္႐ႈပ္စရာ စိတ္ပင္ပန္းစရာေတြဟာ အျမဲရွိတာပဲ မဟုတ္လား၊ ျဖဴလည္း အိမ္ေထာင္သည္ပါ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာမိႏိုင္ပါတယ္”
“အထူးသျဖင့္ေပါ့ကြယ္၊ ကိုယ့္ေယာက်္ားက ကိုယ့္ထက္ ပိုခ်စ္သြားမယ့္ မိန္းမ၊ ဒါမွမဟုတ္ ခ်စ္ရမယ့္ မိန္းမ ရွိလာမွာကို အေၾကာက္ဆုံးပဲကြယ္၊ သည္ေတာ့ အလုပ္မ်ားလို႔ ႐ုံးျပန္ေနာက္က်တယ္ပဲထား၊ မယားစိတ္ထဲမွာက ဘယ္အဆက္နဲ႔မ်ား တြဲေနပါလိမ့္၊ ငါ့ေယာက်္ားကလည္း ရာထူးႀကီး ဂုဏ္ႀကီးဆိုေတာ့ ငါ့ေယာက်္ားကို ပိုင္းခ်င္လို႔ ညာျဖန္းတဲ့ မိန္းမနဲ႔မ်ား ေတြ႕သြားရင္ ငါေတာ့ ငါ့သမီးေလးနဲ႔ ဒုကၡျဖစ္ေတာ့မွာပဲ ဆိုတဲ့ အေတြးထက္ ငါ့ထက္ ဂ႐ုစိုက္ရမယ့္ မိန္းမဆိုတဲ့ အသံကေလးကိုေတာင္မွ ၾကားႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ျဖဴလည္း မိန္းမပဲ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ေပါ့ကြယ္၊ သည္အထဲ ငါက အိမ္သုံးဖို႔ ပိုက္ဆံေတာင္းရင္ျဖင့္ မရွိဘူး ေျပာတယ္၊ သူ႔ဟာမဖို႔ေတာ့ ဘာ၀ယ္ေပးရတာနဲ႔ ညာ၀ယ္ေပးရတာနဲ႔ဆိုတဲ့ မနာလိုစိတ္ေတြကလည္း ၀င္ေန၊ ႐ုံးျပန္ခ်ိန္ကေနၿပီး ေစာင့္လာလိုက္တာ အခ်ိန္လြဲေလ ေစာင့္ရတဲ့လူက မလာလို႔ စိတ္တိုတာ တစ္မ်ိဳး၊ ခုနလို အေတြးေတြ ေခါင္တာက တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေဟာ… ေယာက်္ားလည္း ေရာက္လာေရာ ႏႈတ္ခမ္းစူခ်င္ေရာ၊ ေစာင့္ရ ေမွ်ာ္ရလြန္းလို႔ စိတ္ပင္ပန္းၿပီး လူကလည္း မလႈပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ လင္ဆိုေတာ့ ႏြဲ႔ကလည္း ႏြဲ႔ခ်င္ေသးတာ မဟုတ္လား၊ အဲဒါ သူတို႔က ဦးေအာင္ ဆူေတာ့တာပဲ၊ ကိုယ္ကလည္း သူ ေနာက္က်တာကို ေျပာမွာစိုးလို႔ သူက ဦးေအာင္ ရန္စတာလို႔ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ေတြးၿပီး ျပန္ပက္လိုက္တာပဲ၊ ကဲ… အဲဒါ ဘယ္သူ႔အဆိုးလဲ၊ ဘယ္သူ႔အျပစ္တင္ရမလဲ၊ သူတို႔မွာသာ အစအန မရွိရင္ ဘယ္မိန္းမကမွ ကိုယ့္ေယာက်္ားကို အခုလို မထင္ဘူး၊ ကိုယ့္ေယာက်္ားကို အထင္ႀကီးလိုက္တာမွ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ကိုယ့္ေယာက်္ားကို အထင္ႀကီးရာမွာ မတူၾကဘူး မဟုတ္လား ျဖဴ”
