ႏွစ္ႏွစ္ စခန္း
|
11:27 AM |
No မွတ္ခ်က္ |
[By Myo Tha Htet]
ဘ၀ဆိုတာ အခ်ိန္ပဲလို႔ နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာ စာေဟာဆရာ ေအာင္သင္းက ေျပာဖူးပါတယ္။ အခ်ိန္မရွိရင္ ဘ၀မရွိ... ဒါေၾကာင့္ ဘ၀ကို တန္ဖိုးရွိခ်င္ရင္ အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးရွိေအာင္ လုပ္ဖို႔ ဆရာ ေအာင္သင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြကို မွာပါတယ္ ေျပာပါတယ္၊ စိတ္ပူပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္၊ ေမြးရာကေန မေသခင္ၾကား အခ်ိန္တခုကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပိုင္ဆိုင္ရတယ္၊ အဲဒါ ဘ၀တခုပါပဲ။ တခ်ဳိ႕က အခ်ိန္ၾကာၾကာ ရတယ္၊ တခ်ဳိ႕က တိုတုိ... ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘ၀တခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အခု လန္ဒန္မွာ ေနလာတာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ၿပီ၊ ႏွစ္ႏွစ္စခန္းလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဘာေတြ တိုးတက္ခဲ့သလဲ၊ ဘာေတြ သိျမင္လာခဲ့သလဲ၊ ဘာေတြ လုပ္ႏုိင္ခဲ့သလဲ။ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ရြာစား စိန္ေဗဒါကေတာ့ ဒီကေန႔ စိန္ေဗဒါဟာ မေန႔က စိန္ေဗဒါထက္ သာရမယ္လို႔ ေျပာခဲ့၊ က်င့္ခဲ့ ဖူးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးနား၀ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ႏွစ္ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း ဘာေတြ က်င့္ခဲ့၊ သာခဲ့ၿပီလဲ။ ေမြးခြန္းထုတ္စရာ မေကာင္းဘူးလား။
ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ကၽြန္ေတာ္ ဘာ ေျပာင္းလဲခဲ့သလဲ၊ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေပါ့...။ အဂၤလိပ္ေတြလို နဖူး ပိုေျပာင္လာတယ္၊ ဆံပင္ ပါးသြားတယ္၊ ကိုယ္ေတြလက္ေတြ ကိုက္ခဲနာက်င္လာတတ္တယ္၊ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ ေျပာင္းလဲမႈေတြကို နည္းနည္း နည္းနည္း စၿပီး သိလာခဲ့တယ္။ ပင္ပန္းတတ္လာတယ္။ အရင္ သတင္းဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာဘ၀မွာ ၃၆ နာရီ ဆက္တိုက္ ကၽြန္ေတာ္ မအိပ္ဘဲ အလုပ္လုပ္ဖူးတယ္။ အခု မရေတာ့ဘူး၊ အဲဒီလို မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္က ဘာနကၡတ္နဲ႔ ေမြးလိုက္သလဲေတာ့ မသိဘူး၊ အၿမဲ စဥ္းစားတတ္တဲ့ ေတြေ၀တတ္တဲ့သူ တေယာက္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ရိုးရိုးသားသား ေျပာဆုိ ဆက္ဆံ ေပါင္းသင္း တတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အယုံ မလြယ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ေပ်ာ့ေျပာင္း ခ်ဳိသာစြာ ေျပာဆို ဆက္ဆံ တတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ယဥ္ေက်းသူ တေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႏွစ္ခြစိတ္ထား၊ ႏွစ္ဘက္ႏွစ္ျခမ္း၊ ႏွစ္မ်ဳိးသေဘာ၊ အႀကိဳက္ႏွစ္ခု၊ ေရြးခ်ယ္စရာ ႏွစ္သြယ္ ႏွစ္လမ္းေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့သူ၊ ေတြေ၀တတ္တဲ့သူ... ဒါဆို ဒီလူရဲ႕ ႏွစ္ႏွစ္စခန္းကေရာ...။
ရန္ကုန္မွာ ဘာသာျပန္ေတြေရး၊ အင္တာဗ်ဴး၊ အယ္ဒီတာလုပ္ စသျဖင့္ လုပ္ကိုင္ခဲ့တာ ၁၀ ႏွစ္ နီးပါးေလာက္ ရွိလာခ်ိန္မွာ ေနရထိုင္ရ လုပ္ရကိုင္ရတာ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး၊ ပ်င္းလာတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ႏိုင္ငံရပ္ျခား ထြက္လို႔ ေက်ာင္းေတြ တက္ၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔လို ႏိုင္ငံတကာ ေက်ာင္းတခုမွာ ေက်ာင္း တက္ခ်င္တယ္၊ သူတို႔ကလည္း သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ပီသစြာ ငယ္တုန္းရြယ္တုန္း အခ်ိန္ရွိတုန္း သူတုိ႔လို ေက်ာင္းတခုခု တက္ဖို႔ တိုက္တြန္းၾကတယ္။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္၊ မလြယ္လွပါဘူး။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားက အဆင့္ျမင့္ တကၠသိုလ္တခုခု၊ ေက်ာင္းတခုခုမွာ အဆင့္မီမီ စာသင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို မလြယ္တဲ့ ကိစၥပါ။ အဂၤလိပ္စာက ထိပ္တန္းအဆင့္မွာ ရွိမေန၊ ေကာလိပ္ကလည္း တကယ့္ကို တက္ခဲ့ရ၊ သင္ယူခဲ့ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ အတန္းေအာင္ရုံေလာက္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေတြ၊ သင္တန္းေတြ၊ အစီအစဥ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေလွ်ာက္ခဲ့ေပမယ့္ အပယ္ခံရတာပါပဲ။
ေနာက္တခုကလည္း ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တကယ့္အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ ရတာမ်ဳိးကိုပဲ အလိုရွိတာပါ၊ တဦးတေယာက္ေၾကာင့္ ရမယ့္ အခြင့္အေရးမ်ဳိးကို သိပ္ၿပီး မလိုခ်င္ပါဘူး၊ ခက္တာကလည္း အဲဒီလိုမွ မယူရင္လည္း တခ်ဳိ႕အခြင့္အေရးေတြက မရႏိုင္တဲ့ ေခတ္ပါ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ ကၽြန္ေတာ္ အခြင့္အေရး တခု ရပါတယ္။ အေမရိကမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ဖုိ႔ပါ။
