"အခ်စ္စတင္ၿဖစ္ေပၚလာပံုနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ခဲေပါက္တဲ့ ဓေလ့"

Cloud Cuckoo Land created the doc:

အနာဂါမ္မၿဖစ္မခ်င္း အခ်စ္နဲ့ မကင္းဟု ကၽြန္ေတာ္တို့ ဗုဒၶၿမတ္စြာဘုရားက ေဟာႀကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္...
ေလာကတြင္ရွိရွိသမွ်ေသာ လူသားအားလံုး အခ်စ္နဲ့မကင္းနိုင္ႀကပါ...
အခ်စ္ထက္အေရးႀကီးေသာ အရာမ်ားလည္းေလာကမွာ အမ်ားႀကီးရွိေနေသးသည္ကအမွန္ပင္ၿဖစ္သည္...
လူေတြကို လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္နိုင္ေသာ အင္အားႀကီးမားတဲ့ အရာမ်ားထဲမွာအခ်စ္လည္း တခုအပါအ၀င္ၿဖစ္တယ္ဆိုတာကို ၿငင္းနိုင္မယ့္သူရွိနိုင္ပါမလဲ...


အင္အားႀကီးမားစြာ လူေတြကိုခ်ဳပ္ကိုင္ေမာင္းႏွင္ႏုိင္ေသာထိုအခ်စ္ကိုဘယ္ကစတင္ၿဖစ္ေပၚလာသလဲ ဆိုတာ အက်ယ္သိသူရိွလို ေယဘုယ်အားၿဖင့္ အက်ဥ္းေလာက္သာသိတဲ့သူေတြမ်ားပါတယ္...

အမ်ားစုကေတာ့ ''ၿဗဟၼာေတြေၿမေသြးစားလုိ႔'' အခ်စ္စတင္ၿဖစ္ေပၚလာတယ္လို့ပဲသိႀကတာပါ...


ကၽြန္ေတာ္တို့ ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြမွာ ခ်စ္သူေတြေပါင္းစည္းႀကတဲ့ မဂၤလာအခမ္းအနားၿပီးတဲ့ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ခဲဖိုးဆိုၿပီးေတာင္းႀကပါတယ္...

အခ်စ္စတင္ၿဖစ္ေပၚလာပံုနဲ့ မဂၤလာေဆာင္ခဲေပါက္ႀကတဲ့ဓေလ့ေလးကို သိသေလာက္ ဖတ္ဖူးထားသမွ်ေလးေတြကို

အက်ယ္မသိႀကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္...


လူသားအစ


ကမၻာႀကီးပ်က္ၿပီးေတာ့ ကမၻာအသစ္တခု ၿပန္တည္တဲ့အခါ အရင္ေရာက္လာသူေတြကေတာ့ ၿဗဟၼာေတြပါ...

ၿဗဟၼာၿပည္ကေနစုေတၿပီးေတာ့ လူ့ၿပည္မွာ ဥပပတိၱပဋိသေႏၶစိတ္နဲ့ လူၿဖစ္လာႀကပါတယ္...

အဲ့ဒီလိုလူၿဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေယာက္က်ၤား မိန္းမဆိုတဲ့ သဘာ၀ရုပ္ ထင္ထင္ရွားရွား မၿဖစ္ေသးပါဘူး...

အဲ့ဒီမွာ တခုသတိထားရမွာက ၿဗဟၼာေတြ လူၿပည္ကိုဆင္းလာတာမဟုတ္ပါဘူး...

ၿဗဟၼာၿပည္ကေနစုေတၿပီး လူ့ၿပည္မွာလူလာၿဖစ္ႀကတာပါ...တခ်ိဳ့ေတြက ကမၻာဦးအစမွာ ၿဗဟၼာေတြ ၿဗဟၼာၿပည္ကဆင္းလာတယ္လို့ ေၿပာေနႀကလို့ပါ...

ၿဗဟၼာၿပည္ကေနစုေတစဆိုေတာ့ ပီတိေလးေတြနဲ့ပဲေနေနႀကပါသတဲ့...

ဘာမွမစားႀကေသးပါဘူး...ကမၻာပ်က္တုန္းက မိုးရြာထားၿပီး တေၿဖးေၿဖးနဲ့ ေရေတြခန္းေၿခာက္သြားတာဆိုေတာ့ ေၿမရဲ့အထက္မွာ အေပၚယံေၿမဆီေတြ က်န္ခဲ့ပါတယ္...

အဲ့ဒီေၿမဆီလႊာေတြက နို့ရည္အထက္မွာတက္ေနတဲ့ မလိုင္လိုခ်ိဳဆိမ့္တဲ့ အနံအရသာရွိတယ္လို့ဆိုပါတယ္...

ၿဗဟၼာၿပည္ကစုေတလာတဲ့သူေတြထဲက တေယာက္က ေမႊးႀကိဳင္ေနတဲ့ ေၿမဆီေလးေတြကို ဘယ္လိုအရသာရွိမလည္းဆိုၿပီး လက္နဲ့တို့ၿပီးေတာ့ လွ်က္ႀကည့္လိုက္ပါတယ္...စားေကာင္းတယ္ဆိုၿပီးဆက္စားပါတယ္...က်န္တဲ့လူေတြကလည္း သူစားသလိုလိုက္စားႀကတယ္...ဒီေတာ့ရသတဏွာ၀င္လာၿပီး

ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါေတြလည္း ေပ်ာက္သြားႀကတယ္...