မမရီ၏ အေျပာ၀ယ္ မေလးျဖဴက ျပံဳးရျပန္ေလသည္။ မမရီ ေျပာသမွ် စကားမ်ားအနက္ မိန္းမေတြ ကိုယ့္ေယာက်္ားကိုယ္ အထင္ႀကီးပုံကိုမူ သေဘာအက်ဆုံး ျဖစ္ေလသည္။ မေလးျဖဴသည္လည္း သူ႔ေမာင္ကို သူ အထင္ႀကီးသူပင္ မဟုတ္ပါလား။ ေမာင္ ဘာလုပ္လုပ္ ဟုတ္သည္ပင္ ထင္သည္။ ေမာင္လိုလူ ဇမၺဴမွာ မရွိဘူး ထင္လို႔လည္း ေရြးၿပီး ခ်စ္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါလား။
“သည္လို ကိုယ့္ေယာက်္ား အစအနကို သူမ်ားေတြ နားမဆံ့မွ ကိုယ္က သိရတဲ့ အျဖစ္ရယ္၊ ကိုယ္က ခ်စ္သလို မတုံ႔ျပန္ပါလားဆိုတဲ့ အသိရယ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို အသံမာမာကေလးနဲ႔ ေျပာလည္း ငါ့ကို မခ်စ္လို႔လို႔ ေတြးလိုက္တာပဲ၊ ကိုယ္လုပ္ေပးတာကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုလည္း ဘယ္ႀကိဳက္ေတာ့မလဲ၊ ငါ့ကို အခ်စ္ေပါ့ေတာ့ အျပစ္၀င္တာေပါ့လို႔ ေတြးတယ္ကြဲ႔၊ မျဖဴေကာ မေတြးမိဘူးလားဟင္၊ မမရီလို မေတြးမိဘူးလား”
မေလးျဖဴက ကိုယ္ခ်င္းစာစြာႏွင့္ အစ္မျဖစ္သူ အခ်စ္စိတၱဇေ၀ဒနာသည္ႀကီးကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိ၏။
“စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါကြယ္၊ ရည္းစားဘ၀က မမရီ ထိုင္ရင္ တင္ပါးႏုႏု နာမွာစိုးလို႔ သူ႔လက္ကိုင္ပ၀ါ ခင္းေပးရတာနဲ႔၊ ကုလားထိုင္လက္တန္းေပၚ မမရီ လက္တင္ထားရင္ နာမွာစိုးလို႔ သူ႔လက္ဖ၀ါး ခံေပးရတာနဲ႔၊ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ကြယ္ မမရီ အလွပ်က္မွာစိုးလို႔ မထိရက္ မတို႔ရက္ဘဲ အလွၾကည့္လာတဲ့သူက ခုေတာ့ တစ္ေန႔က ထမင္းခ်က္တဲ့သူ ထြက္သြားလို႔ မမရီ ထမင္း၀င္ခ်က္တာ လက္ မီးေလာင္သြားတယ္ကြယ္၊ အဲဒါ သူ႔ေရွ႕ ကိုယ့္လက္ကေလး ကိုယ္ ကိုင္ေနမိေတာ့...