ဟိုဘက္ဒီဘက္လြန္ဆြဲတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အၿမဲလိုလို အခြင့္အေရးႏွစ္ခုက တၿပိဳင္နက္တည္း ရတတ္ပါတယ္။ ရွစ္တန္းတုန္းက သခ်ၤာက်ဴရွင္ တက္ေတာ့ အတန္းထဲက တရုတ္မေလးတေယာက္ကို သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ၾကည့္ၾကည့္မိၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်မိပါတယ္၊ အဲ... သူနဲ႔အတူ က်ဴရွင္ လာတက္တဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကုလားမေလးကိုလည္း မ်က္ခုံးေလးကို စြဲမိၿပီး သေဘာက်ျပန္ပါေလေရာ... ဒါနဲ႔ပဲ ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို ဆက္ၿပီး သေဘာမက်ဖို႔ ဇြတ္ အတင္း ဆုံးျဖတ္လိုက္ရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ တရုတ္မေလးကိုေတာ့ လမ္းမွာေတြ႕ရင္ မစဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး၊ သူကလည္း အစြာကေလးပါ... ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ နာနာက်င္က်င္ ေျပာပါတယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ပဲ ေနာက္ေနာင္ ဘယ္ေကာင္မေလးကိုမွ မစရဲေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို နာနာက်င္က်င္ ျဖစ္ေအာင္ ေျပာလာရင္ ဘယ္ေလာက္ေခ်ာေခ်ာ အေရးမစိုက္ေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ အေမရိကကို သြားဖို႔ပဲ ရွိတယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ လန္ဒန္ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဥေရာပကို အရင္က မေရာက္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဥေရာပကို ေရာက္မယ္ဆိုလည္း အလည္ေလာက္ပဲ ေရာက္မယ္လို႔ ထင္ထားခဲ့ေပမယ့္ လန္ဒန္ကို အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေရာက္လာခဲ့တာဟာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္စရာ ႏွစ္ခု တၿပိဳင္နက္ရတတ္တဲ့ သေဘာထဲက တခုပါပဲ။
မိန္းမ မရတာလည္း ဒါေၾကာင့္ပဲလို႔ ထင္ပါတယ္၊ တေယာက္ကို ထားခဲ့ရမွာပဲ ဆိုတဲ့ စိတ္ၾကမ္းၾကမ္း လူၾကမ္းၾကမ္းႀကီး မလုပ္ႏိုင္ေသးလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ (ဟဲ ဟဲ...)။
ဒီေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္စခန္းမွာ ထူးျခားတာ ဘာေတြရွိပါသလဲ။ ဒီေနရာမွာ ထပ္ၾကြားစရာ တခုရွိျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္အသံကို ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ထားတာပါ၊ ``ဒီအသံမ်ဳိး ေရဒီယိုမွာ သုံးလုိက္လို႔ကေတာ့ကြာ`` ဆိုၿပီး အၿမဲတမ္း တႀကိမ္းႀကိမ္း ႀကိမ္းထားခဲ့သူပါ။ တကယ္ေတာ့လည္း အလုပ္က စတား ပရီစင္တာေတြနဲ႔ သူတင္ကုိယ္တင္ ေျပာၾကည့္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္အသံက ဘယ္လိုမွ လိုက္မမီေတာ့တာကိုေတာ့ ရွက္ရွက္နဲ႔ ၀န္ခံရမွာပါပဲ။
လန္ဒန္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ တခ်က္ကလည္း ကိုယ္ တေလးတစား နားေထာင္ခဲဲ့ရတဲ့ ဒီ စတား ပရီစင္တာေတြနဲ႔ အလုပ္အတူ လုပ္ခြင့္ရမွာမို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကားလိုတဲ့ စိတ္ကေလး နည္းနည္းရွိတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ၀န္ခံရမွာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္တခုကို လူေတြက သိေနတာ၊ ေလးစားေနတာ၊ သေဘာက် အားေပးေနတာ... ဆိုတဲ့ အာရုံစိုက္ခံရမႈ (၀ါ) အသိအမွတ္ျပဳခံရမႈကို လိုခ်င္တတ္တဲ့ သူမ်ဳိးပါ။ တျခားလူေတြကေတာ့ အဲဒီလုိမ်ဳိး ေတာက္ေလွ်ာက္ မ်က္စိေထာင့္ေထာက္ ၾကည့္ခံေနရတာမ်ဳိးကို မလိုလားၾကပါဘူး၊ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ေတာင္ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒါမ်ဳိးကို ၾကိဳက္တတ္တာပါ။
ၿပိဳင္ရဆိုင္ရ စိန္ေခၚရတာမ်ဳိးကုိလည္း ႀကိဳက္တဲ့သူပါ၊ ဘာသာျပန္ေပါက္စ ဘ၀က ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္လုိက္တဲ့ အမွားတခုကို သူငယ္ခ်င္း အယ္ဒီတာ တေယာက္က ေ၀ဖန္ပါတယ္၊ မွားေနတာကို ေထာက္ျပၿပီး အမွားကို ခံယူလို႔ ျပင္ဆင္ေစပါတယ္။ သူက ေစတနာနဲ႔ ေျပာျပတာပါ၊ အသာေလး ေနလိုက္တယ္ဆိုရင္ လည္း ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ မွန္ေနတယ္ထင္ၿပီး ဆက္မွားေနဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ခ်ာတိတ္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ေသးေတာ့ ေသြးနားထင္ ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္... သူငယ္ခ်င္းကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ေနာင္ ထပ္မမွားေတာ့ဘဲ ျပင္ဆင္လိုက္မယ့္အေၾကာင္း ေျပာရမယ့္အစား အဲဒီလို မေျပာတဲ့အျပင္ လကဖက္ရည္၀ိုင္းက တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ ေရွ႕မွာပဲ ``ဒါဆို... ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလိပ္စာတပုဒ္ကို လက္တန္း ဘာသာျပန္ရေအာင္... မွားတဲ့စာမူကို မီးရႈိ႕ေၾကး``လို႔ မလိုအပ္ပါဘဲ အပိုေတြ ေျပာမိခဲ့ပါတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိပ္အထင္ႀကီးတာက မေကာင္းသလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားငယ္ေနတတ္တာကလည္း မေကာင္းပါဘူး။ ေတာ္တဲ့လူ ႀကိဳးစားတဲဲ့လူေတြဟာ ငါလုပ္ရင္ ျဖစ္ရမယ္၊ ငါက လုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ အၿမဲ ေတြးၾကၿပီး လူေတြရဲ႕ ေ၀ဖန္တာ၊ ေျပာဆုိတာေတြကိုလည္း သိပ္အာရုံ မထားတတ္ၾကပါဘူး။ ဒါဟာလည္း တဖက္စြန္း ေရာက္ျပန္ပါတယ္။
ေတာ္တဲ့ ထက္ျမက္တဲ့ စည္းရုံးေရးေကာင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြက်ေတာ့ ေ၀ဖန္တာကို ေလးစားပါတယ္၊ တန္ဖိုးထားပါတယ္၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အခ်ိန္ေပး နားေထာင္ၿပီးမွ တုန္႔ျပန္ ေျပာဆို ဆုံးျဖတ္ လုပ္ကိုင္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာမ်ဳိးက ကိုယ္ကခ်ည္း ေျပာရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ နားေထာင္စြမ္းရည္ ထက္ျမက္ဖို႔ ကလည္း အေရးႀကီးပါတယ္၊ သမၼတ အိုဘားမားဟာ နားေထာင္စြမ္းရည္ အလြန္ေကာင္းတယ္လို႔ ခ်ီးက်ဴးခံရပါတယ္။