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အခ်စ္မၿဖစ္ေပၚေသးပါဘူး...

သူတို့ရဲ့ သႏ ၱာန္မွာ ရသတဏွာပဲ၀င္ေသးတာပါ...ၿဗဟၼာေတြက ေၿမဆီေတြစားႀကတာမဟုတ္ပါဘူး...

ၿဗဟၼာၿပည္ကေန လူၿပည္ကိုစုေတလာႀကတဲ့ လူသားေတြၿဖစ္ေနႀကတဲ့ သူေတြကစားတာပါ....

ဒီလိုေၿမဆီေတြစားရင္းစားရင္းကုန္သြားေတာ့ ကံအားေလွ်ာစြာ သေလးဆန္ေတြေပၚေပါက္လာပါတယ္...

သေလးဆန္ေတြဟာ အိုးခြက္ထဲကိုထည့္ မီးေက်ာက္ေပၚတင္လိုက္တာနဲ့ အလိုလိုမီးေတာက္ၿပီး တမင္းက်က္တဲ့အခါ အလိုလိုမီးၿငိမ္းသြားပါတယ္...ေၿမဆီေတြစားတုန္းကေတာ့ စားသမွ်အဆီေတြဟာ

အသားေတြၿဖစ္ၿပီး အဖက္နဲ့အကာတခ်ိဳ့ပဲ က်န္တယ္လိုဆိုပါတယ္...

အဲ့ဒီအဖက္အကာေတြကိုလည္း ၀မ္းမီးကေတာက္ေလာင္လိုက္တဲ့အတြက္ ကုန္ခမ္းသြားတယ္...

ဒါေႀကာင့္က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ဆိုတာကသေလးဆန္စားၿပီးမွ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ဆိုတာ ၿဖစ္လာၿပီး က်င္ႀကီး က်င္ငယ္ထြက္ရာ အေပါက္ေတြလည္းၿဖစ္လာၿပီး ေယာက်ၤားမိန္းမဆိုတဲ့

ပံုသ႑ာန္ေတြလည္း ထင္ထင္ရွားရွား ၿဖစ္လာပါတယ္...

ၿဗဟၼာၿပည္မိန္းမၿဖစ္ခဲ့သူက ကၠုတၳိသဘာဝရုပ္ေပၚလာၿပီး ေယာက်ၤားၿဖစ္ခဲ့တဲ့သူကေတာ့ ပုရိသဘာ၀ရုပ္ေပၚလာတယ္လို့ ဆိုပါတယ္...
မဂၤလာေဆာင္ခဲေပါက္တဲ့စေလ့
နားနဲ့မနား ဖ၀ါးနဲ့နာ လို့ေၿပာပါရေစေနာ္...တေယာက္နဲ့တေယာက္ အဂၤါေတြမတူႀကလို့ တေယာက္အဂၤါတေယာက္ၾကည္႔ၿပီး                                                                                                                                                                            
 ကာမစိတ္ေတြ၀င္လာႀကတယ္...စိတ္ကိုမခ်ဳပ္တည္းနိုင္ေတာ့ပဲ ကာမကိစၥကို ၿပဳၿကတယ္...

ဒီေတာ့က်န္တဲ့သူေတြက မၿပဳေကာင္းတာကို ၿပဳရပါ့မလားဆိုၿပီး[ဂဲ]ခဲနဲ့၀ိုင္းေပါက္ႀကတယ္...

ကာမကိစၥၿပဳတဲ့သူေတြဟာ ပုန္းေအာင္းရင္း အိမ္ရာမ်ားသီးၿခားတည္ေထာင္ႀကရင္း

အိမ္ေထာင္ၿပဳၿခင္း အိမ္ရာမ်ားခြဲ၍တည္ေထာင္ၿခင္းမ်ားစတင္ ၿဖစ္ေပၚလာပါတယ္...

အခုကၽြန္ေတာ္တို့ ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြ မဂၤလာေဆာင္ေတြမွာ ခဲေပါက္ႀကတဲ့ဓေလ့ဟာ ကမၻာဦးအစကတည္းက အခ်စ္နဲ့အတူ စတင္ေပၚေပါက္လာခဲ့တာပါသတဲ႔ခင္ဗ်ာ...

မွတ္ခ်က္ ။ ။

က်မ္းကိုး ။ ။ ေထယ်ပါဠိေတာ္ ၿမန္မာၿပန္ အဂၢညသုတ္နဲ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသရဲ့ သၿဂိဳလ္ဘာသာဠိကာ အေၿခၿပဳပဠာန္းတရားေတာ္စာအုပ္မွအက်င္းမၽွသာတင္ၿပလုိက္ပါသည္ အက်ယ္သိလုိပါက၄င္းစာအုပ္တြင္ရွာေဖြဖတ္ရွဳနိုင္ပါေၾကာင္း..

                                                                                                                                                အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္လွ်က္..........
                                                                                                                                                                      ခ်စ္ေကာင္း(နတ္သွ်င္ေနာင္)