“က်ဳပ္ကို ႏြဲ႔ျပမေနစမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ထမင္းခ်က္ရလို႔ လက္မီးေလာင္တာ အဆန္း မဟုတ္ပါဘူးတဲ့၊ ကိုယ္ မတတ္လို႔ ကိုယ္ခံရတာတဲ့”
ကဲ.. ညီမ စဥ္းစား ၾကည့္စမ္း၊ ဘယ္ေလာက္ အသည္းနာစရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ၊ သည္ေန႔ပဲ မမရီ ေမေမကလည္း အိမ္ကို လာလည္တာနဲ႔ ၾကံဳသြားတယ္၊ သမီးလက္ကေလး မီးေလာင္တာ တယုတယ ကိုင္ၾကည့္ၿပီး “ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ သမီးရယ္၊ သမီးက မီးဖို၀င္ဖူးတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ လုပ္စ ကုိင္စ မရွိေတာ့ ျဖစ္တာေပါ့၊ ေအးေပါ့ေလ၊ ကိုယ့္လင္ ကိုယ့္သား စားဖို႔ဆိုေတာ့ လုပ္ရတာပဲ၊ ဒါဟာ မိန္းမေတြရဲ႕ မိခင္စိတ္ေစတနာ” လို႔ ေျပာရင္း ႏွစ္သိမ့္သြားရွာတယ္”
“တကယ္ေတာ့ စကားတစ္လုံးပါပဲ၊ သူမ်ား နား၀င္ေအာင္ ႏွစ္သိမ့္တတ္တဲ့ စကားေျပာရမွာ ခဲယဥ္းသလားကြယ့္၊ မိန္းမေတြဟာ ႏွာေခါင္းမပါရင္ ဟိုဟာကိုေတာင္ စားၾကတယ္လို႔ စကားပုံ ရွိတယ္ေနာ္၊ မမရီကို ငယ္ငယ္က လူႀကီးေတြက သည္စကားပုံနဲ႔ ႏႈိင္းရင္ ဆတ္ဆတ္ခါ နာမိတယ္၊ သည္မိန္းမ အညံ့စားေတြထဲမွာ မိုးရီ မပါပါဘူးလို႔ လက္မေထာင္ၿပီး ျငင္းခဲ့ဖူးတယ္။ ခုေတာ့ ၀န္ခံတယ္ ညီမေရ မိုးက လြဲရင္ ကိုကိုက ဘယ္မိန္းမကိုမွ မ်က္ေမႊးေထာ္လို႔ ေမာ္ၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ အမယ္ေလး ညီမေရ႕ မမရီရင္ထဲ ပီတိေတြဆိုတာ အထပ္လိုက္ အထပ္လိုက္ လူႀကီးေတြက ဘယ္လိုပဲ သေဘာမတူဘူးေျပာ “ ကိုကိုမွ ကိုကို” ကိုကိုကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔မွ မခ်စ္ႏိုင္ဘူးေပါ့”
“ယုံမိတာ ယုံမိတာ၊ တကယ္ေတာ့ ႏွာေခါင္း ရွိလ်က္နဲ႔ နံရမွန္း မသိတဲ့ မမရီပါကြာ၊ အခုေတာ့ ကိုယ့္ေယာက်္ားကို ၾကံဖန္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ရေသးသေဟ့၊ သူ႔သမီးကိုေတာ့ ခ်စ္ရမွန္း သိသကြယ့္၊ ဒါ တစ္ခုေတာ့ ကိုကို႔ကို ေက်နပ္မိပါတယ္၊ မမရီကို မၾကင္နာေပမယ့္ သမီးေလးကို ျမတ္ႏိုးရင္ မမရီ ခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြထဲက တစ္၀က္ ေလ်ာ့ပါတယ္၊ ဒါနဲ႔ ရယ္စရာေျပာရဦးမယ္ မမရီ ကိုကို႔ကို ေမးၾကည့္တယ္၊ ေနစမ္းပါဦးရွင့္၊ မိန္းမရွိၿပီးသား အိမ္ေထာင္ရွင္ ေယာက်္ားေတြဟာ သားတာ၀န္ မယားတာ၀န္ ဆိုတဲ့ အိမ္ေထာင့္တာ၀န္ေတြ ထမ္းေနရေသးတဲ့အထဲက ဘာျပဳလို႔မ်ား အေပ်ာ္ထားခ်င္ရတာလဲလို႔”
“အေျဖလဲ နားေထာင္ဦး ညီမေရ႕၊ ေတာ္ေတာ္ မသိသားဆိုးတဲ့ မိန္းမတဲ့၊ ေယာက်္ားဆိုတာ ကုိယ္နဲ႔ ဘ၀အေဖာ္ ျဖစ္၇မယ့္ မိန္းမကိုသာ အႀကိဳက္ေရြးၿပီး ယူခဲ့တာတဲ့၊ သည့္ျပင္ မိန္းမက်ေတာ့ မိန္းမလွ မလွ၊ ေခ်ာ ေခ်ာမေခ်ာ၊ အရည္အခ်င္း ရွိ မရွိ ေစ့ေစ့ၾကည့္ေရြးေနတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့”