လန္ဒန္မွာ ေနခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ေျပာစရာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကိုလည္း ေရးျပေျပာခဲ့တာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ မတူတဲ့ ဘာသာစကား ၃၅၀ ေက်ာ္ကို ေျပာဆို ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ ကမၻာတ၀န္းက လာၾကတဲ့ လူမ်ဳိးစုံ အေရာင္စုံ အေသြးစုံ အလွစုံနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ အဂၤလိပ္ေတြ ၿမိဳ႕ကြက္ခ် တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နဲ႔ တူတယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရပါတယ္။
အိမ္တအိမ္မွာရွိတဲ့ အခန္းေတြမွာ ကမၻာအရပ္ရပ္က လာၾကတဲ့ လူမ်ဳိးမတူ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ျခားနားတဲ့ လူေတြ ေအးေအးသက္သာ စည္းကမ္းရွိရွိ ေနထိုင္ႏိုင္ၾကတာကို အံ့ၾသမိပါတယ္။ ဘာအႏၱရာယ္မွ မရွိ၊ ဘာပစၥည္းမွ ေပ်ာက္ဆုံးမႈ မရွိဘဲ ေမးထူး ေခၚေျပာေနမလား၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနမလား... အဲဒီလို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲ ေနေနႏိုင္တာတခုကိုေတာ့ လန္ဒန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆုံးပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ဆို ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ျမန္မာခ်င္း ေနဖူးသလို ရုရွ၊ အီရန္၊ အီတလီ၊ တရုတ္၊ ျပင္သစ္၊ အိႏၵိယ၊ ဂ်ာမနီ၊ ဆြစ္ဇာလန္၊ အာဖရိက၊ အဂၤလန္၊ ၾသစေၾတးလ်၊ ေဟာင္ေကာင္၊ ရိုေမးနီးယားစတဲ့ (က်န္ပါေသးတယ္... တခ်ဳိ႕ဆို ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး) အရပ္ေဒသေတြက လာၾကတဲ့ သူေတြနဲ႔ တအိမ္တည္းမွာ အတူေနဖူးပါတယ္။ ဒါေတာင္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ ႏွစ္အိမ္ပဲ ေျပာင္းပါတယ္ (တႏွစ္ တအိမ္ေပါ့ေလ...) ခုန ေျပာတဲ့ သူေတြကေတာ့ အခ်ိန္ကာလ ႏွစ္ပတ္ကေန သုံးလ၊ ေျခာက္လ စသျဖင့္ ေနၾကတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္စကေတာ့ အလုပ္က စီစဥ္ေပးတဲ့ အေဆာင္မွာ ခဏေနခဲ့ရပါေသးတယ္။
အရင္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလး တအိမ္ထဲ အတူေနတာကို အထူးအဆန္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္... အခုလို ကမၻာအရပ္ရပ္ကေန လန္ဒန္မွာ ေက်ာင္းလာတက္၊ အလုပ္လာလုပ္ၾကတဲ့သူေတြ တအိမ္ထဲ အတူေန၊ မီးဖိုေခ်ာင္၊ ဧည့္ခန္းနဲ႔ ေရခ်ဳိးခန္း အတူသုံးၾကတဲ့ လွလွပပ ေပါင္းစည္းမႈကို အလြန္ သေဘာက်မိပါတယ္။ ခ်စ္ခင္စရာေကာင္းၿပီး သြက္လက္ဖ်တ္လတ္တဲ့ တေယာက္တည္းသမားေတြဆိုရင္ တအိမ္တည္း အတူေနရင္းနဲ႔ကုိ အတြဲေတြေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။
ရုပ္ကလည္း ဆိုး၊ သေဘာကလည္း မေကာင္း၊ အေျပာကလည္း ေညာင္ညည့္ညည့္ (ေပ်ာ့စိစိ၊ ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔) ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေတာ့ တကိုယ္တည္း လာေနၾကတဲ့ မိန္းမေခ်ာေလးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဆုံစည္းလိုက္ရေပမယ့္လို႔ တခါမွကို မတခါရေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ေနာ္... ကၽြန္ေတာ္ လက္မေလွ်ာ့ေသးပါဘူး။
အစားအေသာက္ကေရာ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ဘာေတြ စားေသာက္ခဲ့သလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက အရသာခံ စားတာထက္ကို မ်ားမ်ားနဲ႔ ျမန္ျမန္စားတတ္တဲ့ သူပါ။ ဒါက အေဖ့ဆီက ရတာနဲ႔ တူပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ထမင္းစားရင္ စစ္ထဲမွာ ေျပးလႊားဖူးတဲ့ အဖြားက ျမန္ျမန္စားခိုင္းပါတယ္၊ ``ဟဲ့... စစ္ျဖစ္ရင္ ေပ်ာ့တိ ေပ်ာ့ဖတ္ လုပ္ေနလုိ႔ မရဘူး``တဲ့။ အေဖကလည္း သူနဲ႔အတူ စားရင္ သူ႔အရွိန္ လိုက္မီေအာင္ စားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ထမင္းစားႏႈန္းက ျမန္ပါတယ္။
ငံျပာရည္နဲ႔ နယ္ထားတဲ့ ထမင္းတဇလုံ၊ ဟင္းရည္ႏွစ္ဇြန္း၊ ၾကက္သားတတုံး ငါးမိနစ္အတြင္း ကုန္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ လက္နဲ႔ ဇလုံေဆးၿပီးတဲဲ့ အခ်ိန္အထိပါ။ ေနာက္ေတာ့ ``ငါက သားသမီးေတြထဲမွာ အႀကီးဆုံးပဲ...၊ လူေကာင္ကလည္း ထြားတယ္၊ ၾကက္သားတတုံးတည္းနဲ႔ ေက်နပ္ေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ`` ဆိုၿပီး ေတြးမိလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို အႀကီးဆုံးမို႔ ႏွစ္တုံးေပးပါလို႔ အဖြားကို ေတာင္းဆို တုိက္ပြဲ၀င္ရပါတယ္။
အဖြားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျမးဦးမို႔ အခ်စ္ဆုံးပါ၊ ဒါေပမဲ့ မနက္၊ ည တိုင္းထြာ ခ်က္ထားရတာမို႔ သူက မေပးႏိုင္ပါ၊ ဟင္းရည္ေလာက္သာ အဆစ္ ေပးပါတယ္... ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းစ စားတာနဲ႔ ၾကက္သားကို အရင္ စားပစ္လိုက္ပါတယ္၊ ေနာက္ေတာ့မွ ထမင္း၊ ဟင္းရည္နည္းနည္းနဲ႔ ငံျပာရည္ နယ္ထားတဲ့ တဇလုံကို ဒီအတိုင္း စားပါတယ္၊ အဖြားျမင္ေအာင္လည္း အဲဒီလို စားျပပါတယ္။
အဖြားက သူ ခ်စ္တဲ့ ေျမး ထမင္းနဲ႔ ဟင္းရည္နယ္ထားတာခ်ည္း တဇလုံ စားေနေတာ့ ဘယ္စိတ္ေကာင္းပါ့မလဲ၊ ေနာက္ေတာ့ နင္ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ ဆိုၿပီး ၾကက္သား ေနာက္တတုံး ထပ္ေပးပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္ပါ၊ မ်က္လုံးေတြ ၀င္းလက္ေတာက္ေျပာင္ၿပီး အားပါးတရ ေပ်ာ္ရႊင္သြားတာပါ။ အဘြားကေတာ့ ညစာမွာ ထမင္းနဲဲ႔ ဟင္းရည္ကိုပဲ နယ္စားလိုက္ရသလား ဆုိတာကိုေတာ့ အဲဒီတုန္းက ငယ္ေသးတဲဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိတတ္ခဲ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တာကို ျဖစ္ေအာင္ ေတာင္းဆုိ တုိက္ပြဲ ၀င္ႏိုင္ခဲ့တာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္က ေက်နပ္ခဲ့မိပါတယ္။ အဖြား ဒါမွမဟုတ္ မိဘလုပ္သူေတြဘက္မွာလည္း ျပႆနာက အႀကီးကို လိုက္ေလ်ာရင္ အငယ္ေတြကလည္း အလားတူ ေတာင္းဆိုလာႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ၊ အဲဒါေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မေတြးတတ္ခဲ့ပါဘူး။
ေတာ္ေသးတာက ကၽြန္ေတာ့္ညီငယ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္အေပၚကို သိတတ္ခဲ့ၿပီး အစားအေသာက္ဆိုလည္း သူက အၿမဲ ေလွ်ာ့စားပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုလည္း အကိုႀကီးမို႔ဆိုၿပီး ဦးစားေပးခဲ့ပါတယ္၊ ေနာက္တေယာက္ကလည္း ညီမငယ္မို႔ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ အဖြားေျပာဆုိတာကို အထြန္႔မတက္ရဲပါဘူး။ သူကလည္း ေခါင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ မာတဲ့သူပါ။
အမွန္က ကၽြန္ေတာ္က ၾကက္သားခ်ည္း အရင္စားပစ္ၿပီး ထမင္းနဲ႔ ငံျပာရည္နယ္ကို ေအးေအးေဆးေဆး စားျပတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စားႏိုင္လို႔ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစားတာက အရသာခံဖို႔ထက္ ဗိုက္ျပည့္ဖို႔ စားတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကထဲက အဲဒီလို ခပ္တည္တည္ ခပ္ေပါေပါ အက်င့္မ်ဳိးေတြကို အမ်ားႀကီး (ဥပမာ ေမြ႕ရာေပၚ မအိပ္ဘဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဖ်ာခင္းအိပ္ခဲ့တာမ်ဳိး) က်င့္တတ္ခဲ့တဲ့သူပါ။
အဖြားဆီက ေတာင္းဆိုတာကလည္း ငါက ႀကီးတဲ့သူမို႔ ပိုရရမယ္လို႔ ေခါင္းထဲ ဘယ္က ဘယ္လို ေပၚလာတဲ့ စိတ္ကူးလဲေတာ့ မသိပါဘူး၊ အဲဒီ စိတ္ကူးကို ကၽြန္ေတာ္က လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့တာပါ၊ နည္းနည္းႀကီးလာမွ ကၽြန္ေတာ္ သိတာက ႀကီးတဲ့သူက ေအာက္ကလူ ငယ္တဲ့သူကို ညွာရမယ္ ဆုိတာကိုပါ။
ဒါမွ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း လူႀကီးလူေကာင္း ျဖစ္မွာကိုးဗ်ာ၊ ကိုယ္ကခ်ည္း အသားခ်ည္း စားခ်င္ၿပီး ေအာက္ကလူ ငယ္တဲ့သူကို ေတာင္ပံရိုးေလးေလာက္၊ လည္ေခ်ာင္းရိုးေလးေလာက္မွ မေပးခ်င္တဲ့ လူႀကီးေတြလည္း ရွိတယ္ဆိုတာ သိလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ့္ အျဖစ္ကို ျပန္စဥ္းစား မိတတ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထားကေတာ့ ရွင္းပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က အရိုုးကိုက္တာ ၀ါသနာ ပါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အသားစားခ်င္တယ္၊ သူမ်ားကိုလည္း အသားပဲ စားေစခ်င္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာ့ အသားစားႏိုင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ပါၿပီ၊ သူမ်ားေတြ အသားစားႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီေပးေနပါတယ္၊ ဒီထက္ပုိၿပီး ကူညီေပးဖို႔ လုိမယ္ဆိုတာကိုလည္း အၿမဲေခါင္းထဲထည့္ထားပါတယ္။
ေျပာခ်င္တာက လန္ဒန္မွာ ေနရတဲ့ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ အစားအေသာက္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္ရတာ၊ စိတ္ဆင္းရဲရတာမ်ဳိး မျဖစ္ခဲ့ပါဘူးလို႔ ဆိုလိုတာပါ။ အိမ္နားက ကုလားဆိုင္ေတြမွာပဲ စားရမလား၊ ၾကက္ေၾကာ္ အာလူးေၾကာ္ ဟမ္ဘာဂါ စားမလား၊ ေရာက္စကလို ႏြားႏို႔ေတြ လီတာလိုက္ေသာက္ၿပီး ေပါင္မုန္႔ အထုပ္လိုက္ ၀ယ္၊ ၾကက္ဥ အကတ္လိုက္ ၀ယ္... စားမလား၊ တရုတ္တန္းမွာ သြားစားမလား၊ ထိုင္းဆိုင္မွာ စားမလား။
တခါ ရုံးက အမေတြ အကိုေတြ ဦးဦး ေဒၚေဒၚေတြ ခ်က္ျပဳတ္လာတာကို ကပ္စားမလား၊ ရုံးမွာ ဖြင့္ထားေပးတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ကေန ၀ယ္စားမလား၊ အိမ္က တရုတ္မ တခါတခါ ေခၚေကၽြးတာကို စားမလား (သူကလည္း တေယာက္တည္းဆုိေတာ့ တခါတခါ ခ်က္စားပါတယ္၊ ခ်က္စားတိုင္းလည္း မင္း မစားရေသးရင္ စားပါဆိုၿပီး ေကၽြးပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အင္း... မစားရေသးဘူးဆိုၿပီး အၿမဲလိုလို စားပါတယ္) စတိုးဆိုင္ေတြမွာ အသင့္ခ်က္ျပဳတ္ ေရာင္းခ်တာေတြ စားမလား၊ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္တာ ႀကိဳက္သလို စားႏိုင္ပါတယ္။ အစားအေသာက္က လုံး၀ ျပႆနာ မရွိခဲ့ပါဘူး။
အေန အစားၿပီးေတာ့ အလုပ္...၊ အလုပ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ လုပ္ရတာမို႔ အထူးေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ အလုပ္လုပ္တဲ့ေန႔တိုင္း ဖိအားေတြနဲ႔ ဆုံးျဖတ္စရာေတြကို မျဖစ္မေန ရင္ဆိုင္ ျဖတ္သန္း လုပ္ကိုင္ရတာက လြဲလုိ႔ အၿမဲ အဆင္ေျပေနခဲ့တာပါပဲ။ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း လုပ္တာကိုင္တာ အရည္အေသြးကေတာ့ နည္းနည္း နည္းနည္း တက္လာတယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ အေကာင္းျမင္ ေတြးမိပါတယ္။ သင္ယူစရာေတြ၊ ျဖတ္သန္းစရာေတြကလည္း သင့္သေလာက္ေတာ့ က်န္ပါေသးတယ္။ ေနာက္တခု ေျပာစရာက ဟိုးအရင္ အေ၀းက နားေထာင္ရင္း ေလးစား အားက်ခဲ့ရတဲ့ စတား ပရီစင္တာေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္ အခု လက္ေတြ႕ လုပ္ကိုင္ေနရၿပီ မဟုတ္လားဗ်ာ။
အနားယူတာေကာ... လန္ဒန္မွာေတာ့ တပတ္ကို ႏွစ္ရက္ ကၽြန္ေတာ္ နားပါတယ္၊ ေရာက္စက ရုပ္ရွင္ရုံေတြမွာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကိုယ့္အခန္းေလးထဲမွာပဲ စာေရး၊ စာဖတ္၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္၊ သတင္းၾကည့္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္။ တႏွစ္ကို တလရတဲ့ အားလပ္ရက္မွာ ဥေရာပဘက္ သြားခဲ့ပါတယ္၊ ယူေကထဲမွာလည္း ကိုယ္ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ လန္ဒန္ အျပင္ဘက္ ၿမိဳ႕ရြာေတြကို သြားပါတယ္၊ အေမ့ရွိတဲ့ ရန္ကုန္ကို တေခါက္ျပန္ပါတယ္။
ႏွစ္ႏွစ္စခန္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရွိေနဆဲပါ၊ ဟုတ္ကဲ့... ကၽြန္ေတာ္ ေနေကာင္းပါတယ္၊ စိတ္လည္း ေကာင္းပါတယ္။
၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၄ ရက္။
မြန္းလြဲ ၂ နာရီ။
www.septembermyo.wordpress.com မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္
Rozoner King