“ဒါျဖင့္ ဘာၾကည့္တာလဲလို႔ ထပ္ေမးတာေပါ့၊ ေျပာ မေျပာခ်င္ပါဘူး ညီမရယ္၊ ဘာမွၾကည့္တာ မဟုတ္ဘူးတဲ့ ကိုယ္က စ လို႔ လြယ္လြယ္နဲ႔ လိုက္လာတဲ့ မိန္းမကို ေက်နပ္လိုက္တာပဲတဲ့၊ ကိုယ့္မိန္းမက ကိုယ့္အေပၚမွာ ဆက္ဆံတာ ဣေႁႏၵသိကၡာေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ မေပ်ာ္ဘူးတဲ့၊ သူတို႔က “ တို႔”လိုက္တာနဲ႔ ေျပးကပ္ဆိုပဲ၊ ကဲ… မမရီတို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားတဲ့ မိန္းမေတြ ဣေႁႏၵေရႊေပးလို႔ မရဆိုတဲ့ စံ နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းသိမ္းတဲ့ မိန္းမေတြ ဘာလုပ္ၾကမလဲ၊ ဘာအဓိပၸာယ္ရွိေတာ့မလဲ”
မေလးျဖဴသည္ အခ်ိဳပန္းကန္ထဲမွ မုန္႔အစအနေလးမ်ားကို ဇြန္းႏွင့္ သိမ္းရင္း စုရင္း မမရီ တစ္ခါက ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ “သူ႔ဘ၀”ကို ေတြးေနမိေလသည္။
မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ မိန္းမသည္ မိန္းမသာ ျဖစ္သျဖင့္ တစ္ေန႔တြင္ ေလာကဓမၼတာအရ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကပါက “ကိုယ့္လင္သား ျပဳမွ ႏုရသည့္ဘ၀”ခ်ည္းသာ မဟုတ္ပါလား၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ေရွးလူႀကီးမ်ားက စကားပုံ ထားခဲ့ၾကေလသည္။ “ဆူးေပၚဖက္က်လည္း ဖက္ေပါက္၊ ဖက္ေပၚ ဆူးက်လည္း ဖက္ပင္ေပါက္ရမည္တည္း”။
ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ မေလးျဖဴ၏ အေတြးမ်ားသည္ ရပ္သြားေလေတာ့သည္။ ထမင္းစားပြဲ အၿပီးတြင္ ဦးေက်ာ္သူက သူ႔အား ဂုဏ္ျပဳသည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း မိန္႔ခြန္းရွည္ႀကီးကို ခံ့ခံ့ညားညား ေျပာေနေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။
ဏီဏီယဥ္
ျမ၀တီမဂၢဇင္း
၁၉၆၄၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ။
ေခတ္ၿပိဳင္တို႔၏ သတို႔သမီး ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး ၀တၳဳတိုမ်ား စာအုပ္၊ စာမူခြင့္ျပဳခ်က္အမွတ္ ၅၀၀၄၉၄၀၃၀၈ျဖင့္ ပထမအႀကိမ္၊ ႏို၀င္ဘာလ ၂၀၀၈ခုႏွစ္က ကံ့ေကာ္၀တ္ရည္စာေပကေန ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ သည္စာအုပ္ေလးထဲမွာ ပါတဲ့ ၀တၳဳေလး တစ္ပုဒ္ပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ေလာက္က ေရးခဲ့တဲ့ စာေလးဟာ… အခုေခတ္နဲ႔ သိပ္ကြာဟေနသလား မကြာဟဘူးလားဆိုတာကို စာဖတ္သူမ်ားကိုယ္တိုင္ ခံစားၾကည့္ၿပီး အေတြးပြားလို႔ရေအာင္ ဖတ္ေနရင္း အမ်ားအတြက္ မွ်ေ၀ေပးလိုက္တာပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင့္။
စႏၵာ
0 comments:
Post a Comment