WebRepOverall rating
ဘ၀ဆိုတာ အခ်ိန္ပဲလို႔ နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာ စာေဟာဆရာ ေအာင္သင္းက ေျပာဖူးပါတယ္။ အခ်ိန္မရွိရင္ ဘ၀မရွိ... ဒါေၾကာင့္ ဘ၀ကို တန္ဖိုးရွိခ်င္ရင္ အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးရွိေအာင္ လုပ္ဖို႔ ဆရာ ေအာင္သင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြကို မွာပါတယ္ ေျပာပါတယ္၊ စိတ္ပူပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္၊ ေမြးရာကေန မေသခင္ၾကား အခ်ိန္တခုကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပိုင္ဆိုင္ရတယ္၊ အဲဒါ ဘ၀တခုပါပဲ။ တခ်ဳိ႕က အခ်ိန္ၾကာၾကာ ရတယ္၊ တခ်ဳိ႕က တိုတုိ... ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘ၀တခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အခု လန္ဒန္မွာ ေနလာတာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ၿပီ၊ ႏွစ္ႏွစ္စခန္းလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဘာေတြ တိုးတက္ခဲ့သလဲ၊ ဘာေတြ သိျမင္လာခဲ့သလဲ၊ ဘာေတြ လုပ္ႏုိင္ခဲ့သလဲ။ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ရြာစား စိန္ေဗဒါကေတာ့ ဒီကေန႔ စိန္ေဗဒါဟာ မေန႔က စိန္ေဗဒါထက္ သာရမယ္လို႔ ေျပာခဲ့၊ က်င့္ခဲ့ ဖူးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးနား၀ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ႏွစ္ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း ဘာေတြ က်င့္ခဲ့၊ သာခဲ့ၿပီလဲ။ ေမြးခြန္းထုတ္စရာ မေကာင္းဘူးလား။
ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ကၽြန္ေတာ္ ဘာ ေျပာင္းလဲခဲ့သလဲ၊ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေပါ့...။ အဂၤလိပ္ေတြလို နဖူး ပိုေျပာင္လာတယ္၊ ဆံပင္ ပါးသြားတယ္၊ ကိုယ္ေတြလက္ေတြ ကိုက္ခဲနာက်င္လာတတ္တယ္၊ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ေဖာက္ျပန္ ေျပာင္းလဲမႈေတြကို နည္းနည္း နည္းနည္း စၿပီး သိလာခဲ့တယ္။ ပင္ပန္းတတ္လာတယ္။ အရင္ သတင္းဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာဘ၀မွာ ၃၆ နာရီ ဆက္တိုက္ ကၽြန္ေတာ္ မအိပ္ဘဲ အလုပ္လုပ္ဖူးတယ္။ အခု မရေတာ့ဘူး၊ အဲဒီလို မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္က ဘာနကၡတ္နဲ႔ ေမြးလိုက္သလဲေတာ့ မသိဘူး၊ အၿမဲ စဥ္းစားတတ္တဲ့ ေတြေ၀တတ္တဲ့သူ တေယာက္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ရိုးရိုးသားသား ေျပာဆုိ ဆက္ဆံ ေပါင္းသင္း တတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အယုံ မလြယ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ေပ်ာ့ေျပာင္း ခ်ဳိသာစြာ ေျပာဆို ဆက္ဆံ တတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ယဥ္ေက်းသူ တေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႏွစ္ခြစိတ္ထား၊ ႏွစ္ဘက္ႏွစ္ျခမ္း၊ ႏွစ္မ်ဳိးသေဘာ၊ အႀကိဳက္ႏွစ္ခု၊ ေရြးခ်ယ္စရာ ႏွစ္သြယ္ ႏွစ္လမ္းေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့သူ၊ ေတြေ၀တတ္တဲ့သူ... ဒါဆို ဒီလူရဲ႕ ႏွစ္ႏွစ္စခန္းကေရာ...။
ရန္ကုန္မွာ ဘာသာျပန္ေတြေရး၊ အင္တာဗ်ဴး၊ အယ္ဒီတာလုပ္ စသျဖင့္ လုပ္ကိုင္ခဲ့တာ ၁၀ ႏွစ္ နီးပါးေလာက္ ရွိလာခ်ိန္မွာ ေနရထိုင္ရ လုပ္ရကိုင္ရတာ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး၊ ပ်င္းလာတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ႏိုင္ငံရပ္ျခား ထြက္လို႔ ေက်ာင္းေတြ တက္ၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔လို ႏိုင္ငံတကာ ေက်ာင္းတခုမွာ ေက်ာင္း တက္ခ်င္တယ္၊ သူတို႔ကလည္း သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ပီသစြာ ငယ္တုန္းရြယ္တုန္း အခ်ိန္ရွိတုန္း သူတုိ႔လို ေက်ာင္းတခုခု တက္ဖို႔ တိုက္တြန္းၾကတယ္။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္၊ မလြယ္လွပါဘူး။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားက အဆင့္ျမင့္ တကၠသိုလ္တခုခု၊ ေက်ာင္းတခုခုမွာ အဆင့္မီမီ စာသင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို မလြယ္တဲ့ ကိစၥပါ။ အဂၤလိပ္စာက ထိပ္တန္းအဆင့္မွာ ရွိမေန၊ ေကာလိပ္ကလည္း တကယ့္ကို တက္ခဲ့ရ၊ သင္ယူခဲ့ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ အတန္းေအာင္ရုံေလာက္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေတြ၊ သင္တန္းေတြ၊ အစီအစဥ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေလွ်ာက္ခဲ့ေပမယ့္ အပယ္ခံရတာပါပဲ။
ေနာက္တခုကလည္း ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တကယ့္အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ ရတာမ်ဳိးကိုပဲ အလိုရွိတာပါ၊ တဦးတေယာက္ေၾကာင့္ ရမယ့္ အခြင့္အေရးမ်ဳိးကို သိပ္ၿပီး မလိုခ်င္ပါဘူး၊ ခက္တာကလည္း အဲဒီလိုမွ မယူရင္လည္း တခ်ဳိ႕အခြင့္အေရးေတြက မရႏိုင္တဲ့ ေခတ္ပါ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ ကၽြန္ေတာ္ အခြင့္အေရး တခု ရပါတယ္။ အေမရိကမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ဖုိ႔ပါ။
ဟိုဘက္ဒီဘက္လြန္ဆြဲတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အၿမဲလိုလို အခြင့္အေရးႏွစ္ခုက တၿပိဳင္နက္တည္း ရတတ္ပါတယ္။ ရွစ္တန္းတုန္းက သခ်ၤာက်ဴရွင္ တက္ေတာ့ အတန္းထဲက တရုတ္မေလးတေယာက္ကို သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ၾကည့္ၾကည့္မိၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်မိပါတယ္၊ အဲ... သူနဲ႔အတူ က်ဴရွင္ လာတက္တဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကုလားမေလးကိုလည္း မ်က္ခုံးေလးကို စြဲမိၿပီး သေဘာက်ျပန္ပါေလေရာ... ဒါနဲ႔ပဲ ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို ဆက္ၿပီး သေဘာမက်ဖို႔ ဇြတ္ အတင္း ဆုံးျဖတ္လိုက္ရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ တရုတ္မေလးကိုေတာ့ လမ္းမွာေတြ႕ရင္ မစဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး၊ သူကလည္း အစြာကေလးပါ... ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ နာနာက်င္က်င္ ေျပာပါတယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ပဲ ေနာက္ေနာင္ ဘယ္ေကာင္မေလးကိုမွ မစရဲေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို နာနာက်င္က်င္ ျဖစ္ေအာင္ ေျပာလာရင္ ဘယ္ေလာက္ေခ်ာေခ်ာ အေရးမစိုက္ေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ အေမရိကကို သြားဖို႔ပဲ ရွိတယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ လန္ဒန္ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဥေရာပကို အရင္က မေရာက္ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဥေရာပကို ေရာက္မယ္ဆိုလည္း အလည္ေလာက္ပဲ ေရာက္မယ္လို႔ ထင္ထားခဲ့ေပမယ့္ လန္ဒန္ကို အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေရာက္လာခဲ့တာဟာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္စရာ ႏွစ္ခု တၿပိဳင္နက္ရတတ္တဲ့ သေဘာထဲက တခုပါပဲ။
မိန္းမ မရတာလည္း ဒါေၾကာင့္ပဲလို႔ ထင္ပါတယ္၊ တေယာက္ကို ထားခဲ့ရမွာပဲ ဆိုတဲ့ စိတ္ၾကမ္းၾကမ္း လူၾကမ္းၾကမ္းႀကီး မလုပ္ႏိုင္ေသးလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ (ဟဲ ဟဲ...)။
ဒီေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္စခန္းမွာ ထူးျခားတာ ဘာေတြရွိပါသလဲ။ ဒီေနရာမွာ ထပ္ၾကြားစရာ တခုရွိျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္အသံကို ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ထားတာပါ၊ ``ဒီအသံမ်ဳိး ေရဒီယိုမွာ သုံးလုိက္လို႔ကေတာ့ကြာ`` ဆိုၿပီး အၿမဲတမ္း တႀကိမ္းႀကိမ္း ႀကိမ္းထားခဲ့သူပါ။ တကယ္ေတာ့လည္း အလုပ္က စတား ပရီစင္တာေတြနဲ႔ သူတင္ကုိယ္တင္ ေျပာၾကည့္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္အသံက ဘယ္လိုမွ လိုက္မမီေတာ့တာကိုေတာ့ ရွက္ရွက္နဲ႔ ၀န္ခံရမွာပါပဲ။
လန္ဒန္ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ တခ်က္ကလည္း ကိုယ္ တေလးတစား နားေထာင္ခဲဲ့ရတဲ့ ဒီ စတား ပရီစင္တာေတြနဲ႔ အလုပ္အတူ လုပ္ခြင့္ရမွာမို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကားလိုတဲ့ စိတ္ကေလး နည္းနည္းရွိတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ၀န္ခံရမွာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္တခုကို လူေတြက သိေနတာ၊ ေလးစားေနတာ၊ သေဘာက် အားေပးေနတာ... ဆိုတဲ့ အာရုံစိုက္ခံရမႈ (၀ါ) အသိအမွတ္ျပဳခံရမႈကို လိုခ်င္တတ္တဲ့ သူမ်ဳိးပါ။ တျခားလူေတြကေတာ့ အဲဒီလုိမ်ဳိး ေတာက္ေလွ်ာက္ မ်က္စိေထာင့္ေထာက္ ၾကည့္ခံေနရတာမ်ဳိးကို မလိုလားၾကပါဘူး၊ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ေတာင္ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒါမ်ဳိးကို ၾကိဳက္တတ္တာပါ။
ၿပိဳင္ရဆိုင္ရ စိန္ေခၚရတာမ်ဳိးကုိလည္း ႀကိဳက္တဲ့သူပါ၊ ဘာသာျပန္ေပါက္စ ဘ၀က ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္လုိက္တဲ့ အမွားတခုကို သူငယ္ခ်င္း အယ္ဒီတာ တေယာက္က ေ၀ဖန္ပါတယ္၊ မွားေနတာကို ေထာက္ျပၿပီး အမွားကို ခံယူလို႔ ျပင္ဆင္ေစပါတယ္။ သူက ေစတနာနဲ႔ ေျပာျပတာပါ၊ အသာေလး ေနလိုက္တယ္ဆိုရင္ လည္း ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ မွန္ေနတယ္ထင္ၿပီး ဆက္မွားေနဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ခ်ာတိတ္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ေသးေတာ့ ေသြးနားထင္ ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္... သူငယ္ခ်င္းကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ေနာင္ ထပ္မမွားေတာ့ဘဲ ျပင္ဆင္လိုက္မယ့္အေၾကာင္း ေျပာရမယ့္အစား အဲဒီလို မေျပာတဲ့အျပင္ လကဖက္ရည္၀ိုင္းက တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ ေရွ႕မွာပဲ ``ဒါဆို... ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလိပ္စာတပုဒ္ကို လက္တန္း ဘာသာျပန္ရေအာင္... မွားတဲ့စာမူကို မီးရႈိ႕ေၾကး``လို႔ မလိုအပ္ပါဘဲ အပိုေတြ ေျပာမိခဲ့ပါတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိပ္အထင္ႀကီးတာက မေကာင္းသလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားငယ္ေနတတ္တာကလည္း မေကာင္းပါဘူး။ ေတာ္တဲ့လူ ႀကိဳးစားတဲဲ့လူေတြဟာ ငါလုပ္ရင္ ျဖစ္ရမယ္၊ ငါက လုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ အၿမဲ ေတြးၾကၿပီး လူေတြရဲ႕ ေ၀ဖန္တာ၊ ေျပာဆုိတာေတြကိုလည္း သိပ္အာရုံ မထားတတ္ၾကပါဘူး။ ဒါဟာလည္း တဖက္စြန္း ေရာက္ျပန္ပါတယ္။
ေတာ္တဲ့ ထက္ျမက္တဲ့ စည္းရုံးေရးေကာင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြက်ေတာ့ ေ၀ဖန္တာကို ေလးစားပါတယ္၊ တန္ဖိုးထားပါတယ္၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အခ်ိန္ေပး နားေထာင္ၿပီးမွ တုန္႔ျပန္ ေျပာဆို ဆုံးျဖတ္ လုပ္ကိုင္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာမ်ဳိးက ကိုယ္ကခ်ည္း ေျပာရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ နားေထာင္စြမ္းရည္ ထက္ျမက္ဖို႔ ကလည္း အေရးႀကီးပါတယ္၊ သမၼတ အိုဘားမားဟာ နားေထာင္စြမ္းရည္ အလြန္ေကာင္းတယ္လို႔ ခ်ီးက်ဴးခံရပါတယ္။
လန္ဒန္မွာ ေနခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ေျပာစရာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကိုလည္း ေရးျပေျပာခဲ့တာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ မတူတဲ့ ဘာသာစကား ၃၅၀ ေက်ာ္ကို ေျပာဆို ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ ကမၻာတ၀န္းက လာၾကတဲ့ လူမ်ဳိးစုံ အေရာင္စုံ အေသြးစုံ အလွစုံနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာ အဂၤလိပ္ေတြ ၿမိဳ႕ကြက္ခ် တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နဲ႔ တူတယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရပါတယ္။
အိမ္တအိမ္မွာရွိတဲ့ အခန္းေတြမွာ ကမၻာအရပ္ရပ္က လာၾကတဲ့ လူမ်ဳိးမတူ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ျခားနားတဲ့ လူေတြ ေအးေအးသက္သာ စည္းကမ္းရွိရွိ ေနထိုင္ႏိုင္ၾကတာကို အံ့ၾသမိပါတယ္။ ဘာအႏၱရာယ္မွ မရွိ၊ ဘာပစၥည္းမွ ေပ်ာက္ဆုံးမႈ မရွိဘဲ ေမးထူး ေခၚေျပာေနမလား၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနမလား... အဲဒီလို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲ ေနေနႏိုင္တာတခုကိုေတာ့ လန္ဒန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆုံးပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ဆို ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ျမန္မာခ်င္း ေနဖူးသလို ရုရွ၊ အီရန္၊ အီတလီ၊ တရုတ္၊ ျပင္သစ္၊ အိႏၵိယ၊ ဂ်ာမနီ၊ ဆြစ္ဇာလန္၊ အာဖရိက၊ အဂၤလန္၊ ၾသစေၾတးလ်၊ ေဟာင္ေကာင္၊ ရိုေမးနီးယားစတဲ့ (က်န္ပါေသးတယ္... တခ်ဳိ႕ဆို ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး) အရပ္ေဒသေတြက လာၾကတဲ့ သူေတြနဲ႔ တအိမ္တည္းမွာ အတူေနဖူးပါတယ္။ ဒါေတာင္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ ႏွစ္အိမ္ပဲ ေျပာင္းပါတယ္ (တႏွစ္ တအိမ္ေပါ့ေလ...) ခုန ေျပာတဲ့ သူေတြကေတာ့ အခ်ိန္ကာလ ႏွစ္ပတ္ကေန သုံးလ၊ ေျခာက္လ စသျဖင့္ ေနၾကတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္စကေတာ့ အလုပ္က စီစဥ္ေပးတဲ့ အေဆာင္မွာ ခဏေနခဲ့ရပါေသးတယ္။
အရင္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလး တအိမ္ထဲ အတူေနတာကို အထူးအဆန္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္... အခုလို ကမၻာအရပ္ရပ္ကေန လန္ဒန္မွာ ေက်ာင္းလာတက္၊ အလုပ္လာလုပ္ၾကတဲ့သူေတြ တအိမ္ထဲ အတူေန၊ မီးဖိုေခ်ာင္၊ ဧည့္ခန္းနဲ႔ ေရခ်ဳိးခန္း အတူသုံးၾကတဲ့ လွလွပပ ေပါင္းစည္းမႈကို အလြန္ သေဘာက်မိပါတယ္။ ခ်စ္ခင္စရာေကာင္းၿပီး သြက္လက္ဖ်တ္လတ္တဲ့ တေယာက္တည္းသမားေတြဆိုရင္ တအိမ္တည္း အတူေနရင္းနဲ႔ကုိ အတြဲေတြေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။
ရုပ္ကလည္း ဆိုး၊ သေဘာကလည္း မေကာင္း၊ အေျပာကလည္း ေညာင္ညည့္ညည့္ (ေပ်ာ့စိစိ၊ ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔) ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေတာ့ တကိုယ္တည္း လာေနၾကတဲ့ မိန္းမေခ်ာေလးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဆုံစည္းလိုက္ရေပမယ့္လို႔ တခါမွကို မတခါရေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ေနာ္... ကၽြန္ေတာ္ လက္မေလွ်ာ့ေသးပါဘူး။
အစားအေသာက္ကေရာ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ဘာေတြ စားေသာက္ခဲ့သလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက အရသာခံ စားတာထက္ကို မ်ားမ်ားနဲ႔ ျမန္ျမန္စားတတ္တဲ့ သူပါ။ ဒါက အေဖ့ဆီက ရတာနဲ႔ တူပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ထမင္းစားရင္ စစ္ထဲမွာ ေျပးလႊားဖူးတဲ့ အဖြားက ျမန္ျမန္စားခိုင္းပါတယ္၊ ``ဟဲ့... စစ္ျဖစ္ရင္ ေပ်ာ့တိ ေပ်ာ့ဖတ္ လုပ္ေနလုိ႔ မရဘူး``တဲ့။ အေဖကလည္း သူနဲ႔အတူ စားရင္ သူ႔အရွိန္ လိုက္မီေအာင္ စားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ထမင္းစားႏႈန္းက ျမန္ပါတယ္။
ငံျပာရည္နဲ႔ နယ္ထားတဲ့ ထမင္းတဇလုံ၊ ဟင္းရည္ႏွစ္ဇြန္း၊ ၾကက္သားတတုံး ငါးမိနစ္အတြင္း ကုန္သြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ လက္နဲ႔ ဇလုံေဆးၿပီးတဲဲ့ အခ်ိန္အထိပါ။ ေနာက္ေတာ့ ``ငါက သားသမီးေတြထဲမွာ အႀကီးဆုံးပဲ...၊ လူေကာင္ကလည္း ထြားတယ္၊ ၾကက္သားတတုံးတည္းနဲ႔ ေက်နပ္ေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ`` ဆိုၿပီး ေတြးမိလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို အႀကီးဆုံးမို႔ ႏွစ္တုံးေပးပါလို႔ အဖြားကို ေတာင္းဆို တုိက္ပြဲ၀င္ရပါတယ္။
အဖြားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျမးဦးမို႔ အခ်စ္ဆုံးပါ၊ ဒါေပမဲ့ မနက္၊ ည တိုင္းထြာ ခ်က္ထားရတာမို႔ သူက မေပးႏိုင္ပါ၊ ဟင္းရည္ေလာက္သာ အဆစ္ ေပးပါတယ္... ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းစ စားတာနဲ႔ ၾကက္သားကို အရင္ စားပစ္လိုက္ပါတယ္၊ ေနာက္ေတာ့မွ ထမင္း၊ ဟင္းရည္နည္းနည္းနဲ႔ ငံျပာရည္ နယ္ထားတဲ့ တဇလုံကို ဒီအတိုင္း စားပါတယ္၊ အဖြားျမင္ေအာင္လည္း အဲဒီလို စားျပပါတယ္။
အဖြားက သူ ခ်စ္တဲ့ ေျမး ထမင္းနဲ႔ ဟင္းရည္နယ္ထားတာခ်ည္း တဇလုံ စားေနေတာ့ ဘယ္စိတ္ေကာင္းပါ့မလဲ၊ ေနာက္ေတာ့ နင္ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ ဆိုၿပီး ၾကက္သား ေနာက္တတုံး ထပ္ေပးပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္ပါ၊ မ်က္လုံးေတြ ၀င္းလက္ေတာက္ေျပာင္ၿပီး အားပါးတရ ေပ်ာ္ရႊင္သြားတာပါ။ အဘြားကေတာ့ ညစာမွာ ထမင္းနဲဲ႔ ဟင္းရည္ကိုပဲ နယ္စားလိုက္ရသလား ဆုိတာကိုေတာ့ အဲဒီတုန္းက ငယ္ေသးတဲဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိတတ္ခဲ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တာကို ျဖစ္ေအာင္ ေတာင္းဆုိ တုိက္ပြဲ ၀င္ႏိုင္ခဲ့တာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္က ေက်နပ္ခဲ့မိပါတယ္။ အဖြား ဒါမွမဟုတ္ မိဘလုပ္သူေတြဘက္မွာလည္း ျပႆနာက အႀကီးကို လိုက္ေလ်ာရင္ အငယ္ေတြကလည္း အလားတူ ေတာင္းဆိုလာႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ၊ အဲဒါေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မေတြးတတ္ခဲ့ပါဘူး။
ေတာ္ေသးတာက ကၽြန္ေတာ့္ညီငယ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္အေပၚကို သိတတ္ခဲ့ၿပီး အစားအေသာက္ဆိုလည္း သူက အၿမဲ ေလွ်ာ့စားပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုလည္း အကိုႀကီးမို႔ဆိုၿပီး ဦးစားေပးခဲ့ပါတယ္၊ ေနာက္တေယာက္ကလည္း ညီမငယ္မို႔ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ အဖြားေျပာဆုိတာကို အထြန္႔မတက္ရဲပါဘူး။ သူကလည္း ေခါင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ မာတဲ့သူပါ။
အမွန္က ကၽြန္ေတာ္က ၾကက္သားခ်ည္း အရင္စားပစ္ၿပီး ထမင္းနဲ႔ ငံျပာရည္နယ္ကို ေအးေအးေဆးေဆး စားျပတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စားႏိုင္လို႔ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစားတာက အရသာခံဖို႔ထက္ ဗိုက္ျပည့္ဖို႔ စားတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကထဲက အဲဒီလို ခပ္တည္တည္ ခပ္ေပါေပါ အက်င့္မ်ဳိးေတြကို အမ်ားႀကီး (ဥပမာ ေမြ႕ရာေပၚ မအိပ္ဘဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဖ်ာခင္းအိပ္ခဲ့တာမ်ဳိး) က်င့္တတ္ခဲ့တဲ့သူပါ။
အဖြားဆီက ေတာင္းဆိုတာကလည္း ငါက ႀကီးတဲ့သူမို႔ ပိုရရမယ္လို႔ ေခါင္းထဲ ဘယ္က ဘယ္လို ေပၚလာတဲ့ စိတ္ကူးလဲေတာ့ မသိပါဘူး၊ အဲဒီ စိတ္ကူးကို ကၽြန္ေတာ္က လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့တာပါ၊ နည္းနည္းႀကီးလာမွ ကၽြန္ေတာ္ သိတာက ႀကီးတဲ့သူက ေအာက္ကလူ ငယ္တဲ့သူကို ညွာရမယ္ ဆုိတာကိုပါ။
ဒါမွ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း လူႀကီးလူေကာင္း ျဖစ္မွာကိုးဗ်ာ၊ ကိုယ္ကခ်ည္း အသားခ်ည္း စားခ်င္ၿပီး ေအာက္ကလူ ငယ္တဲ့သူကို ေတာင္ပံရိုးေလးေလာက္၊ လည္ေခ်ာင္းရိုးေလးေလာက္မွ မေပးခ်င္တဲ့ လူႀကီးေတြလည္း ရွိတယ္ဆိုတာ သိလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ့္ အျဖစ္ကို ျပန္စဥ္းစား မိတတ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထားကေတာ့ ရွင္းပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က အရိုုးကိုက္တာ ၀ါသနာ ပါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အသားစားခ်င္တယ္၊ သူမ်ားကိုလည္း အသားပဲ စားေစခ်င္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာ့ အသားစားႏိုင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ပါၿပီ၊ သူမ်ားေတြ အသားစားႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီေပးေနပါတယ္၊ ဒီထက္ပုိၿပီး ကူညီေပးဖို႔ လုိမယ္ဆိုတာကိုလည္း အၿမဲေခါင္းထဲထည့္ထားပါတယ္။
ေျပာခ်င္တာက လန္ဒန္မွာ ေနရတဲ့ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ အစားအေသာက္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္ရတာ၊ စိတ္ဆင္းရဲရတာမ်ဳိး မျဖစ္ခဲ့ပါဘူးလို႔ ဆိုလိုတာပါ။ အိမ္နားက ကုလားဆိုင္ေတြမွာပဲ စားရမလား၊ ၾကက္ေၾကာ္ အာလူးေၾကာ္ ဟမ္ဘာဂါ စားမလား၊ ေရာက္စကလို ႏြားႏို႔ေတြ လီတာလိုက္ေသာက္ၿပီး ေပါင္မုန္႔ အထုပ္လိုက္ ၀ယ္၊ ၾကက္ဥ အကတ္လိုက္ ၀ယ္... စားမလား၊ တရုတ္တန္းမွာ သြားစားမလား၊ ထိုင္းဆိုင္မွာ စားမလား။
တခါ ရုံးက အမေတြ အကိုေတြ ဦးဦး ေဒၚေဒၚေတြ ခ်က္ျပဳတ္လာတာကို ကပ္စားမလား၊ ရုံးမွာ ဖြင့္ထားေပးတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ကေန ၀ယ္စားမလား၊ အိမ္က တရုတ္မ တခါတခါ ေခၚေကၽြးတာကို စားမလား (သူကလည္း တေယာက္တည္းဆုိေတာ့ တခါတခါ ခ်က္စားပါတယ္၊ ခ်က္စားတိုင္းလည္း မင္း မစားရေသးရင္ စားပါဆိုၿပီး ေကၽြးပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အင္း... မစားရေသးဘူးဆိုၿပီး အၿမဲလိုလို စားပါတယ္) စတိုးဆိုင္ေတြမွာ အသင့္ခ်က္ျပဳတ္ ေရာင္းခ်တာေတြ စားမလား၊ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္တာ ႀကိဳက္သလို စားႏိုင္ပါတယ္။ အစားအေသာက္က လုံး၀ ျပႆနာ မရွိခဲ့ပါဘူး။
အေန အစားၿပီးေတာ့ အလုပ္...၊ အလုပ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ လုပ္ရတာမို႔ အထူးေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ အလုပ္လုပ္တဲ့ေန႔တိုင္း ဖိအားေတြနဲ႔ ဆုံးျဖတ္စရာေတြကို မျဖစ္မေန ရင္ဆိုင္ ျဖတ္သန္း လုပ္ကိုင္ရတာက လြဲလုိ႔ အၿမဲ အဆင္ေျပေနခဲ့တာပါပဲ။ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း လုပ္တာကိုင္တာ အရည္အေသြးကေတာ့ နည္းနည္း နည္းနည္း တက္လာတယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ အေကာင္းျမင္ ေတြးမိပါတယ္။ သင္ယူစရာေတြ၊ ျဖတ္သန္းစရာေတြကလည္း သင့္သေလာက္ေတာ့ က်န္ပါေသးတယ္။ ေနာက္တခု ေျပာစရာက ဟိုးအရင္ အေ၀းက နားေထာင္ရင္း ေလးစား အားက်ခဲ့ရတဲ့ စတား ပရီစင္တာေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္ အခု လက္ေတြ႕ လုပ္ကိုင္ေနရၿပီ မဟုတ္လားဗ်ာ။
အနားယူတာေကာ... လန္ဒန္မွာေတာ့ တပတ္ကို ႏွစ္ရက္ ကၽြန္ေတာ္ နားပါတယ္၊ ေရာက္စက ရုပ္ရွင္ရုံေတြမွာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကိုယ့္အခန္းေလးထဲမွာပဲ စာေရး၊ စာဖတ္၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္၊ သတင္းၾကည့္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္။ တႏွစ္ကို တလရတဲ့ အားလပ္ရက္မွာ ဥေရာပဘက္ သြားခဲ့ပါတယ္၊ ယူေကထဲမွာလည္း ကိုယ္ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ လန္ဒန္ အျပင္ဘက္ ၿမိဳ႕ရြာေတြကို သြားပါတယ္၊ အေမ့ရွိတဲ့ ရန္ကုန္ကို တေခါက္ျပန္ပါတယ္။
ႏွစ္ႏွစ္စခန္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရွိေနဆဲပါ၊ ဟုတ္ကဲ့... ကၽြန္ေတာ္ ေနေကာင္းပါတယ္၊ စိတ္လည္း ေကာင္းပါတယ္။
၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၄ ရက္။
မြန္းလြဲ ၂ နာရီ။
www.septembermyo.wordpress.com မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္
Rozoner King
WebRepOverall rating
0 comments:
Post a Comment